3 Richtlijnen op het gebied van MVO
6.5 Aanbevelingen vervolgonderzoek
Vervolgonderzoek zou zich in grote mate kunnen aansluiten bij de beperkingen van dit onderzoek. De belangrijkste beperking is zoals hierboven aangegeven de generaliseerbaarheid, vervolg onderzoek zou zich kunnen richten op het onderzoeken van meerdere accountantskantoren in Nederland of het onderzoek internationaal trekken, om zo de generaliseerdbaarheid te vergroten. Daarnaast is er zoals ook in het onderzoek van O’Dwyer (2010) naar voren komt behoefte aan een verdere verduidelijking van de rol van de accountant bij de controle van duurzaamheidsverslagen. Dit onderzoek biedt een goed aanknopingspunt deze rol verder uit te diepen, daar dit onderzoek getracht heeft de rol van de accountant bij de controle van duurzaamheidsverslagen te beschrijven.
Uit de resultaten blijkt dat de bevindingen van O’Dwyer & Owen (2005) niet door dit ‘Big Four’ accountantskantoor worden onderschreven. Vervolgonderzoek zou zich mogelijk kunnen richten op de vraag of andere accountantskantoren ook door de ontwikkelingen op het gebied van MVO en duurzaamheidsverslaggeving nu wel de volledigheid als primair controledoel meenemen, of dat de bevindingen van O’Dwyer & Owen (2005) ook nu nog waarheden zijn.
Een laatste aanbevelingen voor vervolg onderzoek is het uitdiepen van de mogelijkheden om een integrated audit uit te voeren op zowel financiële- als niet-financiële informatie, waarbij één assurance verklaringen wordt afgegeven. Dit onderzoek is relevant, omdat accountants de perceptie hebben dat het in de toekomst hiernaar toe gaat. Voor de wetenschap is het van belang te onderzoeken wat hierbij de mogelijkheden voor accountantskantoren zijn en welke implicaties dit tot gevolg heeft.
Referenties
Adams, C.A., 2004. The ethical, social and environmental reporting- performance portrayal gap. Accounting, Auditing and Accountability Journal, vol 17, p. 731 – 757.
Ansoff, I., 1965. Corporate Strategy. McGraw-Hill, New York.
Baarda, D.B., Goede de, M.P.M., Teunissen, J., 2005. Basisboek kwalitatief onderzoek.
Wolters-Noordhoff, Groningen.
Bebbington, J., Larrinaga, C., Moneva, J. M., 2007. Corporate social reporting and reputation risk management.Business Strategy and the Environment,vol 11, p. 154 – 169.
Benoit, W.L., 1995. Accounts, Excuses and Apologies: A Theory of Image Restoration Strategies. State University of New York Press, New York.
Blumberg, B.F., Cooper, D.R., Schindler, P.S., 2008. Business research methods. McGraw-Hill
Higher Education, London.
Carrol, A. B., 1999. Corporate Social Responsibility, evolution of a definitional construct.
Business Society, vol 38, p. 268 – 295.
Cormier, D., Gorden, I, M., 2001. An examination of social and environmental reporting strategies. Accounting, Auditing & Accountability Journal, vol 14 , p. 587 – 616.
Daub, C. H., 2007. Assessing the quality of sustainability reporting: an alternative methodological approach. Journal of Cleaner Production, vol 15 , p. 75 – 85.
Deegan, C., Rankin, M., Tobin, J., 2002. An examination of the corporate social and environmental disclosures of BHP from 1983-1997: a test of legitimacy theory. Accounting,
Dowling, J., Pfeffer, J., 1975. Organizational legitimacy: social values and organizational behavior. Pacific Sociological Review, vol 18, p. 122 – 136.
Freeman, R. E., 1983. Strategic Management: ‘A stakeholder approach’. Advances in strategic
management, p. 31 – 60.
Friedman, A.L., Miles, S., 2001. Socially responsible investment and corporate social and environmental reporting in the UK: an exploratory study. Britisch Accounting Review, vol 33, p.
523 – 548.
Fombrun, C., Gardberg, N.A., Barnett, M.L., 2000. Opportunity platforms and safety nets: corporate citizenship and reputational risk. Business and Society Review, vol 105, p. 85 – 106.
Fombrun, C., 1996. Reputation: Realizing Value from the Corporate Image. Harvard Business
School Press, Boston, MA.
Fombrun, C., Van Riel, C., 1997. ‘The reputational landscape’. Corporate Reputation Review,
vol. 1, p. 5 – 13.
Global Reporting Initiative, 2006. Richtlijnen voor duurzaamheidsverslaggeving. www.globalreporting.org, versie 3.0.
Gray, R.H., 2001. Thirty years of social accounting, reporting and auditing: what (if anything) have we learnt?. Business Ethics: A European Review, vol 10, p. 9 – 15.
Holloway, I., 1997. Basic concepts for qualitative research. Blackwell Science,, Oxford, United Kingdom.
Jorgensen, B., Messner, M., 2010. Accounting and strategising: A case study from new product development. Accounting, Organisation and Society, vol 35, p. 184 – 204.
Kamp-Roelands, A. E. M., 2001. Maatschappelijke verslaggeving en verificatie: Geboden zekerheid? Voorzichtigheid geboden! Maandblad Accountancy en Bedrijseconomie.
KPMG, 2002. International survey of corporate sustainability reporting, KPMG Global Sustainability Services. De Meern, The Netherlands.
Lindblom, C.K., 1994. The implications of organizational legitimacy for corporate social performance and disclosure. Critical perspectives on Accounting conference, New York, NY.
Mathews, M. R., 1997. Towards a mega-theory of accounting. Asia-Pacific Journal of
Accounting, vol 4, p. 273 – 289.
Moore, G., Robson, A., 2002. The UK supermarket industry: an analysis of corporate social and financial performance. Business Ethics: a European Review, vol 11, p. 25 – 39.
Morhardt, J. E., Baird, S., Freeman, K., 2002. Scoring corporate environmental and sustainability reports using GRI 2000, ISO 14031 and other criteria. Corporate Social Responsibility and
Environment Management, vol 9 .
O’Dwyer, B., 2010. Aligning programmatic ideals and technological capabilities: The case of sustainability assurance. Working Paper.
O’Dwyer, B., Owen, D.L., 2005. Assurance statement practice in environmental, social and sustainability reporting: a critical evaluation. Britisch Accounting Review, vol 37, p. 205 – 229.
Owen, D.L., Swift, T.A., Humphrey, C., Bowerman, M., 2000. The new social audits: countability managerial capture or the agenda of social champions? European Accounting
Review vol 9, p. 81 – 98.
Rayner, J., 2001. Risky Business: Towards Best Practice in Managing Reputational Risk.
Institute of Business Ethics, London.
Rose, N., Miller, P., 1992. Political power beyond the state: Problematic of government.
British Journal of Sociology, vol 43, p. 173 – 205.
Ruf, B. M., Muralidhar, K., Brown, R. M., Janney, J. J., Paul, K., 2001. An Empirical Investigation of the Relationship Between Change in Corporate Social Performance and Financial Performance: A Stakeholder Theory Perspective. Journal of Business Ethics, vol 32, p.
143 – 156.
Schreuder, 1981. Maatschappelijke verantwoordelijkheid en maatschappelijke berichtgeving van ondernemingen. Stenfert Kroese, Leiden.
Scott, S. V., Walsham, G., 2005. Reconceptualizing and managing reputation risk in the knowledge economy: towards reputable action. Organizational Science, vol. 16,
p. 308 – 322.
Shocker, A, D., Sethi, S, P., 1974. An approach to incorporating social preferences in developing corporate action strategies. The Unstable Ground: Corporate Social Policy in a Dynamic
Society, Melville Publishing, Los Angeles, Calefornia.
Solomon, A., Lewis, L., 2002. Incentives and disincentives for Corporate Environmental Disclosure. Business Strategy and the Environment, vol.11 , p 154 – 169.
Stratos Inc, 2001. Stepping forward: corporate sustainability reporting in Canada.
SustainAbility, 2002. Trust Us: The Global Reporters 2002 Survey of Corporate Sustainability Reporting. SustainAbility, London.
Toms, J.S., 2002. Firm resources, quality signals and the determinants of corporate environmental reputation: some UK evidence. Britisch Accounting Review, vol 34, p. 257 – 282.
Ullmann, A. E., 1985. Corporate social reporting: political interests and conflicts in Germany.
Accounting Organisations and Society, vol 4, p. 123 – 133.’
Unerman, J., 2000. Methodological issues: ‘Reflections on quantification in corporate social reporting content analysis’. Accounting Auditing & Accountability Journal, vol 13, p. 667 – 680.
Waard de, 2008. Toezicht op maatschappelijke verantwoord ondernemen. Koninklijke van
Gorcum BV, Assen.
Wester, F., Peters, V., 2004. Kwalitatieve analyse. Coutinho, Bussum.
Wheeler, D., Elkington, J., 2001. The end of the corporate environmental report? Or the advent of cybernetic sustainability reporting and communication. Business Strategy and the
Environment, vol 10, p. 1–14.
Websites:
www.accountant.nl
www.mvonederland.nl
Bijlage 1: Verschillen beoordeling maatschappelijk verslag financieel verslag
‘De kwantitatieve informatie waarover in een maatschappelijk verslag wordt gerapporteerd, wordt veelal niet gemeten in uniforme (geld)eenheden maar in eenheden die onafhankelijk van elkaar zijn.
De kwantitatieve informatie die is opgenomen in een maatschappelijk verslag, is meestal niet te ontlenen aan een sluitend registratiesysteem. Bij financiële informatie heb je het systeem van dubbel boekhouden en de waardekringloop.
Niet voor alle delen van het maatschappelijk verslag is een intern systeem voor risicobeheersing en informatieverzameling aanwezig. De systemen die aanwezig zijn bevatten veelal minder waarborgen dan de systemen die aanwezig zijn voor financiële verslaggeving.
De gebruikers van een maatschappelijk verslag zijn een aanzienlijk bredere en minder homogene groep van gebruikers dan bij een financieel verslag. Voor elk van deze gebruikers dient het maatschappelijk verslag voor andere doeleinden, waardoor het maatschappelijk verslag een breder scala aan informatie dient te bevatten.
De verslaggevingscriteria voor maatschappelijke verslagen zijn minder recent en minder ontwikkeld dan die voor financiële verslagen’. (NV COS 3410N)
Bijlage 2: Deskundigheid accountant