De sfeer is goed...

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

‘t Is godgeklaagd, Tim!

‘Tim, dag 110, waar staan we?’

‘Wel, Martine, we staan aan zee. We weten dat de schepen elkaar moeten tegenko- men, maar voor ons zien we niets anders dan een grote lege watervlakte.’ (grijns)

‘Goed, maar laten we het even wat meer prozaïsch bekijken: komt dit nog wel goed?’

‘Tsja, Martine, ik moet zeggen: de Franstaligen die doen echt wel hun best, hoor, ze doen écht moeite. Ze stellen heel wat kleinere dingen voor om de inkomsten van Vlaanderen uit te breiden, en dat is eigenlijk het verhaal van de hele preformatie: de Franstaligen doen hun best, met vele kleine voorstellen maken ze een groot pakket, maar het is niet de verandering van het systeem die de N-VA wil (treurwilgblik), en de Franstaligen zeggen nu: dan trekken we al onze voorstellen in, en dan krijgt de N-VA niets.’ (grijns)

‘Maar raken we daar nog ooit wel uit?’ (angst)

‘Wel, we moeten varen (grijns). De N-VA zou moeten zeggen: we vragen niets meer over de vennootschapsbelasting. En de Franstaligen moeten misschien toch eens naden- ken over de personenbelasting. Je moet varen, vertrouwen kweken, en dat is wat de laatste tijd zo moeilijk is gebleken.’

‘’t Is godgeklaagd!!! Dank je wel, Tim.’ Wat was dat, in godsnaam?

Niets meer of niets minder dan de letterlijke weergave van een dialoog tussen Mar- tine Tanghe en Timmeke Pauwels in het VRT-journaal van vorige vrijdag, na het spaak gelopen overleg van de Hoge Level Groep. Het leert ons vooral waar we staan met de Reyerslaan: op de rand van de imbeciliteit, en feitelijk nog een stap verder. De kijker wordt beschouwd als een debiel en moet maar voetstoots aannemen - na het gade- slaan van al die totentrekkerij - dat het zeker de schuld van de Franstaligen niet zal zijn als de boel uiteindelijk in het honderd draait. Ze zijn toch zo lief, mijnheer! Ze doen toch zo hun best, mijnheer! En dat terwijl die frietzak van een Bart De Wever in Gent de studenten schoffeert tijdens een gastcollege over Vlaamse identiteit. Op uitnodi- ging dan nog van een ander VRT-personeelslid, de zopas bevorderde hoogleraar Carl Devos. Die overigens wegens die uitnodiging heel wat schimpscheuten en kritiek te verwerken kreeg van weldenkend links Vlaanderen, hoewel hij dezelfde kringen fre- quenteert. (Het universitaire milieu is soms nog hypocrieter dan het politieke, aldus een bedenking van Carl Devos in De Standaard. Mag de VRT asjeblieft aan dat lijstje worden toegevoegd?)

Wat zei Bart de Wever overigens tijdens dat fameuze gastcollege? Dat hij wel degelijk een overeenkomst wil, dat hij beseft niet alles te kunnen binnenhalen, en dat er gerust een tijspanne in zo’n akkoord opgenomen mag worden. Uiteraard moet het wel tot een ommekeer leiden, met afspraken over een graduele toename van de fiscale auto- nomie en responsabilisering. Maar wij kunnen niet anders dan vaststellen dat juist daar het schoentje blijft wringen. Het belachelijke voorstel van de PS de bestaande moge- lijkheid van op- en afcentiemen op de personenbelasting te “verruimen” van 3,25 naar 5 procent, is dermate provocerend dat het hoog tijd begint te worden voor plan Z:

Zonder die Zeveraars. Daarmee wordt meteen een punt gezet achter België en ach- ter het alfabet.

De Wever van zijn kant begon in Gent nog maar eens over de ‘catch 22’ waarin hij zich gevangen voelt: als hij een verregaand compromis afsluit, zal hem dat door de ach- terban zwaar worden aangewreven. Als hij geen echter geen akkoord sluit, zal alles en iedereen (met de VRT en Martine en Timmeke op kop) hem verantwoordelijk stellen voor het kleinste procentpunt dat extra op een staatsobligatie moet worden betaald.

Hij vreest de z van zwartepiet, en we weten zo langzaam aan dat hij zeker niet de staal- harde of onbuigzame onderhandelaar is waarvoor hij wordt afgeschilderd.

Zondag kwam echter plots de boodschap dat de N-VA toch de knoop zou doorhak- ken en de preformatie met zeven de rug zou toekeren. Laten we hopen dat dat intus- sen ook is gebeurd. Want juist dat aarzelen en dat talmen om komaf te maken met gesprekken die nergens toe leiden omdat de Franstaligen hun geldezel niet kwijt willen, juist dat aarzelen en dat talmen zou De Wever en co anders wel eens echt zuur kun- nen gaan opbreken. Want op de duur zou de N-VA zich inderdaad de gevangene zien van een halfslachtig en vernederend compromis.

En dan zouden we terecht in koor kunnen roepen: wat is me dat, Tim, ‘t is toch godgeklaagd!

PS: Bij het ter perse gaan vernemen wij dat Bart de Wever gevolg heeft gegeven aan onze oproep “genoeg getalmd”. Tabula rasa. Een schone lei.

Een Vlaamse lei uiteraard!

De sfeer is goed...

Vrij denken in Vlaanderen

Kent u de vrijmetselarij? Ik niet, tenzij van horen zeggen. In de brave katholieke fami- lie waar mijn wieg stond, maakte onbekend in dit geval heel erg onbemind. Maar wie wil zich graag verschuilen achter vooroordelen?

Uw dienaar in elk geval niet. Gooi af dat roomse juk en pomp alle empathie uit lijf en leden om het fenomeen onbevooroordeeld te bekijken. Wikipedia leert dat de broe- derschap mensen bundelt “die streven naar geestelijke en morele verheffing”. Vrijdenkers noemde mijn moeder hen, met een toontje dat duidelijk maakte dat ze niets goeds ver- wachte van al te vrij denken. Maar mijn moe- der is oud en out. Tegen het vrije denken kan geen zinnig argument worden ingebracht.

Tot we dan De Morgen lazen, waarin ver- haald staat dat broeder Siegfried Bracke bezig is met een toer bij een reeks loges om zijn bekering tot het Vlaams-nationalisme uit de doeken te gaan doen. We krijgen uit het stuk de indruk dat aartsbisschop Léo- nard minder weerstand zou oproepen bij de maçons dan broeder Bracke. Naar het schijnt was Bracke erg zenuwachtig. Hij trilde, weet Walter Pauli zonder twijfel uit goed ingelichte bron. Dat beeld spreekt al boekdelen. Een door de wol geverfde spreker als Bracke die het angstzweet voelt uitbarsten als hij voor zijn logevrienden een tafelrede moet hou- den. Daar heerst dus echt een geweldige sfeer van vrij denken en dorst naar geeste- lijke verheffing.

Bracke vertelt een anekdote. Op een moment, zo zegt hij, mocht hij een acht- bare broeder niet meer van antwoord die- nen (waar is het vrije woord?). Toen werd een afwezige maçon verontschuldigd omdat die

elders een toespraak bijwoonde “over het- zelfde onderwerp”. Dat bleek dan over onge- neeslijke kankers te handelen. Bracke laat zich ontvallen dat hij zich tot in het diepst van zijn ziel geraakt voelde.

Ho maar, nu wordt alles duidelijk. Bracke beweert dus een ziel te hebben. Dat is nog andere koek dan wat reclame maken voor het verwerpelijke nationalisme. Ze hadden verdekke al net zo goed Léonard echt kun- nen uitnodigen. Wat is dat toch met die Sieg- fried? Laat hij zich eerst voor de kar span- nen van De Wever (huiver) en dan komt hij in De Morgen doodleuk verklaren dat hij een ziel heeft. Vade retro Satanas, zouden ze in kerkelijke middens uitroepen. Ik weet niet wat als het maçonieke equivalent kan dienst doen, maar dat het hier op z’n plaats zou zijn, is wel duidelijk.

Pauli laat zowaar na deze uitschuiver van passend commentaar te voorzien. Een ver- getelheid, of is de voorman van De Mor- gen en het progressieve denken in Vlaande- ren ook al aangetast? Valt uit te sluiten dat Bracke de kaarsen die bij dat soort bijeen- komst zeker mee het decorum vormen, in het geniep heeft gezegend?

Neen, Siegfried, de sluier is gevallen. Gij hebt uzelf ontbloot als een roerganger van de herkerstening van Vlaanderen. En zoals iedereen weet, is dat het ware doel van het Vlaams-nationalisme. Ontkennen heeft nu geen zin meer. Daar gaat het om en om niets meer. O ja, en om aan sociale afbraak te doen. We zouden het in onze opwinding haast vergeten te vermelden.

EEnmanscollEctiEf D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• De Wever bron van Waalse trots 2

• Brief aan Kris Peeters 3

• Schok 7

• Is Merkel bang van Wilders? 9

• Turks leven in Gent 10

• Een gespleten rooie vakbond 14

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

65

jaargang • nummer 40 • woensdag 6 oktober 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Waar sprake is van

“geen hoog gedacht”

Een enquête van het OIVO (Onderzoek- en Informatiecentrum van de Ver- bruikersorganisaties) wijst uit dat de mensen “geen hoog gedacht” hebben van Justitie. Niet dat er nog iemand is die dat nog niet wist, maar dat twee op drie landgenoten wel een heel negatief beeld hebben van Vrouwe Justitia, is wel heel verontrustend. Het ganse apparaat gaat erop achteruit. Het kost te veel. En er bestaan grote twijfels over de eerlijkheid van de rechtbanken. Aldus de “vox populi”.

Daar kunnen dragers van hermelijn, toga en andere gezag uitstralende vestimentaire ingrediënten het mee doen, al lijkt het op grond van een permanent toeven voor (te) velen van hen in hun ivoren toren eerder twijfelachtig dat ze echt onder de indruk zijn van een door het plebs geuite mening.

Het zou me met de dit rubriekje toegekende plaatsruimte te ver leiden min of meer cor- rect het aantal flaters van de jongste jaren op te sommen, zoals samengebracht in het justitionele blunderboek. Laat het volstaan te zeggen dat alleen al in de voorbije dagen de openbare opinie kennis mocht nemen van enkele feiten die ruim voldoende illustreren wat ik bedoel.

Zo is er de aankondiging van het ver- vroegd met pensioen gaan van Ivan Veroug- straete, voorzitter van het Hof van Cassa- tie. Hij wordt verdacht van schending van het beroepsgeheim in de zaak-Fortis. In novem- ber moet hij voor de Gentse rechtbank ver- schijnen. Maar dat heeft niks te maken met het vervroegde pensioen. Naar eigen zeggen.

De man wil gewoon zijn leven “een andere wending geven”.

Er is ook het probleem-Farid Bahamou- hammad, die ook bekendheid geniet als

“Farid le Fou” en als dusdanig de “eretitel”

opeist van gevaarlijkste gevangene van het Modelland. Voor de 24ste keer in vijf jaar wordt het doetje verplaatst. Nadat hij in Nij- vel een cipier te lijf ging met schaar en mes, die hij op “simpel verzoek” had gekregen.

Het mes diende om te eten, de schaar om persartikels over hemzelf uit te knippen. Of zijn 24ste verhuis de laatste geweest is, lijkt twijfelachtig, vermits hij nog zeker tot 2029 te gast is in hotel “De houten lepel”. Het probleem-Farid wordt altijd verlegd, nooit opgelost. Onlangs kreeg hij van een rechter een schadevergoeding van 5.000 euro nadat hij een “te strenge behandeling” in de nor van Lantin had aangeklaagd. Moet kunnen in een modelstaat.

Nog eentje om het af te leren. Een dron- kenlap gaf, niet echt bedoeld als geschenk, met Nieuwjaar en in Brussel een kopstoot aan een dienstdoende politieagent. De man hield er een neusbeenbreuk aan over en was een week werkonbekwaam. Maar “omdat het zijn eerste keer was” (sic) sprak de bevoegde parketmagistrate de dader vrij.

Schampere (?) opmerking van de politievak- bond: “Zo goed als een uitnodiging aan tien miljoen Belgen die nog nooit een agent een kopstoot verkochten om het in Brussel eens gratis te doen.”

Betrokkenheid

Deze en (te) veel andere verhalen over en rond justitionele miskleunen zijn altijd

“gefundenes Fressen” voor de media. Het fenomeen “hype” heeft er bijvoorbeeld zijn bestaan aan te danken. En om de “betrok- kenheid” van het lezerskorps met zijn of haar favoriete krant leven in te blazen, is de cultuur van polls, peilingen en vragen naar

de mening van genoemd korps over alles en nog wat uitgevonden. Met als uitzonde- ring vragen die het regime in vraag kunnen stellen. Zoals “vindt U de geldtransfers van noord naar zuid in hun huidige vorm geoor- loofd?”. Of “is de macht van de vakbonden te groot?”.

Ondanks kunstmatig gecreëerde “hypes”

en gestuurde “betrokkenheid” van lezers (m/v) met hun krant wijst een enquête van The Press - Belgische federatie van uitge- vers van tijdschriften en periodieken - uit dat bijna de helft (45 procent) van daarover geraadpleegde journalisten vindt dat de kwa- liteit van de journalistiek vandaag beduidend slechter is dan tien jaar geleden. Zonder het over een vergelijking met die van twin- tig jaar en nog verder in het verleden te wil- len hebben, lijkt me dat een opmerkelijke benadering die ik, op grond van eigen waar- neming en daaraan verbonden bescheiden mening, eerder geneigd ben te steunen dan te bestrijden.

Justitie mag dan al over een eigen uitge- breid blunderboek beschikken dat terecht wordt aangeklaagd in en door de media, wat gezegd over die media zelf telkens ze bloed, kijk-, luister- en verkoopcijfers rui- ken? En navenant het startsein geven voor hype nummer zoveel van het lopende jaar?

Zoals dat momenteel het geval is met de assisenzaak over “de parachutemoord” die prompt gebombardeerd werd tot “proces van het jaar”. Soms vraagt een mens zich af waar ergens zijn eigen glazen bol uithangt?.

Maar dat terzijde.

Minder terzijde is de overweging dat ik mijn hart vasthoud over de verdere ontwik- keling en afloop van dat zogeheten “proces van het jaar” dat als assisenzaak verschilt van andere omdat Els Clottemans voor een volksjury staat zonder dat er tegen haar als verdachte harde bewijzen bestaan. En de mogelijkheid dus bestaat dat, behalve de rol van aanklager en verdediger, die van de media van niet-geringe betekenis kan zijn door wat ik, eufemistisch gesproken, “beïnvloeding van

een jury door de vierde macht” zou durven noemen. Ongeacht de richting.

Verantwoordelijkheid

De benadering van het proces door tele- visie, radio en gazetten kan bezwaarlijk

“sereen” genoemd worden zoals de eraan bestede hoeveelheid zendtijd en bladzijden papier dat bewijzen. Maar het kan altijd nog erger. Zoals bleek uit een bericht op tele- tekst dat de voorzitter van de rechtbank zich verschrikkelijk boos had gemaakt - volkomen terecht, maar alvast dat werd niet vermeld in het bericht - over het feit dat een krant - het Belang van Limburg - het godbetert had bestaan naar de mening van zijn lezers te

“peilen” door middel van de vraag “Denkt U dat Els Clottemans schuldig is?”. Aas toe- geworpen met de bedoeling erin te bijten!

Om eerlijk te zijn, mijn nekharen zijn al voor minder overeind gekomen. En dus bleef de voorzitter nog heel beleefd toen hij zei dat dit proces noch een prijskamp is, noch een consumptieartikel, de media opriep zichzelf te reguleren en de jury te vragen vooral geen rekening te houden met die peiling.

Wat dat zichzelf reguleren betreft, kreeg de voorzitter een dag later al een antwoord.

Door middel van een karikatuur in een andere krant - Het Nieuwsblad - waarin naar aanleiding van de wilde staking op Zaven- tem Els Clottemans werd afgebeeld met een parachute op haar rug en bijgaande tekst :

“En wie is weer het slachtoffer? De gewone parachutist!” Zou het kunnen dat de 45 pro- cent van de journalisten die zich niet “happy”

voelt bij wat de huidige journalistiek kwalita- tief voorstelt, gelijk heeft? In “De Journalist” , het magazine van de VVJ (Vlaamse Vereni- ging van Journalisten) heeft haar voorzitter Marc van de Looverbosch het over de finan- ciële verantwoordelijkheid van de VVJ t.o.v.

zijn leden. Mag men in het volgende num- mer verwachten dat de voorzitter een lans breekt voor de morele verantwoordelijkheid van de VVJ t.o.v. dezelfde leden?

D.Mol

De Wever zorgt voor Waalse trots

Maar in De Standaard tapte Paul Magnette uit een ander vaatje. Even perfide weliswaar.

Magnette is 39, vlot, hooggeleerd, lijkt in niets op een PS-apparatsjik (die man wekt zelfs de indruk liever Perrier te drinken dan zware Bordeaux) en spreekt uitstekend Nederlands. Zijn biografie leert wel dat hij in Leuven is geboren, wat één en ander mis- schien verklaart, al woont hij al sedert z’n jonge kindsjaren in Charleroi. Als minister van Klimaat en Energie maakte hij niet echt veel indruk. De baronnen van de grote ener- giebedrijven hadden niet meteen een taaie klant aan de wonderboy die door Di Rupo van achter z’n leerstoel aan de ULB werd gepikt om eerst de stal in Charleroi uit te mesten en daarna via Wallonië op te klim- men tot één van de absolute partijtoppers.

De Standaard brengt een weekeindevraag- gesprek met hem en Magnette kiest niet voor het gekende ‘De Wever wil niet’-ver- haal. Hij geeft zelfs toe dat het zogenaamde Herenakkoord tussen Di Rupo en De Wever helemaal niet inhield dat er zou gezwegen worden over de financieringswet. Nochtans wrijft zowat de hele (ook Vlaamse) pers De Wever aan dat hij op dat punt zijn woord heeft gebroken. Ze hebben wel eens de indruk gehad (verleden tijd) dat De Wever niet echt wilde en hij speelt graag met vuur, maar eigenlijk staan de partijen heel dicht bij een akkoord en komt dat er niet dan zou dat onbegrijpelijk zijn. Want de PS, zo maakt Magnette graag duidelijk, is er hele- maal klaar voor, wil verregaand toegeven aan de Vlaamse eisen en is op geen enkel punt onbuigzaam. Voilà, voor wie het nog niet zou weten.

Een klein beetje

Dat zo-goed-als-akkoord betreft dan wel uitsluitend de staatshervorming. Er wordt wel eens vergeten dat we nog niet eens aan de formatie toe zijn en dat de normale rege- ringsonderhandelingen nog helemaal moe- ten beginnen. Magnette weet dat wel. “De begroting zal moeilijker zijn dan de financie-

dus het profiel van de soepele, joviale, com- promisbereide PS’er: een klein beetje com- munist nog.

Pretentieus ventje

We leren Magnette echter vooral kennen als een bijzonder pretentieus bazeke, die de N-VA op een andere manier ongeloof- waardig wil maken. Geniet mee van volgende bloemlezing: “Het probleem is dat er veel N-VA’ers zijn - en ik zeg dit zonder te willen provoceren - die met slogans en eenvoudige ideeën leven.” - “Deze onderhandelingen zijn voor de N-VA een learning process.” -

“Het probleem is dat de partij jong en oner- varen is.” - “Zij stellen nu vast dat veel van hun ideeën en programmapunten fantasmes zijn.” - “Wij hebben hem of andere N-VA’ers ringswet. PS en N-VA zijn op dat vlak water

en vuur.” En nog: “Het zal zeer, zeer moei- lijk zijn om een vergelijk te vinden tussen de N-VA en de PS over een sanering van 22 mil- jard.” Maar vergis u niet, “wij zijn geen com- munisten meer”. Jawel, het woordje “meer”

staat er letterlijk. De Standaard wil zeker spelen en vraagt “Helemaal niet meer?”

Magnette: “Allez, een klein beetje.” Dat is Vorig weekeinde kregen we weer een karrenvracht variaties op het thema

‘De Wever is niet in staat een akkoord af te sluiten’ te verduren in de media. De Wever is alleen uit op verrotting en stelt zich onredelijk op, luidt de steeds aan- zwellende boodschap van de regimepers.

nooit persoonlijk aangevallen. Precies omdat we weten dat hij in een moeilijke positie zit.”

- “De vennootschapsbelasting regionalise- ren, bijvoorbeeld, is totaal zinloos.” - “Als het wat heet onder de voeten wordt, dan begrijpt iedereen waarom één partij zegt:

kijk, het is onmogelijk met die Franstaligen.”

- “Zo’n snelle groei is moeilijk.”

Ziehier, beste lezer, een andere aanvals- lijn die tegen de N-VA wordt opgezet. Het betreft een bende onbekwame lapzwanzen, die voor de verkiezingen maar wat uit hun nek kletsten, maar nu, aan de tafel met seri- euze mensen zoals die van de PS, moeten ze erkennen dat hun dagdromerij politieke onzin is. Gelukkig, zo mag de lezer besluiten, zijn er nog ernstige en verantwoordelijke partijen zoals de PS. Die doet er wel alles aan een regering te vormen, leggen daarom een in de politiek ongekend begrip op voor het amateurisme van de N-VA en, och, als ze daar hebben leren lezen en schrijven dan staat niets een akkoord nog in de weg.

Ommekeer

Magnette geeft ook blijk van veel zelfver- trouwen in de Waalse economische toe- stand. Ze zijn niet bang meer, wat vroeger wel het geval was. Dat is dan weer wel goed nieuws. Het verlatingscomplex is aan het smelten. We hadden al andere PS’ers die openlijk flirtten met plan-B. Dat de twee belangrijkste cdH-burgemeesters, van Namen en Charleroi, ook publiekelijk in die richting denken zegt veel, want is de cdH niet de meest Belgische der Belgische partijen?

Milquet floot hen terug, maar wellicht staan de burgervaders veel dichter bij de Waalse kiezer dan onze Brusselse kaviaargauchiste.

Béatrice Delvaux bevestigt die tendens in een vraaggesprek met Doorbraak. Delvaux is geboren in Namen, woont in Dilbeek en leidt het Brusselse francofone Le Soir. Ook une vraie Belge. Maar ook zij bevestigt dat Wallonië steeds meer zelfvertrouwen krijgt.

Zowel Magnette als Delvaux noemen twee oorzaken voor die ommekeer. Het succes van het Waalse Marshallplan en... het succes van De Wever. Vlaams-nationalisten klagen wel eens over het Vlaams bewustzijn van de eigen gouwgenoten, maar blijkbaar zijn we er op 13 juni wel in geslaagd het Waalse zelf- vertrouwen in eigen kunnen serieus op te krikken. Dat een amateur als De Wever dat

weet. JK

De luis in de pels van N-va

3

De dingen dezer dagen

Aan Kris Peeters

Septemberverklaarder Brussel - Puurs

Gij Geluksproducent,

Brief aan ...

Samen met het dolgedraaide Dura- cell-konijn Linda Dewin dat telkens weer Villa Politica vermassacreert, volgden wij uw al even hyperkinetisch optreden op het spreekgestoelte bij het begin van het Vlaamse parlementaire jaar. De snelheid waarmee gij uw toespraak op de kijkers en de volksvertegenwoordigers losliet, moest duidelijk een gebrek aan inspiratie camou- fleren. Of beter het gebrek aan inspire- rende visie, want aan holle bolle volzinnen ontbrak het in elk geval niet. Zo mochten wij alras vernemen “dat de Vlaamse rege- ring in het komende biodiversiteitsjaar zorgt voor de opmaak van instandhoudingsdoel- stellingen voor de habitatrichtlijngebieden”.

Vreugde! Des te meer omdat de Vlaamse overheid naar eigen zeggen een langeter- mijnperspectief wil bieden op meer wel- vaart en geluk! Daarom heeft elke minister flukse vlaggenschipinitiatieven uitgewerkt voor het wollige gedoe van “Vlaanderen in Actie”, en is er zowaar een objectief monitoringinstrument geïnstalleerd met dui- delijke mijlpalen voor de uitvoering van de sleutelprojecten van dat VIA. Gejuich alom! Derhalve ook kreeg het Transforma- tie en Innovatie Acceleratiefonds alvast 200 miljoen euro om allerlei ondernemingsvor- men te stimuleren. Da’s nog niet zoveel als de Zot van A moet zien te vinden voor zijn cut- en covertunnels, maar in ieder geval heel wat meer dan de schamele zondags- vergoeding die wij vroeger kregen van pa en ma. Maar wij moesten dan ook niet de door u aangeprezen elegantie in de politieke vuurlinie ten toon spreiden, een scheefge- trokken omschrijving voor het haarkepluk- spel dat zich dagelijks in en om de Wet- straat voltrekt.

Méér doen met minder, dat was het devies van uw Septemberbrouwsel. Om de gevolgen van de crisis te overwinnen, heet het dat er nog altijd zware keuzes moeten worden gemaakt. Dit jaar zal er nog altijd een tekort zijn van 500 miljoen euro, eer er volgend jaar een evenwicht kan worden nagestreefd. Met de kaasschaafmethode is nog maar eens gesnoeid in de loonkosten en werkingsmiddelen van de verschillende ministeries. Maar anderzijds zouden de ontvangsten van de Vlaamse overheid vol- gend jaar anderhalf miljard euro hoger lig- gen, door meer economische groei, door meer inkomsten uit de gewestbelastingen

en door een interest van bijna 300 mil- joen euro die KBC op haar monsterlening van 2009 moet betalen. We hebben dus sterk de indruk dat al bij al de kool en de geit - versta: de stokpaarden van de ver- schillende regeringspartijen - veel meer gespaard zijn gebleven dan verwacht en dat het meer doen met minder best wel meevalt.

Een paar voorbeelden: de N-VA kan alvast uitpakken met een stevig krediet van voor de ondertunneling van de Krijgs- baan bij de luchthaven van Deurne - en als er nog wat geld overschiet, misschien een ondertunneling van het rampzalige kruis- punt aan de afgebroken brug in Mortsel - de sp.a ziet het Smet-departement Onder- wijs nagenoeg ongeschonden uit de brand komen, en CD&V krijgt een smak geld voor de welzijnssector en bijkomende opvang van personen met een handicap.

In het geval van N-VA en CD&V draait het telkens om 45 miljoen euro en als we ons niet vergissen heeft de sp.a in het recente verleden op onderwijs al een soortgelijk cadeau gehad. We achten het derhalve niet onwaarschijnlijk dat minister van Begroting Muyters wou bewijzen dat hij wel dege- lijk kan rekenen en dat hij - uw uitspraak achterna - over de vereiste elegantie in de politicofinanciële vuurlinie beschikt.

Mijnheer de minister-president die zo bezorgd doet over het Bruto Natio- naal Geluk der Vlamingen, zorg er echter maar voor dat ge uw beloften kunt hou- den: een budgettair evenwicht in 2011, en geen opbouw van overschotten meer om de federale kas te plezieren! Gij hebt dat beloofd bij het aantreden van uw regering, Peeters II in juli vorig jaar en gij hebt dat verleden week herhaald in het parlement.

Als blijkt dat gij met uw partij een nieuwe financieringswet goedkeurt waarbij de Vla- mingen toch weer worden gesjareld, dan zullen wij u rangschikken in de categorie waarin Leterme op dit ogenblik eenzaam aan de top staat: die van de woordbrekers en kazakkendraaiers eerste klas. Voorlopig hebt gij het voordeel van de twijfel, maar de kansen kunnen snel keren. En dat zou uw gelukkigste dag niet zijn!

Ayodhya,

of de verloren eer der historici

Op een hindoebedevaartcentrum, vol- gens de overlevering de geboorteplaats van de held Rama, incarnatie van de god Visj- noe, heeft ooit een tempel en nadien (vol- gens een inscriptie op de poort, vanaf 1528) eeuwenlang een moskee gestaan. In die mos- kee waren zuilen van de tempel verwerkt, bij wijze van vertoon van de islamitische zege op het heidendom. In 1885 begonnen hin- does een rechtszaak om het domein terug te eisen, maar in 1886 oordeelde de Britse rechter: “Het is erg dat voor deze moskee een tempel verwoest is, maar aangezien dat eeuwen geleden gebeurd is, is het nu te laat om het te remediëren.” In 1934 werd de mos- kee na rellen door de Britse overheid geslo- ten. In 1949 plaatsten hindoes een altaar met godenbeelden in het gebouw. In 1950 begon een rechtsgeding waarin de hindoes en later ook de moslims de plaats opeisten.

Voorlopig vaardigde de rechtbank enkele praktische regelingen uit. Eén dag per jaar mocht een priester er de rituelen doen, pas in 1986 verordende zij dat hindoes er vrij toegang kregen. Daardoor was het gebouw weer in gebruik als tempel, maar de hin- does wilden echte tempelarchitectuur, dus de afbraak van het gebouw. Terwijl de mos- kee er nog stond, legden zij een eindje ver- der de eerste steen van de geplande tempel, en wel op 9 november 1989, terwijl in Ber- lijn de Muur viel.

Negationisme

Dat gebeurde met goedkeuring van de regerende Congrespartij, die een klassieke koehandel plande: een grote gunst voor de hindoes, meerdere kleine voor de moslims (ondermeer de hervorming van de echt- scheidingswetgeving in zuiver islamitische zin). Linkse intellectuelen, die de cultuur- en academische sectoren domineerden, begon- nen echter een campagne voor “hard secu- larisme”, waarbij “secularisme” het Indiase equivalent is van ons “multiculturalisme”, ondermeer dus automatische steun aan de islam. In het kader daarvan begonnen zij stel- selmatig en luidkeels de geschiedenis van de historische tempelverwoesting te ontken- nen. Wat tot dan een consensus geweest was, gebaseerd op het unanieme getuigenis van een groot aantal bronnen, werd plots verketterd als “hindoefundamentalistische haatpropaganda”.

De media in India en wereldwijd volgden meteen de nieuwe marsrichting. Historici hielden zich gedeisd of plooiden zich naar de partijlijn. Een Nederlandse indoloog die kort tevoren onderzoek in Ayodhya gedaan had en in een boek de tempelverwoesting bevestigd had, werd heftig belasterd en krab-

belde terug. De Encyclopaedia Britannica die haar in de uitgave van 1989 nog droog als feit weergeven had, maakte er in latere edi- ties iets van dat “hindoe-extremisten bewe- ren”.

Eind 1990 nodigde de regering beide par- tijen uit om geselecteerde geleerden te mandateren voor een debat. De vertegen- woordigers van de moskeepartij kwamen totaal onvoorbereid, vals gerustgesteld dat hun tegenstanders toch maar “mythen pro- pageerden”. Pijnlijk genoeg voor hen kwa- men die van de tempelpartij met een uitge- breid dossier aan historische documenten en archeologische versl agen die de oude consensus ondersteunden. Nadien heeft het moslimmarxistische verbond van tempelte- genstanders wel nog een boekje samenge- steld dat als antwoord moest dienen, maar ook daarin staat niet één gegeven dat strij- dig is met dat scenario of dat positief op een alternatief scenario wijst. Hun argumenta- tie beperkte zich tot pogingen om de dwin- gende bewijswaarde van een kleine selectie uit de geboden aanwijzingen te minimalise- ren, terwijl het merendeel onbeantwoord bleef. De media hebben het strikt doodge- zwegen, maar de ontkenners van het islami- tisch iconoclasme zijn in dat debat verplet- terend verslagen.

Uitgespit

Edoch, vorige week is de waarheid toch aan het licht gekomen. Op donderdag 30 september 2010 heeft het gerechtshof te Allahabad eindelijk uitspraak gedaan in de 60 jaar oude rechtszaak. Er was schot in geko- men toen de regering van premier Nara- simha Rao in 1994 aan het Hooggerechtshof vroeg om een mening uit te spreken over de historische grond van de zaak. Anders dan het krantenlezend publiek was hij uitstekend op de hoogte van de uitkomst van het geleer- dendebat, en hij verwachtte dat de opper- rechters zich na studie alleen ten gunste van de tempelclaim zouden kunnen uitspreken, zodat de tempel gebouwd zou kunnen wor- den en de kwestie van de baan geraken. Het Hooggerechtshof verwees de zaak door naar de rechtbank van Allahabad. En die besloot om haar letterlijk uit te spitten.

Zij gaf aan de Archaeological Survey of India opdracht tot zeer grondige opgravin- gen. In 2003 legde de ASI de fundamenten bloot van een zeer groot gebouw, dat blij- kens de talloze religieuze kunstvoorwerpen zonder twijfel een tempel geweest is. Dit bevestigde de conclusies van eerdere opgra- vingen en het getuigenis van talloze docu- menten: natúúrlijk heeft er op de betwiste plek een tempel gestaan. Koenraad elst

Een belangrijk crisismoment in de strijd om de geschiedenis tussen pleitbezor- gers van de islam en de rest van de wereld was de betwisting rond de tempel/mos- kee in Ayodhya, die vooral in 1986-92 woedde. Het betwiste gebouw haalde het wereldnieuws toen hindoemilitanten het op 6 december 1992 afbraken.

Er is bijn a een akkoord Verbelenstraat

Vooral in de Belgofone Brusselse pers - de Libre en Le Soir, waarmee De Stan- daard dus een innige verhouding heeft en daar prat op gaat - is ieder argument en ieder non-argument goed om de Vlamingen te konterfeiten als een achterlijk volkje van onbeleerbare en onverbeterlijke zwartzak- ken. Zo verscheen er vorige week in de Libre een lezersbrief van ene zekere Francis Mar- tens onder de door de Libre gefabriceerde kop “Du bon usage de la collaboration”.

Lezer Francis Martens wist te melden dat

geen enkele gemeente in Wallonië eraan zou denken een straat naar Léon Degrelle te noemen, maar in Vlaanderen...! Olala! In Puurs, zo wist Francis Martens met zeker- heid, was er een Robert Verbelenstraat. Nu hoeven we u Robert Verbelen niet voor te stellen, nemen we aan. Maar wat blijkt? Er is in Puurs inderdaad een straat genoemd naar Robert Verbelen, maar deze Robert is een held uit De Groote Oorlog, die van ‘14-

’18 dus. Maakt voor de Libre niks uit. De naam Verbelen zegt toch genoeg, zeker?

WeerzinWekkend

De VB-campagne “Republiek Vlaan- deren -Vlaams Belang” trok ook de aan- dacht van de racisten van het FDF. Op You- Tube is een videofilmpje te zien waarop zo’n bord overschilderd wordt, tot er enkel “Repugnant Vlaams Belang” over- blijft. “Weerzinwekkend” of “Walgelijk”

dus. Dat een Belgofoon het VB “repug- nant” vindt, is eigenlijk een vleiend adjectief ornans. Teken dat ze er schrik van hebben.

De dingen dezer dagen 4

Reeks

In het middagnieuws van halféén van Radio 2 Antwerpen van vorige vrijdag werd gezegd - twee keer zelfs - dat Hans van Temsche een “reeks racistische moor- den” pleegde. Een reeks! Hoeveel is dat, een reeks? Meer dan twee, want twee is maar een paar. Minstens drie dus. En bij een reeks stelt men zich eigenlijk een gro- ter getal dan drie voor.

Een reeks suggereert ook dat het niet één keer is gebeurd, maar meerdere keren.

Anders is het geen reeks.

Nu, hoeveel keer heeft Van Temsche gemoord? Eén keer! Hoeveel racistische moorden heeft hij gepleegd? Eén! De zwarte Oulematou werd inderdaad vermoord. Het kindje Luna was van hetzelfde ras als Van Temsche. Dat kan dus geen racistische moord zijn. En de Turkse Koç overleefde de schietpartij. Ook al geen moord dus.

Nochtans hadden de nieuwslezers van Radio 2 Antwerpen het over een “reeks racistische moorden”. Twee keer zelfs.

AudenAeRt dRAAit met de wind Glenn Audenaert, hoofd van de Brus- selse federale gerechtelijke politie, is ook zo’n logeman die graag aan nestbevuiling doet. Zo werd hij een aantal maanden gele- den op de vingers getikt omdat hij stelde dat Vlaams Belang, N-VA en LDD geen democratische partijen waren. Ondertus- sen is hij met de wind gedraaid. Bij de Brus- selse recherche waren een aantal klachten binnengekomen over doodsbedreigingen aan het adres van Bart de Wever. Verschil- lende bedreigingen waren uit het Brusselse afkomstig. Audenaert liet de dossiers liggen tot de N-VA in de peilingen omhoogschoot.

“Ik moet zoveel mogelijk politici te vriend houden,” zal hij gedacht hebben. Normaal:

straks loopt zijn mandaat ten einde en Audenaert zou wat graag nog een aantal jaren aan het hoofd van de federale recher- che in Brussel willen blijven staan.

m-m

We gaan niet veel woorden vuil maken aan de biechtsessies van Marie-Rose Morel in Humo - bijgestaan door Koen Dillen - en in Dag Allemaal. Over de echtschei- dingsperikelen van M-M zeggen we hele- maal niks, want in Dag Allemaal horen we slechts één klok. Om ruzie te maken, moet

ge minstens met twee zijn, niet waar? Wat bezielt een vrouw die, naar eigen zeggen, nog drie maanden te leven heeft, zo te keer te gaan tegen de partij die ze inmiddels heeft verlaten en tegen de leiding van die partij, meer bepaald Bruno Valkeniers, Filip Dewinter en Gerolf Annemans. Frustraties, rancune, wraakgevoelens? Zoiets in de zin

van: ik heb niet gekregen wat ik wou, ik heb niks, gij zult ook niks meer hebben? Marie- Rose, hou daarmee op. Het wordt zielig.

Geniet van uw laatste maanden en laat het werelds schouwtoneel aan diegenen die er per se een rol in willen spelen.

En wat de zoon van de stichter van het VB betreft, hoe kon hij het over zijn hart krijgen uitgerekend bij Humo te biechten te gaan. De vroegere, huidige en toekomstige cheffen van dat blad zouden door R. Sch. - indien hij nog in leven zou zijn - afgeschil- derd worden als “dode zielen”.

VReemde pRAAt

Vorige week dinsdag werd door de Ant- werpse diamantairs en minister-president Kris Peeters een grootse ontvangst aange- richt van de president van de elftalige repu- bliek Zuid-Afrika, Jacob Zuma. Voor ons niet gelaten, want het steentje blijkt een ferm steentje bij te dragen in onze sputte- rende economie, maar waarom moest dat onthaal per se eentalig Engels afgehaspeld worden?

Mochten meneer Zuma en andere hoge gasten niet weten dat de voertaal van Vlaan- deren het Nederlands is, al was het maar om de Afrikaner onderdanen van de presi- dent een moreel steuntje in de rug te geven.

Het minste wat de in de Vlaamse wereld- stad Antwerpen gevestigde “diamantariërs”

hadden kunnen doen, was de toespraken minstens laten aankondigen in Vlaanderens officiële taal. En ook de minister-president van een “gemeenschap” die staat in Europa wil worden, had minstens enige woorden in zijn en onze moedertaal tot de baas van elf- talig Zuid-Afrika kunnen richten.

Nu moet menig kijkbuisstarende Vlaming gedacht hebben: ga met zo’n staat naar Europa! De ene De Wever onderhandelt met de minderheid van ‘t land in ‘t Frans en de andere Peeters doet alsof Vlaanderen een stukje Brits Gemenebest was. Merci - thank you...

De koning-ridder

De oorlog 1914-1918 was dan wel een beproeving, maar ook een periode dat men zich niet verveelde, zoals Albert later tegen een minister zei. Historicus Jan Velaers heeft bijna 1.200 pagina’s nodig om het politieke leven van de koning te beschrijven: “Albert I, koning in tijden van oorlog en crisis 1909 - 1934 (Lannoo)”. Velaers doet het dus wel bijzonder grondig en heeft het archief van het koninklijk paleis tot het laatste stukje papier doorploegd. Toen ik zelf in 1976 wat opzoekingswerk wou verrichten naar, god- betert, de houding van Leopold I in 1851 zat er nog een oen die onmiddellijk neen zei.

Maar sindsdien is er veel veranderd. Gustave Janssens, de huidige archivaris, zet altijd de deuren open voor serieus onderzoek. Hij is trouwens een ambtenaar van het Rijks- archief en geen lid van de hofhouding. Hij vertelde me eens over het bezoek van een paar journalisten die de doopceel van Leo- pold II kwamen lichten en met een superi- eur glimlachje vroegen of er wel één dos- siertje te raadplegen was. Ze verbleekten toen hij hen ruimhartig de muren met hon- derden dozen documenten toonde en zei:

”Begin er maar aan.”

Het valt dus op dat Velaers relatief weinig keren schrijft dat een en ander niet duide- lijk is en wel nooit zal opgeklaard worden.

Albert dateert uit de tijd van brief, memo en dagboek en bijna zowat alles wat de koning schreef en zelfs dacht, is bewaard gebleven.

Hoewel het boek natuurlijk de hele rege- ringsperiode omsluit, licht ik er de oorlog uit omdat daar de legende van de koning-ridder gecreëerd wordt. Het besluit past niet hele- maal bij de traditie van dit blad en Velaers is zo verstandig de grote conclusies aan de

lezer over te laten, maar al bij al moet het oordeel zijn dat de spagaat tussen legende en de werkelijkheid maar klein is.

Opperbevelhebber

Natuurlijk is Albert een erfelijk staats- hoofd en dus denkt hij bij iedere beslissing aan zijn eigen positie en aan die van zijn opvol- gers. Maar hij weet die zeer goed te laten samenvallen met een groter belang. Bij het begin van de oorlog is alles één grote chaos.

De officieren en de politici vechten al van in 1912 elkaar de tent uit en de jonge koning heeft nog te weinig gezag om een consistente politiek op te dringen. Hij is trouwens geen militair genie en snapt niet zoveel van tactiek en strategie. Maar met zijn scherpe intelli- gentie en zijn politiek instinct is niets mis en hij ziet tussen de bomen het bos.

Zijn eerste beslissing is een voltreffer. Hij neemt, zoals de grondwet het voorziet, het bevel van het leger op zich. Iedereen ver- wacht dat hij dat in de praktijk aan het hoofd van de generale staf delegeert, want ook alle andere monarchen denken er niet aan het leger zelf te leiden. De ene die het eerst vanaf 1915 wel doet, zal het met zijn troon en drie jaar later met zijn leven en dat van zijn vrouw en kinderen betalen. Maar Albert begrijpt direct dat het leger een levensverze- kering is voor het herstel van het land, voor het herstel van zijn eigen positie.

Hij weigert onmiddellijk om het leger onder geallieerd bevel te stellen. België is een co-oorlogvoerende natie, maar geen gealli- eerde. Zijn actie redt tienduizenden soldaten het leven. Hij staat onder enorme druk van de geallieerde maarschalken om het leger in te schakelen in de waanzinnige offensieven

die de hele oorlog gevoerd worden. Hij wei- gert voortdurend. Zijn correspondentie, zijn dagboeken wemelen van de referenties naar de zinloze slachtingen die Europa doen dood- bloeden. De regering, die in Frankrijk resi- deert en onder Franse druk staat, en som- mige generaals proberen hem van mening te doen veranderen. Hij is de rots die de bran- ding trotseert. Minachtend schrijft hij over sommige Franse politici die zelf niets riske- ren of geen familie aan het front hebben.

Natuurlijk staat hij niet in de frontlijn met een geweer in de hand naar de Duitsers te schieten zoals sommige heiligenprentjes na de oorlog tonen. Maar hij bezoekt zeer gere- geld de loopgraven; ook op de momenten dat het niet echt rustig is aan het front en hij kent veel beter de ellendige situatie van de gewone soldaten dan de politici of de bureau- generaals. Hij laat zich permanent adviseren door iemand met wie hij ooit aan de mili- taire school studeerde: kapitein-comman- dant (luitenant-kolonel op het einde van de oorlog) Galet die de razernij van de meeste hoofd- en opperofficieren opwekt omdat deze lagere officier feitelijk voor een goed deel het hele leger leidt. De Waal Galet is een strenge protestant die zijn correspon- dentie doorspekt met bijbelcitaten en -refe- renties.

Tegen Groot-België

Albert onderscheidt zich nog op een ander gebied van de rest van de Frans-Belgische wereld. Een flink deel van de regering ziet in de oorlog de kans om la Grande-Belgique te herstellen; annexatie van Zeeuws-Vlaande- ren, Nederlands Limburg (op de kosten van een land dat op zeker ogenblik een miljoen vluchtelingen opvangt), een stuk Duitsland tot aan de Rijn en natuurlijk Luxemburg. De koning wil er niets van weten. Eupen-Mal- médy (in 1815 uit de Nederlanden gelicht en ingelijfd door Pruisen) mag eventueel terugkomen, maar zelfs de inlijving van het groothertogdom (verloren in 1839) is maar aanvaardbaar als de Luxemburgers het zelf willen. In 1919 vraagt een meerderheid van de Luxemburgers inderdaad de inlijving... bij Frankrijk. “Le Roi-Boche” wordt één van zijn bijnamen bij sommige Franse hardli- ners. In tegenstelling tot het hem omrin- gende establishment denkt de koning er niet aan plannen op te stellen voor gruwelijke weerwraakmaatregelen op de Duitsers. Her-

stelbetalingen wel, maar meer niet. Hij veraf- schuwt de oorlogsdoelen van zijn bondgeno- ten: de uitbreiding van het Britse Empire en de grens aan de Rijn van Frankrijk.

Feitelijk gelooft Albert vier jaar lang dat een militaire overwinning van één van de par- tijen onmogelijk is. Vandaar ook zijn onwrik- baar geloof in een compromisvrede. En van- daar zijn geheime diplomatie met Duitsland om te kijken of een afzonderlijke vrede met België mogelijk is. Velaers zet alles op een rijtje en het is een verbijsterend verhaal dat vooral door de Duitse arrogantie een dood- lopend spoor is, want België moet in het voor de Duitsers ongunstigste geval nog altijd een uitgeperste satellietstaat blijven.

Albert is wel degelijk bereid water in de wijn te doen en bijvoorbeeld Duitse troepen vrije doortocht te verlenen, maar veel verder gaat hij niet. Zijn weerzin tegen de oorlog is ook zo groot omdat hij uitstekend op de hoogte is van de barbaarse methoden van de Duit- sers in zijn bezette land: een vier jaar lange terreur met als hoogtepunt de verplichte tewerkstelling in Duitsland. Hij herhaalt keer op keer dat de Britten en de Fransen makke- lijk praten hebben, maar hun landen worden op uitzondering van Noord-Frankrijk niet leeggezogen en lopen niet het gevaar volledig verwoest te worden bij een bewegingsoor- log. En als de Duitsers in de herfst van 1918 onverwachts door de hoeven zakken, wacht hij zes weken af tot het allerlaatste moment om zijn wagentje aan dat van de geallieer- den te hangen, want misschien houden de Duitsers wel stand. Maar hij begrijpt dat zijn land het zich politiek niet kan veroorloven zich volledig te laten bevrijden door de Fran- sen, want dan dreigt een satellisering van de andere kant. En dus brengt hij het leger ein- delijk onder geallieerd bevel en op 28 sep- tember begint het Belgische leger zijn eer- ste offensief in vier jaar tijd.

Een dag later sneuvelt Pierre Baes: Pierre dus zoals zijn officiële en zijn roepnaam is, maar het wordt Pieter op zijn doodsprentje, want mijn grootvader heeft de familie wat staaltjes vertelt over de behandeling van Vlaamse soldaten aan de IJzer. Dit is de donkere vlek op het zilveren schild van de koning-ridder, maar zelfs hier zijn er nog een paar lichtpuntjes. Daarover meer vol- gende week.

Jan neckers

Voor mij ligt het doodsprentje van Pieter Baes; één van de slachtoffers van een beslissing van koning Albert. Baes was een 22-jarige Mechelaar en de beste vriend van mijn grootvader. “Gesneuveld op het veld van eer, in het Houthulsterbosch den 29 September 1918, in ‘t laatste groot offensief, dat ‘t Vaderland bevrijdde”, lees ik. Die avond zag mijn grootvader plots zijn vriend niet meer en hij keerde weer om hem te zoeken. Hij vond het lijk, begroef het ter plaatse en maakte een schetsje van de omgeving, maar hij was al zo gehard als frontsoldaat dat hij de chocola uit de ransel van zijn vriend meenam. Na de intocht van het leger in Mechelen ging hij de verschrikkelijke boodschap brengen. De ouders huurden een stootkar en deden er acht dagen over om het bos van Houthulst te bereiken. Ze ontgroeven het lichaam van hun zoon en keerden begin december naar huis om hem in zijn stad te begraven.

5

De dingen dezer dagen

Vlaams museum in Kassel

Wie vanuit het historische Brabant en het graafschap Vlaanderen een bezoek brengt aan de zuidelijkste Nederlanden, is al vlug voorbij de Schreve, de grens met het land dat Europa heel wat eeuwen in oorlog heeft gehouden.

De Vredes van Westfalen (of Munster), van Aken, van de Pyreneeën, van Nijmegen, van Utrecht, al deze verdragen waren pogingen van de internationale machten om de ver- overingszucht van de Franse koningen aan banden te leggen. Ook de Franse revolutio- nairen vertoonden deze overheersingsdrift.

Enkele decennia later dreef Napoleon met de dienstplicht over heel Europa zijn ver- overingsdrang zo ver dat hij tot in Moskou en zelfs tot in Egypte doordrong. Die Franse mentaliteit is van groot belang voor een juist begrip van de geschiedenis van de Zeventien Provinciën.

Dit geschiedenislesje nu is relevant met betrekking tot een Belgaberichtje dat de opening aankondigt van het Musée depar- temental de Flandre op 23 oktober in Kas- sel (Cassel) in “Noord-Frankrijk”. Dit nieuwe museum van het Noorderdeparte- ment wil “de culturele en artistieke identi- teit van Vlaanderen onder de aandacht bren- gen”. Het nodigt uit om “dit grensgebied, zijn geschiedenis en cultuur te ontdekken”

stelt Hélène van den Wildenberg van het pr- bureau Caracas. Merkwaardig genoeg drukt ze erop dat dit museum louter een initiatief is van het Franse Noorderdepartement, “zon- der medewerking uit Vlaanderen”. Inder- daad, het Franse Noorderdepartement stelt zich zeer onafhankelijk op en heeft Vlaan- deren niet om deelname of ondersteuning gevraagd. De vermelding in de perstekst van het gerenoveerde landshuis “Hôtel de la noble-Cour” waarin het museum (ook vroe- ger al, vóór de renovatie) is ondergebracht, wijst er op dat het Noordepartement liever niet de Nederlanden van de Dollard tot de Zomme (Somme) kent.

Het adellijke hof waarvan sprake, is eigen- lijk het “Landshuis van de Kastelnij Kassel”

waartoe ook de steden Hazebroek, Steen- voorde, Waten, Stegers (Estaires) en 54 dor- pen behoren. Het hof is in de dertiende eeuw gesticht door gravin Johanna van Vlaande- ren - toen de Schreve niet bestond. Johanna zetelde meestal in Brugge en had een jacht- slot en woud in Morbeke (Morbecq) om de banden doorheen heel het graafschap aan te halen. In het oude museum waren de inge- bonden verslagen - tot zowat 1860 uitslui- tend in het Nederlands - te bezichtigen. De verslagen vormen perfect studiemateriaal voor studenten Germaanse en geschiedenis.

Waren ook te vinden in het oude museum, de oude tekeningen van de slag bij de Pene- beek aan de voet van de Kasselberg, van grote betekenis voor de weergave van de annexering van onze zuidelijkste Nederlan- den bij Frankrijk. De perstekst rept niet over taal of geschiedenis, maar zegt wel dat je vanuit het museum een mooi uitzicht hebt over de Vlaamse vlakten. Verder nog “Het combineert hedendaagse kunst met oude kunst en etnografische objecten. Er is onder meer werk van anonieme Vlaamse primi- tieven, David Teniers en Jan Fabre te zien.

Het parcours is opgebouwd rond vier the- ma’s (onderwerping en woede, tussen hemel en aarde, maten en mateloosheid, show en spot) die de bezoeker een duidelijker beeld geven van Vlaanderen.

Het Musée de Flandre opent zijn deuren met de tentoonstelling “Sensualiteit en Wel- lust” (Sensualité et Volupté), gewijd aan het vrouwelijke lichaam in de Vlaamse schilder- kunst van de 16de en 17de eeuw.” Wie op 23 oktober het landshuis aan de grote markt van Kassel wil verkennen, moet er in elk geval op aandringen dat hij in het Nederlands wordt te woord gestaan. Het museum eist van haar personeel voldoende beheersing van de Nederlandse taal. We moeten dat- zelfde respect ook eisen voor de “culturele identiteit van Vlaanderen”.

ErkEmbodE

Prestigieuze onderscheiding voor Taalverdediging

Niets dan glunderende gezichten op de receptie na afloop van de academische zit- ting in het Provinciehuis in Antwerpen waar vorige zaterdag de Erepenning van de Mar- nixring Internationale Serviceclub werd uit- gereikt aan de Nederlandse Stichting Taal- verdediging. Deze erkenning van grote verdiensten voor de verdediging van de Nederlandse taal en cultuur en de volge- houden strijd tegen de verengelsing van ons onderwijs, kwam er op initiatief van de (Ant- werpse) Marnixring Lieven Gevaert. Nadat algemeen protocolmeester Hendrik Nee- tens iedereen had verwelkomd in het Pro- vinciehuis van ‘Midden-Brabant’ was het Gui van Gorp die (als voorzitter van de inrich- tende ring) een korte historiek schetste van Taalverdediging, dat precies tien jaar geleden ontstond (cfr. www.taalverdediging.nl). Hij trok een parallel naar - maar maakte ook een verschil met - de methoden van de Vlaamse beweging en haar historische strijd tegen de hegemonie van het Frans. De inzet en de effi- ciëntie van Taalverdediging lovend, gaf hij een paar sprekende voorbeelden van geslaagde interventies: zo dragen de vliegtuigen van de Nederlandse luchtmacht opnieuw die bena- ming in het Nederlands. Maar hij drukte vooral op de feit dat in Noord en Zuid een- zelfde strijd wordt gestreden voor de verde- diging van de gezamenlijke moedertaal. Dr.

Heestermans, adviseur van het bestuur van het Genootschap Onzer Taal en voorzitter van het bestuur van de Stichting Let Op Uw Taal, had zich moeten laten verontschuldi- gen: zijn vrouw kreeg namelijk op hetzelfde moment een lintje van Beatrix! Renaat van Beek las dus zijn behoorlijk taalkundige en niet meteen vulgariserende tekst voor, en deed dat met verve. Wie reeds het genoegen had een pareltje van de redenaarskunst van prof. em. dr. Ludo Simons te mogen aanho- ren, wist dat toen de retorische klap op de

vuurpijl nog moest komen. Zijn onderkoeld gebracht en met geestige ironie doorspekte discours werd zeer gesmaakt en bezorgde hem achteraf vanwege een der aanwezigen de bijnaam ‘de Vlaamse Godfried Bomans’

- en dat is zeker niet ten onrechte. Zo zal ook iedereen de wijze bijblijven waarop hij besloot: ‘Tussen de historische data 1830 en 1960 bestaat een overeenkomst. In beide gevallen hebben we de betrokken landen - Nederland en Kongo - de onafhankelijk- heid te vlug verleend!’ Na twee fijne muzi- kale intermezzi van het Turnhoutse Anony- mus Consort met polyfone muziek uit de zestiende eeuw, overhandigde Algemeen MR-voorzitter Filip de Vlieghere daarop de erepenning en de daarbij horende oor- konde aan Marcel Bas, bestuurslid van Taal- verdediging, die de om gezondheidsredenen afwezige secretaris Ab Braamkolk verving.

In zijn dankwoord beloofde hij uitdrukkelijk op de ingeslagen weg verder te zullen gaan en dankte voor de morele en andere steun uit Vlaanderen, die door onze Nederlandse taal- en volksgenoten als bijzonder waarde- vol wordt ervaren. De nationale liederen - helaas in het meervoud - besloten deze erg stijlvolle en geolied verlopende viering, die door Karl Drabbe bijzonder professioneel was aan elkaar gepraat.

Na de druk bijgewoonde receptie volgde nog een vriendenmaal waarop nog een inte- ressante spreker aan bod kwam: ereambas- sadeur Theo Lanslots (de laatste Belgische ambassadeur in de DDR, voor de Wende), die zich vandaag nog verdienstelijk maakt als voorzitter van het ANV Vlaanderen. De Marnixring Internationale Serviceclub heeft hiermee eens te meer bewezen daadwer- kelijk in de bres te staan voor onze taal en cultuur!

W.d.k

Die God Vlaming schiep

met een knipoog naar Richard Minne en Guido Gezelle In Vlaanderen lopen wel eens mannen dronken schuin omdat ze wat te lang zijn blijven hangen

en alle bakkers bakken het in Vlaanderen bruin en koopjes worden er door sales vervangen.

In Vlaanderen werd door menig Vlaming boos betoogd in Brussel, aan de taalgrens en in Voeren,

want onrecht, klonk het, kon niet langer meer gedoogd, maar toch laat Vlaanderen zich steeds weer vloeren.

In Vlaanderen zijn de vrouwen trouw. Dat dichtte Minne toch, die van de trouw van ‘t mansvolk heeft gezwegen.

In Vlaanderen is een sjotter veel beroemder dan Van Gogh, zelfs als de Duivels op hun donder kregen.

In Vlaanderen dreigt de revolutie niet zo snel (behalve aan de toog bij ‘t ochtendgloren),

want ook al dreunt zijn Vlaamse leeuwenhymne fel, de Vlaming klauwt, maar laat zich ringeloren, allicht omdat, zoals Gezelle ‘t schreef zo wel, hij naar Gods wil als Vlaming is geboren...

H^Ectorvan o^EvElEn

Van onze hofdichter

Gouden overheidsadvies

In onze modelstaat veranderen dagelijks om en bij de honderd fietsen van eigenaar.

Niet door ruil of verkoop, maar simpelweg door diefstal waaraan geen mens meer tilt.

En zeker niet ons aller overheid die via de goede diensten van “binnenlandse zaken”

met een even simpel als gouden advies ter afremming van nog verder uitdeinen van dit nieuwste staaltje volksvermaak over de mediabrug is gekomen. “Wees verstandig en koop naast een eerste nog een tweede slot vanwege enkel en alleen dat eerste onvoldoende”, luidde de boodschap. Wat de goegemeente dacht van dit indrukwek- kende staaltje bekommernis voor het alge- meen belang, bleek uit de poll terzake in de krant Het Nieuwsblad waarin 15 pro- cent van de ondervraagden dat tweede slot wel zag zitten en de 85 overige procent in gedachten de vinger naar het voorhoofd bewoog. Hoe zou dat toch komen dat poli- tici niet langer serieus worden genomen?

Toch prachTiG

In de recentste peiling “als het vandaag verkiezingen zouden zijn” van de krant La Libre Belgique - de betrouwbaarste in zijn soort - schijnt in Vlaanderen geen einde te komen aan de klim van N-VA. De par- tij strandt op net geen 32 procent. Onze hoogst objectieve media lieten weten dat alle andere partijen verder stemmenver- lies leden. Nochtans bleek naast de opmars van N-VA zowaar ook dat Vlaams Belang opnieuw uit het dal schijnt te klimmen met een weliswaar kleine vooruitgang van 0,2 procent. De moeite van het vermelden niet waard allicht. Om een of andere reden ach- ten we het niet echt nodig ons af te vra- gen of bij een verlies met ook nog eens 0,2 procent niet met veel oog voor het detail zou gewezen zijn op “de verdere vrije val”

van de Bozen? Want die vraag stellen is ze in dezelfde moeite beantwoorden. Toch prachtig die niet kapot te krijgen objectivi- teit van “onze” media.

heT lichT Gezien

Volgens oud-sp.a-voorzitter Steve Ste- vaert “zouden de socialisten veel Vlaamser

moeten zijn”. “De socialisten moeten zich aanpassen aan de omstandigheden hier en nu, in Wallonië moet je andere analy- ses maken”, meent Steve. Hij vindt dat de socialisten in Vlaanderen veel te klein zijn, ze moeten terug groeien. En er zijn fou- ten gemaakt. Vooreerst hadden de soci- alisten meer aandacht moeten hebben voor de geloofsovertuiging van de mensen.

En de socialisten zijn niet Vlaams genoeg.

“Wij mogen opkomen voor de Vlamingen, wij moeten als socialisten dicht bij het volk staan.”

Moeten we nu het vetste kalf slachten voor deze verloren zoon? Valt nog te bezien.

Waar is de tijd dat Steve als een vaststaand feit stelde dat iedereen socialist is, maar het nog niet beseft. We zouden kunnen zeggen:

alle socialisten in Vlaanderen zijn Vlamin- gen, maar ze weten het nog niet. Dat Ste- vaert zijn verhaaltje maar eens gaat ver- tellen aan ABVV-manitoe Rudy de Leeuw die nog altijd het apezuur krijgt als hij het woord Vlaanderen hoort.

clown

Het Laatste Nieuws pakte uit met de sensationele titel: “Clown op weg naar zetel in Braziliaans parlement”. Ja, en dan? Wat is daar nieuws aan? Hier in België zit het al vol clowns. En het ergste is dat ze meestal niet eens grappig zijn. Alleen belachelijk.

MarGinalen bij jusTiTie

Sommige marginalen kunnen helemaal niet met geld omgaan. In de eerste weken van de maand jagen zij heel hun loon of hun uitkering er doorheen, en daarna moe- ten ze honger lijden tot het begin van de vol- gende maand.

De Belgische Justitie en haar opperhoofd, Stefaan de Clerck, zijn klaarblijkelijk al even marginaal: we zijn nog maar eind september en het geld voor dit kalenderjaar is al bijna helemaal op. Er is niet eens genoeg over om de dringende rekeningen te betalen. Het jaar zal afgesloten worden met van geschat tekort van 30 tot 40 miljoen euro.

Groene islaMofielen

De gemeenteraad van Destelbergen keurde het algemeen principe goed dat het

dragen van uiterlijke kentekenen van “religi- euze, politieke, levensbeschouwelijke of ide- ologische aard” door personeelsleden, die tijdens hun diensturen in contact staan met het publiek, niet is toegelaten. Er zal een gemeentelijk reglement in die zin opgesteld worden en men zal de nodige bepalingen terzake opnemen in de rechtspositierege- ling van het personeel.

Nu zijn er nog gemeente die op dezelfde golflengte zitten, maar dit geval is extra opmerkelijk omdat het voorstel een initia- tief was van het Vlaams Belang. Open VLD, CD&V en N-VA keurden het voorstel van het Vlaams Belang goed. Alleen één Groene stemde tegen. Groen is nu eenmaal niet alleen de kleur van de natuur maar ook van de islam. Ja, het Vlaams Belang kan écht nog scoren.