Over standaardtaal en wie haar geweld aandoet

(1)

e 1,95

67

^ste

jaargang • nummer 36 • woensdag 5 september 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Over standaardtaal en wie haar geweld aandoet

Lees blz. 3

Brief aan

Luckas vander TaeLen 3

BoLLekenskermis 4

muhammad mossadegh 4

exTreemrechTs

in WaLLonië 7

de Bende van nijveL:

deeL 1 5

de memoires van

jean-Luc dehaene 11

Tussen moedeloosheid en euforie

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is

Daarmee hebben we de ‘laatste Gordel van het klassieke type’ gehad. Het zinnetje alleen al spreekt boekdelen. Het was inder- daad de laatste Gordel zoals we hem al die jaren hebben gekend, maar er komt ‘iets’

nieuws; iets sportiefs, op hetzelfde week- einde, in Vlaams-Brabant, om het Vlaamse karakter van die streek te beklemtonen.

Kortom, de Gordel verdwijnt… en blijft.

Daarmee is meteen aangegeven dat de tegenstellingen in Vlaanderen reuzengroot zijn. Omdat BHV gesplitst is, kan de Gordel er mooi mee ophouden. Liesbeth van Impe schreef het in Het Nieuwsblad, Annelies Beck zei het in Terzake. Twee mensen die vakma- tig met politiek en de Wetstraat bezig zijn en hét zouden moeten weten. Waar die dames het halen dat de Gordel ooit zou zijn opgestart om de splitsing van BHV te eisen, is een raadsel. Doen ze hun huiswerk niet zoals het hoort, of liegen ze staalhard?

Niet iedereen is overtuigd dat het nu allemaal wat rustiger kan. Het Taal Aktiekomitee ketende de fietsen van Eric van Rompuy en Wouter Beke aan elkaar. De politie werd opge- trommeld om een mini-splitsing uit te voeren.

Voorpost organiseerde een kleine betoging naar Sint-Genesius-Rode en eiste de afschaf- fing van de faciliteiten. Het Vlaams Belang ont- beet in diezelfde gemeente om de pesterijen van het lokale bestuur aan de kaak te stellen.

Bart de Wever verscheen op de manifestatie om te verklaren dat de splitsing van BHV de Franstaligen meer dan ooit doet geloven dat de aanhechting van deze gemeente bij Brussel

mogelijk is. CD&V reageerde als door een hor- zel gebeten. Servais Verherstraeten, staats- secretaris voor Staatshervorming, noemde N-VA ongeneeslijk schizofreen. Volgens Wouter Beke schieten Vlamingen zich graag in de eigen voet. Eric van Rompuy verscheen op de Gordel met op zijn T-truitje de mede- deling dat BHV gesplitst werd en dankt de Gordel daarvoor. Triomfalisme aan de ene zijde van het Vlaamse politieke spectrum, geween en tandengeknars aan de andere.

Dat wordt mooi vertaald in de beslissing de Gordel af te schaffen en te behouden.

Verfransing

Liesbeth van Impe schreef over de “laatste stuiptrekkingen van een handvol Franstaligen”. We vermoeden toch stilaan dat ze wel degelijk bewust staalhard liegt.

De Gordel werd opgestart om de verfransing van Vlaams-Brabant aan te kaarten. Die ging geruisloos over in een nog massalere inter- nationalisering. Dat ‘handjevol’ Franstaligen behaalt in de faciliteitengemeenten steevast de meerderheid. Het probleem is er de jongste halve eeuw alleen maar erger op geworden, wat journalisten als mevrouw Van Impe er ook over mogen beweren.

Die splitsing van BHV is er gekomen, dat moeten we ruiterlijk erkennen. Maar het is ook HV dat werd gesplitst. De faciliteitengemeenten werden losgehaakt van de andere Vlaamse gemeenten van Halle-Vilvoorde. Er komt nog een erbarmelijke ontdubbeling van het gerechtelijke arrondissement bij. Neen,

fraai is het absoluut niet. De meeste Vlamin- gen volgen de politiek slechts vanop afstand.

Door de voortdurende herhaling dat BHV gesplitst werd - en nog zuiver ook naar verluidt -, blijft er van die bewering altijd wel wat hangen. Het leidt tot verwarring, die wellicht meteen verklaart waarom de deelname aan de Gordel op twee jaar tijd terugliep van 80.000 naar 30.000.

Er treedt uiteraard vermoeidheid op.

In 2010 liet de Vlaamse kiezer een duidelijk geluid horen. Wie de zaken een beetje bleef volgen, weet hoe brutaal dat signaal werd gesmoord. Wie de zaken wat minder volgde, raakte verward door de tegen- strijdige analyses. Beide groepen dreigen ontmoedigd af te haken. Daar rekent het Belgische establishment natuurlijk op. De crisis van 2010/2011 bracht het vaderland op de rand van de afgrond. Alle middelen moes- ten worden ingezet om het ergste te vermij- den. Doordat CD&V door de knieën ging na de koninklijke reprimande van juli 2011, kon een definitieve regimecrisis vermeden worden. Wie het status quo wilde behouden, kon onverhoopt toch nog juichen. Wie de schou- ders had gezet onder de eis van fundamentele herschikkingen, voelde lood in de benen zinken.

Opdracht

Daar ligt de opdracht van de volgende maanden en jaren. Al wie inzet op volledige Vlaamse ontvoogding moet nu de strijd aangaan tegen vermoeidheid en moedeloosheid;

die moet het idee bestrijden dat elke inzet voor echt Vlaams zelfbestuur nutteloos is.

Er is geen enkele reden tot ontmoediging.

De jongste decennia nam de Vlaamse wind- kracht alleen maar toe, weliswaar onvol- doende om de Belgische fundamenten helemaal weg te blazen. Laat niemand ook maar één moment geloven dat de strijd gestreden is. Een gevoel van ontmoediging lijkt logisch.

Anderen menen misschien redenen te zien tot euforie, eventueel opgejut door peilingen en andere glazenbolanalyses. Beide gevoelens – zo tegenstrijdig en toch zo samen aanwezig bij het Vlaamse voetvolk – bieden een slecht kompas voor de volgende maanden en jaren.

Ze zullen blijk moeten geven van een uit- zonderlijk doorzettingsvermogen, die Vlaams- gezinden die de strijd durven blijven aangaan.

Juist omdat de dreiging van het kieshokje zo groot is, stootten ze op een bijzonder taaie tegenstand. De IJzerwake ging ervanuit dat het voor Vlaanderen erop én erover zal worden. Dat motto is en blijft uiteraard meer een wens dan een zekerheid.

De volgende jaren wordt het voor België eronder of erover. Het kan de ene kant opgaan, maar ook de andere. Voor Vlaanderen zal het dan logischerwijze omgekeerd zijn. Erop voor de één, betekent onvermijdelijk eronder voor de ander. Reken niet op geschenken en laat dat gebrek aan geschenken niet ontmoedigen.

Geschenken worden alleen gegeven aan wie geen gevaar vormt.

kamagurka 12

Belgisch koningshuis solidair met prince Harry

(2)

Actueel

5 september 2012

2 Uit de smalle beursstraat

Electrabel is nog niet uitgeteld

600 klanten minder per dag. Een marktaandeel dat stilaan daalt naar 50 procent. Is het rijk van Electrabel stilaan ten einde? Behoort de energiegeldstroom naar Frankrijk tot het verleden? Neen.

Het is veel te vroeg om victorie te kraaien. Akkoord, de grootste energieleverancier liet van zijn pluimen maar ligt nog niet uitgeteld in de touwen. Dat is te danken aan de vaak zeer efficiënte com- municatietechniek die de voormalige monopolist hanteert. Als er slecht nieuws is - zoals berichten over het dagelijks dalende aantal klanten - dan wordt er gezwegen. Van zodra de kans zich voordoet, zoals dit voorjaar met de heisa rond het blokkeren van de energie- prijzen, probeert Electrabel op een populaire manier in het nieuws te komen en te scoren.

Minister van Economie Johan vande Lanotte besloot toen Electrabel ter land, ter zee en in de lucht te bestrijden. Reden? De hoge energieprijs. Vande Lanotte wist dat dit thema hem populair kan maken, vandaar dat hij erop stond de departementen Economie, Ener- gie en Consumentenzaken te combineren. Hij borduurde voort op het kabinet van Freya Vanden Bossche die in de tweede paarse regering minister van Consumentenzaken was. Kabinetsleden van toen stap- ten trouwens over, net als vertegenwoordigers van bepaalde consu- mentenverenigingen. Vande Lanotte wou scoren. En zijn fouten uit het verleden witwassen?

Iedereen was blijkbaar vergeten dat Vande Lanotte als vicepre- mier en minister van Overheidsbedrijven in 2005 één van de verant- woordelijken was voor de uitverkoop van Electrabel aan Suez, meer bepaald de gemeentelijke Electrabel-aandelen. Suez bezat in 2005 iets meer dan de helft van de Electrabel-aandelen en wou zijn macht uitbreiden. Suez wou de gemeentelijke aandelen in de energiegroep opkopen, goed voor 637,7 miljoen euro aan Vlaamse kant. Vooral de sp.a zag dat geld graag komen. En jawel, zowel de energiegroep als de energiepolitiek kwamen in handen van Suez en Frankrijk. De rol

van België via steden en gemeenten in Electrabel was uitgespeeld.

Reden voor de verkoop van die aandelen, een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen, was dat dit de kassa van de gemeenten deed rinkelen. Het geld werd opgesoupeerd aan prestigeprojecten, uiteraard ook in Oostende.

Vande Lanotte heeft Suez verrijkt. Nu wil hij melkkoe Electrabel op de knieën krijgen. Iedereen herinnert zich zijn beslissing de energie- prijzen te blokkeren tot eind dit jaar. De sp.a-minister maakte er zich populair mee. Er werd een heuse mediacampagne gevoerd om de burger op te roepen van leverancier te veranderen. Met succes, zeker nadat Electrabel in reactie op de prijsblokkering bekendmaakte als- nog een prijsverhoging op aardgas door te voeren. Vande Lanotte was woedend en duwde Electrabel in de verdediging.

Toen gebeurde het: Electrabel veranderde het geweer radicaal van schouder en koos voor een sublieme communicatiestrategie. Het kondigde een “significante prijsverlaging aan”. Vande Lanotte triom- feerde, maar eigenlijk was hij bedrogen. Die korting gold enkel voor wie bij Electrabel een contract heeft met een vaste prijs. Amper 4,5 procent van de klanten voor gas heeft zo’n contract. Voor elektriciteit is dat 18 procent. De meeste klanten kregen de korting niet. En voor de gelukkigen was het maar een deel van de factuur. Bovenop komen abonnementskosten, nettarieven, groenestroomkosten, heffingen en taksen. Eigenlijk won Electrabel, niet de minister. De indruk werd gewekt dat de energieleverancier had ingebonden, maar het bewijs werd geleverd dat men zich daar van politieke druk niets aantrekt.

De stilte van Electrabel over het recente klantenverlies belooft weinig goeds. Het zou niet verwonderen als Electrabel straks met een nieuw charmeoffensief start dat iedereen op het verkeerde been zet.

Ondertussen blijft de energiegeldstroom naar Frankrijk doorgaan. Hij vermindert, maar er zal meer nodig zijn dan wat mediagenieke acties van minister Vande Lanotte om een eind de maken aan de kolonise- ring van Vlaanderen door een Franse energiereus.

Angélique VAnderstrAeten

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie

info:

nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Hun decennia durende slaafse onderwor-

penheid aan de politieke francofonie belet hen niet hoog van de toren te blazen, over hun “onmisbaarheid” in steden en gemeenten.

Peilingen richting 14 oktober doen eerder aan het tegendeel denken, maar dat mag de (voor) pret niet bederven.

Op de steun van de regimemedia mag gere- kend worden. Hun opdracht is even simpel als eensluidend: de V-partijen doodzwijgen of er op inhakken, maar het geloof van de B-partijen in zichzelf en de kiezer ongemoeid laten.

Wie bepaalde “sprekende krantenkoppen” ernstig neemt, zou denken dat de N-VA op de dool is. Wat dacht u van “De ene N-VA’er na de andere valt af” in koeien van letters in Het Laatste Nieuws?

Voor u een oordeel velt, wil ik u de eerste regels van de “passende commentaar” niet onthouden: “De verovering van Vlaanderen

Sprekende krantenkoppen

“De leeuw brult maar heeft geen tanden!” Die uitspraak blijft het uitroepteken achter de PS-opmars die wijlen “Dieu” Guy Spitaels een kwart eeuw geleden in bewe- ging zette. Eerst kleurde Wallonië rood, dan volgde Brussel. Vandaag kent de PS een absoluut hoogtepunt, als (hof)leverancier van het premierschap. De Vlaamse (?) tradi- tionele partijen stonden erbij en keken ernaar, onveranderlijk. Ze doen dat meer dan ooit, in een regering die aan Vlaamse kant geen meerderheid heeft.

blijft over een hobbelig parcours lopen voor de N-VA. Het regent (sic) berichten over kandidaten die afhaken of bedankt worden in de aan- loop naar 14 oktober. De Grote Leider (resic) geniet momenteel nog even van vakantie, maar overal te lande timmeren zijn gele troepen hard aan het masterplan om de N-VA te verankeren in elke gemeente in Vlaanderen.”

De “regen” afhakers werd fotografische kracht bijgezet met de koppen van acht kandidaat-ijveraars voor het “algemeen belang”, die hun plaats op de lijst in hun gemeente bene- den hun niveau achtten of een “gebrek aan inspraak” aanklaagden.

Dat de hamvraag “Heeft de N-VA haar nieuw- komers wel voldoende geselecteerd de jongste maanden en jaren?” manipulatief werd toege- voegd, is kennelijk politiek correcte logica. Het moet zijn dat Phaedra Hoste aan elke selec- tienorm voldeed toen ze de lijst van de Ant-

werpse Open Vld kwam “versterken”; in de krant met uitgesproken sympathie voor het

“blauwe fabriekje” alvast geen spoor van zo’n hamvraag.

Helderziende

In Antwerpen gaat het richting 14 oktober niet over politieke visie, wel over politieke tele- visie, zegt Wouter Beke, in een sneer naar de momenteel bij VTM lopende fictiereeks “Dead- line 14/10”.

De CD&V-voorzitter zei er niet bij dat Ant- werpse “doemdenkers” in de reeks een rug- gensteun zien voor de stadslijst van rode Patrick en de zijnen; allicht vergeten omdat het puik van wat in de Metropool van het tsjeven- partijtje rest, op hernieuwing ven een postje hoopt via die lijst.

Bij N-VA vallen volgens de krantenkoppen kandidaten als vliegen van de lijsten. Bij CD&V is er volgens die informatiebronnen geen vuil- tje aan de lucht.

Wat Beke en co op federaal vlak doen, en vooral nalaten, zal geen enkele invloed hebben op de uitslagen van 14 oktober. Een glazen bol is niet eens nodig. De helderziendheid van de voorzitter volstaat om dat te orakelen.

Vandaar de kop “CD&V zal de grootste blijven”

in koeien van letters in dezelfde krant die zorg- vuldig, uiteraard voor het goede regimedoel, N-VA-afvallers bij elkaar telt.

“Ook als het tegenvalt op 14 oktober ga ik door als voorzitter”, toeterde de helderziende.

In een vlaag van tophelderziendheid voegde hij daar nog aan toe “dat het niet zal tegenvallen”.

Een flard uit het vocabularium van een vroe- gere coalitiepartner persiflerend, weet Beke pertinent dat de verkiezingen over de Dorps- straat gaan, niet over de Wetstraat, in plaats van omgekeerd.

Sterker, zijn partij oogst in tal van gemeenten een “kanselierbonus” voor goed beleid in de voorbije zes jaar. Waar misnoegdheid heerst, zullen de andere traditionele partijen het gelag aan de N-VA betalen, niet de CD&V. Dat weet de mondige burger dan ook weer. Of die het de moeite acht iets van de blijde tsjevenbood- schap te onthouden, zal op 14 oktober moeten blijken. In afwachting kan hij krantenkoppen als “Ene N-VA’er na de andere valt af” en “CD&V zal de grootste blijven” tegen elkaar afwegen.

Hij krijgt dan een beeld van wat “objectiviteit”

in het Vlaamse medialandschap betekent.

Duidelijk

Alles kan altijd beter. Denkt men bij Groen.

De regering-Di Rupo zit nog niet zo lang in de steigers dat al vergeten zou zijn hoe dat partijtje, tot de dag dat de knikkerverdeling eraan kwam, mee aan de Belgische PS-weg bouwde met het circus van Laken als architectenbu- reau. Toch denkt voorzitter Wouter van Besien geloofwaardig en baanbrekend over te komen met de slogan “de prioriteiten van de Vlamin- gen zijn de onze”.

Jawel! De keuzemogelijkheden van de kiezer zijn verhelderend duidelijk, volgens Wou- ter. Ofwel wil hij meer van hetzelfde arrogante en ondoorzichtige bestuur van de traditionele partijen, ofwel wil hij het neoconservatieve beleid van de N-VA, ofwel geeft hij zijn stem aan Groen om het positieve alternatief te stut- ten dat de vernieuwing brengt waar zoveel mensen naar vragen.

Juist! Maar, hoe zat dat weer met het verde- digen door Groen van thans plotsklaps hoog in het vaandel gedragen Vlaamse prioriteiten en vernieuwingen waar zoveel mensen al naar vroegen bij de federale stembusslag van 2010?

“Groen wil af van arrogant bestuur”, luidde de krantenkop die in het groene alternatief moet doen geloven. Als alles altijd beter kan, kan het ook altijd potsierlijker! Meer valt daar niet over te zeggen.

d.M^ol

CaNNaBIS SChaaDt

‘Een jointje kan toch geen kwaad?’

Deze kwalijke overtuiging is - onder invloed van de media, sommige BV’s en blowende politici (Van Quickenborne, Anciaux) - de voorbije jaren in heel wat jon- gere geesten geslopen. Nieuw-Zeelandse onderzoekers maken definitief komaf met die leugen. Uit grootschalig onderzoek is gebleken dat jongeren die regelmatig cannabis roken onomkeerbare hersen- schade oplopen. Politici die, toen ze waar- schuwden voor de rampzalige gevolgen van het paarse gedoogbeleid voor ‘soft- drugs’, door progressief Vlaanderen mee- warig werden aangekeken, krijgen gelijk.

VErStrEPEN EN DuSauChoIt

Er was deze week veel te doen over de weinig smaakvolle tweet van Jurgen Verstrepen over Michelle Martin. Het is geen geheim dat de bijna ex-politicus zich graag in de belangstelling plaatst en daar- bij al eens (fors) over de schreef gaat, maar de reactie van het parket leek ons evenzeer overtrokken. Uiteindelijk zal de zaak-Verstrepen op een sisser uitdraaien, maar het deed denken aan iets anders.

Wie herinnert zich volgende schandelijke quote, na de moord op Pim Fortuyn? “Ik had er toch geen slecht gevoel bij. (...) One down, twenty to go.” Was getekend: Chris Dusauchoit, presentator op radio en televi- sie en momenteel levenspartner van Maya Detiège (sp.a). De reacties van de traditi- onele media en de politiek waren destijds een stuk minder schreeuwerig. Of vergis- sen we ons?

ZElFS DE MorGEN

Gelezen in De Morgen: “Hoe verkoop je geloofwaardig de nood aan verandering, aan een veel duidelijker progressief ant- woord op de huidige sociaaleconomische crisis als je zo lang diep in het bed van de macht ligt?” Auteur van de zin is Wouter Verschelden, over de sp.a in het algemeen en Johan Vande Lanotte in het bijzonder.

Wouter distantieert zich voor alle veiligheid van de auteurs van het boek ‘De Keizer van Oostende’, maar dan volgt: “(…) de essen- tie blijft dat de vervlechting van macht en het zakenleven bij de socialist groot is. En dat voelt onfris en ongemakkelijk aan voor al wie gelooft in het progressieve gedach- tegoed.” Zélfs De Morgen noemt de streken van de socialistische vos “onfris en onge- makkelijk”. Er zijn écht geen zekerheden meer.

(3)

Actueel 5 september 2012 3

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is

In de periode dat de komkommers met hun meest donkergroene kleur te pronken hangen en de bruingeblakerde sinjoren massaal met hun seniorenbiljet van Blankenberge naar ‘t Stad terugsporen, rijst met de regelmaat van een nazomerdepressie de discussie rond onze taal op.

Over standaardtaal en wie haar geweld aandoet

Mijnheer de rechtse linkse

Gij komt niet op de lijst van Ecolo- Groen te staan in uw Brusselse stadsdorp Vorst. De Franstalige heikneuters lusten u immers rauw sinds gij al ettelijke boeken en columns hebt volgepend met kritiek op de multiculturele samenleving in de hoofd- stad en elders. Laatst was het weer van dat.

Tijdens het voorbije weekeinde naamt gij ook al geen blad voor de mond, in de kolommen van De Standaard zowaar. Gij pakt in uw schrijfsels niet alleen feiten en toestanden aan, gij durft het ook aan zaken te kaderen in een culturele en sociale con- text. Daar kunnen zij natuurlijk niet tegen, omdat dat hun schone theorieën compleet onderuithaalt. Ook in uw partij Groen fron- sen meerdere leden de wenkbrauwen. Ze spuwen u nog net niet uit. Tenslotte zijt gij nog altijd één van de weinige Vlaamse par- lementsleden van die club en zijt gij een min of meer bekende Vlaming.

Lange tijd was kritiek inzake veiligheid, multiculturaliteit en vreemdelingen haast het exclusieve terrein van het Vlaams Belang. Nu gij u complexloos op dat ter- rein waagt en u als ‘ervaringsdeskundige’

– een Brusselse Vlaming in een door vreem- delingen overspoelde stad – opwerpt, krijgt gij zelfs applaus vanuit die hoek en aan- ziet men u als iemand wiens ogen eindelijk zijn opengegaan. Uw partijgenoten blijven vooralsnog achterwege. Dat komt wellicht omdat de meesten tot de middenklasse en de hogere klassen behoren. Ze wonen niet in arme buurten en sociale wijken, wel in rustige verkavelingen en ivoren torens, waar multiculturele frustraties in geen vel- den te bespeuren zijn. Waar is de tijd dat gij haast schuimbekkend in een verkiezingsde- bat op tv Filip de Man stondt toe te schreeu- wen?! Vandaag zouden jullie elkaar meer dan eens en haast minzaam gelijk geven als het over het leven in multiculturele buur- ten gaat. Het kan verkeren.

Gij hebt er genoeg van. Gij bepleit wat meer populisme bij de veel te ernstige, bet-

weterige, vingertjeszwaaiende en dagdro- mende jongens en meisjes van uw partij.

Gij wilt dat zij met hun voeten terug op de grond komen om te zien wat er werkelijk leeft in uw en andere buurten. Gij draait niet rond de pot. Gij zijt het beu in uw eigen straat door rondhangende allochtone jon- geren bekeken te worden alsof gij u op hun privédomein durft wagen. Ook kunt gij er niet langer tegen door die gastjes te worden uitgescholden, of te worden bespuwd wan- neer gij hen attent maakte op uw voorrang op straat, of wanneer gij u misnoegd toont omdat ze u bijna uit uw schoenen reden.

Gij stelt vast dat jonge allochtonen dan wel de Belgische nationaliteit mogen hebben, ze hebben geen enkele identificatie met dit land. Meer nog: zij vinden het woord ‘Belg’

een scheldwoord. Over de positie van de vrouw in de islam denkt gij ook het uwe. Als klap op de vuurpijl vraagt gij u af waarom wij, bangeriken, onze waarden niet hebben opgedrongen aan de allochtonen. Want, zegt gij in één adem, die waarden zijn u te dierbaar om ze verloren te laten gaan.

Goed zo, Luckas. Applaus op bijna alle banken. Jawel, er is meer vreugde in de hemel over één zondaar die zich bekeert, dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen bekering hoeven. Maar het groot- ste werk moet nog geleverd worden, name- lijk het tot inzicht brengen van al die linkse wereldverbeteraars met wie gij al zoveel jaren optrekt. Eerlijk, ik vrees dat zij u snel- ler buiten zullen bonjouren dan dat zij ook maar iets van uw analyses zullen overne- men. Zij zijn hardleers en stoïcijns doof. Dat iemand hun multiculturele dogma’s durft in twijfel trekken, is hetzelfde als vloeken in de linkse kerk.

Toch zeg ik: doe voort. Blijf uw ervaringen op papier zetten. De ogen moeten open- gaan. Zelfs die van Wouterke van Besien.

Voor het te laat is.

Brief aan Luckas vander Taelen

Als de spelling de meningen niet verdeelt, dan wel het verkavelingsvlaams - de trots aller fermette-Vlamingen. Vorige week was het weer prijs. In volle tweede zittijd, maak- ten enkele sociaal geëngageerde professoren hun geestescapriolen wereldkundig. Hun droom: een tussentaal van Oostende tot de Voerstreek. Gelukkig is intellectueel Vlaande- ren ook terug uit vakantie. De academische spekschieters werden met scherp op de kor- rel genomen. Voor ons zijn de heren en dame professoren gebuisd met onderscheiding.

Kakkineus

Onze eerste tas - excuseer: kop - koffie was nog maar net leeggedronken toen de tot dan ergernisloze prille dag door een uitvergroot citaat van Dimitri Verhulst werd verstoord. “De Vlaming voelt zich zelden bescheten genoeg om een zwembad in zijn tuin uit te graven, maar het Nederlands is hem te bekakt.”

Dimitri is volgens mijn echtgenote de schrij- ver van o.a. de “Helaasheid der dingen” en af en toe dichter. Hoewel we nog niets van hem gelezen hebben, weten we thans dat zijn woordkeuze niet meteen in aanmerking komt voor de omschrijving “verheven”, of “hoog- staand”, iets wat wij - hopeloos de moderni- teit achternahinkend - eigenlijk verwachten van schrijvers en dichters.

Dimitri’s boude verwoordingen weerhiel-

den ons er niet van verder te lezen. Gelukkig maar, want het inhoudelijke betoog was de moeite. Verhulst is boos. Terecht! Enkele professoren, die nota bene betaald worden om ‘s land cultuur en intellectuele traditie te behoe- den voor toekomstige generaties, hebben een pleidooi gehouden voor een veralgemening van de democratische “tussentaal”. Het gaat pro memorie om Kevin Absillis, Jürgen Jaspers en Sarah van Hoof, allen “verbonden” aan de Universiteit Antwerpen. Volgens hen zou in het onderwijs best tussentaal gesproken worden. Nu is ons optimisme niet van die aard om te veronderstellen dat de Vlaamse klaslo- kalen een paradijs van taalpurisme zijn, maar het is volgens onze bescheiden mening een slecht idee er daarom zelfs al niet meer naar te streven. Wanneer de officieren (lees: professoren) defaitistisch worden, wat dan met de manschappen aan het front (lees: leraars)?

Om het met de woorden van Verhulst te zeggen: “Wat, bijgod, kan er nu verkeerd zijn aan het gebruiken van een correcte standaardtaal die dezelfde grammaticale eisen stelt aan Lim- burgers zowel als aan West-Vlamingen? Een taal waarmee je ook syntactisch het dorpse en het provinciale overstijgt?”

De aap komt uit de mouw

Volgens de drie musketiers van de Universi- teit van ‘t Stad en Linkeroever zouden jongeren

die geen toegang hebben tot de standaardtaal daardoor een intellectuele achterstand oplopen. Volgens Kevin en co kunnen we onze taal maar beter laten varen. De droom van de standaardtaal is volgens de proffen immers een utopie, die bovendien nog sociale “uitsluiting”

in de hand werkt. Uitsluiting? In ‘t stad? Mogen we het probleem vrank “beheten”? Het zijn de allochtonen die, zoals bekend, een groot percentage van de Antwerpse schoolbanken bevolken, die weer als argument gebruikt worden. “Door de lat zo hoog te leggen, werk je allerlei vormen van uitsluiting en ongelijkheid in de hand”, kakelt het academische pluimvee.

Kennen ze de Oudgriekse levenswijsheid niet, die stelt dat men met de boog best zo hoog mogelijk mikt, omdat de pijl vanzelf wel valt?

Seg, gijle daar aan dunief, waar zijde gijle med u gedachte

We zijn niet de enigen die zo denken. Het stoof er in De Morgen. Tientallen lezers maar ook intellectuele hoogvliegers traden Verhulst bij. Geert van Istendael gaf in een in tussentaal geschreven opiniestuk Kevin en co lik op stuk. En hoe! In het departement taalon- kunde van de UA ligt men nog bewusteloos van die verbale uppercut: “Ik finne kik dattie jongere recht ebben op goe Nederlands. Gijle preekt wel emancipatie, maar in feite breekte d’emancipatie. Gij ontsegt et recht op goe Nederlands aan iedereen die tuis nie te standaardtaal spreekt. Want ge moet er nie aan twijfele, de kindere van d’ogere klasse, van de

mense mette senten en de diploms, de kindere van d’elite, díé un ouders, die zullen er wel voor zorge dasse perfect Nederlands lere, as tmoet sture ze ze naar Olland.”

We kunnen het niet beter verwoorden dan Geert, maar als we hem langer citeren, vrezen we dat we last krijgen met De Morgen.

De Walen lachen in hun vuistje

Het hele debat rond verkavelingsvlaams heeft iets zieligs. De kleine Vlaming wil dan wel zijn dialect niet spreken - want dat is ouderwets - maar zou zich wel herkennen in een “regiolect”, een tussentaaltje dat groot geworden is door de soaps van VTM. Tegen dialecten hebben we niets, maar wie zijn dorp verlaat, moet de fierheid hebben zich in de standaardtaal uit te drukken. Die taal moet het Nederlands zijn, zoals gesproken ten noorden en ten zuiden van de Moerdijk.

We zijn één Nederlands volk met één taal.

Tegenstanders die uit romantische dweperij of misplaatst chauvinisme het verkavelingsvlaams steunen, vergeten dat ze hiermee de Franstaligen het grootse argument geven om toch maar geen Nederlands te leren. “Want meneer, wie klapt er schoon Nederlands in Vlaanderen?” Kunnen we ze ongelijk geven?

Wie Vlaanderen in het hart draagt, probeert beschaafd Nederlands te spreken. Het onderwijs moet eenieder daarbij helpen.

Nog meer van dat soort professoren en het land is verloren.

PAN die geen toegang hebben tot de standaardtaal mense mette senten en de diploms, de kindere van d’elite, díé un ouders, die zullen er

VERBITTERD NEDERLANDS

Op de Zevende Dag van vorige zondag (die toch echt weer een zeverende dag mocht genoemd worden) mocht Elio di Rupo komen vertellen wat hij al allemaal voor goeds voor ons allen heeft geflikt en wat hij nog allemaal voor goeds voor de dierbare burgers van plan was. Hij wist onder meer te vertellen dat het hem te doen was om de “verbittering van de rela- ties tussen Vlaanderen en Wallonië.

Elio bedoelde klaarblijkelijk de verbete- ring, maar ongewild sloeg hij met zijn ver- bittering wel de nagel op de vaderlandse kop, want verbetering, dag jan. Desalniet- temin kreeg hij van Ivan De Vadder het slij- merige kompliment dat zijn Nederlands er flink op verbeterd was. Verbitterd zal Ivan bedoeld hebben...

TREINTJE VOORDEEL

De Belgische Spoorwegen zijn het voor- beeld bij uitstek van de Belgische wafel- ijzerpolitiek. Van de investeringsdotaties moet elk jaar 60 procent in Vlaanderen en

40 procent in Wallonië worden geïnves- teerd. Een groot station in Antwerpen? Oké.

Dan ook een groot (en peperduur) station in Luik en een nieuw Calatrava-station in Mons. Die 60/40-sleutel zit verankerd in het regeer akkoord en zal ook in het nieuwe investeringsplan worden toegepast. Geen goede zaak voor de Vlamingen, dat weten we onderhand wel. Vlaanderen (52%) en Wallonië (48%) tellen ongeveer evenveel spoormannen, terwijl 65 procent van de reizigers opstapt in Vlaanderen. Minder dan de helft van de stations bevindt zich in Vlaanderen.

Ook als we al kijken naar de reizigers- kilometers, zou Vlaanderen meer moe- ten krijgen, zegt parlementslid Jef Van den Bergh (CD&V), die relatief recente cijfers (2009) op de kop kon tikken. En ook in de exploitatie-uitgaven, 1,3 miljard euro per jaar, zijn zaken scheefgetrokken. “De finan- ciële situatie van de groep is zo precair dat het eens gedaan moet zijn met kijken naar de regionale of zelfs persoonlijke belan- gen. Alleen economische criteria mogen een rol spelen”, zo zegt hij in De Standaard.

(4)

Geloofwaardigheid

In juni stapte Bungeneers uit Open Vld.

Omdat hij vond dat zijn partij verraad had gepleegd door het Vlinderakkoord goed te keu- ren? Omdat hij een regering zonder meerderheid aan Vlaamse kant onaanvaardbaar vond?

Nee, gewoon omdat hij geen behoorlijke plaats meer kreeg bij de lijstvorming. Geen drie maanden later wordt hij door N-VA op een lijst gezet.

Wanneer zou hij lid geworden zijn? De dag van zijn overstap? De dag ervoor al? Ze doen bij N-VA wat ze niet laten kunnen. Het brengt op korte termijn misschien stemmen op. Op lange termijn kost het geloofwaardigheid. Als de N-VA volhardt in de boosheid, dan krijgt ze nog de reputatie van een meisje dat het met iedereen doet…

Verbouwd!

De zaak-Bungeneers is nog klein bier verge- leken met wat er in Tongeren is gebeurd. Daar zette lijsttrekker Mark Vanherf van N-VA een blondine met de naam Soffia Moës op de lijst.

Behalve de ongewone dubbele f is daar niets bijzonders aan, zou men denken. Soffia heette oorspronkelijk Steve, voor hij zich tot vrouw liet ombouwen.

Zouden Steve of Soffia ooit Vlaams-nationalisten zijn geweest? Of gewoon maar Vlaams- gezind? Bart de Wever zal er ongetwijfeld op wijzen dat transseksualiteit al in de Oudheid een thema was, zelfs bij zijn geliefde Romei- nen. Keizer Nero vroeg ooit aan zijn lijfartsen of ze hem niet in een vrouw konden veranderen. In de Metamorfosen van Ovidius komt een mannelijke krijger voor die vroeger een vrouw was, maar die een “metamorfose” had onder- gaan. Allemaal waar. Maar daarmee verander- den ze nog niet in Vlaams-nationalisten. Soffia Moës kondigde aan dat ze zich met de rechten van holebi’s zal bezighouden. Veel interes- santer natuurlijk dan BHV, de transfers en de Vlaamse onafhankelijkheid.

Dossier

5 september 2012

4 ‘Kortrijk Veilig’

Onder de slogan ‘Kortrijk veilig’ zal het Vlaams Belang in Kortrijk met een volledige lijst (éénenveertig kandidaten, waarvan twin- tig vrouwelijke) aan de gemeenteraadsverkiezingen deelnemen. Lijsttrekker wordt opnieuw Maarten Seynaeve. Lijstduwer is gewezen volksvertegenwoordiger Joris Huysentruyt, uit de randgemeente Heule. Tweede op de lijst staat ontslagnemend gemeenteraadslid Isa Verschaete. De partij heeft zes zitjes in de gemeenteraad en is optimistisch: ze hoopt er vijf te behouden. Daarom staat de populaire, gepensioneerde leerkracht Jan Deweer op de vijfde plaats, een strijdplaats. Dossiervreter Jan kan desnoods met voorkeurstemmen recht- streeks zijn zitje heroveren. Zijn vertrek uit de gemeenteraad zou voor het Vlaams Belang een fikse aderlating betekenen.

Hoezo, sperperiode?

Burgemeester Termont deelt “I love Termont”-speldjes uit. Wie er graag één heeft, kan die krijgen door een berichtje te sturen naar zijn “facebook“-smoelenboek. En wij die dachten dat geschenkjes uitdelen in de laatste drie maanden voor de verkiezingen niet mocht…

Verlies, geen ineenstorting

Bij de vorige verkiezingen voor gemeente- en provincieraden, in 2006, kwam het Vlaams Belang op met 238 lijsten. Nu zijn dat er 200. In dat cijfers zijn de feitelijke VB-lijsten onder een andere naam meegeteld, zoals Forza Ninove. Er kunnen er nog enkele bijkomen, maar dat zullen er zeker minder dan tien zijn. In het slecht- ste geval zijn er 38 lijsten minder. Op een totaal van 238 is dat 16 %. Een duidelijke achteruit- gang, inderdaad. Maar het wijst ook weer niet op een catastrofale ineenstorting. De doem- profeten en de wensdenkers die verkondig- den dat de partij “weggeveegd” en “leegge-

bloed” was door opeenvolgende gevallen van overloperij, hebben alvast op dit punt geen gelijk gekregen.

Strijdlust in Turnhout

Met een programma dat stevig inzet op veiligheid, mobiliteit en sociaal beleid stelde het VB-Turnhout vorige week zijn lijst voor. Met en record aantal kandidaten – meer kandidaten dan in 2006, werd een sterke lijst gevormd waarbij jarenlange ervaring wordt gemixt met nieuw en jong talent. Paul Meeus, medewer- ker in de Kamer van Gerolf Annemans, trekt de lijst. Door vriend en vijand wordt hij ernstig genomen en zijn tussenkomsten hebben meer dan eens gewogen op het beleid. Op plaatsen drie en vijf staan jongeren, Reccino Van Lommel en Vincent Diels. Talentvolle kerels, zo is al vaker gebleken. Ook Renaat Decoster, jarenlang Vlaamse Beweger, heeft zijn vaste stek verdiend in de kop van de lijst wegens zijn kennis van het complexe mobiliteitsdossier.

Kan het nog gekker?

In Brugge werd schepen Hilde Decleer gefilmd op een fiets met een stadsstofmeter.

Ze liet figuurlijk heel wat politiek stof opwaaien met haar “Aeroflex”, het eerste vehikel van die aard in ons land. Zoveel mediabelangstelling voor mijn concurrente, dacht een andere kandidaat-burgemeester, en meteen lanceerde Dirk Defauw het voorstel om de Brusselse Gordel volgend jaar naar Brugge over te hevelen. Met

“Kroenkelen” krijgen fietsers, wandelaars en lopers nu reeds de gelegenheid sportief aan hun trekken te komen.

Het kan toch niet moeilijk zijn het wat groot- ser aan te vatten? De brave man vergeet helaas de communautaire betekenis van de Gordel en de zes faciliteitengemeenten.

Hij denkt waarschijnlijk dat BHV opgelost is dankzij de medewerking van zijn voorzitter Wouter Beke en de fatale toegevingen van zijn partijgenoten!

Onlangs verscheen “Patriot of Persia:

Muhammad Mossadegh and a Tragic Anglo- American Coup”. De auteur is Christopher de Bellaigue, een bekend Brits journalist die jaren in Iran heeft gewoond, de taal spreekt en zich zelfs tot de sjiitische variant van het moham- medanisme bekeerde. De Bellaigue doet iets wat journalisten normaal niet mogen: een pleidooi houden voor het andere en betere Iran dat zou ontstaan zijn ALS Mossadegh niet door een Amerikaans-Britse putsch van de macht was verwijderd. Die “als” is er natuurlijk teveel aan, maar het blijft een intrigerende gedachte.

De aristocraat

Muhammad Mossadegh werd in 1882 geboren in één van de belangrijkste aristocratische Perzische families. De sjah was een neef van zijn moeder. Die keizer voelde zich meer op zijn gemak in Europese casino’s dan in zijn paleis.

In 1905, hetzelfde jaar van de eerste Russische revolutie, stormde het ook in Teheran. De sjah werd gedwongen een parlement toe te staan, op basis van een beperkt kiesrecht. Het grote voorbeeld was… België. Mossadegh werd ver- kozen in de “majlis” maar mocht aanvankelijk niet zetelen, omdat hij nog geen zevenentwin- tig was. Hij was een bewonderaar van Euro- pese grondwetten die de macht van het staats- hoofd beperkten. Toen de keizer een paar jaar later het parlement letterlijk onder vuur nam, wist Mossadegh niet wat doen. Zijn verstand zei hem dat dit niet kon, maar de sjah bleef familie en Mossadegh had de typische Perzische angst voor chaos. Hij vertrok met zijn familie naar het Zwitserse Lausanne waar hij een doctoraat in de rechten haalde. Hij betoogde dat men Iran geen zuivere kopie van een Europese grondwet mocht opdringen, maar vond wel dat de zogenaamde goddelijke mohammedaanse wetten in werkelijkheid tijdgebonden verschijnselen

waren, die men aan de huidige realiteit moest aanpassen. Hij was niet religieus en vroeg aan zijn gelovige vrouw of “haar God wel dag en nacht wou lastiggevallen worden met haar gebeden”. Hij keerde met de familie terug naar Iran en kreeg belangrijke overheidsfuncties in het landsbestuur. Mossadegh had een hekel aan corruptie. Hij weigerde ieder geschenk.

Als minister van Financiën liet hij de belasting- aangifte van zijn moeder onderzoeken, waarna ze achterstallige belastingen moest betalen.

Hij verzette zich tegen de opkomst van een omhooggevallen Perzische kozak die zich met bruut geweld een weg naar de top had gevoch- ten en die zich ten slotte tot sjah liet kronen.

Mossadegh verkoos de oude dynastie, op voor- waarde dat ze heerste maar niet regeerde, want dat was de taak van een regering. De nieuwe keizer verbande hem naar zijn geboorteplaats.

De sjah begon een moderniseringsproces op zijn Ataturks; noodzakelijk, maar zonder zich iets aan te trekken van de mohammedaanse mentaliteit die diep geworteld zat in de bevolking.

Iran als melkkoe voor het Verenigd Koninkrijk

Iran was een arm land maar bezat enorme olievoorraden. De Britten bevoorraadden er hun vloot mee tijdens de Eerste Wereldoorlog.

The Anglo-Persian Oil Company (later bekend als BP) had het monopolie op de exploitatie en rijfde alle winsten binnen. De sjah protesteerde.

Uiteindelijk kreeg Iran 20 %. Toen de sjah neu- traal wou blijven in de Tweede Wereldoorlog, werd het land bezet door de Sovjets en de Brit- ten. De keizer moest aftreden, ten voordele van zijn 22-jarige zoon die tot 1979 op de troon zou zitten. Na de oorlog waren de Iraniërs de betut- teling door de Britten beu. Ze eisten een groter deel van de olie-inkomsten. Het voorbeeld was

Mossadegh

Zouden ze nog bestaan: kinderen met een onverzadigbare leeshonger? Vroeger zaten er in elke klas wel een stuk of twee. Ik was op mijn negende al lid van twee bibliothe- ken, maar dat volstond niet. Gretig las ik iedere week “Het Rijk der Vrouw”, maar vooral

“Libelle” want daar stonden mooie verhalen in over goede koningen en slechte dienaars, zoals de ontroerende artikels over de sympathieke sjah van Perzië en zijn beeldschone koningin (ze werd nooit keizerin gekroond) Soraya. De schurk Mossadegh had hen aan de deur gezet, maar gelukkig overwon het recht.

Saudi-Arabië, waar de staat en de Amerikaanse bedrijven ieder 50 % opstreken. Mossadegh verdedigde in het parlement de volledige nationalisering van de olie-industrie en was niet te beroerd parlementaire tegenstanders met de dood te bedreigen. Hij steunde op een coalitie van nationalisten, religieuze leiders en commu- nisten, die allemaal hun eigen agenda hadden.

De sjah en zijn ministers waren wat voorzich- tiger. Ze wisten dat de Britten ervoor gezorgd hadden de touwtjes in handen te houden, door bijvoorbeeld geen Iraanse technici aan te wer- ven of op te leiden. De Britten waren niet zin- nens de Iraanse melkkoe uit handen te geven.

De toestand verergerde.

De twee kampen radicaliseerden. In april 1951 nationaliseerde het parlement de hele industrie. Een paar weken later kreeg Mossa- degh zijn beloning voor jaren van agitatie. Hij werd eerste minister. Zijn belangrijkste taak was met de Britten een compromis uit te werken. Mossadegh wilde hen vergoeden voor hun installaties en bood een deelname in de winst aan. Het verarmde Verenigd Koninkrijk weigerde het voorstel. Op basis van een verdrag uit 1933 mochten ze tot 1993 olie oppompen en ze wilden een enorme schadevergoeding, de gemiste winsten voor de volgende twee- enveertig jaar inbegrepen. Mossadegh weigerde en kon op vrij veel sympathie rekenen in de wereld; ook in het Westen. Het weekblad Time riep hem tot “Man van het jaar” uit.

Toen werd het ernstig. De Britten trokken 5.000 hooggeschoolde personeelsleden terug. De Britse vloot stoomde naar de Perzische Golf.

Tezelfdertijd werd Churchill weer eerste minister (met minder stemmen dan Labour, dankzij het kiessysteem).

De Amerikanen zagen die escalatie met lede ogen aan, bang voor een Iran dat naar het Sov- jetblok zou overhellen. Ze kwamen met het ene na het andere compromisvoorstel. Mossa- degh werd koppiger en koppiger. Hij bleef wei- geren. De Iraniërs pompten 20.000 vaten olie op per dag, in plaats van de normale 600.000.

De staat had geen geld om zijn ambtenaren te betalen. De Britten blokkeerden de invoer van voedsel. Churchill voerde de druk op. Hij liet buitenlandse olietankers enteren en naar Britse basissen in het Midden-Oosten varen.

Mossadegh verbrak de diplomatieke betrekkin- gen en begon autoritaire trekjes te vertonen.

Hij vroeg en kreeg de toestemming zes maan-

den te regeren met volmachten, zonder parlementaire controle.

Het spook van het communisme

De genadeslag kwam uit Washington. De Democraat Harry Truman werd afgelost op 20 januari 1953 door de Republikein Eisenho- wer. Churchill oefende onmiddellijk druk uit op zijn oude oorlogskennis. Hij sprak niet over gemiste inkomsten voor de lege Britse schat- kist, maar stelde Mossadegh voor als een cryp- tocommunist.

Dat had succes. De CIA begon aan een desta- bilisatieoperatie (Operatie Ajax) en deelde kwistig geld uit aan Iraanse ontevredenen, aan politieke rivalen, aan de corrupte tweelingzus- ter van de sjah (later een grote vriendin van la reine Fabi). Mossadegh liet zijn volmachten verlengen, maar hij onderschatte de macht van de westerse pers. Hij ontving geregeld mensen in pyjama en zijn openbare huilbuien en zijn appelflauwtes waren bekend. In het sjiitische Iran met zijn eerbied voor martelaars was dat niet ongewoon, maar in het Westen dacht men dat een halve gek de oliebevoorrading in Sov- jethanden wou spelen. De politieke tempera- tuur in Iran steeg. Amerikaans geld pookte waar mogelijk de onrust aan. De sjah, die heel de tijd buitenspel stond, speelde ook de Amerikaanse kaart. Hij ontsloeg Mossadegh.

Die liet het er niet bij, weigerde dat ontslag te aanvaarden en deed een beroep op de grote massa. Honderdduizenden trokken in Tehe- ran de straat op. De sjah vluchtte weg op blote voeten, met een vliegtuig, dat in Rome landde.

Mossadegh was echter te veel constitutionalist om de republiek uit te roepen en zich als dic- tator te gedragen. Het leger was verdeeld maar de belofte dat het oliegeld weer zou binnen- stromen zodra Mossadegh verdween, was een argument dat kon tellen. Legerbataljons omsin- gelden de Mossadegh-residentie en scho- ten tweehonderd mensen dood, waarop de gewezen eerste minister zich over gaf. De sjah keerde terug en begon een militaire dictatuur die zesentwintig jaar zou aanslepen, geholpen door de wrede geheime dienst Savak, opgeleid door de CIA. De gevolgen waren te merken in 1979, toen de Iraniërs naïef een bende bloed- dorstige schurken toelieten de macht te grij- pen en de Islamitische Republiek uit te roepen.

Jan neckers

Bollekenskermis

(5)

Dossier 5 september 2012 5

Nog drie jaar en het laatste wapenfeit van de Bende van Nijvel, in november 1985, is verjaard. Misschien is er een sprankeltje hoop op opheldering. Men zou het DNA van de bendekiller ontrafeld hebben en er wordt opnieuw volop gezocht, in kringen van extreemrechts. Een goed spoor?

Het aantal slachtoffers dat tussen maart 1982 en november 1985 de brute pech had het pad te kruisen van de zogenaamde Bende van Nijvel: 27 doden en meer dan 40 gewonden.

Het is nooit vastgesteld of het wel om één en dezelfde bende ging, met dezelfde uitvoerders, die een eerste reeks feiten pleegde in 1982-1983 en na een sabbatical van anderhalf jaar een tweede reeks in de tweede jaarhelft van 1985.

Wat was het verband tussen de eerste feiten – de diefstal van een jachtgeweer in een wapenhandel in Dinant, en van wijn, thee en champagne in een winkel in het Noord- Franse Maubeuge – en de bloedbaden uit 1985 in drie filialen van Delhaize? Het blijft een mysterie.

Wat was het verband tussen vier typisch gangsterachtige warenhuisovervallen in 1982 en de huurmoorden van een taxichauffeur, een restaurantuitbater, et cetera?

De diefstal van kogelvrije vesten in Temse in 1983 kan gelinkt worden aan het gebruik ervan tijdens de overvallen in 1985. Maar, waarom wachtte de Bende twee jaar om ze te gebruiken? Alweer een mysterie.

Wat hebben de vier eerste warenhuisovervallen uit 1982 te maken met de moord- dadige raids in 1985 op de Delhaize-win- kels van Eigenbrakel (3 doden), dezelfde avond in Overijse (5 doden) en in Aalst (8 doden)? Dat was in het wilde weg schieten om te doden. Blinde terreur.

Was de eerste reeks het werk van gangsters? En de tweede reeks?

Gangsters mogen dan meedogenloos zijn, ook zij hanteren ethische codes. Op kinderen schieten ze niet, wat de Bende in Aalst nochtans wel heeft gedaan.

In het gangstermilieu is er altijd wel iemand die zijn mond voorbijpraat, al was het maar om de ophelderingspremie op te strijken die Delhaize nog altijd wil betalen.

Echter, over de Bende heeft niemand ooit

wat gelost. Onvoorstelbaar!

De Bende van Belgïe?

Meerdere motieven, meerdere modus operandi, meerdere profielen... Alles wijst erop dat er voor verschillende feiten andere daders waren. Misschien waren er twee bendes, of zelfs meer. Dat we toch over de Bende spreken, heeft voornamelijk te maken met de vondst in 1986 aan het hellend vlak van Ronquières van wapens, munitie en een kogelvrij vest uit de eerste overvallenreeks, en onder meer de kassa van de overval in Aalst uit de tweede.

Iemand heeft zo een materieel verband tussen de twee reeksen gelegd. Er is ergens een link.

Maar welke? Waar hingen de touwtjes en wie had ze in handen? Welke organisatie schuilde erachter? Hebben we te maken met wat men in het Frans een nébuleuse noemt, letterlijk een nevel. Een geheime octopus die zijn tentakels had in de Bende?

De Bende van België dus?

Dat roept een niet-onbelangrijke vraag op. Klopt het wel dat de Bende een sabbat nam? Niet indien we de Bende van Nijvel bekijken als een uitvoerend onderdeel van een groter geheel, de Bende van België als het ware. Dan moet de reeks met andere feiten vervolledigd worden. Dat is wat voormalig journalist Guy Bouten gelooft. Hij schreef twee turven over de Bende (zie kader) en mag een echte kenner worden genoemd. Hij koppelt liefst vijftig criminele feiten aan de Bende, dubbel zoveel als het officiële aantal;

feiten van voor 1982 en zelfs van na 1985.

De loden jaren

In die hypothese zijn de feiten van de Bende een onderdeel van wat er allemaal gebeurde in wat Franstaligen kenschetsend les années de plomb noemen, de loden jaren tachtig. Dat waren ze weldegelijk. De Bende mocht dan op “hold” zijn gezet, het ontbrak niet aan feiten. Feiten die op conto van de Bende zijn geschreven, passen in een reeks die in 1984 doorging.

In april 1984 werd Paul Latinus, de leider van de extreemrechtse paramilitaire organisatie Westland New Post, dood aan- getroffen. Zelfmoord, luidde het officieel.

Niemand die dat geloofde. Latinus werd opgeruimd (zie lager). Eveneens in 1984 werd ingebroken in de legerkazerne van Vielsalm, waar wapens werden gestolen.

De daders waren, bleek later, leden van het extreemlinkse Cellules Communistes Combattantes (CCC) die in oktober een eerste reeks van vier aanslagen hadden gepleegd en pas in december 1985 werden aangehouden.

De CCC wilde in ons land terreur zaaien, liefst zonder (dodelijke) slachtoffers te maken. De organisatie opereerde voornamelijk tijdens de sabbatical van de Bende.

Feiten gepleegd door de CCC in 1985 waren overduidelijk bedoeld om terreur te zaaien.

Passen de CCC en de Bende in dezelfde reeks? Wie zat daar achter?

De transparanten

De Bende van Nijvel bestaat als dusda- nig niet. De feiten die op haar conto worden gezet, passen in het bredere kader van de jaren tachtig. Tussen alle feiten zijn geen materiële verbanden te leggen, bij-

De transparanten van de loden jaren tachtig

Bende van Nijvel,

of Bende van België?

voorbeeld ballistische, maar ze hebben toch veel gemeen. Dat is wat de Brusselse advo- caat-generaal Jean-François Godbille kwam uitleggen voor de tweede parlementaire onderzoekscommissies over de Bende. Hij volgt daarmee wat Guy Bouten beweert.

Godbille legde uit hoe belangrijk het is dossiers onderling te linken. De bende- speurders hebben gezocht in rechtse mid- dens, hebben gespeurd in zedendossiers, hebben gegraven in wapentrafieken, hebben in de Duitse Stasi-archieven gezocht naar mogelijke buitenlandse betrokkenheid, maar niets heeft tot de ontknoping geleid.

Men moest al die dossiers beschouwen als “transparanten”, legde Godbille uit. Leg die boven elkaar en je krijgt een ander beeld, een veel scherper totaalbeeld van wat zich in de vuile jaren tachtig in ons land heeft afgespeeld. Elke transparant bevat zijn figuren, zijn organigram. Figuren uit de ene transparant ziet men opduiken in een andere. Het is in die krabbenmand dat men de feiten van de Bende, en vele andere, moet plaatsen en duiden.

Het ging heus niet alleen om wat de onderwereld uitspookte, volgens Godbille, ook wat de bovenwereld deed. Zaken waar- mee de beau monde zich onledig hield, en zich chanteerbaar maakte. “En,” waar- schuwde de magistraat voor die beau monde, “vergis u niet. Het gaat niet om folkloristische zottekes. Het gaat hier om roofdieren. Om doders.” Anders gezegd, mensen uit de bovenwereld, zogenaamde eerbare burgers, konden genadeloos uit de hoek komen als hun belangen in het gedrang kwamen. De zedenzaken zijn tref- fende voorbeelden.

“Brussels, sex and fun”

Er mocht dan in de eerste helft van de jaren tachtig een economische crisis zijn, het belette de jetset van Brussel niet stevig te feesten, lijntjes te snuiven en vrolijk aan elkaar te friemelen. In Brussel is er alvast geen gebrek aan mogelijkheden om zich te laten verwennen. Er zijn de borde- len in de Aarschotstraat. Twee bestuurders van Delhaize hadden voor hun respectieve- lijke maîtresses huizen gekocht in die bor- delenstraat, hetgeen die vrouwen fortuinen opleverde. Waren de bestuurders chanteerbaar? Is dat de verklaring voor de bloedbaden in 1985? Het werd onderzocht. Het spoor liep dood.

Mensen van stand bezochten de Aar- schotstraat niet. Natuurlijk niet. Die hadden, bijvoorbeeld, het callgirlnetwerk van de roemrijke madame Fortunata ‘Tuna’ Israël, goed geïntroduceerd in de hogere kringen. Zij leverde callgirls aan gereputeerde Belgische bedrijven, die met die dames hun klanten verwenden, onder meer de Saudi- sche prins Abdullah.

Er waren partouzes, seksfuiven in Brusselse privéwoningen en -clubs. De Roze Balletten, een dossier met mythische pro- porties. betrof orgieën waaraan hoogge- plaatste personen – prins Albert (vandaag koning Albert II), een rijkswachtgeneraal tot en met voormalig premier Paul vanden Boeynants (PSC) – zouden hebben deelgenomen en waar minderjarigen aanwezig waren. Verklaringen over de aanwezig- heid van de vorst werden overigens nooit hard gemaakt.

Liquidaties

Van een aantal seksfuiven zouden naar verluidt videocassettes hebben gecircu- leerd. Het is nooit bewezen, maar een aantal bendefeiten werden wel met die wilde stoeipartijen in verband gebracht.

Het koppel Jacques Fourez en Elise Dewit (vermoord op 17/9/1983) zou opnames van fuiven in de auto hebben liggen toen ze aan een benzinepomp in Nijvel koelbloedig werden afgemaakt. Taxichauffeur Constan- tin Angelou (vermoord op 24 april 1984 in Bergen) zou een loslippige klant hebben vervoerd die net had deelgenomen aan een

partouze.

José vanden Eynde (vermoord op 23/12/1983), de conciërge van “Auberge du Chevalier”, bezat een cassette.

Jacques van Camp (vermoord op 2 oktober 1983), restaurantuitbater van Les Trois Canards in Ohain, waar veel mooi volk over de vloer kwam, had de onhebbelijke gewoonte tafelgesprekken stiekem op te nemen.

Betreffende Latinus: zijn moeder kreeg kort voor zijn ‘zelfmoord’ een dreigtele- foon. Haar zoon kon zich maar beter niet meer bezighouden met het dossier van de Roze Balletten. Hij had anders nog maar een week te leven. Een week later was hij dood.

Had die overvallenreeks te maken met afpersingen en vervolgens liquidaties? De tweede parlementaire commissie wou de dossiers zien, maar wat bleek? Uit dat van de Roze Balletten was heel wat verdwe- nen. Over Angelou viel niet veel meer te onderzoeken. Zijn originele dossier was gro- tendeels “zoekgeraakt”. Toch wel verdacht allemaal.

Als het vorige waar is, rijst de vraag welk verband er is tussen het vermoorden van vervelende getuigen en de moordpartijen in 1985. Was, zoals sommigen beweren, de overval in Overijse camouflage om bankier Léon Finné te kunnen vermoorden? Finné kende de Brusselse jetset als zijn broekzak en werd genoemd in witwasdossiers. Hij was één van de slachtoffers in Overijse. Was hij het echte doelwit van dat bloedbad? Dat werd nooit bewezen. Evenmin werd bewezen dat de feiten in Aalst bedoeld waren om één of meer lastige mensen uit te schakelen.

Vuile wapenzaakjes

Hadden de twee Waverse BOB’ers die de overval op wapenhandel Dekaize in Waver onderzochten niet willen eindigen met het poetsen van dienstwagens, hadden ze hun neus beter niet te diep in de wapentrafieken gestoken. Ze kwamen onder meer uit op de levering van FN-wapens aan de chris- telijke falangisten in Libanon. Iedereen wist dat die falangisten wapens betaalden met hasj uit de Bekaavallei. Liet FN, dochter van de eerbiedwaardige Generale Maatschappij van België, zich betalen met drugs? Wat een schandaal zou het geweest zijn.

Als de speurders ook nog de nauwe con- tacten ontdekten tussen prins Albert en de notoire wapenhandelaar Faezz el Ajjaz, konden ze hun dienstwapen inruilen voor een zeem. De zaak-Dekaize werd dus nooit opgehelderd.

Juan Mendez, handelsvertegenwoordi- ger bij FN, draaide er zijn hand niet voor om contracten te versieren dankzij valse exportcertificaten. Mendez en zijn goede vriend Madani Bouhouche, ex-rijkswach- ter en meermaals in verband gebracht met de Bende, wisten hoe illegale en gestolen wapens te regulariseren. Mendez was geen proper man. Hij werd in januari 1986 koelbloedig geliquideerd. Is er een verband tussen Dekaize en Mendez, een feit dat niet aan de Bende werd toegedicht?

De twee BOB’ers raakten nog gevoe- lige snaren, toen ze de dubieuze rol van de Veiligheid van de Staat zagen in die trafie- ken uit de jaren tachtig. Ook betreffende extreemrechts riepen de activiteiten van de Staatsveiligheid heel wat vragen op. De Cel-Jumet heeft dit jaar het spoor van extreemrechts afgestoft, met een indruk- wekkende reeks huiszoekingen en laatst graafwerken in Tildonk waar ooit de excen- trieke Godi Wachtelaer, bijgenaamd “de rechtse druïde”, verbleef. Maar of dat een goede piste is? Wat moeten we trouwens verstaan onder extreemrechts? Een bende heethoofden? Iets veel groter? (REDW)

Volgende week:

Extreemrechts: de Canard, de druïde en de economische staatsgreep

Een massa literatuur

Over de Bende zijn een stapel boeken verschenen. De twee recent- ste, verschenen bij Uitgeverij Van Halewyck, zijn van de hand van voormalig VRT-journalist Guy Bouten. ‘De Bende van Nijvel/Het dossier, het complot, de leden’ is een turf van 552 bladzijden en bevat best wel onthul- lende informatie, maar ook verge- zochte stellingen. ‘De Bende van Nijvel en de CIA’, 344 bladzijden encyclope- dische literatuur, heeft de pretentie de volledige waarheid over de Bende te onthullen. Maar helaas.

Een standaardwerk voor wie details wil over de feiten, is ‘De Bende/Een documentaire’ van Paul Ponsaers en Gilbert Dupont, in 1988 verschenen bij de PvdA-uitgeverij EPO. Voorts een karrenvracht boeken die het expliciet of zijdelings over de Bende hebben of ernaar verwijzen.

deel 1

(6)

Jurgen Verstrepen is weer eens dwaas in het nieuws geko- men, met een oproep tot doodslag. “Niet zeveren, als we samen leggen dan kunnen we toch een Albanees vinden én betalen die Michèle (!) Martin neerlegt…”

Hoe moet je zijn kreet om Michelle Martin door een Albanese huurmoordenaar te laten ombrengen noemen? Een oproep tot een terroristische aanslag? Een oproep tot een huurmoord? Zijn oproep werd tot nu niet uitgevoerd. Gelukkig maar. Goed dat Verstrepen geen lid meer is van het Vlaams Belang. Of van LDD. Dan kon het gerecht een zoveelste huiszoeking bevelen in de hoofdkwartieren of bij vooraanstaande leden van die ‘extremistische’ partijen. Nu zal de oproeper zelf worden ondervraagd.

In ieder geval kan Verstrepens oproep altijd nog verdwaasden inspireren tot gewelddadige daden. Hans van Themsche zit in de bak, maar er lopen ongetwijfeld nog van die types rond, en niet alleen in Vlaanderen. Verstrepens uitlating kan inspirerend werken, zelfs en vooral bij heethoofden aan de andere kant van de taalgrens.

Om aanslagen te plegen op politiekers die niet ‘gewild’ zijn door tegenstrevers. Bijvoorbeeld op Bart de Wever, vijand nummer 1 voor sommige Franstalige extremisten en sommige ‘Belgische’ instellin- gen. De eerste vrezen de vestiging van een onafhankelijke Vlaamse staat en het verlies van hun voorrechten (inbegrepen heel veel

“moneten”). De tweede zien hun opdoeking met verhuis naderen.

Dat het niet kan gebeuren? Kijk naar Nederland. Pim Fortuyn

werd omgelegd, nadat hij en medestanders herhaaldelijk waren bedreigd in oproepen en haatbrieven. Fortuyn was enigszins ver- gelijkbaar met De Wever. Een succesrijk politieker, al genoemd als minister-president voor het zover was. Met een partij die haar snelle opkomst dankte aan één persoon.

Na de moord haalde zij een reuzengrote overwinning. Maar toen het eropaan kwam (mee) te regeren en mandaten uit te oefenen, zakte zij in als een pudding. Zij klapte als een ballon. Zij ging af als een gieter. Wat er van overschoot, werd verdeeld tussen minipar- tijen en de groep van Wilders.

Dat wil niet zeggen dat bij N-VA geen bekwame mensen zitten.

Maar die zijn te weinig talrijk en hebben te weinig uitstraling om in de plaats te treden van De Wever, zo er met hem iets ‘gebeurt’.

Is een aanslag in ‘B’ op een politieker mogelijk? Zeker. André Cools werd vermoord. Er waren de (gelukkig goed afgelopen) wan- daden en dreigementen tegen Filip Dewinter. Is een aanslag op De Wever mogelijk? Wij hebben geen glazen bol. Oproepen als die van Verstrepen zijn zeker niet bevorderlijk voor het intomen van dwa- zen. Zo breng je warhoofden niet tot betere gedachten.

Wij wensen Bart een lang en veilig bestaan, en geen verder vol te houden vermageringskuur. Die zou zijn, door sommige van zijn vijanden verhoopte, voortijdig einde kunnen meebrengen, zonder dat er een Albanese huurmoordenaar aan te pas komt.

Pagadder

Pagaddertoren

Verstrepen: de kracht van het inspireren De politie uw vriend

Wie gelooft die mensen nog? Zij die instaan voor de statistieken die de ‘criminaliteit’ in kaart brengen. Wie een beetje met de realiteit vertrouwd is, weet hoe breed de kloof tussen feiten en officiële cijfers is. Officieel, het woord zegt het, draait het om feiten die door de politiediensten gekend zijn. Slachtoffers die zich de moeite getroosten naar de politie te stappen, werden de voorbije jaren steeds minder talrijk. Er zijn feiten die strikt genomen geen crimineel feit zijn, maar allesbehalve vrolijk zijn voor de geviseerde burgers. Vraag maar aan Sofie Peeters, die de inmiddels beroemde reportage Femme de la Rue op haar naam schreef. Soit, het voedt ons scepticisme telkens we een bericht hierover onder ogen krijgen.

Zopas nog in Le Soir. Van het hele Gewest blijkt Brussel-stad de kroon te spannen, met 37 misdrijven per 100 inwoners. Dat lijkt veel. Dat is het ook. Viermaal het nationale gemid- delde. De trend is stijgend sinds 2005. Ook in andere gemeenten is een verslechtering merkbaar. Sint-Gillis, Anderlecht en Elsene, om er enkele te noemen. Elders gaat het beter, onder meer in Schaarbeek en – jawel – Molenbeek. Misschien kan een moedige onderzoe- ker eens wat dieper graven in de buitengerechtelijke manier waarop in sommige gemeen- schappen met criminaliteit omgesprongen wordt. In Brussel is er sprake van 48.000 gere- gistreerde misdrijven per jaar. Dat is één incident om de elf minuten. Het doet denken aan de beginscène van de actiefilm Cobra met Sylvester Stallone in de jaren tachtig. Het is het topje van de ijsberg van de hoofdstad van Europa anno 2012.

Geweld tegen politiemensen was de voorbije weken een apart onderwerp. Terecht merkt Dirk Castrel (Gazet van Antwerpen) op dat “dit niets te maken heeft met wat gemor tegen de arm der wet, wel met het begin van een stadsguerrilla”. Ondertussen luidt het dat er in Brussel geen zogenaamde no-gozones zijn; plekken waar de politie zich niet meer kan vertonen. Werkelijk? Het volgende vond afgelopen vrijdag in hartje Brussel plaats.

U kent misschien het kruispunt aan de Leopold II-laan (Kleine Ring) met de gekende Citroëngarage? Het blijkt een populaire plek voor handtasdiefstallen uit auto’s te zijn. Ook die middag. Enkele jongelui ‘van het mediterrane type’ doken op vanachter struiken, sloe- gen een raam aan de passagierszijde in en gingen er met de handtas van de bestuurster van- door. De bestuurster van het voertuig erachter was getuige van het voorval en zette, eens het licht op groen, de achtervolging in. Enkele honderden meter verder, op Molenbeeks grondgebied, stonden de daders met kompanen te keuvelen. De handtas hadden ze zo te zien niet meer. Wedden dat de buit in hun zak zat? De straffe madam reed terug naar de plaats van de feiten waar een politiepatrouille aangekomen was. Tegen het nog natrillende slachtoffer en de ‘arm van de wet’ (sic) deed ze haar verhaal. “Dit zijn dingen die gebeuren”, merkte de mannelijke kant van de patrouille op. Een achtervolging inzetten? Daar- over was op geen enkel ogenblik sprake. Zelfs in een omschrijving van de daders hadden ze geen interesse. Aangezien de daders het voertuig langs achteren benaderd hadden, kon het slachtoffer over hen niets kwijt, maar wel de kroongetuige. Maar dat hoefde dus niet. Of dat voorval in de statistieken van Brussel-stad opgenomen zal worden? Weten we niet. Wel dat de daders niet geklist zullen worden. Hoe civiek die moedige mevrouw een volgende keer zal reageren, is koffiedik kijken. We spraken haar nog het voorbije weekend. Veel zin in een remake heeft ze alleszins niet. Dat is volledig te wijten aan de apathische houding van Polbru. De gemeende erkentelijkheid van het slachtoffer maakte dan weer heel wat goed.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door vlaanderen

5 september 2012

6

N-VA verloor in Gent begin deze week een Turkse kandidaat. De man, op een belangrijke derde plaats gezet, zou om persoonlijke redenen hebben afgehaakt. Geen nood, na enkele dagen werd een nieuwe Turkse derde man voorgesteld. Een in Gent geboren sociale tolk die studies volgt aan de VUB. Het leek een goede keuze, maar het verhaal werd wat gênant toen Groen prompt reageerde met de melding dat de betrokkene tot voor kort lid was van hun partij… Dat was niet erg netjes van Groen, want lidmaatschap van een partij is iets dat tot de privésfeer behoort. Die melding was effectief een schending van ’s mans privacy. Het verhaal bewijst dat het niet zonder gevaar is, die jacht op allochtone kandidaten, die een lijst moeten opfleuren om de breeddenkendheid van de partij te tonen en om allochtone stemmen binnen te halen.

Verschillen binnen die allochtone gemeenschap spelen een rol. Een mediabericht dat Turkse kandidaten onder druk gezet worden om uit de N-VA te stappen, kreeg niet de aan- dacht dat het verdiende. In een Nederlandsta- lig opiniestuk, “Waarom verliest de N-VA zijn Turkse Vlamingen?”, stelde de Turkse krant Zaman de vraag of het niet de druk van binnen de Turkse gemeenschap zelf is, die Turkse kandidaten bij de N-VA doet opstappen. Dat de partij door heel wat Turken afgedaan wordt als

“racistisch” is één element, maar er is meer dan dat: “Bovendien druisen bepaalde standpunten van die partij in tegen de overtuiging van sommige leden binnen de Turkse gemeenschap.

Het gaat hierbij dan vooral over de standpunten rond de Koerdische kwestie, de toetreding van Turkije tot de EU…”

Dat is een fundamentele opmerking. Het is hun sympathie voor de Koerden (dus hun kritiek op Turkije) dat binnen de Turkse gemeenschap in Gent tegen de N-VA gebruikt wordt.

Dat dit bij gemeenteraadsverkiezingen in Vlaan- deren meespeelt, illustreert hoe sterk de band van die Turkse gemeenschap met hun land van oorsprong wel is. Aan de N-VA zouden we, met ons slecht karakter, zeggen: je kunt niet

van twee walletjes eten. Aan de ene kant de Koerden steunen in hun verlangen naar zelfbestuur en aan de andere kant Turkse staats- nationalisten binnen nemen, is niet goed voor je geloofwaardigheid. Bij de klassieke partijen stelt dat probleem zich niet. Die passen wel op hun kiezers niet voor het hoofd te stoten. Veel acties voor mensenrechten in Turkije moet je van rood en groen niet verwachten. Als het om de macht gaat, knijpt links altijd graag een oogje dicht. Dat is in Gent niet anders.

M^athildis

Een carrousel van Turkse kandidaten

Niet langer geschikt

Nico Eeckhout heeft in Merksem de Schaal Sels gewonnen. De naar journalist J.C. Sels vernoemde wielerwedstrijd is met 88 edities de oudste in Vlaanderen. Traditionele start- en aankomstplaats is de Bredabaan, sinds 1921. Of beter, was. “Na heraanleg zal de baan niet langer geschikt zijn om op te koersen”, verklaarde het stads- en districtsbestuur. In Merksem zijn ze ziedend. Hoezo niet langer geschikt? ”In hartje Antwerpen wordt voor een dernykoers, gesponsord met pakken van ook ons belastinggeld, het verkeer lamgelegd. Daar kan en mag dat. Voor een wielermonument als de Schaal Sels kan en mag dat niet?” Om het heel zacht uit te drukken, helemaal ongelijk heeft “het volk” in Merksem niet.

“Verdienstelijke” derde

Europees kampioen belastingen heffen, streeft modelstaat België naar dezelfde titel inzake openliggende strafdossiers. Momen- teel 10.567, waaronder specimen daterend van voor…1996. Moet kunnen in een modelstaat.

Luik, waar het begrip “rechtsgebied” bekend staat als synoniem voor chaos, bekleedt met 3.235 openstaande dossiers uit de jaren negentig van vorige eeuw het hoogste trapje van het “erepodium”. Bergen, thuishaven van premier Di Rupo, is “knap” tweede met 2.742 stuks. Antwerpen verovert met 2.231 dossiers nog net een “verdienstelijke” derde podium- stek, “ten nadele” van Brussel. Het college van procureurs-generaal, geleid door minister van Justitie Turtelboom, zou “verveeld” zitten met de kwestie. Of de leading lady van Open Vld in Antwerpen in haar kiescampagne ter zake gepaste maatregelen zal aankondigen, konden we niet achterhalen. We blijven proberen.

Vlag van de bezettingsmacht

In de Sleepstraat, midden in het door Tur- ken bezette stuk van Gent, was op een zijge-

vel een enorme Turkse vlag uitgehangen, volgens onze schatting zeker 2,5 meter hoog en 5 meter lang. Een provocatie van formaat. Een slimmerik had daar een foto van gemaakt en daar met fotoshop twee Turkse affiches voor de verkiezingen bij gemonteerd. Die foto cir- culeerde natuurlijk op internet en ze werd naar burgemeester Termont gestuurd.

Die antwoordde in een e-post dat de foto door het Vlaams Belang was vervalst “om het racisme aan te wakkeren”. Die foto was inderdaad gemanipuleerd, maar Termonts beschul- diging aan het adres van het VB was óók onge- grond. Johan Deckmyn, het Gentse opperhoofd van het VB, stuurde de burgemeester de echte, onbewerkte foto. Intussen werd de vlag in alle discretie weggehaald, waarschijnlijk in opdracht van Termont. Die foto was zonder fotoshop een schrijnende aanklacht tegen de uitdagende Turkse arrogantie. De prutser die dacht dat hij de waarheid nog wat moest bij- kleuren, heeft die aanklacht alleen maar ver- zwakt en ongeloofwaardig gemaakt.

Geen rustige opening voor de stadshal

Het nieuwe grote afdak in Gent werd geopend. In de gelegenheidstoespraken bleef het schepencollege hardnekkig hetzelfde arrogante toontje aanslaan, over hoe prachtig het project wel is en hoe goed dat dit allemaal zal zijn voor Gent, met vele toeristen die naar dit wonder gaan komen kijken. Dat we er allemaal zullen aan wennen.

Dat we er samen een functie voor zullen bedenken… De kern van de zaak? Dat project van het stadsbestuur heeft bij de bevolking geen draagvlak. Dat was tijdens de opening pijnlijk duidelijk. Er waren voor- en tegenstanders, de speeches werden onthaald op applaus én veel boegeroep. Zeer opvallend was het feit dat de burgemeester gedurende heel de opening heeft gezwegen.