79respondenten dan ook geen knelpunten. Een Turkse respondent stelt daarentegen dat veel

inkomende rechtshulpverzoeken vanuit Nederland een gebrekkig informatiegehalte hebben. Rechtshulpverzoeken bevatten bijvoorbeeld onvoldoende gegevens om een verdachte en/of diens bezittingen afdoende te kunnen identificeren. Een andere Turkse respondent constateert bovendien dat ook in Nederlandse verzoeken tot beslaglegging geregeld te weinig substantiële (wettelijke en feitelijke) informatie wordt verstrekt met betrekking tot de veroordeling van de verdachte(n). Ten slotte vinden Turkse respondenten dat Nederlandse rechtshulpverzoeken vaak te weinig substantiële (wettelijke en feitelijke) informatie bevatten over de veroordeling van de verdachte om tot executie van een beslaglegging over te kunnen gaan.

Volgens Nederlandse noch Turkse respondenten levert de samenwerking bij het bevriezen en het confisceren van voorwerpen en tegoeden problemen op, mits afdoende is aangetoond dat de bezittingen wederrechtelijk zijn verkregen. Sommige Nederlandse respondenten maken wel melding van het probleem dat de mogelijkheid van een schikking ter zake van het genoten voordeel die de Nederlandse wetgever biedt, waarbij het wederrechtelijk verkregen vermogen door de veroordeelde vrijwillig wordt afgedragen, zodat de door toedoen van de Turkse autori-teiten in beslag genomen voorwerpen niet hoeven te worden uitgewonnen, lastig uit te leggen valt aan de Turkse autoriteiten.

Een concreet probleem dat Nederlandse respondenten noemen in het kader van beslag op en executie van een ontnemingssanctie met betrekking tot onroerend goed in Turkije is dat de koopsom die koper en verkoper in de eigendomsakte vermelden dikwijls niet overeenkomt met de werkelijk betaalde prijs, zodat in de ontnemingsprocedure taxatie door een onafhankelijke deskundige noodzakelijk blijkt. Het Turkse ministerie van justitie beschikt niet over voldoende middelen om deze vorm van dienstverlening te bekostigen. Het is gebruikelijk dat de verzoe-kende staat de taxatiekosten vergoed. In één van de bestudeerde dossiers is door de onder-zoekers een rechtshulpverzoek aangetroffen waarin de Nederlandse autoriteiten toezegden een bedrag voor de uitgevoerde taxaties over te zullen maken. Navraag leerde dat de betrokken en verantwoordelijke autoriteiten niet wisten dan wel konden nagaan of de vergoeding daadwerke-lijk had plaatsgevonden. Bovendien was hen onduidedaadwerke-lijk welke instantie in Nederland (het BIRS of het arrondissementsparket) de eindverantwoordelijkheid droeg.

De gesignaleerde problemen hebben te maken met een gebrek aan kennis en ervaring. Dat uit zich onder meer, volgens Turkse en Nederlandse respondenten, in het feit dat Turkije soms ‘met knippen en plakken’ een dagvaarding maakt en/of een strafdossier vormt. Het gevolg van deze situatie is dat in strafzaken waarin Turkije slordig een dagvaarding samenstelt en zodoen-de vervolgt wegens feiten waarvoor geen goed dossier is aangelegd (en dus niet voldoenzodoen-de bewijs aanwezig is), er in de regel vrijspraak voor dat feit volgt. Het ‘ne bis in idem’-beginsel verhindert Nederland bijgeval om opnieuw voor datzelfde strafbare feit te vervolgen. In voor-komende gevallen vervalt hiermee ook de mogelijkheid om in Nederland een ontnemingszaak op te bouwen, ook al heeft Nederland parallel aan de Turkse zaak wel een goed (straf)dossier

80

opgebouwd.⁴⁰ Eén Nederlandse respondent vanuit de politie meldt dat hij enkele keren heeft meegemaakt dat de Turkse autoriteiten in kennis waren gesteld van het Nederlandse strafdos-sier en vervolgens zonder overleg met de Nederlandse officier van justitie onmiddellijk tot dagvaarding en vervolging overgingen. Betreffende Nederlandse zaken gingen verloren, of zijn ‘gered’ door het ‘omkeren’ van de zaak.

De Nederlandse respondenten verschillen van mening over de vraag of de kwaliteit van de (financiële) recherche in Turkije oorzakelijk samenhangt met de beperkte expertise. Eén Neder-landse respondent vindt dat Turkije in de praktijk meer doet dan waar in het rechtshulpverzoek om gevraagd wordt en ervaart dat als positief. Een andere Nederlandse respondent benoemt de kwantiteit en kwaliteit van het Turkse opsporingswerk juist als probleem. In zijn ervaring ver-horen Turkse functionarissen bijvoorbeeld minder diepgaand, leggen zij onvoldoende verban-den tussen informatie uit verhoren, taps en andere onderzoeksverrichtingen, en ligt het niveau van het onderzoek over het algemeen vrij laag. Als Nederlandse politiefunctionarissen mogen participeren in het Turkse opsporingsonderzoek komt dat, in zijn optiek, de kwaliteit ten goede. Ook als dat niet wordt toegestaan – en die trend lijkt volgens de respondent in toenemende mate aan de orde – maar wel goede (informele) contacten tussen de Nederlandse en Turkse politiefunctionarissen bestaan, is de kwaliteit van het onderzoek volgens de Nederlandse respondenten vaak beter.

Taalbarrières

De Turkse respondenten in het onderhavige onderzoek maken geen melding van taalbarrières in de samenwerking met Nederland. Eén van de Nederlandse respondenten tekent aan dat de kwaliteit van de tolken en vertalers potentieel een knelpunt is. Eén andere respondent merkt in het verlengde hiervan op dat tolken Turks in Nederland niet per definitie vaardig zijn in de vele Turkse en/of Koerdische dialecten. In de praktijk, zo blijkt uit opmerkingen die op Politie Kennis Net zijn gepubliceerd, maken tolken in dergelijke gevallen wel eens ten onrechte melding van ‘slechte verbinding’ of ‘slecht te verstaan’. Wat bij de samenwerking met Turkije in de opspo-ringsfase volgens een Nederlandse respondent regelmatig als een praktische moeilijkheid naar voren komt, zijn problemen bij de identiteitsvaststelling van verdachten. Door verwestering of een andere schrijfwijze van de naam wordt het moeilijk om de identiteit met voldoende zeker-heid vast te stellen.

40. Een kanttekening hierbij is dat in de Nederlandse rechtspraak het mogelijk wordt geoordeeld om onder omstan-digheden voordeel te ontnemen dat is verkregen met een feit waarvoor in de hoofdzaak vrijspraak is verleend. De mogelijkheden om iets soortgelijks te doen in zaken waarin in het buitenland een vrijspraak is gevolgd, zijn nog niet verkend. Gelet op de uitspraak van de Hoge Raad van 11 oktober 2005, www.rechtspraak.nl, LJN AT3654, is het echter hoogst onwaarschijnlijk dat in een dergelijk geval met succes ontneming van het voordeel in Nederland kan worden gevorderd.

81 Kanaal

De bilaterale samenwerkingsketen: centrale autoriteit en MASAK

De bilaterale samenwerking tussen Nederland en Turkije is goed voorzover het om onderzoek naar en vervolging van verdachten gaat, aldus een Turkse respondent. Knelpunten deden zich voor wat betreft de samenwerking in ontnemingszaken vooral voor in de executiefase. Vanuit Masak werd en wordt succesvol met de Nederlandse politie samengewerkt. Er was altijd sprake van een ‘goodwill approach’, gebaseerd op informele contacten. Het Turkse ministerie van justitie heeft daarentegen, aldus een Turkse respondent, een ‘legalistic approach’, is sterk gecentraliseerd en gepolitiseerd. De Nederlandse respondenten met een politiële achtergrond geven aan dat de samenwerkingsrelatie met Turkse politiediensten en MASAK de afgelopen jaren formeler is geworden. De politie gaat tegenwoordig pas aan het werk nadat de centrale autoriteit en de gebiedsbevoegde magistraat toestemming hebben verleend. Vanuit het Turkse ministerie van justitie wordt slechts in beperkte mate inhoudelijk contact onderhouden met de politiediensten. De cultuurverschillen tussen de verschillende justitiële en politiële diensten in Turkije – sommige Turkse respondenten spreken van een machtsstrijd – die zich met ontne-ming bezig houden, heeft de internationale samenwerking vanuit Nederlands perspectief stro-periger en bureaucratischer gemaakt. Weliswaar besteedt Turkije in toenemende mate aan-dacht aan de uitvoering van rechtshulpverzoeken met betrekking tot ontneming, maar het is volgens de Nederlandse respondenten vanuit de politie lastiger geworden om greep te houden op en overzicht te krijgen over het ontnemingsproces in Turkije.

Een concreet probleem op het niveau van de communicatie over gemeenschappelijke ontne-mingsinspanningen is, volgens Nederlandse en Turkse respondenten, dat de Nederlandse autoriteiten als 'regelneverig' of hautain op hun Turkse samenwerkingspartners overkomen. Ze leggen bijvoorbeeld voorkeursdata of andere specifieke wensen op tafel in een verzoek om aanwezig te mogen zijn bij de uitvoering van een rechtshulpverzoek. Het is vanuit Turks per-spectief echter gebruikelijk dat de aanvrager een formele uitnodiging van het Turkse ministerie van justitie afwacht waarin aangegeven wordt op welke datum, tijdstip en bij welk parket men ontvangen zal worden. In de praktijk, zegt een vertegenwoordiger van de Nederlandse rechter-lijke macht, komt een dergerechter-lijke uitnodiging soms sneller via het kanaal van de Nederlandse liaison officer dan via het Turkse ministerie van justitie.

Volgens de Nederlandse respondenten slagen officieren van justitie, in tegenstelling tot politie-ambtenaren, er doorgaans goed in om met de betrokken Turkse rechters in contact te komen in het kader van onderzoekshandelingen en beslaglegging. Eenmaal aan tafel zijn de contacten – ook met politiemedewerkers – goed en vaak blijken ze persistent. De liaison officers van de Nederlandse ambassade in Ankara en het consulaat-generaal in Istanbul spelen een belang-rijke rol in de bemiddeling. De werkcultuur van de Turkse politie en justitie is sterk gebaseerd op persoonlijke vriendschappelijke betrekkingen. Er wordt in de praktijk dan ook veelvuldig beroep op de liaison officers gedaan. De werklast is hoog: één van de verbindingsambtenaren had in

82

één jaar bijvoorbeeld 20 delegaties op bezoek die elk ongeveer een week bleven. Volgens één respondent beschouwen politiemensen en officieren van justitie de rol van liaison officieren te vaak als eenrichtingverkeer. Ze worden dan ad hoc ingezet voor een klus, terwijl de liaison-officers juist wederkerig moeten kunnen werken om te investeren in het lokale netwerk dat zo belangrijk is voor hun bemiddelingsfunctie. Geregeld krijgen de liaison-officers van de Turkse autoriteiten te horen dat het openbaar ministerie weinig voor Turkije terug doet. Turkije vindt, volgens één van de Nederlandse respondenten, het relatieonderhoud vanuit Nederland slecht. Zo worden zij niet of te weinig geïnformeerd over de voortgang en afdoening van een ontne-mingszaak. Hoffelijkheid is een belangrijke succesfactor bij het benaderen van Turkse functio-narissen, stellen Nederlandse respondenten met ervaring in de samenwerking met Turkije. Ook het laten tekenen van alle Nederlandse stukken door een rechter-commissaris, ook als dat naar Nederlands recht niet verplicht is, vereenvoudigt de samenwerking. Turkse rechters en openbare aanklagers hebben in de praktijk liefst van doen met iemand van gelijk statuur. Daar-naast is het in de ervaring van één respondent cruciaal dat de autoriteiten in Turkije zich betrok-ken voelen bij de zaak. Om dit te bewerkstelligen acht hij het van belang om al in een vroege fase van het onderzoek een zeer algemeen rechtshulpverzoek naar Turkije te sturen, waarin een uitgebreide beschrijving wordt gegeven van waar men in Nederland mee bezig is en welke acties te zijner tijd wellicht in Turkije nodig zijn. Er wordt expliciet gemeld dat er op dat moment nog niks hoeft te gebeuren. Het zetten van deze stap maakt dat functionarissen in Turkije zich gewaardeerd en onderdeel van het geheel voelen. Het risico dat met deze aanpak samenhangt, is echter dat Turkije voortijdig bepaalde acties onderneemt die het Nederlandse onderzoek (kunnen) schaden. De respondent heeft dit echter nog niet meegemaakt en ondervindt veel baat bij de geschetste manier van communicatie. Het mogelijke nadeel dat dergelijke ‘prelimi-naire’ rechtshulpverzoeken extra inzet vergen van het Nederlandse en het Turkse apparaat weegt volgens de respondent in de praktijk niet op tegen de voordelen.

Verlies van zaakskennis en netwerkcontacten werkt contraproductief

Het knelpunt van weglekken van deskundigheid, waarop met betrekking tot de Nederlandse praktijk uitgebreid ingegaan is, doet zich ook in Turkije gevoelen, aldus de Turkse responden-ten, aangezien officieren van justitie de verplichting hebben om na ongeveer vijf jaar te roule-ren. Dat komt in het algemeen de continuïteit van de afdoening van ontnemingsprocedures niet ten goede en belast daarmee de internationale samenwerking. Volgens een Turkse respondent is de ‘versnippering’ van expertise en bevoegdheden over de regionale rechtbanken eveneens een knelpunt in de internationale samenwerking, omdat dat de opbouw en uitwisseling van expertise belemmert, de transparantie van de afhandeling van rechtshulpverzoeken niet ten goede komt en daarmee een gelijkwaardig samenwerkingsproces met andere landen in de weg staat.

Onvoldoende kwaliteit van controle en beheer

Volgens een Turkse respondent is de ‘versnippering’ van expertise en bevoegdheden over de regionale rechtbanken eveneens een knelpunt. Hij pleit voor coördinerende organen op

natio-83