De gevaarlijke bocht van Wouter Beke

(1)

€ 2,20

73ste jaargang • nummer 22 • donderdag 1 juni 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

In de herfst van vorig jaar leidde het bijna tot de val van de regering-Michel. CD&V-kopstuk- ken Wouter Beke en Kris Peeters wilden enkel een verlaging van de vennootschapsbelasting toekennen indien daarvoor in ruil een meer- waardetaks op aandelen wordt ingevoerd. Voor N-VA en Open Vld was dat onaanvaardbaar.

Zij krijgen nu al de wind van voren van zelf- standigen en ondernemers die via hun vennootschap een deel van hun loon laten uitbe- talen in dividenden. De roerende voorheffing daarop is ondertussen opgetrokken tot 30 procent. Een financiële aderlating voor veel ondernemers. Berekeningen leren ook dat een meerwaardebelasting voor 70 tot 80 procent door Vlamingen zal worden betaald.

Sinds de crisis rond de koppeling meerwaardebelasting-vennootschapsbelasting is de regering de facto in lopende zaken gegaan.

En rees de vraag of niet beter vervroegde verkiezingen worden uitgeschreven. Want een gescleroseerde regering kan niet niets doen, terwijl er de komende twee jaar nog voor 6 tot 8 miljard euro besparingen moeten worden doorgevoerd.

Maar zie, vorig weekend leek de lucht boven de Wetstraat plots op te klaren. In weekend- interviews in De Standaard en Le Soir maakte Wouter Beke een opvallende bocht. Een meerwaardebelasting op aandelen is niet langer een absolute CD&V-eis. Beke ziet eerder heil in een nieuwe fiscale hervorming die leidt tot meer

‘rechtvaardige fiscaliteit’.

N-VA en Open Vld uit de tent lokken

Vanwaar die bocht? Bij sommige politieke waarnemers en belanghebbenden kon de pret niet op. Pieter Timmermans, topman van de werkgeversorganisatie VBO, twitterde dat een meerwaardebelasting definitief van tafel was.

Wouter Beke temperde dat enthousiasme. Voor hem is die belasting geen must, maar er moeten in de plaats wel andere fiscale hervormin- gen komen. Wat die zijn, blijft onduidelijk. Een verdere verhoging van de roerende voorheffing? Een aanpassing van de vastgoedfiscali- teit, met onder andere het invoeren van een belasting op reële huurinkomsten? Beke stelt niets voor. Blijkbaar wacht hij op de voorstellen van N-VA en Open Vld.

Hij wil hen uit hun tent lokken. Indien zij met onpopulaire voorstellen komen, kan Beke hen de schuld geven. De bocht van Beke is dus een gevaarlijke CD&V-zet. Ook al omdat het wellicht slechts om een toegeving gaat waarbij Beke hoopt iets in ruil te krijgen. En dan denken we

De gevaarlijke bocht van Wouter Beke

Een meerwaardebelasting is plots niet langer een absolute must voor CD&V-voorzit- ter Wouter Beke. De eis van de Vlaamse christendemocraten verlamde de federale rege- ring al maanden. Krijgt de regering-Michel voor haar laatste twee jaar dan toch een doorstart? Niet zeker. Wellicht wil Beke iets in ruil voor zijn soepelere houding inzake vermogensfiscaliteit. Een compensatie van miljoenen euro’s voor de Arco-coöperanten, bijvoorbeeld. Op kosten van de belastingbetaler.

meteen aan een oplossing voor de 800.000 Arco-coöperanten. Deze beleggers in de finan- ciële poot van de christelijke arbeidersbeweging dachten jarenlang dat ze spaarders waren en hopen op een compensatie voor de miljoenen die ze verloren bij de ondergang van Dexia, waarin Arco zwaar had belegd.

Een regeling zou de belastingbetaler miljoenen euro’s kosten. Beke maakte in de kranten- interviews duidelijk dat er eerst een oplossing moet komen voor Arco en dat er pas daarna gesproken kan worden over een gedeeltelijke privatisering van Belfius. De boodschap is duidelijk.

Daarmee zitten Open Vld en zeker N-VA in een moeilijk parket. Bij monde van Johan van Overtveldt en ACW-pitbull Peter de Dec- ker heeft de N-VA zich altijd verzet tegen een regeling voor de Arco-coöperanten waarbij de factuur grotendeels naar de belastingbetaler wordt doorgespeeld. De privatisering van Bel- fius is voor de rechterflank van de regering dan weer belangrijk. De opbrengst daarvan kan hel- pen om de staatsschuld te doen dalen.

Dreigen met een linkse coalitie

Met zijn bocht kan Beke ook druk zetten op N-VA met het oog op de verkiezingen van 2018 en 2019. Geen meerwaardebelasting, maar wel een ‘rechtvaardige fiscaliteit’, is wellicht code- taal voor nieuwe belastingverhogingen. Dat terwijl de fiscale druk in België met 46 procent al tot de hoogste van Europa behoort. N-VA wil graag naar de kiezer stappen met de trofee van de verlaagde belastingen.

Daarom dat de door de regering-Michel beloofde verlaging van de personenbelasting in de tijd gespreid is en pas in 2018-2019 op kruissnelheid komt. Van die trofee zal niet veel meer overblijven als de CD&V nog een belas- tingverhoging binnenhaalt.

En als dat bij de onderhandelingen met de andere regeringspartijen moeilijk zal verlopen, kan tacticus Beke dreigen met linkse coalities in de grote steden in 2018. Een soort groen- rood-oranje alliantie van Groen-sp.a-CD&V.

Een nachtmerrie voor Bart de Wever en con- sorten.

Om nog maar te zwijgen van de parlements- verkiezingen van 2019. De N-VA uit de Vlaamse regering houden, wordt moeilijk. Maar een centrum-linkse coalitie op federaal vlak van CD&V, cdH, de groene partijen plus PS en sp.a, is geen utopie. Wouter Beke zou dan zelfs het premier- schap durven opeisen.

Praten met Ebru Umar

Bladzijde 11

Deze week

‘De Zes’ weer

wat minder Vlaams?

In de faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode hebben alle inwoners een twee- talige brief in de bus gekregen met de sterke aanbeveling om zich op het gemeen- tehuis als Franstalig te registreren. Wie dat doet, zal gedurende vier jaar vanuit de gemeente steevast in het Frans worden aangeschreven, net alsof hij of zij in Brussel zou wonen. Zelfs minderjarigen worden hiertoe uitgenodigd.

Deze maatregel druist regelrecht in tegen de bestuurstaalwet en de fameuze omzendbrief-Peeters, waarin de facilitei- ten beschouwd worden als een middel tot integratie en waarbij Franstaligen telkens opnieuw een vertaling moeten opvragen.

Het is op basis van deze duidelijke regelge- ving dat het verboden was om tweetalige kiesbrieven rond te sturen. Omdat Damien Thiéry dit verbod aan zijn laars lapte, werd zijn benoeming tot burgemeester van Lin- kebeek zeer terecht geweigerd. De Raad van State bevestigde trouwens de niet-benoeming van Thiéry.

Toch was dit arrest een vergiftigd geschenk.

Sinds de BHV-wetten van 2012 is een tweetalige kamer van de Raad van State bevoegd voor alle geschillen inzake de faciliteitengemeenten, en dus niet langer een eentalige (Vlaamse) kamer. Om de niet-benoeming van Thierry te compenseren, gaf diezelfde Raad van State de suggestie mee dat er in de faciliteitengemeenten registers zouden aan- gelegd worden van inwoners die al hun cor- respondentie in het Frans willen ontvangen.

Dit kan wel een wens zijn van de Franstali- gen, maar voor dit soort registers bestaat er geen enkele wettelijke basis en bijgevolg is de aanleg ervan volstrekt illegaal.

Windels

Bij haar ophefmakend ontslag begin dit

jaar had voormalig schepen Geertrui Win- dels (CD&V) nog aangeklaagd dat de N-VA- ministers Weyts en Homans in dit netelige dossier geen stelling durfden innemen. Op 16 mei ging minister van de Vlaamse Rand Ben Weyts dan toch in de tegenaanval. Hij riep de Rodenaars op om een klacht neer te leggen tegen het aanleggen van de taalregis- ters, hetgeen kort nadien ook gebeurde door de Vlaamsgezinde oppositie. Ondanks deze klacht hebben de Franstaligen hun (dure) campagne in uitvoering gebracht.

Het is nu aan de Vlaamse regering (en meer bepaald minister Homans van Binnen- lands Bestuur) om kordaat op te treden: de registers moeten kort en goed worden verboden en alle inschrijvingen moeten naar de prullenmand. Als dit soort registers onge- moeid wordt gelaten, dan is het hek van de dam: dan evolueren de zes randgemeen- ten naar een Brussels taalstatuut, waarbij de noodzaak om Nederlands te leren onderuit wordt gehaald.

Minister Homans mag dit niet op de lange baan schuiven. Ook in Wezembeek-Oppem, Kraainem en Linkebeek heeft men gelijkaar- dige beslissingen genomen en zijn er taal- registers in de maak. Er moet dus dringend worden opgetreden. Vlaanderen kan zich niet veroorloven dat de taalwet buitenspel wordt gezet.

‘^t P.

De gekelderde boskaart

Joke Schauvliege kreeg het hard te verduren

(2)

Actueel 1 juni 2017

2 Uit de smalle beursstraat

De Chinese mondialisering

Een cartoon uit 2016 doet in financiële kringen nog altijd de ronde. Begin 2016 crashte de Chinese beurs, en in de cartoon komt een bode aan de leider van de Chinese Commu- nistische Partij zeggen dat de beurskoersen kopje-onder zijn gegaan. Die barst in tranen uit en zegt: “Dit is het einde van de Communistische Partij.”

Amerikaans soft protectionisme

Zover kwam het niet, want de beurskoersen herstelden zich snel. Wat de cartoonist vooral wou aantonen, was de ver- strengeling van de Chinese elite met de moderne kapitalisti- sche economie. Anno 2017 gaat dit nog een stapje verder. De Chinese president Wi Jinping is zijn land aan het voorberei- den op een nieuwe economische globaliseringsgolf. Hij heeft de omstandigheden mee. De Verenigde Staten waren decennialang de herauten van de vrijhandel. Dat is onder president Trump gewijzigd. De VS kiezen voor een softe versie van het protectionisme. Niet het totaal sluiten van de grenzen voor buitenlandse goederen. Wel een selectieve aanpak, afhankelijk van het belang dat het land heeft bij de import van bepaalde producten.

Ook de Europese Unie lijkt af te dwalen van haar rol als ver- dediger van vrijhandel. Niet dat de Europese Unie protecti- onistisch wordt. Dat zou een exporteconomie als Duitsland nooit aanvaarden. Maar het Europese discours gaat de laatste

tijd vooral over waarden en normen. De Europese leiders lijken onder impuls van Angela Merkel net een stel dominees die constant levenslessen geven en waarschuwingen de wereld in sturen. Economische belangen lijken op de tweede plaats te komen. Bovendien is de economische relatie tussen de VS en Duitsland naar een dieptepunt gezakt sinds Donald Trump zijn ergernis uitte over de vele Duitse wagens die de Ameri- kaanse markt overspoelen; wat in het autogekke Duitsland zeer slecht is gevallen.

Handelsoverschot

Op het vlak van vrijhandel en economische globalisering is zo een gat ontstaan en de Chinezen zijn daar nu in gesprongen.

President Xi Jinping bewandelt daarbij twee pistes. De eerste is het vrijwaren van het Chinese handelsoverschot. Dat is een fac- tor van economische en politieke macht. Vorige maand kwam het handelsoverschot van China uit op 262,3 miljard yuan, circa 38 miljard dollar. Dit was in maart nog ruim 164 miljard yuan. De export steeg stevig, gemeten in yuan met 14,3 procent. De VS daarentegen hebben een handelsdeficit van 347 miljard dollar. Trump wil dat verminderen, maar dat wordt een werk van lange adem.

Xi Jinping doet er alles aan om de huidige situatie te besten- digen. Zijn bezoek aan de VS een maand geleden was een succes. Aanvankelijk werd gevreesd voor een monetaire en han-

delsoorlog tussen China en de VS. De Amerikanen zouden hun dollar dermate doen verzwakken dat de Amerikaanse producten veel goedkoper werden en de Chinese veel duurder. Maar daar kwam niets van in huis. Meer nog, er werd een handelsakkoord gesloten dat aan Amerikaanse landbouwers en bedrijven en de Amerikaanse agro-industrie toegang verleent tot de Chinese markt. Een handelsakkoord met een waarde van 2,5 miljard dollar. Dat is de aanpak van Xi Jinping: van staat naar staat trekken en handelsakkoorden sluiten.

‘One Belt One Road’

Een tweede piste die de Chinezen zijn ingeslagen, is de ont- wikkeling van nieuwe zijderoutes. Het is een echo van de oude handelsroutes uit de middeleeuwen, die vooral door Marco Polo in Europa tot de verbeelding spraken. Het plan anno 2017 heet OBOR of One Belt One Road. Bedoeling van de Chinezen is een steeds groter deel van de handelsstromen van het Eur- aziatische continent in te pikken. Dat kan door het uitbouwen van een wegeninfrastructuur. De Aziatische investeringsbank maakt daar 100 miljard dollar voor vrij. China zelf pompt nog eens 113 miljard dollar in die nieuwe handelsroute. Ze zou rei- ken tot Londen.

De nieuwe zijderoutes zijn voor de Chinezen de ideale manier om hun productieoverschotten van staal, aluminium en cement kwijt te raken. Via de huidige kanalen, zoals handel met de Europese Unie, is dat niet mogelijk. Communistisch China wordt de motor van het kapitalisme van de 21ste eeuw.

A^ngélique VAnderstrAeten Terwijl de Verenigde Staten de weg van het soft-protectionisme inslaan en de Europese leiders niet verder raken

dan het geven van moralistische lessen, bereidt China zich voor op een nieuwe economische mondialiseringsgolf.

Trividend verzamelt vooral verliezen

Trividend kwam in het nieuws omdat het een lening aan de linkse nieuwssite Apache zou hebben geweigerd (zie ook het artikel op bladzijde 3 van collega Ceder).

Trividend biedt (achtergestelde) leningen aan en neemt ook kapitaalparticipaties tot 150.000 euro. Volgens de webstek is professor Koen Schoors (UGent) voorzitter van de raad van bestuur.

Opgericht in 2001

Trividend werd opgericht in december 2001 als een initiatief van verschillende solidaire financiers binnen de sociale economie. Op de webstek lezen we dit: ‘Zij zagen de nood aan ongeborgde kredieten (onderhandse leningen zonder garantiestructuur) en risicokapitaal in de sector, waarbij hun inbreng in Trividend als een hefboom werd gebruikt om middelen uit de private sector en de overheid aan trekken.

Ze slaagden in hun opzet.

Trividend werd een mooi voorbeeld van publiek private samenwerking. In 2010 werd Trividend erkend door de Vlaamse Overheid als het Vlaams Participatiefonds voor de Soci- ale Economie.’ Aldus de tekst op de webstek.

Landuyt

In 2001 was de regering-Dewael aan de macht in Vlaanderen. Waarom werd dit initiatief toen genomen?

‘Een financieel zetje geven aan Vlaamse zaakvoerders die winstbejag ondergeschikt maken aan ecologisch, ethisch en sociaal ondernemen’. Dat is grosso modo de bedoeling van Trividend, een initiatief van de Vlaamse minister van Werkgelegenheid, Landuyt (sp.a), en zijn collega van Financiën en Begroting, Van Mechelen (VLD)’, schrijft De Standaard begin 2002.

Het fonds is een ‘tripartite’ van de Vlaamse overheid, bedrijven uit de privésector (Bacob, KBC, Gevaert, P&V en VKW) en organisaties uit de sociale economie. Samen maken ze in eerste instantie een miljoen euro aan risicokapi-

taal vrij. Vandaag is dat opgelopen tot bijna 2,5 miljoen euro.

Overgedragen resultaat

Trividend werd van meet af aan opgericht als een commerciële cvba. In de statuten wordt ook bepaald wat er gedaan wordt met de winst (als er winst gemaakt wordt, natuurlijk). In het (laatste) jaarverslag van 2015 vinden we op bladzijde 7 een interessante tabel. We krijgen de ‘vergelijkende balans’ over de periode 2011 tot 2015.

Wat opvalt is dat het overgedragen resultaat (in de praktijk verlies) toenam van -262.475 euro in 2011 tot -714.997 euro in 2015. In men- sentaal: de onderneming maakte elk jaar in die periode verlies waardoor de totale verliezen eind 2015 al ruim 700.000 euro bedroegen.

Belangrijk is dat Trividend geen vzw is maar een commerciële cvba. De verliezen uit het verleden vormen voorlopig geen probleem, aan- gezien de kapitaalbasis voldoende groot is.

Maar de bedoeling van de vennootschap is wel om positieve resultaten te boeken.

Besluit

Op de webstek “positive-entrepreneurs.be”

lezen we dat ‘sociaal ondernemen rendabel kan zijn’. Kan zijn. In de praktijk blijkt dat een stuk moeilijker. Trividend realiseerde in de laatste jaren telkens een boekhoudkundig verlies.

Het is wachten op de resultaten over 2016.

Misschien komt er wel een (positieve) verras- sing uit de bus.

t^hierry d^ebels

Van geweerde president tot gegijzelde burgemeester

Zuid-Afrika:

In het “nieuwe” Zuid-Afrika gaat het van kwaad naar veel erger, en het ergste is dat de afgang niet meer in de schoenen van het destijds als onmenselijk gedoodverfde blanke bewind kan worden geschoven.

Bij wat ons vanuit de “regenboognatie” de jongste weken ter ore komt, zijn de “witten”

van ver noch van dicht betrokken. Al doet het ANC-bewind wreed zijn best om die witte

“gronddieven” de schuld te geven van alles wat sinds de landing van Jan van Riebeeck in 1652 in de soep gedraaid is, bij de akkefietjes die vandaag het land van Sarie Marais beroe- ren, zijn uitsluitend zwarte broeders betrokken.

Laat ik ter zake komen. De grootste vakbond van het land, Cosatu, die uitsluitend zwarte werkers groepeert én die een niet onaanzien- lijk aandeel heeft gehad in de opmars van het ANC, heeft zowaar aan president en ANC-boeg- beeld Jacob Zuma laten weten dat het hem van nu af aan verboden wordt nog het woord te komen voeren op bijeenkomsten van die vakbond. Aanleiding tot dat drastische verbod, was een samenscholing van Cosatu in Bloemfon- tein waarop de president zo hard was uitge- jouwd dat het spreken hem onmogelijk werd gemaakt. Toch wel een ernstig teken aan de wand, dat het de eerste keer is sinds het aan- treden van Nelson Mandela dat een president van de republiek te maken krijgt met zo’n ver- nederend verbod, waarvoor de vakunie als redenen aanvoert: leiderschapsstijl, schanda- len en corruptie. Meneer de president, slaap zacht, zou Boudewijn de Groot zingen.

Burgemeester gegijzeld

Ook op lager vlak gaat het in Zuid-Afrika met een rotvaart bergaf. Neem nu die rellen in de

Noord-West-provincie, in een zwarte voorstad van Lichtenburg, de geboortestad van gene- raal Koos de la Rey, waar zijn indrukwekkend doch verwaarloosde ruiterstandbeeld prijkt.

De naam ‘Ditsobola’, zal geen lezer iets zeggen, maar ook daar gaat het uitsluitend om een zwart onderonsje. De ditsobolanen zijn daar niet te spreken over de volgens hen onder- maatse dienstverlening van de “municipali- teit” en hebben daarom de raadsleden en de burgemeester, allemaal zwarten, gegijzeld. De gemeenteraadsleden hebben ze na korte tijd gelost, maar de burgervader kon pas worden bevrijd op O.-L.-H.-Hemelvaart om één uur

’s nachts door de plaatselijke (zwarte) politie, die prompt 32 oproerkraaiers gevangen- nam. De oproerige dorpelingen hadden in de gauwte ook het gemeentehuis in de fik gestoken, allicht zonder zich af te vragen wie voor een nieuw gebouw zal mogen opdraaien. Wie weet dat in Zuid-Afrika het leeuwendeel van de belastingen wordt afgedokt door de witte minderheid des lands, kent het antwoord op die vraag waarschijnlijk wel. En toch liepen, onlangs, op de universiteit van Pretoria stu- denten op de campus rond met een T-hemdje waarop duidelijk te lezen stond: “One settler, one bullet” (een kolonist, een kogel). Uiteraard heeft de academische overheid die oproep niet als racistisch veroordeeld, want zwarten kùn- nen niet racistisch zijn. Hoe vertrouwd zal die stelling onze lezers in de oren klinken…

hVo

Ook Gentse stadsscholen schaffen geschenk voor Moederdag af

“Niet alle kinderen groeien op in een gezin met een mama en een papa. Na overleg beslo- ten we om af te stappen van het traditionele moeder- en vaderdaggeschenkje. Uiteraard vin- den we het belangrijk dat ouders eens in de bloemetjes worden gezet en daarom organise- ren alle scholen iets voor de ouders tijdens de week van 22 mei!”

Dit bericht kregen de ouders van de Gentse stedelijke school De Kleurdoos. Wis Versyp (Vlaams Belang) vroeg op de gemeenteraad uitleg aan schepen Decruynaere (Groen). En ja, de schepen bevestigde dat er dit jaar in de klassen niet meer geknutseld wordt voor Moeder- dag of Vaderdag. Want wat met de kinderen in moeilijke gezinssituaties, of die twee vaders hebben, of een moeder en ook nog een plus-moeder, enzovoort?

In de plaats worden alle ouders eens per jaar op de school uitgenodigd waar de kinde- ren iets voor hen organiseren. Zij gaf wel toe dat er heel gemengde reacties waren van de ouders op deze beslissing.

(3)

Actueel

1 juni 2017 3

Groen opperhoofd

Mevrouw de huiswerkmaakster,

Gij zijt vorige zondag op de Zeve(re)nde Dag van de staatsomroep uw zeg komen doen over de ambities van uw partij in Ant- werpen en daarbuiten. Het viel mij op dat gij u de vrouwelijke variant van staatsmanne- lijke manieren en allures hebt aangekweekt.

Niet alleen hebt gij de losse truien, de afge- wassen jeansbroeken, de haren in de war en het goedkope brilletje ingeruild voor een stijlvolle kledingcode, gij hebt ook het oude drammerige jargon van de vorige genera- ties groenen achter u gelaten; iets wat uw kompaan en tafelspringer uit Mechelen nog niet echt onder de knie heeft. Meer dan ooit representeert gij een begoede middenklasse van hoogopgeleide bewoners - veelal welge- stelde tweeverdieners - van fraaie verkave- lingen die vaak ver van de sociale problemen leven waarmee de lagere sociale klassen in hun buurten reeds decennia geconfronteerd worden en waar geen bakfiets te bespeu- ren is omdat men dat daar gewoon niet kan betalen of omdat men vreest dat die toch vlak voor de voordeur gepikt gaat worden.

Ik heb het dan over armoede, vervreemding en uitsluiting van eigen mensen, waarvoor gij de kaart niet trekt en die u en uw clan dan ook niet voorzien van ingekleurde bolletjes in de stemhokjes. Die kiezen vaak voor de socialisten of het Vlaams Belang of de N-VA of zelfs voor de Amadezen van de PVDA.

Groen moet het hebben van de intellectu- ele wereldverbeteraars, de culturo’s en de vanop een afstand en met overheidsgeld gesubsidieerde ‘nieuwkomers’. Maar die laatsten lijken niet altijd toe te happen… In

‘t stad huist uw publiek in de culturele buur- ten zoals op het Zuid en in de elitaire wij- ken waar bijvoorbeeld Kristien Hemmerechts woont en in de al genoemde verkavelingen rond de stad. Niet in de gore woonblokken of de uitgeleefde en vaak door andere cul- turen en godsdiensten ei zo na overgeno- men buurten.

Uw pleidooi voor het optrekken van het minimumloon naar de Europese armoede- grens klinkt goed, maar het responsabili- seren van de ‘grote vermogens’, zeg maar

‘de rijken’, neigt heel sterk naar het kiezers afsnoepen van de communisten van de PVDA die al jaren schreeuwen dat de ‘rijken de crisis moeten betalen’. Ook de geruchten over een kartel of een ander samenwerkings- verband tussen Groen en de socialisten – in Antwerpen tenminste – lijken eerder inge-

geven door strategische dan wel uit sociale overwegingen. Want groenen en roden heb- ben elkaar nooit echt gevonden. Het stan- denverschil was altijd te groot.

Groen, sp.a en PVDA. En daarnaast het Vlaams Belang dat al dan niet met het uit- delen van pinten tijdens ‘tournées générales’

een niet onaardig deel van ‘de kleine man’

aanspreekt. En jawel, ook de N-VA met haar vele ex-VB-kiezers…

Gij hebt duidelijk een probleem met demo- cratisch verkozen rechtse meerderheden die er kwamen omdat de burgers dat wilden omdat zij decennialang door progressieve of uitgesproken linkse besturen in de steek zijn gelaten en het pamper- en subsidiërings- beleid voor minderheden en vreemdelingen behoorlijk beu zijn, terwijl zijzelf al jaren in wachtrijen voor sociale woningen en derge- lijke staan. Om nog te zwijgen van de islami- sering van hun buurten, waar zij zich onze- ker, onveilig en zelfs ‘vreemden’ zijn gaan voelen.

Van Trump tot De Wever is dan ook maar een hele kleine afstand voor u. Als gij uit- haalt naar uw burgemeester met onder meer het statement “Ik wil geen stad die verlamd wordt door angst en cynisme, maar één met perspectieven en hoop”, dan vraag ik mij in alle ernst af of gij dan toch iets wilt doen voor de hierboven genoemde Vlamingen. Ik durf het te betwijfelen. Gij hebt een andere agenda, want gij hebt immers maar één ambitie en dat is: ‘De Wever weg.’

Gij zegt ook, om hem te jennen en in een slecht daglicht te stellen: “We willen een fulltimeburgemeester voor alle Ant- werpenaren. Daar snakken steeds meer mensen naar.” Waarmee gij doelt op zijn dubbelmandaat als praatbarakker en bur- gemeester. Vreemde redenering is dat toch, want uw fractievoorzitter in de Kamer, de al genoemde politieke hyperkineet Calvo, dramt tot onze oren ervan tuiten de mantra af dat De Wever niet naar de Kamer komt omdat hij zich alleen met Antwerpen lijkt bezig te houden; haast voltijds dus. Wel dan?

Is het dat niet wat gij wilt? De groene logica is iets zeer vreemds…

Ik denk dat gij dan ook wel meer dan een tandje zult moeten bijsteken om de rechter- zijde aan de kant te krijgen en stemmen af te snoepen van uw linkse concurrenten. Maak uw huiswerk dus maar even opnieuw.

Briefje aan Meyrem Almaci

De eerste rel tussen N-VA en Apache dateert van vorig jaar. In de nasleep van het Gentse Optima-schandaal had de nieuws- webstek beweerd dat er ook in Antwerpen dubieuze contacten bestaan tussen politiek en bedrijfswereld. Meer bepaald zou de ex- kabinetschef van Bart de Wever, Joeri Dillen, zijn politieke invloed gebruikt hebben om bepaalde vastgoedtransacties te “vergemak- kelijken”. Zowel De Wever als Dillen hebben daar verontwaardigd op gereageerd. Dillen eist via de rechtbank zelfs een grote schade- vergoeding van Apache.

Apache voelt zich geviseerd

Tom Cochez en Karl van den Broeck, de twee gangmakers van Apache, zijn ervan overtuigd dat de recente blokkering van de steun, die ze reeds als verworven beschouw- den, alles te maken heeft met die kwestie. De Vlaamse overheid is immers de voornaam- ste aandeelhouder in Trividend en het was de vertegenwoordiger van Homans die een beslissend pleidooi hield tegen het toekennen van een kapitaalinjectie aan Apache.

In principe heeft Homans uiteraard gelijk.

Apache is geen project om sociale tewerkstel- ling te realiseren. Niet dat er helemaal geen argumenten te vinden zijn om steun te ver- antwoorden aan onafhankelijke journalistiek.

Maar dan wel onder de juiste rubriek en toegekend aan alle politieke strekkingen. Bij ‘t Pallieterke heeft de boekhoudster geen werk met het inschrijven van stortingen van de Vlaamse regering of enige andere overheid.

Het is opvallend dat er in de zaak-Apache streng wordt toegekeken op de toekennings- voorwaarden voor de steun. De Vlaamse overheid keert immers jaarlijks miljoenen euro’s uit aan honderden clubjes, onder een veelheid van goed klinkende noemers. In dit ons-kent-onswereldje zijn de regels voor toekenning van de steun vaak nogal vaag en de controle erop nog vager. Alles verloopt in ieder geval een stuk gesmeerder als de vereniging in kwestie een progressieve agenda dient, al dan niet verdoken.

Veel geld, geen enkele representativiteit

Zo worden, onder de noemer “bewegingen die gericht zijn op maatschappelijke ver- andering”, jaarlijks vele euro’s overgemaakt aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen (ideolo- gisch gestuurde vluchtelingenlobby), Kifkif (multiculturele propaganda), Hand-in-Hand (hetzelfde eigenlijk), GetBasic (betaalt de extreemlinkse webstek DeWereldMorgen), Liga voor Mensenrechten (extreemlinkse drukkingsgroep), het Ethisch Vegetarisch Ini- tiatief, Climaxi (klimaatfanatisme vermengd met tiersmondisme), en vele andere vereni- gingen die in dezelfde hyperprogressieve sfeer actief zijn. Het aantal rechtse of Vlaams- gezinde bewegingen op de lijst bedraagt nul.

Sommigen van deze clubjes slagen erin uit vele ruiven te eten. In een vorig artikel gaf ik al het voorbeeld van de radicale ecologisten van de Bond Beter Leefmilieu, die bedolven worden onder subsidies afkomstig van vijf verschillende niveaus: gemeentelijk, provin- ciaal, Vlaams, federaal en Europees. Ik zie het voor TAK of Pegida nog niet gebeuren.

Anderen eten zelfs meerdere keren uit dezelfde ruif. Vluchtelingenwerk Vlaande- ren krijgt van de regering-Bourgeois geld als

“beweging” (161.000 euro), als “sociale werk- gever” (32.000 euro) en als project van “cul- tureel erfgoed” (43.000). Het mag een tragische grap heten dat degenen die het land liefst willen overstromen met vluchtelingen erin slagen zichzelf te laten betoelagen onder de vlag van “steun aan het culturele erfgoed”.

Het Minderhedenforum, bekend als aan- stichter van het beruchte Pietenpact, krijgt jaarlijks een vast bedrag van 710.000 euro.

Daarenboven ontvangt de organisatie elk jaar

aanzienlijke bedragen voor “specifieke pro- jecten”. In 2016 was dat 1.500.000 euro, zoals bleek uit een parlementaire vraag van Tom van Grieken aan Homans.

Het gaat dus in de meeste gevallen om linkse bewegingen die slechts een margi- naal segment van de publieke opinie verte- genwoordigen, maar die toch kunnen blij- ven bestaan en agiteren dankzij een blijvend infuus met belastinggeld. De N-VA heeft deze situatie niet gecreëerd. Maar men zou op zijn minst toch mogen verwachten dat de partij pogingen zou ondernemen om deze onde- mocratische situatie recht te zetten.

Veel geklaag, geen actie

Maar dat gebeurt dus niet. Af en toe is er wel een incident met de partij. En dan gaan N-VA’ers klagen over het gedrag van deze of gene vereniging. Zoals wanneer Homans ontdekte dat de campagne tot verbanning van Zwarte Piet werd gevoerd met de subsidies van haar departement voor het Minder- hedenforum.

Vorige week was er nog een rel tussen Theo Francken en Kifkif, omdat deze club een spotprent had geplaatst waarin hij en Gwen- dolyn Rutten werden afgebeeld als gevan- genen van IS, klaar om onthoofd te worden.

Francken doet de waarheid geen geweld aan wanneer hij Kifkif bestempelt als “een gesub- sidieerd haatclubje”.

Maar de subsidies komen wel van een Vlaamse regering waarin zijn eigen partij de grootste is. Wat doet die aan de situatie? Niets. Integendeel zelfs: collega Thierry Debels berekende dat al deze “haatclubjes”

in 2016 aanzienlijk meer subsidies hebben ontvangen dan het jaar voordien. Voor Hand- in-Hand ging het zelfs over een stijging van 45 procent. Het is helaas stilaan een patroon geworden in de manier waarop de N-VA aan politiek doet: luidkeels een probleem aan- kaarten en er vervolgens volstrekt niets aan doen.

Homans en Demir hebben zich bijvoorbeeld de laatste maanden goed laten gaan in hun (terechte) kritiek op het Gelijkekansen- centrum UNIA. Maar Hendrik Vuye ontdekte dat met de laatste federale begroting aan dit militante agentschap bijkomende werkings- middelen zijn toegekend. Is dat niet godge- klaagd?

Alleen al hun gevoel voor democratie zou de excellenties van N-VA moeten vertellen dat eenzijdige politieke propaganda met steun van de staat een aanfluiting van de democratie is. Maar blijkbaar is dat geen voldoende stimulans tot actie. Zelfs de aan- toonbare vijandigheid van verschillende van deze groeperingen voor de N-VA zelf en hun pogingen tot sabotage van een immigratie- beleid met een democratisch draagvlak (cf.

de Liga, Vluchtelingenwerk, UNIA, Myria, ...), worden enkel beantwoord met wat gemor in de media, zonder plan of poging om aan de gesubsidieerde antidemocratie een einde te maken.

De guerrilla tegen Apache verandert daar niet veel aan: het is niet voldoende om enkel incidenteel en ad hoc in te grijpen wanneer iemand te veel kritiek geeft op Bart de Wever.

Ik geef het niet graag toe, maar in het geval van Apache kan men trouwens nog beto- gen dat onafhankelijke journalistiek - links of rechts - een maatschappelijk nut heeft.

Dat kan men niet zeggen van al die gesubsidieerde, extremistische groeperingen met meer personeel dan leden. Met hun intel- lectuele terreur tegen elke vorm van identi- teitsbeleid of immigratiebeperking, vormen ze een zware ballast voor het open debat en democratische evoluties. Zolang N-VA ze blijft subsidiëren, ga ik de jammerklachten van de partij over de onvermijdelijke en vol- komen voorspelbare incidenten niet meer al te ernstig nemen. J^urgen C^eder

Over Apache, Kifkif en andere roodhuiden

Het is oorlog tussen Apache en Liesbeth Homans. Apache is een linkse nieuws- webstek die zichzelf graag beroemt op onafhankelijkheid en “diepgaande onder- zoeksjournalistiek.” Ambitie heeft de webstek genoeg. Geld om die waar te maken niet. Dus rekende Apache op een injectie van 150.000 euro risicokapitaal van Trivi- dend (het Vlaamse Participatiefonds voor Sociale Economie). En daar heeft Homans nu, om politieke redenen, een stokje voor gestoken. Tenminste, dat beweert Apache.

TrouwSToET

Het seizoen van de claxonnerende trouw- stoeten is weer aangebroken. Geen week- end gaat voorbij of we zien lange karava- nen van toeterende sportwagens en “strech limos’ voorbij rijden. Bij de autochtone bevol- king levert het onbegrip op.

In Dilbeek raakten een vijftal agenten gewond toen ze probeerden zo’n karavaan aan de kant te zetten. Het Marokkaanse gezel- schap was afkomstig uit Sint-Joost-Ten-Node en kwam in Dilbeek trouwfoto’s nemen.

Een dag nadien passeerde een andere kara- vaan, komende uit Molenbeek, en op weg naar een feestzaal in Dilbeek. Deze keer greep de Dilbeekse politie niet in, maar begeleidde de stoet naar de zaal. Met niet minder dan vijf politiewagens! U wou toch ook meer blauw op straat, nietwaar?

De komende weken zal er minder geclaxon- neerd worden, want sinds vorige vrijdag is het ramadan, en dan wordt er niet getrouwd.

Maar vanaf zondag 25 juni mag terug volop getrouwd en geclaxonneerd worden. Onze politie, uw vriend, staat paraat. Voorlopig nog zonder hoofddoekjes…

DoEL 4

Vorige vrijdag werd kernreactor Doel 4 onverwacht stilgelegd. Niks ergs aan de hand, een lekje in de waterleiding, en zaterdag was alles hersteld.

Doel 4, dat is de kerncentrale waar op 5 augustus 2014 een sabotagedaad werd gepleegd. Tot op heden is de dader niet gevonden. Binnen twee maanden vieren we

de derde verjaardag van die sabotage, die ons land miljarden euro’s gekost heeft. Kerncen- trales worden geacht bij de best beschermde gebouwen te behoren, en daarom alleen al is het beangstigend dat een saboteur zo’n slag kon slaan. Maar het is nog veel beangstigen- der dat drie jaar na datum nog geen dader kon gevonden worden. De groep potentiële daders die toegang had tot het lokaal, is noch- tans heel beperkt.

‘Het onderzoek loopt nog’, blijft Koen Geens orakelen.

Ramadan zorgt voor problemen op de werkvloer

(4)

Ambtsplicht

Bij de aanvang van een plenaire zitting wordt altijd voorgelezen wie zich verontschul- digd heeft. Dat is belangrijk, want als men een geldige reden heeft, dan telt die afwezigheid niet mee wanneer wordt nagegaan of men bij 80 procent van de stemmingen aanwezig was. Van die 80 procent hangt immers af of men zijn volledig hongerloon krijgt of niet. Zo hoorden we woensdag de naam van Elio di Rupo noemen die zich verontschuldigd had

‘wegens ambtsplicht’. Niemand stelt zich daar vragen bij, tenzij wij, de wakkere redacteurs van ’t Pallieterke. Wat bleek? Di Rupo was op het moment van de zitting in de Kamer aan het manifesteren in de straten van Brussel tegen Trump. Ambtsplicht noemt de gestrikte dat…

Misschien kan de deontologische commissie van de Kamer zich eens over dat ‘bedrog’ bui- gen en zijn reden van afwezigheid verwerpen?

Dat lijkt ons iets voor Peter de Roover, om daar eens een staatszaak van te maken.

Hoe vaak nog?

De tragische gebeurtenissen die de isla- mistische terreuraanslagen zijn, zorgen op den duur voor obligate vertoningen. Het was woensdag niet anders, toen Kamervoorzitter Bracke de aanslagen in Manchester noemde en enkele ogenblikken stilte vroeg ter nage- dachtenis van de slachtoffers. Op zich is daar niks mis mee, natuurlijk, maar men kan zich de vraag stellen hoeveel keer men nog zo’n herdenkingsmomenten gaat moeten inlas- sen en achter de feiten zal moeten nahollen.

Men belooft wel altijd niet te zullen toegeven aan haat en terreur, maar niemand durft het kwaad met naam en toenaam noemen, laat staan dat men ongezien harde maatregelen in het vooruitzicht stelt. Als de Europese lan- den niet bikkelhard gaan optreden, zowel pre- ventief als effectief, en hun grenzen wagen- wijd openhouden, dan zullen de Kamerleden nog vaak een minuut stilte moeten houden.

Als het goed is…

Jan Penris van Vlaams Belang had vragen bij het zogenaamde Kanaalplan, dat in beeld moet brengen wie in het Brusselse woont en of daar geen schuiladressen zijn voor gangsters en terroristen. Met andere woorden: doorge- dreven domiciliecontrole. De politiediensten zouden uitstekend werk verrichten, en daar feliciteerde hij minister Jan Jambon ook voor.

Alleen, de gemeentelijke administratieve ver- werking van de gegevens zou nogal stroef ver- lopen. De minister erkende dat en hij beloofde meteen nog meer ondersteuning aan te bie- den, zoals in Molenbeek al is gebeurd. Ieder- een content dus. Jan Penris liet dat op zijn eigen manier blijken: “Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, uw partij had bij de ver- kiezingen een schitterende slogan: Denken, Durven, Doen.

Denken doet u, u hebt een aantal van onze gedachten zelfs overgenomen, waar- voor dank. Durven doet u ook, er zijn nog een paar stormers in uw partij en ze zijn ook bij de mijne welkom. Wat doen betreft, zou ik u het woord van De Strangers willen meege- ven, want wij zijn allebei fan van die groep:

a g’iet wilt doeng, is ’t klèr joeng, doeget mor doeget goe.”

Afschaffen die (h)a(n)del!

En ja, Veerle Wouters (ex-N-VA) was ook weer op de afspraak. Deze keer had ze het

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 1 juni 2017

4

over een mogelijke tussenkomst destijds van Albert II om een adellijke titel te bekomen voor de omstreden zakenman George For- rest. Omdat de toekenning van adellijke titels medeondertekening van de minister van Bui- tenlandse Zaken vereist, stelde zij dan ook voor meer transparantie te voorzien voor de Kamerleden en het dus uit de beslotenheid van bepaalde cenakels te halen. Voor minis- ter Reynders is er niks aan de hand en verloopt alles volgens de regels. Punt.

In haar repliek schakelde Veerle een ver- snelling hoger door te stellen dat het toeken- nen van adellijke titels niet meer van deze tijd is. In een moderne democratie leven burgers, en daar horen geen edellieden bij. “Wij heb- ben absoluut geen nood aan Belgische edel- lieden”, zei ze.

Misschien kan ze haar handtekening doen toevoegen aan het ‘voorstel van verklaring tot herziening van artikel 113 van de Grondwet voor wat betreft de afschaffing van de adel’

van Barbara Pas (VB). Zij diende dat voorstel reeds in op 21 oktober 2014.

Weer in beeld

Jawel, hij is nog onder ons! We hebben het over Pieter de Crem, de staatssecretaris voor Buitenlandse Handel. Bart de Wever vroeg zich ooit hardop af waarmee die eigenlijk zijn dagen vult. Hij kreeg in de Kamer voorwaar een vraag voorgeschoteld, zij het dan van een brave partijgenote, de Kempense Griet Smaers.

Het was zo een typische vraag om ‘iets’ te vragen. Het ging over de evolutie van de bui- tenlandse investeringen in België. Algemene vraag, algemeen antwoord. Het heeft geen zin erop in te gaan. Maar Pieter was weer in beeld geweest. En daar was het uiteindelijk allemaal om te doen. Geeuw!

Reisbureau Maingain

Enkele maanden geleden had de hoofd- redacteur van ’t Pallieterke het er al over in een gestoffeerd artikel: er was een voorstel van resolutie ingediend door Olivier Maingain (Défi, vroeger FDF) om een initiatief te doen nemen ten aanzien van Duitsland om de mili- taire pensioenen van nog enkel tientallen militaire collaborateurs – een dertigtal – die

‘damals’ een tijdlang de Duitse nationaliteit hadden, te doen afnemen.

Omdat Maingain een pitbull is die zijn prooi niet lost, had hij op 28 april jl. een brief geschreven aan de bevoegde Kamercommis- sie met het voorstel om met een delegatie van de Kamer, ‘experten’ van CEGESOMA (Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Heden- daagse Maatschappij) en de Groep Herinne- ring, en vertegenwoordigers van de regering, naar Duitsland te trekken om de dossierbe- heerders van de geïncrimineerde oorlogspen- sioenen te ontmoeten. De commissie legde een verzoek in die zin voor aan de Conferen- tie der voorzitters (de fractievoorzitters van de erkende fracties in de Kamer).

Er bleek geen enkel verzet te zijn, ook niet van de drie aanwezige N-VA’ers in die verga- dering. Meer nog: de conferentie stemde zelfs in met de tenlasteneming van de reis- en ver- blijfskosten van deze delegatie. Hoewel geen lid van de Conferentie, was Maingain toch de ganse duur van deze vergadering aanwezig…

Zeer vreemd, want nergens in het verslag van dat gremium staat in welke hoedanigheid hij daar was. Of was het als toekomend reis- en delegatieleider?

Nog altijd is Joe Hill de bekendste “martelaar” van de Amerikaanse arbeidersbeweging.

In de vroege jaren zeventig werd hij weer een idool van links dankzij Joan Baez en Pete See- ger (al zingt Paul Robeson de ballade van Joe Hill veel mooier).

Rond 1 mei programmeerde de VRT toen altijd de sociale filmdrama’s “Adalen 31” of

“Joe Hill”, twee prachtige films geregisseerd door de Zweed Bo Widerberg. Maar ook twee jaar geleden werd Hills executie, honderd jaar geleden, massaal in de VS herdacht.

Rusteloos

Joseph Hillström was een Zweed. Toen hij 8 jaar was, stierf zijn vader, een spoorweg- arbeider, bij een arbeidsongeval. Hillström kreeg tuberculose, overwon zijn ziekte, maar zijn gezicht en lichaam vertoonden zware lit- tekens. Hij geleek maar weinig op de acteur Thommy Berggren in de film. Na de dood van zijn moeder migreerde Hillström in 1902 op zijn 22ste naar de VS. De jonge Zweed was de klassieke “man van duizend stielen” die overal werk aannam.

Lang duurde dat nooit, want hij had tem- perament, liet zich niet door de bazen ringel- oren en begon zeer vroeg zijn medearbeiders te verenigen om gezamenlijk sociale eisen te stellen. Waarna Hillström onmiddellijk aan de deur gezet werd. Hij leerde vlug en vrij goed Engels en veranderde zijn naam in het kortere Joe Hill. Hij was een rusteloze natuur die niet lang ergens bleef; hij vertrok naar het wes- ten van de VS, waar hij van noord tot zuid allerlei klussen opknapte. Hij maakte zelfs de beroemde aardbeving van San Francisco mee.

Zijn favoriete vervoer was zich aan boord hijsen van een vrachttrein. Meestal botste hij dan op andere illegale passagiers met wie hij informatie uitwisselde. Hij bleef die treinen gebruiken nadat hij zich meer en meer met het IWW inliet.

Het IWW

De vakbond I(ndustrial)W(orkers of the) W(orld) was een nieuw en radicaal verschijn- sel in de Amerikaanse sociale verhoudingen.

Vakbonden bestonden wel, maar die waren altijd per beroepsgroep georganiseerd. Met de migranten uit Europa die einde 19de begin 20ste eeuw massaal toestroomden, arriveerden ook marxistische en socialisti- sche ideeën.

Het IWW verzamelde alle beroepsgroe- pen onder één koepel. Het verwierp radicaal het kapitalisme en vond dat bedrijven moesten geleid worden door de eigen arbei- ders. De vakbond voelde zeer weinig voor overleg met de bazen en verkoos liever de directe aanpak, de harde algemene staking.

Dat stond zo haaks op de Amerikaanse men- taliteit dat gezagsdragers graag hun oren lie- ten hangen naar de wensen van de bedrijven en met harde hand optraden om stakingen te breken met behulp van politie of staatsmili- ties. De bazen aarzelden niet een beroep te doen op gewelddadige boeven en stakings- brekers. Het IWW bestond ook niet uit doe- tjes en die draaiden de hand niet om voor zware vechtpartijen.

In sommige mijnen en bij spoorlijnen waar de vakbond sterk stond, was “rood of geen brood” geen theorie maar praktijk. Hill voelde zich in zijn sas in sociale conflicten en overal waar hij tijdens zijn zwerversleven een baan- tje aannam, preekte hij het credo en probeerde hij een vakbondsorganisatie op poten te zetten.

Hij begon liedjesteksten te schrijven;

hij gebruikte eenvoudige en gemakkelijke Engelse woorden die ook begrepen werden door recent aangekomen immigranten. Hij schreef de teksten op de muziek van hym- nes van het Leger des Heils die veel IWW’ers kenden omdat ze bij hun stakingen dikwijls op een afdeling botsten die probeerde met muziek het conflict te verzachten. De teksten van Hill stonden in het rode The Rebel Song Book, dat nog altijd bestaat.

Joe Hill was dus een bekende figuur, maar niet een van de leiders van het IWW.

Zwijgen tot ter dood

Eind 1913 trok hij naar Utah, waar hij ging werken in een mijn niet ver van Salt Lake City.

Op zaterdagavond 10 januari 1914 verscheen hij bij een dokter met een zware verwonding:

een kogel door een long. Hij verklaarde dat hij ruzie had gemaakt over een vrouw en meer wilde hij niet zeggen.

De maandag daarna las de arts dat een kruidenier (een vroegere politieman) en zijn zoon die zaterdag vermoord waren. Er was niets gestolen en uit de getuigenis van een andere zoon bleek dat de voortvluch- tige dader een rode bandana droeg en waarschijnlijk gewond was. De dokter gaf Hill aan en die werd niet zachtzinnig gearresteerd. In zijn kamer vond de politie een rode bandana.

Hill was niet de enige die achter de tralies terechtkwam, want de politie vermoedde dat de moord een wraakactie was op de vroegere politieman. Maar Hill werd verdachte nummer één omdat hij hardnekkig weigerde te vertellen hoe hij gekwetst werd. Zijn IWW- verleden sprak natuurlijk niet in zijn voordeel, maar hij deed er ook alles aan om zichzelf in de problemen te brengen. Twintig maanden bleef hij in de gevangenis zonder dat hij iets vertelde over wat er gebeurd was. Op zijn proces verklaarde hij theoretisch correct dat hij niet moest bewijzen dat hij onschuldig was. De overheid moest maar bewijzen dat hij schuldig was.

Hij was niet tevreden met zijn advocaten, zette hen aan de deur en verdedigde zichzelf, waarbij hij verschillende keren woedend incidenten creëerde. Het proces was geen farce zoals men later beweerde, maar Hills gedrag overtuigde de jury dat hij wel dege- lijk de moordenaar was. Unaniem kreeg hij de doodstraf. Zijn testament was een echte Joe Hill tekst: “My will is easy to decide for there is nothing to divide”. “Onmiddellijk regende het verzoeken uit de hele VS om het von- nis niet uit te voeren. Zelfs president Wilson (Democraat) vroeg de gouverneur van Utah om de executie uit te stellen, omdat Hill een Zweed was en hij met Zweden wilde overleg- gen. De gouverneur (een Republikein) had er geen oren naar. Men bond Joe Hill op een stoel, blinddoekte hem en kleefde een witte vod op zijn pak ter hoogte van zijn hart. Tra- ditioneel was één van de geweren waarmee hij werd doodgeschoten geladen met een losse flodder.

Schuldig of niet schuldig?

Bibliotheken zijn er sindsdien geschreven over de schuld of onschuld van Joe Hill. De waarschijnlijkste versie is dat hij gelijk had.

Hij en een vriend maakten ruzie over een dame en zijn vriend schoot hem neer, nam het hazenpad en verdween voor altijd. Hill zweeg om de reputatie van de dame niet te beschadigen, zoals zij tientallen jaren later in een brief bevestigde.

De dader was waarschijnlijk een Noorse beroepscrimineel die later nog een van de lijfwachten van Al Capone werd. Blijft de vraag waarom Hill vrijwillig de dood inging, en waarom die vriend en die vrouw niet spraken toen het duidelijk was dat Hill voor het executiepeloton zou eindigen. Zijn recent- ste biograaf schrijft dat dit de wil van Hill zelf was. Hij was een van die zeloten die zijn leven opofferde om het IWW een martelaar te bezorgen. Met succes, want de herinnering bleef bestaan en werd in 1969 op het festi- val van Woodstock door Baez nog eens extra leven in geblazen toen zij het liedje zong dat in de jaren dertig op korte tijd geschreven en gecomponeerd werd in dat eenvoudig Engels dat Joe Hill altijd gebruikte.

“I dreamed I saw Joe Hill last night, alive like you and me”

“Says I but Joe you’re ten years dead, I never died says he”.

J^an n^eckers

Joe Hill

Terroristen die zichzelf opblazen, krijgen van sympathisanten de titel “martelaar”.

Maar een echte “martelaar” neemt geen onschuldigen mee in zijn dood, die gaat alleen naar het einde. Zoals Joe Hill deed.

(5)

Actueel

1 juni 2017 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Bossen van Vlaanderen

In 1991 liep de televisiereeks De bossen van Vlaanderen, over moorden en duistere zaken, het geheel badend in dat broeierige cliché- sfeertje waarop de VRT het patent heeft. Na de moord op de boskaart van de onfortuinlijke Joke Schauvliege (een archetypisch Vlaams meisje) en de stampei over dit al jaren aan- slepende nachtmerriedossier, kon een debat in het Vlaams Parlement niet uitblijven. Geert Bourgeois (archetypisch Vlaams noestigaard) begon met een verklaring over de goede bos- arbeid van de Vlaamse regering die nu wel haar huiswerk gaat overdoen. Over de eerder gevolgde bizarre communicatiestrategie sprak de minister-president niet. Verder in het debat merkte hij nog op dat een eensgezinde regering op doordachte wijze werk zal gaan maken van het hele spul. Schauvliege van haar kant hield staande dat haar kaart, gelet op de beperkingen, een prachtstuk was, maar dat nu de aanpak zal veranderen omdat men anders zou zijn vastgelopen. Een uitgelezen kans voor de oppositie om de diep verdeelde regering aan te vallen.

Pispaal

Om eens flauw te doen: wij zien door de bomen het bos niet meer. Het gaat over bos- criteria, oppervlakten, eigendomsrechten, kap- vergunningen, lokale overheden en zelfs over het bebossen van onbebost bosgebied. Het is dan niet moeilijk om met alles te gooien en te goochelen. Elisabeth Meuleman (Groen) vond de Vlaamse bosbedekking – dertien procent – bijzonder schraal en ze stelde dat er onder Schauvliege zienderogen bos verdween. Wat de regering nu flikte, was overigens knullig en absoluut wanbeleid. Bruno Tobback (sp.a) kon het niet laten iets over de klimaatverandering te zeggen, maar hij hing toch vooral een ver- haal op over een Vlaamse regering die verkocht was aan grondspeculanten en natuurhatende bedrijven, en over het bedrieglijke gekonkel met de boskaart. Stefaan Sintobin (VB) vond het boskaartgedoe op zijn minst amateuris- tisch. Hij leek het wel jammer te vinden dat Schauvliege zowat iedereens “pispaal” is, zelfs van haar coalitiepartners. Tijd om daar misschien eens de politieke consequenties aan te verbinden, aldus nog Sintobin.

Instrumentendecreet

Lydia Peeters (Open Vld), die een verdacht optimistische liberale visie verkondigde, kreeg Tobback en Meuleman over zich heen. De bossen zijn vogelvrij verklaard en als het van de liberalen afhangt, blijft geen boom overeind staan. Wilfried Vandaele (N-VA) die zich steeds als overtuigd bosmens heeft gemanifesteerd sprak zijn hoop en geloof uit in de “doorstart”

die de regering nu zal maken. Enige hoon was zijn deel, want N-VA en Open Vld streven nu eenmaal de totale ontbossing van Vlaanderen na, tenminste in de roodgroene lezing van de zaken. Lode Ceyssens (CD&V) scheen geit en kool te willen sparen; hij pleitte voor bedacht- zaamheid en voor de bescherming van bos en burger, een mooie vondst.

Blijft het aanvoelen, vooral ter linkerzijde, dat de zaak naar de Griekse kalender wordt verschoven, omdat de regering er niet uitkomt en er lokale verkiezingen in de lucht hangen.

Een indruk die niet wordt verzwakt door het aangekondigde tovermiddel van een instrumentendecreet dat maar eerst eens goed op poten moet worden gezet om het ruimtelij- keordeningsbeleid te “flankeren”. Misschien wordt tekortgeschoten wat bosbeleid betreft, maar over het rijke woekeren van decretaal kreupelhout mag zeker niet worden geklaagd.

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

5 minuten

persoonlijke moed!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Peter Benoit in stilte in ere hersteld

Het was een eigenaardige e-mail die ik vorige week op 22 mei ontving van een Vlaamse vriend:

“Op zondag 28 mei 2017 om 10u15 orga- niseert de stad Antwerpen (schepen voor patrimonium Caroline Bastiaens) een herinhuldiging van het gerestaureerde monument voor Peter Benoit, maar veel ruchtbaarheid wordt daar blijkbaar niet aan gegeven. Jam- mer want Peter Benoit verdient beter. Deze plechtigheid gaat door aan de tuin van de Harmonie waar het Benoitmonument staat.

Daarom deze oproep om nu zondag te zorgen voor een mooie Vlaamse aanwezigheid, liefst met wat leeuwenvlaggen.”

Een vraag die ik me stel: waarom werd er zo weinig ruchtbaarheid gegeven aan deze herinhuldiging? Want het klopt, in de klassieke tijdschriften van de Vlaamse Beweging heb ik geen letter, geen aankondiging terug- gevonden. Blijkbaar gaven de organisatoren (stad Antwerpen, Prov. Antwerpen en het Peter Benoitfonds) er de voorkeur aan om zo weinig mogelijk ruchtbaarheid te geven aan de bijeenkomst. Straf.

Vlaamsgezind

Inderdaad, Peter Benoit verdient beter.

Niet voor niets is hij onze grootste componist die prachtige muziek gecomponeerd heeft.

Nochtans is hij in het buitenland nauwelijks bekend. In Gazet van Antwerpen lees ik op maandag een verslag van de herinhuldiging van het monument. In geen enkele zin van het artikel wordt verwezen naar de Vlaams- gezindheid van Peter Benoit. Geen letter over het feit dat hij streefde naar een verneder- landsing van het muziekonderwijs. Geen ver-

wijzing naar zijn “Het lied der Vlamingen”, geen verwijzing naar zijn pleidooi voor culturele samenwerking met Nederland. Tegen het Belgische (Franstalige) establishment in, startte hij met een Vlaamse muziekschool, die later, in 1898, het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium in Antwerpen werd. In 1995 werd de naam van het conservatorium aangepast: Koninklijk Conservatorium Ant- werpen. Weg met het ‘Vlaamse’ in de naam.

Van de Velde

Als Vlaamsgezinde streed Benoit voor de oprichting van een eigen Vlaamse opera en hij ijverde ook voor een eigen Vlaams operagebouw. Dat operagebouw werd enkele jaren na zijn dood op de Frankrijklei te Antwerpen gerealiseerd.

Benoit stierf op 8 maart 1901. In 1934 werd voor het operagebouw in Antwerpen een imposant herdenkingsmonument ingehul- digd. In 1951 verhuisde het monument naar het Harmoniepark, waar het verkommerde en ten prooi viel aan vandalisme. Enkele jaren geleden heb ik deelgenomen aan een Peter Benoitwandeling (met mijn Marnixring), en we konden toen vaststellen dat het monument een dringende restauratie nodig had.

Zelfs de graffiti werden niet meer verwijderd.

Het is de verdienste van Luk Lemmens, Benoit-liefhebber en N-VA-gedeputeerde, dat het monument na dertig jaar moeizame dos- sierstrijd, eindelijk is gerestaureerd. Overi- gens, het monument werd ontworpen door Henry van de Velde, architect en vormgever, maar vooral één van de belangrijkste Belgi- sche architecten. Het is bovendien het enige werk in Antwerpen van deze architect.

Henry van de Velde werd na de oorlog ten

onrechte – zoals zovelen – beschuldigd van collaboratie, maar het kwam nooit tot een proces. De man ging wel in vrijwillige bal- lingschap naar Zwitserland, waar hij in 1957 overleed.

Operagebouw

Het was de wens van Luk Lemmens en het Benoitfonds (en vele anderen) dat het monument zou herplaatst worden op het plein voor het operagebouw, waar het oor- spronkelijk stond. Dat is historisch gezien de enige logische locatie. Maar om zogezegd

‘stedenbouwkundige’ redenen kan dit niet.

En zo blijft het Peter Benoitmonument weg- gestoken in een hoek van het Harmoniepark.

We zijn benieuwd wanneer de eerste graffiti terug opduiken.

Blijft de vraag waarom de vorige (socialis- tische) stadsbesturen, provinciebesturen en andere overheden nooit iets hebben onder- nomen om de verwaarlozing van het monument tegen te gaan.

Het monument is in ere hersteld en daar zijn we blij mee. En het Benoitfonds is bezig, samen met deFilharmonie, om alle werken van Peter Benoit opnieuw uit te voeren en te verzamelen op een cd. Noteer alvast de datum van 10 november 2018 (volgend jaar) wanneer “De Oorlog” wordt uitgevoerd, door deFilharmonie (sinds kort met de nieuwe naam: Antwerp Symphony Orchestra) in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.

Vlaanderen mag meer dan trots zijn op de muziek van Peter Benoit. Maar wie diens Vlaamsgezindheid probeert weg te gommen, doet aan geschiedenisvervalsing.

Karlvan Camp

Anderlechtfeest verknald door Brusselse dwergen

Anderlecht is opnieuw kampioen geworden en heel het land heeft het geweten. Nor- maal gezien gaat het binnenhalen van de landstitel gepaard met groot feestgedruis, maar ditmaal stak het Brussels Gewest daar een stevige stok voor: geen grote parade door het centrum van Brussel of de Heizel, geen kampioenenviering en zeker geen ont- vangst door de Brusselse regering.

‘On ne trinque pas…’

De onwil van het Brussels Gewest heeft alles te maken met de weigering van Anderlecht om mee te werken met de grote droom van Vld’er Guy Vanhengel: het megalomane Eurostadion in Grimbergen. Vanhengel en zijn kompaan Rudy Vervoort wonden er in de Franstalige pers geen doekjes om: “On ne trinque pas avec des gens incorrects.” Anderlecht heeft inderdaad al een tijd geleden afgehaakt en blijkbaar is die beslissing definitief. Velen hadden gedacht dat de weigerachtige houding van het Ander- lechtbestuur slechts een strategisch maneu- ver was om een lagere huurprijs af te dwingen (brouwers zoals InBev willen immers altijd het onderste uit de kan), maar de voorbije maanden is het bij Vanhengel en Ghelamco begin- nen dagen dat de keuze van Anderlecht definitief is.

Erg verwonderlijk is dit niet. Zelfs voor een grote club als Anderlecht is het ontworpen Ghelamcostadion veel te ruim. Het huidige

Vanden Stockstadion kan maximaal 21.500 toeschouwers ontvangen. Anderlecht wil dit optrekken naar 30.000, maar het bouwen van een derde ring is in het Astridpark niet evident en zal vooral niet leiden tot een betere voetbal- beleving. Daarom is Anderlecht al geruime tijd vragende partij voor een nieuw stadion elders in Brussel. Maar de club vreest terecht dat een verdrievoudiging van de capaciteit naar 60.000 plaatsen zal leiden tot een ‘leeg’ gevoel bij de wedstrijden, een totaal gebrek aan sfeer en bijgevolg ook… zwakkere resultaten.

Geen spatje hoop

Vanhengel verwijt de directie van de paars- witte club woordbreuk, maar hij zou toch vooral in eigen boezem moeten kijken. Hij heeft met Ghelamco gekozen voor een buiten- gewoon arrogante bouwheer, die het niet eens nodig vond ernstig in overleg te treden met zijn belangrijkste potentiële huurder. Net zoals de gemeente Grimbergen werd ook Anderlecht voortdurend voor voldongen feiten geplaatst.

Er werden tijdens de voorbereidende fase bij de Vlaamse overheid allerlei ontwerpen ingediend die niet eens besproken waren met de club en ook bij de bouwplannen zelf kreeg Anderlecht geen inspraak. Is het dan verwonderlijk dat je het deksel op de neus krijgt?

Het belachelijke gedrag van Vanhengel en minister-president Vervoort toont vooral aan dat de breuk tussen Anderlecht en Ghelamco niet meer te lijmen valt.

Mocht er nog een spatje hoop zijn, dan had Vanhengel zich wellicht iets diplomatischer opgesteld, maar nu lijkt het water definitief voorbij de molen. Dat betekent niet dat het project van het Eurostadion voorgoed van tafel is. Ghelamco is immers vooral geïnteresseerd in de grote commerciële campus die naast het stadiongebouw zou opgetrokken worden. Die reusachtige donut (met een binnenpark van 2 hectare) kan contractueel evenwel niet opgetrokken worden zonder tegelijk het Eurosta- dion te bouwen. Het Ieperse bedrijf zal dan ook alles uit de kast halen om zijn plannen door te zetten, zelfs al hebben ze geen topclub die jaarlijks voor 10 miljoen euro aan huurinkomsten zorgt.

Bij Anderlecht zijn ze niet te spreken over de zielige houding van het Brussels Gewest. Ope- rationeel manager Van Biesbroeck en commu- nicatieman David Steegen pikken het niet dat ze worden weggezet als incorrecte mensen.

Ze krijgen woedende reacties van hun suppor- ters, die niet kunnen begrijpen dat hun club zo hautain wordt behandeld door de Brus- selse politici.

Kleine meneertjes

Veel kiezers zullen Vanhengel en Vervoort door dit incident niet verliezen, want het over- grote deel van de Anderlechtsupporters woont buiten Brussel. Maar toch is het stadiondos- sier stilaan erg schadelijk aan het worden voor het imago van de Brusselse regering: het werd een schoolvoorbeeld van amateuristische aanpak, gebrek aan transparantie en belangenver- menging.

Wat ook het eindresultaat zal zijn, veel eer valt er voor Vanhengel en Vervoort in dit dossier niet meer te rapen. Ze hebben zichzelf te kijk gezet als politieke dwergen die niet in staat zijn om enige allure te geven aan hun stad. Zelfs de bouw van een voetbalstadion is voor die kleine meneertjes te hoog gegrepen.

Bl