die hem waardig was. Wel lachte haar het denkbeeld der bekeering eenigzins toe,
maar zij mogt daaraan het geluk van haar beschermeling niet opofferen. Doch hoe
zij ook poogde Frits zijne liefde uit het hoofd te brengen, het bleek vruchteloos.
Hélène had te diepen indruk op zijn hart gemaakt en jufvrouw van Sinne eindigde,
geheel in strijd met het voornemen toen hun gesprek aanving, met de belofte dat zij
ter gelegener ure hem bij hare zuster ondersteunen zou. Met die belofte keerde Frits
den anderen morgen vroegtijdig naar Leyden terug, waar hij te gelijk met Maurits
voor hunne woning stond.
- ‘Ik heb eene invitatie voor je, Frits,’ riep deze, zoodra de deur achter hen gesloten
was.
- ‘Voor mij? En waar?’
- ‘Op eene plaats, waar gij, naar 't schijnt, uitgenoodigd moet worden om er te
komen: t' huis.’
- ‘Zijt ge er dan geweest?’
- ‘Zeker. Zaturdag avond na 't concert ben ik er al gekomen, zondag morgen met
oom naar de vroegpreek, om mij voor te bereiden voor eene wandeling, die, met de
halten mede, negen uren geduurd heeft. Dat is een corvée, Frits, en gisteren avond
viel daar op eens de zwarte kapitein uit de lucht, dien we verleden jaar in 't voorjaar
ontmoetten. Hij zal veertien dagen zigtbaar zijn en hij brengt een heel grooten staart
mede.’
- ‘Wat bedoel-je?’
- ‘De kapitein komt aanzoek doen; de oude heer heeft het me van morgen in diep
geheim verteld en raad eens aan wie.... of je behoeft niet te raden, je gist het al: aan
de zuster uwer moeder in den Heere.’
- ‘Aan mevrouw Melersheim?’
- ‘Dezelfde. De moeder trouwt nu misschien nog eer dan de dochter.... 't Is schande
dat zoo'n lieve, mooije meid blijft zitten; we moesten ze maar verloten, Frits.’
- ‘En van wie is nu de invitatie?’ vroeg Frits, zonder op de laatste aanmerking te
antwoorden.
- ‘Wel dat heb ik u immers al gezegd? van je ouden heer. Waarom gaat gij dien
ook niet eens opfleuren van tijd tot tijd? Dat was wel zoo goed dan bij die oude
Sybille van Groenstein ....’
- ‘Maurits!’
- ‘Nu ja, gij hebt een penchant voor haar; maar in ieder geval mogt ge toch wel
eens naar je vader gaan; hij heeft het zoo noodig, dat wij eens bij hem komen praten.’
- ‘Hij disputeert altijd en gij begrijpt dat dit mij verre van aangenaam is; laat elk
zijne overtuiging, ik tracht niet hem tot andere denkbeelden te brengen; hij moest
daarom ook mij met rust laten.’
- ‘Dat zal hij wel: hij heeft tegenwoordig volstrekt geen lust om te disputeren. Het
eenige wat gij van hem hoor en zoudt, is de inhoud van zijn tweede deel, dat hij
zaturdag heeft afgemaakt en het schema van zijn derde, dat we gisteren op de
wandeling hebben gearresteerd.’
- ‘Even heidensch als de rest,’ zeide Frits met zekere ironie.
- ‘Even heidensch als de rest. Als gij er bij waart geweest, zou het misschien nog
een dierbaar tintje gekregen hebben. Waarlijk je moest er meer komen.’
- ‘Maar voelt ge dan niet Maurits, dat zijn boek op zich zelf reeds het onderwerp
van een dispuut zou zijn.’
- ‘Daar moest gij naar verlangen?’
- ‘Met ieder ander dan mijn vader: ik houd te veel van hem om hem harde
waarheden te zeggen.’
- ‘Ga dan ten minste om de overigen: moeder verlangt zoo naar u.’
- ‘Nu, ik zal eens gaan.’
- ‘Zaturdag?’
- ‘Waarom zaturdag?’
- ‘Dan is er een bal in de societeit.’
- ‘Gij weet wel, dat ik naar geen bals ga.’
- ‘En gelooft ge dan, dat vader en moeder er heen gaan? Nu maakt gij ze al te
verdorven,’ zeide Maurits schertsend. ‘Maar de kapitein zal er wel heen trekken; ik
denk er ook te zijn, en gij kunt dus rustig praten over al wat ge wilt, terwijl het bijzijn
van moeder wel eene theologische discussie zal beletten. Als ge wilt, zal ik haar met
een enkel woord waarschuwen. Zondag ben ik er dan zelf bij: wij gaan in statigen
optogt naar den meest orthodoxen dominé, die in een van de kerken preekt - want
vader is niet partijdig in dat opzigt, - en na dat bewijs van inschikkelijkheid van zijne
zijde, maakt ge eene wandeling op de publieke wandelplaats, gearmd met moeder.
Die opoffering van de middagpreek moet ge u dan maar eens getroosten, het goede
mensch zal er zes weken gelukkig door zijn. 's Middags geef ik een dineetje te huis
ter eere van den spadassin en 's avonds gaat elk zijns weegs: gij, waar ge 't beter hebt,
ik om een partijtje te omberen of te schaken met oom. Daar hebt je 't gansche
programma: wat is uw antwoord?’
- ‘Ik ben in geene stemming voor zulke zaken.’
- ‘Denk er eens goed over na, Frits, en bedenk,’ eindigde Maurits op ernstiger toon
dan men van hem gewoon was, ‘dat onder de hoogere pligten van den mensch ook
geschreven staat: eert uwen vader en uwe moeder.’
- ‘Ik zal gaan, Maurits.’
- ‘Een fidele kerel ben-je; 't is maar jammer, dat men je altijd met bijbelteksten
tot rede moet brengen.’
De zaturdag brak aan en zoo men de gave van Lesages manken duivel bezeten had,
In document
Gerard Keller, Het huisgezin van den praeceptor · dbnl
(pagina 117-120)