Dat nu de lof des Heeren zy gemeldt, Des Heilants en Behouders aller volken,
Van Godt verhoogt ver boven Maan en wolken, Nadat hy zich ten offer heeft gestelt.
Nadat hy onze schulden droeg op 't hout, 't Vervloekte kruis, om ons van straf te vryden.
Dus strekt zyn doodt en smaadt tot ons behoudt, En zaligheit voor d' oud' en niewe tyden.
2 Hy sterft opdat Godts wraakvier word' gebluscht, Godts recht voldaan, door 't misbedryf geschonden, En dat wy, van de schuldt en straf ontbonden,
Voor onze ziel verkrygen heil en rust: Opdat wy ook, afkeerig van het quaadt, Aan zyn bestier ons zouden overgeeven,
Waar door 't gemoedt de zond' en wereldt haat, Om hemelwaarts door vast gelooft te streeven. 3 Zyn schande brengt ons toe onsterflyk' eer. Hy is aan 't kruis op 't smaadelykst gestorven, Waar door hy ons het leven heeft verworven, En braaf gestaaft zyn Evangelyleer.
Hy heeft ons heil en vrede toegebragt, Een zaligheit die tyt noch eeuwen slyten.
Dus is hy als een offerlam geslagt;
Waar door de Wet ons niet meer kan verwyten.
I. Ruste.
4 Wie had dit ooit begrepen door 't verstandt? Wie ooit gelooft, dat Godes Zoon zou sneeven?
Der heeren Heer, de Godt van doodt en leeven, Voor 't menschdom in de hoogste smart en schandt? Wie dacht ooit dat de zondaar, naar Godts recht Verstooten, zou tot zyn gemeenschap raaken?
Dat 's Heeren bloet, het bloet van 's Heeren knecht, De wereldt uit des doodts gewelt zou slaaken? 5 Des hemels Heer, de Heer der heerlykheit, Gevoelt voor ons des Hemels gramschapsvonken. De bittre kelk wordt voor hem ingeschonken,
Daar hy aan 't kruis des zondaars zaak bepleit. Hy lydt voor hem als Borg en Middelaar, Hy lydt uit liefd' en om de breuk te heelen,
Lang tusschen Godt en menschen openbaar, En 's Hemels gunst op niew hun mee te deelen. 6 Dies vreezen wy de wereldt nu niet meer, Noch 't helsch gewelt, hoezeer het ook mag woeden: De Heer zal ons voor al hun leet behoeden,
Nadat hy hun verwonnen heeft met eer. De Heer, op wien wy rusten met ons hart, Op wienw' alleen al ons betrouwen stellen,
Is onze hulp, wanneer wy zyn benart, En zal voor ons al 's vyandts magten vellen.
II. Ruste.
7 Wie doemt ons nu Godt zelf ons vryspraak geeft? De Heilant is gestorven en verrezen,
En word omhoog als Middelaar geprezen, Naardien hy daar als onze Voorspraak leeft. Hy bidt voor ons, 't gevolg van zynen doodt; Hy eischt, naar 't recht, dat wy Godts ryk genieten,
Het eeuwig ryk, de rust in Abrams schoot, En laat op ons zyn liefdestroomen vlieten. 8 Wat kan ons dan berooven van 't geluk, Voor ons bereidt door Iesus, onzen broeder? Wat deert ons toch, nu hy is onze Hoeder?
Gevaar, of zwaardt, of hoon, of 't slaafsche juk? 't Verdriet dat ons nu treft, of noch genaakt? Het Englenheir, de Magten, of elende?
Het leven, of als 's doodts geweer ons raakt? Of datmen ons in ballingschap verzende? 9 Myn Heer, myn Godt, 'k verzaake mynen wil, 'k Verloochene voor u al myne lusten;
En wil alleen in uw gemeenschap rusten, Opdat ik nooit van uwen wil verschill'. Ik wensch alleen voor u te leeven, Heer, In 't vast geloof van Iesus, my Behouder:
Opdat hy my in 't liefdevier verteer',
Als Heerscher, die 't gebiedt heeft op zyn' schouder.
IX. Lofzang voor den Paaschdag.
Op de zangwyze van den XXIV. Psalm.P.8.
Dat elk den lof des Heeren zing', Opdat hy door de wolken dring, Den lof van Iesus, onzen Koning:
Den Heilant die het helsch gewelt Zeeghaftig heeft aan 't kruis gevelt,
Waardoor de dag naakt zyner kroning. 2 Wy zoeken hem niet meer in 't graf,
Die voor ons leedt de zwaarste straf, Den kruisdoot om ons vry te maaken:
De straf waar door hy 't graf verwon, Zoo dat hy, als de Levenszon, Zal eeuwig met zyn glanssen blaaken. 3 Zyn doodt geeft ons d' onsterflykheit,
Het leven dat geen doodt ooit scheidt; Zyn bloet wascht ons van misbedryven.
Hy stelt ons in den Priestren ry, Dies laat ons nu, van schulden vry, Hem dankbaar voor dees weldaadt blyven. 4 Hy heeft de zegevaan geplant,
De zonde, doot,en hel vermant, Door 't offer aan Godt opgedraagen:
Het offer dat de schulden boet, En ons verwerft het hoogste goedt, Een goedt dat nimmer d' eeuwen zagen. 5 Geen goedt van d' aardt' en van den tyt, Maar dat, voor d' eeuwigheit gewydt, Alleen de ziel kan vergenoegen:
Het goedt dat Godt in zich bevat, Een onwaardeerelyken schat, Die ons met Godt zal samenvoegen. 6 Hy worde dan van ons bemint, Als daar de ziel haar heil in vindt; Laat ons zyn liefde steedts gedenken,
Hem vrolyk looven in zyn huis; Ons nimmer schaamen van zyn kruis, Als daar hy 't heil ons door komt schenken.