Karel heeft dees morgen aan Emilia en my eene vermaakelyke pots gespeelt. - Weet
dan, lieve Mama, dat de Heer Bartlet doorgaans met het opgaan der Zon opstaat, om voor het ontbyt eene wandeling in den Hof te doen. Kareltje, die ik u reets gezeid hebbe dat myn byslaap is, was dees ochtend juist wakker, en hoorde hem: hy stond stil uit het Bed, kleedde zich aan, en ging naar beneden, om dien goeden Heer uit ons beider naam te verzoeken van met hem te moogen gaan: 't welk werdt toegestaan. 't Was noch maar eeven licht: de snaaksche Karel klopte aan de Slaapkamer van zyne Zusje - Emilia! Emilia! is dat slaapen! zeide hy; 't is tien uuren: men heeft u al zoo dikwyls geroepen, en gy staat niet op: Mama is kwaad op u - Hemel! riep Emilia, wat
zal ik doen? ik durve niet afkomen! Kleed u ras vervolgde hy; Ik zal een goed woord voor u doen. Emilia vloog hier op ten Bedde uit, en wist niet hoe zy ras genoeg klaar zou komen. Zy was beschaamt, om dat ze dacht zoo lui geweest te hebben. Onderwyl kwam Karel weer by my. - William! William! foei, is dat een gat in den dag slaapen! zeide hy, 't is elf uuren. Ik schrikte en sprong van het Ledekant, niet weetende wat ik deed van beteutertheid. Wat zal Mynheer en Mevrouw zeggen! sprak ik; 't is my byna niet mogelyk onder hun gezicht te komen: elf uuren! Het is schande! Och, had gy my geroepen, toen gy opstond myn Vriend! maar hoe komt het zoo donker? het schynt wel regenachtig weer. Dat is niets, hervatte hy; het zal wel ophelderen: Ik gaa naar beneden, kom, toch, zoo ras gy kunt. - En waarlyk, Mama! Ik weet niet, dat ik my ooit zoo schielyk gekleed hebbe. - Maar had gy eens gezien, hoe Emilia en ik stonden te kyken, toen wy hoorden, dat het noch geen vyf uuren was, en dat Karel het maar zoo gezegt had om ons een trek te speelen. - Wy waaren ondertusschen bly met de pots: de wandeling, die wy
deeden met den Heer Bartlet, vermaakte ons, en wy hadden het volgende gesprek. Karel.
Zie daar, onze Gerard en zyn Zoon reeds bezig met werken. De Heer Bartlet.
Ja; zy verslaapen den opgang der Zon niet. Karel.
Die Luiden zyn zeker wel arbeidsaam, en dat voor een klein loon. Ik beklaag hen. De Heer Bartlet.
Waarom? zy zyn zeer vergenoegt met hunne kleine winst. Emilia.
Maar het is eevenwel lastig zoo te moeten werken van den morgen tot den avond. -Alle goede Menschen moesten eeven ryk zyn, dunkt my.
De Heer Bartlet.
God heeft dat niet gewilt, en het zou ook zeer kwaad weezen: de een zou voor den ander dan nooit iets willen doen; elk zou zyn eigen Land moeten bespitten, 't zy hy de krachten had of niet; de Ambachten waaren verlooren: 'er zouden geene Timmerlui, geene
Metsclaars, geene Kleermaakers en dergelyke weezen, en hoe kreegen wy dan Huizen, Kleeren, en andere dingen, die wy nodig hebben?
Willem.
Dat is waar Mynheer! Maar mag ik u meede iets vraagen? schynt het niet of God die Menschen, die Hy tot werken geschikt heeft, minder lief heeft gehad als de Ryken?
De Heer Bartlet.
Neen, zeker! God heeft alle Menschen eeven lief, William! als ze maar eerlyk en deugtsaam zyn: een Arbeidsman is dikwyls, in zyn nederigen staat, en en in zyne laage wooning, gelukkiger als zy, die tot hooge eerampten zyn verheeven, en in groote paleizen woonen.
Emilia.
De Ryken kunnen zich laaten bedienen, terwyl de arme Werkman geduurig moet slaaven voor zyn Brood.
De Heer Bartlet.
Die zich zelven dient is best gedient, myne Lieve! en het werken onderhoud de gezontheid.
Emilia.
Hoe schraal is evenwel de tafel
voorzien van die arme Menschen! hoe slecht is doorgaans hun bed! De Heer Bartlet.
't Is zoo! en met dat alles eeten zy van dat schraal gerecht met meer smaak, als de grooten aan hunne tafels vol lekkernyën: zy slaapen geruster op hunne slechte legersteê als de Ryken in hunne prachtige ledekanten; het geluk bestaat maar alleen in vergenoegt te zyn: dat is de grootste rykdom op aarde.
Emilia.
Gy stelt my gerust, Mynheer! Ik begryp het: God bemint die Menschen niet minder als alle anderen.
De Heer Bartlet.
O, neen! God is zoo wel een Vader en Schepper van den geringsten Arbeider, als van den grootsten Koning, en daarom bemint hy ook alle zyne Kinders zonder onderscheid, mits dat zy zyne liefde verdienen.
Emilia.
Ey zie! die lieve Koeyen! Zy zyn wel goed, dat zy zich zoo laaten melken. De Heer Bartlet.
Gy bedriegt u, Emilia!
dit is juist geene goedheid in die Dieren; 't is aan de wyze schikking van God, dat hier al weder de eer toekomt: de Melk zou haar tot last strekken, als men haar die liet behouden, en daarom komen ze ook gemeenlyk op haar gewoone uur ter plaats daar ze gemolken worden.
Willem.
De Menschen zyn zeker wel gelukkig, dat 'er Koeyen zyn, want de Melk is eene lekkerny.
De Heer Bartlet.
Ze is niet alleen eene lekkerny, maar een nuttig voedsel; wy zouden zonder de Melk noch Boter noch Kaas hebben.
Emilia.
En de Schaapen! Ik hou zoo veel van die Dieren: zy zyn zoo goedaardig. Karel.
En zy zyn van groote waarde: haare Wolle dient om ons warm te kleeden: waar zouden wy zulke warme Deekens op onze Bedden krygen, indien 'er geene Schaapen waaren?
Willem.
Welk een goede God hebben wy. Emilia.
Wy moeten Hem wel lief hebben om dat Hy al die Dieren voor ons geschaapen heeft. Maar ik weet niet waarom men die Beestjes dood maakt, en dat noch wel om ze op te eeten: dat is hard.
De Heer Bartlet.
Geenzins! Zy zyn geschikt om ons te voeden, en als wy alle de Schaapen in het leeven lieten zouden 'er door den tyd zoo veel zyn, dat 'er geene velden genoeg zouden weezen, om hun de kost te geeven.
Emilia.
O! dan doet men wel, dat men ze slagt.
De Heer Bartlet is wel verpligtend, dat hy ons zoo onderrecht, lieve Mama! Ik zal 'er hem altoos dankbaar voor zyn.
Toen wy t'huis kwamen vonden wy Mynheer en Mevrouw reeds in de Zaal om te ontbyten: en zy lachten braaf om de pots, die Karel ons gespeelt had. - Vaarwel, myne waarde, myne geëerde Mama! schryf toch aan uwen Wimpje.