Mijn zoon zit op de middelbare school waar geregeld corona gevallen zijn, zo'n beetje 5 per dag

In de gangen is het dragen van mondkapjes verplicht en in de klas na het reinigen van je eigen tafel zonder kapje. Wel met jas aan en ramen open.

Als je dit ziet toenemen denk je als ouder goed...toch maar even Online lessen volgen en dan met SO, proefwerken of examen naar school.

Na een mail naar de leerlaag coördinator afgesproken dit te doen, kwam er een ander scenario: mijn zoon was gespot zonder kapje en men vond dat hij de keuze had of helemaal op school komen of helemaal thuis.

Ook werd er even een vermelding “in Quarantaine maar niet ziek” in Magister gezet. Belachelijk en wat een stigma.

Tevens mag hij van de jeugdambtenaar niet meer aan zijn hobby (wat een solo hobby is) en niet meer naar buiten. Overigens is er op deze school ook de regel: geen mondkapjes dan kun je er een kopen voor 50 cent.

Krijgen de scholen subsidie ofzo....Na onderzoek....ja!

Mijn inziens leek het niet verstandig onze kinderen ziek te maken met niet werkende pp1 bedekkers. En den ik dat het lesuur biologie gezonde longen overgeslagen kan worden. De grote van deze contradictie Is niet te bevatten. Ondersteuning laat het ook af weten en voor dat je het weet ben jij de gebeten hond want

opvoeding ...Daar moet het mondkapje ook infiltreren.

O: Mijn 12-jarige dochter zit in de brugklas en wordt verplicht tot het dragen van een mk. Ik heb de school die het motto ‘ik denk zelf’ heeft, gewezen op het artikel in de HO en gevraagd of zij zich bewust zijn van de negatieve gevolgen. Ook vroeg ik het of zij verantwoordelijk gehouden kunnen worden als zij het

verplichten en ik als ouder bezwaar heb. Zij gaven aan dat het dragen niet de hele dag hoeft en stelden dat de gezondheidsrisico’s zoals in het artikel beschreven niet opgingen. Verder gaven zij aan dat het per 1/12 sowieso voor iedereen verplicht wordt. Ze sloten af met de stelling dat zij het belangrijk vonden dat kinderen leren luisteren naar de regering. Ik heb verder niet meer gereageerd omdat me wel duidelijk is waar ze staan.

Inmiddels wordt op de school ook gehandhaafd. Ik maak me zorgen over de ontwikkelingen. Helaas ken ik geen ouders van de school en heb geen idee of er medestanders zijn. Ik hoop via jullie dit probleem aan te kunnen pakken. Heel fijn dat jullie er zijn!

LL: Voor de lockdown zat ik op de havo, ik had mijn school wat verwaarloosd, ik dacht er wat te makkelijk over, maar zou het weer goed op gaan pakken met huiswerkbegeleiding. Toen kwam de lockdown en het lukte mij niet meer om mijn cijfers op te halen. Ik moest daarom naar de mavo. Ik koos voor ..., omdat ik het een goede sfeer vond en omdat de lessen nog veel uit boeken zijn. Ik zit veel achter de computer en op mijn vorige school was ook alles met een tablet. Mijn ouders en ik vonden het beter als ik minder achter een beeldscherm zou zitten. Op de nieuwe school werd me beloofd, dat ik ook als er een nieuwe lockdown zou komen gewoon echte lessen kon krijgen. Daar was ik heel blij om. Toen was er nog geen sprake van

mondkapjes.

werd verteld. De leraar heeft het meteen opgezocht. Daarna vroeg hij mij: Doe het dan voor mij! Ik deed het niet.

Weer een paar weken later kwam er een mail, waarin stond dat er een dringend advies was. Voor de wet hoefde ik nog steeds geen mondkapje op, dus dat deed ik niet. Heel veel andere kinderen deden het wel, maar deden het kapje dan vaak onder hun neus. Ook al stond er in de mail ‘dringend advies’, de leraren zeiden vaak dat het verplicht was, maar dat was helemaal niet zo. Andere kinderen zeiden dat ze bang waren om van school gestuurd te worden als ze het niet op deden. Dat werd ook wel gezegd, maar ik ben niet van school gestuurd, al werd het me wel lastig gemaakt voor mijn gevoel.

Sinds woensdag 4 november zeggen ze op mijn school, dat het mondkapje verplicht is. Mijn ouders en ik hadden al met school gecommuniceerd, dat ik me er niet prettig bij voel en het niet op wil. Mijn mentor en de teamleider zijn gaan zoeken naar mogelijkheden, zodat ik het niet op hoefde. Ik kon dan eerder naar school komen en 3 minuten later bij de lessen weg gaan, zodat ik rustig door de gang kon lopen zonder mondkapje en leraren daardoor makkelijker afstand van me konden nemen. We waren nog in overleg over deze afspraak toen ik me weer moest melden om 8 uur omdat ik het mondkapje niet op had. Die ochtend dat ik me om 8 uur meldde, vertelde de directeur van school, dat de afspraak niet doorging en dat ik vanaf maandag als ik geen mondkapje op had thuis moest blijven. Ik heb toen lelijke dingen gezegd en ben toen heel boos naar huis gegaan.

Hoe voel ik me bij het mondkapje?

Door de mondkapjesplicht voel ik me onderdrukt. Ik snap er niks van. Ik heb gehoord dat het een experiment is, maar nu wordt het verplicht. Het wordt nog eerder verplicht op school, dan de wet erdoor is, want dat zal pas in december zijn. Ik krijg het benauwd als ik een mondkapje of een kinshield op heb en ik voel me

opgesloten. Het voelt net als een strakke spijkerbroek. Ik draag daarom ook nooit spijkerbroeken, ik draag echt altijd een joggingbroek. Ik heb ook het gevoel, dat ik steeds mijn eigen adem inadem en ik word er soms een beetje duizelig van. Maar ik word er vooral erg verdrietig van. Het voelt niet als iets dat klopt. Toen diverse leraren vroegen: Doe het dan voor mij! kon ik daar geen ja op zeggen. Ik voel mezelf onveilig en verdrietig met mondkapje en wil niet mezelf verdrietig maken voor een ander. Het lijkt of ze de

verantwoordelijkheid over hun wel of niet ziek worden in mijn schoenen schuiven. Dat vind ik raar en ik heb al genoeg aan mezelf en alles wat ik in mijn leven tegen kom. Ik ervaar ook groepsdruk en pesterij en ik voel me vaak niet door de leraren gesteund als dit plaats vindt. Een heel enkele keer wel, maar dat is niet genoeg om met een veilig en gelukkig gevoel naar school te gaan. Tijdens gym werd ik een keer opgepakt door klasgenoten en wilden ze me mij in de sloot gooien, omdat ik geen mondkapje droeg. De leraar was er op dat moment niet. Een andere leerling greep gelukkig in.

Als ik het mondkapje niet draag, moet ik steeds nablijven of vroeg terugkomen. Als de leraren willen dat ik het mondkapje op doe, wordt er geroepen: Mondkap! Gecommandeerd. Ik zat pasgeleden met meer mensen in time out wegens het mondkapje. Een jongen moest ook vroeg terugkomen, maar dat kon niet, omdat hij naar de ortho moest en dit hadden zijn ouders door gegeven. Hij vroeg of hij op een andere dag vroeg terug mocht komen. De reactie hierop was boosheid en extra drie uur nakomen. Ik nam het voor hem op en daardoor werd er ook naar mij geschreeuwd.

Afgelopen week heb ik stiekem gespijbeld. Ik wilde niet meer naar school, ik ervaarde het als te veel druk en ik kreeg steeds straf, school werd een straf. Ik heb in bed liggen huilen, ik wou dat het over was en ik wil niet leven in zo’n omgeving. Ik houd normaal gesproken van school. Ik houd ook van leren. Thuis verveel ik me vaak (bijvoorbeeld in vakanties) en dan mis ik school. Aan het begin van dit schooljaar had ik er echt zin in. Ik wilde het goed doen en weer goede cijfers halen, zodat ik weer naar de havo zou kunnen. In mijn nieuwe klas voelde ik me ook heel fijn. Ik had het geluk dat ik bij een aantal jongens van mijn oude lagere school in de klas kwam en dat waren jongens waar ik het altijd goed mee kon vinden. Ik maakte ook vijf nieuwe

vrienden, waarvan ik er twee superaardig vond. Door de Coronaregels kwam ik ook in discussie met hen, dat was moeilijk. Ik heb hier toen met mijn moeder over gepraat. Ik kan nu nog wel vrienden met hen zijn, doordat we niet meer over Corona praten, maar over andere dingen. Ook de mentor heeft iets geholpen hierin. Ik voel me nu vooral een outcast in de klas. Ik lijk anders te zijn. Er zijn wel kinderen die het ook niet willen, maar die durven dat niet te zeggen.

Vorige week hebben mijn mentor en de teamleider weer geprobeerd met mij te praten. Ze kwamen met het idee om het kinshield niet op te doen, maar voor mijn gezicht te houden, maar ik moest het zo dichtbij houden, dat het alsnog niet prettig voelde. Omdat ik wel graag naar school wilde, zei ik dat ik het wel wilde proberen. Daarna zeiden zij, dat ze vonden dat ik mijn excuses moest aanbieden aan de directeur. Mijn boosheid op haar was nog niet weg en ik voelde me nog steeds niet gelukkig, dus ik ben opnieuw boos weg gelopen. Ze schrijven nu vanuit school, dat ik niet naar school kom, omdat ik het conflict uit de weg wil gaan, maar dat is niet waar. Ik heb inmiddels mijn excuses aangeboden online, in het echt vond ik dat een beetje eng. En op mijn mentor en de teamleider ben ik ook niet boos meer, als wilde ik dat ze meer voor me konden doen.

De afspraken die we maakten over de kinshield zitten mij dwars. Ik zou graag naar school willen, maar dan wel zonder mondkapje en dat is op dit moment niet haalbaar. Ik wil graag, dat ik thuis blijf, totdat ik op school geen mondkap meer op hoef, hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik hoop dat mijn mentor en teamleider dit gaan begrijpen.

O, Zuid-Holland : Het gaat om mijn zoon van 13 jaar (1ste schooljaar), hij zit in een rugzakklas voor extra ondersteuning, die al voordat de overheid in publieke ruimtes gingen verplichten de mondkapjesplicht hadden ingesteld Er was geen keuzemogelijkheid het moest gewoon op. Ik heb toen ook contact opgenomen met zijn mentor en gevraagd of hij wist hoe ongezond de kapjes zijn en dat het een advies is en niet

verplicht. De mentor zou erop terugkomen maar heb niets meer hierover gehoord. Mijn zoon word door iedere docent benadrukt het mondkapje te dragen, zo niet moet je er 1 bij de conciërge kopen of naar huis. De leerlingen worden ook getreiterd door docenten met de vraag “waarom draag je het kapje niet”, om zo een antwoord uit te lokken om vervolgens te zeggen “leer er maar mee leven”. De conciërge is een man van bijna 2 meter die tegen mijn zoon schreeuwt en dwingt de kap op te doen, dit gebeurd bijna dagelijks hij vraagt ook of mijn zoon zo dom is dat hij het niet snapt en beledigd hem ook. Mijn zoon is niet bang maar deze man probeert dit bij meerdere kinderen en gedraagt zich onbeschoft en voelt zich erg machtig. Mijn zoon komt vaak toch wel geïrriteerd thuis als de conciërge hem weer uitgekafferd heeft.

Hij heeft geen zin in school meer en zijn cijfers zijn aan het dalen. Hij had in groep 8 van de Parasol een lager advies en hij heeft toen heel hard gewerkt omdat hij echt vmbo bl wilde volgen. Nu heeft hij geen zin meer in school en heeft hij ook veel hoofdpijn, wat hij eerder niet had. Ook mag je niet naar school met een loopneus en vragen ze om je medische gegevens als je hooikoorts hebt of geen mondkapje op kan. Het maakt niet uit of je het niet op kan omdat je je daardoor rot voelt of kortademig. Dit is een speciaal onderwijs klas maar merk daar niets van met dit hele corona beleid.

LK: In het voorjaar moesten we opeens online gaan lesgeven. Naast dat het een gigantische berg extra werk opleverde, was het vooral het gebrek aan persoonlijk contact met de leerlingen en het gevoel van gemis om er echt voor de kinderen te kunnen zijn. Dit merkte ik ook snel aan mijn leerlingen.

Het werd me als snel duidelijk dat bij het nemen van de beslissing om online les te gaan geven niet aan de kinderen zelf was gedacht en wat het allemaal met hen zou doen.

Vanaf dit schooljaar waren er een handjevol collega’s met een mondkapje op, na de herfstvakantie werd het dragen ervan een dwingend advies. Een vreselijk beangstigend beeld als je door de school liep. Leerlingen stonden er grotendeels ook niet achter, maar dachten door de wijze van communiceren dat het een

verplichting was. Aan het begin van de week droeg zo’n drie kwart van de leerlingen een mondkapje, aan het einde van de week was dat nog maar 10%. Helaas werd het voor docenten een dwingend advies, waar ik niet

niemand doet, dus is het kapje een bron van bacteriën). Ik heb al 4x op gesprek gemoeten bij de directie omdat ik bepaalde dingen gezegd zou hebben. Elke keer kon ik met feiten en cijfers aantonen wat en waarom ik bepaalde uitspraken had gedaan. Bij elk gesprek werd me steeds duidelijker dat de genomen maatregelen niet waren om de leerlingen te beschermen en dat op geen enkele wijze aan de leerlingen is gedacht. Terwijl dat in mijn ogen nou juist het allerbelangrijkste is op een school!

En toen kwam de verplichting om een mondkapje te dragen. Een vreselijk onveilig beeld als ik door de school liep. Ook voor de leerlingen was het hele gevoel van veiligheid weg. Een leerling die zijn mondkapje niet snel genoeg opzette als hij de school binnen liep, werd afgesnauwd door een conciërge of docent. Zelfs een leerling die net zijn laatste hap van zijn boterham in zijn mond had gestopt werd afgesnauwd. Ik was te verbijsterd om er iets van te kunnen zeggen. Vreselijk hoe er tegen leerlingen wordt gedaan, ik zie het met pijn in mijn hart en zou het zo graag willen veranderen. Ik merk dat leerlingen gestrester en minder op hun gemak zijn. Leerlingen dragen nu een mondkapje omdat ze bang zijn dat ze straf krijgen of bang zijn

toegesnauwd te worden. In een korte tijd heb ik de school zien veranderen en is de veiligheid en fijne omgeving niet gegarandeerd. Als een leerling een keer zijn mondkapje vergeet, volgt er straf! Wat een absurde situatie. Straf krijgen omdat een leerling iets niet doet terwijl het wel doen schadelijk kan zijn voor zijn gezondheid en ontwikkeling. Bij de directie heb ik aangegeven dat ik zelf niet ga handhaven. Dat vonden ze ‘teleurstellend’, ik vind dat gezond verstand en menselijk. Zelf draag ik ook geen mondkapje. Ik heb een fietssjaaltje dat ik bij sommige verplaatsingen in de gangen een beetje op doe en dat gaat al te ver voor mijn gevoel. Maar ik doe het zodat ik kan blijven lesgeven en er voor mijn leerlingen kan zijn.

In de praktijklessen worden leerlingen verplicht soms 3 lesuren lang een mondkapje te dragen, ik heb al vele leerlingen horen klagen over duizeligheid en hoofdpijn na deze lessen.

Op school zijn posters opgehangen om het dragen van een mondkapje te ‘promoten’. De aard van de tekst moet grappig bedoeld zijn (Loesje-stijl), maar praat leerlingen vooral een schuldgevoel aan. “Als de school dicht moet ligt dat aan jou omdat jij je mondkapje niet op zet” en “je wil ook niet dat je opa en oma ziek worden”. Vreselijk dat er zo met kinderen wordt omgegaan. Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk posters weg te halen, maar ik moet ook opletten want ik wil graag mijn baan behouden en directie probeert veel druk uit te oefenen.

In mijn lessen laat ik de leerlingen zo veel mogelijk hunzelf zijn, draag ik geen mondkapje en zorg ik voor persoonlijk contact. Ik loop ook rond en probeer mijn lessen te geven zoals ik altijd heb gedaan. Onze jeugd moet al behoorlijk wat missen, ze snakken naar echt persoonlijk contact, iets dat zo cruciaal is voor hun verdere ontwikkeling. Ik merk dan ook dat leerlingen relaxter zijn in mijn lessen.

Het doet me echt pijn dat de jeugd zo behandeld wordt en het wordt opgelegd een mondkapje te dragen, terwijl dat schadelijk kan zijn voor hun hele ontwikkeling en ze zelf niet/nauwelijks ziek worden. Het dragen van een mondkapje zou een keuze moeten zijn, nadat eerst voldoende informatie is gegeven over de werking en de risico’s. Daarnaast moeten onze leerlingen en kinderen weer op 1 komen staan! Ik besef me dat deze brief wellicht soms wat van de hak op te tak is, ik denk dat het komt omdat ik erg emotioneel en verdrietig word over deze hele situatie.

LL: Ik krijg er pukkels en hoofdpijn van.

LL: Net dit jaar ben ik begonnen aan de studie toegepaste psychologie. Bij deze studie is het sociale contact juist heel belangrijk. De online lessen zijn zeer ineffectief en ik wil graag weer naar school!