Doorverwijzingen naar het buitengewoon onderwijs

De oververtegenwoordiging van allochtonen in het Buitengewoon onderwijs is niets nieuw en doorverwijzingen naar het buitengewoon onderwijs blijven een thema van discussie. Ook in de resultaten van deze thesis. Zo vindt Nasira dat bepaalde scholen hun verantwoordelijkheid ontlopen door leerlingen met bijzondere onderwijsnoden zonder meer naar het buitengewoon onderwijs door te verwijzen. In sommige situaties is “meegaan met het busje” zoals ze het noemt, misschien wel een optie voor sommige leerlingen, maar zeker niet altijd en al helemaal niet voor iedereen. Voor Hayat, de dochter van Nasira, verliep het eerste leerjaar niet zo vlotjes. Op het einde van het jaar wordt in overleg met de school besloten om Hayat haar eerste leerjaar te laten over doen. Nasira krijgt hierdoor een sterk vermoeden dat haar dochter wel eens dyslexie zou kunnen hebben. Ze had ooit

57 een infosessie over leerstoornissen bijgewoond en herkende heel veel elementen uit die sessie ook bij Hayat.

“Dus mijn dochter dubbelt haar jaar en door dat jaar over te doen, zag ik dat er precies meer aan de hand was. Ook dat lezen, dat vlotte niet, woordjes die omgedraaid werden, al wat dat ik zag in dat filmpje tijdens die infosessie over dyslexie, dat zag ik voor mij. Ook dat precies geen inzicht hebben. Heel stomme simpele bewerkingen. Dat was heel raar. Dat zag zij precies niet en dan dacht ik oei hier is precies wat meer aan de hand. Tijdens de gesprekken op school ook, goh ja dat is toch wel heel raar, maar hier is precies toch ook iets anders aan de hand. Zou het kunnen zijn dat er misschien iets van dyslexie zou kunnen zijn? Daar werd eigenlijk niet echt op gereageerd…Zich altijd op andere dingen concentreren dan die dyslexie.”

Uiteindelijk werkt Hayat zowel haar eerste als tweede leerjaar af. Op het einde van het tweede leerjaar vraagt de school aan Nasira of het voor Hayat niet beter zou zijn om over te schakelen naar het buitengewoon onderwijs. De school had ook een adressenlijst klaar gelegd voor mocht de mama deze graag willen hebben. Nasira beschrijft haar reactie hierop als volgt:

“Ik was héél kwaad, echt, ik was kwaad, woedend. Ale, kwaad is nog te schoon gezegd. Hoe ze durven over dat te spreken,terwijl ik al twee jaar lang aan het zeggen was zou het kunnen zijn dat er dyslexie is? Dat hoor je niet, maar je hoort alleen wat je wilt horen. Jullie geven vijf kaftjes, waaraan mijn kind moet werken, maar er is niets dat gericht is. Er is iets aan dat kind en jullie geven maar…Dat kind dat klapt dicht. Dat is verschrikkelijk! Geef mij een pot soep. Heel simplistisch voorgesteld he. Ik ga toch niet eender wat in die soep doen? Ik moet toch eerst proeven om te weten wat er ontbreekt? Is dat zout, is dat peper? Is dat nog een bouillonneke dat je erbij moet doen? Ik zeg ik ga mijn kind niet doorsturen, zonder te weten wat dat er met mijn kind scheelt. Die testen voor dyslexie e mevrouw, die zal ik zelf wel gaan doen. “Oh ja maar dat kost wel veel geld”. Ja dat kost 230 euro. Dat betaal ik wel, want ik wil weten wat er met mijn kind aan de hand is. Ik stelde ook de vraag van ale hoe kan dat nu? Nemen die hun verantwoordelijkheid niet op? Het CLB zit er ook maar te koekeloeren. Mijn kind zit er al van de kleuterschool. Ale, zij kennen toch ook allemaal de evolutie van mijn kind? Ik heb het allemaal zelf moeten doen .Waar zitten ze met al hun testen? Ze staan alleen maar te springen om een IQ-test te doen. Ik stel mij er vragen bij hoor. Kan een CLB geen testen doen voor dyslexie en dyscalculie? In september kon Hayat eigenlijk al die testen laten doen en het ergste was, dat kind had niet enkel dyslexie, maar had ook dyscalculie en disorthografie. Oh, je kunt u dat niet voorstellen. Toen ik die verslagen zag en de attesten. Ale de manier waarop ze met haar, welke aanpak die ze moeten nemen…Dat is om te schreeuwen, want eigenlijk hebben ze dat kind…Das onrecht aandoen he, das echt wel onrecht aandoen. Dat eerste leerjaar dat mijn dochter opnieuw heeft moeten doen he, zie ik als verloren. Echt waar. Want waarom heeft ze moeten dubbelen? Das een jaar verloren en das een reden meer om haar op deze school te houden, want al wat ze heeft en niet heeft, heeft ze dankzij haar school. En nu zeggen van we gaan ze naar een ander schooleke sturen? Das gemakkelijk he? Dan begin ik te lachen he. Ale, is dat gelijke kansen? Is dat kansen creëren? De gelijke kansen op die school, das een kar met drie wielen denk ik.” (Nasira)

Wat betreft de doorverwijzingen stelt Hananne op de school waar ze werkt een opmerkelijke toestroom van Roma leerlingen vast. De meeste van deze leerlingen zaten in het gewoon onderwijs, maar werden na hun tweede of derde leerjaar doorverwezen naar het buitengewoon onderwijs. Ook

58 zij stelt zich de vraag of het de leerlingen zijn die plots niet meer kunnen functioneren, of is het de school die er misschien gewoon geen zin meer in heeft? Anderzijds zegt ze, zijn er ook wel voor de ouders een aantal voordelen verbonden aan het buitengewoon onderwijs.

“Ik vind het gewoon zo toevallig en zo raar dat er ineens massaal toestroom is van Roma’s. Die weten ook dat ze extra kinderbijslag krijgen. Ze weten dat. De kinderen weten dat zelfs, dat je extra krijgt. Ze worden met de bus gebracht. En je hebt hier leerplicht in België. Dus ze moeten naar school, maar ouders zijn meestal niet geëngageerd om die kinderen naar school te brengen, hup de bus komt die wel halen. Ik denk dat er bij sommige Roma’s echt wel een mentaliteit heerst van, gewoon omdat ze niet beter weten misschien en ook wat

gemakkelijkheidshalve, ja, ze komen mijn kind halen en ze doen maar he. Ok er zijn leerlingen bij die echt mentale en fysieke beperkingen hebben, maar er zijn ook kinderen die honderd procent, gewoon naar het buitengewoon onderwijs worden gebracht omwille van hun taalachterstand. Kinderen die eigenlijk een taalbad nodig hebben.”