NGO’s (Niet-gouvernementele organisatie) en activisme

Het is heel duidelijk dat Naya Pusta voor een heel groot deel afhankelijk is van de NGO Free Press Unlimited. Veel journalistieke bedrijven in Nepal worden op deze manier gefinancierd door NGO’s. (Dixit, 2010) De journalisten geven zelf aan dat ze door de steun van Free Press Unlimited het programma Naya Pusta kunnen blijven maken. Daar komt bij dat zij vaak dezelfde ‘missie’ hebben als de journalistieke bedrijven die zij ondersteunen. Participant 3 geeft aan dat de NGO’s waarmee ze samenwerken zich ook inzetten voor de omgeving, duurzame ontwikkeling, tegen ontbossing en kinderen. Uit het onderzoek van (Sharma, 2010) komt naar voren dat daarom veel journalistieke bedrijven deze financiering als erg prettig ervaren. Er komen een aantal andere voordelen bij, zoals onafhankelijk kunnen zijn van de regering, een mogelijkheid om een groot publiek te bereiken, en omdat de mediahuizen in staat worden gesteld om nieuwe technologieën in te bouwen. (Sharma, 2010)

De samenwerking met NGO’s creëert, volgens de directeur van het programma, ook een netwerk van bedrijven dat zich in wil zetten voor dezelfde doelen.

Participant 8: “For Naya Pusta we have to work other actors. Because we are also in the same mission. So how can we multiply the effect? To reach more children and to benefit more to the children? We work with children-related NGO’s, government organisations and all those. We have to engage with them. And then that’s also the part of sustainability. Because they have some recourses, we can also contribute in

content and information and that’s also their mission, their objectives. So we are more effective than them, to create a public organisation.”

Maar zoals is gebleken in het theoretisch kader blijkt niet uit alle onderzoeken dat het goed is om gefinancierd te worden door NGO’s (Gilberds, 2009; Dixit, 2010, 12; Mainali &

Battharai, 2014). De projectcoördinator legt uit dat er geen andere manier mogelijk is dan dat Naya Pusta afhankelijk is van NGO’s.

Participant 5: “Look, to be clear, in this part of the world these kind of programmes are never really sustainable because we are against the corporate world. And then why should a corporate company give advertisement to such a company. Even if they start giving us money, we never stop criticising them. So why should they finance us. So to inform right, to give right information for the right people, to the citizens we should be financed by an international NGO so that the corporate could not or shall not destroy the life of Nepali citizens.”

Uit het onderzoek van Rodriquez (2001) blijkt dat dat niet klopt. Zij stelt dat dat kan op voorwaarde dat je eigen manieren verzint, zoals de commerciële markt opgaan, om geld te verdienen. Het gevaar bestaat dat de hoofddrijfveer van een journalistiek bedrijf wordt om geld te verdienen. Maar volgens de makers van Naya Pusta is de commerciële markt opgaan niet zo gemakkelijk.

Participant 5: “The problem is that these big companies, multinationals and Nepali big companies have appointed some advertisement agency to produce their

advertisement. They don’t need our money (of expertise); they have a lot of funding from outside. So we can’t do that.”

Toch maakt Naya Pusta zich erg kwetsbaar door zo afhankelijk te zijn van één grote

investeerder. De onderzoeken van Dixit (2010) en Gilberds (2009) laten zien dat er op twee verschillende manieren een probleem kan ontstaan voor een mediahuis met deze vorm van financiering. Nummer een is financiële afhankelijkheid en nummer twee is afhankelijkheid op basis van journalistieke inhoud. Wanneer Free Press Unlimited zich terugtrekt uit dit project hebben zij een groot probleem. Ze zijn daarom bij Naya Pusta hard op zoek naar verschillende manieren om financieel minder afhankelijk te zijn van deze NGO.

Maar het tweede aspect is ook cruciaal. Volgens Dixit (2010) kan een NGO, door zo veel geld in een mediahuis te stoppen, veel invloed hebben op de journalistieke inhoud van het programma. Participant 6 vindt het dan ook in het algemeen helemaal niet fijn dat het bedrijf zo afhankelijk is van een NGO.

Participant 6: “I think in some of the developing countries, like ours, and Africa or other developing countries, NGO’s are just ruining them, I think that. Because they are just showing they are doing some good things and because of that the government escapes from their responsibilities. And the NGO’s funding media institutions and these kind of radio or television, I don’t think that is good too, because they become dependent. Whatever kind of programmes they broadcast, whatever they do, they

(NGO’s) don’t really much care.”

Volgens participant 3 wordt er regelmatig content gemaakt die de NGO graag wil hebben.

Participant 3: “Sometimes we have to work as the donor wants from us. As an activist. But we do not forget our duty’s as journalists. We want to satisfy the donor also. And don’t forget the journalistic role also. We choose the medium way to do our work.”

In het geval van Naya Pusta is de invloed op de journalistieke inhoud, en het feit dat de inhoud lijkt op de hoofddoelen van de NGO Free Press, volgens het onderzoek van Aram (2008) goed te verklaren. NEFEJ was al sinds 1997 bezig met journalistieke onderwerpen maken over de rechten van mensen (Aram, 2008). Participant 4 ziet er geen probleem in. Het houdt het programma in stand en dat is het belangrijkste. Participant 5 zegt dat ze ook vaak het tegenovergestelde doen van wat de NGO wil als het niet in de lijn ligt met wat de journalisten willen maken (bijvoorbeeld als een verhaal niet voor de ‘gewone’ burger wordt gemaakt maar voor de rijken). Hier is participant 6 het wel mee eens. Zij gelooft niet dat ze campagne voeren voor de NGO.

Participant 6: “We don’t really try to emphasise on the NGO part. We try to emphasise on the kids part.”

Dat is ook wel te zien in de uitzendingen zelf met verschillende onderwerpen. Er wordt nieuws gebracht over gehandicapte kinderen (Naya Pusta, 176, Youtube) of ze maken een

verhaal over kinderen die werken voor geld (Naya Pusta, 175, Youtube). Het zijn onderwerpen die niet direct ingegeven zijn door de NGO Free Press Unlimited.

De vage grens tussen wat journalistiek en activisme is in Nepal schemert hier wel in door. In het artikel van Bavadam (2010, 6) blijkt dat in Nepal er soms geen grote scheidslijn is tussen die twee. Zeker niet wanneer het een bedrijf betreft als NEFEJ dat zich inzet voor mensenrechten, kinderen en milieuvraagstukken. Het gaat volgens Bavadam dan meer over milieujournalistiek dan journalistiek over het milieu (Bavadam, 2010, 6). Veel journalistieke bedrijven in Nepal proberen ook op die manier de samenleving te veranderen, schrijft Dixit (2010). Maar de grens is dun tussen goede journalistiek bedrijven of klinken als een

‘propagandapamflet’ (Dixit, 2010, 15).

Tussen de verschillende redactieleden van Naya Pusta verschillen ze behoorlijk van mening of journalistiek en activisme soms door elkaar lopen in Nepal.

Participant 5: “There are differences. In activism, you don’t have the other side, you don’t have to cover the other side of the coin. It’s just shout and shout. But journalists should be like: if you write a story against someone you should get some quotes from him and you should tell someone that you are writing something. You have to ask him: ‘what do you have to say?’ That is journalism.”

Maar zoals participant 3 al eerder aangaf. Soms moeten ze zich toch als activist opstellen om de donor, zoals hij het noemt, tegemoet te komen. Anderen zien zichzelf ook echt als activist.

Participant 6: “I think that they (journalists) have the responsibility to raise the voice, to make the people aware and for activism, as you say that, they have a major role in that. (…) As a journalist you have a very important responsibility to change the society, ideas, values, norms, and they need to be changed.”

Participant 2: ““Journalism is a kind of awareness as well. We aware people. (…) We provide them information. (…) We also aware them about different situations so I consider, it is like kind of activism, being an activist as well.”

Zoals gezegd zijn veel journalisten in Nepal lid van een politieke partij (Mainali & Battharai, 2014). Participant 8 zegt erover dat zei zich vaak voordoen als activisten. De verslaggever van bovenstaande quote, Sanskriti Chalise, zit zelf ook in allerlei activistische groepen om op te

komen voor de rechten van vrouwen in Nepal.

Volgens Quarantelli (1996) en Olofsson (2011) kan een kinderprogramma als Naya Pusta een bewustzijn creëren. De projectcoördinator is het daarmee eens.

Participant 5: “If you call it in the way that it’s against the monopoly of capitalist people. In our part of the world the richer people have an access and they control the news. They control the politics. And they control the information: ‘what should reach the people’. And then we are the people, if you can say, who inform them.”

In 2005 nam de koning van Nepal alle macht over. (Sayada ed., 1993; Aditaya ed., 1996; Pokhrel & Koirala, 1995) Hij stuurde al zijn legers naar de mediahuizen en community radiostations. Voor de radio gold: alle uitzendingen moeten per direct stoppen. Het enige dat nog uitgezonden mag worden zijn liedjes (Sayada ed., 1993; Aditaya ed., 1996; Pokhrel & Koirala, 1995) NEFEJ bestond al en radio Sagarmatha moest aan de regels voldoen. Raghu en de anderen kwamen in protest. Ook hier zie je duidelijk dat journalistiek soms plaatsmaakt voor activisme.

Participant 8: “We started very innovative protests. Because the government ordered to stop everything except music. So that means they didn’t mind the content, only the format. What I personally designed was a concept: let’s start singing the news. Because there is no order to stop music. They allowed that.”

Ook gingen ze de straat op om te protesteren tegen de regering. Ze stopten een radio in een heilige boom om te laten zien dat ze hoopten op een wijze regering.

Participant 8: “In Nepal there is a very popular proverb: ‘Coconut in a monkey’s hand’. That means monkeys never utilize the coconut properly. So we went to the monkey temple, we provided coconuts to the monkeys symbolizing that radio is a coconut and the monkey is the government. The next day, all the papers wrote about it.”

De discussie of de journalisten zichzelf meer als journalist of als activist beschouwen is relevant omdat ze, door zich toch enigszins activistisch op te stellen, het programma Naya

Pusta in leven kunnen houden. NGO’s zijn daardoor eerder geneigd te blijven investeren. De presentatrice vindt dat ze niet zo met geld bezig moeten zijn.

Participant 6: “The first thing is: we need to stick to the kids. That’s the first thing, we need to stick to the kids and we should not be, if that is the thing, if money is the problem or if they stopped funding and we have to do it on our own, we should not be money centred.”