Vlamingen: betaal en zwijg!

(1)

€ 2,30

73ste jaargang • nummer 47 • donderdag 23 november 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Dag 22

Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!

Vorige zondag in het tv-debat op RTL-TVI was het weer van dat. Wie een idee wil krijgen hoe de Brusselse politiek omgaat met Vlamingen die het lef hebben te stellen dat er problemen zijn in Brussel, moet naar die uitzending kijken. Ze is op te roepen via de webstek van RTL via het programma “C’est pas tous les jours dimanche.” In het panel zit VRT-journalist Ivan de Vadder. Hij uitte kritiek op het slecht of niet functioneren van het Brusselse stadbestuur tijdens de rellen van vorige week zaterdag en woensdag in het stadscentrum. Meteen kreeg hij de wind van voren van Brussels burgemeester Philippe Close (PS), maar ook van een collega-journalist. Hij kon zijn zin niet afmaken.

De Vadder, nochtans geen communautaire hardliner, werd uitgespuwd, en kreeg de boodschap: Vlaming, hou je bek. Of beter:

betaal en zwijg!

Ook de Franstalige kranten, en vooral dan Le Soir, deden dezer dagen met plezier mee.

Le Soir leek even weer de FDF-krant van de jaren zeventig. De boodschap is steevast dezelfde: Brussel krijgt te weinig geld, en het is de schuld van de Vlamingen die Brus- sel niet graag zien.

Een miljoeneninfuus

Aan Franstalige kant is er niemand die ruimte krijgt om die onzin te ontkrachten.

Brussel ligt al jaren aan het federale en dus vooral Vlaamse infuus. Met de zesde staats- hervorming stroomt jaarlijkse 500 tot 600 miljoen euro naar Brussel. Een bedrag dat de komende jaren zal oplopen tot 1 miljard euro.

En dan is er nog het fameuze Beliris-geld van de federale overheid voor de uitstraling van Brussel. Jaarlijks 130 miljoen euro.

Geld dat gebruikt wordt voor projecten die weinig verband houden met de internationale uitstraling, zoals het restaureren van de kerk van Laken of het opkalefateren van een zwembad.

Ondanks dat miljoeneninfuus zijn de Brusselse tunnels in een erbarmelijke staat en laat ook de rest van de infrastructuur in het gewest te wensen over. Het geld lijkt vooral bestemd voor het administratieve waterhoofd dat het gewest is met zijn 19 gemeenten, 89 parlementsleden en 700 gemeenteraadsleden. Rik van Cauwelaert

legde vorig weekend in zijn column in De Tijd de vinger op de pijnlijke wonde: Brussel is een financiële farce. Sociaal-economisch is het gewest er de voorbije decennia altijd op achteruit gegaan.

Bij de oprichting van het Brussels Gewest in 1989 was het inkomen per hoofd in het gewest gelijk aan het Belgische gemiddelde.

Ondertussen is dat gedaald naar 25 procent onder het Belgische gemiddelde. Het gewest verpaupert, wat de linkse partijen PS en PTB blijkbaar niet erg vinden.

Vierderangspolitici

Zo zitten we bij het politiek personeel van Brussel. Men kan weinig anders dan stellen dat veel van de bestuurders vierderangspolitici zijn. Guy Vanhengel was een kleine tien jaar geleden ooit federaal minister van Begroting. Een onuitwisbare indruk heeft hij niet gelaten. Wat iedereen zich herin- nert, is zijn uitspraak dat België bijna failliet was. Vanhengel weet dat hij gebeiteld zit als Brussels minister en dat dit het hoogste is wat hij kan bereiken.

Sommige Vlaamse verkozenen doen de wenkbrauwen fronsen. Zoals de hysterische sp.a’er Jef van Damme. En wat te denken van andere Vlaams-Brusselse mandatarissen, gaande van schepen Els Ampe (Open Vld) tot staatssecretaris Bianca de Baets (CD&V)? Zij uiten regelmatig hun bezorgdheid over het bestuur in Brussel, maar doen er verder niets aan. Voor een deel door eigen zwakte. Voor een deel omdat die Vlaamse politici gegijzeld worden door het Fransta- lige collega’s. Wie boven het maaiveld wil uitsteken, wordt hard aangepakt. Vlamin- gen die te veel kritiek hebben, mogen bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen vrezen voor hun zitje.

Een té Vlaams discours en er is geen plaats meer op de lijst. Feit is natuurlijk dat de Vlaamse spoeling in Brussel zeer dun is geworden. In 1989 werden bij de Brusselse Gewestverkiezingen nog 67.000 stemmen uitgebracht op de Nederlandstalige lijsten.

In 2014 was dat goed 53.000. Wordt in 2019 nog de kaap van de 50.000 bereikt? Twij- felachtig.

N-VA toont weinig interesse

Als van Vlaamse kant in Brussel kritische

stemmen komen op het beleid, dan is dat te danken aan Vlaams Belang en N-VA. Het Belang benadrukt het veiligheidsthema, de N-VA het ‘malgoverno’, slecht beleid. Maar de indruk bestaat toch dat Brussels Parle- mentslid Johan vanden Driessche (N-VA) wat alleen staat in zijn strijd. Uiteraard laat ook Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe zich niet onbetuigd, en zoals het hoort was er bij een aantal federale N-VA’ers kritiek te horen over de bestuurlijke moloch in Brus- sel. Maar de kritiek van de Vlaams-natio- nalisten klinkt veel te zacht. Is het om de federale regeringspartner MR niet tegen het hoofd te stoten? Het kan. In de visie op Brus- sel verschilt MR niet of amper van de PS.

Een andere verklaring is dat de top van de N-VA gewoon niet meer geïnteresseerd is in Brussel. Misschien voor een deel een soort van Antwerpse na-ijver. Al gaat het verder.

Naar verluidt behoren de N-VA-fractielei- ders van de verschillende parlementen tot de binnenkern van de partij die belangrijke beslissingen neemt. Peter de Roover voor het federale parlement, Mathias Diepen- daele voor het Vlaams Parlement.

De Brusselse fractieleider Vanden Driessche is daar niet bij betrokken. Dat zegt genoeg.

Het debat over beter bestuur in Brussel na de rellen van de voorbije week werd al snel in de kiem gesmoord. De boodschap van de Franstalige politici aan de Vlamingen is duidelijk: moei u niet met Brussel. Of beter gezegd: betaal en zwijg! Wat ook opvalt:

de veel te makke kritiek van de N-VA – toch van de nationale mandatarissen – op het Brussels malgoverno.

Vlamingen: betaal en zwijg!

(2)

Actueel 23 november 2017

2 Uit de smalle beursstraat

Het onbetaalbare basisinkomen

Vorig weekend keurde Groen op haar congres de invoering van een zogenaamde welvaartsgarantie goed. Dit is een uitke- ring die een absoluut recht is dat automatisch in werking treedt als het inkomen onder het mediaaninkomen zakt. Het mediaaninkomen is in dit land zo’n 3.500 euro bruto per maand.

De welvaartsgarantie die Groen bepleit, is een afgezwakte versie van het basisinkomen, een economisch principe dat almaar meer opgang maakt in economische en politieke krin- gen. Een basisinkomen is een inkomen dat iedereen ontvangt, ongeacht de leefomstandigheden. Het universele basisinkomen zou voor een deel ook in de plaats komen van allerlei uitkeringen, zoals die voor werkloosheid en pensioenen. Con- creet zou iedereen recht hebben op een basisinkomen van 900 tot 1.000 euro, of men nu werkt of niet. Dit systeem zou voor een grote vrijheid zorgen, zeggen de voorstanders. Men zou ondernemer kunnen worden zonder vrees om bij een misluk- king zonder inkomen te vallen. Het basisinkomen als vervanger van tal van uitkeringen, zoals voor werkloosheid of pensioenen, zou een enorme besparing betekenen voor de overheids- administratie. Een derde voordeel volgens de voorstanders:

het zou iedereen een inkomen garanderen op een moment dat er steeds meer banen verloren gaan door de robotisering.

Vivant

Het voorstel werd indertijd voor het eerst gelanceerd door

de links-liberale partij Vivant van Roland Duchâtelet. Die partij is ondertussen in de Open Vld opgegaan. Het is Kamerlid Nele Lijnen dat nu – onder andere via haar boek ‘Win for life’

– het basisinkomen bepleit.

Opvallend is dat het voorstel meer en meer steun krijgt in ondernemerskringen. Grete Remen (firma Damhert, Vlaams Parlementslid N-VA) is voorstander. Net als Françoise Chom- bar van chipproducent Melexis (toevallig of niet een bedrijf van Duchâtelet). Zij schreef het voorwoord van het boek van Nele Lijnen. Zelfs Karel van Eetvelt was in zijn Unizo-periode gewonnen voor een basisinkomen. In de politiek waren en zijn er positieve commentaren bij CD&V, Groen en sp.a. Naar verluidt zouden de Vlaamse socialisten nog geen groen licht hebben gegeven om het systeem te bepleiten omdat oudgediende Frank Vandenbroucke het maar niets vindt.

En hij heeft overschot van gelijk. Het basisinkomen lijkt aan- trekkelijk, maar zou leiden tot het faillissement van de overheid en een ineenstorting van de economie. Probleem is dat die kritische argumenten in het debat weinig aandacht krijgen omwille van de bijna religieuze, beter gezegd sektarische obsessie met het basisinkomen.

Financiering

Het grootste probleem van het basisinkomen blijft de financiering. Als we ervan uitgaan dat alle 11 miljoen inwoners van

België maandelijks 1.000 euro krijgen, dan kost dit zo’n 130 miljard euro. Dat is een enorm gat in de begroting. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat dit basisinkomen ook alle socia- lezekerheidsuitkeringen vervangt. In dat geval daalt de factuur met 100 miljard euro, de uitgaven voor de sociale zekerheid.

Maar dan is er nog een put van 30 miljard euro.

Die zou kunnen vermeden worden door het basisinkomen enkel aan volwassenen toe te kennen. Maar dan nog is er niet genoeg geld om de ziekte-uitgaven te betalen die buiten de gewone uitkeringen vallen. Kortom, het basisinkomen is onbetaalbaar en zou de belastingdruk optrekken van 45 à 50 procent naar 70 procent. In zo’n situatie valt de economie stil.

Tweede kritiek is of zo’n basisinkomen wel een stimulans is voor economische activiteiten. Het is inderdaad een red- dingsboei voor wie wil ondernemen, maar velen zullen met zo’n basisinkomen best gelukkig zijn. Zeker als ze daarnaast nog wat willen bijverdienen. En daar ligt het kalf gebonden.

Voorstanders van het basisinkomen zijn meestal de grootste tegenstanders van flexibele en laagbetaalde banen. Welnu, een werkgever zal meer geneigd zijn iemand een laagbetaalde baan aan te bieden aangezien die al het ‘kussen’ van het basisinkomen heeft. Kortom, het basisinkomen subsidieert precaire banen. Een basisinkomen gaat bovendien in tegen de trend om aan uitkeringen van de overheid een vorm van inspanning te koppelen. Werkloosheidsuitkeringen worden bijvoorbeeld enkel nog toegekend aan wie daadwerkelijk een baan zoekt.

Er is geen enkel argument om aan te nemen dat een basisinkomen tot een goed werkende economie leidt. Meer nog, het werkt verstorend, onder meer voor de arbeidsmarkt. Tijd dus om het debat hierover af te sluiten. Angélique VAnderstrAeten Niet enkel bij politieke partijen, ook in ondernemerskringen wordt gepleit voor een universeel basisinkomen.

Iedereen krijgt 900 of 1.000 euro per maand, of die werkt of niet. Dit systeem zou alle uitkeringen vervangen en een antwoord zijn op de vele jobs die door de robotisering verdwijnen. Echter, een basisinkomen is een utopie, want onbetaalbaar. De factuur zou oplopen tot 130 miljard euro. Weg ermee dus.

Geld inzamelen voor terreurverdachte

De lezing ‘Van de wieg naar het graf’ door Abid Tounssi – vroeger bekend als rapper Salah Edin – en Al Khattab (alias Ali Houri) werd bijgewoond door het Nederlandse tv- programma Nieuwsuur. Zo werd de inhoud van de lezing ook bij ons bekend.

Op de lezing in september werd onder meer verteld dat muziek zondig is, net als ontucht, overspel, bepaalde kleding en het drinken van alcohol. De lezing van de Nederlands-Marok- kaanse salafistische moslimpredikers lokte inmiddels veel verontwaardiging uit.

Bij de lezing moesten vrouwen achteraan in de zaal zitten en mannen vooraan. Als reac- tie hierop vraagt staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir (N-VA) aan “het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen […] of de scheiding van mannen en vrouwen

tijdens de lezing een inbreuk is op het Gelijk- heidsbeginsel.”

Demir is boos

Staatssecretaris Zuhal Demir, zelf een Genkse, reageert woedend op Twitter: “Reli- gieuze gekken zaaien haat, zetten bevolking tegen elkaar op en behandelen vrouwen als vuil. Op het Genkse stadhuis! Laten we dit toe?”

De burgemeester van Genk, Wim Dries (CD&V), zegt dat de zaal die avond verhuurd werd aan een Genkse vzw die bekend is bij de stad. “Alle sprekers op het evenement werden ook op voorhand gescreend”, aldus Dries. “We hadden op voorhand geen indicatie dat er pro- blematische dingen zouden worden gezegd. Er was ook iemand van de politie aanwezig, en die heeft bevestigd dat er de avond zelf niet opgeroepen werd tot haat. Ondertussen heb ik de beelden van de reportage ook gezien en ik zal die zeker grondig laten onderzoeken.”

Vraag is: wat voor waarde heeft deze screening? En wanneer is een moslimpreek voor een gemeentebestuur toelaatbaar of ontoelaatbaar? Kan een politieagent daarover oor- delen? Heeft hij een verslag gemaakt van die avond, ook inzake de inhoud? Is de politieagent in kwestie opgeleid om te kunnen oor-

delen over islampreken?

Pas nu, nu bekend is geraakt dat Al Khattab (alias Ali Houri) samen met een compagnon een lezing gaf in Genk op uitnodiging van ver- eniging Al Qiblah – Het Kompas – om geld in te zamelen voor de radicale moskee Badr, komt hij ineens in de belangstelling.

Maar die Al Khattab dook afgelopen jaar verschillende keren op in ons land. Reeds jaren predikt de man haat in moskeeën en vzw’s.

Vooral de salafisten van Al Mawada en de ver- eniging Salaam uit Antwerpen verwelkom- den hem meermaals. Politiek, media, justitie, politie- en veiligheidsdiensten trokken er zich niets van aan. Zo mocht Al Khattab ongestoord propaganda maken op de speelplaats van de school “Het Keerpunt’ in Borgerhout die onder- deel vormt van het ‘Technicum Noord Antwer- pen (TNA)’.

De man wordt onder meer in verband gebracht met het hersenspoelen van enkele Nederlandse jongeren die uiteindelijk in Syrië zijn terechtgekomen om te gaan vechten aan de zijde van de jihadisten. Al Khattab gaf ook lezingen samen met zijn vrienden Khalid Yas- sin, Tarik Chadlioui (alias Tarik Ibn Ali’, nu in de gevangenis voor plannen tereuraanslag op Mallorca), Hussein Yée en Mohammed Al- Arifi (beiden gelinkt aan Britse IS-terroristen).

Ook in Boom en op de Medina Beurs (moslim- beurs in Antwerp Expo) gaf ‘broeder’ Al Khat- tab lezingen.

Ook blijkt dat Al Khattab begin deze maand op Facebook in een videoboodschap (de video is intussen offline gehaald, nvdr.) heeft opgeroepen om geld te storten aan een terreurverdachte, Tarik Ibn Ali, ook bekend als Tarik Chad- lioui. De Marokkaanse Belg werd begin dit jaar in Birmingham in het Verenigd Koninkrijk opge- pakt. Hij wordt ervan verdacht een terreurcel op het Spaanse eiland Mallorca te leiden. Die cel zou leden voor IS gerekruteerd hebben.

Het is echt niet moeilijk om Al Khattab te volgen en te screenen; het is voldoende om zijn Facebook te volgen om zijn ideeën te kennen.

Op zijn Facebook staan al zijn lezingen (plaats en uur) aangekondigd, inclusief filmpjes van zijn vorige lezingen en een reis naar Mekka. Zie de illustraties bij dit artikel, aankondigen die we simpel uit zijn Facebook plukten.

Zijn compagnon bij de lezing in Genk was voormalig rapper Abid Tounssi. Ook hij was eerder dit jaar te gast in het Antwerpse, meer bepaald in het Cultureel Centrum van Deurne.

Volgens bevoegd schepen Caroline Bastiaens (CD&V) zijn bij die aanvraag alle procedures correct verlopen, er is zelfs een “intakege- sprek” geweest (wat dat ook moge wezen).

Alleen, “we wachten nog op het verslag van dat gesprek”, aldus schepen Bastiaens. Oeps, zes maanden wachten op een verslag, we zijn goed bezig. Noemt met dat een screening?

Het doet me denken aan een liedje van Jef Elbers, “Mohammed Ambras”, dat hij schreef naar aanleiding van de migrantenrellen in 1997, net twintig jaar geleden. Elbers kreeg toen een proces voor racisme aan zijn broek gesmeerd (maar werd vrijgesproken).

Je kan het liedje gemakkelijk beluisteren via YouTube. Zijn slotwoorden in dat liedje zijn vandaag meer dan … profetisch.

“En de tijdbom tikt maar voort, islam staat voor de poort. Beeft alvast gij christenhond, want wij zitten in de … problemen dankzij mensen als Paula D’hondt”.

Twintig jaar later krijgt Jef Elbers gelijk.

De niet-verwachte rellen in Brussel indach- tig, de lezingen van bekende salafisten die vrij kunnen plaatsvinden in openbare gebouwen (met uw belastinggeld)… Ik krijg meer en meer de indruk dat sommige politici echt niet weten wat op straat aan het gebeuren is.

KArlVAn CAmp

(3)

Actueel

23 november 2017 3

PS-politiechef

Mijnheer de onverantwoordelijke,

De rellen van twee weken geleden, waar- bij enkele honderden ‘jongeren van een bepaald type’ – zoals minister van Binnen- landse Zaken Jan Jambon zei – een com- plete buurt terroriseerden en aan diggelen sloegen, zullen nog lang nazinderen bij de bevolking van het hele land, zeker omdat de politie veel te laattijdig ingreep en nie- mand arresteerde. De beelden waren stui- tend en afschuwwekkend. Ondertussen is duidelijk gebleken, zelfs na een rapport van de Algemene Inspectie, dat op zijn minst serieuze vragen kunnen gesteld worden bij uw verantwoordelijkheid in dit verhaal. Niet alleen waart gij die avond niet thuis omdat gij naar een rugbymatch in Parijs waart gaan kijken, maar ook uw officier van wacht zat thuis in zijn zetel. Natuurlijk hoeft gij niet elke dag thuis te zijn, maar iemand met een verantwoordelijkheid als de uwe en in een risicostad als de uwe, delegeert dan zijn bevoegdheden naar een collega in het sche- pencollege. En dat gebeurde niet. Minister van Justitie Koen Geens – die niet kan ver- dacht worden van sympathie voor ijzeren ordehandhaving – vindt dat een en ander in Brussel nu toch wel de spuigaten uitloopt:

“Dit is niet mijn eerste mindere ervaring met de politie van Brussel-Stad. Dit is niet profes- sioneel. Brussel moet dringend de vinger aan de pols houden. Dat de straat de baas is en niet de politie, kan niet.” Hij kan er niet bij dat zoiets kan in een stad met een politieca- paciteit per inwoner die twee keer zo groot is als Antwerpen. Uw vraag naar 400 extra manschappen is dan ook om te lachen, en dan wel in die zin dat het bespottelijk is. Het is immers geen kwestie van middelen, wel van een effectieve aanpak die kan resulteren in snelrecht; met de nadruk op snel! En van een commandostructuur die kort op de bal kan spelen en doet wat moet gedaan wor- den op momenten dat het nodig is.

Of gij het nu graag hoort of niet, de bur- gemeester is altijd politiek verantwoorde- lijk voor de manier waarop de politie tus- senkomt. Gij als PS’er zoudt dat beter dan wie ook moeten weten. Na de commissie- Dutroux einde de jaren negentig was ieder- een het erover eens dat de werking van de politie efficiënter moest en er werd gepoogd om één grote eenheidsstructuur op poten te zetten waarbij de burgemeesters niet meer

het hoofd van lokale politiekorpsen zouden zijn. Het was commissielid Eerdekens die zich, bij de totstandkoming van het eindrap- port van die commissie, daar zwaar en drei- gend tegen heeft verzet, omdat de lokale politieke baronnen de touwtjes in handen moesten blijven houden. En zo geschiedde uiteindelijk, want de PS was toen nog opper- machtig en Dehaene liet betijen. En toen de hervorming er dan wat later kwam, bleek ook dat de Brusselse Franstalige politieke baron- nen geen oren hadden naar het samenvoe- gen van de politiezones tot één grote politie- zone voor Brussel-Hoofdstad; ieder wenste zijn eigen zandbak. We zien wat ervan geko- men is. Het oude voorstel van het Vlaams Belang om tot één politiezone te komen, werd door zowat iedere traditionele partij weggelachen. Vandaag zingen zij – behalve de PS en de MR - een ander toontje en kan het allemaal niet rap genoeg gaan. Zelfs de Brusselse Open Vld-kwal Guy Vanhengel, die altijd uw en andere PS’ers de hielen likte om toch maar het status quo te kunnen handha- ven opdat hij zich kon verheugen op de krui- mels die voor hem dan van tafel vielen, komt nu – met in het achterhoofd de voorspelbare electorale dreun voor de PS en nieuwe poli- tieke perspectieven – zeggen dat dat ‘nuttig’

zou zijn. Het kan verkeren.

Na de rellen meende gij de politie in bescherming te moeten nemen door te stel- len dat zij ‘een goede job’ hadden geleverd en dat er dus geen enkel probleem was.

Ondertussen weten wij wel beter: er was een huizenhoog probleem met de comman- dostructuur en de aansturing daarvan. En daar zijt gij hoe dan ook mee voor verant- woordelijk. Ik vond het in ieder geval bizar dat gij vorig weekeinde een betoging tegen het straatgeweld in Brussel verboodt. Als dat ook al niet meer mag, wie zal dan nog van zijn democratisch recht mogen gebruik maken? Of is het bang afwachten naar de volgende onaangekondigde betoging van

‘jongeren’ die hier bij ons alle kansen kre- gen, maar onze samenleving haten en alleen maar onze sociale bijdragen welwillend van ons aannemen?

Mayeur of Close? Het maakt geen verschil, want PS’ers. Met ander woorden: alles blijft zoals het was. Voor zolang het nog duurt.

Briefje aan Philippe Close

Een normale mens gooit dan de handdoek in de boksring, maar de koppige boerenzoon Gheysens doet er nog een schep bovenop: hij koopt ineens de hele club. Of beter, hij zou dat heel graag willen en heeft er een slordige 75 miljoen euro voor over. Wielerbaas Wouter Van- denhaute heeft hij al in de zak.

Alleen heeft hij de pech dat met de Rus Alis- her Usmanov een zwaarwichtige tegenkandi- daat is opgedoken, die nog meer geld heeft dan Gheysens en die behoorlijk wat verstand heeft van voetbal.

Belangenvermenging

Een bondgenootschap met het Engelse Arsenal, waarvan Usmanov 30 procent bezit, zou voor Anderlecht op sportief vlak heel wat voordelen kunnen opleveren, en van Roger vanden Stock is bekend dat hij goede raadge- vers heeft en zich altijd heeft laten leiden door de sportieve belangen van zijn club. Toch is het bevreemdend dat in de Belgische voetbal- wereld schaamteloos aan belangenvermenging kan worden gedaan. Gheysens is op dit moment eigenaar van Royal Antwerp FC, maar dat probleempje kan opgelost worden door die club door te ‘verkopen’ aan zoon Simon Ghey- sens. Hoe dan ook zou de firma Ghelamco bij het opkopen van Anderlecht verbonden zijn met twee nationale clubs, en dan vergeten we bijna de banden met AA Gent. Sportief kan zulke situatie onmogelijk gezond zijn.

De maneuvers van Gheysens tonen ander- maal aan dat met het Eurostadion en vooral met het enorme commercieel gebouw ernaast (door sommigen nu al het Colosseum genoemd) zéér veel geld te verdienen valt. Niet moeilijk natuurlijk, als je een perceel van 27 hectare voor 99 jaar gratis in de schoot gewor- pen krijgt.

Schauvliege

Vraag is of de Vlaamse regering zich zal laten leiden door de objectieve elementen van het dossier en door de eigen regelgeving, dan wel of het grote geld van Gheysens en co de door- slag zal geven. Zullen minister-president Bour- geois en minister Weyts dit dossier (en hun bevoegdheden) ter harte nemen en wegen op Schauvliege? En is Joke Schauvliege zelf bestand tegen de ontzettende druk van de par- tijbonzen en van lobbyisten achter de scher- men?De jongste tijd heeft Schauvliege ons aange- naam verrast met haar plannen om de beton-

nering van Vlaanderen tegen 2040 een halt toe te roepen. Het zou inderdaad waanzin zijn indien Vlaanderen op termijn al zijn woonuit- breidingsgebieden zou volbouwen. Maar zal zij deze lijn doortrekken naar de absurde Brus- selse uitbreidingsplannen in de Vlaamse Rand?

Ze zal er op veel applaus kunnen rekenen als ze neen durft zeggen.

De weerstand tegen de stadionplannen is er de voorbije maanden alleen maar groter geworden. Tijdens het openbaar onderzoek kwamen in Grimbergen 1.133 individuele bezwaarschrif- ten binnen, getekend door 1.238 personen.

Daarnaast kwamen 47 petitielijsten binnen, getekend door 1.279 personen. Ruim 2.500 mensen dus die zich openlijk verzetten tegen de Brusselse annexatieplannen. Intussen hebben ook de noordrandgemeenten Wemmel, Meise, Vilvoorde en ten slotte ook het schepencollege van Grimbergen zich nogmaals met veel argumenten tegen het Brusselse stadion gekeerd.

Geld en glitter

Het schepencollege van Grimbergen pro- beert hiermee de schade te beperken waaraan het zelf goeddeels ten grondslag lag. Toen het Brussels Gewest in 2013 kwam aandraven met zijn eenzijdige beslissing om de stadionplannen voor Schaarbeek-Vorming te schrappen en alles te concentreren op de Heizel, gaf het college (CD&V, Open Vld en Groen) duidelijk het signaal dat er kon gesproken worden over een stadion en vooral over de vele belastingen die daarmee konden geïnd worden.

Had Grimbergen toen kordaat ‘njet’ gezegd (het college had met de buurtweg een belangrijke troef in handen), dan waren de plannen nooit in zo’n vergevorderde fase geraakt. De Grimbergse meerderheidspartijen hebben het spel veel te lang meegespeeld, door bijvoorbeeld mee in de jury te gaan zitten voor de aan- stelling van de bouwheer, de nadruk te leggen op een zogezegd klimaatneutraal stadion en andere kletskoek.

Ook Grimbergen was dus lang verblind door het geld en de glitter. Het is pas door de lawine aan stevig gefundeerde bezwaarschrif- ten, onder meer over de waanzinnige gevolgen op het vlak van mobiliteit, dat bij de schepenen de schellen van de ogen vielen. Beter laat dan nooit natuurlijk, maar er is wel een hoop tijd, energie én centen verloren gegaan. En we zijn

er nog lang niet. BL

Eurostadion

Ghelamco smijt alles ertegenaan

De Ieperse vastgoedbaron Paul Gheysens kijkt op geen euro als hij zijn zin wil door- drijven. Al meer dan een jaar slaagt hij er niet in een fatsoenlijk gesprek te voeren met RSC Anderlecht omdat het clubbestuur alleen maar nadelen ziet in zijn megalomaan Eurostadion.

MENS ERGER JE

Naar aanleiding van de ‘nationale dag voor de verkeersveiligheid’ (14 novem- ber) deed Vias institute, het vroegere BIVV, een rondvraag over ergernissen in het ver- keer. Vlamingen ergeren zich het meest aan bestuurders die op de middenstrook blijven plakken en bumperklevers, aan automobilis- ten die hun richtingaanwijzers niet gebrui- ken en aan bellers.

Meer dan de helft van de chauffeurs is slachtoffer van agressief gedrag (zoals bij grensoverschrijdend seksueel gedrag erg divers: van toeteren tot obscene gebaren en verbale agressie, en (heel uitzonderlijk, 2 procent) fysiek geweld. Zelfs in dergelijke statistiekjes blijkt hoe verschillend Vlamin- gen en Walen zich al eens gedragen. Neem nu als ludiekste voorbeeld, het claxonneren.

In Brussel (39 procent) en Wallonië (38 pro- cent) wordt bijna dubbel zoveel geclaxon- neerd als in Vlaanderen (20 procent).

WAALSE LUXE

Als het goed is, mag het ook gezegd. Dat David Goffin in de finale stond van de Mas- ters is een schitterende prestatie. Het gege- ven verleidde Hugo Camps ertoe in De Mor-

gen een beetje zurig vragen te stellen bij “het geweldige sportklimaat in Vlaanderen”, ter- wijl Wallonië “minder ronkt, maar meer ver- rast met echte wereldtoppers”. Camps vindt het leuk een lijstje te geven: Goffin, Henin, de broers Borlée, tafeltennisser Saive, Philippe Gilbert… “Inzake sport is het land tussen Samber en Maas geen savanne. De grootste diva van de atletiek is vandaag Nafi Thiam, ingezetene van Franstalig België.”

Goffin en Thiam zijn absolute wereldtop,

“en dat kunnen we van Jens Keukeleire niet zeggen”, rondt hij spottend af. Trouw aan zijn giftigheid eindigt de Belgische patriot met deze cynische vraag: “Zou hork Philippe Muyters nog een felicitatietelegram sturen?”

Ach, hij doet maar. Met de groeten van Tom Boonen, Greg van Avermaet, Filip Meir- haeghe, Etienne de Wilde, Jolien D’Hoore, Gaston Roelants, Ivo Van Damme, Miel Put- temans, Karel Lismont, Tia Hellebaut, Kim Gevaert, Jan Ceulemans, Jean-Marie Pfaff en elf clubs in eerste klasse van het voetbal, van Jean-Pierre Coopman, Joël Smets, Kim Clijsters, Raymond Ceulemans, Robert van de Walle, Ulla Werbrouck, Fredje de Burgh- graeve, Pieter Timmers, Evi van Acker, Ste- fan Everts en Joël Smet, Evi Van Acker, Freddy de Kerpel en Delphine Persoon. Opletten voor de uitstekende linkerhoek van laatst- genoemde, Hugo.

(4)

Neutraliteit

Enkele weken geleden schreven we over de ‘commotie’ in de Kamer omdat Cathérine Fonck, de fractievoorzitster van de Franstalige cdH, had opgemerkt dat boven de inkomdeur van een volledige N-VA-gang in het huis der parlementsleden een Catalaanse vlag was opgehangen. En onlangs lag er voor een VB- kantoor een deurmat met de tekst ‘Illegalen niet welkom’. De heilige neutraliteit van het parlement dreigde klaarblijkelijk in gevaar te komen, want Kamervoorzitter Bracke vaar- digde meteen een nota uit aan de fractievoor- zitters waarin hij eraan herinnerde dat in de gangen een strikte neutraliteit dient gerespec- teerd te worden. Daar is iets voor te zeggen.

Echter, wat in de kantoren gebeurt, behoort tot ieders vrijheid, staat in dezelfde nota, behou- dens wanneer posters, teksten, vlaggen en dergelijke duidelijk en permanent zichtbaar zijn bij een openstaande deur. Jawel, het staat er letterlijk! Blijkbaar hoort het niet meer tot de regels van de beleefdheid dat men in ander- mans kantoren, vertrekken en huizen gewoon niet binnen kijkt. En gebeurt dat toch per onge- luk, dan blijft men discreet over wat men zag en relativeert men dat uit respect voor ander- mans visie en levensstijl. Maar dat is misschien ouderwets en veel te verdraagzaam.

Spiekbriefje

Er was een tijd, onder Herman de Croo en zelfs André Flahaut, dat tijdens het vragenuur- tje de Kamerleden hun vraag niet alleen bin- nen een gestelde tijd, maar ook uit het hoofd dienden te stellen. Dat dwong tot beknoptheid en gevatheid. Enkel voor een citaat mocht men eventueel een spiekbriefje bovenhalen. Van- daag mag men klaarblijkelijk wel een vraag en de motivatie daartoe aflezen. En dan komt men tot voorgekauwde en statische vragen zoals Katja Gabriëls van Open Vld die vorige week bracht. Kleurloos en zonder stembuiging rammelde ze haar door een ijverige mede- werker voorbereide tekst af, met als enig doel niet over haar woorden te struikelen. Pover is dat. Zeker als je niets nieuws brengt en eigen- lijk ook al het antwoord geeft. Misschien kan Bracke daarover eens een nota schrijven?!

Kwestie van de stiel weer wat professione- ler te maken.

Tol van het cordon

Natuurlijk kwamen de gewelddadigheden van het crapuul in Brussel ter sprake. Alle frac- ties kwamen obligaat bij minister Jambon hun afschuw uitspreken en straffe maatregelen eisen. Tiens, tiens… Al twintig jaar pleit de VB-fractie voor een eengemaakte politiezone in de 19 Brusselse gemeenten, maar er werd weggekeken. Idem toen die fractie pleitte voor

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 23 november 2017

4

een kordaat lik-op-stukbeleid en het opnam voor de politie. Maar neen: eerst preventie, was altijd de mantra, en diversiteitsbeleid en inclusiviteit. Nu blijkt dat dat alles kan gecata- logeerd worden als ‘gepamper’ van een groep mensen die onze samenleving niet verafschu- wen als ze er centen van kunnen krijgen, maar wel als het om onze beschaafde waarden en normen gaat, moet men schoorvoetend toe- geven dat het zo niet langer kan. Voor Bar- bara Pas en consorten moet het ongetwijfeld een vreemd gevoel zijn eindelijk dan toch gelijk te krijgen. De tol van het cordon sani- taire wordt niet door het VB betaald, maar door onze bedreigde samenleving. Een historische schuld, als u het ons vraagt.

Uitzweten

Het was donderdag diep in de nacht, om 2.26 uur om precies te zijn, dat de aanwe- zige 132 Kamerleden naar huis mochten. 18 Kamerleden - 12 procent - lagen ondertussen wellicht al te pitten en lagen letterlijk niet wak- ker van wat zich op ‘hun werk’ afspeelde. Het was even geleden dat de praatbarakkers het zolang moesten uitzweten. Natuurlijk zaten de lange ‘besprekingen’ van het rapport van de bijzondere commissie ‘De Panama Papers en de internationale fiscale fraude’ en van het wetsontwerp over de minimale dienstver- lening bij de spoorwegen daar voor iets tus- sen. Dat zijn van die onderwerpen waarover alle partijen hun zeg willen doen, zelfs als ze niets te zeggen hebben. En dan duurt het lang en wordt het laat.

Met dank

Wat een minimale dienstverlening bij de spoorwegen betreft, waren alle linkse partijen, van groen over rood tot donkerrood, tegen.

Zij zien daarin weer een aanval op het sacro- sancte stakingsrecht van hun vriendjes van de vakbonden. Dat er wel eens een communau- taire scheeftrekking kan ontstaan als men in de wet niet inschrijft dat het treinaanbod bij stakingen door de NMBS per gewest moet wor- den afgestemd in verhouding tot het aantal werkwilligen per taalgroep en per gewest, liet hen koud toen Barbara Pas (VB) in die zin een amendement indiende. Zij wil immers voorko- men dat bij stakingen Vlaamse werkwilligen het Waalse treinaanbod moeten garanderen.

Zij kreeg bij de stemming enkel de steun van Veerle Wouters en Hendrik Vuye (beide ex-N- VA). Alle andere Kamerleden van oppositie en meerderheid stemden tegen. Raar toch, zeker als men weet dat tijdens de commissiebespre- kingen zowel vanuit N-VA, sp.a als Open Vld daarover bezorgdheid was geuit. Begrijpe wie kan! O ja, we weten het weer: communautaire stilstand, met dank van de Franstaligen…

De Tonkin-resolutie

Op het strijdtoneel krijgt het zoveelste Zuid-Vietnamese regime het steeds moeilijker. De helft van het Zuiden is al in handen van Noord-Vietnamese infiltranten en de zui- delijke communisten van de Vietcong. Tegen heug en meug - het is een verkiezingsjaar in de VS - laat Johnson toe dat het aantal Ameri- kaanse “adviseurs” stijgt tot 24.000. Hij vraagt zijn Europese geallieerden steun, maar die houden allemaal de boot af.

Alleen de Zuid-Koreanen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders en nog wat grut sturen (meestal symbolisch) troepen. In Noord-Viet- nam kijkt men ongerust naar de escalatie.

Partijvoorzitter Ho Chi Minh verliest definitief de machtsstrijd tegen hardliner en par- tijsecretaris Le Duan. Die gebruikt zijn politieke overwinning om medestanders van Ho massaal te liquideren en extra soldaten naar het Zuiden te zenden.

Johnson reageert met heimelijke bombar- dementen op de beruchte Ho Chi Minh-route die via Laos de communisten in het Zuiden bevoorraadt. Een incident met een Ameri- kaans oorlogsschip dat in Noord-Vietnamese wateren vaart, komt in de openbaarheid. Een Noord-Vietnamese torpedo raakt niets, maar dat “Golf van Tonkin”-incident steekt de lont aan het vuur.

Johnson stapt naar het Congres en vraagt de toestemming eventueel Amerikaanse grondtroepen te zenden. Niemand (ook John- son niet) heeft enig idee tot wat die resolutie zal leiden en alle volksvertegenwoor- digers en senatoren (min twee) geven hun toestemming.

Enige oplossing:

meer en meer soldaten

Le Duan wil de Amerikanen voor zijn en hij beveelt een massale aanval, met succes;

nog een deel van het Zuiden wordt veroverd.

Johnson is inmiddels op eigen kracht verko- zen tot president en hij beveelt bombarde- menten op militaire doelen in het Noorden.

Nooit voeren de Amerikanen terreurbombar- dementen uit op bevolkingscentra zoals in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar de inwoners van Mortsel herinneren zich nog altijd de “nauwkeurigheid” van die Amerikaanse aanvallen. In maart 1965 arri- veren de eerste Amerikaanse grondtroepen.

Aan de Zuid-Vietnamese politici hebben de Amerikanen niets gevraagd. Van bij het begin vechten de Amerikanen met een hand op de rug gebonden.

Dit is geen massale invasie zoals in Europa, waar soldaten elkaar jarenlang kenden en een

“band of brothers” werden. In Vietnam duurt

“a tour of duty” dertien maanden, en dan gaat het huiswaarts, zodat het voortdurend een komen en gaan is in het leger. Eenheden ont- wikkelen geen echte korpsgeest, want altijd zijn er manschappen die aan het aftellen zijn en niet het risico willen lopen in de laatste weken te sneuvelen. De Amerikaanse troepen bezitten gesofisticeerd wapentuig, maar ze ontdekken dat die dingen in de jungle van Zuid-Vietnam geregeld haperen.

Ervaren Amerikanen proberen de een- voudige maar efficiënte kalasjnikovs van gedode of gevangengenomen tegenstanders te bemachtigen. Midden 1965 lijkt het erop dat de Zuid-Vietnamezen het opgeven. Iedere week wordt een Zuid-Vietnamees bataljon uitgeschakeld. De Amerikaanse bevelhebber Westmoreland vraagt meer soldaten, want de nederlaag staat voor de deur. In juli ontsche- pen 50.000 Amerikanen en tegen het einde van het jaar nog eens 50.000.

Het grootste deel hanteert niet het geweer, want de gevechtstroepen moeten bevoor- raad, gevoed en geadministreerd worden, hebben recht op verlof (niet thuis) en ont- spanning. Voor elke Amerikaan die vecht zijn er acht die dat niet doen. Zo’n opbouw kan niet gebeuren met vrijwilligers, dus moeten ook de eerste dienstplichtigen naar Azië. Nu begint de Amerikaanse pers zich te interes- seren en er wordt hen geen strootje in de weg gelegd.

Ze gaan en staan waar ze maar willen; de

huidige toeschouwer kijkt verbaasd naar de duidelijke beelden van de verwoestingen van dorpen, hoort de soldaten boos commentaar geven op de bevelen van hun officieren, luis- tert naar hun twijfel over het nut van de oorlog. 200 journalisten sterven bij die rappor- tage die de Amerikaanse oorlogsinspanning almaar meer zal ondermijnen. De gevolgen van Vietnam merk je tot vandaag: zware jour- nalistieke censuur en journalisten die alleen streng gecontroleerd (“embedded”) Ameri- kaanse troepen vergezellen.

Naar de oorlog met een doodskist

Begin 1966 is de toestand voor de Ame- rikanen nog altijd niet verbeterd; 3/4de van het land is Vietcongterritorium. Westmore- land heeft maar één oplossing: meer troepen.

In Washington krijgt Johnson te horen dat de kans op een overwinning 1 op 3 is, maar uit later gepubliceerde rapporten en gesprek- ken blijkt dat Vietnam een symbooldossier wordt. Meer en meer is het een krachtproef in de Koude Oorlog.

De Amerikanen willen aan de Sovjet-Unie en China tonen dat ze niet wijken als die grootmachten ergens anders durven een con- flict uitlokken. Dus worden de bombarde- menten op Noord-Vietnam opgevoerd, met een korte onderbreking voor Kerstmis. Omdat er in die gruwelijke guerrillaoorlog geen front- lijn is, kan men ook geen successen bewijzen met veroverd terrein. Daarom gebruiken de Amerikaanse bevelhebbers de infame “body count”-methode.

Hun uitgangspunt: als 7 communisten voor 1 Amerikaan sneuvelen, geven de Noord- Vietnamezen het tenslotte wel op, alsof Ame- rikaanse levens niet tellen. In werkelijkheid vervalsen Amerikaanse officieren de meeste cijfers. En de communisten stappen niet mee in die logica. Voor hen tellen duizenden men- senlevens niet veel. Ze bouwen verder aan de Ho-route, die in alle richtingen uitzwermt en op zeker ogenblik 20.000 kilometer paden en wegen telt. Massaal worden vrouwen inge- schakeld als chauffeurs van Sovjet-Russische vrachtwagens. Ze rijden ‘s nachts een par- cours van 15 kilometer, geven het stuur door aan een andere vrouw, van wie ze de vracht- wagen op de terugweg krijgen.

Ze kennen de route zo goed dat ze zonder lichten rijden, al sterven velen onder de Ame- rikaanse bommen. Voor de communistische soldaten is het dagelijks bestaan evengoed een hel. Slecht gekleed en ondervoed (rant- soenen van gesneuvelde Amerikanen zijn een delicatesse) overleven ze in ongezonde gebieden waar onder meer giftige slangen zitten. Velen brengen hun doodskist mee, in de hoop dat hun resten naar huis worden gezon- den. Ook bij hen wordt gedeserteerd, al staan in de Noord-Vietnamese kranten alleen maar zegeberichten. Verliescijfers worden nooit gegeven. Dikwijls weten Noord-Vietnamese ouders jarenlang niet of hun zoons en doch- ters nog leven.

Geen oorlog voor Clinton en Bush

In de loop van 1966 begint de Vietnamoor- log zijn tol te eisen in de VS. Johnson moet een deel van zijn sociaal programma schrappen, want het geld gaat naar de oorlog. De eerste protesten halen de media. Iedere maand lijft het leger 30.000 nieuwe dienstplichtigen in die na een korte opleiding richting Vietnam moeten. De soldaten zijn bijna altijd jongens uit de lagere klasse, dus is het aantal negers oververtegenwoordigd.

De helft van de dienstplichtigen ontsnapt met allerlei trucs, zoals vriendjespolitiek, hogere studies of dienstneming bij reserve- eenheden en de National Guard, die niet naar Vietnam moeten. De latere presidenten Bill Clinton en George W. Bush zetten ondanks hun passende leeftijd nooit een voet in Viet- nam. Maar het manschappenreservoir is niet oneindig en de Amerikaanse middenklasse begint te vrezen voor de eigen zonen. De protesten worden luider.

Jan neckers

De Vietnamoorlog (deel 2)

Na de moord op Kennedy in 1963 erft president Johnson het Vietnamvraagstuk.

Feitelijk is hij daar niet in geïnteresseerd, want hij wil zijn vele sociale programma’s door het Congres duwen.

Minder stress op het werk met

een stressverlichter

(5)

Actueel

23 november 2017 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Rellen

Karl Vanlouwe (N-VA) wilde van minister Gatz weten wat die van plan was te gaan doen in Brussel. Dat naar aanleiding van de “voetbalrellen” (het volgende grapje moest toen nog komen), waarbij het politie-optreden nogal twijfelachtig was. Gatz profileert zich immers graag als “bruggenbouwer”, zeker als het over ons geliefde Brussel gaat. Vlaanderen moet daar toch ook wel iets te zeggen hebben, zeker gelet op de niet misse Vlaamse middelen die in de hoofdstad worden geïnvesteerd. Ieder- een was het erover eens dat dergelijke wanda- den in Brussel ontoelaatbaar zijn.

Gatz had het over een gebrekkige “veilig- heidscultuur” en zou in de mate van het moge- lijke gaan praten met de Brusselse burgemeester. Chris Janssens (VB) maakte gewag van

“Marokkaanse criminelen” en haalde de eenmaking van de politiezone uit de kast.

Het grappige is dat iedereen, zelfs de groenen, voor die eenmaking is, maar dat het thema voor Franstalig Brussel de verpersoon- lijking van het Vlaamse Kwaad is. Tenzij men de Brusselse politieke dwergen definitief uit- rookt, zal daar nooit iets van komen. Alle Gat- zen ten spijt.

Kernuitstap

Het zoveelste discussierondje over de kernuitstap is begonnen. Met vragen van Stefaan Sintobin (VB), Johan Danen (Groen) en Wil- lem-Frederik Schiltz (Open Vld) over de Elia- prognoses in verband met het glorende kern- vrije paradijs. Dat zouden we in 2025 tegemoet mogen zien. Probleempje is dat nog een en ander zal moeten gebeuren om voldoende capaciteit te behouden.

Nieuwe gascentrales bijvoorbeeld. Minister Tommelein, de energie-visionair zal investeren in alternatieven en zo zal alles goed komen.

N-VA zou er nochtans niet vies van zijn om de kerncentrales wat langer open te houden.

Andries Gryffroy (N-VA) merkte inderdaad op dat de overgang wat langer zou kunnen duren en dat we dan onder meer Franse kernener- gie zouden moeten invoeren, en dan kunnen we beter onze eigen atoomdingen wat langer laten draaien.

Het vooruitgangsoptimisme van Tommelein bleef ongeschonden; in 2050 zullen we helemaal van de zon en de dauw leven. Voor Schiltz diende te worden opgehouden met “de oude brol” die onze kerncentrales zijn. Dat is juist, maar waarom zouden we dan geen nieuwe

“brol” bouwen?

In Frankrijk is men nog steeds heel blij met zijn kerncentrales en men kan daar na het betalen van de energiefactuur nog eten kopen.

Kleutertaal

Er waren nog wat onderwijsdingetjes te fina- liseren. In het oog springen al lang de middelen die vloeien naar anderstalige kleutertjes.

Geen zinnig mens zal ontkennen dat het goed en noodzakelijk is voor hun verdere school- loopbaan en integratie om zich zo snel mogelijk het Nederlands eigen te maken.

De zelden gestelde vraag blijft echter: waar blijft die toestroom van anderstalige kindjes vandaan komen en wat dat zegt over onze demografie?

In ieder geval, naast een hoop andere maatregelen, wordt nu 950 euro per anderstalige kleuter per jaar voorzien en is het de bedoeling dat bedrag permanent te maken. Bovendien is niet geheel duidelijk hoe die geldsommen

“op het terrein” worden gebruikt. De in onder- wijszaken onvermijdelijke Elisabeth Meuleman (Groen) vond het allemaal wel leuk en aar- dig, en ze ontkende niet het belang van taal- verwerving, maar dat mag geen “fetish” worden en vooral dient te worden ingezet op “het welzijn” van de allochtone kleutertjes die soms trauma’s met zich meeslepen. Dat zal wel waar zijn, maar een en ander blijft bevreemdend.

De ontplooiing van zoveel middelen wijst op een wel heel massale aanwezigheid van niet- Nederlandstalige kinderen en dat blijft die ver- velende vraag over de demografie oproepen.

Congressen maken weinig indruk

Zou het kloppen dat de ideologische scherpte weer toeneemt, zoals een paar kranten schrijven? Ze doen dit naar aanleiding van de congressen van Open Vld en Groen. Die twee partijen pakken uit met onhaalbare voorstellen. De directe concurrenten, N-VA en sp.a, moeten zich voorlopig niet veel zorgen maken.

Dat de blauwen en Groen inzake sociaal- economisch beleid mekaars tegenpolen zijn, is niet nieuw. Het samenvallen van beide congressen maakt de tegenstelling alleen duide- lijker. Wel waar is dat beide partijen proberen zich te profileren tegen een directe concur- rent. Voor de liberalen is dat de sterke N-VA, voor de Groenen is dat de kwakkelende sp.a.

De liberalen dromen van een ‘sociale vlaktaks’, een idee waarvoor Jean-Marie Dedec- ker tien jaar geleden nog werd uitgejouwd.

Zo’n vlaktaks zou alles boven het belasting- vrije deel van de inkomsten aan een uniek tarief van 30 procent belasten, en alles eron- der vrijstellen. Daarnaast wil Open Vld de ven- nootschapsbelasting beperken tot maximum 15 procent.

De liberalen definiëren dit spektakel als een

‘sociale’ vlaktaks, omdat de laagste inkomens er wel zouden bij varen, maar de kritiek op het voorstel is groot: het is niet goed becijferd, het kost 15 tot 20 miljard, en de terug- verdieneffecten zouden fictief zijn. Politico- logen, economisten en journalisten spraken van een droom, politieke tegenstanders uit alle partijen zijn vierkant tegen, reacties op de sociale media waren keihard.

Ook andere ideetjes van Open Vld werden afgebrand, met voorop het euthanasievoor- stel. De liberalen pleiten voor een wettelijk kader voor wat ze een “voltooid leven” noemen. Wie niet in medisch opzicht lijdt, maar uitdrukkelijk, onafhankelijk en vrijwillig om stervenshulp vraagt, moet kunnen “begeleid”

worden.

Groen

Ook Groen kwam vorig weekend bijeen voor een Schakelcongres “over wat de burgers van de overheid mogen verwachten”. Geheel in de lijn van wolligheid houden de ecologis- ten het bij de sleutelwoorden ‘respect’ en ‘vertrouwen’. Erger dan die wollige stijl is het radicale, maar onderhuidse linkse activisme. Alsof men na de sp.a ook de PVDA wil oppeuzelen?

Wollig, hoezo? Wat dacht u van deze: “De staat moet de danspartner zijn van zijn burgers…” (Almaci in De Morgen).

Veel controversiëler is de ronduit donker- rode eis dat de overheid straks voor iedereen die dat wenst in een basisinkomen zou moeten voorzien. Groen noemt het vandaag wel even anders en spreekt van “een haalbare vari- ant: de welvaartsgarantie”. Waar zit het verschil met dat basisinkomen waar Agalev het in 1985 al over had?

Wie mag volgens Groen bij de overheid aan-

kloppen? Al wie onder het mediane inkomen zakt (23.000 euro per jaar!), dus “mensen in armoede” (alle nieuwkomers inbegrepen, nemen we aan), mensen die onverwacht zorg moeten opnemen, mensen die “een switch”

willen maken. Dat laatste is niet eens als grap bedoeld…

Groen wil dat iedereen zelf kan beslissen hoeveel hij of zij werkt: 38 uur, 30 uur, 20 uur… (Het Laatste Nieuws, 20 nov.). Weg dus met het onderscheid tussen niet kunnen werken en niet willen werken?

Wacht even… klopt de factuur? Die is niet eens becijferd. Almaci komt niet verder dan haar geloof: “De overheidsinvesteringen zullen zichzelf in veelvoud terugbetalen.”

In dat perspectief gooit Groen ook haar vangnetten uit naar zo’n 100.000 zelfstandigen die moeten rondkomen met een jaarlijks inkomen onder de 12.500 euro. Daarom wil de partij ook morrelen aan de fiscaliteit, want de sociale bijdragen zijn te hoog. Wetende dat het origineel doorgaans beter is dan de kopie, zou het ons verbazen als veel zelfstandigen onder de indruk zouden zijn van zo’n groene paringsdans.

We beginnen warempel te geloven dat de socialisten er met zo’n tegenstrever op links nog zo slecht niet voorstaan. Laat Calvo en Almaci nog wat doen en de kiezers keren terug.

Nuchter omgaan met politiek

Dit weekend stond ook de zoveelste herver- kiezing van Bart de Wever op de agenda. De congressen zullen hem weinig angst hebben ingeboezemd. Dat de liberalen hun verloren kiezers terughalen, is onwaarschijnlijk. Onder meer omdat hij veel nuchterder omgaat met de politieke materie.

“Veilig, verantwoord en Vlaams”, dat worden de drie v-woorden waarmee de N-VA twee aankomende verkiezingen wil winnen. In een variante wordt dat ‘veiligheid, sociaaleco- nomisch herstel en identiteit’. Zijn partij(raad) mocht kennismaken met de campagnebeel- den en -slogan (veilig thuis in een welvarend Vlaanderen).

Met ‘Veiligheid’ voorop, speelt de N-VA een thuismatch. Jan Jambon (Binnenlandse Zaken) en Theo Francken (asiel en migratie) zijn bijzonder populair, blijkt uit alle polls. Ste- ven Vandeput (Defensie) laat geen steken vallen. ‘Verantwoord’ lijkt vooral te slaan op de sociaaleconomische standpunten van de partij. “De economische groei is er, de private job-

creatie ook, het ondernemersvertrouwen is terug”, stelt De Wever. “De laatste steen die moet gelegd worden, is het budgettair even- wicht, gekoppeld aan de daling van de schuld.

Dan zal dit land opnieuw gezond zijn.” Dat klinkt zakelijk, realistisch, haalbaar en moet vreselijk zijn voor liberalen die hem willen aan- pakken met een onhaalbare vlaktaksdroom.

En ‘Vlaams’, dat lijkt een slogan met meer electorale werfkracht dan het wat mistige con- federalisme. Jawel, de Vlaams-nationalistische partij staat voor slagbomen op weg naar veel verder gaande autonomie voor Vlaanderen, dat klopt. Maar met haar zorg voor ‘Vlaamse identiteit’ kan de partij misschien zelfs met vertrouwen temporiseren. De term omvat zowel weerbaarheid om de kracht van de Vlaamse autonomie die er vandaag al is te ver- dedigen, als voor de ambitie om de culturele en politieke belangen van Vlaanderen over- eind te houden op een moment dat politieke tegenstanders massaal inzetten op superdi- versiteit en multiculturaliteit als dogma han- teren.

Onder ‘Vlaams’ valt dus ook de remmende voorzichtigheid over de gevolgen van hypermi- gratie. Geen twijfel mogelijk dat dit ook voor veel Vlamingen de juiste keuze is.

Voluntarisme

Met die keuzes zit de N-VA wellicht goed voor de politieke confrontaties bij de gemeenteraadsverkiezingen in de steden. Alleen moet de N-VA zich hoeden voor al te veel voluntarisme. De Wever doet op zijn zwakste momenten al eens denken aan Verhofstadt, die zijn eigen leugens geloofde. De economische her- opleving is een feit, maar ze is relatief. De impact van de regeringsmaatregelen op meer jobs is minder groot dan al eens wordt gesteld.

De regering heeft op dat vlak ook een beetje geluk.

Sinds het aantreden van de ploeg van Char- les Michel in 2014 kwamen er 162.000 jobs bij. Het jongste jaar waren dat er 73.000 (cijfers maart 2016 – maart 2017). Volgens Mar- cia de Wachter, directeur van de Nationale Bank, zorgde de taxshift evenwel maar voor 4.700 nieuwe banen. Bovendien zijn sommige ervan voltijds, andere deeltijds of tijde- lijke contracten…

En dan nog iets: meer dan het nu gebeurt zou de N-VA het sociaaleconomische kunnen koppelen aan het communautaire. Stre- ven naar een werkgelegenheidsgraad van 73,2 procent in 2020 is een federale utopie.

Hiervoor zouden de volgende drie jaar zo’n 350.000 jobs moeten bijkomen. Maar Vlaan- deren behaalt nu al 73 procent. Wallonië en Brussel in de verste verte niet… België, dat is twee landen. Dat mag de Vlaamse kiezer

weten. A^njA P^ieters

JOBS, JOBS, JOBS

Premier Michel pochte dat zijn regering massaal banen creëert. Dat doet denken aan Verhofstadts goednieuwsshow. Tussen het tweede kwartaal van 2016 en het tweede kwartaal van 2017 kwamen er in de privésec- tor 56.000 arbeidsplaatsen bij. “Opvallend is dat er de voorbije twee jaar in verhouding meer jobs in de privésector bijgekomen zijn in Brussel (+4%) en Wallonië (+2,9 procent) dan in Vlaanderen (+2,7 procent)”, schrijft De Tijd. Als het goed is, zeggen we het ook, en graag. Maar een kleine kanttekening toch:

waar het goed gaat, is het moeilijker om pro- centueel (nog) beter te doen. Eéntje erbij bij 10 en eentje erbij bij 5 lijkt identiek. In procenten wint de vijf, maar in cijfers uitgedrukt blijft de kloof even groot. De Waalse werkloosheid is – ondanks maar half zoveel inwoners - zoals tien jaar geleden nog altijd even groot als de Vlaamse (ca. 150.000 volledig uitkeringsge- rechtigde werklozen, bron RVA).

ZELFS NIET GELIJK VOOR DE DOOD

In 1990 werd nog geen vijfde van de over- ledenen in Vlaanderen gecremeerd, vorig jaar ging het om bijna zeven op tien. Crematie is in vrij korte tijd de norm geworden. In L’Avenir ging het even over het crematorium Blancs Arbres, opgericht door IDETA en de intercom-

munale Westleden. Het crematorium heeft een taalgemengd publiek en ook daar merkt men het verschil. Gelijk voor de dood, of toch niet? In 2015 kozen 41 procent van de Waalse overledenen (of hun familie) voor een ver- brandingsoven, tegenover 70 procent van de Vlamingen. Is er een gebrek aan grond op

de Vlaamse begraafplaatsen? Of heeft het te maken met de grotere verstedelijking in Vlaan- deren? Of reageerde Wallonië gewoon trager op de doorbraak van de crematiegebruiken?

“La force de notre petit pays scindé en deux se ressent également dans les moments plus difficiles”, besluit de Waalse krant.

(6)

Dwars door Vlaanderen 23 november 2017

6 Gangsterislamisme

De reacties na de hoofdstedelijke rellen waren perfect voorspelbaar. Nieuwe argu- menten bleven uit. Essentiële feiten werden keurig ontweken. Zoals steeds. Laten we toch eens man en paard noemen als het over de verantwoordelijkheid voor rel- len én het falend beleid gaat.

“Wat we zelf doen, doen we beter.” Door- gaans wordt die uitspraak geschreven op conto van Gaston Geens, de eerste Vlaamse minister-president, zij het die in jaren nog

“Voorzitter van de Vlaamse Executieve”. In werkelijkheid zei hij dat het erop aankwam te bewijzen dat we wat we zelf doen ook beter doen.

Het is een oefening in bescheidenheid die menig bestuurder wel wat vaker zou mogen maken. Uiteraard in Brussel, de gebeurtenis- sen van de voorbije weken spreken boekde- len, maar ook ver daarbuiten. “Paris n’est pas seulement Paris, Paris est aussi la capitale de la France”, liet de Franse president Pompidou zich ooit ontvallen. Het zijn wijze woorden, die in en rond de Wetstraat vaker zouden her- haald mogen worden.

Religieuze factor

De manier waarop men de verantwoordelijkheid voor de post-voetbalrellen in de schoenen van politici en politieagenten tracht te schuiven, zou haast de essentie doen vergeten. Die ‘kwajongens-die-nu-voor-één- keer-toch-wat-te-ver-zijn-gegaan’, daar ligt het eerste probleem. Hoe vaak heeft men in het verleden niet getracht hun baldadige gedrag te verklaren door armoede, lage scho- lingsgraad, enzovoort.

Een jarenlange inzet door sociologen en andere rare vogels heeft ervoor gezorgd dat deze link met sociaal-economische tegenstel- lingen een soort standaardreflex is geworden.

Culturele elementen worden weggemoffeld, want de complexe realiteit onder ogen durven zien, dat zou wel eens als stigmatiserend gepercipieerd kunnen worden. Stel je voor!

Dus doen we dat mooi niet.

Wat we in Brussel zien, in het verleden al zagen en in de toekomst wel meer onder ogen zullen krijgen, is wat de Nederlandse psycholoog Timos Dias “gangsterislam”

noemt. “Het is voldoende bekend dat West- Europa tegen problemen aanloopt waar het de integratie betreft van tweede- en derde- generatie-immigranten met een islamitische achtergrond”, schreef hij al enkele jaren geleden in De Volkskrant. “Deze problemen mani- festeren zich op twee domeinen: criminaliteit

en ontvankelijkheid voor het gedachtengoed van islamistische organisaties die in binnen- en buitenland opereren.”

Feit is dat de religieuze factor, en dan hebben we het niet over volgelingen van Confu- cius of Calvijn, wel eens een grotere rol kan spelen dan men wil aannemen. Misschien moet Dias maar eens geciteerd worden in het Brussels Parlement? De hevige reacties zullen het beste bewijs zijn van hoezeer de politiek correcte consensus die praatbarak van de werkelijkheid afgescheiden heeft. En hoe we met dat zootje oplossingen verder dan ooit zijn.

Pompidou in de Wetstraat

Het erkennen van het probleem is onont- beerlijk, doch slechts de proloog. En al is de Brusselse procureur de mening toegedaan

“goed bezig” te zijn (of had hij het over zijn eigen heimat in de buurt van het weelderige Chaumont-Gistoux?), ziet iedereen met drie cent (gezond) verstand dat de aanpak faalt en de verklaring hiervoor structureel is. De kako- fonie die ontstond is echter een mix van grijs- gedraaide platen.

De schuld ligt bij de burgemeester, de politie en de versnippering van politiezones. Je zou er een mooie schematische spaghetti van kunnen maken. Je kan oplijsten wat er allemaal fout gaat, maar de enige intellectu- eel eerlijke conclusie die hieruit getrokken kan worden, is dat het grondig fout zit met de institutionele positie die Brussel bekleedt.

Daar zit de structuurfout.

De analyse van Rik van Cauwelaert in De Tijd van afgelopen weekend (beslist lezen dat stuk!) is ter zake bijzonder pertinent. Brussel is geen vrijstaat met eigen politieke bewegin- gen, maar elke partij in de Brusselse regering sinds dag één heeft een ‘nationale’ werking en dito verantwoordelijkheid.

Misschien moeten die woorden van Pom- pidou via een krachtige versterker richting Melsenstraat, Keizerlaan en andere hoofdze- tels worden uitgebazuind. En misschien kunnen enkele ‘belhamels’ het argument kracht bijzetten?

KNIN.

De wet-Major vervangen door de wet-Huts?

Open Vld heeft een wetsvoorstel ingediend om havenarbeid te beperken tot het laden en lossen van goederen. N-VA steunt dat voorstel. “Als dat erdoor komt, leggen we de haven plat”, zegt de rode vakbond. De uiterst linkse partij PVDA reageert razend: “Dit is een wetsvoorstel op maat van Fernand Huts.”

Open Vld wil de zogenaamde wet-Major, die zegt dat alleen dokwerkers havenarbeid mogen doen, hervormen. De rode vakbond interpreteert dat als “arbeid die op het grond- gebied van de haven gebeurt”. Een interpre- tatie die erg nadelig is voor de Katoen Natie van Huts. Zijn onderneming stelt namelijk veel kansarmen tewerk die bijvoorbeeld in het havengebied van Kallo werken. En die niks anders doen dan pakjes vullen. Volgens de roden moeten die allemaal als fulltime dokwerkers aanzien en betaald worden.

Laden en lossen van schepen als criterium

“Havenarbeid moet in de toekomst onlos- makelijk verbonden zijn met het laden en lossen van schepen”, zegt Patricia Ceysens, het Kamerlid van Open Vld dat het wetsvoorstel samen met haar collega en partijgenoot Egbert Lachaert heeft ingediend.

“Werknemers die logistieke activiteiten doen en zich uitsluitend bezighouden met het samenstellen, sorteren, verzenden en transporteren van pakjes, mogen volgens ons voorstel niet meer als havenarbeiders worden beschouwd”, zeggen de liberalen. “Daardoor kunnen de lonen voor dat werk in de haven naar omlaag en kunnen we meer werkgevers overtuigen om logistieke jobs te creëren in de Antwerpse haven. Dat kan veel jobs opleve-

ren voor lager geschoolden.”

Open Vld krijgt met het voorstel de steun van N-VA. “Wij nemen dit standpunt al lang in, en steunen dus de inhoud van het wetsvoorstel”, zegt federaal parlementslid Johan Klaps. “Vandaag worden de pakjes die we op het internet bestellen nog te veel vanuit Nederland tot bij ons thuisgebracht. Want in Nederland is de logistieke arbeid goedko- per dan hier, omdat werkgevers in het Ant- werpse havengebied door de vakbonden kunnen worden verplicht om met duurdere havenarbeiders te werken.”

Sociale dumping

Marc Loridan, vorige week herkozen tot voorzitter van de socialistische Belgische Transportbond (BTB) van de vakgroep Ant- werpse haven, maakt brandhout van het voorstel van Open Vld. Hij krijgt daarbij de steun van de andere vakbonden. “Als dit erdoor komt, leg ik de haven plat”, zegt Loridan.

“Open Vld wil met dit wetsvoorstel aan sociale dumping doen. Heel wat havenarbeiders dreigen een groot deel van hun loon te verliezen”, voegt hij eraan toe.

Loridan, die vroeger al bewezen heeft dat hij de “dok” kan manipuleren, verschuilt zich achter de zogeheten logistieke werknemers.

Dat zijn een soort van tweederangse dokwerkers die een pak minder verdienen dan wat een erkende havenarbeider verdient.

De extreemlinkse PVDA spint garen bij de hetze van de vakbonden. “Ge kunt het nieuwe wetsvoorstel gerust de wet-Huts noemen, vermits zij op maat geschreven is van Fernand Huts”, zegt Führer Peter Mertens. Volgens de PVDA’er zouden in Antwerpen alleen al twee- duizend logistieke havenarbeiders hun sta- tuut verliezen. Plus een deel van de zesdui- zend dokwerkers die vaak jobs in de rand van het natiewerk doen, zoals het verplaatsen van de goederen op de kaaien om ze klaar te zetten voor transport.

Vakbond heer en meester

In de Antwerpse haven zouden vandaag zo’n 1.500 logistieke werknemers aan de slag zijn, naast 6.300 havenarbeiders. Als die logistieke arbeid al mogelijk is, wat is dan eigenlijk nog het probleem? “Dat de vakbonden beslissen wie logistiek werk doet en wie niet”, zegt Johan Klaps.

“Als een logistieke werkgever beslist om jobs te creëren in de Antwerpse haven, weet hij niet of de vakbond zal toestaan dat hij logistieke werknemers mag aanwerven. Hij komt dat pas te weten als de vakbond ter plaatse is komen kijken. Met andere woorden: de werkgever doet eerst zijn investering, en komt pas daarna te weten of hij met dure havenarbeiders of met minder dure logistieke werknemers mag werken.”

Vakbonden en ultraroden willen klaarblijkelijk geen sociale vrede in de haven. Zij leggen de dok plat wanneer het hen uitkomt.

Of wanneer Marc Loridan met het verkeerde been uit bed is gestapt.

P^agadder

Maingain … de nouveau!

Het bestuur van de Brusselse gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe, waar DéFi-opper- hoofd Maingain de plak zwaait, zal het nooit leren. Al een paar jaar weigert de gemeente om een gemeentelijk infoblad conform de taal- wetgeving uit te geven, en ook nu was het

‘prijs’. Begin dit jaar interpelleerden zowel VB’er Dominiek Lootens als N-VA’ster Liesbet Dhaene hierover de Brusselse minister-president Vervoort, die op zijn communiezieltje beloofde op te zullen treden. Dhaene interpel- leerde deze maand opnieuw, over het recent- ste nummer van het nog steeds eentalige francofone blad. PS’ers en communiebeloftes, dat gaat niet goed samen, blijkt, want voor Ver- voort is er geen vuiltje aan de lucht. Vlamin- gen die in Brussel gediscrimineerd worden?

Ach wat, zolang het maar geen allochtonen zijn.

Het is niet dat die Vlamingen keet gaan schoppen en winkels gaan plunderen, of wel soms?

Rellen geen reden tot debat

Het was opnieuw een hete week in Brus- sel. Na het Marokkaanse ‘overwinningsfeestje’

ter ere van hun sjotters, met brandstichtingen en plunderingen, was het ditmaal de beurt aan een Franse internetsensatie (nou ja) om Brussel op stelten te zetten. Met wederom vechtpartijen, vernielingen en plunderingen tot gevolg. Het Vlaams Belang vroeg in het Brus- sels Parlement hierover een spoeddebat, maar kreeg nul op het rekest. Meer nog: fractievoor- zitter Lootens kreeg op zijn officiële vraag niet eens een antwoord. Ook elementaire beleefdheid blijkt niet de sterkste kant van de PS’ers te zijn. Lootens’ actuele vraag over de “migrantenrellen” werd door de diensten van het parlement omgevormd tot een vraag over “de rel-

len”. Ja, zelfs bij het indienen van parlementaire vragen geldt in Brussel de politiek correcte censuur.

Electoraal gewin

Het verbale spierballengerol van minister Jambon over een nultolerantie in Brussel schoot bij de PS’ers ook al in een verkeerd keel- gat. Jambon misbruikt de rellen voor electoraal gewin, verklaarde minister-president Ver- voort. Dat het ronduit slappe en laffe optreden van de Brusselse PS-burgemeesters bij de rellen ook te maken heeft met electoraal gewin – namelijk de allochtone kiezers vooral niet tegen de schenen schoppen – dat wou Vervoort dan weer niet gezegd hebben.

Feestende Marokkanen

Gelukkig zijn, wie wil dat niet? In verschillende Europese steden vierden Marokkanen de winst van hun voetbalteam tegen Ivoor- kust en hiermee de WK-kwalificatie. In Neder- land barstten Marokkaanse volksfeesten los in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Brussel, de hoofdstad van Europa, gaf de toon aan. Dat gelukkig zijn gepaard moet gaan met geweld en vernielingen van andermans goed, is niet nieuw, maar begint wel de regel te worden. In Genk veroorzaakten Marokkaanse supporters grote verkeershinder, toen een stoet luid toete- rende auto’s door het centrum trok. Feestvier- ders hingen uit auto’s en zwaaiden met vlaggen.

Later op de avond begon het feest opnieuw, op de Noordlaan. Ook daar hinderden ze het door- gaand verkeer, gooiden met stenen en stamp- ten naar passerende voertuigen. Een dienst- voertuig van de politie werd beschadigd. Rond 23 uur keerde de rust weer.

Waakzaamheid in Zaventem blijft nodig

Vorige week schreven we over het grote Franstalige evenement ‘Arty show’ dat de Frans- talige eenheidspartij Union des Francophones wilde organiseerden in het gloednieuwe cul- tuurcentrum van Zaventem. Daaraan is inmiddels een einde gekomen. Door de dreiging van protestacties hebben de organisatoren zelf de aanvraag ingetrokken.

Het was onder meer de bedoeling een ten- toonstelling te organiseren van plaatselijke schilders, maar de UF’ers vonden geen verze- keraar meer die eventuele schade aan de schil- derijen zou vergoeden. We weten bijgevolg niet wat het schepencollege uiteindelijk zou beslist hebben. Burgemeester Ingrid Holemans (Open Vld) vond het nodig de afgelasting openlijk te betreuren. “Het is jammer dat ons cultuurcen- trum nu het decor werd van een communau- tair dispuut,” klaagde de hoogst naïeve burgemeester. Het is door haar eigen nalatigheid dat het zover is gekomen.

UF verontwaardigd

De organisatoren van UF zijn natuurlijk hoogst verontwaardigd over het ‘geweld’ dat was aangekondigd. Ze sleuren er in Le Soir zelfs de ‘Vlaamse Militanten Organisatie’ (VMO) bij, hoewel die al dertig jaar geleden werd ontbon- den. Zij gaan hun kunsttentoonstelling nu organiseren op een locatie “proche de la commune”.

Véronique Pilate, fractievoorzitster van UF, sleurt er de grote principes van gelijkheid, non-discri- minatie en taalvrijheid bij, die vreselijk zouden geschonden worden. Pilate is lid van Défi, het vroegere FDF. Bij de Franstaligen zijn ze dus niet te beroerd om iemand van de meest radicale francofone partij tot voorzitter te bombarde- ren. Het is duidelijk dat het UF nog steeds hoopt in de toekomst publieke activiteiten te kunnen organiseren in De Factorij van Zaventem én dat de burgemeester daar helemaal geen graten in zal zien. Waakzaamheid blijft dus geboden.