All-in tarief

Met de stelling ‘Voor de gehele implantaatgedragen gebitsprothese moet een vaste vergoeding gelden’ was bijna de helft van de experts het eens (8/17); evenveel experts waren het oneens met deze stelling (zie figuur 17).

Figuur 17. Stelling: Voor de gehele implantaatgedragen gebitsprothese (honorarium en materiaal- en techniekkosten van implantaten, mesostructuur en gebitsprothese) moet een vaste

vergoeding gelden (all-in tarief).

47,1% 5,9%

47,1%

0 20 40 60 80 100

Oneens Noch eens noch oneens Eens

Kwalitatief onderzoek kostenontwikkeling implantaatgedragen gebitsprothesen. Pallas 2013. 50

Eén van de experts die het eens was met de stelling gaf aan dat een all-in tarief, waarbij een praktijk de behandeling kan aannemen (eventueel uitgesplitst in een chirurgisch en prothetisch deel) marktwerking mogelijk maakt. Er zijn volgens deze expert voldoende implantologen en kaakchirurgen beschikbaar, zodat de zorgverzekeraar de verstrekking (implantaatgedragen gebitsprothese) voor een lager (natura) bedrag kan uitonderhandelen. De verzekeraar zal dan een all-in tarief bieden aan de instelling om de behandeling uit te voeren. In tegenstelling van wat nu het geval is, zou de instelling er baat bij hebben om te onderhandelen met de aanbieders van materialen en het techniekwerk. Momenteel kunnen materiaal- en techniekkosten alleen tegen kostprijs worden doorberekend waardoor hiervoor een goede ‘neerwaartse prijsdruk’ ontbreekt. Dit heeft volgens deze expert geleid tot relatief hoge materiaal- en techniekkosten. De instelling zou het all-in bedrag met een zorgverzekeraar moeten uitonderhandelen en vervolgens verder moeten onderhandelen met zijn onderaannemers. Noodzakelijkerwijs zou de

zorgverzekeraar ook een garantieperiode moeten afspreken met de desbetreffende instelling om inkoop van lage kwaliteit te voorkomen. Volgens de expert leidt marktwerking tot kostenbesparingen. Als bewijs hiervoor wordt door de expert aangedragen dat ten tijde van de vrije tarieven in 2012 de eerste daling in meer dan tien jaar (met meer dan 10%) van de kosten van de overkappingsprothese zichtbaar was4. Eén expert gaf aan dat een all-in tarief de situatie overzichtelijker zou maken en voor de zorgverzekeraar eenvoudiger. Bij een scherp all-in tarief zullen ook de duurdere implantaatmerken fors in prijs moeten dalen om nog enig marktaandeel te kunnen behouden. Deze expert gaf verder nog aan dat het niet eenvoudig zal zijn om tot een redelijk all-in tarief te komen.

Twee experts hebben aangegeven het met de stelling eens te zijn, maar vinden dat uitzonderingen mogelijk moeten blijven (ingewikkelde gevallen, bijvoorbeeld bij schisis of oncologiepatiënten); deze moeten afzonderlijk worden beoordeeld.

Door twee experts werd aangegeven dat er in de huidige situatie van de (gecontracteerde)

tandprotheticus al sprake is van een all-in tarief. Een voordeel van een all-in tarief is volgens één van

4

http://www.zorgcijfersdata.cvz.nl/tabelPagina.asp?label=00-totaal&tabel=jjaarNEW&geg=kost&item=204

Voordelen all-in tarief

· Een all-in tarief zou marktwerking mogelijk kunnen maken; dit kan tot prijsdalingen/kostenbesparingen leiden.

· Een all-in tarief zou de situatie overzichtelijker en (voor de zorgverzekeraar) eenvoudiger kunnen maken.

Nadelen all-in tarief

· Het zal niet eenvoudig zijn om tot een redelijk all-in tarief te komen.

· Een all-in tarief zou tandartsen kunnen stimuleren om goedkope materialen te gebruiken; hierdoor kan de kwaliteit onder druk komen te staan.

· De keuzevrijheid van de patiënt zou kunnen worden beperkt.

· Er is in de praktijk veel verschil in de kosten voor materiaal en techniek: een all-in tarief zal geen recht doen aan deze differentiatie.

· Een all-in tarief zal geen recht doen aan het gegeven dat er, naast relatief eenvoudige

behandelingen, veel patiënten zijn met een gecompliceerde mondsituatie waardoor er meer tijd nodig is.

· De transparantie van het behandeltraject zou kunnen verdwijnen; splitsing van honorarium- en materiaal- en techniekkosten geeft meer inzicht in de verdeling van kosten.

· Door de maatregel zal er geen controle meer zijn op de honorariumcomponent, op de (kwaliteit en kosten van) gebruikte materialen en de laboratoriumkosten.

· De tarieven van deze zorg zouden niet meer op inhoudelijke gronden worden bepaald, maar door de overheid/politiek.

· Minder arbeidsintensieve behandelingen zouden de voorkeur kunnen krijgen, waardoor patiënten met complexe problematiek veel moeilijker een behandelaar zullen vinden.

Kwalitatief onderzoek kostenontwikkeling implantaatgedragen gebitsprothesen. Pallas 2013. 51 deze experts dat het aan alle partijen duidelijkheid verschaft. De zorginkoop is echter nog niet klaar om

geheel transparant aan de verschillende partijen (patiënt, behandelaar, overheid) te laten zien wat is ingekocht. Volgens deze expert is een all-in tarief in principe een goede maatregel, maar moeten er betere randvoorwaarden beschreven worden; deze dienen controleerbaar te zijn en gecorrigeerd kunnen worden. Beide experts zijn voor een onderscheid tussen het chirurgische en tandprothetische deel. Volgens één van de experts houdt dit beide partijen scherp en wordt voorkomen dat financiën een grotere rol gaan spelen dan kwaliteit en samenwerking; ook blijft dan inzichtelijk waar de daadwerkelijke kosten gemaakt worden en met welke reden.

Verschillende experts die het oneens waren met de stelling hebben aangegeven dat een all-in tarief de tandarts stimuleert goedkope materialen te gebruiken; hierdoor kan de kwaliteit onder druk komen te staan. Volgens één expert geeft de huidige aparte component voor materiaal- en techniekkosten juist enige keuzevrijheid aan de patiënt. Deze expert gaf verder aan dat er in de praktijk veel verschil is in de kosten voor materiaal en techniek: een all-in tarief doet geen recht aan deze differentiatie.

Eén expert gaf aan dat een vaste vergoeding geen recht doet aan het gegeven dat er, naast relatief eenvoudige behandelingen, veel patiënten zijn met een gecompliceerde mondsituatie waardoor er meer tijd nodig is. Ook een andere expert gaf aan één all-in tarief gezien de diversiteit in complexiteit van de ingreep niet juist te vinden; een aantal varianten met bijbehorende vaste vergoedingen is volgens deze expert wel reëel.

Een ander genoemd nadeel is dat met deze maatregel de transparantie van het behandeltraject verdwijnt; splitsing van honorarium- en materiaal- en techniekkosten geeft meer inzicht in de verdeling van kosten. Door de maatregel zou er volgens één van de experts geen controle meer zijn op de honorariumcomponent, op de (kwaliteit en kosten van) gebruikte materialen en de laboratoriumkosten. Ook als de materiaalkosten aan bepaalde kwaliteitscriteria zouden moeten voldoen, is er volgens deze expert geen (goede) controle op de verleende zorg mogelijk. Deze expert gaf verder aan dat een nadeel zou kunnen zijn dat de tarieven van deze zorg niet meer op inhoudelijke gronden worden bepaald, maar door de overheid/politiek. Bovendien zouden minder arbeidsintensieve behandelingen de voorkeur kunnen krijgen, waardoor patiënten met complexe problematiek veel moeilijker een behandelaar zullen vinden.