Subconclusie populaire kranten

Als we op artikelniveau kijken zien we dat bij veel berichten meer dan één spreker aan het woord is. Beide kranten slagen er niet altijd in om wederhoor toe te passen. Dit komt onder andere door de rubrieken waar lezers hun wel en wee mogen inzenden, maar ook doordat het vaak moeilijk is om een beschuldigde te spreken. Beide kranten hebben Joran echter altijd als schuldige gezien. Slechts enkele artikelen geven aan dat er twijfel is over de veroordeling die plaatsvindt door de media.

5.2.5 Subconclusie populaire kranten

Bij het eerste kenmerk van de inhoudsanalyse serialization is gelet op de hoeveelheid aandacht die de kranten aan de zaak besteden en of de kranten terugkerende elementen in de vormgeving gebruiken. Voor beide populaire kranten geldt net als bij de kwaliteitskranten dat ze in 2008 de meeste artikelen publiceren over de zaak. De Telegraaf brengt over de vermissing van het Amerikaanse meisje in totaal 102 artikelen uit. Hiervan verschijnt 42.2% in 2008. Het AD heeft 97 artikelen aan de zaak besteed en 36.1% van de artikelen verschijnt in 2008. Ook in 2005 is er in beide kranten veel aandacht voor de zaak. De Telegraaf publiceert in dat jaar 25 artikelen over de zaak en het AD 27. Beide kranten achten de zaak belangrijk, dat is te zien aan de pagina’s waarop de artikelen verschijnen. 23.5% van alle artikelen van De Telegraaf haalt de voorpagina. Dit is voor het AD voor 13.4% van de artikelen het geval. De meeste artikelen staan bij beide kranten op pagina 2 of 3, vrij hoog dus.

Ook bij deze populaire kranten wordt er bij veel artikelen verondersteld dat er sprake is van voorkennis en dus een publiek die de serie volgt. Bij De Telegraaf is dit zelfs voor 69.9% van de artikelen het geval. In ruim 80% van de artikelen geeft De Telegraaf geen tot weinig herhaling. Bij ruim de helft van de artikelen van het AD heeft de lezer voorkennis nodig om het artikel te begrijpen en ook bij deze krant wordt in ruim 80% van de artikelen geen tot weinig herhaling gegeven.

Bij beide kranten zijn er geen speciale banners gebruikt. Toch hebben beide ervoor gezorgd dat het in een oogopslag vaak duidelijk werd waar het artikel over gaat. Dit door regelmatig in hoofdletters ´HOLLOWAY´ of ´ZAAK-HOLLOWAY’ in de kop te zetten.

Bij beide kranten is dus sprake van serialization, zeker in de periode rondom de uitzending van Peter R. de Vries. Ook als we kijken naar de hoeveelheid artikelen die voorkennis bij de lezer veronderstelt en het aantal artikelen dat geen tot weinig herhaling geeft.

Om de personification te meten wordt gekeken of de focus in de berichtgeving ligt op de zaak of op een persoon. Voor beide populaire kranten geldt weer dat zij meestal focussen op de zaak in plaats van op de persoon. De Telegraaf geeft vaker details over het privéleven dan het AD, namelijk 19.6% tegenover 8.2% van de artikelen. In beide kranten zijn advocaten en officieren van justitie celebrities geworden. Ook bij deze kranten komt de officier van justitie in de persoon van Hans Mos weer naar voren als crimefighter.

Beide populaire kranten hebben de meeste artikelen beknopt gehouden over de zaak. Slechts 13.4% van de artikelen van het AD heeft meer dan 500 woorden. De Telegraaf houdt haar artikelen ook kort, slechts 21.5% van de artikelen besteedt meer dan 500 woorden aan de zaak. Het gemiddeld aantal woorden ligt dicht bij elkaar (De Telegraaf: 341, het AD 333).

Sensationele koppen trekken een lezer. Een manier hiervoor is het gebruik van een citaat in de kop. Beide kranten gebruikten deze methode. De artikelen worden ook aantrekkelijker gemaakt door foto’s te plaatsen. De Telegraaf plaatst bij iets meer artikelen een foto dan het AD.

Qua predikaten verschillen de beide kranten niet veel van elkaar. De meest veroordelende komen uit de opinieartikelen. Het AD plaatst relatief gezien meer artikelen die bevattelijk zijn voor trial by media en commodification.

Zowel bij De Telegraaf als bij het AD staat in ongeveer 40% van de artikelen een mening. De toon is bij beide meestal feitelijk, hoewel De Telegraaf ook vaak een emotionele of ironische toon gebruikt. Bij de meeste artikelen in De Telegraaf wordt er enigszins gebruik gemaakt van beeldspraak, in slechts 18.6% van de artikelen is er geen beeldspraak te vinden. Het AD gebruikt minder beeldspraak. 33.4% van haar artikelen bevat geen beeldspraak en iets meer dan de helft van de artikelen gebruikt slechts weinig beeldspraak.

Beide kanten van het verhaal worden door de kranten voldoende belicht als je kijkt naar het aantal keer dat de verschillende sprekers aan het woord zijn. Zowel De Telegraaf als het AD laat kritiek toe van lezers en experts over de zaak en hoe de media omgaan met deze hype. Dat maakt het beeld neutraler. Toch hadden beide kranten voor een evenwichtiger beeld minder met de hype

mee moeten gaan en meer vraagtekens moeten zetten bij het onderzoek van De Vries en de vele aannames die werden gedaan.

Er zijn wat opmerkelijke verschillen tussen de twee populaire kranten naar voren gekomen. Het AD verschilt bijvoorbeeld van De Telegraaf als het gaat om het geven van details over het privéleven. En de toon van de artikelen is vaker feitelijk bij het AD. De journalistieke standaard bij het AD is hoger dan bij De Telegraaf. Dat is ook terug te zien in de resultaten. Het Algemeen Dagblad plaatst ook minder foto’s bij de artikelen en gebruikt aanzienlijk minder beeldspraak. Alles hierboven

meegenomen kan gesteld worden dat De Telegraaf schuldiger is aan trial by media dan het AD, maar dat beide zeker kenmerken van trial by media bevatten. In beide kranten is er sprake van

serialization. En ook van personification, als we kijken naar het feit dat Hans Mos als crimefighter gepresenteerd wordt. Ook is er sprake van commodification, de lijst met predikaten is lang, de artikelen beknopt en door middel van het plaatsen van foto’s worden artikelen behapbaar gemaakt. De balans in beide kranten had zoals hierboven te lezen was ook beter gekund.