Werkschema‟s en verblijven

De introductie van grote aantallen contrabands in de scheepsbemanningen bracht veel onzekerheid aan boord van de marineschepen. Het was voor veel commandanten en officieren lastig hiermee om te gaan. Aan het begin van 1862 kondigde de U.S. Navy aan dat commandanten naar eigen inzicht de segregatie aan boord mochten bepalen.110 Hierdoor ontstond er een complexe situatie met uiteenlopende regelgeving voor de contrabands aan boord. De mate van segregatie werd vooral bepaald door de vooroordelen van de commandant en de omstandigheden waarin de eenheid opereerde. Over het algemeen kan er gesteld worden dat de grotere zeegaande schepen in de blokkadesquadrons een mildere mate van segregatie hanteerden. Deze schepen opereerden ver uit de Amerikaanse kust, waardoor dit tot minimale opschudding in de Amerikaanse bevolking zou leiden. Dit gold niet voor het Mississippi

Squadron dat opereerde in de rivieren tussen de conservatieve zuidelijke bevolking. Rear admiral Porter probeerde waar mogelijk een strikte rassenscheiding te waarborgen binnen zijn

bemanningen. Porter merkte op: “contrabands are not to be mixed up with the crews of the

vessels”.111

Hiermee probeerde hij de lokale bevolking niet onnodig te provoceren door de wachten in huidskleur gescheiden te houden. Daarnaast deed hij dit uit voorzorg om onrust te voorkomen binnen de bemanningen. Met name in de beginperiode bestond de witte bemanning uit blanke opvarenden van lage kwaliteit, die er sterke vooroordelen op nahielden tegenover de contrabands. Zonder de druk van aanwezigheid van contrabands hadden de officieren al moeite genoeg met de handhaving van discipline aan boord van de gunboats.112

109 _{Bennett, M. J. (2004). Union Jacks: Yankee Sailors in the Civil War. Chapel Hill: The University of North}

Carolina Press. 98.

110

Harrod, F. S. (1978). Manning the New Navy: The Development of a Modern Naval Enlisted Force, 1899-

1940. Westport, CT: Greenwood Press. 11.

111 _{U.S. Navy, Department of the Mississippi. (1862). Internal Rules and Regulations for Vessels of the}

Mississippi Fleet in the Mississippi River and Tributaries. Cincinnati: Rickey and Carroll. 7.

Deze twee redenen verklaren tevens voor de late opname van contrabands binnen het

Mississippi Squadron.

Op schepen waar strikte rassensegregatie werd gehanteerd, ontstonden zogenaamde

checkerboard crews.113 Witte en zwarte opvarenden werden ingedeeld in verschillende wachten, waarbij zij verschillende taken kregen toebedeeld, verspreid over het schip. Het doel hiervan was dat de spanning tussen beide rassen minimaal bleef, aangezien het contact tot een minimum beperkt bleef. Dit werkte logischerwijs beter op grotere schepen dan op de kleinere

gunboats van het Mississippi Squadron. Een standaard wachtschema aan boord van U.S.

Navy schepen tijdens de Burgeroorlog zag er als volgt uit. De eerste wacht, genaamd de after

noon watch liep van 12 tot 4 uur ’s middags. Hierop volgden twee dog watches, die 2 maal 2

uur duurden en liepen tot 8 uur ’s avonds. Hierdoor veranderde de wacht voor de opvarenden dagelijks. Na de dog wachtes volgde de first watch, lopend van 8 uur ’s avonds tot 12 uur in de nacht. Van 12 uur tot 4 uur ’s nachts liep de mid-watch, gevolgd door de morning watch van 4 tot 8 uur in de ochtend. De laatste wacht was de fore noon watch van 8 uur in de ochtend tot 12 uur ’s middags.114

Opvarenden van beide rassen werden zoveel mogelijk ingedeeld in verschillende wachten. Hierbij waren natuurlijk altijd witte officieren en onderofficieren toegevoegd voor de belangrijke functies.

Het is lastig om segregatie door te voeren op een schip, met name door de beperkte ruimte van marineschepen. Dit gold helemaal voor de kleinere gunboats van het Mississippi

Squadron. Deze beperkte ruimte bracht meteen twee problemen met zich mee wanneer de

leiding segregatie in stand wilde houden. Dit betrof ten eerste de eetgelegenheden en ten tweede de slaapvoorzieningen. Het was duidelijk dat de voedselvoorziening voor de bemanning gescheiden was. Contrabands dienden te eten in een aparte mess, zij aten tevens voedsel dat bereid was door de handen van een zwarte kok.115 Op grote schepen is het waarschijnlijk dat er een fysiek aparte mess voor de zwarte opvarenden was. Voor de kleine

gunboats is dit minder waarschijnlijk. Hoewel dit nergens duidelijk beschreven staat, bood het checkerboard systeem hier logischerwijs een uitkomst. De witte bemanningsleden aten

voordat zij op post gingen in een gedeelde mess. Vervolgens aten de zwarte bemanningsleden

113

Bolster, W. J. (1997). Black Jacks: African American Seamen in the Age of Sail. Cambridge, MA: Harvard University Press. 218-219.

114 _{Ramold, S. J. (2002). Slaves, Sailors, Citizens: African Americans in the Union Navy. DeKalb: Northern}

Illinois University Press. 97.

in dezelfde mess wanneer zij van post afkwamen. Hierdoor kon segregatie behouden blijven ondanks dat er weinig ruimte voorhanden was. Hetzelfde was waarschijnlijk van toepassing op de slaapmogelijkheden van de bemanningsleden. Het is bekend dat veel van de bemanningsleden op de gunboats in hangmatten sliepen.116 Als er geen ruimte was voor aparte slaapruimten, is het aannemelijk dat de opvarenden hun hangmat opruimden wanneer zij op wacht moesten. De afkomende wacht bestaande uit opvarenden van het andere ras, hing zijn hangmat op en sliep totdat hij weer op post moest. Er waren zeer waarschijnlijk wel aparte ruimtes ingericht voor officieren, onderofficieren en de rest van de bemanning. Dit is standaard op marineschepen van vrijwel elk land. Hierdoor was rassensegregatie voor met name officieren een stuk minder problematisch.

Hoewel er met name binnen het Mississippi Squadron veel inspanning werd geleverd om segregatie in stand te houden, werd met verloop van tijd duidelijk dat dit niet houdbaar was. De beperkte ruimte aan boord van marineschepen zorgde ervoor dat contact tussen de rassen altijd aanwezig was. Wanneer er standaard diensten gedraaid werden, kon dit systeem in principe prima werken. Marinschepen staan echter niet bekend om hun standaard diensten en routines, al helemaal niet in oorlogstijd. Met de toestroom van veel contrabands was het gewoonweg onhoudbaar om strikte segregatie door te blijven voeren. De bemanningsleden kwamen er vaak al snel achter dat samenwerking benodigd was voor succes. Dit gold met name in het heetst van de strijd. Het was onpraktisch om de kanons door gesegregeerde teams te laten bemannen.117 Dit was één van de redenen waardoor naarmate de oorlog vorderde, integratie steeds verder doorgevoerd werd. Een tweede reden voor integratie was de toestroom van grote hoeveelheden contrabands. Het was aan boord van sommige schepen, met name in het Mississippi Squadron in de jaren 1863 en 1864, niet meer mogelijk om compleet gesegregeerde wachten te draaien. Er waren soms niet genoeg blanke opvarenden meer om de witte wachten te vullen.118 Wanneer deze wachten niet aangevuld werden met zwarte bemanningsleden, kwam de veiligheid van het schip in gedrang. Dit was voor veel officieren niet acceptabel, waardoor zij geen andere keuze hadden dan verdere integratie van de zwarte opvarenden.

116 _{Merrill, J. M. (1983). Cairo, Illinois: Strategic Civil War River Port. Journal of Illinois State History, 76. 252.} 117 _{Bennett, M. J. (2004). Union Jacks: Yankee Sailors in the Civil War. Chapel Hill: The University of North}

Carolina Press. 166.