Transcript interview Bernadette Kuiper

Intro: Over de samenwerking met Ireen. B: Ireen is de baas.

M: Ja, als het gaat om wie er de baas is, in hoeverre is er een balans tussen Docs en Carolijn en Ireen? Kun je daar iets over zeggen?

B: Dat is best lastig, dat was best lastig.

M: Ja, want Docs komt als het ware voort uit het bedrijf van Ireen.

B: Ja, het zijn co-producenten. Het zijn voor dit project zijn het co-producenten. Maar eigenlijk is Ireen de baas. Ireen is inhoudelijk verantwoordelijk. Zij is eindredacteur zeg maar, dus onder alles wat we maken staat haar handtekening. En omdat zij zo’n dominante stempel drukt is het dan lastig, omdat Carolijn dan soms wel eens een beetje zei van ‘zo gaan we het doen’, maar als Ireen dan zei van ‘nee, we gaan het zo doen’ dan was uiteindelijk had..was Ireen de baas. Dus dat was wel lastig. Dat was ook voor mij lastig, omdat ik dan heel erg moest schipperen tussen die twee. Want ik zit aan de uitvoerende kant.

M: Ja en je ‘hoort’ eigenlijk bij Carolijn.

B: Ik hoor bij Carolijn, Carolijn is mijn baas, maar .. Ireen toch ook. Dat was soms heel lastig, omdat ik natuurlijk moest proberen om tussen die twee weg te blijven. En Ireen had ook heel makkelijk de weg naar mij gevonden natuurlijk, dus die zei dan tegen mij dat ik een aantal dingen op een bepaalde manier moest doen en dan ging ze gewoon om Carolijn heen. Dus dan moet je wel, dan moest ik wel.. Dat was soms lastig.

M: Ja, dat lijkt me een moeilijke positie inderdaad. Moet je dat dan eerst voorleggen aan Carolijn of ga je daar je eigen weg in vinden…

B: Ja.. het was ook een beetje zelf bepalen dan wat het beste is voor het project en wat je zelf kan. Als het.. ja dat was uiteindelijk de afweging die je maakt. Als ik het zelf beter vond om het op een bepaalde manier te doen en Ireen wilde het op die manier, dan deed ik het uiteraard op die manier. Tenzij het.. voor mij is Carolijn de baas, dus ik overlegde het dan wel altijd met Carolijn. Kijken wat zij ervan dacht en ehm.. Maar het was wel.. Kijk, omdat ik.. Carolijn die had natuurlijk.. die verloor ook zicht op de vloer, wat er gebeurde en natuurlijk ook op het team, wat er mogelijk was in het team. Wat de verschillende capaciteiten waren van de teamgenoten, dus daarin had ze mij ook nodig. Dat ik haar vertelde van ‘dit gaan we niet trekken’ of ‘dit en dit werkt niet op die manier’ of ‘we hebben te weinig mankracht daarvoor’. Dus dan moest ik dat met haar zien op te lossen.

M: Was je de enige die binnen Docs op dit project zat? B: Nee, nee nee. Er was een heel team.

M: En die werkten ook allemaal bij Docs op kantoor?

B: Ja, we hadden een heel blok met dus een uitvoerend producent, met Inge, maar die kwam er pas veel later op. En dan hadden we nog een, zeg maar, begeleider van de campagneweek, dus die hield

alle activiteiten bij en die richtte de week in voor Ireen. Dan hadden we ook een stagiair en die bleef zo lang dat ze uiteindelijk gewoon assistent was en dan hadden we ook nog een productieassistent en dan hadden we ook nog een redacteur en die redacteur die hielp ook met de educatieve clips.

M: Was dat Monique of was dat iemand anders?

B: Nee, die was dus weg toen inmiddels. Dus we begonnen eigenlijk eerst met Monique en toen kwam ik erbij en we hadden toen ook een uitvoerend producent en een productieleider, maar dat ging niet, dat ging niet goed. Dus toen ging de productieleider ging er af en toen werd ik projectleider en dat is dus een beetje een gekke functie in documentaire, maar ik was dus een beetje de spil tussen alle verschillende onderdelen. Tussen de inhoud en de productie en alle verschillende campagnedingen. M: Ja, dus heel inhoudelijk maar ook organisatorisch.

B: Ja, omdat ik natuurlijk eigenlijk researcher was, maar op een gegeven moment ging ik van onze overleggen verslagjes sturen naar iedereen van dit hebben we besproken en dit zijn de to do’s en ik hield dat ook bij in een actielijst. En die actielijst werd eigenlijk een soort spil van het project. Dus toen ik op een gegeven moment.. bleek .. ik moest dus in de bespreking eigenlijk alles bijhouden wat iedereen zei, dus op een gegeven moment was ik op kantoor degene die het beste wist wat er speelde in de verschillende dingen omdat ik alles bijhield, bij had gehouden en die mailtjes stuurde. Die eigenlijk heel slecht gelezen werden, maar ik wist het dus allemaal. Dus zo werd ik projectleider, terwijl het eigenlijk de uitvoerend producent is. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet de skills heb van een uitvoerend producent. Ik had nooit een begroting gemaakt of dat soort dingen.

M: Nee, maar dat laatste heb je nu ook niet gedaan toch, of wel?

B: Nee dat heb ik niet gedaan. Ik heb toen wel het contact met de financiers heb ik overgenomen. En dus alle afspraken met de fondsen bijgehouden. Maar het team rammelde heel erg, dat was het moeilijkste, ik weet niet of Ireen dat ook gezegd heeft, dat was het moeilijkste van de campagne. Dat het de.. die uitvoerend producent die dus wegviel en de productieleider, nou Monique ging weg en.. dus zo ging er veel kennis verloren.

M: Jullie moesten steeds weer een nieuw iemand inzetten..

B: Ja en daardoor was.. werd ik steeds belangrijker omdat ik op een gegeven moment de langste was die op het project zat en het meeste wist van alles. Dat was best zwaar, omdat ik eigenlijk nul ervaring had in deze wereld. Maar door gewoon heel nauw samen te werken met Carolijn en Ireen ging dat goed, omdat Carolijn mij begeleidde bij iedere stap zeg maar en ik ook gewoon goed met Ireen kon overleggen wat ze nou precies wilde en wat ze precies bedoelde en dingen voorbereiden. Ehm, daardoor waren wij drieën denk ik redelijk stevig. En dan.. ja.. de rest van het team was heel erg uitvoerend, dus heel erg op basis van die actielijsten gewoon dingen doen.

M: Ja. En op welk moment ben je er ingestapt? Wat was er toen al geregeld en wat stond er vast? B: Nou ik ben begonnen… ik ben stage gaan lopen bij Docs in januari 2012 en ik ging eigenlijk ook meteen bij DementieEnDan research doen en toen waren ze al aan het filmen. Ik denk dat ze een half jaar daarvoor was begonnen met filmen, dus er waren drie hoofdpersonen en op zoek nog naar twee. Een migrant en iemand die met het einde van het leven bezig was. Dus die research die waren ze nog aan het doen en ook naar belangrijke dingen die er nog wel kunnen, dus bijvoorbeeld domotica (hulpmiddelen in huis red.) Dus nou, dat soort dingen deed ik research naar. Dus toen stond al, de research was al voor een deel gedaan, ze waren begonnen met filmen.

M: Ja, dat heeft Ireen grotendeels gedaan die research.

B: Ja en er was ook al een heel stevig netwerk. Dus Ireen had, er waren denk ik al tien financiers ofzo, er waren al heel wat financiers en er was dus een heel stevig netwerk van hoogleraren en allerlei partijen die zich, belangrijke partijen die zich al aan het project verbonden hadden en ook een aantal grote die dat nog niet hadden gedaan. Dus daar ben ik toen ook mee bezig gegaan om.. nou Ireen en ik hebben eindeloos veel gesprekken gevoerd en Ireen en Carolijn bij Alzheimer Nederland. Dat waren altijd Ireen en Carolijn die daar eindeloos gesprekken gingen voeren en ik ben met Ireen weer bij de gemeente geweest en bij Actis.. daar is Ireen eindeloos geweest, soms met Carolijn soms met mij. Nou allerlei grote organisaties die we er nog bij wilden betrekken en een deel.. sommige daarvan is gelukt en sommige niet. Er waren ook gewoon enorm dode paarden, waar we eindeloos aan getrokken hebben en waar we eigenlijk pas hebben los gelaten vlak voor de campagne, omdat het op een gegeven moment gewoon klaar was.

M: Was het dan vooral vanwege het geld dat jullie hen er bij wilden betrekken (B: Ja) of ook vanwege de inhoud?

B: Ja, de draagkracht.

M: Steun bij het project en de namen die erbij betrokken zijn, waardoor het ook weer makkelijker gaat. B: Beiden. Dat was eigenlijk een beetje het spel wat we alsmaar speelden, dat we grote organisaties erbij wilden vanwege de draagkracht, maar dat we vervolgens als we met hen gingen samenwerken en zij beeldmateriaal wilden hebben, dat we daar dan wel geld voor vroegen. En niet zo’n beetje ook. Gewoon wel echt 30.000 euro of zo. En dat vond ik ook wel heel lastig en dat.. was een heel boeiend punt want ik denk.. Ik vond dat toen heel lastig, dat ik dacht van jemig zoveel geld vragen aan zo’n organisatie.. Want dat was wel het punt waarop het vaak afhaakte, waarop ze vaak weetje..dat gingen ze gewoon sowieso niet doen. Dus dan haakten ze af. Maar achteraf heb ik wel, moet ik toegeven, dat Ireen daar gelijk in had. Dit soort organisaties hebben dat soort geld als ze zich niet committeren aan je project, ze zich niet willen committeren door erin te investeren ook financieel, dan gaan ze zich überhaupt niet committeren aan je project. Dus dan kunnen ze wel.. ik heb wel heel erg geleerd dat het super belangrijk is om dit soort organisaties erbij te betrekken voor de draagkracht, maar dan moeten ze zich ook wel echt committeren. En dat doen ze eigenlijk alleen maar zolang ze erin investeren. Zolang ze kunnen zeggen van ‘leuk idee, wij doen mee’, dat kost ze niks dus dan blijft het leuk vrolijk zwetsen in de rondte.. en dan.. dus dat is een heel moeilijk spel om te spelen want je moet het omdraaien op een gegeven moment. Eerst ben je van ‘wij willen graag jullie erbij’, maar dan moet je het op een gegeven moment ook zien om te draaien naar ‘maar dan moeten jullie er ook wel geld voor betalen’. En dat is heel lastig en daar is.. vind ik.. Ireen heel goed in. Ook omdat ze niet loslaat. Dus ze heeft het één keer geprobeerd en dan heeft ze één keer bot gevangen en dan probeert ze het rustig gewoon nog tien keer. En vaak lukt het dan. Dus dat is, denk ik dat dat is.. ook een.. niet te, niet te onderschatten factor van het succes van deze campagne. Gewoon het doorzettingsvermogen van Ireen en ik hoop heel erg dat ik dat… het is gewoon heel erg.. ja de deur in je neus dichtgeslagen krijgen en het gewoon nog tien keer proberen! En dat is wel heel knap.

M: Ze vertelde in het interview ook dat een vrouw een afzeggingsbrief had geschreven en dat ze dat zo’n ontzettend mooie brief vond dus dat ze die vrouw had terug geschreven of opgebeld van ‘dit is de meest prachtige afzeggingsbrief die ik ooit heb gekregen’. (B: lacht) Nou wil ik wel eens een gezicht zien bij die brief en toen hadden ze afgesproken en uiteindelijk zei die vrouw van ‘ik ga er toch nog eens over nadenken’. Dat is wel ongelofelijk, maar ook wel heel goed inderdaad want het lukt haar uiteindelijk wel en dat is toch het geloof in je eigen project denk ik.

B: Ja, dat is ook.. ze verkoopt zichzelf niet zozeer, ze verkoopt.. terwijl ze natuurlijk zelf inmiddels best een fenomeen is, maar ze verkoopt echt haar project en dat is echt waar ze voor.. dat vind ik ook voor onze generatie, dan doe ik nog even alsof wij dezelfde leeftijd hebben, is dat echt.. is dat echt inspirerend. Omdat wij, kijk dit is natuurlijk echt gewoon activisme, dit is gewoon haar oude activisme en ze gaat gewoon staan voor de publieke zaak en daar gaat ze gewoon voor. En dat komt in ons gewoon eigenlijk niet meer op. Ja, als mensen ‘nee’ zeggen, nou ja dan is het nee. En dat je ergens voor gaat dat belangrijker is dan jezelf en dat je het dus nog vijfentwintig keer probeert, ja dat is heel te gek.

M: Ja, wel heel leerzaam.

B: Ja en ook als je 30.000 euro durft te vragen voor je eigen filmmateriaal, dan moet het ook goed zijn en dat weet ze natuurlijk ook dat het echt heel goed is en dat het dat dus ook echt waard is. Maar ja, al dat soort dingen waren bijzondere ervaringen om mee te maken. En dus ook echt op basis van het succes je eigen product heel erg hoog inschatten en gewoon volhouden.

M: En wat wilden jullie het liefst laten zien met het hele project?

B: Nou de belangrijkste boodschap was dus om te laten zien dat er nog heel veel wel kan als mensen gaan dementeren. En die boodschap handen en voeten te geven, dus te laten zien wat er dan allemaal nog kan. Dus zoals muziek en beweging en domotica en die kennis eigenlijk zo breed mogelijk te verspreiden. Want Ireen’s ervaring met haar eigen broer is dus dat er heel veel is maar dat men het gewoon niet weet. In de eerste plaats de huisarts, dat de huisarts gewoon niet weet wat hij er mee aan moet met iemand die dementeert en het dus laat. En dat daar eigenlijk een heel groot gat ontstaat, dat er een gat ontstaat tussen diagnose en opname. En dat is soms wel.. dat is gemiddeld acht jaar en soms veel langer dus dat is best een hele tijd waarin.. waarin als je begeleid wordt..als de mantelzorgen begeleid zou worden in wat er allemaal nog wel kan, dan kan de kwaliteit van leven kan hoog zijn en ja zo hoog mogelijk in ieder geval. En dus het doel was om de kennis daarover te verspreiden en daarom hebben we ook geprobeerd om zoveel doelgroepen aan het project te verbinden, om het door al die verschillende kanalen daar te krijgen.

M: Dus de mensen die jullie wilden bereiken waren eigenlijk ook heel divers?

B: Ja. Het was eigenlijk wilden we iedereen bereiken, heel Nederland, maar dat is wat breed. Dus dan heb je in eerste plaats heb je de film, daarmee bereik je een heel algemeen publiek. Maar we wilden dus ook dat mensen heel concreet handvatten kregen om mee aan de slag te gaan en daarom maakten we educatieve clips en die moesten dus heel concreet in allerlei opleidingsprogramma’s terecht komen want daar vindt je dat soort dingen. Dus daarom zijn we dus met al die partijen gaan praten en hun opleidingsmensen. Kijk bijvoorbeeld het Nederlands Huisartsen Genootschap heeft ook gewoon een afdeling die bijscholingstrajecten maakt. Want artsen moeten zich alsmaar bijscholen. Dus toen kwam dit kwam in hun accreditatieprogramma terecht en dat is natuurlijk precies waar je het wil hebben. En zo gingen we dus ook met scholen praten en die gingen dan lesbrieven maken, waar dan deze clips in verwerkt waren. En dus bij de één ging dat beter dan bij de andere. Bijvoorbeeld het vmbo die heeft inderdaad echt een lesbrief erbij geschreven en dat in een soort omgeving geplaatst met lesbrieven en dan kunnen ze dus deze meenemen, maar het hbo heeft helemaal niets gemaakt. Die wilden gewoon alle clips die we maakten wilden ze hebben en dan gingen zij gingen dan.. dan kon de docent gewoon zelf kiezen wat hij wilde gebruiken..en nou actieve docenten zullen dat doen en inactieve docenten doen dat niet.

B: Nee, zij hebben geen lesomgeving gemaakt wat natuurlijk wel belangrijk is. Maar het was ook heel erg, dat netwerk was heel essentieel. Daar had je een aantal mensen, bijvoorbeeld bij de huisartsen, had je een aantal mensen die het oppakten en er echt een project van gingen maken en je had een aantal mensen die.. waarbij wij heel erg moesten blijven duwen en trekken en sleuren om te kijken of ze er iets mee zouden gaan doen. En eh wij waren natuurlijk met een heel klein team, echt heel klein, dus het was.. daarom organiseerden we ook die bijeenkomsten, dat we de hele groep uitnodigden, zodat we met al die mensen om de tafel zaten en ook het beeldmateriaal konden laten zien en zodat ze geïnspireerd zouden raken om er iets mee te doen. Dat werkte best heel goed. Want ze motiveerden elkaar om vervolgens er iets mee te gaan doen en zo is de impact best groot geworden. Zeker als je kijkt naar hoe klein het team was.. hebben we toch heel veel voor elkaar gekregen en dat was vooral door mensen elkaar te laten enthousiasmeren en door een aantal toppers in dat netwerk te hebben die we ook iedere keer voedden met informatie, maar ook met ‘jemig, wat te gek dat je er bent’ en ‘wat heb je het goed gedaan’ en ‘wat zijn we blij met je’ en daar is Ireen ook een kei in. Ik bedoel die, kijk bijvoorbeeld als iemand in een gesprek laat vallen dat haar man ziek is of dat weet ik veel wat, dan gaat zij bloemen sturen omdat die man ziek is. Of ze stuurt een mailtje van ‘je bent vandaag terug gekomen van je vakantie, heb je het leuk gehad?’ en dat soort dingen dat is echt.. van enorme waarde. Dat heb ik me ook hierbij gerealiseerd. We hadden één bijvoorbeeld één dame en die was geopereerd aan.. weet ik veel wat..dus die hadden we bloemen gestuurd namens, in opdracht van Ireen. Nou, ik had daar natuurlijk niet aan gedacht. Nou en diegene die is gewoon voor altijd inzetbaar. Diegene wil voor altijd.. die was zo ontroerd door de attentie dat die wil gewoon ja.. wat je haar ook vraagt, gaat ze zich voor inspannen voor ons. En je moet natuurlijk niet zo berekenend te werk gaan maar dat soort attenties die.. maken wel dat dat is dus ook een ding dat heb ik in het plan gezet van Docs dat.. Wij