Dr. Wiardi-Beckmanstichting en Nieuw-Guinea

oktober 1 9 58

olitiek en ç uituur

OKTOBER 1958

De economische toestand Dr. Wiardi-Beckmanstichting E<~c

Nieuw-Guinea

Arabische verrassing in UNO-assemblee

Bij het begin van het nieuwe scholingsjaar

Nieuwe gegevens over de oorsprong van het Christendom

Sukomi uit Nagasaki

Stop de atoombomproefnemingen

Bijeenkomst over economische vraagstukken BOEKBESPREKINGEN:

F. Baruch 433

Henk de Vries 442

Ton van Stralen 451

N. Luirink 455

Ambrogio Donini 460 Staf Rummens 466

468

Eeuwfeest van het Darwinisme Mens en arbeid

J. de Leeuwe 472 C. de Rove1· 477 PARTIJDOCUMENTEN:

Versterkt "De Waarheid"

Voor 1 november 1500 abonnees winnen 478

19 e Partijcongres bijeengeroepen 479

POLITIEK en CULTUUR

verschijnt maandelijks bij uitgeverij Pegasus Leidsestraat 25, Amsterdam-0., tel. 35957.

De abonnementsprijs is f 4,50 per jaar, f 2,25 per half jaar, losse nummers 40 cent.

Ons gironummer is 173127, gemeentegiro: P 1527 Correspondentie over betalingen en verkoop zenden naar de administratie p ;a Pegasus.

Alle correspondentie over de inhoud naar de redactie van P. en C.

Prinsengracht 473, Amsterdam-C., tel. 62565.

18 jaargang no. 10 oktober 1958

Politiek en Gultuur

maanblad gewijd aan de theorie en praktijk van het

marxisme-leninisme onder leiding van het partijbestuur der c.p.n.

De economische toestand:

B

Hoewel men het in principe eens kan zijn met prof. J. L. Schmidt, die in zijn artikel "Crisis-factoren niet alleen rijp in Amerika" (Vraag- stukken van vrede en socialisme, no. 1) verklaart, dat een crisis in de Westeuropese kapitalistische landen niet alleen zal uitbreken onder de invloed van de crisis in de Ver. Staten, maar slechts indien de voor- waarden voor een crisis in eigen land gerijpt zijn, dient er g-ewaar- schuwd te worden voor een te enge toepassing van deze gedachte.

Voor landen als West-Duitsland en Engeland gaat zijn gedachte on- getwijfeld op. Maar Nederland, dat niet alleen vanwege de veel gerin- gere omvang van zijn economie, maar vooral als gevolg van de gewel- dige betekenis van zijn buitenlandse handel voor de economie veel meer afhankelijk is van de grote buitenlandse markten, is ongetwijfeld veel gevoeliger voor de ontwikkeling in de grote kapitalistische landen.

Neder land is daarvoor nog gevoeliger geworden als gevolg van de in- grijpende structuur-veranderingen, die in het juni-nummer van P. en C.

uitvoerig zijn beschreven.

De toegenomen betekenis van de industriële productie in ons land, die vooral na het einde van de tweede wereldoorlog de agrarische pro- ductie in betekenis achteruit heeft gedrongen, houdt immers ook in dat er relatief meer moet worden ingevoerd. En dit brengt op zijn beurt weer met zich mee een steeds groter afhankelijkheid van onze economie van de uitvoer. Dat wil zeggen, de strijd van het Nederlandse imperia- lisme om de wereldmarkten speelt een steeds stijgende rol. Derhalve is Dit artikel is de samenvatting van de inleiding, die door F. Baruch is gehouden op de bijeenkomst ter bestudering van de economische toestand, die op 13 sep- tember onder auspiciën van P. en C. werd gehouden. Verder in dit nummer wordt een verslag gegeven van de discussie op deze bijeenkomst.

de gang van zaken in Amerika en de voornaamste ons omringende kapitalistische landen voor de beoordeling van de vooruitzichten in ons land van de grootste betekenis.

In Amerika kan reeds gesproken worden van het begin van een nieu- we crisis. Hoelang deze crisis zal duren, hoe diep zij zal worden, valt moeilijk te zeggen. In de Westeuropese landen zijn de verschijnselen

·ongetwijfeld nog niet zo ernstig als in Amerika, maar alle tekenen van een ommezwaai zijn aanwezig. Dit komt voornamelijk tot uitdrukking in de snelle daling van het groeitempo der verschillende industrieën, het optreden van stagnatie of zelfs van aanz1enlijke achteruitgang, zo- als in de Westeuropese kolenindustrie, de Britse staalproductie, enz., verder in stagnatie en achteruitgang van de investeringen alsmede van de nieuwe orders. Dit geldt voor alle landen in West-Europa, in het bijzonder voor West-Duitsland en Engeland op welke landen een reus- achtig deel van onze uitvoer is gericht. Het komt ook tot uiting in de aanhoudende achteruitgang van de tarieven der scheepvaart, een der belangrijkste bronnen van inkomsten van Nederland.

Het opmerkelijke is evenwel dat bij een nadere beschouwing blijkt, dat de crisisverschijnselen in ons land eerder en ernstiger te voorschijn kwamen dan elders. En dit lijkt mij niet zo onverklaarbaar, omdat er afgezien van de reeds genoemde algemene factoren die ons land meer dan welk ander gevoelig maken voor crisisinvloeden van buiten, enkele voorwaarden van de crisis meer gerijpt zijn dan in andere landen.

Dalende investeringen

Bezien we bijvoorbeeld de kwestie van de investeringen.

Het hoge peil der investeringen in de afgelopen jaren is zeker een van de voornaamste oorzaken van de opgaande conjunctuur geweest, sterker in elk geval dan op het 17e congres van onze partij werd aange- nomen. Het aandeel van de bruto-investeringen in het nationale inkomen steeg van 14% in 1949 na een inzinking rond 1952, tot circa 25 % in 1957. Een kwart van het gehele nationale inkomen werd dus besteed aan investeringen in industrie, transport, handel enz.

Opmerkelijk is daarbij, dat het aandeel van de industrie voortdu- rend is gestegen en bij de industrie eist op haar beurt weer de metaal- industrie het grootste aandeel op.

Investering betekent uitbreiding van de productie-capaciteit. Is het dan toevallig, dat de meest hardnekkige crisisverschijnselen juist in de metaalindustrie merkbaar zijn?

In elk geval is het een feit, dat Nederland nog in 1956 naar verhou- ding meer geïnvesteerd heeft in zijn industrie dan de overige kapitalis- tische landen. En dat bijvoorbeeld de investeringen voor machines en materiaal in ons land toen naar verhouding dubbel zo hoog waren als in Amerika.

Uit deze feiten blijkt, dat in de afgelopen jaren de voorwaarden voor een overproductie-crisis in ons land zijn geschapen. Wat dat betreft is het misschien niet toevallig, dat de directeur van de Nederlandse Bank, dr. Roltrap, in zijn laatste jaarverslag zo hardnekkig de beschuldiging van overinvestering heeft ontkend, een beschuldiging die op dat ogen-

blik nergens was uitgesproken. Dit vraagstuk vereist een diepgaande bestudering.

Volgens de verwachtingen van het Centraal Planbureau zullen de in- vesteringen in het lopende jaar van 9590 op 7610 miljoen gulden of met ruim 20% dalen. "Uiteraard", aldus merkt de Amsterdamsche Bank over deze daling der investeringen met bijna 2 miljard gulden op," zal dit repercussies hebben voor de arbeidsmarkt, de betalingsbalans en de kapitaalmarkt."

Er moet dus rekening worden gehouden· met een zeer aanzienlijke daling van de investeringen. Drs. Koopmans trachtte in een artikel in Economisch Statistische Berichten van begin van dit jaar echter aan te tonen, dat een stijging van het inkomen der beroepsbevolking met 1 % een bruto investering van 23% van het nationaal inkomen vereist.

Wij hebben hier te maken met een van de opvallende interne tegenstel- lingen van het kapitalistische stelsel: terwijl een stijging van de inves- teringen gewenst zou zijn en een handhaving van het investeringspeil noodzakelijk is om het huidige inkomen te waarborgen, gaan de in- vesteringen achteruit als gevolg van de beginnende crisis van overpro- ductie. En zoals opgemerkt was het hoge peil der investeringen vooral sinds Korea (1950) een van de voornaamste steunpilaren van de con- junctuur.

Militaire uitgaven

Het is bekend, dat de voornaamste steun voor de conjunctuur in de afgelopen jaren het hoge peil van de militaire uitgaven is geweest. Ook hier stuiten we weer op een van de interne tegenstellingen van het stelsel. Het is immers juist de bewapeningswedloop geweest, die de investeringsactiviteit in zeer belangrijke mate heeft gestimuleerd en aldus tot het rijpen van de overproductiecrisis heeft bijgedragen.

Dit was in ons land bijzonder sterk het geval, hetgeen blijkt uit het feit dat Nederland op Amerika, Engeland en Frankrijk na de hoogste militaire uitgaven van de NAVO heeft. Terwijl de totale rijksuitgaven in 1957 6,5 maal zo hoog waren als in 1938 zijn de militaire uitgaven met het 11,5-voudige gestegen. Voor de tweede wereldoorlog werd in ons land nauwelijks 2 o/d van het nationaal inkomen aan militaire za- ken besteed. In 1956 bedroeg dat cijfer 7,3 %.

Niettegenstaande dit hoge peil van de militaire uitgaven zijn de crisisverschijnselen in ons land duidelijk naar voren getreden, of beter kunnen wij misschien zeggen: juist daarom. Want het peil der militaire uitgaven, bijna het dubbele van dat in Denemarken en hoger dan in alle vergelijkbare landen, heeft Nederland tot een evenredige invoer van grondstoffen en half-fabrikaten genoopt, die slechts voor een klein ge- deelte gecompenseerd werd door militaire uitvoer. Globaal geschat móet jaarlijks voor een bedrag van 900 miljoen gulden aan nuttige goe- deren worden uitgevoerd om de militaire invoer te kunnen betalen. Het is zonder meer duidelijk, dat Nederland er op de wereldmarkt veel gunstiger voor zou staan, indien het niet tot deze grote extra inspan- ning was genoodzaakt als gevolg van de bewapeningswedloop.

Terwijl dus de bewapeningswedloop op indirecte wijze bijdraagt tot

een verzwakking van de concurrentie-positie van Nederland op de internationale afzetmarkten, moet er aan de andere kant ook op gewe- zen worden, dat een van de voornaamste oorzaken van de bestedings- beperking lag in de hoogte der militaire uitgaven. Want zij waren de directe aanleiding tot het ontstaan van de financiële crisis, die de rege- ring op haar beurt weer het excuus bood voor de aanslag op het levens- peil van de bevolking. Zo zien we, dat het hoge peil van de bewapenings- uitgaven even als het hoge peil van de investeringen niet alleen geduren·

de een bepaalde tijd extra steun verleende aan de conjunctuur, maar dat zij tevens de ommezwaai in de Nederlandse economie hebben ver- haast.

De industrie-productie

Om zich te oriënteren over de huidige gang van zaken dienen we een reeks kerngegevens te bezien die onmisbaar zijn voor het antwoord op de vraag, hoe wij de toekomst kunnen beschouwen.

In de eerste plaats de industriële productie. Gedurende de jaren 1954--'57 nam de industriële productie gemiddeld met 6,5% per jaar toe. Maar in 1956 trad reeds een verlangzaming in van het tempo van de toename: Het bedroeg toen nog 4,2 %. In 1957 verminderde de groei nog meer, de productie groeide in totaal met 2,4 %. Maar dat was de gemiddelde groei in 1957, die bijna geheel voor rekening kwam van de eerste helft van het jaar. Want de omslag van verlangzaamde groei tot achteruitgang trad in de tweede helft van 1957 in en heeft zich vooral in de eerste maanden van 1958 versterkt voortgezet. In december 1957 lag de productie reeds 5% beneden het jaargemiddelde. In de maanden januari en februari 1958 lag de productie circa 5% beneden dezelfde periode van 1957; tevens bracht dit de werkloosheid in ons land tot een hoogtepunt. Maar het opmerkelijke is, dat ook daarna tot juni van dit jaar geen echt herstel intrad. Wel steeg het productie-indexcijfer ten opzichte van de voorgaande maanden, hetgeen een gevolg is van sei- zoeninvloeden, maar de productie bleef zich met uitzondering van mei beneden het peil van 1957 bewegen.

In verband gezien met de ontwikkeling over een langere periode be- vestigt dit de opvatting, dat wij te maken hebben met het begin van de economische crisis in ons land.

Hierbij moet echter vastgesteld worden, dat de ontwikkeling zeer ongelijkmatig is. Bijvoorbeeld was de productie-index voor de chemische industrie in juni jl. 138 tegen 128 in juni 1957. En ook de metaalindustrie kan bogen op een geringe vooruitgang, namelijk van 137 op 144. Sommige delen van de metaalindustrie, zoals de productie van transportmiddelen en de scheepsbouw op de kleine werven, bevinden zich echter in een werkelijke crisistoestand. De achteruitgang houdt ook aan ten aanzien van de bouwmaterialen-industrie, de textiel-industrie en andere in- dustrieën voor gebruiksmiddelen.

Werkloosheid

Ten aanzien van de werkloosheid valt de volgende ontwikkeling te constateren.

Het hoogtepunt van de vraag naar werkkrachten lag in juli 1956. Het

bedroeg toen 120.000 personen. Gevraagd werd naar 79.300 mannen en 40.700 vrouwen.

Het laagtepunt lag voorlopig in februari van dit jaar, toen er 41.000 open plaatsen gemeld werden. Februari was tevens de maand met de hoogste werkloosheid.

Het opmerkelijke is wederom, dat de vraag naar nieuw personeel zich sindsdien ongeveer onveranderd op hetzelfde lage peil heeft bewogen.

Bijvoorbeeld bedroeg de vraag in juli jl. 53.000, waarbij de vraag naar vrouwen ongeveer even groot was als die naar mannen, terwijl de vraag in juli 1957 104.000, dit is bijna het dubbele, bedroeg.

Ook het laagtepunt van de werkloosheid lag in het jaar 1956, toen er een totaal gemiddelde van 40.000 werd berekend. Dit hield in, dat er in de zomermaanden nagenoeg geen werklozen waren ingeschreven.

Bij de beoordeling van de verdere ontwikkeling van de werkloosheid kan vanzelfsprekend niet worden afgegaan op het feit, dat zij sinds februari voortdurend gedaald is. Zij daalde van 131.000 in die maand op 78.000 in augustus. En 78.000 werklozen in augustus is bijna het dubhele van het cijfer in dezelfde maand in het vorige jaar. Bovendien zegt "Het Vrije Volk" (8 september jl.) dat een berekening over een langere periode heeft aangetoond, dat een werkloosheid van 71.000 (mannelijke personen) eind augustus neerkomt op een jaargemiddelde van 98.000. Dit zou dus betekenen dat wij, eveneens steunende op oude ervaringen, rekening moeten houden met een topcijfer van ongeveer 170.000 werklozen in de komende winter. Dit wijst geenszins op een verzwakking, maar op een versterking van de crisisverschijnselen.

Orderpositie

Van belang voor het beoordelen van de vooruitzichten in de nabije toekomst is de orderpositie van de Nederlandse industrie.

Ontwikkeling der orderpositie in enkele industrieën Totale orders Exportorders Eind 56 Eind57 Mrt58 Eind 56 Eind57 Mrt58

Metaalindustrie 160 153 145 159 183 181

waarvan:

Mach. en constructie 172 167 158 152 198 195

Scheepsbouw 175 185 176 178 223 215

Overige transportind. 103 64 60 105 81 75 El. techn. ind. 138 134 137 130 139 147

Textiel 150 112 103 126 126 128

Schoenen 204 168 105 117 168 148

Kleding 216 127 77 118 133 61

Strokarton 71 38 41 64 32 36

Papierindustrie 161 122 109 162 134 121

Cementproducten 252 179 142 210 92 85

(mrt 57) (mrt. 57)

Op het eerste gezicht lijkt de toestand niet zo ongustig, want uit een vergelijking van de beschikbare cijfers tot maart jl. blijkt, dat de order- voorraden niet onbelangrijk boven het peil van 1953 liggen, uitgezon- derd industrieën als de kleding, de strokarton, de transportmiddelen- en de cementwarenindustrie.

Maar het onderzoek leert ook, dat de voorhanden orders sinds eind 1956 voortdurend en in sommige gevallen zelfs ingrijpend zijn ge- daald. Zo gingen de ordervoorraden van de gehele metaalindustrie met 9,4% achteruit. Maar de orders van de transportmiddelen-industrie daalden zelfs met 41 %, uitgezonderd de scheepsbouw die nog op een onveranderde ordervoorraad kan bogen. De orders van de textiel- industrie liepen met 31,3% terug, die van de schoenen-industrie· met 49% en van de kledingindustrie zelfs met 64%. Zulk een belangrijke industrie als de cementwaren-industrie zag haar ordervoorraden van maart 1957 tot maart 1958 met 43% verminderen.

Belangrijk is, dat wij hier met een constant dalende lijn te maken hebben. Maar er is nog een zeer belangrijk ander verschijnsel, dat wij in onze beoordeling dienen te betrekken, nl. de ontwikkeling van de export-orders.

De cijfers leren, dat tot eind 1957 de opdrachten uit het buitenland niet daalden maar stegen. Hieruit moet dus de gevolgtrekking worden gemaakt, dat de oorzaken van de economische achteruitgang tot dat tijdstip uitsluitend van binnenlandse aard waren. Kort gezegd: het was de bestedingsbeperking die doorwerkte. En het was dus volkomen juist, dat de CPN alle pogingen van de verdedigers van de bestedings- beperking om zich achter de slechte gang van zaken in de wereld te verschuilen, terug wees.

Maar in wezen heeft ook bij de ontwikkeling van de ordervoorraden dezelfde gang van zaken plaats gevonden als bij de productie en de uitvoer. Reeds vorig jaar was een verlangzaming van het groeitempo der ordervoorraden merkbaar. Maar de omslag van vertraagde groei naar achteruitgang kwam voor het eerst tot uitdrukking in de cijfers voor eind maart van dit jaar.

Tot eind 1957 vond op enkele uitzonderingen na, zoals de stro-carton, de papier-industrie en de productie van cementwaren, nog een toename van de exportorders plaats. De cijfers voor maart 1958 echter maken de toename tot een uitzondering en achteruitgang tot regel. Een belang- rijke toename werd nog slechts geconstateerd bij de exportorders voor de electra-technische industrie met circa 6%. Doch dit kan veroorzaakt zijn door een extra toename van de oorlogsopdrachten voor het Philips- concern. Van zeer groot belang is ook het feit, dat voor het eerst sinds na de oorlog een, zij het geringe, achteruitgang van de exportorders voor de scheepsbouw plaatsvond. Dit is ongetwijfeld een teken aan de wand. Maar de stand van de orderportefeuille geeft de situatie in dit geval slechts onvoldoende weer. Er heerst thans een felle concurrentie- strijd van de werven onderling, om nieuwe orders te verkrijgen. Niet alleen voor nieuwbouw, maar vooral ook reparatieorders, omdat er grote bevreesdheid voor het schrappen van reeds geplaatste orders bestaat. Bovendien is bekend, dat een reeks van de kleinere werven reeds in een crisistoestand verkeren en niet mer over orders beschikken. Hoe-

wel de grote werven over het algemeen nog voor een reeks jaren zijn volgeboekt kan men zich daarop niet blindstaren, omdat rekening moet worden gehouden met opzegging van geplaatste orders.

De uitvoer

Zoals reeds opgemerkt, is de orderpositie van de industrie van belang voor het beoordeLen van de te verwachten ontwikkeling in de nabije toekomst. In het bijzonder wijst de inkrimping van de exportorders op een verscherping van de concurrentiestrijd op de wereldmarkt, toe- nemende crisisverschijnselen in andere landen, maar ook op het feit dat de voordelen die voor de Nederlandse bourgeoisie vastzaten aan de ingrijpende devaluatie van 1949 uitgewerkt beginnen te raken.

In elk geval belooft de achteruitgang van de exportorders niets goeds voor de ontwikkeling van de Nederlandse export in de nabije toekomst.

Dit is van te groter belang, omdat de reactie de bestedingsbeperking onder meer verontschuldigd heeft met de bewering, dat we ons zelf moeten bekrimpen om meer te kunnen uitvoeren. In werkelijkheid was de hele bestedingsbeperking niets anders dan een poging om de positie van de Nederlandse industrie op de wereldmarkt ten koste van de arbetdersklasse te verdedigen, een eerste crisismaatregel dus.

Op het eerste gezicht was de ontwikkeling van de buitenlandse han- del niet zo slecht. De invoer bleef dalen, de uitvoer nam nog ietwat toe en het tekort op de buitenlandse handel, dat in de eerste zes maan- den van 1957 nog 2463 miljoen gulden bedroeg, liep terug tot 906 miljoen gulden in de eerste helft van 1958.

Maar zelfs het Centraal Orgaan voor de Economische Betrekkingen met het Buitenland is niet tevreden. Want het heeft berekend, dat de uitvoer in de eerste zes maanden van het lopende jaar ruim 5% lager was dan in het voorgaande halve jaar, en dat zij 200-400 miljoen gulden hoger had moeten zijn, indien het tempo van de groei van onze uitvoer onveranderd was gebleven.

Hetzelfde verschijnsel als bij de industriële productie en de ontwik-

keling van de orderpositie. ₁

Het is dus niet te gewaagd te voorspellen, dat wij het punt van omme- keer en van achteruitgang van de uitvoer naderen. Hierbij moet ge- wezen worden op een berekening van het Centraal Planbureau, waar- uit blijkt dat de gemiddelde werkloosheid dit jaar 110.000 zou bedragen, voorop gesteld dat de uitvoer met circa 3 % toeneemt. Maar wat gebeurt er, als zij stagneert of achteruitgaat?

Verder moet rekening worden gehouden met een stijging van de invoer, omdat Nederland nu eenmaal voor het instandhouden van zijn productie aangewezen is op een bepaald minimum-peil van zijn grondstoffenvoorraden. Waaruit blijkt, dat de deviezenpositie van Ne- derland niet zo stabiel is als sommigen beweren.

Samenvattend kan worden gezegd, dat alle gegevens over de econo- mische toestand in ons land op een verdergaande verslechtering wijzen.

Deze conclusie wordt nog onderstreept, wanneer men haar in ver- band ziet met een reeks andere omstandigheden.

439

Verbruik loopt terug

Zo blijkt bijvoorbeeld, dat het verbruik per hoofd van de bevolking sinds 1956 tot juni 1958, zelfs volgens de officiële gegevens voortdurend achteruit is gelopen, en wel met 6% in totaal. Hoewel hieraan geen al te vergaande betekenis kan worden gehecht willen wij toch vermel- den, dat deze achteruitgang van mei op juni van dit jaar 13 o/J bedroeg tegen 5% van mei op juni 1957. Elk procent achteruitgang van het ver- bruik betekent een verminderde omzet van honderden miljoenen guldens.

Overigens wordt de achteruitgang van het verbruik in de hand gewerkt door de weigering van de grote ondernemers om de daling van de grondstoffenprijzen in de consumenten prijs door te berekenen.

Deze daling kan op circa 12% sinds 1955 geschat worden. En zij is ongetwijfeld een van de belangrijkste meevallers van de Nederlandse industrie geweest, die meer dan welk ander land op de verwerking van buitenlandse grondstoffen is aangewezen. De doorberekening van de verlaagde grondstoffenprijzen in het binnenlandse prijspeil had tot een belangrijke uitbreiding van de consumptie kunnen leiden, maar het ligt helemaal in de aard van het monopolisme om de prijzen hoog te houden, waardoor uiteindelijk de crisis verdiept en herstel bemoeilijkt wordt.

Gezien deze feiten is de eis van de CPN tot prijsstop aan de bron actueler dan ooit.

Het is verder duidelijk, dat de voortdurende inkrimping van de binnenlandse markt en de verslechtering van het levenspeil op zichzelf de kans op verscherping van de crisis vergroot. En derhalve is onafge- broken strijd voor de verdediging van het levenspeil en het afslaan van elke poging om er aan te knabbelen een van de voornaamste anti-crisis-maatregelen waarover de arbeidersklasse beschikt.

De toestand in de landbouw

Een enkel woord over de toestand in de landbouw. Het is bekend, dat de midd~l- en kleine boeren de laatste jaren te kampen hebben gehad met toenemende moeilijkheden. De record-opbrengst van de veeteelt gedurende het lopende jaar blijkt echter geen zegen, doch een vloek voor de boeren te zijn. Er mag dan nog wel twijfel bestaan bij sommigen over de vraag of er in onze industrie overproductie heerst, ten aanzien van de landbouw is dat niet het geval.

De regering, met name minister Vondeling, denkt het vraagstuk op te lossen door een afgedwongen vermindering van de melkproductie.

Dit is op zich zelf een onzinnige gedachte, omdat zij alleen tot gevolg kan hebben dat de concurrenten, zoals Denemarken en zelfs de land- bouw in West-Duitsland of België van deze unieke gelegenheid gebruik zullen maken om hun eigen productie ten koste van Nederland uit te breiden. Verder is het onzinnig, omdat Nederland tot die landen be- hoort die het goedkoopst produceren en ten slotte is het onzinnig, omdat een afgedwongen productievermindering, hoe dan ook, tot een ingrij- pende verlaging van de koopkracht der boerenbevolking leidt en a1dus de kans op diepere crisis vergroot.

Het vraagstuk is ongetwijfeld niet eenvoudig, omdat de afzet van Nederlandse zuivelproducten in het buitenland op steeds groter tegen- stand stuit, maar het is niet onoplosbaar omdat ten eerste de afzet van boter in eigen land kan wmden opgevoerd en ten tweede nieuwe mark- ten in het oosten kunnen worden aangebool'd.

Maar zoals de zaken er nu voorstaan heeft de regering uitsluitend het oog op maatregelen die de algemene economische toestand verder moeten verzwakken zoals productie-inkrimping van de melk en prijs- verhoging voor de consumenten. Derhalve is het duidelijk, dat de toe- stand in de landbouw als een verdere algemene crisisfactor moet wor- den aangemerkt.

*

Gezien al deze gegevens kan ik tot geen andere conclusie komen dan dat wij ook in Nederland reeds in het begin van een crisis staan.

Alle factoren voor een verdere verscherping van de toestand zijn aan- wezig. En dit geldt niet alleen ten aanzien van het binnenland maar ook, zoals in het begin reeds is opgemerkt, ten aanzien van het buiten- land. Het is echter zeker, dat de crisisinvloeden van het buitenland, met name van Amerika heel wat minder zouden zijn, indien in Neder- land zelf niet de voorwaarden voor een crisis waren gerijpt.

Hoe de ontwikkeling in de komende maanden zal worden valt na- tuurlijk nog moeilijk te zeggen. Evenmin of de huidige crisis te verge- lijken zal zijn met bijv. die van 1929. Een nauwlettende verdere studie is derhalve noodzakelijk, maar het schijnt buiten elke twijfel verheven, dat de Nederlandse arbeidersklasse zich voor moet bereiden op een periode van versterkt verzet tegen de pogingen van de reactie om de gevolgen van de economische achteruitgang op haar schouders af te wentelen.

F. BARUCH.

Dr. Wiardi-Beckmanstichting en Nieuw-Guinea

H

Wiardi-Beckmanstichting, heeft een rapport over de kwestie Nieuw-Guinea gepubliceerd, dat als een "belichting" van het vraag- stuk Nieuw-Guinea van de kant van de Partij van de Arbeid moet gelden. Het vraagstuk Nieuw-Guinea is de laatste jaren een belangrijk discussie-punt in het Nederlandse politieke leven geworden en in dit opzicht is de poging van de reactie (met als promotor Romme!) de zaak in de ijskast te plaatsen, mislukt. Steeds luider worden de stemmen, die de Nederlandse politiek over Nieuw-Guinea veroordelen en de kwestie met het opnemen van Nieuw-Guinea in de Nederlandse grondwet niet als afgedaan beschouwen. Temeer, waar de Nederlandse regering een duidelijke k o 1 o n i a I e koers vaart, de betrekkingen met Indonesië ver- slechtert en het Indonesische volk zich in steeds krachtiger eensge- zindheid uitspreekt voor de rechtmatige overdracht.

De beroering, die onder vele lagen van ons volk - om welke reden dan ook - tot uitdrukking komt, leeft natuurlijk ook in de PvdA. De leden en de aanhang van de PvdA, die voor het merendeel tot de arbei- ders en de middenklasse behoren, hebben uit een traditioneel verleden een gevoelsmatige afkeer van het kolonialisme. Weliswaar liet de SDAP voor de oorlog reeds na, deze gevoelsmatige afkeer in krachtige en doelbewuste ondersteuning van de vrijheidsbeweging der koloniale volkeren om te zetten en ging de PvdA in dat opzicht na de tweede wereldoorlog met twee koloniale oorlogen van kwaad tot erger, maar ook nu leeft er onder de PvdA-massa een afkeer van het kolonialisme.

Dit heeft tot gevolg, dat de Nieuw-Guinea-politiek bij de aanhang van de PvdA onbehagen wekt, hoewel haar critiek op de partijleiding er niet gedegen en doelbewust uitkomt. Z'o waren er op het congres in 1957 vele vragen en cr;itiek en traden de tegenstellingen - ook bin- nen het partijbestuur - aan de dag. Het partijbestuur zag een uitweg in een "studie-commissie" en het congres besloot hiertoe. Het rapport is er nu en de leden van de Partij van de Arbeid mogen toch zeker de v.raag stellen: welke waarde heeft dit rapport als een practische en theoretische boekstaving van de ervaringen in de koloniale verhouding Nederland-Indonesië-Nieuw-Guinea en welke vooruitzichten biedt het voor een practische Nieuw-Guinea-politiek?

Kloeke en klare taal biedt het rapport niet. Integendeel. Men krijgt veeleer de indruk, dat de commissie de zaak heeft willen vertroebelen om de sociaal-democraten in verwarring te brengen. Het is een uiter- lijke beschrijving van een aantal "oplossingen", die zoal rondom het vraagstuk zijn gelanceerd, zonder dat een noodzakelijke verklaring van de beweezredenen tot die "oplossingen" wordt gegeven.

Van een wetenschappelijk bureau van een partij, die zegt eens o c i a-

list is c he partij te zijn, mag men verlangen, dat zij een w et en- s c h a p p e lij k e a na l y se geeft van de maatschappelijke verschijn- selen en de verschillende krachten in hun samenhang ziet. V oor de communisten is het socialisme sinds Marx en Engels van utopie tot w eten s c h a p geworden en zij gaan bij de bepaling van hun stand- punt uit van een grondige bestudering van de verschillende maatschap- pelijke krachten. De maatschappij bestaat uit k lassen en van uit het k la ss e - k a r a kt er moeten dan ook de verschillende "oplossingen"

worden bekeken, die- voor welk probleem ook- worden gelanceerd.

Sedert de SDAP-PvdA de klassenstrijd uit haar vaandel heeft geschrapt en het bestaan ervan poogt te ontkennen, kan men moeilijk van zulk een partij een grondige analyse verwachten.

In de PvdA-propaganda bestaat er echter "links en rechts" - "pro- gressief en reactionair", maar zelfs van de basis van deze onderschei- ding heeft de dr. Wiardi-Beckmanstichting niet willen uitgaan, want

"bij de opsomming onthoudt de commissie zich ervan te vermelden, van welke kant de gedachte oplossing of gedragslijn is geopperd, ten- einde de overweging van het pro en contra vrij te houden van andere zakelijke beoordelingen". Alsof een beoordeling van Romme's en Bruins-Slot's oliebelangen en de Amerikaanse oorlogspolitiek vanuit een neutraal of zo ge wilt objectief standpunt zou kunnen geschieden ...

K

In zijn werk "Het imperialisme als hoogste stadium van het kapitalis- me" heeft Lenin geschetst hoe een handvol "beschaafde naties" de grote meerderheid van naties onderdrukt(e). De verdeling van de wereld tussen de grote mogendheden was omstreeks de wisseling van de 19e en 20e eeuw een feit geworden. De imperialisten begonnen met kapi- taaluitvoer naar de koloniale landen, overheersten daar de grondstof- fenbronnen en maakten die landen tot agrarische aanhangsels van de moederlanden. De grote monopolies willen alle bronnen van grond- stoffen in één hand verenigen, omdat dit hen kan verzekeren van deze grondstoffen en zij zo streven naar een wereldheerschappij. Bij dit streven komen de verbonden van monopolies tegenover elkaar te staan en tegenover de voor hun vrijheid strijdende volkeren. De imperialis- ten hebben de grondstoffenbronnen nodig voor hun industrie en zoals Lenin reeds schreef: "Hoe hoger de ontwikkeling van het kapitalisme, des te sterker doet zich het gebrek aan grondstoffen voelen, des te scherper is de concurrentie en de jacht naar vindplaatsen der grond- stoffén over de gehele wereld - des te wanhopiger is de strijd ter ver- krijging van koloniën".

Deze wanhopige strijd om grondstoffenbronnen heeft voor de impe- rialisten nu verdubbelde betekenis gekregen, omdat zij hun machts- wellust nog maar op een steeds kleiner gedeelte van de aardbol kunnen botvieren. De manier, waarop de oliemagnaten zich tegen de ontwikke- ling in het Midden-Oosten verzetten is zo'n voorbeeld van wanhopige strijd. En in dit licht moet ook de strijd om Nieuw-Guinea worden 2;e- zien. Het is een gebied, dat pas op zijn "mogelijkheden" wordt onder-

zocht met voor de imperialisten hoopgevende resultaten. Men tracht Nieuw-Guinea nog als "woest en wild" voor te stell(!n, maar de tech- niek ontwikkelt zich zo snel, dat gronden die vandaag nog onbruikbaar schijnen, morgen reeds bruikbaar kunnen worden gemaakt. En in Nieuw-Guinea zijn reeds delfstoffen aangetroffen, waarvoor Ameri- kaanse maatschappijen belangstelling tonen.

In het rapport van de PvdA-commissie vindt men echter over de drijfveren van het imperialisme geen woord. Evenmin over de ontwik- keling der strijd van de koloniale volkeren.

D

De geschiedenis heeft de analyse van de communisten echter schitte-·

rend bevestigd en in onze dagen beleven we de ineenstorting van het koloniale stelsel op wereldschaal. In de internationale politiek zijn de koloniale volke11en een macht van betekenis geworden. De commissie van de PvdA vermag de ineenstorting van het koloniale stelsel echter niet te zien en komt slechts tot de opmerking, dat "nu alle kolonies voorwerp van georganiseerde internationale beschouwing en bespre- king zijn geworden en dat de aandrang om de koloniale verhouding in deze wereld hetzij te liquideren, hetzij aan allerlei vormen van inter- nationale controle en zeggenschap te onderwerpen, steeds toeneemt.

Daardoor is iedere koloniale verhouding een internationale zaak ge- worden, die zich door allerlei gebeurtenissen en activiteiten tot een internationale conflictskwestie kan ontwikkelen. Deze omstandigheden dwingt iedere kolonie-bezittende mogendheid ertoe zich voortdurend rekenschap te geven van de internationale opportuniteit van haar koloniaal beleid".

Hier zien we dan wederom, dat de PvdA de koloniale mogendheden slechts de opportuniteit van hun beleid in overweging geeft, zonder dit kolonialisme als stelsel te v e r o o r de l en. De commissie komt nog wel tot de erkenning, dat "dit algemeen koloniale aspect" een actueel element is geworden van de Nieuw-Guinea-kwestie en "dat feitelijk voor de hand zou liggen in dit vraagstuk der koloniale verhouding een principieel standpunt te bepalen, ook al omdat Nederland als koloniale mogendheid haast automatisch gedreven wordt in een bepaalde groep van mogendheden wier politiek in sterke mate bepaald wordt door haar

koloniaal bezit.(!). De commissie meent er echter in het kader van haar opdracht van af te moeten zien, op dit punt - dat ook naar het oordeel van een deel van haar leden te gecompliceerd is om in dit rapport prin- cipieel in behandeling te worden genomen - een algemeen oordeel te formule11en". Elk principieel standpunt ontbreekt in het rapport van de dr. Wiardi-Beckmanstichting en het wordt ingegeven door het rein- ste opportunisme.

D

overdracht aan Australië; voorstellen om Nieuw-Guinea te plaatsen onder het trustschap van de UNO; het Nederlands beheer binden aan een bepaalde termijn; oriëntering op het gebied van de South-Pacific.

Bij al deze "mogelijkheden" brengt de commissie dan onder een kopje "pro" en "contra" wat argumenten, die voor of tegen zo'n op- lossing zouden pleiten. Zelf spreekt de commissie zich voor geen enkele van deze mogelijkheden onomwonden uit en zij komt slechts tot kwali- ficaties als "niet uitgesloten", "meer bevredigende regeling" enz.

Bij het behoud van de relatie Nederland-Nieuw-Guinea merkt de commissie op: "een vasthouden aan de bestaande staatkundige banden met Nieuw-Guinea zal (daarom) onvermijdelijk betekenen, dat dit ge- bied voortdurend een stormhoek in de wereldpolitiek zal blijven, tot schade van Nederland en Nieuw-Guinea beide. Op grond van deze overwegingen beschouwt de commissie een politiek, die gericht zou zijn op een onbepaalde bestendiging van de afhankelijkheid van Nederland bepaaldelijk als in strijd met de belangen van de Papoea-bevolking en van Nederland".

Dat klinkt dan stoer en als een afkeuring van de tot nu toe gevoerde Nederlandse politiek, die immers - met dr. Drees als minister-presi- dent - gericht is op het behoud van de relatie Nederland-Nieuw- Guinea. De PvdA-commissie merkt nog op, dat Nieuw-Guinea als

"Nederlands vraagstuk" moet worden geliquideerd. Zonder twijfel is deze opvatting in overeenstemming met de wil en de wens van grote delen van de Partij van de Arbeid. Maar de commissie van de PvdA komt tot deze opmerkingen om haar koloniale politiek te omweven met schone praatjes.

In werkelijkheid vindt men hier weer de dubbelzinnigheid van de PvdA-opvattingen. Want in hetzelfde rapport zegt de commissie, dat het "niettemin noodzakelijk is, dat men zich in Nederland voorhands nog blijft concentreren op de uitvoering van een ontwikkelingsbeleid, dat onder bestendiging van de huidige relatie van Nederland en Nieuw- Guinea zou moeten worden toegepast. Het is immers zeer wel denk- baar dat het in de praktijk onmogelijk zal blijken op betrekkelijk korte termijn te geraken tot een uit internationaal oogpunt meer bevredi- gende regeling van die verhouding en dat het evenmin mogelijk zal blij- ken anderen in enigszins belangrijke mate te betrekken in de ontwik- keling van West-Nieuw-Guinea". Dit betekent dus - zoals ook Prof.

Romroe terzake vaststelde - een v oor t zet t in g van de huidige Nieuw-Guinea-politiek, die gepaard gaat met gevaren voor een kolonia- le oorlog en lasten voor ons volk.

•

Natuurlijk ontbreken in het rapport de opmerkingen niet, die de indruk moeten geven, dat is uitgegaan van de belangen van de Papoea.

Men vindt het in woorden als "opvoeding" van de Papoea, "tot ont- wikkeling brengen" en een termijn stellen voor het beëindigen van de Nederlandse koloniale overheersing. Al deze woorden blijven echter een frase, omdat zij niet in praktijk zullen worden omgezet. In het verslag van de parlementaire missie bijvoorbeeld - dat nog maar een bescheiden beeld gaf - zijn schrijnende voorbeelden van "ontwikke- ling" en de "opvatting" van de Papoea gegeven. De PvdA-commissie ziet niet, dat het imperialisme geen einde wil maken aan de koloniale exploitatie en dat er geen "heilige missie" van een verlicht kolonialisme bestaat. De commissie wil dit ook niet zien en zij vereenzelvigt zich in feite met de koloniale partijen .

I

overdracht aan Indonesië te ontgaan. Zij beroept zich daarbij op de b innen 1 a n d se situatie in Indonesië en plaatst een hoop insinuaties aan het adres van de Republiek, die elke grond missen en een onjuiste beoordeling van de objectieve omstandigheden inhouden. Zo zegt de commissie, dat zij deze mogelijkheid "als zodanig ook niet voor Neder- land aanwezig acht zolang niet in de staatkundige gestalte, houding en economische en politieke capaciteit van Indonesië zich duurzaam veranderingen hebben voltrokken, welke thans niet in zicht zijn".

De commissie bemoeit zich niet alleen op ontoelaatbare wijze met de interne aangelegenheden van een ander land, ernstiger is de grond- toon van deze en andere soortgelijke opmerkingen. De Indonesiërs zou- den niet hun eigen staat kunnen besturen en "niets" voor Nieuw- Guinea kunnen doen en wij Neder 1 a n de r s zijn zo geroepen om ons beheer voort te zetten; dat is de toon van de bevoogding en het superioriteitsgevoel.

In 1931 verscheen van de hand van de sociaal-democraat -en zeker geen vriend van de communisten - P. J. Schmidt een boekje: Het koloniale gevaar. Hij signaleerde ook dit misplaatste superioriteitsge- voel en schreef: "Het moet ons van 't hart, dat er in de menselijke ge- dachtenwereld niets is, dat zulk een onbeschaamde verwaandheid en belachelijke zelfvoldaanheid uitdrukt, als het geval is met de vertegen- woordigers van het "blanke ras" - wie die vertegenwoordigers ook mogen zijn - wanneer zij zichzelf en de hele wereld proberen wijs te maken, dat zij niet alleen geschikt en bekwaam zijn om eigen natie te besturen, maar ook, en zelfs bij uitstek, de landen van andere volken".

De volstrekton wetenschappelijke wijze, waarop de PvdA-commissie met de belangen van de Papoea schuttert, blijkt uit de opmerking, dat

"de mogelijkheid van een Melanesische staatsvorming stellig niet dient te worden uitgesloten". Zo een "Melanesische staat" bestaat niet. De uitspraak is natuurlijk voortgevloeid uit de influisteringen, die aan de hand van een kroeskop en schedelmetingen de Papoea tot "Melane- siër" en niet tot "Indonesiër" willen verklaren. De "Melanesië-theorie"

past in het raam van de bewering, dat Indonesië geen eenheid is of kan zijn. De PvdA-commissie zegt, dat de "Papoea's geen Indonesiërs

zijn en ethnologisch (volkenkundig) door de natuurlijke gesteldheid van hun gebied veel meer verwant zijn met de Melanesiërs". Welis-- waar wordt nog opgemerkt,· dat moet worden bèdacht dat "men in Indonesië gewend is aan het samenleven van in fysiek uiterlijk, levens- gewoonten en culturele achtergrond sterk uiteenlopende personen en groepen en dat de Papoea's in ieder geval, door welke ontwikkelings- vormen ook, voor de noodzaak van een radicaal en diep ingrijpend ontwikkelingsproces zullen komen te staan".

De communisten maken er geen geheim van, dat ·binnen één staats- verband verschillende nationaliteiten en volkeren kunnen leven. De Sowjet-Unie en de Chinese Volksrepubliek zijn schitterende voorbeel- den hoe op basis van marxisme-leninisme een oplossing is gevonden voor het nationaliteitenprobleem en hoe eertijds verwaarloosde en onderdrukte nationaliteiten tot vrije en welvarende gemeenschappen zijn· geworden. Vroeger onderdrukte volkeren van de Sowjet-Unie hebben nu hun eigen taal, scholen, cultuur enz. Daar leven binnen het verband van de Unie van Socialistische Sowjet-Republieken volkeren, die geen "Russen" zijn en "ethnologisch" meer verwant zijn aan Azië.

Voor Indonesië bestaat zonder twijfel het probleem van de nationa- liteiten ook; de Indonesiërs zijn zich zeker bewust, dat hun land be- staat uit een veelheid van nationaliteiten en bevolkingsgroepen en er wordt dan ook gewerkt aan een autonomie, waarin de bijzondere ge- aardheid enz. van elke nationaliteit tot zijn recht komt. In 1956 ver- klaarde de algemeen secretaris van de PKI, D. N. Aidit, reeds: "Het autonome recht betekent het recht voor de nationaliteiten hun eigen zaken te regelen, zoals b.v. het recht om de politieke en economische vraagstukken binnen de bevoegdheid van elke nationaliteit te regelen, het recht om naast het Indonesisch de eigen nationale taal te gebruiken en het recht om de eigen cultuur tot ontwikkeling te brengen".

Wat hebben de Nederlandse imperialisten ooit gedaan om een eigen Soenda- Ba tak- of Papoe a -cultuur tot ontplooiing te brengen? Niets!

Men trachtte slechts met valse sentimerren bepaalde bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten en gebruikt voor Nieuw-Guinea nu ineens zijn bezorgdheid om de "eigen Papoea-mentaliteit". Maar het is onte- genzeggelijk een feit, dat Nieuw-Guinea economisch, taalkundig, geo- grafisch en door een in de historie gegroeid verband op Indonesië is georiënteerd en tot 1949 dan ook deel heeft uitgemaakt van het "Ne- derlands-Indische staatsverband".

In een brochure van het bureau van de PKI voor het nationale een- heidsfront wordt door het parlementslid A. R. Nungtjik geschreven:

"Inderdaad kunnen wij alleen met autonomie voor onze nationaliteiten het vraagstuk van de nationaliteiten in ons vaderland oplossen. Onze staat bestaat niet alleen uit duizenden grote en kleine eilanden, maar waarschijnlijk ook uit honderden grote en kleine nationaliteiten ....

De geografische situatie in ons vaderland bestaat echter niet alleen uit duizenden grote en kleine eilanden maar ook de vruchtbaarheid van de grond is overal anders. Ons volk is dan ook niet alleen te onder- scheiden in verscheidene grote en kleine nationaliteiten, maar er is een opvallende differentiatie ontstaan in het niveau van iedere ontwik- keling en cultuur. In het belang van hun kolonialisme hebben de Neder-

landse kolonialen deze differentiatie niet alleen verdedigd maar zelfs verscherpt met het doel een verdeel- en heerspolitiek te voeren"

Dat is duidelijke taal. Het betekent, dat het gehuichel over "papoea- belang" vanuit Nederland vals is en dat zeker binnen de Indonesische eenheidsstaat bijzondere omstandigheden voor Nieuw-Guinea tot hun recht zullen komen. Dat is een wetenschappelijke conclusie, gestoeld op de ervaringen van het marxisme-leninisme en het ligt heel anders dan het k u n st matige opwerpen van een Melanesisch staatsver band.

1 N het begin van het artikel is geschetst hoe de imperialisten in een strijd om grondstoffenbronnen, om koloniën zijn gewikkeld. Vele van deze gebieden hebben echter niet alleen door hun grondstoffen betekenis, maar ook door hun strategische ligging.

Zo is het met Nieuw-Guinea, dat een belangrijke oorlogsbasis vormt '

en dat een Amerikaanse atoom-basis dreigt te worden. De imperia- listen beschouwen Nieuw-Guinea als uitvalspoort tegen de democra- tische ontwikkeling in Indonesië, hetgeen meerdere malen door de grootste koloniale scherpslijpers onomwonden is gezegd. Nieuw-Guinea heet dan een soort laatste bastion tussen de "communistische dreiging"

en Australië. Want die "communistische dreiging" is natuurlijk de kapstok, waaraan ook de PvdA-commissie zijn oorlogsplannen ophangt.

Het anti-communisme was reeds voor de oorlog het stokpaardje van de rechtse-sociaal-democratie en nu schept de commissie het spook- bee1d van een "communistisch of door communisten gedomineerd r~

giem over de Indonesische Archipel" en zegt zonder een zweem van be- wijs, dat "een aanval van een communistisch of nauw met het commu- nistische blok verbonden Indonesië op een onder Nederlandse souverei- niteit staand Nieuw-Guinea allerminst uitgesloten moet worden geacht."

Dat is in de eerste plaats reeds bezijden de waarheid, omdat Neder- land - onder meer met het zenden van troepen en oorlogsschepen - de situatie verscherpt. Bovendien tracht de commissie de Indonesische nationale beweging een communistisch stempel op te drukken en ver- wart bewust de solidariteit tussen de koloniale landen en het socialis- tische kamp met "communistische agressie". Het is verleidelijk hier nog eens de sociaal-democraat P. J. Schmidt aan te halen, waar hij in 1931 schrijft over het "gevaarlijke vooroordeel en onbegrensd wantrou- wen tegen alles wat de Sawjets doen en laten". Schmidt toont met voor- beelden hoe de Sowjet-Unie de koloniale volkeren ondersteunt en concludeert: "Maar zonder enige twijfel kan worden vastgesteld, dat de hele nationale beweging van het Oosten - in het bijzonder haar proletarische delen - de Sowjet-republiek zien, voor en boven alles, als de sterkste en machtigste anti-imperialistische kracht in de we- reld .... De buitengewone rol, die Rusland noodzakelijk in dit ontwik- kelingsproces (der koloniale volkeren) vervullen moet, zou voor so- ciaal-democraten al voldoende reden moeten zijn om althans t.a.v. de koloniale politiek hun anti-Sowjet-koers te wijzigen".

De leiding van de PvdA heult echter met de imperialisten mee om de nationale bewegingen "verdacht" te maken en de PvdA-commissie

doet het nu om ... aansluiting bij het Zuid-Oost-Azië-pact te bepleiten.

De opzet is om Nieuw-Guinea openlijk als militaire basis in Ameri- kaanse handen te spelen, hetgeen reeds jaren door De Kadt en Goed- hart wordt bepleit.

"Mocht zich een dergelijke communistische dreiging ontwikkelen ...

en de Nederlandse souvereiniteit over Nieuw-Guinea is blijven voort- bestaan ... dan acht de commissie opneming van Nieuw-Guinea in het defensie-systeem van de Zuid-Oost-Aziatische Verdragsorganisatie, welke primair tot taak heeft een verder opdringen van het communisme in dit g'edeelte van de wereld tegen te gaan, een gebiedende noodzake- lijkheid". Niet Nederland zou tot het verdrag moeten toetreden, omdat het verplichtingen in de NAVO heeft, maar wel ... Nieuw-Guinea.

De commissie betoogt, dat Nederland bovendien officieel maar beter rüet kan toetreden, omdat Aziatische leden van het pact zich aan ver- wijten zouden blootstellen. Nieuw-Guinea of Nederland komt natuur- lijk op hetzelfde neer, maar het onderscheid krijgt toch betekenis tegen de achtergrond van de onderhandelingen tussen de ministers Luns en Casey en de verklaring van de Australische Labourleider Evatt. In het rapport wordt namelijk ook gezegd, dat de "gedachte van overgang van West-Nieuw-Guinea naar een Australische souvereiniteitssfeer ze- kerniet buiten het gezichtsveld ligt". Opname bij Australië zou dan óók een achterdeur zijn, waardoor Nieuw-Guinea automatisch in het oor- logspact wordt gelootst, want Australië is daar lid van. In "Het Parool"

van 1 september heeft Goedhart - zich bezig houdend met de militaire aspecten van Nieuw-Guinea- geschreven, dat "men zich ervan bewust moet zijn, dat wij er alleen maar belang bij hebben te bevorderen, dat Australië onze taak in Nieuw-Guinea gaat overnemen". Er zou reeds een formeel militair verdrag zijn gesloten tussen Australië en Nederland.

De Australische Labour-leider tvatt verklaarde, dat Westelijk Nieuw- Guinea maar bij Australië gevoegd moest worden en dat de Partij van de Arbeid daar voor was. Burger en Vermeer legden tegengestelde verklaringen af over de woorden van Evatt en er is zonder twijfel een strijd gaande in de leiding van de PvdA.

TOT welke practische consequenties leidt nu het rapport van de dr.

Wiardi-Beckmanstichting? Tot de voort z et tin g van een kolo- nialistische politiek, tot troepen ui,tzendingen naar Nieuw-Guinea en wel- licht tot opname in een oorlogspact. Staf heeft bij de Tweede Kamer een wijziging van de dienstplichtwet aanhangig gemaakt om Nederlandse dienstplichtigen, die feestelijk bedanken om op basis van vrijwilligheid te gaan, naar Nieuw-Guinea te dwingen. Nederland verhoogt zo het gevaar voor een militair conflict en het zou de plicht van de sociaal··

democratie zijn, zich tegen de uitzending te verzetten. Het gaat er niet om zijn solidariteit met de koloniale landen met zoet-gevooisde woor- den tot uitdrukking te brengen, maar om practische, daadwerkelijke

ondersteuning. · ·

Op het tweede congres van de IIIe Internationale (1920) werd in de koloniale stellingen onder meer gezegd: "in de eerste plaats is het de plicht van de arbeiders van het land, waarvan de achtergebleven natie in koloniaal of financieel opzicht afhankelijk is, om de aktiefste hulp

te verlenen". Voor de communisten is dit de leiddraad gebleven voor hun politiek. Zij zullen de sociaal-democraten van de juistheid van dit standpunt overtuigen en zich verzetten teé)en de uitzending van troe- pen. Velen in de Partij van de Arbeid veroordelen de Nieuw-Guinea politiek van de regering en het Sociaal-Democratisch Centrum heeft zich voor overdracht aan Indonesië uitgesproken. Inderdaad is dit voor goede betrekkingen met Indonesië en de overige Aziatische landen de enig juiste oplossing, waartoe communisten, socialisten en andere progressieve Nederlanders de regering zullen moeten dwingen.

HENK DE VRIES

VERANTWOORDING

Na de laatste verantwoording die we in het januari-num- mer van ons blad hebben afgelegd, is voor het

P. en C. Steunfonds

binnen gekomen van S. te A. f 3,-, van C. B. te 0. f 2,50, van A. J. te R. f 3,-, van K. H. te D. f 10,-, van 0. te A.

f 5,-en van P. te S. f 10,-.

Wij danken alle gevers hartelijk en hopen, dat dit goede voorbeeld op ruime schaal navolging zal vinden.

Helpt door Uw bijdrage het theoretisch orgaan van de C.P.N. verbeteren en uitbreiden.

Stort daartoe Uw bijdrage op de postgirorekening van Pegasus te Amsterdam, nr. 173127, of stuurt een postwissel aan de redactie en administrate van P. en C. Leidsestraat 25 te Amsterdam, onder vermelding: Steunfonds P. en C.

De verantwoording wordt in ons maandblad gepubli- ceerd.