HOOFDSTUK 3: Resultaten
1.2 Hoe was de begrijpbaarheid, bereikbaarheid en beschikbaarheid van Domo en
1.2.1 Beschikbaarheid
Wat betreft de beschikbaarheid van Domo gingen we vooral na hoe lang gezinnen op hulp moesten wachten en hoe moeilijk het voor hen was om de stap te zetten naar Domo. De meeste respondenten gaven aan dat ze niet lang hadden moeten wachten (een paar maanden) en dat iemand anders (andere organisatie of persoon) het contact met Domo geregeld had voor hen.
De huisarts heeft dat geregeld. En dan heeft VW1 een paar maanden later naar ons gebeld. Ja en VW is ook een patiënte van mijnen huisarts.
(moeder van zeven kinderen, twee-ouder gezin, autochtoon)
De thuisbegeleiding heeft dat gedaan en dan hebben wij eerst een kennismakingsgesprek gedaan. En dan is de verantwoordelijke van Domo naar hier gekomen en die is dan efkes gebleven voor de kinderen. En na één week was er al telefoon van VW.
(moeder van vijf kinderen, twee-ouder gezin, autochtoon)
Dat is vlot verlopen. Er waren geen zware administratieve dingen te doen... Er kwam relatief vlug een vrijwilligster bij ons thuis.
(moeder van twee kinderen, een-ouder gezin, autochtoon)
Wat betreft de psychologische impact van het zetten van de stap naar Domo, vonden de meesten dit geen probleem aangezien dit eigenlijk voor hen werd geregeld door iemand anders. Eén moeder gaf wel aan dat het niet eenvoudig was om de stap te zetten, ondanks de weinige administratie.
…ondanks het feit dat Domo het de mensen niet moeilijk maakt en geen administratie en controles eisen, blijft de drempel toch hoog vind ik. Je moet dan eigenlijk als ouder toegeven dat je het niet alleen aan kunt en dat is een héél moeilijke stap. De realisatie dat mijn kinderen door een organisatie als Domo meer kansen zouden krijgen, heeft mijn drempelvrees wat weggedaan…
(moeder van twee kinderen, een-ouder gezin, autochtoon)
1.2.2 Begrijpbaarheid
Op de vraag of Domo duidelijke taal gebruikte naar de gezinnen toe, kregen we meestal het antwoord dat alles duidelijk werd uitgelegd door de vrijwilliger zelf. Toch was er soms ook onduidelijkheid, vooral in het begin van een begeleiding. Vaak was het onduidelijk
1 Om de privacy van de vrijwilligers te bewaren benoemen we de vrijwilligers met „VW‟.
49 wat precies van hen als ouder werd verwacht, wat regels of afspraken waren en wat de vrijwilliger precies kon doen. De meeste ouders gaven aan dat eigenlijk niets van hen werd verwacht en dat naarmate het contact met de vrijwilliger verbeterde, steeds duidelijker werd wat deze persoon voor hen kon betekenen.
Ja de eerste keer heeft VW duidelijk gezegd van Domo is dit en dit kan je doen enzo. Dat wist ik dan allemaal.
(moeder van drie kinderen, één-oudergezin, genaturaliseerde Belg)
Eerst was dat wat moeilijk. We wisten het niet goed enzo.
(moeder van twee kinderen, nieuw samengesteld gezin, allochtoon)
Ja, VW heeft dat gezegd. Ik ga helpen met dat en dat… ik ben van Domo en ik doe dat en dat. Zo drie keer gepraat enzo en dan is het zo wat begonnen. Dan begon ik zelf te vragen of ze nog iets kon helpen. Alletwee een beetje.
(moeder van vier kinderen, één-oudergezin, allochtoon)
Nee, ja, ze zeiden die gaan de kinderen bezig houden en ik was dan al tevreden dat iemand zou komen. (…) En verwachtingen… Ja ik weet da nie. Ik weet da ze komt voor de kinderen en ik weet ze komt ook helpen voor de vrienden en de familie, maar ik weet da nie...
(moeder van twee kinderen, één-ouder gezin, genaturaliseerde Belg)
Ik had enkel een kennismakingsgesprek met Domo en (…) Ik herinner mij niet speciaal dat er regels of afspraken werden uitgelegd of verwachtingen waren.
Alles verliep gewoon op een spontane manier toen VW bij ons kwam. Ik denk dat er nooit iets is gebeurd dat geen van ons beide wenste.
(moeder van twee kinderen, één-ouder gezin, autochtoon)
Enkele ouders gaven aan dat ze eigenlijk nooit echt contact hadden met de organisatie Domo. Hierdoor konden ze de vraag over „het duidelijke taalgebruik van Domo naar hen toe‟ soms moeilijk beantwoorden.
Domo heeft nooit echt met mij gecommuniceerd. Dus ja er was dan ook geen taal, dus neen, geen duidelijkheid.
(moeder van twee kinderen, één-ouder gezin, autochtoon)
Domo? Is dat eigenlijk de baas van VW ofzo?
(zoon uit twee-ouder gezin, allochtoon)
1.2.3 Bruikbaarheid
Wat betreft de bruikbaarheid van de hulp die door Domo wordt geboden, gingen we na of er steeds overlegd werd met de gezinnen wat de vrijwilliger zou doen in het gezin. Via
50 deze vraag probeerden we dan na te gaan of het aanbod wordt aangepast aan de vraag (en de noden) van het gezin.
Bij de meeste gezinnen werd steeds in overleg gegaan over wat de vrijwilliger zou doen als hij/zij langskwam. Dit overleg kon echter ook gewoon met de kinderen zijn.
Jaja, meestal zegt ze da zo de week dervoor, van vinde da goed dat we volgende week gaan schaatsen of zwemmen en voor mij is da gewoon oké das goe! Dus ze laat dat altijd de week of de dag dervoor weten.
(moeder van vijf kinderen, twee-ouder gezin, autochtoon)
Ja vooral, ik ken daar niets van hé. VW weet wat in de buurt kan gebeuren en ze zegt dat dan: show, theater, toneel, cinema, voor de kinderen… en ik heb daar geen tijd voor en ze kiest dan samen met ons welke dagen en de kinderen mogen dan zo ook wat kiezen dat of dat.
(moeder van twee kinderen, één-ouder gezin, genaturaliseerde Belg)
Ja, dan zei ze bijvoorbeeld ik ga dat en dat en dat doen. De kinderen soms ook wel, maar vooral VW.
(moeder van vijf kinderen, twee-ouder gezin, autochtoon)
1.2.4 Betaalbaarheid
Aangezien Domo gratis is voor de gezinnen, hebben we ons voor het domein van de betaalbaarheid gebaseerd op de vraag waarom het voor de gezinnen precies zo belangrijk is dat de hulp gratis is. Hierbij werd door vele respondenten aangehaald dat ze het belangrijk vinden omdat ze zelf niet genoeg geld hebben om andere hulp te betalen en omdat ze vinden dat iedereen recht heeft op deze hulp, ondanks geldtekort.
Zoon: ze vindt dat het goed is omdat mensen met weinig geld net ook veel problemen hebben en dus ook hulp nodig hebben.
Moeder: ik niet goed kan… ik heb geen werk, en toch ik heb hulp nodig.
(moeder van vier kinderen, één-ouder gezin, allochtoon)
Ja zeker wel. Want als je hier in Vlaanderen komt zonder werk enzo, dan kan je niet zomaar daar voor betalen, maar ik had het wel nodig om verder te geraken.
(moeder van drie kinderen, één-oudergezin, genaturaliseerde Belg)
Omdat er veel mensen in armoede leven hé. Alé, armoede is een groot woord, maar ja.
(moeder van drie kinderen, één-ouder gezin, autochtoon)
Dochter: Tuurlijk, financieel was het toen niet mogelijk om betaalde hulp te vragen. Mama die dan niet meer werkte op een bepaald moment, papa met zijn handicap en dan acht kinderen…
(moeder van acht kinderen, autochtoon)
51 Eén respondente benadrukte echter het belang van de hulp boven het belang van de prijs.
Eum, belangrijk. Ja, of nee. Maar het is gelijk als nu, der waren een beeke probleme, we hadden nie genoeg geld… en ja als ge dat dan ook nog moet betalen (…) en ja ge hebt dan nog problemen met de kinderen dus ge hebt dat meer dan nodig, maar als ge die dan nog moet betalen ook, dan gaat dat ook niet meer. Maar tegelijk is dat voor mij ook niet het belangrijkste eigenlijk. Het belangrijkste is dat ze ons kunnen helpen.
(moeder van zeven kinderen, nieuw samengesteld gezin, autochtoon)
Een andere respondente legde bij deze vraag ook extra de nadruk op de „cultuurbonnen‟
die gratis via Domo te krijgen zijn. Deze worden bij vele gezinnen (waar mogelijk) gebruikt en blijken een grote invloed te hebben.
Ohja, wat ik ook fantastisch vond is dat we via Domo zo van die ‘cultuurbonnen’
kregen. Hierdoor kon ik gratis met mijn kinderen naar bijvoorbeeld zo een kindertheater in de Schouwburg gaan. Dat is een stap die ik anders niet gezet zou hebben… En dat was echt zo een ontspannende verrijking.
(moeder van twee kinderen, een-oudergezin, autochtoon)