€ 2,20
73ste jaargang • nummer 15 • donderdag 13 april 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Even terug in de tijd. Het is zaterdag 11 okto- ber 2014, plaats van gebeuren, het Koninklijk Paleis in Brussel. De leden van de toekomstige regering-Michel zijn klaar om de eed af te leg- gen. Koen Geens (CD&V), de nieuwe minister van Justitie en uittredend minister van Finan- ciën, is in gesprek met Johan van Overtveldt (N-VA), zijn opvolger op Financiën. Van Overt- veldt vraagt aan Geens: “Klopt het dat er maan- dag in Luxemburg een vergadering gepland is van de Europese ministers van Financiën?”
Antwoord van Geens: “Daar weet ik niets van.”
Van Overtveldt moet bij de administratie pol- sen hoe de vork aan de steel zit. En dan blijkt dat Geens wel degelijk op de hoogte was van de vergadering.
Regeren tegen N-VA
Het is een waargebeurd verhaal en kan wor- den weggezet als anekdote. Maar het is vooral het bewijs dat de CD&V van bij het begin van de regering-Michel haar kleine kantjes heeft getoond. Zeker ten opzichte van de N-VA. Het feit dat de christendemocraten niet meer de grote volkspartij zijn, steekt bij voorzitter Wou- ter Beke en co. Maar CD&V wou niet zomaar een boulevard openlaten voor de N-VA als nieuwe volkspartij.
De CD&V was niet in de regering-Michel gestapt omdat er met de PS geen land meer te bezeilen was. Dat was de echte reden voor de christendemocraten om de socialisten eind 1981 buiten te gooien, maar 33 jaar later gold een andere strategie: in de regering het de N-VA dermate lastig maken dat bewezen wordt dat ‘de kracht van de verandering’ niets voor- stelt.
Dus kregen de CD&V-ministers van Wouter Beke een duidelijke opdracht mee: jennen, ver- deeldheid zaaien, terugkomen op gemaakte afspraken, de spanningen opvoeren… Het is dan ook hilarisch te moeten vaststellen dat Beke nu met een beschuldigende vinger wijst naar staatssecretaris Zuhal Demir. Overigens heeft de N-VA-passionara recht van spreken:
een verouderd electoraat maakt dat CD&V op zoek moet naar nieuwe kiezers. En die vinden ze bij de moslims. Mieke van Hecke, lijsttrek- ker voor de CD&V in Gent, zei het met zoveel woorden in Knack.
De allochtone kiezers keren zich meer en meer af van de sp.a, bijvoorbeeld omdat er ter linkerzijde toch sterk wordt gehamerd op de scheiding tussen Kerk en Staat.
Kris Peeters ondermijnt de regering
Beke probeert dat te verpakken door ‘ver- bondenheid’ en ‘solidariteit’ als belangrijke christendemocratische waarden naar voor te schuiven. Welnu, van die verbondenheid was in de federale regering de voorbije 30 maanden weinig te merken. De inkt van het regeerak- koord was nog niet droog of de christendemo- craten kwamen al terug op allerlei gemaakte afspraken. Vooral Kris Peeters als minister van Werk was daar zeer actief in. Door een gerichte mediastrategie - interviews, persberichten - moesten allerlei maatregelen die voor de N-VA belangrijk waren afgezwakt of uitgehold wor- den.
Een voorbeeld: eind 2014 werd een verstren- ging van het brugpensioen bij herstructurerin- gen uitgesmeerd in de tijd. De minimumleef- tijd van 60 jaar kwam er niet in 2015, en zal pas in 2020 een feit zijn. Het akkoord rond brug- pensioen werd na een een-tweetje tussen het kabinet en de sociale partners afgezwakt. Ook de versoepeling van de arbeidsmarktwetge- ving werd onder impuls van het kabinet-Pee- ters (bevolkt door ACW’ers) slechts gedeelte- lijk ingevoerd. Eind 2015 was er een akkoord bereikt over nachtarbeid in e-commerce, maar er is nog amper een cao over afgesloten.
De strategie van Peeters: vage akkoorden sluiten op regeringsniveau en die dan verder laten uitvoeren door de sociale partners. In de praktijk worden die dan uitgehold, want de vakbonden houden alles tegen. Het gedrag van Peeters begint kinderachtige proporties aan te nemen.
Daarbij ligt niet alleen de N-VA, maar ook de Open Vld in de vuurlijn. Toen Philippe de Backer, staatssecretaris voor Fraudebestrijding, een bezoek bracht aan Antwerpse kleinhande- laars, ging hij er pleiten voor een uitbreiding van de flexijobs naar bakkers, slagers en klein- handels. Dit systeem van goedkope en flexi- bele aanvullende arbeid is momenteel beperkt tot de horeca.
Peeters was zo woest dat De Backer in Ant- werpen (“op mijn terrein”) de media haalde, dat hij de uitbreiding van de flexijobs naar andere sectoren eigenhandig tegenhield.
Hervormingsplannen blijven in de lade liggen
Ook in het dossier rond de hervorming van de vennootschapsbelasting gunt de CD&V de N-VA niets. Er ligt een berekend voorstel op tafel over de verlaging van de belasting op bedrijfswinsten. Die is door het kabinet van minister van Financiën Johan van Overtveldt sneller dan gedacht afgewerkt.
Maar sinds de ‘crisette’ van vorige herfst, toen Kris Peeters de hervorming van de ven- nootschapsbelasting koppelde aan de invoe- ring van een meerwaardebelasting op aande- len, blijven de hervormingsplannen in de lade liggen. De kans is klein dat ze er de komende maanden worden uitgehaald. Indien de discus- sie opnieuw geopend wordt, bijvoorbeeld bij de begrotingsopmaak 2018, dan zal dat snel opnieuw tot een blokkering leiden. Niet ver- geten dat de regering dan ook nog op zoek moet naar 5 miljard euro. Via besparingen, zullen N-VA, Open Vld en MR zeggen. Door nieuwe belastingen, zal te horen zijn bij CD&V.
Opnieuw zal de patstelling totaal zijn.
Tijd voor vervroegde verkiezingen dan maar?
De geschiedenis leert dat ruziemakers die altijd verliezen. Voor CD&V ziet het er dus niet goed uit. Vandaar dat Beke en co de N-VA nu pro- beren weg te zetten als querulanten die altijd maar klagen over het onrecht dat hen wordt aangedaan. Daarin gesteund door de VRT en De Standaard.
Maar of de kiezers dat ook slikken, valt nog te bezien.
De kritiek van CD&V-voorzitter Wouter Beke op staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) is, naar goede christendemocratische traditie, hypocriet. Beke zwaait met zware ter- men als ‘verdeeldheid zaaien’. Maar als er één partij is die de federale regering al 2,5 jaar saboteert, is het de CD&V wel. Bij monde van Kris Peeters, ondertussen de buik- spreekpop van Beke.
CD&V zaait al 30 maanden verdeeldheid
Op de praatstoel: Mia Doornaert Blz. 11
Maurice Webers, burgemeester van Beringen, snapt de heisa niet rond ‘zijn’ moskee:
zijn naam is (paas)haas.
Brusselse vzw wil ramadan promoten
Dit jaar is er in Brussel voor het eerst zowaar een heus ‘ramadanfestival’. Met dat feest wil de Brusselse ‘vzw Vormingplus Citizenne’ de ramadan bekendheid geven bij de niet-moslims. De ramadan start op zaterdag 27 mei en eindigt op zondag 25 juni met het Suikerfeest.
Fatima Bouchataoui is ‘educatieve mede- werker’ bij Vormingplus Citizenne vzw en lid van de raad van bestuur van CC de Vaartka- poen, het (Vlaams) Cultureel Centrum in Sint- Jans-Molenbeek. Ze was ook aanwezig op de Muslim Expo van 2014. Een paar jaar geleden vertelde ze dit: ‘Mij heeft de islam geholpen om me te ontplooien en een evenwicht te vinden tussen de Belgische samenleving en de cultuur die ik van huis uit heb meegekre- gen. Een simpel voorbeeld: stiptheid. Die zit er in de Belgische cultuur ingebakken, maar ook de Koran zegt dat je gemaakte afspra- ken moet respecteren en dat je op tijd moet komen. En zo zijn er wel meer eigenschap- pen die in de Koran staan en op de Belgische samenleving van toepassing zijn. Wij mos- lims zeggen soms lachend dat als de Belgen moslims waren, ze allemaal in het paradijs terechtkwamen.”
De vzw Vormingplus Citizenne is een zoge- naamde “volkshogeschool” en ontvangt jaar- lijks van de Vlaamse regering een subsidie van zo’n 400.000 euro. De vzw ontvangt niet alleen subsidies vanuit Vlaanderen. Zo gaf de Vlaamse Gemeenschapscommissie
(VGC in Brussel) zo’n 3.000 euro voor het project ‘Bessst-Brussel’ in 2013. En diezelfde VGC subsidieerde in 2014 en 2015 het pro- ject ‘Nederlands: een kans!’ voor een bedrag van 25.000 euro.
Doel
De vzw werd opgericht in juli 2003 als de
‘vzw Volkshogeschool Brussel’, maar veran- derde al een jaar later van naam. Voorzitter van de vzw is Koen Lombaerts, professor Edu- catiewetenschappen aan de VUB.
Vormingplus Citizenne is een ‘pluralisti- sche’ organisatie die tot doel heeft het orga- niseren, structureren en coördineren van het niet-formele educatieve aanbod voor (Neder- landstalige) volwassenen in de regio Brussel.
De organisatie heeft naast een culturele en gemeenschapsvormende functie in hoofd- zaak een educatieve functie. Vraag is dan uiteraard of de kennis over de ramadan (doel- groep: niet-moslims) daar echt bij hoort en of deze activiteit – direct of indirect – sub- sidies nodig heeft van Vlaanderen. Het ant- woord kent u.
Thierry Debels
Actueel 13 april 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Ethias blijft een PS-bastion
Lallemand, 54 jaar oud, kreeg de voorkeur boven Benoît Verwilghen, een tijdlang interim-CEO van de verzekeraar. Ver- wilghen had tal van ‘nadelen’. Hij is Vlaming, Antwerpenaar en CD&V’er. Onaanvaardbaar voor de Franstalige politieke partijen die Ethias als hun speeltuin beschouwen. De verze- keraar is voor driekwart in de handen van de overheid. Fede- raal, regionaal en lokaal. De regel bij Ethias is dat de gedele- geerd bestuurder een Franstalige is en liefst van PS-signatuur.
Immers, Ethias heeft de hoofdzetel in Luik. De Vlamingen moe- ten zich tevreden stellen met het voorzitterschap van de raad van bestuur.
Het zag er een tijd naar uit dat de Franstaligen zouden moe- ten inbinden. Verwilghen was interim-CEO (over de oorzaak verder meer) en deed zijn werk zeer goed. Waarom hem dan geen topman van de verzekeraar maken? Maar dat was bui- ten de politieke machine van de PS gerekend. Er werd een las- tercampagne opgezet want Verwilghen moest worden afge- maakt. Hij zou aan belangenvermenging hebben gedaan bij de aankoop en verkoop van vastgoed. Overigens werd de aanstel- ling van een nieuwe CEO onttrokken aan de raad van bestuur.
Een politiek benoemingscomité moest PS’er Lallemand aan- stellen. Net als zijn voorgangers Bernard Thiry en Léon Lewalle
is hij een Franstalige socialist. Lallemand is gepokt en gema- zeld in de PS. Hij stond in de jaren negentig aan het hoofd van de studiedienst van de Franstalige socialisten en kent de rode Luikse afdeling goed.
Vraag is of met Lallemand de rust bij de verzekeraar terug- keert. Het vertrek van de vorige CEO, Bernard Thiry, was dra- matisch. Binnen Ethias stonden voorstanders en tegenstanders lijnrecht tegenover elkaar. Maar de donkerrode Thiry moest vertrekken. Zijn imago was te sterk aangetast.
Ten eerste door de zogenaamde Pergola-affaire, waar de bijna onvermijdelijke Stéphane Moreau (PS en intercommu- nale Publifin) bij betrokken was. Moreau had ruzie met een buurman omdat een boom vanop het domein van Moreau na een storm op de pergola van de buurman was terechtgeko- men. Moreau was voor zo’n risico’s niet verzekerd en met de hulp van de top van Ethias werd naar verluidt snel een gean- tidateerde polis afgesloten. Iedereen gelukkig dus, maar de zaak kreeg een juridisch staartje.
Tweede probleem is dat de financiële situatie van Ethias allesbehalve rooskleurig is. Ook al staat de verzekeraar met zijn aanpak van directe verkoop van verzekeringsproducten sterk.
Via makelaars werken is steeds minder populair en efficiënt.
De solvabiliteit van de verzekeraar moest bovendien aanzien- lijk versterkt worden. Eind 2015 stond de solvabiliteit op 131 maar vorig jaar was die teruggevallen tot 111 procent door de dalende marktrente. Nu is die solvabiliteit verder versterkt en lijkt het probleem onder controle.
Wel sleept Ethias nog de speculatieve First-rekening mee die polishouders een hoge rente beloofde tot hun 100 jaar. De financiële verplichtingen bedragen zo’n 1,4 miljard euro. Daar- naast zijn er nog 2 miljard euro verplichtingen via de levensver- zekeringen. De Nationale Bank is niet zeker of Ethias dit alles zal kunnen blijven honoreren.
Vandaar dat een stabiele CEO nodig is om Ethias door de financieel woelige tijden te loodsen. Vraag is of Lallemand daarvoor de aangewezen figuur is. Van politiek benoemde cre- aturen valt weinig te verwachten.
De negatieve signalen zijn er al. Er was al een tijd sprake van een overname van Ethias door Belfius. Maar de staatsbank heeft steeds minder interesse. “Onze raad van bestuur had al gezegd dat de governance bij Ethias een probleem is. Dat is vandaag meer dan ooit het geval”, zei Belfius-baas Marc Rai- sière, recent. Lees: ook al zijn Belfius en Ethias grotendeels staatsbedrijven, bij Belfius is het management onafhanke- lijk terwijl Ethias een politiek vehikel is waarin zelfbediening en postjespakkerij centraal staan. Lallemand wordt bij Belfius sterk gewantrouwd. Angélique VAnderstrAeten Verzekeraar Ethias heeft een nieuwe topman. Philippe Lallemand hoort thuis in het door de overheid gecontro-
leerde bedrijf: hij is een PS’er. Al jaren is Ethias een rood bastion.
Omdat we het willen geloven
We bewijzen allemaal lippendienst aan de gedachte dat we mogelijk ongelijk hebben wanneer we publiek een mening verkondi- gen, maar gelooft iemand dat echt? Ik bedoel, zowel in zijn hoofd als in zijn hart. We weten heel goed dat we soms van gedacht verande- ren over iets. In feite zelfs dat we in het ver- leden over veel dingen van gedacht veran- derd zijn. De overtuiging dat we gelijk hebben is echter een constante die op elk mogelijk moment onze mening als een schaduw ver- gezelt. Ze blijft bij ons, zoals de grijns van de Cheshire-kat uit ‘Alice in Wonderland’ in de boom bleef nadat de rest van de kat volledig was verdwenen. Onze vergissingen bevinden zich altijd in het verleden, nooit in het heden.
De menselijke natuur
Dat alles is de menselijke natuur, die Scho- penhauer als slecht aanmerkt. Dat is nogal vreemd, want als de menselijke aard slechts is hoe mensen zijn en hoe ze als het ware toe- vallig worden gevormd door een onvermijde- lijk lot, hoe kan je die natuur dan als slecht beoordelen? Onze ijdelheid, stelt Schopen- hauer, is groter dan onze liefde voor de waar- heid. Indien dit niet zo was, zouden we onze meningen zonder problemen bijstellen tel- kens wanneer iemand aantoont dat ze ver- keerd zijn. Dat gebeurt echter zelden.
Misschien nog verbazender dan ons ver- mogen om onszelf te overtuigen van onze hui- dige onfeilbaarheid, ook al weten we dat het we in het verleden vaak bij het foute eind had- den, is onze bereidheid om anderen te over- tuigen van hun eigen grote betrouwbaarheid, zo niet van hun complete onfeilbaarheid, ook al bleken ze vroeger al vaak fout en zelfs bela- chelijk fout te zijn geweest. Als er bijvoor- beeld een belangrijke verkiezing aankomt, dan werpen we ons op de peilingen zoals de Romeinen op de ingewanden van kippen, en dan nemen we wat de peilingen zeggen voor waarheid aan.
Zachte of diepe recessie, of iets tussenin, of geen recessie
Het is hetzelfde met economen en financi- eel adviseurs. Ik luister naar mijn financieel adviseur alsof hij beter weet dan ik wat er in de toekomst gaat gebeuren. Ik geloof hem omdat ik hem wil geloven, zelfs als ik weet dat zijn advies evenzeer in zijn eigen belang is
als in het mijne. Ik maak mezelf wijs dat het in zijn belang is om zijn klanten, mezelf inbegre- pen, goed advies te geven omdat hij anders al snel helemaal geen klanten meer zou hebben.
Dat was echter niet het geval met Mr. Madoff.
Zoals ik luister naar economen, zo lees ik ook nog altijd wat ze schrijven in de kranten.
Ook al hoorde ik ooit eens een van de meest eminente onder hen, een Amerikaanse pro- fessor aan een van de meest gereputeerde en beste universiteiten ter wereld die tijdelijk werkte voor het Amerikaanse ministerie voor Financiën, op de radio - ik zat toen in de taxi, de enige plaats waar ik ooit naar de radio luis- ter, of beter hoor – zeggen dat er misschien of misschien niet een recessie zou komen. En als er een recessie zou het een diepe en een lange recessie zijn. Of een korte en zachte. Of iets tussen de twee.
Dat had ik denk ik ook zelf kunnen beden- ken zonder zijn hulp, zelfs al ben ik geen eco- nomieprofessor aan een prestigieuze univer- siteit die zijn studenten 60.000 pond per jaar aanrekent om daar te studeren. Het was ech- ter het serieuze waarmee hij zijn banaliteiten vertelde die de hele dag bijbleven. De man die hem interviewde was diep respectvol en dankte hem uitvoerig voor zijn inzichten.
We luisteren naar mensen als deze pro- fessor, deze tovenaar-dokter in de economie, omdat we het prettig vinden te weten dat iemand, ergens, weet wat er aan het gebeuren is en er zelfs controle over heeft. Dat is waarom we samenzweringstheorieën zo comfortabel vinden, zelfs wanneer ze ons boos maken.
Theodore dalrymple Vorige week was ik met mijn vrouw in een boekenwinkel. Ik kocht er voor de prijs van een metroticket een editie van Schopenhauer zijn ‘Die Kunst, Recht zu behalten’
oftewel ‘De kunst van gelijk krijgen’. Mijn vrouw vertelde de boekhandelaar dat ik dat boek niet nodig heb: ik denk volgens haar sowieso altijd dat ik gelijk heb, en dus was Schopenhauers amusante kleine werkje in mijn geval overbodig.
Theodore Dalrymple
Brits arts en publicist
Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrym- ple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conser- vatieve gedachtengoed.
Actie boven Syrië
Afgelopen donderdag beval de Amerikaanse president Donald Trump een rondje kruis- raketten op een Syrische luchtmachtbasis. De Amerikanen zijn sinds lange tijd actief in Syrië, maar dat is hoofdzakelijk tegen extremistische organisaties zoals het Al Nus- rafront, Al Qaida en IS. Wat deze aanval zo bijzonder maakte, is dat het een tegenreac- tie was op de gifgasaanval van het Syrische regime. De geviseerde luchtmachtbasis is in handen van het Syrische leger, al hebben ook de Russen toegang tot de faciliteiten.
Twee marineschepen, de USS Porter en de USS Ross, kregen de opdracht om de lucht- machtbasis grotendeels te vernietigen. In totaal werden 59 kruisraketten afgevuurd. De doelen waren divers: bunkers, versterkte vliegtuigen- hangars, vliegtuigen, radars, luchtverdediging, opslagplaatsen voor brandstof en andere logis- tieke installaties.
Toch bleken een dag later opnieuw vlieg- tuigen op te stijgen van diezelfde basis. Hoe is dit mogelijk? Normaal wordt voor een der- gelijk bombardement een speciaal type van bom gebruikt dat een zeer grote krater slaat in de startbaan. Het herstellen is dan een zeer lange en kostbare klus omdat de beschadi- ging zo groot is. Die munitie kan enkel worden afgeworpen met een vliegtuig, niet met een kruisraket. Die optie zou alvast veel goedko- per geweest zijn dan 59 raketten afvuren met een kostprijs van 1,2 miljoen dollar per stuk, maar het risico voor de piloten zal wellicht te groot geweest zijn.
Hoezo, chemische wapens?
Wat ook opviel, was dat er slechts zeven Syri- sche doden vielen. De Amerikanen hadden de Russen op de basis al laten weten dat er een aanval zou volgen, en die zullen op hun beurt wellicht de Syriërs hebben ingelicht.
De Syrische gifgasaanval had in theorie niet mogen plaatsvinden. Onder Amerikaanse mili- taire druk werd Syrië in 2013 lid van de OPCW, de organisatie die toeziet op de controle en vernietiging van chemische wapens. Eens lid van dit verdrag, mogen lidstaten geen chemi- sche wapens meer bezitten. Hierbij is het inte-
ressant de persmededeling van het OPCW te lezen; 95 procent van de Syrische chemische wapenvoorraad werd vernietigd. We kunnen dan alleen maar concluderen dat die aanval gebeurd is met wapens van de overige 5 pro- cent, of dat Syrië illegaal chemische wapens aanmaakt of verkrijgt.
De internationale orde
Was de Amerikaanse aanval op de lucht- machtbasis in overeenstemming met het internationaal recht? Waarschijnlijk niet. Er was geen sprake van zelfverdediging of van een mandaat van de VN-Veiligheidsraad. Er is wel zoiets als de doctrine van een humani- taire noodinterventie om een groter onheil te voorkomen, maar in dit geval had het bloed- bad al plaatsgevonden. De aanval zal het Syri- sche regime ontmoedigen opnieuw chemi- sche wapens te gebruiken, maar het zal in het nadeel zijn van de internationale orde dat er weer een uitzondering werd gemaakt op het VN-Charter om de Amerikaanse aanval juri- disch te rechtvaardigen.
De Syrische bondgenoten, zoals Rus- land, Iran en de militie Hezbollah, hebben al gedreigd met vergeldingsacties indien nog zo’n aanval zal plaatsvinden. De Belgische lucht- macht heeft haar activiteiten boven Syrië opge- schort, officieel omdat Rusland een coördi- natielijn met de Amerikanen heeft opgezegd.
Toch kunnen we ons niet van de indruk ont- doen dat de coalitie het risico inschat dat de Russen wraak zullen nemen voor het treffen van hun bondgenoot.
Jens MArtens
Actueel
13 april 2017 3
Vroeggepensioneerde
Mijnheer de Flandrien,
Gij hebt vorige zondag in Robeke (Rou- baix) afscheid genomen van ‘de koers’.
Helaas zijt gij er niet in geslaagd de kers op de taart te zetten door de ‘hel van het noor- den’ voor een vijfde keer te winnen. In uw rijkgevulde wielerloopbaan waart gij daar liefst vier keer in geslaagd, en vorig jaar ein- digde gij nog tweede. Niettemin, wielermin- nend Vlaanderen en alle wielerliefhebbers van elders juichten u dankbaar en van harte toe voor uw fraaie loopbaan en uw nauwe, volkse band met alle supporters. Want als er iets is dat de mensen gaan onthouden, na uw 148 zeges, dan is het wel dat. Gij zijt een van hen, een ontwapenende flapuit, een jongen van het volk met een goed hart, een doorzetter uit de weerbarstige Kempen, en vooral: een sportieve atleet. En een Vlaamse familiemens.
Ik lees op diverse plaatsen dat ‘een flan- drien een wielrenner is die een wielerwed- strijd hard maakt door voortdurend te kiezen voor de aanval en te blijven rijden totdat hij oververmoeid de streep bereikt. De term is ontstaan tijdens de Vlaamse wielerkoersen van het interbellum, toen de wielrenners een voortdurend gevecht moesten leveren tegen de slecht gelegde kasseien van de Vlaamse wegen.’ Aangezien gij de Flandrien-Trofee enkele keren veroverde, mogen wij aanne- men dat gij u met recht en reden in de rij van de legendarische Vlaamse ‘coureurs’ moogt zetten, zeker ook omdat gij de kasseien van Vlaanderen en Frans-Vlaanderen herhaalde- lijk en met brio kondt beheersen. Daarnaast was er drie keer de Ronde van Vlaanderen, de titel van wereldkampioen; ook werdt gij tweemaal Belgisch kampioen. Plus nog veel andere zeges en trofeeën. Het is een indruk- wekkende lijst. Gij hoort zonder twijfel in de galerij der Vlaamse groten. Daar is vriend en vijand het roerend over eens.
Ook al was uw levensweg niet altijd even rimpelloos - processen voor overdreven snelheid (met de auto), een glas te veel op, een lijntje ‘spul’, eventjes een ander lief, in Monaco gaan wonen om de Belgische fis- cus te vlug af te zijn -, toch zal Vlaanderen altijd onwaarschijnlijk mild zijn (en blijven) en u koesteren als een grote kampioen. Een politicus met dergelijke ‘dwalingen’ zou het voor de rest van zijn carrière kunnen verge- ten… Maar gij koost uiteindelijk weer voor uw jeugdliefde Lore en gij kreegt een twee- ling met haar. Gij streekt de plooien zelf weer glad en gij zette uw privéleven weer op orde.
Het werd geapprecieerd en voor uw sup- porters bleeft gij de absolute en onbetwiste nummer één.
Hoe dan ook, gij hebt geschiedenis geschreven. En dat vonden niet alleen uw supporters, maar ook heel veel collega’s. Zij lieten niet na u te danken voor zoveel col- legiaal koersplezier. Er waren er zelfs die niet aarzelden om u ‘een legende’ te noe- men. Ook de Waal Philippe Gilbert ontbreekt, naast buitenlandse renners, niet in die lange rij.
Het doet dan ook deugd dat, precies op het moment dat gij uw fiets aan de haak hangt, een nieuwe ‘keigoeie’ Vlaamse wiel- renner op de hoogste podia pronkt. Greg van Avermaet neemt het naadloos van u over, en gij zult dat wel weten te appreciëren.
Als vroeggepensioneerde zult gij wellicht nog niet uit beeld verdwijnen en we zijn benieuwd waar gij terug zult opduiken. We zien wel. Maar ook ik dank ik u, voor de vele spannende sportieve momenten en hoop dat gij ‘zotte kuren’ achterwege laat en uw fami- lie blijft koesteren. En met familie bedoel ik dan niet alleen uw gezin, maar ook het spor- tieve Vlaanderen.
Het ga u goed, Vlaamse reus!
Briefje aan Tom Boonen
Vakbonden te laat met jaarrekening
Wie de webstek Cumuleo raadpleegt, merkt dat Rudy de Leeuw (ABVV) heel wat man- daten heeft. Eén van die vele mandaten is bij het Europees Vakverbond (EVV). De Leeuw is er actief in 2016. Ook bij het Internationaal Vakverbond (IVV) heeft De Leeuw volgens cumuleo een zitje.
Kruispuntbank
Wie meer wil weten over deze organisa- ties die verbonden zijn aan de vakbonden, start het best met een vrije raadpleging in de kruispuntbank. Op het Brusselse adres van deze twee organisaties vinden we vervolgens gelijkaardige Belgische organisaties die ver- bonden zijn aan de vakbonden.
Maison Syndicale Internationale
Zo treffen we er onder meer ‘Maison Syn- dicale Internationale’ aan. Eerste opmerkelijk feit midden maart 2017: de jaarrekening over 2015 is nog niet beschikbaar. Die jaarreke- ning zou nochtans vorig jaar al gepubliceerd moeten zijn. Op de balans van 2015 zien we vooral vastgoed.
COOPERATION SYNDICALE INTER- NATIONALE
Op datzelfde adres vinden we de vzw COO- PERATION SYNDICALE INTERNATIONALE (COOPSI). Ook hier hetzelfde probleem: de jaarrekening over 2015 is nog niet beschik- baar. Het gaat wel om een piepkleine orga- nisatie met een negatief eigen vermogen.
Maar dat betekent niet dat de vzw geen jaar- rekening over 2015 moet neerleggen bij de balanscentrale. COOPSI werd in 2008 opge- richt. Bij de eerste bestuurders zien we Rudy de Leeuw. Zijn handtekening staat onderaan de oprichtingsakte.
Institut Syndical Europeen - European Trade Union Institute
Er is ook het Institut Syndical Europeen - European Trade Union Institute. Ook hier ontbreekt de jaarrekening over 2015 (vanaf april). Het gaat om een grote organisatie met een balanstotaal van ruim 5 miljoen euro.
In het Staatsblad zien we een akte van begin 2016. We lezen dat Rudy de Leeuw op 2 februari 2016 benoemd werd als bestuurder.
SYNDEX EUROPE & INTERNATIONAL
Ook voor de organisatie SYNDEX EUROPE
& INTERNATIONAL is de laatste jaarrekening deze van (het verlengde) boekjaar 2015.
Opvallend is ook het negatieve eigen vermo- gen van de organisatie. Deze Belgische bvba werd in 2014 opgericht door het Franse SYN- DEX en heeft als opdracht financiële en juridi- sche informatie door te geven aan vakbonden.
International Trade Union House
De organisatie International Trade Union House bevindt zich eveneens op dat Brus- selse adres en heeft een balanstotaal van zowat 1 miljoen euro. De laatste jaarrekening – deze van 2014 – werd midden 2015 neer- gelegd. In het Staatsblad ontbreekt zelfs de oprichtingsakte van de organisatie. We heb- ben dus geen zicht op de doelstelling van het International Trade Union House.
In de fout
Al deze organisaties en ondernemingen gingen in de fout. De jaarrekening in Bel- gië moet binnen de zes maanden na afslui- ting van het boekjaar ter goedkeuring voor- gelegd worden aan de algemene vergadering en door de beheerders of zaakvoerders bij de Nationale Bank worden neergelegd bin- nen de 30 dagen na goedkeuring (ten laatste zeven maanden dus na de datum van afslui- ting van het boekjaar; cf. art. 92 en 98 van het Wetboek van de Vennootschappen).
Ondernemingen en organisaties betalen bij laattijdige neerlegging een tarieftoeslag aan de balanscentrale (artikel 101 van het Wet- boek van de Vennootschappen).
Besluit
Opvallend is dat diverse organisaties die verbonden zijn aan de Europese vakbonden de jaarrekening over 2015 niet hebben neer- gelegd. Als je weet dat sommige ondernemin- gen nu al jaarrekeningen neerleggen bij de balanscentrale over het boekjaar 2016, dan is het duidelijk dat er toch wel een probleem is bij de Belgische organisaties van de Euro- pese vakverenigingen. thierrydebels
Maar, nu en dan moeten we eens een uit- zondering maken. Voor het Zangfeest bijvoor- beeld, omdat die organisatie het o zo brood- nodig heeft en niet op steun van de grote media kan rekenen.
Dus maak ik - met mijn goed hart - nog maar eens een uitzondering: op zondag 23 april om 15 uur wordt er verzameld in Zaven- tem op initiatief van VVB en TAK. We wan- delen in de gemeente van Eric van Rompuy (die zal niet aanwezig zijn, is me verzekerd), met als thema: “Uw job is lucht voor Brussel”.
In dit blad heeft u regelmatig over de pro- blematiek van de nachtvluchten kunnen lezen. Vliegtuigen die boven Brussel te veel geluid maken, zullen binnenkort beboet wor- den door de Franstalige Brusselse regering.
Gevolg: meer dan één grote vliegtuigmaat- schappij dreigt ermee de luchthaven van Zaventem als uitvalsbasis te verlaten. De luchthaven Zaventem zou daarmee duizen- den jobs kunnen verliezen. En het zou best kunnen dat heel wat luchtvaartactiviteiten verhuizen naar de luchthavens van Charle- roi en Luik.
En vergeet niet, de luchthaven Zaventem
VVB en TAK komen op straat.
U ook?
Ik heb niet de gewoonte activiteiten van de Vlaamse beweging aan te kondigen. Niet dat ik niet zou willen, maar als ik daarmee zou beginnen, zou dit blad vol staan met acti- viteiten. Jan Nuyts, 40 jaar lang hoofdredacteur van dit blad en mijn leermeester, zei het me al in 1993, toen ik meehielp met de opmaak: beter niets aankondigen, zei hij, want anders stopt het niet meer. Er is in Vlaanderen altijd wel iets te beleven.
is maar één speelbal van de Franstalige arro- gantie. Er is de naamsverandering in Fédéra- tion Wallonie Bruxelles, de ambities van de
‘Brusselse Metropolitane Gemeenschap’, de uitbreiding van Brussel richting Parking C, het niet naleven van de taalwetten. Er zijn de provocaties in de faciliteitengemeenten, de onevenredige taalkaders in wetenschappe- lijk instellingen, et cetera.
Daarom dat ik de VVB graag een duwtje in de rug geef en u lezer vraag om op 23 april af te zakken naar Zaventem. Eendrachtig, zonder partijpolitieke en verenigingsvlaggen, maar achter 1 leeuwenvlag. En mag ik even dromen dat niet alleen plaatselijke Vlaamsgezinde mandatarissen komen opdagen, maar dat ook wat nationale politici komen meewande- len? Gezien het grote belang van dit dossier mogen we dit toch wel verwachten. En daar- naast is er nog de kwestie van het Eurosta- dion, dat hopelijk niet aan het luchthavendos- sier gekoppeld wordt. Reden genoeg dus om op 23 april op straat te komen.
Karlvan Camp – hoofdredaCteur PS: alle informatie via www.VVB.org of telefoonnummer 03 366 18 50
“Alles kan in ruil voor stemmen. […] CD&V is de nieuwe moslimpartij. […] Beke ziet mos- lims als kiesvee.” Daarmee gooide de dappere Koerdische Zuhal Demir, staatssecretaris van N-VA, opnieuw een steen in een kikkerpoel. Zij houdt het niet bij die boutade. Zij staaft haar bewering in de gratis krant De Zondag met onweerlegbare voorbeelden.
Mieke van Hecke verklaarde dat haar par- tij de enige optie is voor moslims. Wim Dries, CD&V-burgemeester van Genk, en zijn Turkse schepen Ali Caglar stonden twee jaar geleden op de eerste rij te applaudisseren voor Erdo- gan. Diezelfde Caglar verklaarde onlangs dat de persvrijheid in Turkije erop vooruitgegaan is, en hij werd niet eens teruggefloten door Wouter Beke. De CD&V’er Veli Yuksel wou niet
weten van een herdenking voor de Armeense genocide en werd al evenmin teruggefloten.
Beke reageerde daarop door Zuhal Demir te vergelijken met Filip Dewinter, maar hij gaf geen enkel inhoudelijk tegenargument. Hij probeerde voor de gelegenheid wel stoer en kwaad in de camera te kijken, maar dat had hetzelfde komische effect als een boos kij- kende vierjarige kleuter. Wij willen aan Demirs beschuldigingen nog twee argumenten toe- voegen. De notoire antisemiet Youssouf Kobo, die bij de volgende verkiezingen toch “ingezet”
zal worden als kandidaat voor de CD&V, en de terreuradvocaat Aderrahim Lahlali, die een kwelgeest was van de valselijk beschuldigde juffen van De Blokkendoos, en die tegelijk frac- tieleider is voor de CD&V in Ronse.
De nieuwe moslimpartij
Dossier 13 april 2017
4
Neckers buiten strijd
Dat er bij ’t Pallieterke ook sportieve medewerkers rondlopen, zal u misschien verbazen.
Maar toch is het zo! Jan Neckers is een fitte gebruiker van de fiets. En daar zitten de Groenen voor niets tussen. Alleen, Jan is vorige week met zijn fiets zwaar ten val gekomen en heeft zich daarbij bezeerd aan de linkerarm. Typisch voor een oud-medewerker van de VRT natuur- lijk, om zich aan de linkerarm te verwonden... En neen, Jan had geen Augustijn, Gulden Draak of Piraat te veel op. Hoe dan ook, de komende weken zit Jan tandenknarsend thuis zonder mogelijkheid om het toetsenbord te bedienen. En dat zal nog wel enkele weken duren. Hope- lijk ziet u hem begin mei terug in uw lijfblad opduiken.
We wensen hem in ieder geval een vlot en snel herstel toe. En ik denk dat ik dat ook namens al onze lezers mag schrijven.
Karlvan Camp - hoofdredaCteur
Cairo, een krankzinnige hoofdstad in verval
Midden-Oostenkenner Lieven van Mele trok van zaterdag 1 tot 8 april naar het immer woelige Egypte. Een dag na zijn thuiskomst, op zondag 9 april, volgden de aanslagen op koptische christenen in Egypte waarbij 44 doden zijn gevallen. De zoveelste aanslag tegen christenen sedert de jaren zeventig, toen alle miserie is begonnen en er van Isla- mitische Staat absoluut nog geen sprake was. Trouwens, IS heeft onmiddellijk de aan- slag opgeëist.
De daders waren geen vluchtelingen, maar autochtone Egyptenaren. Waren ze slachtoffer van islamofobie? Kan moeilijk, want Egypte is een islamitisch land.
Op de webstek van De Standaard wordt de aanslag behandeld als een fait divers. Het leven is een kwestie van prioriteiten. Vandaag deel één van een boeiende reis door Egypte.
Al yoem as sabt, de zevende dag
Ik land op terminal 3 van de luchthaven van Cairo, de hoofdstad van Egypte. Net voor de zogenaamde Arabische Lente in 2011 werd de nieuwe, ruime, comfortabele en moderne terminal 3 gebouwd om de groeiende stroom toeristen te kunnen opvangen. Sedert die Ara- bische Lente is het aantal toeristen echter dra- matisch gedaald.
De nieuwe terminal ligt er dan ook bijna verlaten bij. Pijnlijk, want toerisme is traditi- oneel één van de vier hoofdinkomsten van Egypte (naast de opbrengsten van het Suez- kanaal, het geld dat Egyptische gastarbeiders vanuit de Golf naar huis sturen en de relatief beperkte olie-uitvoer).
Zwakke Egyptische Pond
De luchthaven verlaten duurt niet lang, ook al omdat men inzake controles en veiligheids- maatregelen nooit moeilijk doet in dit land. De taxichauffeur vraagt 180 Egyptische Pond (EP) voor een rit tot Midan Ramsis, dat is de buurt van het Centraal Station.
Ik word slechts in beperkte mate opgelicht.
Was ik Egyptenaar geweest, men had mij min- der dan 100 EP aangerekend, maar in dit land bestaan verschillende tarieven voor Egyptena- ren en buitenlanders. In België heet zoiets dis- criminatie en racisme, hier is het een nationale sport. Het zwaar gedevalueerde Egyptische Pond kan overigens één van de redenen zijn om nu een reis te boeken naar dit land: voor 1 euro krijg je 19 EP, in het begin van deze eeuw was dat nog 5 tot 6 EP. Jammer voor de meer- derheid van de Egyptenaren.
Zij moeten knokken om elke maand de eind- jes aan elkaar te knopen, maar leuk voor de Europese toerist met z’n sterke euro. Is een zwakke EP goed voor de export? In theorie wel, maar Egypte is geen typisch exportland, en de goederen die het exporteert (met als school- voorbeeld textiel) zijn vaak brol en kunnen de concurrentie niet aan met de veel betere tex- tielproducten uit pakweg Turkije.
De ramen van de taxi staan open. Uiteraard, het is mooi weer. In de zomer stijgt de tem-
peratuur zelfs vaak tot 40 graden in de scha- duw. De muziek staat ‘vollen bak’. Dat gebeurt wel vaker in Egypte, maar gelukkig is het Faiza Ahmed, één van de beste Egyptische klassieke zangeressen aller tijden, en niet de moderne commerciële lawaaierige Arabische popmuziek waarmee je in de ganse regio constant wordt geteisterd. Uiteraard heeft de chauffeur een sigaret in z’n mond.
Waanzinnig verkeer
Wat de bezoeker aan Cairo meteen opvalt, zijn de enorme files, het krankzinnige auto- verkeer, de uitlaatgassen, het onophoudelijke geclaxoneer.
De gevolgen zijn ernaar: Cairo wordt geteis- terd door een enorme luchtvervuiling (mee veroorzaakt door landbouwers in de rand rond Cairo, die hun afval verbranden), en het aan- tal verkeersongelukken is bangelijk hoog. Het is even zoeken om een auto te vinden zonder blutsen. Enkel dure wagens hebben geen blut- sen, want de modale Egyptenaar weet heel goed dat je geen verhaal hebt als je tegen de wagen van een rijke man botst.
Verkeer in het algemeen is overigens een groot probleem in Egypte. Ferryboten zin- ken in de Rode Zee wegens te veel volk aan boord en slecht onderhoud. Treinen vliegen
zonder bakhshish, en dat geldt voor de toeris- ten en voor alle Egyptenaren, van welke sociale klasse dan ook. Ik geef natuurlijk lekker géén fooi, want met mijn 180 EP ben ik sowieso al in de zak gezet. En dan krijg je heel voorspelbaar het gezeur dat die 180 EP niet voor die arme chauffeur is bestemd, maar voor de taxifirma.
Lege hotels
Er logeren nauwelijks vijf mensen in het hotel. Waar is de tijd dat hier elke dag drie à vier bussen vol toeristen toekwamen? Voor de meeste westerse journalisten was de Ara- bische Lente ‘big fun’, maar voor Egypte bete- kende het onder meer dat de toeristische sec- tor in elkaar is gestort. Net zoals de meeste hotels heeft Victoria veel personeel moe- ten afdanken. Een drama, want in landen als Egypte bestaan geen werkloosheidsvergoedin- gen of OCMW-steun. Het sociale vangnet is hier de familie, en het begrip familie is in Egypte veel ruimer dan alleen maar vader, moeder en twee kindjes.
Ik verneem dat één van de ontslagen obers (Hamdi uit Aswan) inmiddels salafist is gewor- den. Het is niet waar, hij ook al. Zijn zoon, afgestuurd aan de Cairotische hotelschool, liep stage in de keuken van het hotel. Daar heeft Hamdi korte metten mee gemaakt, want wer- ken in een hotel waar alcohol wordt geser- veerd? Nee, dat kan je als salafist niet toelaten.
Al yoem al ahad, de eerste dag
Zondag is een gewone werkdag in Egypte.
Ik ga eerst wat kranten kopen op Midan Ram- sis, 200 meter van het hotel. Om een krant te kopen, moet je in Egypte niet naar de kranten-
de islam, geen geleuter over schendingen van mensenrechten of discriminatie van christe- nen, en blijf af van de vele corruptiezaken in de politiek en het bedrijfsleven. De Egyptische pers is ook heel voorspelbaar: sappige verha- len over criminaliteit, uitgebreide besprekingen van de nieuwste brolfilm, veel voetbalnieuws - Egyptenaren zijn voetbalgek, dat is een erfe- nis van de Britse koloniale periode -, lovende besprekingen van het beleid van de overheid, eindeloos geleuter over Israël. Dat laatste is een ware obsessie, en zonder enige twijfel is Israël vijand nummer één, ondanks het vre- desakkoord dat Egypte en Israël eind de jaren zeventig van vorige eeuw hebben getekend.
Maleesh
Ik kom intussen tot de vaststelling dat in het hotel nog niks veranderd is ten opzichte van drie jaar geleden: verschillende knoppen in één van de liften doen het nog steeds niet, warm water in je douche blijkt nog steeds moeilijk, één van de pc’s in het internetkot doet het nog steeds niet, de kapotte lampen in de luster zijn nog steeds niet vervangen, enzovoort.
Dit is Egypte, het land waar het ‘je m’en fou- tisme’ alomtegenwoordig is. Niet toevallig is
‘maleesh’ (het doet er niet toe) één van de meest gebruikte woorden in het land.
Overbevolking
Dan is het tijd voor een fikse wandeling.
Dat betekent onder meer goed opletten in het verkeer. In termen van criminaliteit is Cairo immers superveilig, veel veiliger dan de Euro- pese grootsteden. Wat valt op bij een wan- deling? Dat Cairo overbevolkt is. De stad telt meer dan 20 miljoen inwoners en blijft maar groeien. Complete waanzin. De scholen, zie- kenhuizen, het openbaar vervoer, het wonin- genpark, de watervoorzieningen, enzovoort, kunnen die toevloed aan geboorten niet meer aan. Het kan de gemiddelde Egyptenaar geen bal schelen. Allah heeft gezegd dat de mos- lims veel kinderen moeten hebben, dus doen we lekker verder.
Ooit heeft Hosni Moebarak op voorzichtige wijze geprobeerd om een campagne te starten voor geboortebeperking. In de moskeeën kre- gen de gelovigen echter te horen dat dit een maatregel was tegen de islam. Gevolg: cam- pagne afgevoerd, want Egyptische overheids- lieden wil absoluut vermijden bij de bevolking over te komen als slechte moslims.
Armoede en vervallen woningen
Het tweede dat opvalt bij het wandelen in Cairo is het grote aantal mensen dat arm is en heel vuil gekleed rondloopt. Loop je rond in de volksbuurten van pakweg Damascus, dan zie je arme mensen die toch nog de moeite doen er zo proper mogelijk uit te zien. Niet zo in Cairo.
Ten derde valt het op dat zeer veel huizen vervallen en lelijk zijn, maar dat heeft een reden. Ooit besliste de socialistische president en dictator Gamal Abdoel Nasser dat de huur- contracten bevroren en erfelijk zouden wor- den om zo Egyptenaren met een bescheiden inkomen het recht op een betaalbare woning te garanderen.
Dat betekent concreet dat er bijvoorbeeld achterkleinkinderen zijn die nog steeds in het- zelfde appartement wonen als hun grootou- ders, onder hetzelfde huurcontract en aan dezelfde belachelijk lage huurprijs. Omdat de meeste huiseigenaars een erg lage huurprijs ontvangen, geven ze geen geld uit aan onder- houd of reparaties en staat meer dan de helft van de woningen te verkommeren. Leve het socialisme!
lievenvan mele
Volgende week deel 2
in brand omdat in de wagons in derde klasse arme Egyptenaren een vuurtje stoken om eten te koken. Buschauffeurs vallen in slaap op de weg Cairo-Alexandrië en jagen zo tientallen mensen de dood in.
De ondergrondse metro valt stil omdat de elektriciteit is uitgevallen - de compleet ver- ouderde elektriciteitscentrales zijn vaak over- belast, vooral in de zomer, wanneer honderd- duizenden airconditioninginstallaties constant werken. Een luchtballon vol toeristen stortte neer in Luxor. Een toestel van Egypt Air (Misr Tayran) ontplofte na te zijn opgestegen in Sharm El Sheikh. En zo verder. Ze hebben hier de afgelopen jaren echt alles meegemaakt.
De taxi stopt eindelijk voor hotel Victoria, een oud ex-koloniaal (British) hotel aan het begin van de Shari al Goemhoeriyya (Straat van de Republiek). Uiteraard vraagt de chauffeur bakhshish (een fooi). Niks werkt hier in Egypte
winkel. Zoals wel vaker gebeurt in mediterrane landen worden die net als boeken verkocht op straat. Niet in een kiosk, gewoon uitgespreid op het voetpad.
De oude verkoopster blijkt mij nog te her- kennen, al is het drie jaar geleden dat ik nog in Cairo ben gepasseerd. Ze is heel blij mij te zien.
Uiteraard, want ze weet dat ik steeds minstens vijf kranten en weekbladen koop.
Voorspelbare media
Hup, terug naar het hotel, om een paar kof- fies achterover te slaan en te kijken in de kran- ten wat voor nieuws er is. Egyptische kranten lezen is boeiend. Ook al heerst er (zelf)cen- suur, er is een zekere mate van persvrijheid.
De taboes zijn bekend: geen kritiek op al-Sisi - de huidige president, die op een nog dicta- torialere manier het land regeert dan zijn ver- guisde voorganger Hosni Moebarak - absoluut geen kritiek op alles wat te maken heeft met
Vanaf volgende week:
1917: de zelfstandigheid van Vlaanderen
In 1917 – net 100 jaar geleden - werd de zelfstandigheid van Vlaanderen uitgeroepen door de Raad van Vlaanderen. Die Raad van Vlaanderen – officieel opgericht op 4 februari 1917 - werd niet enkel in Belgische patriotardische milieus beschouwd en uitgescholden als het gru- welijkste landverraad, in veel Vlaamse en zelfs flamingantische milieus bestond eveneens een diepe afkeer voor de “Raad” en zijn politiek. Men sprak over “het verraad van Vlaanderen”!
100 jaar na datum blikken we terug op die bewogen periode. We grijpen terug naar een zesdelige artikelenreeks die vijftig jaar geleden - in 1967 - in ’t Pallieterke versche- nen is, van de hand van Arthur de Bruyne, alias E.d.V. Volgende week brengen we deel 1:
“Het Activisme, het oorlogskind der Vlaamse Beweging…” KvC
Actueel
13 april 2017 5
Antwerpse kunstgoeroe Henri-Floris Jespers is overleden
Joris van Severen omschreef hij half spottend en half bewonderend als de ‘imperi- ale staatsman’. Adiel de Beuckelaere was voor Henri steevast de Ruwaard van Vlaan- deren. En zijn goede vriend, de dichter en griffier Werner Spillemaeckers werd de IJze- ren kanselier van zijn toenmalige vriendenkring. Toen de Sovjet-Unie nog bestond hief hij soms - luidruchtig en provocatief - het glas op de onoverwinnelijke Sovjetlegers en toen de Volksunie op het Barrikadenplein in Brussel haar hoofdkwartier had, was hij wellicht de enige die goed besefte dat de Franse dichter Victor Hugo daar ook ooit als balling had gewoond.
De paradoxale Henri-Floris Jespers was ook al tijdens zijn leven geen omgevallen boeken- kast, maar een levende legende. Dit vooral door zijn ongelooflijk sterk geheugen en zijn zeer indrukwekkende eruditie op het domein van de Franse en Nederlandse letteren. Hij was niet tweetalig, maar drietalig met zijn kennis van het Latijn, het Frans en het Neder- lands. En al bij al was hij op de eerste plaats een dichter. Zijn beroemdste, vaak geciteerde, verzen blijven nu na het uur van zijn dood nog naklinken:
Ik heb geen praalgraf nodig om te weten met wie ik in de eeuwigheid zal slapen.
Hoewel Henri over Antwerpen sprak als over het ‘Antwerpse vaderland’, werd hij in de maand oktober van 1944, allicht tot zijn
spijt, geboren in de Brusselse gemeente Etter- beek. Hij was de zoon van Marc Jespers en de kleinzoon van de bekende kunstschilder Flo- ris Jespers.
Excentrieke Pallieterkelezer
Henri was al een paar jaar ziek, maar rookte nog altijd als een ketter. Een aantal maanden geleden liet hij weten dat hij op de Marialei geen bezoek meer kon of wilde ontvangen.
Toen vreesde ik al of voorvoelde ik dat zijn levenseinde was genaderd. Zijn glansperiode was zonder twijfel tijdens de twee decennia 1970-1990. De opsomming van al zijn func- ties en eretitels uit die tijd is bijna ongeloof- waardig: directeur (samen met Jan Verhaert) van de uitgeverij De Galge, redacteur van het
N.V.T. en later stichter en hoofdredacteur van het letterkundig tijdschrift Diogenes, hoofdre- dacteur van het maandblad Vlaanderen Mor- gen (het academisch gericht blad van de Ant- werpse politicus Hugo Schiltz), perschef van het eerste kabinet (1982-1986) van minis- ter Hugo Schiltz die toen vicepremier van de Vlaamse Executieve was, voorzitter van de V.V.L. (Vereniging van Vlaamse Letterkundi- gen), en later uiteraard erevoorzitter. Hij was lector en uitgever, gouverneur van het ludiek- elitaire genootschap de Pink Poets, medewer- ker aan het weekblad Wij van de Volksunie, publicist (in het Frans en het Nederlands) en vertaler en exegeet van de Antwerpse Fransta- lige dichters Paul Neuhuys en Michel Seuphor.
Wie ooit de lijst van al zijn publicaties in diverse tijdschriften en periodieken zal moe- ten maken, zal diep moeten graven. Vanaf De Tafelrode van Paul de Vree in de jaren zestig van de vorige eeuw tot aan het C.D.R. (Cen- trum voor Documentatie en Re-evaluatie) met de Mededelingen van dit digitale centrum.
Henri was ook een groot lezer en het zal misschien velen verbazen, maar hij had een vrije open geest en las ook elke week graag dit weekblad ’t Pallieterke… Zijn vele nog
levende vrienden, bewonderaars en corres- pondenten, zijn lezers en zijn trouwe en toe- gewijde vriendin Cécile Lantsoght zullen Henri niet snel vergeten, want hij was een unieke excentrieke verschijning zonder een zweem van valse bescheidenheid en met een apart gevoel voor humor en levensernst.
Het Letterenhuis in Antwerpen zal nog heel veel werk hebben om zijn uitgebreide cor- respondentie en alle documenten (foto’s en handschriften) en de boeken of de restanten van zijn ooit ontzaglijke bibliotheek te catalo- giseren en te conserveren. Hendrik Carette
Sceptr.net scoort
Sinds 9 december werd Sceptr.net gelan- ceerd en vier maanden later tellen wel al zo’n 250.000 unieke bezoekers van de website. Op piekdagen noteerden we zo’n 10.000 lezers. Dat overtreft alvast onze vooropgestelde doelstelling. En bovenop:
we krijgen positieve reacties van Vlamin- gen uit het buitenland, o.m. uit Thailand, Canada, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika,...
Maar koken kost geld. Nieuwswebsites zoals sceptr.net ontbreekt het aan inkom- sten via advertenties – voorlopig toch nog – en is dus aangewezen op steun van de lezers. Daarom dat we hier graag publici- teit maken voor ons digitaal zusterplatform en vooral voor de bankrekening van sceptr.
net zo u financieel zou willen steunen:
voor al steun slechts 1 belangrijk nummer BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB).
Maar u kan ons ook op andere wijzen hel- pen: door naar onze facebookbladzijde te surfen en ons aldaar te “laiken”: www.face- book.com/sceptr
Of nog: kent u Vlamingen (of Neder- landers) die in het buitenland verblijven, bezorg ons dan hun email-adres. Zo kunnen we hen ook deelgenoot maken van sceptr.
net, gratis en voor niets. Altijd leuk meege- nomen om een Nederlandstalige nieuws- website te kunnen volgen in het buitenland.
karlvan Camp
NAgElS mET koppEN
De steenrijke baas van Red Bull, Dietrich Mateschitz, haalde in een opgemerkt inter- view met de Kleine Zeitung scherp uit naar de multiculturele dromen van de elites. De Oos- tenrijker maakt zich zorgen over wat hij noemt de “ontwrichting” van Europa.
“Ik hoop dat ik niet de enige ben die het zor- gelijk vindt dat één van de hoogste pieten in Brussel [hij bedoelt Frans Timmermans] ver- klaarde dat landen die niet multicultureel zijn, van de kaart zullen worden geveegd”. Volgens Mateschitz wordt door de enorme immigratie- stromen net de unieke diversiteit aan talen en culturen in Europa bedreigd. Hij hekelt de poli- tieke correctheid die ervoor zorgt dat niemand nog de waarheid durft spreken, “ook al weet iedereen wat de waarheid is”.
Mateschitz neemt ook het opengrenzen- beleid op de korrel. Dat is uitgemond in een vluchtelingencrisis zonder weerga. Hij noemt dat “onvergeeflijk” en hij benadrukt dat als een bedrijf zo’n blunders begaat, het allang op de fles zou zijn.
Ook de anti-Russische obsessie van de “zelf- verklaarde, zogenaamde culturele elite” vindt in zijn ogen geen genade. “Niemand moet mij komen vertellen wie mijn vijanden zijn.”
Over een eventueel hoofddoekenverbod, een debat dat op dit moment volop woedt in Oos- tenrijk, is de zakenman dan weer koeltjes:
“Ik kan er mezelf niet toe brengen te denken dat zoiets echt een zaak van enig belang is.
Het is dom om van zoiets een politiek thema te maken wanneer er veel prangender zaken aan de orde zijn.”
Zelden laten CEO’s van een multinationaal bedrijf zich in onbedekte termen uit over poli- tieke thema’s. Mateschitz nam in elk geval geen blad voor de mond en hij sloeg stevige nagels met koppen.
mASSAgRAVEN
De Jezidi’s in Irak hebben, dat is bekend, zeer zwaar geleden onder de bezetting van hun dorpen en steden door Islamitische Staat.
In Sinjar en omgeving werden duizenden Jezi- di’s, een religieuze minderheid die verwant is aan de Koerden, gedood of tot slaaf gemaakt.
Nu het grootste deel van hun woongebied is bevrijd, duiken tientallen massagraven op.
Tot dusver zijn er al 31 gevonden, met daarin bijna 1.700 slachtoffers. Afgaande op het aantal vermiste Jezidi’s wordt gevreesd dat het dodental kan oplopen tot wel 15.000.
Het aantal massagraven wordt geschat op 50 tot 70. De lokalisering ervan kan maanden of zelfs jaren duren.
plAASmooRdE
Wie Zuid-Afrika een beetje volgt, kent het sinistere fenomeen van de ‘plaasmoorde’, bru- tale overvallen op boerderijen van blanke boe- ren. Meestal worden de bewoners gefolterd, verkracht en op gruwelijke wijze vermoord.
Het gaat om zulke hoge aantallen dat stil- aan sprake is van een genocide, te meer daar
oproepen als ‘kill the Boer’ met de regelmaat van een klok te horen zijn uit de mond van regerende zwarte politici. De Zuid-Afrikaanse regering doet zulks af als nonsens en catalogi- seert de moorden als ordinaire roofovervallen.
Maar het is geen geheim dat het uiteindelijke effect (een massale uittocht van blanke boe- ren naar andere Afrikaanse landen, of naar Australië en Nieuw-Zeeland) de ANC-macht- hebbers wel bevalt.
De moordpartijen halen zelden of nooit de westerse media. Boeken die het fenomeen beschrijven, zoals ‘Minderheid in eigen land’
van Martin Bosma, worden doodgezwegen.
Nu een Nederlandse boer onlangs het slacht- offer werd van een plaasmoord, weidde De Volkskrant wel een artikel aan de golf van geweld tegen blanke boeren en de desas- treuze gevolgen van de uittocht van boeren voor de Zuid-Afrikaanse economie.
Maar van echte aandacht in de publieke opinie voor de schrijnende situatie van de blanke minderheid in Zuid-Afrika is voorals- nog geen sprake.
In het bijzonder wil hij vermijden dat het land ooit nog in een situatie terechtkomt als in 2015, toen massa’s vluchtelingen het land over- spoelden. Vandaag weten we wat de gevolgen daarvan zijn: handtastelijkheden op muziekfes- tivals, een spectaculaire toename van het aan- tal verkrachtingen, no-gozones in een groot aantal stadsdelen, toename van de criminali- teit, en dergelijke meer.
Die inperking van de immigratie ligt echter behoorlijk gevoelig in Stefan Löfvens eigen par- tij. Door een samenloop van omstandigheden was er bovendien net dit weekend een partij- congres van de Zweedse sociaal-democraten voorzien. Vóór de aanslag leek het erop dat op dat partijcongres een aantal pittige discus- sies zouden gevoerd worden over de Zweedse vluchtelingen- en immigratiepolitiek. Terwijl de partijtop de immigratie enigszins aan banden zou willen leggen, vindt de basis van de partij dat Zweden zijn grenzen nog meer dan nu het
geval is moet openstellen, en nog guller per- manente verblijfsvergunningen en familieher- enigingen rond moet strooien.
De aanslag gooide ferm wat roet in het eten van de partijbasis, die zich genoodzaakt zag wat te dimmen. Uiteindelijk werd er een com- promis uitgedokterd, waardoor Löfven aan de buitenwereld kon verklaren dat hij de immigra- tie en de instroom van vluchtelingen in Zwe- den wil beperken. Maar bij die uitspraak horen wel enkele kleine lettertjes: hij wil die instroom namelijk beperken door het Zweedse immigra- tie- en vluchtelingenbeleid te exporteren naar de rest van de Europese Unie, zodat vluchte- lingen niet meer helemaal naar Zweden hoe- ven te reizen om bij het eerste pak waspoeder al een permanente verblijfsvergunning toe- gestopt te krijgen. Of nog: hoe Stefan Löfven denkt dat het water in zijn eigen kelder wel zal zakken als hij maar genoeg water in de kelders van de hele buurt kan gepompt krijgen
Hoe de Zweedse premier
massa-immigratie wil “beperken”
Stefan löfven, de sociaal-democratische Zweedse eerste minister, verklaarde in een toespraak, als reactie op de aanslag in Stockholm van afgelopen vrijdag, dat de massa- immigratie beperkt dient te worden.
Liesbeth Homans onder vuur
Blijft Zwijndrecht een fiscaal paradijs?
Service Uber alles
Een taxi nemen in Brussel? Overweeg dan zeker Uber. Want zowat alle argu- menten tegen dit alternatief en voor de reguliere dienstverlening lopen mank.
Een Nederlandse kennis in Brussel pakte er onlangs mee uit: Uber wordt groot dank- zij vrouwen, homo’s en Joden. En hoewel dit net als zovele ‘oneliners’ wat vreemd klinkt, zit er een grond van waarheid in.
Gevrijwaard van politiek correcte reserves, erkent de lezer van dit blad dat er behoor- lijk wat fout loopt in menige (Europese) (groot)stad. Net die drie voormelde groe- pen lopen bijzondere risico’s. Boze ton- gen fluisteren dat dit iets te maken zou kunnen hebben met een stevige aanwe- zigheid van moslims op die plekken, ook achter het stuur van huurrijtuigen, ook wel taxi’s genoemd. We laten de ironie voor wat ze is en keren terug naar Brussel, jam- mer genoeg geen uitzondering op de regel.
Europese graadmeter
Als de aanwezigheid van een degelijk taxinetwerk een graadmeter van bescha- ving zou zijn, dan bevindt Brussel zich ergens op oertijdniveau. En wat dan weer zo typerend is voor deze stad: bij het vast- stellen van mistoestanden anno 2017, doet men zo zijn best om de problemen als ‘recent’ en ‘occasioneel’ voor te stellen.
Zopas haalde een Europees expatskoppel het nieuws. U las erover in dit blad, vorige week. Een heel gedoe met een Brusselse taxi was het: geen mogelijkheden om met een kredietkaart te betalen en uiteindelijk haalde het chauffeur-geboefte er wat hand- langers bij, wat het dispuut in een handge- meen deed eindigen. De brokken zijn er, net als de terechte verontwaardiging. Aan politionele zijde valt vooral de gelatenheid op. En uiteraard belooft de politiek – Pascal Smet (sp.a) – een onderzoek. Liefhebbers moeten Bruzz.be er maar op nalezen. Voor- meld voorbeeld is extreem en – mogen we hopen – uitzonderlijk, maar het past in een breder raam van mistoestanden in de Brusselse taxisector. Vele vreemde din- gen gebeuren, en steevast worden ze toe- gedekt. Jaren geleden al werd een collega van ondergetekende na een banale aanrij- ding met een taxi (die voor alle duidelijk- heid schromelijk in fout was) door opge- roepen ‘handlangers’ in mekaar gemept.
“Tja,” was de reactie bij de politie, “het is een moeilijke sector.” Welkom in de Euro- pese hoofdstad.
Alternatief
De sector is maffieus en de dienstverle- ning is belabberd. En net dat zijn de twee argumenten die men tegen Uber gebruikt.
De reguliere dienstverlening is kwaliteits- vol en correct, alleen zijn dit vooral waar- den die op conto van de uitdager geschre- ven kunnen worden. Persoonlijk maakten we nog geen gebruik van Uber, maar de ervaringen die we mochten opvangen, zijn erg lovend. Keurige voertuigen, netjes onderhouden en beminnelijke chauffeurs.
Zowat het omgekeerde wat men bij de taxis
‘verts’, ‘gris’, en nog zowat meemaakt, zeker wat dat laatste betreft, ook al mochten we tegenvoorbeelden ervaren. Zowat alle argu- menten voor de strikt gereglementeerde dienstverlening sneuvelen in de praktijk- toets. Dus toch maar Uber? Graag! KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 13 april 2017
6
André van de Vyver, burgemeester van Zwijndrecht voor Groen, heeft het eind vorig jaar aan de stok gekregen met de ondernemersorganisatie Voka. En langs die weg ook met gouverneur Cathy Berx. Voka Antwerpen-Waasland diende bij de Antwerpse provinciegouverneur én bij de Vlaamse regering een klacht in tegen een fikse belas- tingverhoging die de gemeente Zwijndrecht oplegde aan bepaalde bedrijven op haar grondgebied.
De klacht ging over de schrapping van een reeks belastingvrijstellingen op ‘drijfkracht’.
Bedrijven moeten een belasting op drijfkracht betalen op de motoren die ze inzetten. En dat zijn er nogal wat. Ook in koelinstalla- ties, kranen, heftrucks en liften zitten moto- ren. Bedrijven in Zwijndrecht kregen aller- lei kortingen op die belasting, onder meer op nieuwe machines die ze aankopen. Ook nieuwe ondernemingen in Zwijndrecht kre- gen een vermindering. “Maar de gemeente Zwijndrecht heeft alle kortingen en vrijstel- lingen eind december afgeschaft”, stelde Luc Luwel, gedelegeerd bestuurder van Voka Ant- werpen-Waasland vast. “We hebben al een berekening gemaakt voor twaalf bedrijven.
Zij moeten door het wegvallen van de kor- tingen liefst 2,1 miljoen euro meer belastin- gen betalen.”
Sinterklaas op kosten van bedrijven
“Zwijndrecht is een fiscaal strafkamp voor bedrijven”, klonk het daarop bij Voka, en:
“Zwijndrecht is de meest bedrijfsonvriende- lijke gemeente van het jaar.” Zwijndrecht (met deelgemeente Burcht) is altijd al een fiscaal paradijs geweest. De gemeente haalt tach- tig procent van haar inkomsten uit bedrijfs- belastingen. Zodoende betalen de inwoners van Zwijndrecht slechts een aanvullende per- sonenbelasting van 2,5 procent.”
Om sinterklaas te kunnen blijven spelen,
haalt Van de Vyver de room van de melk bij de bedrijven. Hij wierp nog even op dat Zwijn- drecht ook verplichtingen heeft tegenover de industrie, onder meer voor de brandweer- zone Antwerpen, waaraan 1,6 miljoen per jaar dient besteed. Van de Vyver probeerde ook nog de truc van “rond de tafel te gaan zit- ten”, maar Voka wachtte niet af en had zijn klacht al rond. Die viel bij de provinciegouver- neur alvast in goede aarde. Cathy schorste de belasting, onder meer omdat ze een al afge- sloten aanslagjaar betrof. “Wij zijn zeer ver- heugd dat de gouverneur het gemeentebe- stuur van Zwijndrecht vraagt haar huiswerk opnieuw te maken”, reageerde Luc Luwel.
Groene Van de Vyver zal nu wellicht proberen de gemeentelijke fiscale autonomie in te roe- pen, zodat hij nog voor de verkiezingen van oktober 2018 bijkomende belastingen kan opleggen aan “zijn” bedrijven. Voka stelt vast dat dit gevolgen kan hebben voor lopende en toekomstige investeringsplannen. In 2018 zal blijken wie de strijd wint. Pagadder de Brusselse taxisector, maar een grote kuis lijkt voor de Brusselse overheid geen prioriteit.
Integendeel. Reeds in 1995 en 2005 interpel- leerde Vlaams Belanger Lootens de regering over de vrijblijvendheid van het intrekken van bekwaamheidsattesten van taxichauffeurs die zich misdroegen tegenover klanten of collega’s.
Zonder resultaat, helaas.
Nochtans, een grote kuis in de Brusselse taxisector kan de klanten én de bonafide bedrijven en chauffeurs enkel maar ten goede komen!
Geen plaats voor Vlaamse kinderen
In de Raad van de VGC werd een debat gevoerd over de resolutie waarmee Open Vld, sp.a en Groen de voorrangsregel voor Neder- landstaligen in het secundair onderwijs wil- len uithollen. Een slecht idee, vindt Liesbet Dhaene (N-VA). De resolutie heeft tot gevolg dat Nederlandstalige ouders het nóg moeilij- ker zullen hebben om een plaats te vinden voor hun kinderen in de Nederlandstalige secun- daire school van hun keuze, maar zorgt er ook voor dat anderstalige ouders die kiezen voor het Nederlandstalig onderwijs geen enkele reden meer hebben om zelf Nederlands te leren, aldus Dhaene. Vlaams Belang ging nog een stapje verder en pleitte niet enkel tegen een uitholling van de voorrangsregel, maar eiste ook een absoluut voorrangsbeleid voor Nederlandstalige kinderen.
Moskee in Beringen
Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA) wil de erkenning van de Turkse Fatih-moskee in Beringen laten intrekken. Die moskee, gedirigeerd door Diya- net, kwam in opspraak na berichten over spi- onagepraktijken, het opruien van de lokale Turkse gemeenschap en het importeren van het polariserende discours door de mos- keeën. De burgemeester van Beringen Mau- rice Webers (sp.a) en de Moslimexecutieve lieten weten nog niet op de hoogte te zijn gesteld. De Belgische Staatsveiligheid meldde later dat Homans andere besluiten trok dan zij. “De Beringse moskee was maar zijdelings vernoemd in het rapport”, waardoor Homans in het defensief gedrukt werd. Daarop liet de Turkse gemeenschap weten de Vlaamse poli- tieke inmenging beu te zijn. “Als Homans ons blijft viseren, leveren we de erkenning zelf in.”
Duidelijke wetgeving
Ooit was er een ‘minister of staatssecretaris van Vereenvoudiging’, die de wetten zou uit- pluizen en één voor één (?) aanpassen, niet alleen op gebied van taal, maar ook betref- fende praktisch gebruik. Hebben we daar iets van gemerkt? Kan dat, of kan dat niet? Ant- woord van een advocaat: “Men kan al die lij- vige boeken gemakkelijk (?) terugbrengen op een vierde aan wetten, verordeningen, bladzij- den en dus volume, maar dan verdwijnen ook de achterpoortjes, zoals spitsvondigheden en procedurekwesties, waarvan wij leven!”
Is het daardoor dat in Brugge na een dode- lijk ongeval geredetwist wordt over de vraag of gemachtigde opzichters aan een school- poort wel of niet bevoegd zijn om het verkeer te regelen?
Veertig “jongeren”
Een veertienjarig meisje kreeg in een auto- bus van De Lijn in Beveren zonder enige aan- leiding een zware klap tegen haar hoofd. De dader hoorde bij een groep van zo’n veertig
“jongeren” die opgestapt waren bij de halte ter hoogte van het zwembad De Meerminnen.
Uit angst voor wat er verder nog kon gebeu- ren, belde het meisje haar vader op. Dat was een dokwerker, geen laffe geitenwollensok- kendrager. Hij sprong in zijn auto en reed de bus klem. Hij vroeg de chauffeur of hij de poli- tie wilde bellen, maar die was te laf om zijn plicht te doen: hij opende de deuren van de bus en liet de daders gewoon vertrekken. De vader vroeg nog wie zijn dochter geslagen had, maar natuurlijk had niemand iets gezien. Al die veertig “jongeren” beschermden de dader met hun stilzwijgen. Toen de politie daarna een zoekactie hield, waren de daders natuurlijk al verdwenen. De brutaliteit van benden alloch- tone jongeren is niet alleen een probleem rond het zwembad De Meerminnen. De voorbije jaren hebben allochtone benden herhaalde- lijk gewelddaden gepleegd en rel geschopt in of bij zwembaden en recreatieparken: bij het Bloso-domein in Hofstade, in recreatiedo- mein De Ster bij Sint-Niklaas, in het Provinciaal Zwembad van Huizingen, in de Gentse Blaar- meerschen… En met de invasie van Merkel- moslims is het allemaal nog erger geworden.
Niet alleen bij ons, maar nog veel meer in Oos- tenrijk, Duitsland en Zweden.
Geïslamiseerde Oogappel
Het kinderdagverblijf Oogappel in Aalst was al in opspraak gekomen doordat alle menu’s met varkensvlees geschrapt waren. Maar offi- cieel had dat niets met de islam te maken, net zoals “Allahu akbar!” schreeuwende jihadisten niets met de islam te maken hebben. Officieel was het dus omdat de kok ziek was. Ja, ja. Als ze binnenkort islamcritici in concentratiekam- pen stoppen, zal dat ook wel om sanitaire rede- nen zijn zeker, of omdat ze psychische proble- men hebben? Maar voor de Oogappel was zelfs die onderwerping aan de voedingsvoorschrif-
ten uit de sharia nog niet genoeg. Nu is ook Sint-Maarten, in die streek de tegenhanger van Sinterklaas, niet meer welkom. Ook dat heeft zogezegd niets, maar dan ook niets met mos- lims te maken. De kleuters zouden bang zijn voor Sint-Maarten. En dat ontdekken ze dan na zo’n duizend jaar… Zelfs de anders toch tame- lijk radicale N-VA-schepen Karim van Over- meire beweerde dat dit allemaal niets met de islam te maken had. Hoewel hij tegelijk toch waarschuwde voor de openlijke en sluipende islamisering. Alleen het VB durfde openlijk man en paard, nu ja, moslim en paard, noemen.
Moslimextremisten in Brussel enkel Franstalig?
Na de aanslagen door moslimextremisten op de luchthaven van Zaventem en de metro in Brussel werd door de hoofdstedelijke rege- ring beslist een opleidingscyclus “Preventie van gewelddadig radicalisme” te organiseren voor de Brusselse Gemeenschapswachten.
In 2016 vonden reeds vijf sessies plaats, uit- sluitend in het Frans. Voor dit jaar (2017) staan er liefst 11 van dergelijke opleidingssessies geprogrammeerd. En ja, alle sessies zijn volle- dig in het Frans. Wat Dominiek Lootens, fractie- voorzitter van Vlaams Belang in Brussel, deze vraag ontlokte: zijn er in Brussel enkel Fransta- lige en geen Nederlandstalige Gemeenschaps- wachten, of zijn misschien alle potentiële mos- limextremisten in Brussel Franstalig? Als u het ons vraagt, zal het wel een combinatie van beide zijn.
Grote kuis?
Afgelopen weekeinde werd in Brussel een koppel aangevallen door een taxichauffeur en een medeplichtige. De passagiers incasseer- den trappen en klappen, en ze werden beroofd van hun bezittingen. Alsof dat nog niet genoeg was – de man liep bij de brutale aanval een kniefractuur op – weigerde de Brusselse poli- tie het koppel blijkbaar in het Nederlands te helpen, en werd hen verteld dat dit “nu een- maal Brussel is”.
Dat was niet het eerste zware incident in
