Ed Coenraads, Eiland van geluk · dbnl

(1)

Ed Coenraads

bron

Ed Coenraads, Eiland van geluk. Querido / Maatschappij tot verspreiding van goede en goedkoope lectuur, Amsterdam 1920

Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/coen011eila02_01/colofon.php

© 2015 dbnl

(2)

VOOR MIJN VROUW

Ed Coenraads, Eiland van geluk

(3)

Eerste hoofdstuk.

Op het verveloze houten balkon stonden ze te turen in de diepte, waar de weg in gele windingen slingerde langs het geweldige bergmeer.

‘De bus is laat vandaag,’ mompelde Leo, tusschen twee trekjes aan zijn grote houten pijp.

‘Ik hoorde hem toch daarnet.’ Free keek nog eens naar het punt links in de verte, waar de weg achter de grote rots verdween. Weg, rots, meer en lucht kwamen daar in één punt saâm. En uit dat punt moest, geel, opeens de auto-bus springen.

‘Waar is Albrecht?’

‘In z'n atelier.’

‘Kan 't hem niks schelen?’

‘Natuurlik niet.’

‘Hoe is 't mógelik,’ filosofeerde Leo zachtjes. ‘Hoe is het mógelik...! Snap jij dat Free? Het enige evenement dat in dit dooie, dooie Ronco sinds zeven weken gebeurd is. Het evenement dat Jules komt, de grote sonnettendichter Julius Caesar Imperator Höpfner.’

Free's bedachtzaam baardje wipte even op: weer meende hij van de sneeuwbergen aan de overkant van het Lago Maggiore

(4)

de echo van het motorgeratel te hooren; hij stak zwijgend een luistervinger op.

‘Hm. Nou hoor ik 't ook.’

Meteen flitste om de hoek bij de rots de gele auto-bus. Het grote dal vulde zich met het moedwillig gerucht van het wagentje dat een lomp gevaarte zou worden.

‘Onbeschoft ding is 't toch,’ zei Leo geaffekteerd. ‘Als een oorlogstank bij ongeluk op een kermis verdwaalt en daar geel weer vandaan komt, omdat de boeren hem dronken gevoerd hebben...’

‘Met benzine zeker.’

De bus joeg onder hen voorbij, ze keken tegen de grijze kap, waar drie koffers op vastgesnoerd waren en een reserveband. Dan, wat verderop bij het smalle

postkantoortje, gebouwd op de glooiing tussen de weg en het meer, hield hij stil.

‘Porte-Ronco,’ riep de kondukteur.

‘Schorre kip,’ schold Leo van de berg naar beneden.

Toen drie minuten later het gele gevaarte weer wegschonkte, werd een jongen met lange blonde haren zichtbaar, een no-hatter naast een bruine koffer. Koffer en jongen waren door de bus stiefmoederlik in de steek gelaten.

‘Dat is 'm,’ zei Free. ‘Daar sta je nou

(5)

met je koffer; dat hoort er hier zo bij. Haha, nou weet-ie geen raad.’

‘Zo hebben wij ook eens gestaan: met onze koffer onder de eenzame hemel.

Gelukkige kerel die nog niet weet dat er een Battista bestaat die je koffer de berg opsleept. Ja waarachtig: dat noem ik 'n gelukkige vent. Ik wou tenminste dat ik Battista nooit gezien had en Ronco nooit en 't hele Parasitenheim nooit.’

‘Niet kankeren. - Zullen we hem maar laten staan?’

Free en Leo hadden op het balkon niet gehoord, dat de deur van de kamer

opengegaan was. Een groezelig-estetiese juffrouw tussen de veertig en vijftig stond nu op de balkondrempel en keek ontevreê naar beneden.

‘Is-t-ie nou eigenlik gekomen, ja of nee?’ zei ze ongeduldig.

‘Daar staat-ie,’ antwoordde Free droog.

‘De heer Julius Höpfner, Zwitserland's grootste sonnettendichter, staat naast een bruine koffer voor 't postkantoortje. “En Errina's hart klopt sneller.”’

‘Ga hem maar liever 'ns even helpen. De jongen weet heg noch steg. Maar daar ben je natuurlijk te lui voor.’

‘Ja. Daar ben ik veel en véél te lui voor.

(6)

Er is geen haar op me hoofd, dat daarover denkt, lieve Errina.’

Free was intussen de kamer uitgelopen: één minuut later zag men zijn kleine, minne figuur het pad der rotsblokken af-trippelen. dat de villa Errina met de grote weg verbond.

‘Hij doet 't natuurlijk weer, - niet jij.’

Leo had zich achterover in de schommelstoel laten vallen; hoog trok hij de wenkbrauwen op in het bleke gladgeschoren gezicht, knikte haar toe met een tergend lachje, zonder iets te antwoorden; zocht dan de lucifers op, om opnieuw zijn pijp aan te steken.

‘Vertel me liever eens: wat eten we van middag, Errina?’

‘Vegetaries hè? 't Is vleesloze dag.’

‘O got-o-got.’

‘Schijngehakt, aardappelen en kastanjes. En een extra-dessert omdat 't de eerste dag is dat Jules hier woont.’

‘Ja. Misleid hem maar, Errina. Je hebt ons allemaal misleid, - vèrleid, - hoe moet ik het noemen...’

‘Als je niks anders weet te kletsen dan onzin, dan zal ik maar 'ns naar Jules gaan kijken.’

‘Die is anders nog lang niet boven. En Battista is niet tuis om deze tijd.’

(7)

‘Als z'n vrouw maar tuis is. Die moet er toch op alle manieren voor opdraaien.’

‘Ja, echt Italiaans. En heel wijs. Heel, héél verstandig van Battista.’

Errina liet zich niet verder prikkelen, ging weer de kamer uit, Jules en Free tegemoet.

(8)

Tweede hoofdstuk.

‘Jules, als je nog van die kastanjes wil: je bedient je maar hoor! Ja, ik zeg maar Jules, omdat we hier niet meneeren, en mevrouwen; dat is te lastig. Ik heet ook maar Errina.

- Kende je de andere lui hier al van vroeger?’

‘Ja,’ zei de blonde jongen, nog een beetje verlegen. ‘Free kende ik van naam; bij de Debrits hoorde ik over hem praten; en Bolivare's werk had ik gezien op de tentoonstelling in Bazel...’

‘Zeg maar Albrecht. Die achternamen is ook niks. En hier Leo?’

‘Nee,’ lachte Jules, ‘die kende ik heelemaal niet.’

Leo deed diep verontwaardigd. ‘Maar meneerrr... meneer Höpfner. Mijn naaktstudie, mijn landschappen, mijn stillevens! Hoe is het mo-ge-lik...!’

‘Ik wil nog wat van die aardappels hebben,’ norste Albrecht.

‘Hier jongen.’

‘Maar Jules,’ begon Errina weer. ‘Hoe hoorde je eigenlik dat er hier een plaats open was bij de parasieten?’

‘Door Debrit in Lausanne ook weer. En die wist het van meneer Weckerlin zelf.’

(9)

‘Wij hadden Hermann Ganz hier willen hebben, de auteur van “Morgen”, zei Leo.

‘Wat hoef je dat nou te zeggen, wat doet dat er nou toe,’ vinnigde Errina zachtjes.

‘Wat? Is dat soms een geheim? Jules kan toch zó wel snappen, dat we hèm niet wouen. We kenden de heele Jules niet!’

‘Nou ja...’

‘Zag je er niet tegen op om hier naar toe te gaan?’

‘Hoezo?’ lachte Jules verbaasd.

‘Nou...’ hernam Leo, ‘het zal je hier niet meevallen, 'n Sigaret? O nee, Errina geeft nog 'n dessert vandaag; geweldige royaliteit, - allemaal ter eere van jouw sonnetten.

Het valt natuurlik niet mee hier. Dat lijkt verdomd mooi, rein, onbaatzuchtig en zo.

Twee rijke patsers hè, zo als des Voeux en Weckerlin stichten hier uit louter liefde voor de kunst een asyl waar drie of vier veelbelovende artiesten onbezorgd zich kunnen wijden aan... heet dat niet allemaal zo? Nou, dat is prachtig, dat is mooi, dat is nobel; zalig voor mijn part. Maar dat draait natuurlik neer op verrottigheid, op absolute slavernij. Ze zeggen dat de maatschappij niet deugt, - ik heb dat nooit gevonden. Ik heb geen

(10)

geld om er in te leven; wat ik had, heb ik opgemaakt. Maar hier aan onze samenleving, aan deze van-god-verlaten villa Errina deugt geen bliksem! Niks, versta-je? Het is door en dóór voos en verrot. En dat zit 'm niet in de mensen, want Tschudi in wiens plaats jij gekomen bent, was 'n model-kerel en toch is-t-ie ten onder gegaan. Albrecht heeft 'n hart van goud...’

‘Spreek maar voor jezelf, en laat mij er buiten.’

‘Free en Errina zijn brave zielen. En ik doe geen schepsel kwaad, als ze me maar niet tergen. En toch... ten onder gaan we, allemaal, onvermijdelik. Dat ligt aan het systeem, aan de hele stommiteit van het geval. Snap je dat?’

‘Hoe wil die dat nu al snappen?’ riep Free.

‘D'r valt niks te snappen. Het is allemaal nonsens,’ bitste Errina.

‘Ja, jij verdedigt des Voeux en Weckerlin natuurlik. Die mensen zijn niet te verdedigen, lieve Errina. 't Zijn ezels. Goeie, goedhartige ezels voor mijn part. Maar ezels. En daartegen moet je enkel maar zeggen: Ezeltje strek je. Daarvoor zijn ze op de wereld.’

Het betoog sleepte Jules mede. ‘Waarom

(11)

schilder je ze niet uit in die houding, zeg. Levensgroot en ze dan hier in de eetkamer hangen!’

‘Wat zou des Voeux daarvan zeggen, Free?’

Free stond van tafel op, haalde een oude lorgnet uit zijn zak, zette die op z'n neus, kneep z'n oogen daarachter dicht als iemand die kippig is, deed als een oude

fijnproever, die een schilderij bewondert.

‘Aardig,’ bromde hij - met des Voeux' stem. ‘Aardig en tevens eigenaardig, 'n Beetje aan de kubistiese kant, hè? Maar dat mag ik wel. Dat kan de aanloop zijn tot meer stijleenheid. Aardig, heel aardig.’

Zelfs Albrecht, de stuggemoest meelachen.

‘Ken je des Voeux?’ vroeg Errina; en toen Jules van nee knikte: ‘'t Is 'm precies.

Free doet 'm prachtig na.’

Toen Free weer aan tafel zat en zich aan Errina's citroenvla te goed deed, ging Leo door met beweren.

‘Het systeem, - daar drááit de kwestie om. Het deugt niet. Absoluut fout. Je moet geen artiesten opfokken. Je moet ze eenvoudig laten verrekken. Dan komt er veel meer van terecht. Neem mij nu bijvoorbeeld. Denkt iemand dat er iets van mij terecht komt, nu ik hier in de broeikas zit, een

(12)

broeikas waar 't bovendien tocht als de hel; dat komt er nog bij. Errina, doe de balkondeur 's dicht.’

‘Ja, ik ben je keukenmeid.’

‘Maar jongen, als ze jou maar lieten zwemmen kwam er immers ook niks van je terecht,’ zei Free.

‘Nou jà, dat is 'n mop, een boutade!’

‘Haha,’ schamperde Albrecht in zijn hoek.

‘Op geen enkele manier komt er van jou wat terecht,’ lachte Free en met een lichte nabootsing van Leo's geaffekteerde beweertrant: ‘En dat zit 'm niet aan 't systeem, - maar aan den mens. Aan den Mens met een hoofdletter M.’

‘Hè god Leo, neem nou niet zoo veel van die vla. Je ziet toch dat Jules nog hebben moet,’ bitste Errina.

‘Jeugdige Jules, je maakt al veroveringen. Merk je 't?’

‘Maak 't maar gerust op, Jules: ik hou altijd nog wat achter. Want hoe meer je ze voorzet, hoe meer ze vreten.’

‘Fi donc! Wat 'n woord,’ klaagde Leo met een hoog stemmetje. ‘Wat moet die Jules wel denken van Parasitenheim...’

‘Jules zal denken, dat het hier een groot gekkenhuis is. En als-t-ie dat denkt heeft-ie gelijk.’

(13)

‘Denk je dat Jules?’ vroeg Free.

Die wat onthutst: ‘Nou... niet direkt.’

‘Het systeem...’ begon Leo weer tegen Jules.

‘Hou nou op met je systeem’, snauwde Errina. ‘Wat er hier voor beroerds is, zal Jules zèlf wel zien.’

‘Niet kankeren,’ quasi-suste Free, met de duivelse bijbedoeling het vuur nog wat aan te porren.

‘Je erkent dus dat er beroerds is!’

‘De heele wereld is beroerd. Maar gaan jullie nou naar het balkon, dan kan ik hier afruimen.’

Albrecht stond op, liep de kamer uit naar zijn atelier. De anderen slenterden naar het balkon.

Eentonig avondgelui van de simpele stenen dorptorens vulde het dal. Dan bimbamde de klok van Ronco een paar malen, dan antwoordde de klok van de overkant van het meer; eindelik uit de verte die van Brissago, dat lag rood-van-goud in de avondzon tegen de helling. Heel het lange, lange Lago Maggiore met de twee eilandjes brokkelig er midden-in, was al in lichte nachtschaduw gedompeld; ook de dorpjes nederig aan de rand van het meer. Maar hoger strekte zich over de

(14)

zware hellingen de zachte horizontale schaduwlijn, waarboven een goud-rode zon nog zijn late stralen gaf: de aardkorst van de berghellingen ging omhoog als een warme paarsgouden heiglooiing: tot waar, heel hoog de sneeuw kil tegen de blauwe hemel blonk. Die sneeuwtoppen werden glorieus heel ver links, boven Locarno: daar sloegen de rosse vonken eraf als in de smidse van een vreemden ijsgod.

‘Prachtig is dat,’ zei Jules zachtjes. Free knikte. ‘Ga daar maar zitten, dat is mijn stoel die met die gebatikte kussens. Doe 't maar gerust, - ik ga toch zo weg: naar beneden om de post te halen.’

‘Zie je,’ zei Leo, toen ze op het balkon samen waren, ‘je vindt het hier natuurlijk mooi en prachtig. Het ‘heerlijke Lago Maggiore,’ - enfin, we kennen dat. Misschien lang in de dalles gezeten daar in Genève...?’ Jules knikte toestemmend. ‘Nou, dan vindt je 't hier de eerste tijd natuurlijk fijn! Maar goeie-god, - als je eerst eens 'n half jaartje verder bent.’

‘Jullie doen wel je best om 't me hier zo zwart mogelik voor te stellen. Na al wat ik aan tafel heb gehoord stel ik het me zowat voor als de gevangenis.’

Leo had zijn pijp weer opgestoken en

(15)

dampte, turend naar de rode zon, die als een grote vader nog wat solde met de kleine wolken voor 't naar bed gaan.

‘Ach, je hebt eigenlik gelijk,’ zuchtte hij gewichtig. ‘Het is beter niets vooruit te horen en zèlf maar te beleven. Maar die Errina maakt iemand gek en aan Albrecht heb je niets; dat is eenvoudig 'n Bolsjewik. Schiet over Free die met iedereen mee praat en waar je dus onmogelik ruzie mee kan krijgen. - En sinds vandaag: jij.’

‘Hoe was Tschudi?’

‘Tschudi, tja... wel 'n vent waar wat bij zat en waar je mee kon praten. Maar 'n walgelike kankeraar, zie je. Eeuwig schimpen op al wat er hier was. En wat roddelen betreft deed-ie zelfs voor... is daar iemand?’ Jules knikte stiekum-toestemmend.

Errina was de kamer binnengekomen.

‘Als Jules nou even meegaat, kan die z'n kamer zien en zal ik hem de boel zo'n beetje wijzen.’

In de holle stenen gang van het lichtgebouwde huisje, klonk Errina's stem nog scherper dan anders. ‘De trap op; het is boven, naast die van Leo. Beneden heb ik mijn kamer en dan is er het grote atelier van Albrecht natuurlik. 't Hele huisje heeft maar zes kamers, hè?’ Zij sjouwde de trap

(16)

op en nu pas zag Jules hoe verwelkt ze er uit zag.

‘Asjeblieft. 't Is klein: maar toch een mooie kamer, uitzicht op het meer.’ Ze zei het op den toon van een pensionhoudster. ‘Stenen muren natuurlik: maar dat weet je nou eenmaal hier. En het is best gezellig te maken.’

‘'t Is heel aardig!’

‘Och wel ja, 't is allemaal zo beroerd niet. Al die flauwe kul van Leo.’ Opeens sloeg ze een fluistertoon aan. ‘Hij en Tschudi hebben 't hier verpest met hun geroddel en hun lamme humeur.’

‘Die kast kan ik gebruiken en die kapstokken?’

‘Alles. 't Schrijfbureau natuurlik ook.’

Plotseling Free's stem door het trappengat:

‘Een brief voor de heer Jules Höpfner.’

‘Anders niks?’ riep Errina terug.

‘Enkel de krant.’

(17)

Derde hoofdstuk.

Een nieuwe zonnige dag trok binnen als een lachende prins; 't was Goede Vrijdag.

De hagedissen wisten dat het vuur aan den hemel stond. Ze koesterden zich in de zonnewarmte, ritsten schielik weg als de stap van een voorbijganger hen opschrok uit de zonnedroom. Halverwege de berghelling, waar het oude dorpje Ronco-boven lag, bloeiden de vruchtboompjes al tierig, en de fijne dorpstoren stond tussen heel die bloeseming als een jonge sterke bruidegom te midden van honderd bruiden. Op Palmzondag lag er 'n paar honderd meter daarboven nog sneeuw; maar nu was die sneeuwgrens als weer hooger geschoven en enkel de kruin had nog zijn grote witte baret op, zwart gespikkeld met schaarse denneboompjes. Hoog gebouwd daarboven:

de hemel, teerblauw.

Tegen de helling, tussen Porto Ronco aan het meer en Ronco-boven, snipperden wat huisjes: enkele oud en boers, opgebrokt van struise bergsteen: 'n paar rose en witbloeiende vruchtbomen op het omringende erfje; andere nieuw bizarrig of bazarrig met bruin of slechtgroen-geverfde balkonnetjes: Casa Errina.

(18)

‘Tante grazie,’ zei Free tegen de postbode.

‘Buon giorno,’ - de oude slofte weer naar beneden, mopperend dat hij op Goede Vrijdag, 's ochtends elf uur, nog naar boven had moeten klimmen om die éne expresbrief.

Free herkende de hand van Weckerlin aan het adres al.

‘Waarde Winkler. - Daar de post in deze feestdagen zóó langzaam gaat, deel ik je maar even per expres mee, dat de heer des Voeux en ik van plan zijn den Dinsdag na Paschen naar Ronco te komen. Ge wilt dan wel zorgen, dat het kasboek, de rekeningen etc. in orde zijn, opdat de gewone controle vlug kan afloopen. Met besten groet ook aan juffrouw Errina en de anderen, - Uwdw.,

Traugott Weckerlin.’

‘O god,’ zuchtte Free, ‘daar heb je 't gedonder alweer.’ Hij slenterde naar het balkonnetje, ging daar zitten op zijn stoel met de batik-kussens, tuurde ontevreden over het meer, zonder iets in zich op te nemen van de wonderen die de Goede Vrijdag had heengespreid over de dorpjes

(19)

aan den overkant: Magadino, Gerra en op de spitse hoek van de laatste berg, vlak bij de Italiaanse grens, het zonnige Auressio. Nog eens las Free de ellendige brief over:

de twee Maecenassen, schutspatroons, beschermheiligen waren in aantocht. Dinsdag al. Je hele Pasen bedorven door dàt vooruitzicht. Free bedacht dat hij de anderen wel mocht waarschuwen: Leo, die natuurlik geen lor had uitgevoerd; Albrecht... questo non fa niente; die dorsten ze toch niets te ‘maken’. Jules Höpfner was hier pàs. Maar Errina natuurlik voor de andere helft van het huishouden.

Het kasboek... de laatste keer dat de ‘regenten’ geweest waren, hadden ze 2000 francs voor de huishouding gegeven; of was het 2500? Nee, 2000. Toen had hij, zo als altijd, om te beginnen honderd er af gegapt. Vijftig voor hem-zelf, - vijftig voor Errina. Dat had hij toch in dienst als menagemeester ook altijd gedaan. Sprak van zelf. Sinds gisteren waren de overige 1900 op, - schóón op! Hoewel er van de maand nog maar drie weken om waren. Het kasboek zei: uitgaven 1465 francs. Hoe in godsnaam die boel kloppend te maken; waar die 535 francs vandaan te toveren...!

Verleden jaar had Pisoni, de

(20)

timmerman, eens een hele rekening voor hem gefingeerd. Luzato, de kruienier had dat ook al eens voor hem gedaan... Maar dat foefje kon je toch niet telkens herhalen.

Je werd zoo afhankelik van die lui. Luzato rekende hem meer voor de risotto en de zeep en de macaroni dan andere klanten. Dat wist hij. Maar hij durfde er niets van te zeggen, vooral niet in deze oorlogstijd. Wie nu ruzie met zijn kruienier maakte, was wel een ezel. En als Luzato een brief aan des Voeux schreef...’

‘Ben jij 't, Errina?’

‘Ja, maar ik heb 't erg druk hoor. Straks maar.’

‘Jawel, maar de regenten komen.’

‘Ben je gek? Wanneer?’

‘Dinsdag.’

‘Ajasses. Ook dàt nog. - Zeg Free, heb jij de sleutel van 't schuurtje ook gezien?

Ik zoek me mal. Och toe, zoek nou 's even mee zeg. Je ziet toch dat ik niet voort kan.’

Langzaam stond Free op, kwam weer binnen de koele schaduwkring van de kamer, lichtte een krant op, en een boek, nog een boek, trok een la open.

‘Je zult hem wel in je zak hebben.’

‘Onzin. De sleutel is weg. Leo heeft 'm natuurlik zoek gemaakt.’

(21)

‘Neem deze sleutel maar even, die past er ook op. Maar kom je straks even praten over... je weet wel?’

‘Twaalf uur. Vóór die tijd kan ik onmogelik, hoor.’

En ze sloofde weer de kamer uit, naar de tuinman, die op haar stond te wachten.

Hoe krap en zuinig het ook ging, tweemaal in 't jaar moest die er toch aan te pas komen, want dat tuinieren van Free was toch niks. Terug in de keuken stond daar de melk over te koken. Zij vloekte, vloekte dan nog eens omdat ze zich herinnerde dat Free gezegd had: de heren uit Zürich komen. Wat moest ze te eten geven in deze tijden. Spaghetti met tomatensaus, - hadden ze de vorige keer al gehad. Cotelette à la Milanese: te duur, kostte te veel vet. Hoe zou Free met z'n kas staan? Beroerd natuurlik. God, god, dat liep nog 'ns in de gaten. Ze zou het hem straks maar eens ronduit zeggen: dat-ie zijn lange vingers tuis moest houen. 't Ging niet zo op den duur. Jawel maar... dan zou hij weer zeggen, dat zij zelf óok iedere maand stiekum vijftig francs...

‘Wat eten we van middig?’

‘Hè kerel, wat doe je me schrikken. Zal je wel zien hoor.’

(22)

‘Aimable, aimable als altijd. Lieve, tedere Errina, ik heb zo'n honger. Heb je ook wat extra's voor je troubadour? Ik heb trek in een voortreffelike... Charfreitagszauber.

Zo'n hele vette, zo een van vóór de oorlog.’

‘Waarin?’

‘Ach arme geest. 't Is waar, jij spreekt niet in simbolen. Ik zal maar weggaan: je geeft me toch niks.

‘Schenk m'r was, Schenk m'r was, I bin 'n armer Buab...’

Neuriënd liep hij weg en verwenste in zijn hart Errina om haar gierigheid.

‘Leo!’ Zij riep hem achterna.

‘Ja schat? Heb je tòch wat voor me?’

‘As je maar weet, dat ze Dinsdag uit Zürich komen.’

‘Wie... des Voeux en Dinges?’

‘Ja Free heeft daarnet de brief gehad.’

‘Nou - prachtig.’

‘Ja prachtig, maar God hoort je brommen: net zo goed as mij.’

Leo liep naar zijn atelier, deed de deur achter zich op slot. Hè, - die ongelukkige visite van die twee kunstpapa's! En waar-

(23)

achtig Dinsdag al weer. Maar die kerels waren toch pas geweest! Wanneer was dat ook weer... Doet er niet toe. Ze komen: ze komen Dinsdag en hij had niks klaar, geen snars uitgevoerd sinds hun laatste bezoek. Nu ja, een krabbeltje van Giulietta met 'n water verf je opgewerkt, - maar dat kon je ze toch niet voordraaien. Daar lopen ze niet in; ze zijn niet helemààl simpel. Och maar... 't was een mop van Errina. Ze zei het enkel om hem te pesten. Even naar de grote kamer, kijken of Free er was.

‘Was er wat?’

‘Nee, ik zie het al. Je bent zo intens aan je kasboek bezig, dan is het wel zo.’

‘Ja; Dinsdag inspektie voor de bataljonskommandant.’

Weer terug in z'n atelier, ging Leo aan het open raam staan dat uitzag op de tuin.

Aan de rechterkant kon hij ook nog een hoek van het meer zien. Een boer met een grote zonnehuif over zijn bootje stond aan de riemen en duw-schokte langzaam zijn vrachtje door het schitterende zilverblauwe vlak. Nu zwenkte het bootje even, zag hij duideliker de twee witgeverfde roeiriemen aan weerskanten. Het leek nu een witte waterlibel die behagelik zich

(24)

wendde in de zon. Hoor... door de wijde stilte van den Goeden Vrijdag kon je hier de riemen horen plassen in het water.

‘Buon giorno, signore.’

‘Buon giorno, il vecchio. Come sta?’

‘Mi trovo cosi cosi...’

De oude tuinman hield op met werken, begon over de oorlog te praten, wetend dat Leo ook het land had jaan die vervloekte Duitsers die de schuld waren van alles.

Of Signor Leo van nacht het kanon niet gehoord had aan de Piave. Niet? Oh, het was toch zo duidelik geweest en bij ieder schot had hij, de oude, gedacht: Kon ik maar even de grens overwippen; wat zou hij ze neerknallen, dat boeventuig. Waarom hielp Zwitserland de Italianen toch niet? Was het geen schande? Maar de zaak was natuurlik zó, dat de politiek in Bern gemaakt werd, en daar waren het allemaal moffen. Treurig, treurig... En hij schudde vol ergernis het grijze hoofd.

Leo beloofde hem de overwinning. Wacht maar, de Amerikanen deden nu mee en dat waren duivels, waar geen mens tegen op kon. Hij kende ze, hij was in Amerika geweest. En... Maar opeens kreeg Leo een geniale ingeving.

‘Kom toch eens even binnen, ouwe.’

(25)

Nee, nee, dat ging den ouwe te ver. Hij moest weer doorwerken, anders kwam de tuin niet klaar. Maar Leo wist hem na veel praten te overtuigen, dat de tuin als hij vandaag niet klaar kwam, morgen wel gereed zou komen. De ouwe moest werkelik binnenkomen. Leo wou hem uittekenen, heel even maar.

De oude tuinman kwam binnenstommelen en mopperde onderwijl dat hij wel wist hoe dat ging bij de heren. Meneer die hier vroeger was, had hem ook eens

uitgeschilderd en dat had bijna twee weken geduurd. Aldoor stilzitten, - en meneer was boos geworden als hij dan nog in slaap viel.

Ach, dat was heel wat anders, verklaarde Leo. Schilderen was heel wat anders dan tekenen. En van meneer Tschudi was 't heel verkeerd geweest om boos te worden als de oude giardiniere insliep, heel verkeerd. Dat deed er niets toe. Een goed schilder kon net zo goed iemand uitschilderen die sliep, als iemand die waakte. Dan porde je naderhand met het hout van het penseel die ogen maar weer open, snap je? En kort dat dat bij Leo duurde! Dat zou il vecchio eens zien; in 'n half uurtje was hij al 'n heel end. Wat? Niet goed vinden?

(26)

Wie? Signor Winkler? La signorina Errina? Ah, geen nood! Die lééfden voor de kunst, die zouden het juist 'n machtig aardig idee vinden, dat il vecchio met zijn mooi zilvergrijze haren weer eens tot zijn recht gekomen was. Hoe, geld? Ja, meneer Tschudi was rijk... dat was heel wat anders; maar Leo zou zien, hij zou zien. De dingen liepen altijd mee in de wereld. Maar hoe het mogelik was dat iemand van zeventig jaar die zo veel had meegemaakt hier in Ticino, hoe zo iemand nog zulke prachtige zilveren haren kon hebben, - dat was een raadsel, gewoon een ráádsel. Kijk, wat schoot dat al hard op: de hoofdtrekken van de kop had hij al. Nee niet opstaan, rustig blijven zitten. Straks mocht hij alles zien. Prachtig, prachtig die zon op die grijze haren... O maar je zou eens zien, als de Amerikanen aan de Piave kwamen.

Dan bleef er geen stuk van heel! Ongeloofelike kerels. En ze vinden net precies uit wat ze willen. 't Nieuwste was nu een oorlogsschip zo groot als drie Italiaanse schepen, dat meteen vliegen kon. Over de Alpen heen naar Berlijn als 't moest. Ja zeker! Meer naar links, - het hoofd iets meer naar links draaien. Juist zo. Waar of die knappe dochter van de ouwe tuinman toch was. Och kom, was

(27)

ze in Lugano, in een van de grote hotels! In welk? Savoy? Dan ging hij er bepaald eens logeren, haha! Ja ja, maar ‘il vecchio’ was ook een ondeugd geweest toen hij jong was. Beneden in Ronco wisten ze daar nog wel wat van te vertellen. - Prachtig die haren in het jonge morgenlicht, - uniek.

's Middags om half vijf was Leo nog aan het schilderen, nog aan het zwetsen. Il giardiniere vecchio sliep als een roos.

(28)

Vierde hoofdstuk.

Hoe vroeg Pasen dit jaar ook viel, - de mimosabomen en de vruchtbomen stonden al heerlik in bloei. In de kleine tuin die hoorde bij het landhuis van de Harmsen's, halfweg Ronco en Brissago, stonden drie mimosaboompjes en de fijne takjes waren zó dicht gestrengeld, dat het huisje van den weg af haast niet te zien kwam. Het leek een stukje van de licht blauwe hemel die door de milde gouden mimosatakjes ophelderde.

Line in haar lichtblauw-mousselinen jurk brak een takje af met voorzichtige vingers;

nog een en nog een. De gouden trossen wógen aan de twijgen. Nu vlug naar hem toe. Want de afspraak was: om negen uur bij het haventje van Ronco, en als ze vóór dien tijd hem de bloemen op het atelier wou brengen, moest ze nu gaan...

‘Line!’

‘Ja Moeder?’

‘Ga je al?’

O jee, als dat maar geen boodschap was.

‘Ja, ik sta op 't punt om weg te gaan.’

‘Als Elly en Giulietta soms van middag hier willen komen tee drinken, dan is dat goed hoor. Maar broodkaart meenemen.’

(29)

‘Ik zal het ze vragen.’

Gelukkig, dat was alles. Zrrt! ritselde een kleine groene hagedis aan haar voet door 't hoge gras. Wat zo'n klein, slank diertje toch vrij was, heerlik vrij. Geen moeite los te komen van een taaie kerkgang op Pasen met Vader; geen leugentjes om naar Albrecht's atelier te slippen; geen uitvluchten waar je zelf draaierig van werd. Hoe zou Albrecht het vinden dat ze weer zo gelogen had? 't Maar niet aan hem vertellen...

Ja, wèl vertellen! Tegen hem geen gedraai. Zrrt, rrrt! Wat ritselen ze door dat lange zilverige gras. Kijk, daar zit-ie op de kale rots, hij koestert zich in de lekkere zon.

Kopje naar links, naar rechts, 't puntige staartje kwispelt even, - wat roert en wat leeft-ie snel, die kleine slanke salamander.

Dag diertje! Vlug tripte het blauwe meiske de rotstrappen af, de gele bloemen in de hand.

‘Je vindt 't wel 'n beetje vervelend, dat de anderen ons gezien hebben, hè?’ lachte Line.

‘Nee. Dat hindert mij niets.’

‘Heb je nog gevraagd of Lotti een roeiboot had voor vanochtend?’

(30)

‘Ja, ik was er gisteren even. Hij had er nog één, maar met losse riemen.’

‘Dat is lastig roeien, hè?’

‘Voor meisjes: ja,’ - plaagde Albrecht. Bij sprongetjes daalden ze de stenen trappen af, waar gras, onkruid, distels en netels welig tierden. Ineens bleef Albrecht staan.

‘Kijk eens.’

‘Ja.’

Beiden zwegen. Zij waren de hoek omgegaan, zagen nu ook de andere helft van het grote meer, zagen dat deel van de wijde kom waarin de twee welig-groene eilandjes te dromen lagen. Het meer had vreemde violette strepen, als 'n grillige schaduw van geweldige spitse vissen; dan weer ronde grasgroene plekken: kleine alpenweien in het wijde blauwe ovale bassein. 'n Heel enkel bootje stipte donkerpaars in de zachte ruimte.

‘Heerlik...’

‘Ik heb eens schilderijen gezien,’ aarzelde Line, ‘met die vreemde groene plekken in het meer. Van wie kan dat geweest zijn?’

‘Hodler natuurlik. Tenminste als het goed was. Als 't lelik was, kan het van iedereen geweest zijn.’

‘Ik dacht dat die enkel figuren geschilderd

(31)

had: die Enttäuschten en zo. En portretten.’

‘Van generaals en modepoppen.’

‘Heeft-ie veel geschilderd?’

‘Ja, veel te veel.’

Line lachte. ‘Als die man toch ook mooie schilderijen gemaakt heeft.’

‘Al had-ie de fijnste dingen gemaakt, dan moesten we nòg van hem af. Wij zijn toch weer dertig jaar jonger dan zo'n ouwe vent! Dan voel je toch alles weer heel ànders.’

Ze wàren bij het haventje gekomen, kinder-speelkommetje knus onder de steile rotsen, - daar lagen nog drie lichte, gele bootjes aan de paal gemeerd.

‘Waar is Lotti nou?’

‘Hij woont in dat rose gekalkte huisje, - geloof ik. Maar ik zal hem wel even wakker maken.’ En met haar heldere stem riep zij: ‘Carlo!’ Het echode even tegen één van de rotsen aan de waterkanten. ‘Hoor je 't?’

‘Ja, een echo.’

‘Carlo!’ Zij riep het nog drie maal. Niemand kwam, het huisje bleef gesloten. ‘We zoeken het mooiste bootje uit en de rest komt wel terecht; we zijn maar in Ronco.’

Lekker klokte het water tegen de boeg.

(32)

Line zat aan het stuur en haar ogen schitterden toen Albrecht met een paar forse slagen de boot als een snelle vis door het blauwe water liet schieten. Wat zag hij er leuk uit in dat roomkleurige Schillerhemd. Daar moest nu eigenlik nog een wit flanellen broek bij en niet die ruige manchester die hij aanhad. Nee... nee, toch niet.

Het hoorde bij hem; zo als het was, moest het zijn. Dat stugge gezicht waarmee hij nu aan die riemen trok! Iedereen zou denken dat hij woest-nijdig was. Maar zij wist wel beter, alleen zij kende hem hier in Ronco. Die anderen boven, Free, Leo, Errina en die nieuwe slappe jongen, - ze dachten allemaal dat Albrecht een bullebak was.

Hij kon ook bàr hatelike dingen zeggen. Maar tegen hààr nooit...

‘Zeg jongen... roei je 'n beetje links aan?’

‘Je bent zeker bang dat ze je tuis zien.’

Zij lachte. ‘Nou, eigenlik wel 'n beetje. Vindt je 't erg?’

Hij schudde zijn zwarte krullebol van nee. ‘Maar vroeg of laat zal de bom toch wel barsten.’

‘O, één keer heeft Moeder al gevraagd, of ik niet te veel op de Casa Errina kwam.

Tweemaal was ik er al gesnapt.’

(33)

‘Maar wie vertelt dat dan?’

‘Ronco is zo klein, - dat kan niemand anders zijn dan Gioseppine.’

‘De wasvrouw?’

‘Ja.’

Albrecht hield de riemen hoog; het lichte scheepje liep zijn vaart uit. ‘Nog meer naar links?’

‘Als je wilt, - dan wel graag,’ vleide ze. ‘En dan 'n heel end verder, tot de overkant.

Zullen we dat doen?’

‘Maar weet je wel dat het anderhalf uur roeien is naar de overkant?’

‘O, ik hoef toch pas om vijf uur tuis te zijn.’

‘Dan is 't best.’

En zachtjes plasten de riemen weer in het zonnige water. Het was zo helder, zo doorzichtig week-groen, dat Line als door een levend vergrootglas de bruine en de marmerwitte stenen op de bodem van het meer zag glansen. De dorpsklok van Ronco stamelde enkele eentonige Paasklanken; zweeg dan weer. Hetzelfde deed de

klokketoren van de overkant, en nu begon Ronco ook weer en de wat zwaardere klok van Ascona; het leven van drie eenvoudige dorpszielen, nu uiteenbrokkelend, dan weer smeltend saâm. 't Was of druppelen, enkele

(34)

maar, vielen in het ontzaggelik wijde bekken van het Lago Maggiore.

‘Wat ligt er weinig sneeuw meer op de toppen.’

‘'k Heb nog nooit 'n Pasen meegemaakt dat alles al zó vèr was.’

‘Het is hier nu het mooist.’

‘Nee, ik vind het in de zomer nog mooier. Als al die hoge bergen zo dik, zo volop in 't groen staan. Hè, ik kan er soms naar verlangen...’

‘Hoe lang komen jullie hier nu al?’

‘Hier in Ronco? Vader heeft 'n jaar of vier geleden dit huisje gekocht.’

‘En alleen van November tot April wonen jullie in Bern? Fijn leventje toch maar.’

‘Ja maar, Vader heeft er hard voor moeten werken. - Dat zègt-ie tenminste,’ zei ze er ondeugend achter.

‘Wij zullen het later heel anders hebben. Armoe hoor!’

‘Brrr! Wat een bullebak. Dat zeg je nou enkel maar om nòg eens te horen dat me dat niks, niks, geen steek schelen kan.’

‘'k Wou...’

‘Wat wou je?’

‘Dat jij met November kon blijven. 'k Zie er tegen op zonder jou hier te zijn. En dan die rotrommel boven...’

(35)

‘Misschien kan ik wel 'n maandje bij Elly en Giulietta blijven logeren.’

‘Haha! Daar heb je Carlo. Kijk 'm eens zoeken en kijken! Ja vader, nou zijn er maar twee bootjes in plaats van drie. Van hier af zie je die brede rooie ceintuur die die altijd om zijn buik heeft. Ah, hij krijgt ons in de gaten. Let op.’

Line wuifde de bootjesman toe met haar zakdoek. Die deed of hij boos was, balde beide vuisten en dreigde ermee naar het verre kleine bootje van het tweetal. Albrecht en Line schoten in een lach. ‘Wat 'n tiep toch, die Carlo.’

‘Ja, - 't is alleen gemeen, dat-ie zijn vrouw slaat.’

‘Och, jij weet veel te veel van Ronco. Ik wil al die dingen niet eens weten. - Maar Lien, àls je hier nog wat blijven kunt met November... hoe kunnen we dan elkaar zien. Bij die stijve, burgerlike Escherfamilie wil ik niet komen. En ze willen mij ook niet zien, - dat is vast.’

‘O, daar vinden we wel weer wat op.’

Albrecht zweeg. Hij dacht aan de winter, aan de vereenzaming wanneer dat vrolike, sterke lichtblauwe kind weer naar de stad toe ging. Hij zag één dier Ticiner regenen sneeuwdagen van December voor zich, -

(36)

even mateloos van leed, als thans de zon overdadig en mateloos haar gouden e stralen over de geweldige bergglooiingen sproeide. Hij liet de riemen rusten, kruiste de armen.

‘Misschien ben ik dan wel niet meer hier,’ begon hij zachtjes.

Line schrok.

‘Hoe zo, jongen?’

‘Het is hier op den duur niet uit te houden. Die verdomde broedmachine... Ik ben hier nu acht maanden, maar ik vervloek mijzelf iedere dag, Liet. Ik deug niet voor die lorrewinkel van des Voeux en Weckerlin. 'k Walg er van. En dan vloek ik op mezelf, omdat ik te slap en te makkelik ben om er voor goed mee te breken. Gisteren heb ik tegen mijzelf gezegd: het groote paneel, met die drie aambeelden in 't midden en de drommen van mensen er zo omheen, - dat zal ik nu nog gauw afschilderen.

Dat 's minstens vier maanden werk want het is een enorme lap doek. Maar dan moet het ook maar uit wezen. Ik ben geen Leo en geen Tschudi en geen Jules; ik deug er niet voor. Dan maar liever weer de beroerdigheid in Zürich, in Kreis Vier.’

Line keek ineens heel ernstig en vastbesloten. ‘Je moet doen wat je het beste vindt.

Maar, - kun je niet naar Bern komen?’

(37)

‘Heb ik ook al over gedacht. Maar dan zitten we weer met jouw familie. Die willen ons dan helpen en dat brengt dan alweer slavernij mee. En daar heb ik nou juist genoeg van. Nee, het beste is naar Zürich. En als ik voor jou zorgen kan, dan schrijf ik wel 's.’

‘O nee, geen dénken aan,’ zei Line eensklaps kort. ‘Dan ga ik mee naar Zürich.’

Ze zwegen beiden, langen tijd. Hij had de riemen weer opgenomen, roeide langzaam naar de eilandjes.

‘Pas op voor de gravin,’ glimlachte zij.

‘Is dat waar, - van die gravin?’

‘Vertel ik je niet,’ plaagde Line. ‘Jij wilt geen praatjes uit Ronco weten.’

Hij lachte stil. ‘Zeg het me tòch maar.’

‘Je kunt gerust naar de eilandjes roeien. Zij is op reis voor 'n paar maanden.’

‘Dus woont er werkelik een gravin?’

‘Ze noemt zich ten minste gravin; of ze 't is, weet ik niet. Maar ze is gelukkig weg, dus we kunnen lekker daar onder de bomen 'n beetje blijven dobberen.’

‘Als ze er was, zou ze ons dus wegjagen.’

‘Nou, òf ze! Dan komt ze woedend uit het witte huis en maakt een hele scène.’

‘Wat 'n heks. Is erop 't ogenblik niemand op de eilandjes?’

‘De tuinman misschien; maar die bijt

(38)

niet. - Zullen we hier maar blijven? Ik heb zo'n meelij met je.’

‘Met mij?!’

‘Eigenlik heb je niks geen zin om helemaal naar de overkant te roeien. Zeg eens eerlik...?’

‘Ik doe alles wat jij graag wil.’

‘Hè, wat 'n brave Hendrik. - Nee, laten we maar hier blijven. Roei maar naar dat hoekje, dààr waar die bomen zo over het water hangen.’

Zij waren nu dicht onder de wal, roeiden langs het stenen aanlegsteigertje, waar een grote oude bel op een paal troonde, als bij een pontveer over een rivier. Tussen hoog-opgaand geboomte, lag daar vredig en sierlik de tuin met zijn vreemde subtropiese planten en tere heesters.

‘Polenta.’

‘Ja, ze heeft van alles in die tuin. Polenta is heel gewoon hier en die palmen ook.

Maar ze heeft citroenen en zeldzame vijgebomen, granaatappelen, alles. Als je zo langs het witte huis kijkt, zie je 'n lange oranjerie, echt fijn.’

‘Dat zo'n miserabel mens al dat moois moet bezitten, hè?’

‘O, maar voor haar planten en bloemen heeft ze erg veel hart.’

(39)

Albrecht had de riemen ingehaald: de boot spiegelde in het heldergroene water langs de wal en een witte poes kwam langzaam aangewandeld over het kaaimuurtje, nieuwsgierig wie daar haar rustige Paasmorgen op het eilandje kwam storen. Het witte huis, met zijn oude diepe ogen en tevreden trekken, keek ernstig neer op het Lago Maggiore, waarop in 'n héél fijne, zilverblauwe nevel twee zwarte roeibootjes in de verte zich afstipten: Chinese schim.

De sneeuw, hoog boven op de geweldige bergbonken was het enige dat nog van den winter een heugenis had. Alom was het lente. Het was alsof de zonnestralen zongen...

‘Kom je naast mij zitten?’

‘Wel zeker - en 't roer dan?’

‘We varen nu toch niet....’

‘Wat krijg ik dan van je?’

‘Een zoen natuurlik.’

‘Dat is niet genoeg. Ik kom niet.’

‘Als je niet gauw komt, - dan haal ik je. Eén... twee...’

‘Albrecht, je láát het hoor! De boot is zo licht. Hij slaat vast om.’

‘Ik kan zwemmen. En de poes haalt jou wel uit het water.’

‘Poe! Alsof ik niet zwemmen kan...’

(40)

Ze kwam al naar hem toe, voorzichtig over de roeibank heentippend met de lichte voetjes in de bruine sandalen.

Mooi zo. En nu mijn eerste zoen van van morgen.’

‘O wat 'n slecht geheugen heb jij! Je krijgt er nooit meer één.’

‘O ja... bij mij in 't atelier, toen je die fijne mimosa bracht.’

Boe! loeide de autobus in de verte. De echo aan de overkant bouwde hem onverschillig na.

‘De auto van half twaalf al.’

Bruut geratel van het gevaarte, drong tot hen door. Zodra het even stilhield, stamelde de echo het gevloek nog even na.

‘Heerlik dat je dat ding hier helemaal niet ziet.’

‘Nee, hij zit lekker achter de bomen van het eilandje.’

Ineens sloeg zij de armen om zijn blote hals. ‘Jij bent mijn grote, lieve, sterke jongen. - Dàt ben je! Daar, daar daar!’

Zacht en innig gaf hij haar kussen terug. ‘Kleine, wilde poes,’ zei hij halfluid,

‘Wat zeg je daar voor stouts? Ik een poes?’ Zij zette haar nageltjes heel zacht in zijn nek en verborg haar hoofdje aan

(41)

zijn borst. Hij lei zijn arm om haar middel, drukte haar vaster tegen zich aan.

‘Ja zeker, een wild katje met scherpe nagels. - Maar een erg lief katje. Nu goed?’

Stil fluisterde hij dan aan haar oor: ‘Ik ben zo blij met je bloemen. Dat felle geel van mimosa...’

‘Maar je mag het niet op je doek smeren, hoor.’

‘Jawel.’

‘Nééé.’

‘Au! Katje krabt en bijt.’

‘Als je me nog één keer katje noemt... Maar zeg joch...’

‘Wat is 't?’

‘Als het nu 'ns kòn... dat mimosa-geel op een schilderij, - zou je 't dan doen?’

‘Misschien wel.’

‘Ik heb eens wat anders gelezen.’

‘Wat dan?’

Langzaam, half aarzelend of hij 't wel mooi zou vinden, begon Line te vertellen;

stak haar voelhorentjes uit. Pas toen het zwijgen haar aanmoedigde, dorst zij verder te gaan:

‘Van een schilder die met zo'n bizondere kleur rood schilderde dat iedereen zei:

hoe komt hij aan dat prachtige, warme rood. Het was een zwakke man, hij werd hoe

(42)

langer hoe bleker en ellendiger. En eindelik... langzamerhand - stierf hij weg; en pas na zijn dood ontdekten de mensen dat het zijn eigen bloed was waarmee hij

geschilderd had.’

Zij hield op; dan, als een nieuwsgierig kind, vroeg zij: ‘Hoe vindt je 't?’

‘Nou... als je niet boos bent...? 'n Beetje èrg lief.’

‘Hè, je bent niks aardig. Hier: pats, pats, en nog een op je linkerwang. Je krijgt lèkker slààg. Wil je nog meer hebben?’

‘Nee, nee: 't is al lang mooi. 'n Poeslief sprookje. Au... schei uit, je doet me pijn.

- 't Is vast door een ouwe juffrouw geschreven.’

‘Ja, ja, brute gemene jongen, het is door 'n juffrouw geschreven; het staatin

“Dreams” van Olive Schreiner.’

‘Zie je nou wel... Au!! - Nou zal ik er toch eens even een eind aan maken hier:

handen op de rug. En nu boei ik je met de ketting van de boot. Zware handboeien.’

‘Nee Albrecht, toe doe nou niet. De ketting is zo vies en zo roestig!’

‘Net goed, verdiende loon. Je hebt mij gebeten, gekrabd, geslagen, geplaagd...’

(43)

‘Gepláágd...? Jij hebt mij geplaagd!’

‘Hoor je de ketting rammelen?’

‘Weg met dat vieze ding. Ik roep de tuinman hoor!’

‘Die is niet eens op het eilandje. - Maar ik zal de ketting weglaten, als je genade zegt.’

‘Genade? Tegen jou!? Nooit!’ Zij klemde de lippen vast op elkaar.

‘Nou ben je net Jeanne d'Arc. Handen op de rug, gevangen en met de martelaarstrek op het bleeke gelaat.’

‘Poe! Jouw sprookjes zijn ook niks mooi, hoor!’

‘Zal je 't nooit weer doen?’

‘Wel ja, ik ben 'n stout klein kind. Hoe dùrf je 't mij te vragen!’

‘Een zoen in je halsje, - hier; en nòg een...’

Zij rukte en wrong zich om los te komen. ‘Ik wil geen zoen van je hebben; wel als ik vrij ben, maar zó niet.’

‘Haha!’

Spijtig om haar machteloosheid, rukte zij nog eens, - maar met zijn sterke handen hield hij haar dunne meisjespolsen bij elkaar op den rug. De tranen sprongen haar in de ogen, maar Albrecht merkte pas, dat zij boos werd, door de trilling in haar

(44)

stem toen zij hijgde: ‘Toe... toe dan toch... laat me los, nare...’

Toen liet hij snel de polsen glippen, en stapte heen over haar roeibank, om Line in de ogen te kunnen zien: die waren vochtig van lichte woede. Hij schrok ervan.

‘Maar Lietie...’

Zij verborg van schaamte en verdriet haar hoofd in de handen, huilde zachtjes, voorovergebogen.

‘Lietie, - Lietie-lief...’

‘Och, laat me maar.’

‘Lietie, ik wist heus niet dat ik je pijn deed. Toe, je bent toch niet boos...?

‘Neen, och nee...’ huilde zij. ‘'t Is enkel flauw van mezelf, maar... maar ik kàn 't niet helpen. Als ze me geweld aan doen...’

‘Geweld aan doen! Maar flauwe meid, 't was toch maar gekheid! Hè toe, geef mij gauw een zoen. En vergeet je 't dan, Liet? Allemaal héél gauw vergeten? Toe, zeg maar ja: ik vind 't zo lam om jou verdriet te doen.’

Heftig sloeg zij de armen weer om zijn hals, kuste hem, kuste zijn wangen, zijn ogen, zijn mond.

‘'t Was wel 'n beetje flauw van me joch, maar ik kàn 't niet helpen. - Je bent mijn eigen, lieve, enige, beste...’

(45)

‘O!’

‘Dat scheelde niet veel! 't Bootje is ook zo licht: 'k schrok ervan. Is er water in gekomen?’

‘Nee, nee. Maar 't was op het kantje af! Het katje is ook zo'n onstuimig katje...’

‘O jongen, het is toch ook zo'n héérlike dag!’

‘En daarnet zat je nog 'n deuntje te huilen.’

Zij lachte helder op; het klonk over het water als een zilveren bel. ‘Je dróómt! Ik weet er niets meer van hoor. Kijk nou..., het meer is nu weer heelemaal anders.’

‘Blauw, zo'n beetje vloeiend...; en daar die plek waar de zon zo fel op schijnt:

zilveren vonken.’

‘Kan jij dat schilderen?’

‘Wel nee. 'k Wil het niet eens ook.’

‘Nee. - Jij wilt maar muren beschilderen. Fresco's en... Waarom eigenlik?’

‘Dat heb ik je al eens verteld: omdat ik moet. Van mezelf dan altijd... Ik kan 't niet laten. Maar vandaag denk ik niet aan me werk. Enkel maar aan jou.’

Bing, bong! - Bing, bing...

‘Echt Pasen hè? Alle klokken luiden. - Ken jij ze al onderscheiden?’

‘De klokken? Nee.’

‘Ik wel. Ik weet precies hoe Ronco-boven

(46)

luidt en hoe Magadino aan de overkant en hoe Brissago. Ascona luidt het mooiste:

en om te zien is het ook het fijnste torentje. En als ik nu 's ochtends nog in mijn bed lig, heel, heel vroeg, en de wind is hierheen, en ik hoor Ascona luien, - dan zie ik altijd het torentje er bij, achter m'n dichte ogen... en zo slaap ik dan weer in.’

‘Dàt vind ik nou een mooi sprookje.’

‘'t Is geen sprookje; 't is maar heel gewoon.’

‘'n Mooi sprookje. Eén van de mooiste die ik ooit gehoord heb.’

Bing, - bing bong!

‘Wat is het stil op 't water, hè? Twee, drie bootjes héél in de verte. Vóór de oorlog was het veel drukker, vooral op Zondag. Maar wij hebben het liever zo, hè jongen?’

‘Ja...’

Albrecht was stil geworden. Hij bedacht hoe hij het meer, de trouwe bergen, de dolle gele zon zou missen, als hij zijn plan doorzette, als hij werkelik met alles brak en terugging naar het nevelige Zürich, waar de ellende opnieuw voor hem zou beginnen. Het moest. Hij moest het buiten de koestering kunnen stellen van deze streek, waarvan de kleuren zoet vloeiden om hem heen gelijk de taal van het land zelf. Was dit

(47)

niet ook verwennerij, zich zó licht en lucht in een teder land als Ticino te bewegen, zo als de vissen zwommen in het meer? Leidde dat niet tot verslapping?

Maar Line, - buiten hààr kon hij niet, wou hij niet. Maar hoe dan? Haar meenemen naar Zürich en al de armoe laten lijden die hij al eens had doorgemaakt op een vierde verdieping van Kreis Vier, waar de schelle, gemene gramofoons van de Langstrasse de avend tot een hel maakten. Zij was wel niet rijk opgevoed, - maar toch: een bourgeois-meisje. Zo eentje kon dat niet onverschillig dragen als een volksjongen, die van zijn jeugd af wist wat armoe was. Dapper ten onder gaan, zou ze; dapper...

‘Jongen!’

Hij schrok op.

‘Sliep je?’

‘Ja... nee... nee...,’ lachte hij.

‘Of was je erg in gedachten?’

‘Ja, dat ook.’

Zij glimlachte als een vroeg-verstandig vrouwtje. ‘Ik kan wel raden waaraan je dacht. Maar je moet geen zorgen maken voor later; komt allemaal wel terecht. - Zeg, hoor je nog wel eens wat van de vrinden daar in Zürich?’

(48)

‘Nee, haast nooit meer. Och, ze hebben geen tijd en zo.’

‘Toch wel een leuk leventje.’

Hij nam haar hoofdje in zijn handen, keek haar aan.

‘Wat is 't jongen?’ vroeg zij, 'n tikje onrustig.

‘Jij bent een kind, een lief, lief kind.’

‘Hè nee, - dat moet je niet zeggen. Dat vind ik vervelend. Ik wil geen kind zijn en jij weet heel goed, dat ik 't niet ben ook. Elly en Giuletta zijn veel meer kind dan ik.’

Hij antwoordde niet.

‘Waarom noem je me dan een kind?’ vroeg zij, met zacht verwijt in haar stem.

‘Stil maar: je bent dapper en als 't erop an komt dan weet je wel wat je wilt; ik zei 't enkel maar omdat je sprak van dat leuke leventje in Zürich. Je stelt je dat veel te mooi voor.’

‘Vertel er dan eens wat van.’

‘Het was voor de één wat meer beroerdigheid, voor de ander wat minder. Maar moeilik hadden we 't allemaal. En het mooie of het leuke - zo als je 't noemen wilt - was alleen maar, dat wij elkaar hielpen en er vrolik tegenin waren.’

‘Dat 's toch wel fijn, zie je.’

(49)

‘Ja. - De lui die zo'n baantje hadden hier of daar, aten twee maal per dag in 't Volkshaus en de anderen maar één keer. Die meest 's avends. Iedere avend vond je daar vast een troepje vrinden, en altijd op dezelfde plek: aan de ronde tafel vlak bij het buffet. Veel buitenlanders waren er ook. Duitse deserteurs en Franse; en die werden dan achtervolgd. Dikwels een hele toer om die uit de klauwen te houen van de politie.’

‘Maar hier waren ze toch vrij!’

‘Ja, dat denk je maar. Als ze geen middel van bestaan hadden werden ze aan dwangarbeid gezet. En toen de oorlog twee jaar geduurd had, kwam er een wet om ze allemaal terug te wijzen aan de grens. En dan moesten ze weer terug naar hun regiment en daar werden ze doodgeschoten.’

‘Bah! Wat intens vuil en geméén! Was daar niks tegen te doen? Ze hadden allemaal moeten staken in heel Zwitserland!’

‘Natuurlik; dat hadden ze ook! Maar ze deden 't niet.’

‘Waarom niet?’

‘Ja, dat kan 'k je allemaal zo gauw niet uitleggen. - Heb ik je wel eens verteld van Korfu?’

‘Nee; wie was dat?’

(50)

‘Korfu was een Balkankereltje die al jaren lang in Zürich studeerde. Hij was bar arm, liep gewoonlik op 'n schoen en een slof. Of-t-ie Serviër was of Bulgaar of wat anders, - wisten we niet. Hij was mens, - zei-die zelf altijd. Hij gaf wat lessen en daar leefde hij van. Als er dan kollegegeld betaald moest worden aan 't begin van het semester - hij studeerde medicijnen - dan kreeg je de grootste ellende met hem. Dan zag je hem 'n hele week niet in het Volkshaus: hij spaarde dan zijn eten uit en hoopte zo langzamerhand de tachtig francs te krijgen die hij nodig had. Twee keer is hij er niet gekomen en moest-ie voor zichzelf studeren 'n heel jaar lang: niet naar klinieken en niet naar kollege. En één keer is Dr. Winzheimer bijgesprongen. - Maar voor de rest was Korfu een tiep. Heel Zürich kende 'm en hij kende iedereen: arbeiders, studenten, artiesten. Hij was een beste dokter en hij behandelde ons allemaal voor niks: half omdat-ie strafbaar was als hij geld vroeg en half uit goedhartigheid. Sprak alle talen:

Zürich-Dütsch, Italiaans, Frans, Engels, 'n beetje Russies en Pools. - Op 'n goeie dag krijgt Korfu een briefje van een journaliste uit Genève, een vrouw die hij ook

(51)

al tijen lang kende. Dat begon zo: ‘Engelachtige Korfu, - Ik was laatst in Parijs, en ontmoette daar op een atelier de brengster van dit briefje. Ze heet Madame Chicolard.

In 'n onbewaakt ogenblik heb ik tegen haar gezegd: U moet naar Genève komen, daar wonen veel schilders. Ze staat model voor schilders.’ En dan kwam er nog wat achter, dat ze geen raad wist met Madame Chicolard daar in Genève en nog wat van die praatjes. Ze stuurde Korfu kort en goed die Madame op zijn dak.’

‘Wat deed Korfu toen?’

‘'t Was een raar, lastig mens, die Madame Chicolard; en zo lelik als de nacht.

Korfu tippelde héél Zürich met haar af, ging naar alle schilders die hij kende. Dat waren er misschien wel honderd. En al die dagen onderhield hij dat tiepe. Dat deed-ie op zijn eigen manier. Prachtig. Hij had 'n boekje in zijn zak en daarin krabbelde hij alles op wat-ie voor haar ontving en waaraan hij 't weer uitgaf.’ ‘Zeg geef nog 's wat voor Chicolard,’ zei hij dan als je hem op straat tegenkwam. Dan gaf je twintig of dertig rappen, - wat je maar te missen had. Bourgeois-tiepe's als Bass of Winzheimer of Weckerlin gaven 'n paar francs. En vroeg je hem dan: ‘Hoe is 't met 'r?’

(52)

Dan zei-die met 'n idiote ernst: ‘O best, vandaag kan ze een stuk chocola krijgen; d'r dag is goed. Kijk maar.’ En dan moest je dat voddige kasboekje van hem zien, waar niemand uit wijs kon worden dan hijzelf. Hijzelf misschien ook niet eens. Dat heeft weken en weken geduurd. Bij ons op de akademie heeft ze 'n paar keer model gestaan.

Ook nog één keer bij Buri. En eindelijk is ze weer verdwenen naar Parijs.’

‘Is-t-ie nu nog in Zürich?’

‘Korfu? - Hij is dood. Ik ben mee geweest om hem te begraven: wel honderd mensen gingen mee, haast allemaal arbeiders en vrouwen die hij voor niks behandeld had. En dan wat gesjochte artiesten. Een rooie vlag op de kist: zo is-t-ie begraven. - Dat was 'n jaar nadat-ie afgestudeerd was. Hij had het net wat beter, was assistent geworden bij Sauerbruch.’

Uit de verte klonken weer de Paasklokken over het roerloze water. Het zonnige Magadino, op de smalle rand tussen het meer en de berghelling, stamelde ze voor zich uit, die enkele losse tonen. Een vrouwtje dat heel even hardop droomt, - dan weer voortslaapt. Op het eilandje floot een vogel, hoog en kort. Toen floot hij nog eens.

Albrecht en Line zwegen. Ze zaten achter

(53)

in het bootje, bij het roer. Hij had de arm om haar middel, en het blauwe meisje lei vertrouwelik het hoofdje tegen zijn schouder, tuurde naar de verre oever, waar in de geweldige berghelling als een vreemd litteken een kale plek was gescheurd. Vandaar af volgde zij met de ogen geleidelik de glooiing, hoger, hoger, tot zij de sneeuw zag die wit flonkerde op de top. Zij sloot de ogen tegen het àl te grote licht.

‘Moe?’ vroeg hij zachtjes.

Zij schudde glimlachend van nee en zei hem dat zij nog wat nadacht over alles wat hij verteld had. ‘Je hebt alleen niets van jezelf verteld...’ Haar vingers streken over zijn blote hals, plooiden dan behoedzaam zijn Schillerkraag.

‘Over mezelf? - Och, dat weet je toch wel. 't Was tobben en wachten op de vloermat bij kunstkopertjes en honger lijen; totdat ik hier kwam. Hier heb je geen zorgen.

Weckerlin heeft mij natuurlik hier naar toe gesleept. 'k Weet nog goed die dag dat hij mij 't eerst erover aansprak. 't Was een uitkomst: god-o-god, ik was er zo slecht aan toe. 's Avends tegen achten, vlak voor 't sluitingsuur, ging ik naar bakker Lappert in de Langstrasse. Die wist alles en die was goed voor me. Dan kreeg ik twee-

(54)

honderd gram op krediet en een handvol afvalkruimels. Dat krijgt iedere bedelaar die bij Lappert komt. ‘Waarom ga je niet werken?’ vroeg hij dan wel eens an me.

‘Al dat geklodder! In de munitie-fabriek is tegenwoordig goed geld te verdienen.’

Maar dat heb ik eeuwig verdomd. An die vuiligheid doe ik niet mee.’

‘Nee, dat moeten we nooit doen.’

Weer floot de vogel, lokte hen het eilandje op.

‘Durf je?’

‘Wel ja, als zij er niet is en die ouwe padvinder ook niet. Blijf jij nog maar even in de boot, dan ga ik eens kijken.’

Hup, hij sprong aan land.

‘Je moet me gauw komen roepen, hoor!’

Al heel gauw hoorde Line zijn stem achter de oranjerie: ‘Kom maar, het hele eiland is onbewoond.’

Zij kwam aan land. Avontuurlik en nieuwsgierig zette zij haar blote voetjes op de nette tuinpaadjes.

‘Au, - au! Hè, wat zijn die steentjes scherp!’

‘Ga op 't gras lopen, Lietie.’

‘O, kijk 's wat 'n mooie platanen. Zo dik en stevig in de schors. Mooier dan op de Piazza in Ascona. En wat zijn ze al ver!’

(55)

‘Daar ginds heeft ze granaatappelen en een klein vijvertje met allerlei vreemde, tropiese waterplanten erin. Lotussen en alles. Ga maar eens mee.’

‘Dàt, - wat is dat?’

‘Tabak lijkt 't wel. Zulke grote bladen, hè! Zo... zo vaderlik doen ze. Ja, het is tabak als sierplant. Mooi. Maar wat is dat, die struik daar verder op?’

‘Die met die roode bloemetjes? Dat weet ik ook niet. Stom hè?’

‘Ja. Maar 't is nog veel erger dat je dat rood noemt. 't Is fel oranje.’

‘'t Zijn net overgewaaide vonken bij een grote brand. En daarom dacht ik: rood.’

Langzaam liepen ze in de richting van het oude witte huis, dat trouwelik beschut werd door een blauw pannedak. In de nok een zware vierkante schoorsteen met ijzeren windvaan: een trompetter die een deuntje blies op zijn holle horen.

Zo liepen ze heel de kleine Isole om, totdat ze - bijna weer bij het bootje terug - een klein grasveld vonden, half in zonneschijn half in de schaduw, en geheel omrand door dichte cistineeën, vijgebomen, eucalyptus. Daar leien ze zich neer, languit in het gras. Middagwarmte stoofde om hen heen. Alle klokken zwegen: heel het grote, grote meer

(56)

lag daar blauw en geluideloos, éven gerimpeld nu en dan door de wind, die iedere middag om twaalf uur met koel gebaar het meer komt groeten. Zij voelden dit achter hun dichte struiken en bomen en beluisterden samen de hoge stilte van den

Paasmiddag. Soms floot nog even de vogel, of ritste een vingervlugge hagedis door het gras. Loom en vol innige genegenheid lei Line weer haar hoofdje tegen Albrecht's half blote borst; en zo, boordevol van geluk, sluimerden zij beiden in, gewiegeld door de stilte van de Isole.

Na een uurtje werd Line half wakker. Dromend nog voelde zij Albrecht's hand die voorzichtig de knoopjes los maakte van haar blauwe jurk. Zij sloot vaster de ogen, als wilde zij niet weten. Zij liet ze stil begaan, die grote lieve handen, die nu onder haar kleren zacht streelden haar blote lijf, haar kleine borsten. En zij voelde dat die handen beefden van ontroering en van zonnige lust, nu hij verder en verder los maakte haar lichte zomerkleren, tot zij als een open blanke bloem voor hem lag.

Aldoor hield zij dicht de ogen. Achter de gesloten wimpers trokken velden van paars en diep groen voorbij, - zonken weer neer in de put der kleuren... Waar... waar bleef hij? Zij

(57)

hijgde van angst om wat voor het eerst gebeuren ging, - van groter angst dat haar zacht verwachten niet werd vervuld. Zij hoorde de vogel, die floot; die floot. Dan voelde zij hoe zijn sterke armen innig haar omhelsden. Zij kneep de ogen dicht, haar witte tandjes bebeten de onderlip, bloedrood. Het was of zware witte watervallen bruisten in haar hoofd. Wild kuste zij zijn hoofd, zijn tintelende wangen, zijn mond...

Twee witte vlinders vladderden over het groene weitje, vlogen over de hoofden van de twee koningskinderen in de late middagzon.

(58)

Vijfde hoofdstuk.

Jules sloot de deur achter zich: een zacht klakje. Ziezo, - het eten was vrij goed geweest vandaag, vooral die makaroni met tomatensaus. Errina kòn het toch wel als ze wou. Nu een cigaret, dan de rieten stoel met het zachte kussentje op het balkon in de zon geschoven... lekker. Ruim één uur, het was nog vroeg; en wat was alles rustig buiten. ‘E festa signore!’ Nu dat was te merken. Maar later op den middag zouden de joelende rijtuigen met muziek uit Brissago wel komen: dat was altijd zo met twede Paasdag. Hadden Free en Leo aan tafel gezegd. Blufmaker toch die Leo;

bluf en geschetter. Altijd schelden op Parasitenheim.

Lass uns nicht schelten und schmähen Das Leben ist sowieso doch nicht so schlimm,

ja schlimm.

Van wie was dat ook weer? O ja, - Bierbaum; en het heette: ‘Lied im Lehnstuhl.’

Paste goed bij de situatie: 't was wel een makkelik stoeltje zo na het middageten. En dan het heerlike gezicht op het Lago Maggiore met die ringmuur van sneeuwbergen rondom. Veel mooier toch dan het Lac Léman, veel zoeter, zachter

(59)

in zijn détails dan Frans Zwitserland of de streek bij Interlaken. Enkel... een beetje, 'n beetje vervelend was het hier wel. Nou al op die cigaret? Ze werden ook hoe langer hoe slapper gerold met de oorlog en hoe langer hoe duurder, 'n Beetje vervelend, - ja. Wat zou hij doen in Genève op zo'n twede Paasdag? Wat flaneren langs de Quai;

en dan zag je leuke toiletjes hè? Of je kwam 'n vrind tegen: ‘Ah mon vieux! ça va bien?’ En dan ging je buiten zitten in de Brasserie Universelle en je liet je wiegen op de tziganemuziek die aanzweefde uit de schaduwholte van het café achter je. Dan kwam Fifi voorbij of Loulou, en Armand fluisterde je wat in 't oor over haar, iets dat

‘waarachtig waar’ was... Even later kwam er 'n oorlogsbulletin uit van het ‘Journal de Genève’ of van de ‘Gazette de Lausanne’ en dan ging je met z'n drieën of vieren schimpen op die moffen. Cigaretten, middagtee; en die kleine Hortense die in 't

‘Luxembourg’ optrad, streek als een poes langs je heen en aaide even je scheiding, zonder dat de mensen het merkten, - zo'n rakkertje.

En hier? Nu ja, je kon naar Locarno gaan naar de Kursaal. ‘Messieurs, faites vos jeux! Rien ne va plus,... Huit!’ Aardig

(60)

voor één keer, maar toch eigenlik provinciaal. Altijd dezelfde mensen en hetzelfde brave orkestje. Dus bleef je maar hier in Ronco, kletste wat met Free en Errina die je gauw verveelden of met die ophakker Leo; met Albrecht, de stugge was helemaal niet te praten. Bah! Die akelige principiële, ijzeren heinen, - hij kon ze niet luchten.

Albrecht was een echte, hoor. Andere mensen in het dorp: de oerbewoners, waren boeren, waar je niets aan had. En dan de vreemden op de kleine en grotere villa's;

meest moffen. Zo tegen zes uur 's avonds kon je er wel tien bij elkaar zien op 't postkantoortje in Brissago als de auto aankwam. Daar kwamen ze dan, tuk op overwinningsnieuws, hun Berlijnse kranten en brieven halen, te gretig om de postbestelling kalm af te wachten. ‘Haben Sie 's gehort mein Freund, es gibt wieder Sieg! Unsur Ludendorff... unser Tirpitz... eine Million Tonnen versenkt.’ Dat ze die lui er hier niet uittrapten! Het Ticinese boerenvolk kon hen ook niet zetten en het gaf dien vreemden indringers maar mondjesmaat van de melk. En van de boter helemaal niks! In Lausanne of Genève moesten die Duitsers zo'n toon niet aanslaan als hier.

Daar zouden ze wat anders beleven.

Geel bewegelik monster in 'n wolk van

(61)

stof... de auto stoof daar beneden over de weg, ver onder hem. Niet veel mensen erin deze keer. Toet...! Wat 'n gemeen geloei, maar het was toch de enige verbinding met de wereld.

'n Paar Zwitserse mensen woonden ook nog in Ronco. Maar 't waren meest Duits-Zwitsers, - niemand uit de ‘welsche Schweiz’. Zulke lui uit Zürich en uit Bazel waren immers ook al halve moffen. Dr. Rascher, de familie Harms. En zouden zulke lui wel artiesten ontvangen? Burckhardt, - nu ja, Burckhardt was een reputatie; een beeldhouwer tussen de vijftig en zestig die in alle jury's zat. Maar de heimelike manier waarop Albrecht met Line omging, bewees wel dat die Harmsens eigenlik niets gesteld waren op schilders of dichters. Giulietta Rascher en haar nichtje Etty waren wel aardige meiskes; wel smaak om zich te kleden, meer dan Line. Toch nog niet elegant genoeg. Te Zwitsers, te weinig Parijs. Etty had ten minste nog witte schoenen met kokette hoge hakken. Etty was wel de fijnste: hooghartig met licht-opgetrokken wenkbrauwen kon ze op de auto-bus toestappen, als ze ging winkelen in Locarno.

'n Tikje gepoederd, - daar hield hij wel van. Dat was hij zelf immers ook. Wat