kon O~oge1ijk iets van betee~e'rus dat" hij haar toonde,

"In leder geval moet 'e . 2:lJn.

gebood Ine b" J gauw Je sandaaltjes aantrekk "

Hans

,IJna 2:00 streng als moed en, raakte er hee1emaat van er.

~tt~

^2:ich aan het bevel te vold onder den

!ndruk

^en

tJes 2:1Jn nu eenmaal .. oen: •••

Maar

Ja, schoen-prettiger is het op

d~~e1iJk

wt te schoppen en véél loopen 2:onder

~e aketI; edin~ege1s

en door het gras te

e gen aanl

HOOFDSTUK XVI.

Juist was Ine bezig den brief van tante Truus op te bergen, toen Wongso haar verzocht, aan tafel te komen.

Het etensuur was vandaag onverwachts vervroegd.

Zij moest zich opeens reppen om klaar te komen en nog gauw een frisch japonnetje aan te doen, maar toen zij even daarna op de achtergalerij kwam, vond zij er papa en moeder al op haar wachten, en ook Hans troonde reeds op zijn gewone plaatsje.

Ine excuseerde zich over haar laat-komen en ging vlug zitten; zij bemerkte dadelijk, dat er iets niet in orde was.

Terwijl çie huisjongen de gerechten ronddiende, hoorde zij al spoedig wat de reden daarvan was, toen moeder eenigs2;ins zenuwachtig vertelde: - "Wij eten vandaag

ZOO vroeg, omdat papa onverwachts op reis moet, weet je. Hij moet naar een conferentie met de directie in Soerabaia.H

De heer Meulemans Verschuur at haastig, maar zonder veel eetlust.

"Wat zal er nu weer aan de hand zijn ?" mopperde hij, buitengewoon slecht gemutst. "Oef, 't is me 'n corvée!H

"Papa vindt alleen reizen altijd iets verschrikkelijks!"

zei moeder.

224

,,En na zoo'n ellendige vergadering geen aanspraak te hebben, is eenvoudig 'n beproeving!H zuchtte hij.

"Maar waarom gaat u dan niet mee 1" vroeg Ine aan moeder •.

"Ik heb er wel over gedacht," zei

=

^{onzeker, "maar}

ik vrees, dat het voor jou erg ongezellig is, een paar dagen met Hans alleen te moeten zijn."

"Geen kwestie van," verzekerde het jonge meisje overtuigend. "Bekommert u zich heusch niet om mij 1"

Doch mevrouw Meulemans bleef aarzelen.... Het was altijd ZOO moeilijk, te kiezen tusschen echtgenoot en kroost!

Ine intusscben moedigde haar levendig aan, papa te begeleiden, zoodat moeder begon te weifelen, althans begon zij haar eigen bezwaren te ondervangen.

,,ot Is

waar,"

overlegde zij, "de bedienden zijn ver-trouwde menschen. Benige blijven ook 's nachts op het erf, dus zou je hen altijd kunnen roepen als je ze noodig mocht hebben 1 Desnoods zou je Soewarni kun-nen vragen, in je kamer, op haar matje voor je bed, te komen slapen."

"Maakt u zich daarover maar niet bezorgd 1 Dat redt zich wel!" verzekerde Ine met een luchtig handgebaar.

"En

à1s ik meega," vervolgde moeder, alweer minder aarzelend dan daarnet, "zou ik je willen voorstellen in mijn kamer te gaan slapen, met het oog op Hans, dien ik liever niet in het groote huis alleen laat met baboe, ook omdat je daar dichter bij de bedienden bent dan in het paviljoen."

"Uitstekend! Ik vind 't allemaal best!" antwoordde

u 225

Ine bereidwillig. "Werkelijk, u hoeft ~ch over mij niet bezorgd te maken. Ik ben heelemaal niet bang uitgevallen en ~l het ook ~nder Soe op haar matje wel klaarspelen!" .

"Ik geef den bedienden natuurlijk extra strenge prin-tah's," verzekerde mevrouw Meulemans nog eens ten overvloede. "En verder doe je maar precies, waar je

~n in hebt!" - Maar toch leek %ij nog niet vastbesloten en schenen haar gedachten nog te schommelen tusschen gaan of thuis blijven.

Tot Ine den knoop doorhakte door te zeggen: "Papa heeft u op 't oogenblik meer noodig dan wij en dat is het voornaamste," waarna mevrouw Meulemans Verschuur dan ook haar bedenkingen varen liet en zelfs begon aan de uitwerking van een reisplan.

"Als wij nog met "de eendaagsehe" 1) mee willen, moet Karnadi al over een half uur voorkomen en hard rijden om den trein nog te halen," zei ze voortvarend, en tegelijkertijd gelastte de administrateur den djongos, deze boodschap aan den chauffeur over te brengen.

Nadat haastig was gegeten, berekende moeder: - t I Van-avond zijn wij nog in Soerabaia.... Morgen de be-sprekingen, - dat wordt dan overmorgen terug! ••••

Mocht hierin nog verandering komen, Ine, dan tele-foneer ik je wel even, hoor kind!'

Zij stond nu van tafel op. De anderen volgden haar voorbeeld, en terwijl %ij nu vlug naar haar kamer ging

1) "de eendaagsdle" - de trein, die Batavia-Soerabaia in één dag aflegt.

om nog een en ander te regelen voor haar vertrek, wendde papa zich tot Ine.

"Karnadi moet ons overmorgen-avond weer van het station komen halen. Hij weet den treinenloop. Wij kunnen dan omstreeks half acht thuis zijn." En op-eens: - "Zie je er nu werkelijk niet tegenop, ZOO alleen te blij,:,.en?" - Zijn goedige oogen keken haar vriendelijk

~; zIJn vraag klonk bijna verontschuldigend, waarom ZIJ hem nog eens uitdrukkelijk de verzekering gaf, het h~él prettig te vinden, dat hij nu gezelschap had op retS.

T ~ werd het op het laatste moment nog een haast-je rep-Je om weg te komen, maar daar de baboe intusschen den koffer had gepakt en moeder alleen nog maar een schoone japon behoefde aan te trekken, stonden zij en papa al kant en klaar op de voorgalerij, toen Karnadi precies op tijd de auto uit de garage reed.

Ine kwam haastig aanloopen om afscheid te nemen en Hans, die onder de bedrijven door eigenlijk heelemaal over 'thoofd was gezien, ~t op de stoep, 'n tikje kribberig

geheel tegen zijn gewoonte. '

"Zal je lief zijn voor groote zus en heel gehoorzaam als mammie weg is?" vroeg moeder, nadat zij hem had gekust, met plots weer eenige gewetenswroeging, dat zij haar .~ee~ zoo all~en thuis liet....

Maar,

pleitte zij tegehJkeruJd voor Zichzelf, ze ging toch niet voor haar pleziér!

De kleine jongen knikte flauwtjes, niets gesticht over het gejaagde vertrek, dat hem beduusd maakte.

Nogmaals kuste moeder hem en gaf ook haar dochter 227

een ~. Papa drukte Ine stevig de hand, en drukte Krentenbolletje op het hart, zich vooral behoorlijk te

gedragen. ...

"Wij zullen wat moois voor je meebrengen, hoor, lJ)e,"

beloofde hij gul, als vergoeding voor haar ~ welwillende medewerking.

Zij knikte lachend en wuivend naar de vertrekkenden, toen Karnadi den ~en wagen in beweging bracht, die zacht begon te brommen en nu 1ang~ en statig het voorerf afreed.... Met welgevallen keek zij de prachtige auto na •••• Wat wende je toch gauw aan die luxe!.... En pas nadat de Packard uit het ge-zicht was verdwenen, nam zij Hans bij de hand, om met hem naar binnen te gaan.

De jongeman bleek echter nog steeds niet al te goed gemutst.

"Maar, Hanseman!" zei Ine 'n beetje afkeurend en verbaasd. "Wat is dàt nou 1 •••• Begin je nu dadelijk

~ 1" - maar =ij draaide onmiddellijk bij, toen hij weer over dat vervelende prikkertje begon te klagen. Want dat veranderde natuurlijk de ~ 1

"Als je nu vanmiddag gehoor%3am je slaapje doet, gaan we daarna naar Cora en Jopie/' beloofde Ine hem bij wi~ van troost.

Dàt liet hij zich niet ontglippen!

"In de dog-car van Ahmad 1" vroeg hij verlangend.

"In de dog-car met de gele wielen 1"

"Met de gele vlielen/' herhaalde zij uitdrukkelijk.

Hij knikte tevreden, - en Ine begreep althans het eerste pleit gewonnen te hebben.

228

Na de gebruikelijke siësta, had Ine =ich gebaad en gekle~. Het verw~derde haar eenigsWls, dat Hans nog met als gewoonlijk

naar

het paviljoen was gekomen.

Baboe had h~m =eker maar laten slapen vanmiddag, nu moeder ~ .met was. Dus besloot zij, nadat zij op haar voorgalerIJtje op hem had zitten wachten maar eens naar het rfoote huis te gaan en te kijken,

~

hij zat.

Zij vond hem echter klaar wakker in 2;ijn slaapkamer op een ~toel zitten met ~~boe naast hem gehurkt, ge-wikke~d m een handtastehJk dispuut.

"NJo terlaloe

naka!,

^tida maoe paké kous-kous," mop-perde de baboe, hevig verontwaardigd. - "Njo is ver-schrikkelijk stout, hij wil zijn kousen niet aantrekken "

"Wat hoor ik daar nu weer?" vroeg Ine die

=ooved

~gheid

niet

van

hem gewoon was.'11 Wil je dan met mee naar Cora?"

Dat was waar ook!.... Dat had hij beelemaal ver-geten!. • ••

Maar

dan moest Ine de kousjes aantrekken!

Baboe was veel te hardhandig!

Dus d~ed Ine de kousjes heel voorzichtig

aan,

wat zijn goedkeurmg scheen weg te dragen.

.. Toen,

nadat zij op de achtergalerij, die wonder-hJk leeg was en stil, een kopje thee hadden gedron-ken, ver~ht Ine den kebon, het karretje van Ahmad op te VlSSchen.

Het duurde niet lang of. de tuinjongen verscheen op den bok van ~et tentwagentje met de gele wielen, ge=eten naast den eIgenaar, klaarblijkelijk een specialen vriend van ~'. En het genoegen om naast het groe=elige koetsiertje m het wankele sado'tje te zitten en naar de 229

houtvesterij te rijden bracht den kleinen jongen weer

·

heelemaa1 in zijn humeur.

Lot, die juist op het punt stond met "de Bolle" naar het zwembad te rijden, begroette baar gasten met blijd-schap, en Hans, niet te houden van plezier, verwisselde in een ommezien het eene vehikel met het andere •••.

Als vanouds nam Ine weer plaats naast de houtvesters-vrouw en tjoeke-tjoeke-tjoek 1 - daar gingen ze! ••..

Even op de besaran aan te rijden, om de badpakken te balen, was hoegenaamd geen bezwaar. En met de kinderen achterin en den kebon van de Holsten op de treeplank, hobbelde "de Bolle" genoegelijk naar de zwemmer ij 1

Het werd weer eens een buitengewoon gezellige middag 1 In lang had Ine niet zoo genoten! De kinderen dartelden in het water als jonge kikkers, en de zon stond al heel laag, toen ze eindelijk aan naar-huis-gaan dachten.

Terwijl het vroolijke gezelschap weer in de oude Ford steeg, kreeg Lot een lumineus idee.

"Blijf vanavond bij ons eten, zeg," zei ze gastvrij. "Wat heb je er aan om alleen thuis te zitten 1" Deze uitnoodi-ging werd door Ine met graagte aangenomen.. ..

Thuis schoot Piet Holst al gauwallerdolst wt Zijn slof en toen, na het avondeten, ook de Tobiassen nog eventjes kwamen aanloopen, werd het z66 gezellig op de hout-vesterij, dat Ine werkelijk de tijd vergat.

Zij werd er ecnter aan herinnerd, toen Hans, 'n eind over zijn bedtijd, 2066 drenzerig begon te kibbelen met Cora, dat zelfs Holst er aan te pas moest komen.

"Hij heeft slaap en misschien 'n beetje last van de warmte," pleitte Lot voor den kleinen jongen. "Jopie is

van de ,!eek ook al 2.00 lastig geweest. Deze kenterings-dagen ~lJn dan oo~ ontzettend drukkend en het wordt hoog tijd, dat er Clnde1ijk eens wat regen komt!"

"Vervelend, dat Hansje nu juist ZOO lastig is 1" zuchtte

!ne, verlegen.

~ Lot lachte haar uit! •••• Onzin, wat hinderde dat nu.. • •• Wat haar veel meer speet dan dat kinderen-geharrew:u-, '!las, dat, zij Ine ook niet voor den volgenden

~g kon lDVlteeren. t Was al lang in de pen, dat ze met Plet mee zou gaan naar Buitenzorg, en nu was het vertrek op ~~rgen bep~d. Lot noemde het pech, genoodzaakt te Zijn, haar vriendinnetje aan haar lot te moeten overlaten 1

Nu lachte Ine op háár beurt!. ••• Verbeeld je, dat Lot zich over zooiets bezwaren maakte! • . •• Doch

e~k1aps voelde zij het toch als een tegenvaller Lot met in haar nabijheid te zullen weten, geen enkel; ver-trouwde! • • .• 'n Gevoel van hulpeloosheid overviel haar 'n oog~b~k, wat zij echter kinderachtig vond en waar-tegen Zij Zich verzette, maar niet met volkomen succes

~

dit nog minder, toen de houtvester haar eindelijk m de oude Ford naar huis reed door den donkeren avond en haar me~ Krentenbolletje alleen achterliet op de

slech~ half v~lic~te voorg~e~ij van het nu opeens

ZOO verlaten wwende adtIllIllStrateurshuis.... Haar stap klonk hol door de reusachtige, ledige vertrekken en haar stem, die Hansje vermaande toch niet ZOO te zeuren, was een beetje ongeduldig en gejaagd.

Nadat de baboe den kleinen jongen had uitgekleed en Wongso met bizonderen zorg het groote huis aan alle

231

kanten had gesloten, om daarna in de bijgebouwen te verdwijnen, bleef Ine moeder%iel alleen in de ~~

stilte van moeders reusachtig slaapvertrek, waar %lJ,

zooa1s

was afgesproken, %OU overnachten. Zij voelde zich weinig op haar gemak, en toen zij Hans in de aangre=ende kamer hoorde woelen, had zij ~pijt, toch maar niet aan Soewami te hebben g~d om binnen baar bivakje op te slaan. Daarbij bracht de avond niet de minste verkoeling. Ontzettend warm was het, hetgeen

haar buitengewoon enerveerde., ,

Zij ontkleedde zich en deed een kimono aan, om Zieb nog even te gaan vergewissen of Hans al sliep.

Zij sloop door de verbindingsdeur naar zijn bed, maar een onwillekeurig gebaar, dat zij maakte, deed h~ met een schok uit zijn lichten dommel ontwaken. Hij begon zachtjes te sclu cien en vroeg om water, dat zij haastig voor hem inschonk, waarna hij het gretig opdronk •

. Nu moet je ~t je oogen dicht doen," gebood zij met zacltten dwang, waarna zij zich

~

stil mogelijk verwij-derde en zelf ook ter ruste ging, hoewel zij den slaap maar niet kon vatten. Zij gooide zich om en om in het groote ledikant en ~ maar v~durend ,te luister.".

Plotseling schrok %IJ op door den etgenaardigen roep van een tokkèh, een groote muurhagedis, die zij, bij het sche-merig licht van haar nachtlampje, boven den kameruitgang zitten zag. Helder klonk door het stille nachtvertrek zijn wonderlijk rochelend keelgeluid: - "kèh!. ••• Tok-kèh!" - tweemaal!

Klaar wakker Weid Ine, steeds maar luisterend en wach-tend!. • • • Want als zevenmaal achtereen het dier zijn

vreemden roep laat hooren, beteekent dit had Soe-warni haar onlangs verteld, geluk voor

degen~,

die dien roep ~onden!. • •• Onbeweeglijk lag

zij.

Zij hield den adem 1D. • •• Vaag gleden onWezenlijke voorstellingen en gedachten door haar brein •••• "Geluk", wat beteekende dat eigenlijk? • •• Lang, heel lang bleef zij luisteren tot het nevelachtig werd in haar hoofd en de slaap

haar

overmande, - maar de tokkèh bleef hardnekkig %Wi;gen ••

Slechts de suiWende stilte vervulde het als uitgestorven huis, ondoorgrondelijk en bewegingloos J

HOOFDSTUK XVII.

ONWEER.

Den volgenden morgen, toen Ine ontwaakte, voelde uj zich moe, de slaap had haar niet verkwikt. Zij had onrustig geslapen en was telkens opgeschrikt.

Haar eerste gang was naar de aangrenzende kamer, doch het leek nog niet het rechte met Hans. Was hij ge-woonlijk niet van haar weg te slaan, nu zat hij maar om mammie te zeuren.

Nadat baboe hem eens flink gemandied had, werd hij wel wat tieriger, maar toch klaagde hij telkens over zijn voetje, waarvan het kleine wondje er inderdaad 'n beetje vuriger uitzag.

"Weet je wat? Nu moet je vandaag eens niet op je autoped rijden, maar rustig bij mij in den tuin komen zitten, dan zal ik je wat voorlezen."

Hij gehoorzaamde, maar de verhaaltjes konden hem niet boeien, zooals anders.

Mevrouw Ewijk, die 's morgens even kwam aan-loopen, veronderstelde, evenals Lot gisteren, dat hij wat hangerig was door de warmte. Als het niet was geweest om bij Ine 'n praatje te maken, nu deze

zoo

alleen zat, zou ook zij in haar bed zijn gebleven. De kentering 1)

1) De Kente1'ÏDi is de overgangstijd der ~eu, die meestal zeer drukkend is.

~34

was dit keer wel bi%onder afmattend. Zij voelde ûch ook allesbehalve lekker.

Ine bedankte mevrouw Ewijk vriendelijk, dat zij, niet-tegenstaande haar eigen ongesteldheid, toch nog even aangekomen was en wenschte haar het beste, toen zij haar tot de stoep van de voorgalerij uitliet.

De tijd was inmiddels zoover gevorderd, dat Wongso voor het twaalfuurtje moest dekken, maar ondanks moeders strenge printah's, zat hij tamelijk lawaaierig bij de andere bedienden in de bijgebouwen. Het hek was daar blijkbaar van den dam, iets wat Ine zeer ontstemde.

Zij gaf den djongos een standje, waar hij echter weinig om scheen te geven, al begon hij nu ook ijverig te draven!

Erg ongezellig zaten zij daar samen aan die groote, ronde tafel. Er kroop verveling in Ine op, zoo %Onder moeder en papa.... En als Krentenbolletje nu maar wat opgewekter was geweest, zou 't nog wel zijn losge-loopen, maar hij bleef vreeselijk kribberig en uit z'n humeur.

's Middags, na het slapen, dacht zij er over, bij een van de employé's vrouwen een bezoek te brengen, nu Lot en mevrouw Ewijk niet te bereiken waren, maar, Hans vandaag alleen bij de bedienden te laten, zou stellig op katjesspel uitdraaien. En om hem mee te nemen, nu hij

ZOO onberekenbaar was, leverde al evenzeer bezwaar, waarom zij besloot, maar liever thuis te blijven.

Het verdere gedeelte van den dag ging dan ook eentonig voorbij, en daar Hans gisteravond

zoo

laat naar bed was gegaan, besloot zij, hem, nu hij zoo hangerig was, maar vroeg in zijn mandje te stoppen.

• ²³⁵

't Was bijna een opluchting voor haar, toen hij eindelijk in slaap was gevallen, al leek haar die slaap ook niet droom-loos en verkwikkend.

Alleen gebleven, scheen haar de besaran nog holler en lediger dan tevoren. Doelloos dwaalde %ij tusschen de mooie meubelen van de binnengalerij, waar %ij de gramofoon eens opwond en een paar van haar gelief-koosde melodieën spelen liet, om tenslotte te trachten, den avond ~ goed mogelijk om te krijgen, door wat te gaan =itten lezen op de achtergalerij, waar het toch al-tijd koeler was dan binnen, en waar %ij neerstreek in haar geliefkoosd palmenhoekje.

Een zacht geJdikkJak van de tjitjaks tegen den wand en

eeD vaag gefluister uit de bijgebouwen, waar enkele bedienden voor de open keuken zaten, drong tot haat hoekje door, terwijl, onder het l=en, ook een wonder-lijk, melancholiek geluid haar oor trof, dat meer en meer haar aandacht gevangen hield •••• Waar had %ij dit zachte ruischen toch nog eens gehoord, 'n ruischen, dat van heel ver scheen te komen en haar met een ~ere wee-moed vervulde'

Opeens begreep %ij, waar het vandaan kwam! ••••

Het kwam uit het bamboeboschje, dat donker en roer-loos stond achter het witte muurtje bij het paviljoen!

Zonder er %Ïch tegen te kunnen ver2:etten, maakte %Ïch Jangzamerhand een hevige onrust van haar meester en eenzelfde gevoel van e~eid beving haar als dien ee:-sten avond in Indië, toen 2:e %ich, evenals nu, ~

vreese1ijk verlaten had gevoeld! •..• Hoe weinig had zij toen moeders aanwe%igheid naar waarde geschat! En nu,

hoe leeg en doodsch was het ~er .2:onder haar! H~

kinderachtig en om;eker voelde ZIJ ~ch thans!.... ZIJ snakte naar moeders terugkomst! Er prangde iets in haar borst en er schoten tranen in haar oogen.

Neen met lezen wilde het niet langer vlotten en juist sloeg d; groote, staande klok in de binnengalerij negen, toen zij besloot, ook maar liever naar bed te gaan.

Neen met lezen wilde het niet langer vlotten en juist sloeg d; groote, staande klok in de binnengalerij negen, toen zij besloot, ook maar liever naar bed te gaan.

In document SIGNATUUR MICROVORM: (pagina 114-131)