Daer stond hy op een heuveltop, En zag de vlakte rond;
Hy vaegde 't zweet zyn voorhoofd af, Het ys van baerd en mond; Zyn boezem aêmde luid en zwaer, Door ongekend gevaer ontsteld,
Door arbeid en geweld.
Zyn druipend paerd stond nevens hem, En hygde rook en damp,
Van d'ongemeenen togt vermoeid, En 't martlen van den kamp: Zoo als zyn meester stond het daer, Met de oogen naer den grond geslaen,
En innig aengedaen. Verslagen lag het talloos heir,
Zoo magtig eens en ryk; Verstroeid de kostbre legertros,
Besmeurd met bloed en slyk. Daer lag der Franken tegenwigt Den akeligen omtrek rond,
Nog hief er hier en daer een troep, Des Duitschers wraek ontgaen, En thans verdwaeld en nagezet,
Den kreet, Burgonjen! aen. Nog schalde er soms een veldklaroen, Maer ras verzonk het al in 't niet
Voor 't naedrend hoerrahlied. Nog was de vyand niet voldaen,
De slagting niet ten end'; En over lyk van man en paerd
En puin van kar en tent,
Trok de overwinnaer moedig voort, Ontplooide zyn gesloten drom,
En trok den heuvel om.
-‘Geef op den stryd! geef op de kans!’ Zoo klonk het heen en weêr. ‘Wien 't leven voor den dood verkiest,
Legg' moed en wapens neêr! O roekelooze! geef, geef op! Eer allen uitzigt is vergaen,
En neem de kluisters aen.’ De vorst schoot zyne mymring uit,
Door 's vyands kreet verrast; Hy wierp zich op zyn briesschend ros,
En klemde 't slagzwaerd vast. Hy overzag den kleinen hoop, Den slag ter nauwernood ontgaen,
En sprak hun moedig aen.
‘Burgonjers! volgt my, 'k baen u 't spoor, Door 's vyands drommen heen; Myn krygers bleven op het veld,
Ik ben geen lafaerd, neen! By God niet! die my hoort en ziet; En wie op my de zege haelt,
Die heeft hem duer betaeld! Sluit op! wiens mannen hart nog jaegt,
En waeije 's vyands zegevlag, Op onzen romp alleen...!’
Daer spoorde hy zyn hunkrend paerd, Verliet den stylen heuveltop,
En riep: ‘Burgonje op! op!’ Hy wierp zich in het digtst gedrang,
Dat ras een ingang bood,
Aen d'eersten schok niet wederstond, Doch achter hem weêr sloot. En, van zyn braven afgesneên,
Zoch hy daer met het zwaerd een spoor, Die zee van menschen door!
Hy slingerde zyn reuzenzwaerd, Gelyk een molenwiek; En geeselde in der krygren hoop,
En spaenderde aks en piek. Schoor alles voor zich neêr en weg, Zoo ver 't zyn zwaeijend stael beschreef,
En de aendrang wassen bleef. Of schoon zyn kracht verflauwen ging,
En menig diep kwetsuer,
Hem 't bloed uit de aedren had getapt, Nog straelde 't heldenvuer
Hem uit het wyd gespannen oog; En velen weken nog van schrik,
Voor 't fonklen van zyn blik.
De drang verzwindt, de manschap dunt, De ruimte geeft hem lucht,
Maer flauwer snelt het hygend paerd, En loomer wordt zyn vlugt; En trager ging het lemmer om, En eensklaps voert het dier zyn heer
Geen voetstap verder meer. Ook 's ridders krachten waren heen;
Met bloed en brein bespad, Streek hy de weigrende armen langs
Het ligchaem zwak en mat. Het hoofd gebogen op zyn borst; Daer zat hy in den zaêl gebukt,
Tot stervens toe bedrukt.
Maer 's vyands moed ontvlamt op nieuw, By 't dooven van zyn kracht;
En knecht en ruiter zetten hem Weêr na uit al hun magt: Gelyk een dolle tygrenhoop, Zich stort met yselyken schreeuw,
Op d'afgematten leeuw.
En ‘hourrah! hourrah!’ klonk het rond, ‘Verwate vreemdeling!
Geef op den stryd! de zege is ons, Leg af, die reuzenkling! Bereid u tot een wissen dood, Of smeek geknield om lyfgenâ....
Hoerrah! hoerrah! hoerrah!’ Doch hoe verlamd en uitgeput, Hoe krachteloos en flauw; Die vlek zou nooit zyn ziel beslaen.
Zoo lang hy aêmen zou:
En, als door hooger magt gespoord, Hief hy weêr hoofd en arm omhoog,
En weder glom zyn oog! En weder hief hy 't glimmend stael
Met beide vuisten op; En weêr hervatte 't moede paerd
Zyn vorigen gallop. Hy riep de woestelingen toe, Wyl hy het zwaerd weêr dalen liet:
‘Vorst Karel geeft zich niet! By God niet, neen! dit kropte ik nooit!
Geen held bidt om kwartier; Veel eer verstrekk' myn zielloos lyf
Maer woester klonk des vyands roep, En de echo riep de toonen na:
‘Hoerrah! hoerrah! hoerrah!’ Daer stuit hy voor een breeden plas,
Een diep en drabbig meir;
Hy peinst, werpt noch een fleren blik Op zynen vyand neêr,
En ploft zich in het dryvend wed; En knecht en ruiter zag het na
-Hoerrah! hoerrah! hoerrah!
Geen vyand waegde een voetstap meer, Voor eigen lyf beducht;
Maer als de naeste morgen rees, Dreef eene ravenvlugt, Den drassen oever om en rond; En daelde met gestreken veêr
Op Karels ligchaem neêr.
Nina.
‘Neen vader!’ sprak Nina, ‘de liefde van Robbert, Van Robbert dien woestaerd, beantwoord ik nooit!’ En droef zag zy neder met tranen in de oogen,
‘Liefst had ik een vriend als de knaep van den herder, Die laetst ons die geurige mosroozen bood; ‘Zoo jeugdig als hy wordt geen ridder gevonden...’
Hier, gloeiden heur wangen zoo rood. ‘Ik heb hem gedurig, gedurig voor oogen,
En waer ik ook heen wil en wat ik ook doe, Ik zie hem, en zucht dan, ach! waert gy een ridder!
-Zwyg!’ gromde de vader haer toe. ‘Heer Robbert is magtig en edelgeboren;
Hy mint u van harte; die donkere tint, Dat woeste gelaet, is aen dapperen eigen;
Bemin hem, zoo als hy u mint!
Dan praelt ge eens, door velen benyd en aenbeden, Met rang en vermogen en eindeloos meer! -Ach!’ zuchtte zy, ‘laat my een oogenblik aêmen....
Het klopt my van binnen zoo zeer!’ Daer nadert een ruiter te viervoet de wooning,
Hy teugelt het briesschende paerd in zyn draf; Het rammelt in 't ronde van 't klinglen der wapens;
Hy staet voor de deur, en komt af. Woest klopt hy en komt hy ter kamer getreden,
Zyn dolk is bebloed, en zyn vingers zyn rood; Daer tilt hy een geurige mosroos ten hoogen,
En legt ze zyn bruid in den schoot.
‘Dat kostte,’ dus riep hy ‘den veeknaep het leven, Die haer voor zyn lief had verzorgd en gekweekt, My weigerde van haer voor Nina te plukken....
O Nina! gy beeft en verbleekt..?’
Heur oogen verzonken zoo doodsch en zoo waetrig, Zy drukte de bloem aen heur stervenden mond: ‘Ach!’ zuchtte zy ‘'k volg u, voor immer, voor eeuwig...!’
En Robbert, al dacht hy een bloempje te winnen Zoo schoon, als me er ooit op de wereld een zag; Door goud noch geweld is de liefde te dwingen
-Rust! bloemen van een enklen dag!