Hoelang houdt het N-VA-CD&V-kartel stand?

(1)

€ 2,50

76ste jaargang • nummer 04 • donderdag 30 januari 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

We gaan even zes maanden terug in de tijd, begin augustus 2019. Bij de CD&V heerst grote paniek. De partij, die een zware verkiezings- nederlaag leed, vreest buiten de Vlaamse regeringscoalitie te vallen. Bij de N-VA zijn ze de christendemocraten kotsbeu. De Zweedse coalitie heeft niet kunnen leveren wat verwacht werd omdat vooral vice-premier Kris Peeters constant stokken in de wielen stak. Boven- dien blijkt de Antwerpse coalitie van N-VA, Open Vld en sp.a goed te draaien. Veel N-VA’ers willen dit Antwerpse experiment naar het Vlaamse niveau exporteren. Dat zou de N-VA ook de kans geven om het onderwijsdepartement in te palmen en af te rekenen met de steeds link- ser wordende Guimardstraat, de koepel van het katholiek onderwijs.

Topman Lieven Boeve en uittredend minister van Onderwijs Hilde Cre- vits worden gezien als de doodgra- vers van het kwaliteitsvolle Vlaamse onderwijs.

De wraakoefening kon beginnen.

Een CD&V uit de Vlaamse regering zou het einde betekenen van de Vlaamse christendemocratie. Want in de oppositie tussen Vlaams Be- lang en Groen zou CD&V worden platgedrukt. Het draaide anders uit.

Een Vlaamse Bourgondische coalitie was te krap, zeker met een paar balorige sp.a’ers als Bruno Tob- back. En dus bouwde men zonder veel enthousiasme aan een Zweed- se coalitie bis op Vlaams niveau.

Een oude alliantie herleeft

Tijdens die Vlaamse regeringson- derhandelingen groeiden N-VA en CD&V plots meer naar elkaar toe.

De ergernis bij N-VA-voorzitter Bart De Wever groeide ten aanzien van de Open Vld, op sociaaleconomisch vlak jarenlang een trouwe partner van de N-VA. Gwendolyn Rutten en Bart Somers wilden een links-libe- rale stempel drukken op het Vlaam- se regeerakkoord. Tegelijk volgde de ene Belgicistische geloofsbelij-

denis na de andere. Beginnen over Vlaamse identiteit in een Vlaams regeerakkoord bezorgde veel Open Vld’ers een ongemakkelijk gevoel.

En vooral: Gwendolyn Rutten brak haar belofte om minister te worden in een Vlaamse regering.

Bart De Wever voelde nattigheid:

had Rutten soms federale premier- ambities? Dat bleek te kloppen. In die mate zelfs dat de Open Vld-voorzitter een radicaal-links programma opgesteld door PS-voorzitter Paul Magnette wou slikken.

Op dat moment kwam een oude N-VA-CD&V-alliantie tot stand, deze keer wel met de christendemocraten als ‘junior partner’. Tot vandaag beseft de CD&V-top dat in een radicaal-linkse regering stappen electorale zelfmoord is. Opvallend daarbij is dat ook de linkerzijde van de partij die mening is toegedaan.

Voorzitter Joachim Coens is een ty- pische centrumfiguur, maar de eerder linkse Hilde Crevits wil de N-VA voorlopig niet lossen. En dat denkt ook de steeds invloedrijker wordende jongerenvoorzitter Sammy Mahdi. Iedereen denkt: dat is een allochtoon en halve Brusselaar, dus het zal wel een linkse Belgicist zijn.

Klopt niet. In discrete gesprekken zegt Mahdi dat hij niets moet hebben van het PS-gauchisme en dat een herfederalisering van bepaalde bevoegdheden voor hem niet aan de orde is.

Vorige week viel ook op hoe koel men bij de CD&V reageerde op de oproep van Beweging.net, de christelijke arbeidersbeweging, om in een regering met socialisten en groenen te stappen. Het vroegere ACW heeft nog weinig invloed op de christendemocraten. Begrijpe- lijk. De linkerflank van de partij is voor een belangrijk deel overge- lopen naar Groen. Sommige christelijke syndicalisten stemmen zelfs PVDA.

Koen Geens zal beslissen

Men krijgt de indruk dat de

Of er later dit jaar vervroegde federale verkiezingen komen of niet, hangt af van één zaak: laat CD&V de N-VA los of niet? Van christendemocraten is bekend dat ze op het ein- de hun kar keren. Maar de signalen die de partij uitzendt, wijzen erop dat dit momenteel niet aan de orde is.

CD&V het risico wil nemen om als een soort van kartelpartner naar vervroegde verkiezingen te stappen. Met een ‘soft’ confederaal Vlaams verhaal en een rechte rug in ethische dossiers als abortus en euthanasie. Dat spreekt het oudere electoraat nog altijd sterk aan. En die groep is gewoon aan het uit- sterven. Het klinkt macaber, maar bij vervroegde verkiezingen kan de CD&V in die groep nog een laatste bonus vangen.

Dé vraag blijft natuurlijk hoelang de CD&V zich gaat vastklikken aan de N-VA. Het was een vraag die de Vlaams-nationalisten zich ook in 2007-2008 stelden, al waren ze toen de kleinere partner. Alles hangt wellicht af van Koen Geens. Hij weet dat de Wetstraat 16 een lokmiddel van de PS blijft. Zal hij daar de komende weken op ingaan? Om een regering te vormen die weliswaar niet het radicaal-linkse programma van de PS uitvoert, maar een soort van status-quo-regering wordt. Die eigenlijk op de winkel let tot 2024.

Vraag is in welke mate zo’n si- tuatie met een federale regering zonder N-VA en geleid door een CD&V’er zal wegen op de Vlaamse regering en haar werking. Joachim Coens heeft al meermaals duidelijk gemaakt dat het federale beleid geen impact mag hebben op de werking van de Vlaamse regering.

Niet enkel door partijpolitieke spelletjes, ook omwille van de inhoud.

Een van de doelstellingen van de Vlaamse regering, de werkzaam- heidsgraad van Oostende tot Maas- mechelen optrekken van 75 naar 80 procent, kan enkel met federale flankerende maatregelen.

Het Vlaamse beleid opofferen voor een federale regering die een echte kamikazeploeg wordt, zou dan het einde betekenen van het de facto N-VA-CD&V-kartel en een ga- rantie op het ineenschrompelen van de CD&V

in 2024.

Het organiseren van hoorzittin- gen is zoiets om de indruk te wek- ken dat men met heel serieuze dingen bezig is en dat de verko- zenen des volks wel oren hebben naar wat ernstige vakmensen te vertellen hebben. Van de 22 sena- toren die lid zijn van dat adviesco- mité, kwamen er echter slechts 6 (zes) opdagen. Van de zetelende Vlamingen waren Freya Perdaens, Mark Demesmaeker (beide N-VA) en Fouraty Ben Chikha (Groen) aanwezig. Freya Perdaens kon er niet mee lachen en voor haar is het nu wel overduidelijk dat de Senaat nergens meer toe dient, zeker nadat dezelfde hoorzitting al eens had plaatsgevonden, maar dan in de Kamer. Dubbel werk voor

niks, dus. Ondertussen verdedigt sp.a-senator Bert Anciaux haast met passie het voortbestaan van de Senaat, want dat is een kamer van reflectie, studie en ontmoe- ting tussen de gemeenschappen die z’n geld waard is. Maar als er dan eens gereflecteerd wordt, dan sturen hij en vele anderen gewoon hun kat. Alleen als het om politieke benoemingen gaat – onlangs nog toen Zakia Khattabi werd voorgedragen voor het Grondwet- telijk Hof – is de Senaat voltallig aanwezig. Heren en dames politici, laat deze hilarische en geldver- slindende klucht stoppen en doek dit prehistorische vehikel gewoon op. Net als België zelf dient het tot niets meer.

Prehistorisch vehikel

Hoelang houdt het N-VA- CD&V-kartel stand?

Maandag kwam het ‘adviescomité voor gelijke kansen’ bijeen in de Senaat voor een hoorzitting met experten, meer bepaald over de strijd tegen partnergeweld.

Lees het interview met Theo Hiddema, Nederlands Tweede Kamerlid, op blz. 11

“Politici maakten Pim Fortuyn

slachtrijp”

Het rechts-conservatieve Forum voor Democratie (FvD) scheert hoge top- pen in Nederland. Bij de provinciale verkiezingen van 2019 werd de partij zelfs de grootste. Een van de meest opvallende persoonlijkheden in de partij is Tweede Kamerlid en voormalig strafpleiter Theo Hiddema. SCEPTR-re-

dacteur Pieter Van Berkel ging met hem in gesprek over Pim Fortuyn, de Mo-

cro-maffia, wapenbezit

en wat boreaal is.

(2)

Actueel 30 JANUARI 2020

2

Een interessant punt is de vraag of de Staatsveiligheid (VSSE) ‘gevaarlijke’ politici of partijen volgt.

Voor het eerst kregen de aanwezige parlementsleden een duidelijk antwoord op die vraag.

Staatsveiligheid volgt parlementsleden

Vanaf 1 januari 2018 wordt binnen de VSSE een nieuwe als ‘vertrouwe- lijk’ geclassificeerde dienstnota van 13 december 2017 toegepast. Het Comité I: “De VSSE zendt twee types van rapporten naar de minister van Justitie en de premier, met kopie naar het Vast Comité I. Het betreft enerzijds punctuele rapporten over politieke mandatarissen die bijdragen aan de totstandkoming van een dreiging en een trimestrieel over- zicht van het geheel van documen- ten waarin melding wordt gemaakt

Tijdens een vergadering van 17 december 2019 werd in de Ka- mer het activiteitenverslag van het Vast Comité van Toezicht op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten (kort: Comité I) 2018 be- sproken. Dat verslag is integraal terug te vinden op de webstek van het Comité I (op voorwaarde dat de webstek toegankelijk is, wat niet altijd het geval is).

van politieke mandatarissen.”

De minister van Justitie stem- de eerder in met het verificatie- principe. In het kader van de mel- dingsplicht werd het Comité door de VSSE van beide types van rapporten op de hoogte gesteld. On- danks herhaaldelijk verzoek mocht het Comité van de ADIV (de militaire inlichtingendienst) geen in- formatie in die zin ontvangen. “Het Vast Comité I neemt zich voor deze dossiers steekproefsgewijs aan een legaliteitstoets te onderwerpen.”

Inmenging

Serge Lipszyc, de Franstalige voorzitter van het Comité I, wees er tijdens de vergadering midden december op dat de wet de inlich- tingendiensten niet toestaat onderzoek te verrichten naar de politieke partijen. Hij wees er tegelijk op

dat de VSSE al sinds vele jaren een verslag opstelt met de namen van politieke mandatarissen die ofwel het slachtoffer zijn geweest van een poging tot benadering door buiten- landse diensten, ofwel bepaalde feiten van inmenging hebben ge- pleegd.

Vervolgens wijst de VSSE de be- trokken persoon op de poging tot benadering. Het Comité I ontvangt een kopie van dat verslag. Lipszyc:

“Het Comité I zal de Begeleidings- commissie (de Kamerleden die midden december vergaderden) de komende maanden een werk- methode voorstellen om te kunnen nagaan hoe de VSSE zich van haar taken ten opzichte van de politieke mandatarissen kwijt. Het Comité I zal jegens de commissie maximale transparantie aan de dag leggen.”

Besluit

In de wandelgangen van de Kamer wordt al jaren gefluisterd dat sommige parlementsleden gevolgd worden door de Staatsveiligheid. Voor het eerst kregen de parlementsleden een formele bevestiging van dat vermoeden. Interessant is ook dat de minister van Justitie én de premier hiervan op de hoogte gesteld worden. Het zou interessant zijn mocht de volgende federale regering zich opnieuw over deze heikele materie buigen.

THIERRY DEBELS

Staatsveiligheid volgt

‘gevaarlijke’ politici

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Een splitsing van het pensioenstelsel zou Wallonië goed uitko- men en Vlaanderen veel geld kosten, zo wordt vaak gezegd. Im- mers: de Vlaamse pensioenfactuur ligt hoger omdat de uitkerin- gen er ook hoger zijn, Vlaanderen meer gepensioneerden telt en die langer leven. De realiteit is anders. Een regionalisering van de pensioenen zou een financiële strop rond de Waalse nek zijn.

De Walen genereren gewoon te weinig inkomsten om de pensi- oenen van hun inwoners zelf te financieren, leert een studie.

Het is een vaak gehoord argument aan Franstalige kant: de Vlamingen pleiten vaak voor een regionalisering van de gezondheidszorg en de werkloosheidsuitkeringen omdat er in die takken van de sociale zekerheid miljardentransfers zijn richting Wallonië. Maar men spreekt niet over de pensioenen. Daar zou er volgens Franstaligen sprake zijn van omgekeerde transfers. Omdat er in Vlaanderen meer gepensioneerden zijn dan in Wallonië. Maar vooral omdat de Vlamingen langer leven en dus meer van een pensioen genieten. En door hun hoger inkomen zijn de Vlaamse pensioenen ook royaler. Waals-Vlaamse transfers in de pensioenen? Dat betekent dat Walen en Brusselaars eigenlijk een gesplitst pensioenstelsel zouden kunnen financieren. En er zelfs geld aan overhouden.

Waals-Vlaamse transfers?

Vincent Bayenet en Maxime Fon- taine, twee economen van de ULB, gingen op onderzoek uit. Hun be- vindingen verschenen vorig week- end in de Franstalige zakenkrant L’Echo. Hun eerste besluit is dat de pensioenuitgaven verhoudings- gewijs hoger liggen in Vlaanderen dan in Wallonië of Brussel. De pensioenuitgaven van 42,5 miljard euro gaan voor 61,8 procent naar Vlaan- deren (26,3 miljard euro), voor 31,9 procent naar Wallonië (13,5 miljard euro) en 6,3 procent (2,7 miljard euro) naar Brussel. En dat terwijl

de Vlamingen 57,6 procent van de bevolking uitmaken, de Walen 31,9 procent en de Brusselaars 10,5 procent.

Zoals hierboven al gesteld: er zijn veel meer gepensioneerden in Vlaanderen, 1,3 miljoen om precies te zijn. Brussel telt er amper 100.000.

Bovendien liggen de lonen en dus ook de pensioenen in Vlaanderen hoger. Het besluit zou dan ook zijn dat Wallonië en zeker Brussel zonder probleem hun eigen pensioenstelsel zouden kunnen financieren, want de kosten liggen daar in ver- houding lager.

De cijfers tonen iets anders aan.

In tegenstelling tot de gangbare opinie is het probleem van de transfers eerder een zaak van (gebrek aan) inkomsten in plaats van uitgaven. De pensioenen worden immers voor een belangrijk deel betaald via sociale bijdragen op het loon.

Welnu, die sociale bijdragen be- droegen in 2016 in totaal 57,6 miljard euro. 37,7 miljard euro of 65,4 procent van het totaalbedrag wordt geïnd bij inwoners van Vlaanderen.

Vlaanderen zou volgens de bereke- ningen van de ULB-vorsers genoeg geld hebben om een gesplist pensi- oensysteem te financieren. Het zou er zelfs 1,5 miljard euro aan overhouden.

Wallonië verliest altijd

Indien de sociale bijdragen echter geheven worden op de plaats waar men werkt, is er voor Vlaan-

deren sprake van een nul-operatie.

De sociale bijdragen van de pende- laars worden in dat geval immers in Brussel geïnd. Brussel zou in dat geval van een pensioenoverschot van meer dan 3,3 miljard euro genieten.

In het geval van sociale bijdragen aan de kas van de deelstaat waar men woont, zou het Brusselse pensioenoverschot 0,85 miljoen euro bedragen.

De grote verliezer is Wallonië. In- dien dat gewest de eigen pensioenen moet financieren, loopt de factuur op tot een bedrag in de vork 2,4 tot 3,2 miljard euro. Er is dus geen sprake van omgekeerde transfers in de pensioenen. Door de lagere lonen en de lagere werkzaamheids- graad genereren de Walen gewoon onvoldoende sociale bijdragen om de eigen pensioenen te financieren.

De bewering van de vroegere Luik- se econoom Jules Gazon blijft overeind: splits de sociale zekerheid en Wallonië moet per direct alle uitke- ringen met 20 procent verlagen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Let wel, Bouchez spreekt geen Nederlands en begrijpt de taal van de meerderheid met moeite. Dat zegt al heel veel over zijn ‘verknochtheid’ aan het unitaire België. Het antwoord van Bart De Wever zat er boenk op: “Het unitarisme is al uitgeprobeerd in ons land. Het werkte na 1830 zolang de Vlamingen tweederangsburgers waren en bestuurd werden door mensen die geen Nederlands spraken.

Wat Bouchez voorstelt, werpt ons terug naar de 19de eeuw. Hij heeft uiteraard recht op een mening, maar als informateur helpt hij de zaken niet vooruit.” Ik stel me dan de vraag: in welke taal verlopen de onderlinge gesprekken tussen Joachim Coens en Georges-Louis Bouchez? De vraag stellen…

Franstalige justitie voor Vlaamse slachtoffers Zaventem

En als we het dan toch hebben over het tweetalige België, hier- bij het volgende verhaal. Vorige week kreeg ik een mail van een slachtoffer van de aanslagen van 22 maart 2016, dat gewond raakte in Zaventem. De persoon in kwestie woont in Kontich. Vorige week kregen ze daar een aangetekende brief van het ‘Tribunal de premi- ère Instance francophone de Bruxelles Portalis’. In de brief deelt ‘le Greffier’ mee dat het dossier ter inzage ligt: “J’ai l’honneur de vous notifier, à telles fins que de droit, l’ordannance prononcée par le juge d’instruction Bernardo Mendez, Leroux en Grégoire.”

Zoals u merkt is de brief eentalig Frans. Deze brief werd naar alle Nederlandstalige slachtoffers gestuurd, want het proces zal in het Frans gevoerd worden. Dat is de (wettige) keuze van de beschul- digden, in casu Salah Abdeslam en consorten.

En wederom moet de Vlaming zich aanpassen. Hebben de be- trokkenen recht op een tolk of op een vertaalde versie van het dossier dat ‘à votre disposition’ ligt in Brussel? Kan het Neder- landstalige slachtoffer rekenen op een ontvangst en begeleiding

in het Nederlands als hij of zij zich aanmeldt bij de ‘Greffe de l’instruction’ in de ‘Rue des

Quatre Bras’? Of is het wederom “Pour les Flamands la même chose”? Ik vermoed

dat u het antwoord kent.

De aanslagen van 22 maart 2016 in Zaventem en Brussel veroorzaakten bij de slachtoffers nogal wat gevolgen: fy- sieke letsels, trauma’s, mentale problemen, financiële putten. Het zou alvast een klein beetje helpen, mochten de Vlaamse slachtoffers in hun eigen taal geholpen worden. België, wat een triestig land voor de Vla-

ming…!

“Ik ben unitarist. Ik ben voorstander van een unitaire staat.

En als ik dat zeg, heb ik het niet over efficiëntie, maar over een gevoel van verknochtheid.” Voor u kwaad wordt op uw hoofdredacteur, laat duidelijk zijn dat het niet mijn woorden zijn, maar de woorden van Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de MR en gedurende enkele weken informateur.

Pour les Flamands…

ECONOMISCHE ZAKEN

Wie wint als de pensioenen

gesplitst worden?

(3)

Actueel

30 JANUARI 2020 3

Ongeëvenaarde eenvoud

Beste wonderknaap,

Het was even schrikken… Gij wordt dit jaar 65 jaar jong en dat wordt onder meer gevierd met een tentoonstelling in Wilrijk, de plek waar gij door uw geestelijke vader Jef Nys voor het eerst op papier werdt gezet. Gelukkig wor- den stripfiguren wel oud in jaren, maar blijven ze er altijd hetzelfde uitzien, alsof de tijd blijft stilstaan. Enkel in de dingen die ze gebruiken - telefoon en gsm bijvoorbeeld - zie je een evo- lutie doorheen de jaren. Zo zijt gij eeuwig jong gebleven, zo op de leeftijd van ruim 10 jaar, een knaap van het vierde, vijfde leerjaar. De leeftijd van de onschuldige jeugd, de ongebreidelde fantasie, het avontuur vol verbeelding, de grote dromen, het ravotten en kattenkwaad uithalen, het onbezorgde leven waarin niets lijkt fout te kunnen lopen. Wie dwaalt er met zijn gedachten niet eens terug naar die mooie kindertijd? Uw avonturen werden en worden dan ook verslon- den door altijd weer nieuwe generaties kinde- ren en tal van ouders konden er hun kroost na hevig spel mee tot rust brengen. Want onderge- dompeld in een verhaal over de zoektocht naar een schat of een geheim, of in de strijd tegen de valse Anatool of de koningin van Onderland, of de hele wereld rond reizend, of nog zoveel andere toestanden, was men voor een tijdje met Jommeke op weg, knus in een hoekje.

Als knaap uit Zonnedorp en zoon van Theo- fiel en Marie, vriend van Filiberke en Annemie- ke en Rozemieke, en vergezeld van professor Gobelijn, papegaai Flip, poedel Pekkie en het aapje Choco maakte gij ongelooflijke avon- turen mee en leerden jullie mensen kennen die jullie geregeld weer zouden tegenkomen:

Kwak en Boemel, Gravin van Stiepelteen en Fifi, MicMac Jampudding en nog vele anderen. Dit jaar verschijnt maar liefst het 300ste album. Er werden er overigens ook een aantal vertaald in meerdere talen.

Het wordt wel eens vergeten of zelfs verdron- gen, maar uw bedenker en tot-leven-wekker Jef Nys deed als jongeman in 1945 mee aan een cartoonwedstrijd van dit eigenste ‘rioolkrantje’

en kwam als winnaar uit de bus. Zo ging zijn carrière als karikaturist, cartoonist en stripau- teur definitief van start. Het Vlaamsgezinde ta- lent zal 10 jaar tekenen voor ons blad en zo’n 3000 cartoons maken. Hij zal ook als tekenaar van het ‘parochieblad’ Kerk en Leven - waarin gij werdt ‘geboren’ op 30 oktober 1955 - en an- dere katholieke uitgaven aan het werk zijn. Ver-

der tekende hij ook hele beeldverhalen over de levens van enkele pausen, heiligen, missiona- rissen en zelfs van Albrecht Rodenbach. Maar gaandeweg waart gij zijn eerste bezigheid. Niet voor niets kaapte hij geregeld prijzen weg en werd hij over alle strekkingen heen erkend als een Vlaams ras-talent dat de jonge jeugd via u - zijn Jommeke - amuseerde én zelfs tot le- zen aanzette. Legio zijn de verhalen van oude schoolmeesters die hun pupillen die het lezen maar moeizaam onder de knie kregen, aan- spoorden om eens een Jommekesboek te le- zen…

Het siert daarnaast ook uw geestelijke vader dat hij u nooit heeft meegesleurd in de grote en kleine wereldproblemen, en van u nooit een activist heeft gemaakt die voor deze of gene kar werd gespannen. Neen, gij waart en zijt een toonbeeld van beleefdheid, zonder complexen en ongecompliceerd, eerlijkheid en zin voor gerechtigheid, vriendschap en vriendelijk- heid, guitigheid zonder grofheid, vol humor en Vlaamse eenvoud. En wat opviel: gij zat nooit op de schoolbanken, maar beleefde al uw avontu- ren in een soort eeuwige vakantie. Heerlijk om van te dromen, toch?

Gelukkig voor de Vlaamse jeugd heeft onze vriend Jef met zijn opvolgers een heus Jomme- kes-charter opgesteld, waarin staat wat er wel en wat er niet met u mag gebeuren. En dat is maar goed ook. Want zo zult gij authentiek uzelve blijven en met de jonge jeugd verder op zoek gaan naar dolle avonturen hier bij ons of verder weg.

65 jaar! Gelukkig gaat gij nog niet met pensi- oen. Vlaanderen is u daar dankbaar voor, want wat eenvoudige kinderlijke fantasie kan onze jeugd, die overspoeld wordt met gewelddadig- heid en ruwheid, en met eenzijdige manipula- ties en maatschappelijke problemen en zorgen, best gebruiken in deze turbulente tijden.

Denkend aan Jef, ga ik de komende dagen eens terugduiken in mijn eigen kinderjaren door De Straalvogel, De Zwarte Bomma, Diep in de put, De ooievaar van Begonia, De Schild- paddenschat, De zonnemummie en Jommeke in de Far-West nog eens op te diepen. Heerlijk is het, terugdenken aan de kindertijd. En niemand moet mij komen storen. Dag, Jommeke!

Jones was ook de regisseur van de film

“Life of Brian” (1979), waarschijnlijk het artistieke hoogtepunt van Monty Python en destijds de aanleiding tot enige contro- verse. De ophef rond de film moet ook niet overdreven worden. Sommigen in de Kerk konden inderdaad moeilijk om met de eerder goedaardige persiflage op het leven van Jezus, maar dat leidde tot niet veel meer dan wat ongeorganiseerde uitingen van on- genoegen. Hoe mild dat protest toen was, kun je pas nu naar waarde schatten als je be- denkt wat vandaag de gevolgen zouden zijn van een film vol oneerbiedige humor over het leven van profeet Mohammed.

Godslastering zonder gevolgen

In eigen land beleefden we datzelfde jaar een gelijkaardig incident. Het kerstliedje

“Bakske vol met stro” van Urbanus werd een geweldige hit, maar het werd niet ge- smaakt door sommige katholieken. Ook in zijn geval had de ‘godslastering’ nauwelijks gevolgen. Urbanus zag zich hier en daar een parochiezaal geweigerd als locatie voor een optreden, maar werd voor de rest populair- der en succesvoller dan voorheen. Het was toen al duidelijk dat de Kerk tegelijk te tole- rant en te machteloos was geworden om nog enige bedreiging te zijn voor zij die schop- ten in de richting van het geloof en dachten daarmee taboes te doorbreken.

Urbanus besefte dat. Hij zei in een interview: “In de jaren zeventig heb ik nogal wat met de Kerk gelachen. Maar ik heb daar nooit enig lef voor nodig gehad.” Hij had ook snel door dat de humor van kamp aan het veranderen was: “Als je destijds lachte met de Kerk, de koning en de kapitalisten, was je automatisch links. En als je later lacht met de sossen en met de groenen, ben je een rechtse. Ik beschouw mezelf als een su- perlinkse, omdat ik ook tegen het establishment schop als het establishment links is.”

De strekking van relevante politieke humor evolueert met wie aan de macht is.

Krantenparodie

Maar ook de stijl van de humor kent mode. Politieke satire, zo oud als politiek zelf, is tegenwoordig weer erg in trek door het fenomeen van de parodiërende krantenartikels. Daarbij worden teksten gepu- bliceerd die op het eerste gezicht echte krantenartikels zijn, maar in feite compleet verzonnen inhoud bevatten. De bedoeling is dat de gelijkenis met bestaande gebeur- tenissen, personen of fenomenen groot genoeg is dat de lezer snapt waarop de humor slaat. Aan de andere kant moet het verschil met de werkelijkheid groot genoeg zijn op- dat de lezer onmiddellijk kan uitmaken dat het geen echt nieuws is.

Het evenwicht daartussen is een kunst die weinigen beheersen. Regelmatig worden grappige nepartikels op sociale media ver- spreid door verontwaardigde mensen die geloven dat de inhoud waar is. Mij overkomt meestal het omgekeerde, namelijk dat ik op echte berichtgeving stoot die zo slecht is, meestal in verband met klimaatverande- ring, immigratie of Trump, dat ik die moeilijk kan onderscheiden van een parodie op journalistiek.

De trend van krantenparodie werd in 1988 ingezet door het Amerikaanse The Onion en verspreidde zich sindsdien over de wereld.

In ons eigen taalgebied kan je op het internet genieten van de bijtende satire van De Rechtzetting, Nieuwspaal, De Raaskalde- rij en Het beleg van Antwerpen. Geen van deze nepnieuwsagentschappen lijkt al te fel politiek gestuurd te zijn, want iedereen kan op de korrel genomen worden.

Stasi

Een van grootste successen op dit moment is The Babylon Bee, een producent van satirische nieuwsartikels die zelfs The Onion in de schaduw stelt. Alleen al op Facebook

heeft de organisatie bijna 700.000 volgers.

Sommige artikels worden honderdduizen- den keren gedeeld. Het succes is begrijpelijk: de humor is bijtend, de parodiërende stijl schitterend. In tegenstelling tot de ho- gergenoemde initiatieven is The Babylon Bee echter politiek gemotiveerd en komen de grappen uit een levensbeschouwelijke hoek die tot op heden nooit werd geassocieerd met zin voor humor: Amerikaanse, conservatieve christenen.

Dat christelijke conservatieven vandaag de voortrekkers zijn van scherpe, maat- schappijkritische humor, zegt veel over de machtsverhoudingen tussen de waardesys- temen in onze Westerse beschaving. Links domineert de nieuwsmedia, de cultuur en de amusementssector. Rechts doet aan gu- errilla via het internet en hanteert daarbij regelmatig vernieuwende humor als wapen.

Het is geen toeval dat het cultuurfenomeen van humoristische ‘memes’ geassocieerd wordt met alt-rechts en dat bijvoorbeeld ook Schild & Vrienden die stijl heeft overge- nomen.

Humor is altijd gevaarlijk voor wie mach- tig is omdat politieke humor noodzakelijk subversief is. In Oost-Duitsland werden politieke moppen zeer ernstig genomen door de Stasi, te meer omdat die moppen vaak over de Stasi zelf gingen. “Waarom zijn Sta- si-agenten zulke goede taxichauffeurs? Om- dat ze al op voorhand weten wie je bent en waar je woont.”

De grenzen van de humor

In Aalst, mijn geboortestreek, kennen ze een heel eigen traditie van subversie- ve, grensverleggende humor. Bij carnaval wordt niemand gespaard, niets gerespec- teerd, in theorie toch. Dat kon vorig jaar ook de joodse gemeenschap ervaren. Persoon- lijk heb ik daar geen probleem mee. Maar de Aalsterse uitleg dat met alle volkeren en geloofsovertuigingen wordt gelachen, in- clusief christenen en moslims, is maar half waar. De eerste en meteen de laatste keer dat daar met moslims werd gelachen, was 2005. Toen kwam protest van de Arabische Liga en volgden schaapachtige verontschul- digingen vanwege minister Marino Keulen.

Sindsdien zwijgt carnaval Aalst braafjes over de islam. Ik hoor dat ze zich daar opnieuw klaarmaken om volgende maand de haakneuzen en pijpenkrullen boven te halen, maar de boerka’s, Mohammed-maskers en tulbanden zullen nog even achterwege blijven.

Ook Philippe Geubels, die met de reeks

“Taboe” poogde aan te tonen dat er met alles kan gelachen worden, hield zich plots in wanneer geconfronteerd met een moslim en diens geloof in Allah.

Wat was dat met Geubels? Wat is dat met Aalst? Angst verklaart iets, maar niet alles. De vrees zou snel overwonnen kunnen worden door een collectief verzet van hu- moristen, carnavalisten, artiesten, politieke commentatoren en om het even wie actief is in normverlegging, indien er niet tegelijk het stigma van politieke incorrectheid, zelfs racisme, zou kleven aan alles wat lijkt op ‘islamofobie’. Wie wil de kans lopen op de doodslijst van een terreurorganisatie te- recht te komen als hij voor dezelfde daad ook nog eens door zijn eigen maatschappij wordt gemarginaliseerd?

Het is een ironische vaststelling dat, 40 jaar na “Life of Brian” van Monty Python, het geloof en het conservatisme waar toen de draak werd mee gestoken, nu zelf aan de bron van spottende maatschappijkritiek staat. Even ironisch, maar een stuk minder amusant, is het gegeven dat een ander geloof, dat bekrompener en onverdraagzamer is en dus meer spot verdient, helemaal im- muun blijft voor grappen. Wie maakt een humoristische film over “The life of Muham- med”?

JURGEN CEDER

Hoe de spot van kamp veranderde

Vorige week overleed Terry Jones, een van de minder opvallende le- den van Monty Python, het humorcollectief dat in de zeventiger jaren een revolutie ontketende in de wereld van Britse televisiekomedie en bijzonder populair was bij jongeren van mijn generatie. Ook de recht- se jongens in mijn omgeving kenden toen de absurde sketches van het anarchistische Monty Python goed genoeg om ze, na een paar pinten, na te spelen: “Wink wink, nudge nudge, say no more, say no more.”

BRIEFJE AAN JOMMEKE

(4)

Verrassend en verrast

Tom Van Grieken deed een poging om de minister van Justitie, Koen Geens, voor schut te zetten voor zijn uitspraak dat de gevangenen loonsverhoging moeten krijgen. Vanzelfspre- kend plaatste hij dat nogal gemakkelijk tegen- over de eisen van de cipiers voor meer midde- len en meer mensen. Hij vroeg zich daarbij af hoe het verder zit met de uitbreiding van de gevangeniscapaciteit en de vergoedingen voor de slachtoffers. En dat had hij er beter niet bij gevraagd… Koen Geens was in zijn sas toen hij antwoordde. Hij zei ironisch dat hij andere vra- gen had verwacht. Hij stelde deze dan maar aan zichzelf en gaf er bovendien het antwoord op…

Kostprijs loonsverhoging? 19.000 euro per jaar.

Opbrengst gevangenisarbeid? 1,1 miljoen euro per jaar. Nut van die arbeid? Werken aan re- classering en afbetalingen aan slachtoffers en burgerlijke partijen. Opbrengst per uur en per gevangene? Tussen 1 en 2 euro. Nieuwe gevan- genissen? Haren is in aanbouw. Dendermonde wordt gebouwd, alsook vijf nieuwe in Wallonië en vier in Vlaanderen. Het was even slikken voor Van Grieken, maar hij trakteerde als volleerde volkstribuun de minister op een fameuze re- pliek, die weliswaar los staat van de loonsver- hogingsdiscussie en waarmee hij handig om de hete brij fietste: “Een op twee gevangenen in ons land heeft niet onze nationaliteit. Als wij eens zouden beginnen met die gevangenen hun straf te laten uitzitten in hun land van herkomst, dan zou dat goedkoper en veiliger zijn en krijgt u extra opvangcapaciteit.” Misschien goed om vooraf eens een medewerker een en ander te laten oplijsten?

Tondo, eens te meer

Ondertussen merken wij dat de werkzaam- heden aan de ‘Tondo van Bracke’ gestaag ver- der gaan. U weet nog wel, de cirkelvormige gang die hoog boven de Leuvenseweg het Huis van de parlementsleden gaat verbinden met het Forumgebouw. Velen met ons zijn benieuwd naar het uiteindelijke prijskaartje en het ver- schil tussen de raming destijds en de definitieve prijs. Tegelijk vragen ook velen zich ook af of dit dure prestigeproject nu wel echt nodig was.

De straat oversteken via een zebrapad kan toch iedereen? Of moeten parlementairen nu altijd in de lucht zweven, hoog boven het voetvolk?

Plagiaat

Parlementairen liggen altijd op de loer naar hun tegenstrevers en als ze hen vliegen kunnen afvangen, zullen ze het niet laten. Het is nu een- maal een soort strategisch spel waarbij het er op aankomt de tegenstrever of de concurrent stokken in de wielen te steken. Dat merk je soms aan wetsvoorstellen of schriftelijke vragen die verdacht veel op die van de concullega’s lij- ken. Eerder dan die van hen te steunen, neemt men ze doodleuk over in een wat aangepaste vorm. Men schrijft er wat nieuwe passages bij, men past wat cijfers en beschouwingen in de motivatie aan, men formuleert een of meerdere artikels wat anders of men neemt zelfs ongege- neerd passages over van de concurrentie, mooi ingepast in het eigen verhaal. Plagiaat heet dat.

Het zou op zich bijzonder interessant zijn mocht iemand eens een vergelijkende studie maken van ‘overlappende’ wetsvoorstellen en schrifte- lijke vragen. De resultaten zouden verbluffend zijn. En menig Kamerlid zou met rode kaken staan…

Vlaanderen betaalt de factuur

Over parlementaire vragen gesproken. Een die nog nooit werd gesteld, kwam van com- munautaire ‘hardelijner’ Barbara Pas. Zij wil- de wel eens weten hoe groot het aandeel van

Actueel 30 JANUARI 2020

4

Vlaanderen is in de personenbelastingen. Alex- ander De Croo, minister van Financiën, deelde haar kurkdroog mee dat de Vlamingen in 2018 zo’n 28 miljard bijdroegen (een stijging van 2,2 miljard tegen 2014) en de Walen 12,3 miljard (11,5 miljard in 2014, of 0,8 miljard minder).

Kortom: het aandeel van Vlaanderen stijgt en dat van Wallonië daalt. En bovendien: in Vlaan- deren worden meer dan dubbel zoveel perso- nenbelastingen geïnd dan in Wallonië. Voor Pas is het opnieuw duidelijk dat het de Vlamingen zijn “die de factuur van de failliete NV België moeten betalen”. Veel parlementaire vragen zijn voor de galerij, maar sommige stellen de dingen toch weer eens op scherp.

Op de wip

Onder het voorzitterschap van Kamervoorzit- ter Patrick Dewael werd in de Kamercommissie Grondwet een motie van het Vlaams parlement ongegrond verklaard. Hoe kan dat, vragen velen zich af. Het zit zo. In het Vlaams parlement werd een regeling gestemd met betrekking tot ‘de subsidiestop voor socio-culturele verenigingen die zich terugplooien op hun etnisch-culturele afkomst en segregatie in de hand werken’. Om- dat in een oude procedure staat dat parlements- leden - ook Vlaamse dus - een motie kunnen indienen als zij menen dat in een regeling dis- criminatie aan de orde is, dienden Groen, PVDA en sp.a dus zo’n motie in. Maar die moet dan federaal beoordeeld worden. Dewael meende dat die motie ongegrond is en dat elke assem- blee maar zijn verantwoordelijkheid moet op- nemen. Hij kreeg de steun van Open Vld, CD&V en N-VA, zeg maar de coalitiepartners in Vlaan- deren. Maar om het te halen, sloot ook Vlaams Belang zich bij zijn tekst aan. Gevolg: de motie werd weggestemd met 7 tegen 5 stemmen en 4 onthoudingen van PS en MR. Vreemd allemaal.

De zoektocht naar nieuwe politieke evenwich- ten zit daar zeker voor veel tussen. Nu moet het dossier nog naar de plenaire vergadering en dan naar de Senaat. Benieuwd of daar dezelfde stemhouding zal overeind blijven. In bizarre tij- den is immers alles mogelijk, zeker als Vlaams Belang vaak op de wip blijkt te zitten…

Haat

Met een vijftal waren ze donderdag om aan de eerste minister te vragen wat er moest en kon gedaan worden tegen het verspreiden van zogenaamde ‘haatberichten’ op de sociale me- dia, vooral dan deze met een racistische toon.

Over anti-Vlaams of anti-Europees racisme van asielzoekers ging het uiteraard niet. Neen, het waren de eigen (vaak gefrustreerde en moe- getergde) mensen die eens te meer met alle zonden van Israël werden overladen. Uiteraard putte Wilmès zich uit in het afstand nemen en veroordelen. En zelfs Kamervoorzitter Patrick Dewael deed er als volleerd zedenmeester nog een schepje bovenop. Het was Jessika Soors van Ecolo-Groen die als eerste vraagsteller de kat de bel aanbond. Een zin uit haar betoog mo- gen we u niet onthouden: “De brand in Bilzen, nu de haatberichten over hetgeen gebeurde in De Panne, de lastercampagne tegen een van mijn collega’s, de massa dagelijkse haat online, genoeg is genoeg.” Twee bemerkingen. Ten eerste: De brand in Bilzen… Is dat al bewezen, Jessika, wie het gedaan heeft? Weet u meer om- dat u dat feit in deze context plaatst? Bent u dan al klacht gaan neerleggen of hebt u het parket al gevat? Ten tweede: Zou het mogelijk zijn uw groene collega’s zoals Devriendt en Calvo ook eens aan te sporen op te houden met haatbe- richten over rechtse politici in het algemeen en N-VA’ers en VB’ers in het bijzonder te versprei- den op de sociale media? Want wat we daar bij- wijlen lezen, is niet altijd zo verbindend, hoor…

“Van het laboratorium naar het slagveld” titelt Lockheed Martin op een van hun webpagina’s. “Tegen 2021 willen wij de eersten zijn om gerichte energie of laserwapens vanuit het lab in handen te geven van onze soldaten”, deelt het be- drijf mee bij monde van Steven Botwinik, directeur ‘Sensors & Global Sustainment Advanced Programs’.

Via spiegels en lenzen

Helemaal nieuw zijn laserwapens niet. Reeds in de jaren ‘80 koesterde de toenmalige president Reagan het idee om laserwapens vanuit de ruimte te gebruiken om ballistische raketten te on- derscheppen. En enkele jaren geleden stuurden de Amerikanen voor het eerst een marineschip, uitgerust met een laserwapen, naar de Perzische Golf om Iran af te schrikken. Met deze bewape- ning kon het schip toen al lichte drones en vaartuigen uitschakelen.

Laser staat voor ‘Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation’, een via spiegels en lenzen geconcen- treerde uitstraling van een lichtbundel op een welbepaalde golflengte. Zowat alle landen die wapens ontwikkelen, zijn al jaren bezig met onderzoek naar de technologie. De VS zijn blijkbaar het verst gevorderd en hebben volgens Lockheed Martin nu systemen klaar voor alle strijdmachten.

Goedkoop en trefzeker

Laserwapens lijken het meest effici- ent te zijn tegen de nieuwe wapens die zich aandienen zoals drones, drone- zwermen en hypersonische raketten.

Volgens Lockheed Martin werd door de Amerikanen in 2017 een Patriot-ra- ket van 3 miljoen dollar ingezet voor de vernietiging van een verdachte drone die iedereen online kan kopen voor een bedrag van 200 dollar. De dreiging werd weggenomen, maar dan wel tegen disproportionele kosten. Een schot met een laserstraal kost daarentegen amper

enkele dollars, is altijd raak en is met de snelheid van het licht sneller dan welk kinetisch wapen ook. Bovendien zijn de laserstralen niet zichtbaar en kan de herkomst, of het platform waar de straal vertrekt, moeilijk of bijna niet worden gedetecteerd.

Bijkomende voordelen zijn dat laserwapens operationeel kunnen blijven zolang er een energiebron - bv. een generator - aanwezig is. Geen gesjouw meer met zware munitie. De schade aan bepaalde doelen kan ook worden beperkt. Inslaande projectielen zoals bommen en raketten veroorzaken nogal wat randschade aan gebouwen en voer- tuigen. Met een laserstraal is dat niet het geval. De straal boort zich, afhankelijk van de sterkte, met grote hitte door de wand van een doelwit en laat enkel een volmaakt cirkeltje na. Op dat ogenblik maakt men echter beter geen deel uit van een tank- of vliegtuigbemanning.

Defensief

Zijn er dan geen nadelen? Laserstra- len kunnen wel beïnvloed worden door atmosferische omstandigheden, zoals vocht. Volgens Lockheed Martin is de technologie thans echter dermate gevorderd dat er aanpassingen mogelijk zijn aan alle weersomstandigheden. De wapenfabrikant benadrukt wel dat laserwapens enkel een aanvulling kunnen zijn op de ‘traditionele’ ballistische systemen omwille van hun snelheid en de controleerbare schade die ze aanrich- ten.Het laserwapen wordt in de eerste plaats dan ook als een defensief wapen beschouwd met het voordeel wereld- wijd onbeperkt ingezet te kunnen worden zolang een energiebron aanwezig is. Of we daarmee nu gelukkig moeten zijn of niet, laten we in het midden, maar naar ons gevoel overtreft de realiteit in de wapentechnologie stilaan de fictie

van weleer. RIRO

Laserwapens van lab naar het slagveld

Wie de wapenindustrie een beetje volgt, weet dat de snelheid waar- mee nieuwe wapens momenteel worden ontwikkeld elk voorstellings- vermogen te boven gaat. Lockheed Martin, de Amerikaanse wapengi- gant en wellicht de grootste wapenproducent ter wereld, startte pas een campagne om de wereld te melden dat laserwapens effectief ge- integreerd zullen worden in al hun militaire producten.

UIT DE WETSTRAAT

Citaat van de week > Noël Slangen

Noël Slangen, met een verleden in de Open Vld als raadgever, ghostwriter, strateeg, communicatieverantwoordelijke (voor de regering), maar ook als lid van bestuurs- raden van fondsen en instellingen allerhande, verliet uiteindelijk in 2016 de politiek.

Officieel tenminste, want hij ventileert nog geregeld zijn mening. Tegenwoordig doet hij dat als politiek columnist in HLN en als gast van Ivan De Vadder in “De Afspraak op vrijdag”.

Hij neemt zelden een blad voor de mond en toen men het vorige vrijdag had over Gwendolyn Rutten en de mogelijke nieuwe voorzitter van de Open Vld, liet hij zich ontvallen dat Rutten momenteel politiek dood is, maar het zelf niet beseft. De analist Slangen weet ook dat Rutten zich de jongste maanden heeft vastgereden door eerst geen Vlaams minister te worden, maar haar zinnen te zetten op de Wetstraat 16 en daarvoor hard te pleiten voor paars-groen.

Dan verschijnt ze niet op de nieuwjaarsreceptie van de stad Aarschot, waarvan ze burgemeester is, maar schurkt ze zich die avond aan bij voorzitter Bouchez van de MR. Een week later verklaart ze haar grote liefde aan de MR op de eigen nationale nieuwjaarsreceptie en zegt ze pathetisch: “l’Union fait la force.” Ze vergeet er wel bij te zeggen dat Open Vld in de Brusselse regering stapte nadat ze daar de MR liet vallen.

Ondertussen ontwijkt ze de camera’s, ook als ze in haar stad het pleit verliest tegen een activist die de ‘trage wegen’ weer toegankelijk wil zien. Of ze zich opnieuw kan- didaat zal (mogen) stellen als partijvoorzitter, is maar de vraag. De uppercut van Noël Slangen trof immers genadeloos zijn doel. Adieu Gwendolyn?!

“Gwendolyn Rutten is op dit ogenblik politiek dood, maar dat heeft ze zelf nog niet helemaal door.”

De opdracht van informateurs Coens en

Bouchez werd nog maar eens met een

week verlengd…

(5)

Actueel

30 JANUARI 2020 5

Bang van eigen schaduw?

Er zijn in Vlaanderen maar weinig bewegingen of verenigingen die zo manifest alle verwijzingen naar hun vaak roemrijke verleden en symbolen uitwissen als de van oorsprong christelijke sociale organisaties.

Zo werd de KAV (de Kristelijke Arbeiders Vrouwenbeweging) in 2012 omgedoopt tot Femma. De KBG (Kristelijke Bond van Ge- pensioneerden) werd in 2006 OKRA (ook al zou de K nog voor Kristelijk staan) en het ACW (Algemeen Christelijk Werknemers- verbond) werd in 2014 Beweging.net. En dezer dagen werd meegedeeld dat de KVLV (Katholiek Vormingswerk voor Landelijke Vrouwen) voortaan FERM zal heten. Enkel KWB (Kristelijke Werknemers Beweging) houdt voorlopig nog zijn oorspronkelijke naam.

Linkse betaalde topkaders

Zeker, deze bewegingen tellen toch nog heel wat (oudere) leden en handhaven zich vooralsnog tegen het grote aanbod aan andere organisaties. Maar de rode draad doorheen die organisaties is zo goed als verdwenen, namelijk de christelijke, katholieke inspiratie in het algemeen en het ker- kelijk leven in het bijzonder. Vandaag richten zij zich nog enkel op het maatschappelijke doel met een waaier aan activiteiten en in

VLAAMS PARLEMENT

Rep en roer

De VRT staat synoniem voor onheil en is al sinds mensenheugenis een totaal verziekte krabbenmand. Ook nu is het weer niet an- ders. Na het nodige interne gekrakeel en met de nodige - uiteraard ingebeelde - politieke spelletjes heeft het de Vlaamse regering be- haagd om gedelegeerd bestuurder oftewel CEO Paul Lembrechts het gat der deur te wij- zen. Vanzelfsprekend staat het VRT-hok nu in rep en roer en al even vanzelfsprekend raak- ten de politieke antennes in het Parlement on- der hoogspanning. In een woord voor woord voorspelbaar debat werd uiting gegeven aan de diverse gevoelens naargelang kleur en aanhorigheid. Mediaminister Benjamin Dalle verklaarde een logische en absoluut apolitie- ke beslissing te hebben getroffen, geheel vol- gens zijn bevoegdheden en met respect voor de autonomie van de VRT. Hij had zich daarbij zeker niet laten leiden door het spookrapport over het functioneren van zekere VRT-kolo- nels, dat hij trouwens niet had gelezen en niet zou vrijgeven omdat het niet ter zake doet en al te intieme details bevat. Dit tot grote er- gernis van de linkse oppositie. Dalle zou hier voorts niet meer van afwijken. Later in het debat zou voorzitter Homans wel cryptisch opmerken dat als de inhoud van het fameuze rapport, die zij ook niet kende, bekend zou worden, een aantal figuren naar verdere ac- tivering op de arbeidsmarkt zouden kunnen fluiten. Het zal ons een zorg wezen.

Links gehuil

Dan was het tijd voor het gehuil uit de ge- bruikelijke hoek. Katia Segers (sp.a) had het consequent over een verrottingsstrategie ge- richt op het vernietigen van de fantastische en prachtige en ààh en òòh VRT, die toch zo belangrijk is voor onze democratie, die zo- veel nood heeft aan een sterke openbare omroep. Kapotbezuinigd wordt de arme VRT, gekortwiekt en politiek mishandeld. Tine Van den Brande (Groen) was dan weer “triest en kwaad” omdat de kritische omroep mond- dood gemaakt en onthoofd wordt, waarbij ze Luc Van den Brande, voorzitter van de raad van bestuur van de VRT (en eveneens oude CD&V-krokodil), als kwade genius zag.

Hoogstnodig was de VRT ook als dam tegen fake news, tegen “Amerikaanse toestanden”.

Bij deze bewering over onze omroep, die toch heus wel de grootste fake news-producent

aller tijden moet zijn, konden wij ternauwer- nood aan de verstikkingsdood ontkomen. Uit deze mogelijk fatale lachstuip werden we ge- red door de stalinistische ernst van Jos D’Hae- se (PVDA), die gewaagde van een “politieke afrekening” (waarvan enige voorbeelden hem zeker bekend zullen zijn), het door de regering willen opzetten van een “staatsom- roep” (waaraan enige herinneringen hem zeker toelachen) en van het doorvoeren van een “Vlaams-nationalistische agenda” voor de VRT (als dat zou kunnen). Gelukkig kwam hiertegen verzet, verzet en nog eens verzet en men kon bijna zien hoe zich in D’Haeses’

hoofd de rode vaandels ontvouwden.

Hypocrisie

Wel in zijn nopjes was Klaas Slootmans (VB), die de minister feliciteerde met de de- fenestratie van Lembrechts. De man had het trouwens zelf (bewust?) opgezocht en kan met een mooie ontslagvergoeding naar huis, dan wel naar groenere weiden. Op dat laatste antwoordde de minister niet rechtstreeks, wat tot verontwaardiging bij het VB leidde. Hij zou het onderwerp wel even aanraken bij de vra- gen van partijgenote Karin Brouwers. Voorts hekelde Slootmans de “potsierlijke hypocri- sie” van links, dat alleen maar woest is omdat het zijn greep op zijn geliefde DDR-omroep dreigt kwijt te raken. Links zou volgens hem onnoemelijk krijsen als pakweg Poolse of Hongaarse openbare omroepen ook maar een fractie zouden uitspoken tegenover

“links” van wat de VRT al sinds jaar en dag te- genover het VB doet, met name het dagelijks in het gezicht spuwen van die partij en haar kiezers.

Wilfried Vandaele (N-VA) had het ook wel gehad met de linkse klaagzangen. Men moest het niet voorstellen alsof het einde der tijden was aangebroken. Er is gewoon gebeurd wat moest gebeuren: een CEO ontslaan die niet meer kon functioneren. Bovendien is N-VA helemaal niet tegen de VRT, wel integendeel.

De omroep blijft onmiskenbaar een “stevig huis” dat allesbehalve ondergefinancierd is. Hij vroeg zich ook af wat er nu precies zo, boehoe, gruwelijk was aan een VRT die de Vlaamse identiteit zou dienen te versterken.

Onzerzijds blijven wij van mening dat het de mensheid in het algemeen en het Vlaamse deel daarvan in het bijzonder, zeer ten goede zou komen als de VRT geheel en definitief zou worden opgedoekt.

hun standpuntbepalingen leunt men vanuit de betaalde topkaders vaak zeer dicht aan bij centrum-linkse of zelfs heel links-groene maatschappijbeelden. Denk maar aan de re- cente uitspraak van de Beweging.net-voorzitter ten gunste van een paarsgroene regering.

De dag komt dat elke verwijzing naar het christendom - dat hen groot en relevant heeft gemaakt - volledig zal verdwenen zijn. Net zoals in het zogenaamde katholiek onderwijs nog zelden of zelfs uitzonderlijk nog verwe- zen wordt naar iets dat met religie te maken heeft. We bedoelen dan het christendom, want aandacht voor moskeebezoeken, Sui- kerfeesten, de Ramadan en Iftar-maaltijden zijn dan weer ‘in’…

Het ‘weg met ons’ zal ons nog duur te staan komen, zoveel is zeker. En daar willen we helemaal niet mee zeggen dat we ervoor pleiten om de klok met decennia terug te draaien. Zich handhaven in een veranderende tijd is niet zo moeilijk. Je moet er alleen wat rug- gengraat voor hebben en niet bang zijn van de eigen schaduw.

Delphine doet het niet voor het geld, of toch wel?

Het was een verrassende mededeling. In een kurkdroog persbericht gaf Albert II eindelijk toe dat Delphine Boël ontsproten was aan zijn destijds nog prinselijke zaad. Het verklaart tegelijk de verbetenheid waarmee Delphine tegen haar bio- logische vader procedeerde: ze wist dat ze gelijk had. Haar advocaten zijn niet van de minste en sturen torenhoge ereloonstaten (facturen) op naar haar adres in Ukkel.

Voorlopig heeft Delphine juridisch nog geen recht op de erfenis, maar aangezien Alain Berenboom, advocaat van Albert II, be- vestigd heeft dat ze in het koninklijke testa- ment opgenomen wordt, ziet de toekomst er voor Delphine erg goed uit. Interessant is ook dat Berenboom mijn schatting van het vermogen van Albert II impliciet bevestigt. Dat vermogen bedraagt zowat 200 tot 300 miljoen euro. Delphine heeft dus recht op een achtste van dat bedrag, of 25 tot 37,5 miljoen euro (abstractie makende van eventuele successie- rechten). Hiermee kan ze de facturen van de advocaten betalen en nieuwe verf kopen voor ongetwijfeld schitterende nieuwe creaties.

Vermogen

Om het vermogen van Albert II te schatten, baseren we ons op diverse elementen.

Zo stootten speurders in de jaren tachtig tijdens een huiszoeking in de voormalige Shell Building (nu: Central Gate) aan het Centraal Station van Brussel op geheime rekeningen van toen prins Albert (de latere Albert II) en

koning Boudewijn. Volgens een nota van een speurder stond er 30 miljard frank op die koninklijke rekeningen. Omgerekend naar euro’s van vandaag en rekening houdende met de geldontwaarding (inflatie), is dat ruim 1,5 miljard euro voor alle leden van de koninklijke familie samen.

De Generale Bank (nu BNP Paribas Fortis) had in dat gebouw een filiaal waar alle geheime rekeningen werden bijgehouden. De hoofdzetel van de Generale Bank ligt op een boogscheut daar vandaan, aan de Warande- berg. De speurders stootten er toen op fiches die bewaakt werden door een oude man in een stofjas. Het hele systeem was opzettelijk buiten het informaticasysteem van de bank gehouden. Nagenoeg niemand was op de hoogte van dit parallelle stelsel. Onmiddellijk werd het onderzoek stopgezet en van hoger- hand bevolen om hierover niets te vertellen.

Zwitserland, Luxemburg, Panama, Liberia of de Bahama’s?

Volgens de nota van de speurder werd een

deel van dat geld ook versast naar de Baha- ma’s, een belastingparadijs. En toen prins Albert optrad als handelsreiger voor België kreeg hij volgens sommige bronnen een geheime commissie voor het werk dat hij deed voor Eurosystem Hospitalier. Dat geld werd vervolgens op een Zwitserse rekening gestort.

De omstreden en veroordeelde auteurs Jean Nicolas en Frédéric Lavachery schreven dan weer dat de leden van de Belgische koninklijke familie bankrekeningen hebben (gehad) in Luxemburg. Zo schrijven ze dat Albert II een van de belangrijkste klanten was van KB-Lux.

“We hebben de geheime boekhouding van deze bank kunnen analyseren en meer bepaald de rekeningen WK (rekeningen zonder naam).” Volgens de auteurs hebben (hadden) ook Filip, Astrid en Laurent elk een geheime rekening in Luxemburg. Het zou volgens het duo gaan om de rekeningen Xénor, Yorta en Zorbas met respectievelijk 341,6 miljoen frank, 341,7 miljoen frank en 164,5 miljoen frank op 31 oktober 1993. Dat de Luxem- burgse piste geloofwaardig is, blijkt uit een persoonlijk voorval. Na een uitzending op tv over de koninklijke familie vertelt een fiscaal advocaat me in vertrouwen dat niemand minder dan Albert II cliënt is bij hem. De man is gespecialiseerd in het opzetten van buiten- landse constructies om de fiscale druk te mi- nimaliseren. De auteurs Nicolas en Lavachery verbinden Albert ook (zonder bewijskracht) aan schimmige offshore bedrijven uit Liberia.

Tot slot is er de mogelijke link naar Panama met Galatsi Royal Business. In dat vehikel zou ook een deel van het vermogen van de koninklijke Belgische familie zitten.

Zeker

Waar we helemaal zeker over zijn, is dat Al- bert II twee appartementen en drie garages in Oostende kocht tijdens zijn koningschap.

Volgens een paleisbron verrichtte Albert die aankoop met overschotten van de Civiele Lijst, wat overigens perfect legaal is. Albert heeft uiteraard nog steeds zijn domein in Châteauneuf-Grasse, waar ondertussen drie villa’s staan. En een vermogensbeheerder vertelde me ooit dat Albert zwaar belegd had in Belgische aandelen van het type UCB en Solvay. Daarnaast is er ook nog steeds zijn jacht ALPA, dat volgens Noël Vaessen duurder verkocht zal worden dan de 4,6 miljoen euro, aangezien een rijke oliesjeik er veel geld voor over heeft om een jacht te bezitten met een gouden plakkaat met de vermelding ‘Dit jacht was bezit van koning Albert II’.

Besluit

Delphine heeft binnenkort recht op een mooie koninklijke erfenis. Alleen is het de vraag of ze wel alles zal krijgen waar ze wet- telijk recht op heeft. De Coburgs hebben immers een lange traditie om een (groot) deel van hun vermogen in het buitenland te ver- stoppen. Zelfs Boudewijn had een deel van zijn vermogen naar de VS versast om de de- valuatie van de Belgische frank niet te moeten voelen. De kans is dus reëel dat Delphine opnieuw advocaten zal moeten inzetten om datgene te krijgen waarop ze recht heeft. De media zullen haar danken voor die nieuwe ju- ridische soap.

THIERRY DEBELS

(6)

Bundestreue

De manier waarop men aan Franstalige kant tegen het Vlaams In- schrijvingsdecreet ageert, begint stilaan potsierlijke proporties aan te nemen. Maar dat heel wat intellectuele oneerlijkheid aan de dag wordt gelegd is nog niet het grootste probleem. Wel de apathie aan Vlaamse kant, te beginnen met die drie ‘excellenties’ (sic) in de Brusselse re- gering.

Daar gaan we weer voor de volgende ronde in de strijd tegen het Vlaams In- schrijvingsdecreet! Voor het Grondwettelijk Hof deze keer, zo te zien nog een hele tijd zonder ‘juge’ Khatabbi, en maar goed ook.

Eerder diende het College van de Franse Gemeenschapscommisie (de zogenaamde COCOF, tegenhanger van de VGC) een be- langenconflict tegen het bewuste Decreet in.

Het werd een maat voor niets en dus spreekt men nu andere kanalen aan. Of het über- haupt wat zal opleveren, valt nog te bezien, maar in wezen is dit een politiek probleem.

We vatten kort samen: als antwoord op de realiteit dat de groep ‘anderstaligen’ een ruime meerderheid is gaan uitmaken in het Nederlandstalig onderwijs, werden enkele voorrangsregels ingevoerd voor ‘Neder- landstaligen’. De taal van het diploma van de moeder of het succesvol afleggen van een taaltest door één van de ouders bepaalt of men in die voorrangsgroep opgenomen wordt. Er bestaat trouwens ook een voor- rangscategorie voor kinderen die eerder al

hun lagere school in de taal van Vondel af- legden, maar dit zou ons te ver leiden.

Besluit: het Nederlandstalig onderwijs, tot dik in de jaren ‘80 nog zieltogend, werd doorheen de jaren het slachtoffer van het eigen succes, waardoor het ‘kernpubliek’

behoorlijk ondergesneeuwd is geraakt. Of die voorrangsregeling de ontstane scheef- trekking enigszins recht zal kunnen trekken is een discussie op zich. Persoonlijk menen we van niet, of op zijn minst onvoldoende.

Verstandiger zou zijn het hele opzet anders in te vullen, maar ook dat is voer voor een autonoom debat.

“Een kind = een kind”

De COCOF-benadering van het onderwijs in de hoofdstad is heel anders dan de Vlaamse, zoals nog maar eens bleek uit verklaringen van minister Barbara Trachte (Ecolo). “We moeten samen alle leerlingen verwelkomen, ongeacht hun achtergrond”, klonk het, gevolgd door een aantal plati- tudes die we u graag besparen. Begrijp:

iedereen zou zijn weg moeten vinden naar het Nederlandstalig onderwijs, zonder voor- rangsregelingen en dito groepen. Ze haalde nog niet dat ‘een kind is een kind’-popu- lisme van enkele jaren geleden uit de kast (het was, dachten we, Joëlle Milquet die er het voor het eerst mee uitpakte). Vanuit een bepaald simpel oogpunt is de benadering ergens begrijpelijk. Er is een vraag, een aanbod, de vrije schoolkeuze (herinner u ‘la liberté du père de famille’ waar het FDF zo aan gehecht was), en dat is het dan.

Die Vlaamse minderheid? Het zij zo. Vin- den ze geen plaats? ‘On s’en fou.’ Zien die ouders zich genoodzaakt hun kinderen buiten Brussel naar school te sturen omdat ze in se niets anders (niet minder, maar ook niet meer) willen dan elke ouder van Oostende tot Dilsen-Stokkem? Tja, het zijn waarschijnlijk wel enggeestige kleinburgers zeker die de Brusselse multiculturele grootsheid niet inzien? Toegegeven, het is bij wijze van boutade wat scherp gesteld, maar toch zit het dicht bij hoe die lui denken. Enkel Vla- mingen zonder historisch besef laten zich door zo’n Hamelen-praat vangen.

ESP met boter

En wat vinden de (Vlaamse) collega’s van de Brusselse regering hiervan? Elke Van den Brandt, Sven Gatz en Pascal Smet, laten we

Zuur & Zoet 30 JANUARI 2020

6

het ‘team ESP’ noemen. Erg stil zijn ze. Wel- licht omdat ze er toch niet veel aan kunnen veranderen, maar misschien ook wel omdat ze zich ook vragen stellen bij die voorrangsregeling, zij het niet om dezelfde redenen als ondergetekende. Gatz is helemaal in de ban van zijn tweetalig onderwijs, Van den Brandt bestaat slechts bij gratie van de Ecolo-broer en Smet, tja, als fantast is het niet zo moeilijk de gekste dromen achterna te hollen natuurlijk. En zeggen dat er landen zijn waar zoiets als ‘Bundestreue’ bestaat, federale loyauteit.

In Duitsland bijvoorbeeld is het een hoek- steen van het Grondwettelijk systeem (zij het vooral gefocust op de relatie tussen de deelstaten en de federale overheid).

En wat zien we hier? Jarenlange Franstali- ge politieke agitatie in de Vlaamse Rand ge- financierd met belastinggeld. Men stuurde om de haverklap Europese waarnemers op ons af op zoek naar concentratiekampen of iets dergelijks. De taalwet? Een vodje papier.

En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Maar weet u wat? Er is geen reden om het hen kwalijk te nemen. Per slot van rekening nemen ze slechts de ruimte in die men hen laat. ESP en co hebben boter op het hoofd, en in het geval van de immer opgewekte, haast guitige S. zelfs een familiepak met ver- zuurde melk vervaardigd.

KNIN.

BRUSSEL

Jef Nys bij

’t Pallieterke

Wat de meeste liefhebbers van het beeld- verhaal al lang vergeten zijn - mochten ze het al geweten hebben - is dat diezelfde Jef Nys zijn eerste stappen als cartoonist en illustrator bij ‘t Pallieterke heeft gezet. Van Jef Nys zouden in ‘t Pallieterke tussen 1946 en 1956 on- geveer drieduizend tekeningen, overwegend spotprenten, verschenen zijn.

Achttien jaar was Jef Nys toen hij, alumnus van de Antwerpse kunstacademie, op een no- vemberdag in 1945 het aanbod kreeg om voor

’t Pallieterke te tekenen. Een jeugddroom voor Nys die uit het goede Vlaams-katholieke hout gesneden was. Met hoofdredacteur Bruno De Winter kwam het tot een jarenlange intense samenwerking.

Over de beginjaren van Jef Nys bij ’t Pal- lieterke verscheen bij onze uitgeverij in 2015 een boek van de hand van Tomas Verachtert.

We hebben nog een twintigtal exemplaren.

Het boek telt 224 blz. met een selectie van een 300 cartoons. Prijs 22 euro, verzendingskosten inbegrepen. Bestellen kan via de boekhandel, Bol.com, via Polemos.be of via het secretariaat 03 232 14 17. (ISBN: 978 90 822 4431 1)

De expo over Jommeke gaat door in het districtshuis van Wilrijk (Bist 1) en is gratis te bezichtigen op dinsdag, woensdag en donderdag van 10 u. tot 20 u. en op vrijdag en zaterdag van 10 u. tot 17 u. Het is een organisatie van ’t Vlaams Stripcentrum, Ballon Media en het District Wilrijk.

KARL VAN CAMP

65 jaar geleden tekende Jef Nys voor het eerst het figuurtje Jomme- ke. Tot 22 februari loopt er in het Districtshuis van Wilrijk een ten- toonstelling over Jommeke en zijn geestelijke vader.

Nieuwe partij in Wallonië

In Wallonië is voorbije zaterdag een nieuwe rechts-radicale partij opgericht: de PNE, wat staat voor Parti National Européen. Frans- talig België heeft een ingewikkelde geschiedenis als het gaat over rechts-radicale partijen of partijtjes. Er zijn in het verleden al heel veel pogingen geweest om een rechtse partij op te richten, maar in zowat alle gevallen liepen die pogingen met een sisser af.

Het grootste succes boekte het Front National van Daniel Féret, en dat in de pe- riode 1985 tot 2007. De partij kon profite- ren van het succes van het Front National in Frankrijk. Maar de partij ging ten onder aan interne ruzies, met als ‘hoogtepunt’

de afzetting van Féret als voorzitter.

Een van de problemen in Wallonië is het ontbreken aan charismatische lei- dinggevende figuren, met daarbovenop nog een grotere boycot door de media dan in Vlaanderen. Peilingen en weten- schappelijk onderzoek tonen nochtans aan dat er een potentieel is van een 8 à

10 procent rechtse stemmers. Maar door de verdeelde opkomst, denk maar aan de Parti Populaire van Mischael Modri- kamen, de lijst Destexhe, Agir, FNB, PFN, Nation, Démocratie Nationale, Wallonie D’Abord, en tutti quanti, bleef een grote doorbraak uit. Nog in februari vorig jaar werd NV-WA boven de doopvont gehouden, al bleek dat eerder een eenmans- initiatief te zijn. Het minste wat men kan zeggen is dat er iets leeft in Wallonië waar men ter rechterzijde afgunstig kijkt naar het succes van Vlaams Belang en N-VA in Vlaanderen.

Een zoveelste poging?

Gaat de komst van de Parti National Eu- ropéen daar iets aan veranderen of is het een zoveelste poging? Dat PNE is ontstaan na een interne ruzie binnen Nation is geen geheim. Wat wel opvalt is dat mensen uit verschillende groeperingen elkaar nu ge- vonden hebben: Maxime Grégoire van Iden- tité et Démocratie, Valéria Appeltans van Droite Conservatrice, Leticia Knevels van het Collectif Identitaire Liégeoise en Grégo- ry Bourguignon van Mouscron en Colère.

De voorzitter van de PNE is Olivier Balfroid, voormalig secretaris van Nation. Een andere stichter is Jean-Pierre Borbouse, voormalig kaderlid van het Belgische Front National.

Niet dat we nu kunnen spreken van een mas- sabeweging, maar alvast op Facebook kon de nieuwe partij op enkele weken tijd enkele duizenden volgers rekruteren. Dat alleen is een indicatie en een reden om de partij in het oog te houden.

De startvergadering van nieuwkomer PNE voorbije zaterdag ging alvast niet onopge- merkt voorbij. Een zestigtal linkse mani- festanten van ACOD, PTB en aanverwanten, versperden de toegang tot de zaal waar de rechtse partij zou verzamelen. De politie van Charleroi moest met traangas en wa- terkanon tussenbeide komen (op bevel van PS-burgemeester Paul Magnette) om een vrije doorgang te garanderen.

De start van PNE betekent natuurlijk concurrentie voor Nation dat vorig jaar aankon- digde een nationale beweging te worden met een uitbreiding naar Vlaanderen, waar het gaat samenwerken met het Nieuw-Soli- daristisch Alternatief. Of dat daar muziek in- zit, durven we toch te betwijfelen…

KARL VAN CAMP

HAAT JEGENS ANDEREN…

In het verlengde van de talrijke Holo- caust-herdenkingen dezer dagen nodigde de “Vereniging ter nagedachtenis van de Holocaust” de Brusselse volksvertegenwoor- digers uit om aanwezig te zijn op een plech- tigheid in de Lombardstraat. Daar liggen gedenkstoeptegels ter nagedachtenis van nazislachtoffers. Het was een breed en plura- listisch opzet, want het was de bedoeling dat álle fractievoorzitters er kort iets zouden mo- gen zeggen. Dus ook Dominiek Lootens-Stael van het Vlaams Belang. En toen gingen de poppen aan het dansen… PS, one.brus- sels-SP.A, MR, Open VLD, Ecolo, Groen, Défi, PTB, CDH, CD&V, PVDA, Agora en DierAnimal vroegen onder leiding van Rachid Madrane

(PS) aan de organisatoren om de uitnodiging aan het VB tot de herdenkingsplechtigheid in te trekken. In een persmededeling stel- den ze gezamenlijk: “De aanwezigheid van een vertegenwoordiger van een partij die openlijk pleit voor vreemdelingenhaat en haat jegens anderen onteert deze ceremonie.

De bedoeling was net om in herinnering te brengen hoe het dagelijkse racisme de ba- sis legt voor de ergste verschrikkingen.” De

‘democraten’ dreigden er zelfs mee weg te blijven als Lootens-Stael zou spreken. De or- ganisatoren gingen niet in op de vraag, maar beslisten wel om het woord niet te geven aan de VB’er. Spreekverbod dus.

N-VA was de enige partij die dit spelle- tje niet meespeelde en ondertekende de persmededeling niet mee. Lootens-Stael was

woest en ging zelfs helemaal niet naar de her- denking. Hij had dat beter wel gedaan, want zo kregen de ‘democraten’ uiteindelijk wel hun zin. De herdenking verliep sereen tot op het moment dat een ‘verbindende democraat’

glansrijk uit zijn rol viel en precies etaleer- de wat “haat jegens anderen” betekent, want toen het jonge N-VA-parlementslid Gilles Verstraeten het woord nam, keerde – onder anderen – DéFI-fractievoorziter (lees: van het vroegere FDF) Emmanuel De Bock ostentatief zijn rug naar de spreker. Wat een zielige, klei- ne, beschamende en onterende vertoning.

Men kon niet beter aantonen waar haat jegens anderen begint. We moesten onwille- keurig denken aan de gevleugelde uitspraak dat de fascisten van morgen – eigenlijk van- daag al - zich antifascisten zullen noemen.