Het LTO-project Seizoenarbeid

6.3.1 Voorgeschiedenis

De toegenomen bestrijding van sociale en fiscale fraude, zwartwerk en illegale tewerkstelling in de jaren negentig confronteerde veel tuinders met allerlei wettelijke regels op het gebied van personeelsbeleid, die voorheen niet of slechts losjes werden nageleefd. Dit leidde tot de nodige aanvaringen met de overheid. Vooral het beleid met betrekking tot de afgifte van tewerkstellingsvergunningen zou in de jaren negentig voor veel commotie en conflicten zorgen. Tuinders die meenden dat zij een maas in de wet hadden gevonden, waardoor aan de verplichting van een tewerkstellingsvergunning kon worden ontsnapt, werden door Arbeids- inspectie en Justitie hard aangepakt.58 _{Terugkijkend op de jaren negentig kan worden vast-}

gesteld dat het strikte beleid ten aanzien van tewerkstellingsvergunningen in de tuinbouw voor veel frustraties heeft gezorgd, zowel bij uitvoerende instanties en bewindvoerders als bij werk- gevers en hun belangenorganisaties. Agrarische werkgevers en hun belangenbehartigers hadden tot ver in de jaren negentig geen goed woord over voor de starre en onwerkzame lijn die de overheid volgde met het verstrekken - of beter gezegd hetniet verstrekken - van tewerk- stellingsvergunningen. Vooral de conflicten over illegale Poolse aspergestekers in Zuidoost- Nederland, die in de media breed werden uitgemeten, hadden een polariserende invloed. Rond 2000 werd de patstelling tussen overheid en agrarische belangenorganisaties door- broken. De belangenorganisaties zeiden toe de uitgangspunten van het overheidsbeleid met betrekking tot tewerkstellingsvergunningen te accepteren en zich in te spannen voor de inschakeling van werkloze uitkeringsgerechtigden in de tuinbouw, mits de overheid bereid was het criterium van prioriteitgenietend arbeidsaanbod soepeler te hanteren. De bloeiende econo-

57_{Voor een uitvoerige analyse van de legitimiteit van de overheid in de agrarische sector en het wantrouwen en}

cynisme onder agrariërs, zie De Bakker, 2001.

mische conjunctuur en de krapte op de arbeidsmarkt leken een extra legitimatie te vormen voor deze pragmatische benadering. Als LTO-Nederland, Arbeidsvoorzieningsorganisatie en het Ministerie van Sociale Zaken begin 2000 gezamenlijk de brochure ‘Genoeg personeel in ieder jaargetijde’ uitbrengen, waarin alle regels met betrekking tot het tewerkstellen van buitenlandse werknemers nog eens helder op een rij worden gezet, kan dan ook worden gesproken van een nieuwe start na een lange periode van wederzijdse frustratie en irritatie. Voor het eerst sinds jaren worden in 2000, zij het nog in beperkte mate, tewerkstellings- vergunningen afgegeven voor Poolse seizoenarbeiders. In 2001 is het aantal tijdelijke tewerk- stellingsvergunningen dat wordt afgegeven voor buitenlandse werknemers circa 900

(Van Uffelen e.a., 2002: xi). In dat jaar worden ook al allerlei voorbereidingen getroffen voor het Project Seizoenarbeid dat begin 2002 van start zou gaan. In dit project dragen LTO- Nederland en de Centra voor Werk en Inkomen (CWI) samen zorg voor een goede afwikkeling van de procedures die gelden voor tewerkstellingsvergunningen. De samenwerking in het project Seizoenarbeid markeert dus een belangrijke breuk met de jaren negentig, waarin men voortdurend met elkaar in de clinch lag. Het betekent tevens dat agrarische bestuurders zich verbonden hebben met een beleid waarin illegale tewerkstelling niet meer wordt getolereerd. Ook de vakbonden zijn bij het project Seizoenarbeid betrokken door hun vertegenwoordiging in de stuurgroep van het project. Vanuit deze hoek was men behoorlijk kritisch over het project. Bestuurders van FNV Bondgenoten waren er niet gelukkig mee dat Poolse werknemers vaak niet volgens CAO-tarieven werden uitbetaald. Ook had men twijfels over de kwaliteit van huisvesting van veel Polen en vreesde men dat werkgevers misbruik maakten van de (econo- mische) afhankelijkheid van deze buitenlandse werknemers. Niettemin gaf een bestuurder die bij het project betrokken was aan dat het project Seizoenarbeid ook een goede kant had. Door het project Seizoenarbeid is de situatie van Poolse werknemers die eerder misschien illegaal werkzaam waren, in belangrijke mate verbeterd – ook al is hun situatie verre van ideaal en moeten hun leef- en werkomstandigheden kritisch worden gevolgd.

6.3.2 Beschrijving project

Het project Seizoenarbeid beoogt tuinders tijdig te voorzien van tijdelijke arbeidskrachten voor drukke periodes. Als het niet lukt om in Nederland of in de EU voldoende personeel te vinden, kunnen aanvragen worden ingediend voor tewerkstellingsvergunningen. Het project wordt uitgevoerd door LTO-Advies die op de kantoren in de verschillende gewesten speciale steun- punten heeft ingericht. Op deze steunpunten wordt samengewerkt door medewerkers van LTO-Advies en CWI. Op deze manier wordt kennis over de agrarische praktijk en over wette- lijke procedures gebundeld. In het kader van dit project wordt ook de afgifte van tijdelijke tewerkstellingsvergunningen voor buitenlandse seizoenarbeiders geregeld.

Onder seizoenarbeid wordt in dit project kortdurende, veelal eenvoudige arbeid verstaan die minimaal drie weken en maximaal zes maanden beslaat. Tuinders die bij het project Seizoen- arbeid vacatures aanmelden, worden op verschillende manieren ondersteund en begeleid bij het vinden van tijdelijk personeel.59 _{Conform de criteria in de Wav wordt eerst in Nederland en}

de andere EU-lidstaten gezocht naar prioriteitgenietend aanbod. Wanneer deze wervings- inspanningen onvoldoende opleveren, wordt buiten de EU geworven. Het is mogelijk om per jaar twee keer een tewerkstellingsvergunning aan te vragen voor een periode van drie maanden. Weigert de werkgever prioriteitsgenietend aanbod te accepteren, dan wordt er een negatief advies afgegeven met betrekking tot de afgifte van een tewerkstellingsvergunning, die dan ook niet zal worden verstrekt.

Tuinders die deelnemen aan het project moeten handelen volgens de gedragsregels van ‘goed werkgeverschap’: ze mogen geen gebruik maken van illegale arbeid, moeten de werknemers betalen volgens de geldende CAO en zorgen voor goede arbeidsomstandigheden en huis- vesting. Deelnemers moeten uiterlijk 11 weken voor de geschatte aanvang van het project hun

59_{Meer concreet houdt dit in dat ondernemer tijdig start met wervingsacties in de eigen omgeving onder familie,}

bekenden en werknemers die eerder in dienst zijn geweest. Naast deze wervingsacties maakt het LTO-project seizoenarbeid afspraken met uitzendbureaus, detacherings- en bemiddelingsbureaus. Daarnaast worden er samen met de CWI in een aantal EU-landen, via EURES (Europese netwerk van Arbeidsbureaus) gericht medewerkers geworven voor seizoenarbeid in Nederland.

vacatures aanmelden. Deze vacatures moeten minimaal een periode van drie weken betreffen en maximaal een periode van zes maanden (waarbij de maximale periode voor werving buiten de EU beperkt is tot drie aaneengesloten maanden). Deelnemers betalen €100,- inschrijfgeld en €60,- per gemelde vacature.

Omdat vooral in de glastuinbouw de periode van maximaal twee keer drie maanden voor buitenlandse werknemers (buiten de EU) als beperkt wordt ervaren, wordt in 2003 aanvullend de mogelijkheid geschapen voor tewerkstellingsvergunningen van 24 weken. Hiervoor geldt wel een zwaardere procedure, vanwege de Machtiging tot Voorlopig Verblijf (MVV) die dan door de IND (Immigratie en Naturalisatie Dienst) moet worden afgegeven. Bovendien zijn de leges in verband met de verwerving van de MVV aanzienlijk (€ 500). Ook hier geldt dat priori- teitsgenietend aanbod in principe niet mag worden geweigerd door de werkgever.

6.3.3 Respons in het Westland

In 2002 worden bij het Project Seizoenarbeid (uit heel Nederland) ongeveer 6.000 vacatures aangemeld door agrarische werkgevers. Er worden in dat jaar ongeveer 4.200 tewerkstel- lingsvergunningen afgegeven, bijna allemaal voor Poolse werknemers. Het project is vooral succesvol in Zuid-Nederland. De animo in de glastuinbouw van het Westland is naar verhouding gering. Van de 4.200 tewerkstellingsvergunningen in 2002 gaan circa 200 vergunningen naar tuinders in Zuid-Holland.

In 2003 liep het aantal vacatures op tot meer dan 8.000. Het aantal verstrekte tewerkstel- lingsvergunningen voor 2003 bedroeg volgens projectmedewerkers ongeveer 6.000. Hoewel in 2003 ook de mogelijkheid bestond voor vergunningen van 24 weken, bleef het aantal aanmeldingen en deelnemers uit het Westland gering in vergelijking met andere regio’s. Wel gaven een betrokken LTO-bestuurder en een projectmedewerker aan dat in de laatste maanden van 2003 en ook in 2004 een duidelijk stijgende lijn was waar te nemen met betrekking tot het aantal aanmeldingen uit het westen van het land.

De conclusie op basis van deze cijfers is dat het project Seizoenarbeid, in vergelijking met andere tuinbouwregio’s, weinig respons krijgt in het Westland. Dit werd bevestigd door de interviews met tuinders en in het panelgesprek. Veel tuinders kenden het project niet en waren er ook niet in geïnteresseerd. Tuinders die wel op de hoogte waren, wezen op de lange procedures die ermee waren verbonden. Uiteindelijk was er maar één tuinder in ons onder- zoek, een panellid, die had deelgenomen aan het project en ook tewerkstellingsvergunningen had gekregen. Als reden voor zijn deelname gaf hij aan dat het (gecertificeerde) uitzendbureau waarmee hij werkte niet in staat was voldoende losse inleenkrachten te leveren. Hij was behoorlijk negatief over de procedure die hij nogal zinloos vond: ‘Je moest regionaal werven, terwijl je eigenlijk al weet dat dat geen personeel oplevert.’ Hij merkte wel op dat het project steeds meer deelnemers uit het Westland kende en dat ook meer tewerkstellingsvergunningen werden verstrekt. Ondanks het feit dat de procedure als vervelend wordt ervaren, neemt de animo voor het project dus wel toe. Dit lijkt erop te wijzen dat een aantal tuinders in het Westland, dat blijft kampen met personeelstekorten, bereid is extra energie te steken in wegen die naar legale oplossingen leiden.

Dat het project Seizoenarbeid slechts in zeer beperkte mate glastuinders uit het Westland aantrekt, is terug te voeren op een aantal bijzondere eigenschappen van de glastuinbouw in het Westland. Voor de vrij lage respons onder Westlandse tuinders werd door project-mede- werkers en betrokken bestuurders naar drie oorzaken verwezen:

x De arbeidsfilms in de glastuinbouw zijn anders dan in de aspergeteelt of aardbeienteelt, waar je ook met meer recht kunt spreken van seizoenarbeid. In de glastuinbouw gaat het om veel langere periodes van arbeidspieken.

x De huisvesting van buitenlandse werknemers is in de intensief volgebouwde ‘glasstad’ van het Westland lastiger dan in andere agrarische regio’s. Ook gemeenten kunnen behoorlijk dwars liggen met de vereiste vergunningen (gebouwen met een bedrijfsbestemming mogen niet zomaar worden aangepast voor huisvesting).

x Het grote aanbod losse inleenkrachten door uitzendbureaus en handmatige agrarische loon- bedrijven, die vooral opereren vanuit Den Haag en waarmee veel Westlandse tuinders ook al jarenlang werken en ervaring hebben. Hierdoor staat men minder snel open voor een project zoals Seizoenarbeid, waarvoor toch de nodige procedurele inspanningen vereist zijn.

Hoewel het aantal deelnemers in het Westland in vergelijking met andere regio’s marginaal is te noemen, moet de betekenis van het project Seizoenarbeid voor de toekomst niet bij voorbaat worden geringschat. Gezien het feit dat Nederland heeft besloten een overgangs- beleid te voeren voor de nieuwe EU-lidstaten (waaronder Polen en Tsjechië) die er 1 mei 2004 bij zijn gekomen, kan het project Seizoenarbeid nog een betekenisvolle rol gaan spelen in de regulering van de verwachte toestroom van Poolse werknemers. 60 _{Ook in de komende jaren}

zal voor werknemers uit deze nieuwe EU-lidstaten een vergunningenstelsel worden gehan- teerd. Bovendien worden na 1 mei 2004 de procedures op een aantal punten een stuk gemak- kelijker (en ook minder duur) voor werknemers uit de nieuwe lidstaten; zo valt de eis van een MVV weg en kunnen vergunningen gemakkelijker voor een langere periode worden verstrekt. De cruciale vraag is of en in hoeverre de tuinbouw door de politiek zal worden gezien als een sector waar een tekort aan arbeidskrachten heerst dat niet kan worden opgevuld met werk- zoekenden in Nederland. Op het moment van schrijven is het antwoord op die vraag nog onduidelijk.