N-VA-regering met Open Vld en CD&V als aanhangsels

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 36 • donderdag 5 september 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Bijhuizen”, zo catalogeerde de Gentse politicoloog Carl De- vos maandag terecht Open Vld en CD&V, de toekomstige Vlaamse coalitiepartners van N-VA. Wie de oren te luisteren legt bij de acto- ren van de Vlaamse regeringsonderhandelingen, hoort dat over de startnota die N-VA-voorzitter Bart De Wever half augustus voorleg- de niet veel meer gepraat moet worden. Eigenlijk was dat al een preformatie of zelfs formatienota.

CD&V en Open Vld zullen er nog een paar cadeautjes uit kunnen halen. Zoals voor de christende- mocraten minder strenge regels voor de nieuwkomers die van sociale voordelen willen genieten.

Momenteel zijn in de Wetstraat twee verhalen te horen. Het eerste is dat de onderhandelingen zo goed als afgerond zijn en dat men tegen half september kan landen.

Het tweede verhaal is dat nog een aantal zaken diepgaand moeten worden doorgesproken. Zoals de Vlaamse begroting, die tegen een tekort van 600 miljoen euro dreigt aan te kijken. Besparingen zijn nodig. Daar zijn alle partijen het over eens. Een Vlaams begroting- sevenwicht is een noodzaak en die doelstelling zal zeker bereikt worden.

Alleen is de vraag: waar zal worden bespaard? Op sociale uitgaven zoals welzijn? Moeilijk voor CD&V. Op subsidies en steun- maatregelen aan bedrijven? Ook al beschikt Vlaanderen hier over aanzienlijke middelen, het is iets dat bij Open Vld gevoelig ligt.

Komt daar nog bij dat de N-VA op Vlaams niveau minder streng is op het vlak van begrotingsbe- leid dan op federaal niveau. De onderhandelingen rond de begroting zouden maken dat we pas net voor de Septemberverklaring van 23 september een nieuwe Vlaamse regering hebben. Al lijkt half september de meeste kans te hebben.

Onderwijs:

een anti-CD&V-front

Waar wel al duidelijkheid over zou bestaan, is het thema onderwijs, goed voor een derde van de Vlaamse begroting. Daar hebben N-VA en Open Vld wel degelijk front gevormd tegen het linkse- rige beleid van Hilde Crevits en haar kwade genius, kabinetschef Raf Suys. Er is nog een lange weg af te leggen, maar onzin zoals het promoten van een sociale mix, het M-decreet (waarbij kinderen die bestemd zijn voor bijzonder onderwijs toch gewoon onderwijs volgen) en de gelijkheidsobses- sie, zal worden aangepakt.

CD&V moet door het stof. Uit- tredend minister van Onderwijs Hilde Crevits weet maar al te goed dat haar tijd op het departement voorbij is. Wellicht werd dat al be- slist nog voor de echte Vlaamse regeringsonderhandelingen begonnen zijn.

Eigenlijk heeft Bart De Wever zeer snel aan de andere partijen duidelijk gemaakt dat zij op Vlaams niveau inderdaad ‘bijhuizen’ of ‘aanhangsels’ van de N-VA worden. Er zijn voor die partijen weinig alternatieven. Een Vlaam- se anti-N-VA-regering is enkel mogelijk met de neocommunisten van de PVDA. De Vlaamse regering is ook een legislatuurrege- ring, waardoor een crisis niet leidt tot vervroegde verkiezingen.

En ten slotte kan de N-VA elke regeringspartij probleemloos in- wisselen voor de sp.a.

Verdeling ministerposten krijgt vorm

Het enige waar de coalitiepartners zeker van zijn, is de verdeling van de ministerposten. Volgens de sleutel D’Hondt heeft N-VA naast het voorzitterschap van het Vlaams Parlement recht op vier ministers. CD&V op drie en Open Vld op twee.

De Vlaamse regeringsonderhandelingen naderen de eindfase. Aan de startnota van N-VA-voorzitter Bart De Wever zal in het definitieve regeerakkoord niet veel veranderen.

Open Vld en CD&V worden voor voldongen feiten gesteld. Ondertussen is er meer duide- lijkheid over de volgende Vlaamse ministers.

Bij de liberalen is Bart Somers een zekerheid. Het departement dat hij zou krijgen blijft echter onduidelijk. Voor Onderwijs valt meer en meer de naam van Gwendolyn Rutten. Zoals gezegd is CD&V dit zware departement kwijt. N-VA zou het graag inne- men, maar de Vlaams-nationalis- ten vinden de Open Vld-voorzitter aanvaardbaar. Meteen zijn de liberale posten verdeeld. Het mi- nisterschap van Lydia Peeters was dus eerder kortstondig.

Bij N-VA ligt de post van minister-president uiteraard vast. Het wordt Jan Jambon, die nu al ge- loofd wordt door de collega’s voor zijn managementcapaciteiten. Ben Weyts lijkt ook onvermijdelijk, en wellicht op hetzelfde departement van Mobiliteit. Zuhal Demir zou kunnen rekenen op Werk. Wie wordt de vierde minister voor N-VA? Liesbeth Homans? Dat is zo- waar niet eens zeker. De Antwerp- se heeft de voorbije vijf jaar geen sterk parcours gereden. Eigenlijk is het enkel Bart De Wever die haar nog de hand boven het hoofd houdt. Maar gezien de evenwich- ten tussen de provincies liggen de kaarten van Mathias Diependae- le (Oost-Vlaanderen) beter. Ook Sander Loones (West-Vlaande- ren) wordt genoemd.

Bij CD&V wordt Crevits wellicht minister van Welzijn. Voor de twee andere functies blijft het gissen. Wordt Joke Schauvliege opgevist? Het zou straf zijn, maar in Oost-Vlaanderen haalde enkel Guy D’haeseleer (Vlaams Belang) meer stemmen. Het blijft gissen, maar het ziet ernaar uit dat CD&V de vereiste Brusselse minister zal leveren. Benjamin Dalle is een op- tie. Net als Bianca Debaets. Al blijft het onduidelijk wie belangrijke departementen als Cultuur, Milieu en Begroting zal krijgen.

Zoals bekend vond de premier het niet nodig het parlement te raadplegen of in te lichten, maar enkel met de fractievoorzitters van enkele ‘democratische’ partijen en de Kamervoorzitter rug- gespraak te houden.

De restregering die nog slechts 38 van de 150 Kamerle- den vertegenwoordigt, durfde gewoonweg geen goedkeuring vragen aan het parlement over de voordracht van Reynders.

Maar uiteindelijk kwam de commissie bijeen voor een ‘ge- dachtewisseling’ met Charles Michel. Alle partijen kwamen aan het woord en bleven bij hun

stellingen. De regeringspartijen verdedigden de keuze, de op- positiepartijen hadden kritische vragen. Maar de vis was duidelijk verdronken.

Barbara Pas: “Nadat de beslis- sing is genomen, mag de Kamer er over keuvelen in de Commis- sie “Vijgen na Pasen”.” Men kan veel zeggen over de parlementen in dictaturen of bananenre- publieken, of de Brexit-manoeu- vres van Boris Johnson, maar in België heeft men toch ook heel wat ervaring met het buitenspel zetten van het parlement. En het ergste van al is dat men dat zonder enige schaamte doet.

Vijgen na Pasen

N-VA-regering met Open Vld en CD&V als aanhangsels

Vorige vrijdag kwam de commissie Binnenlandse Zaken bijeen naar aanleiding van Didier Reynders’ voordracht tot eurocommis- saris. Als eerste had Barbara Pas op 20 augustus reeds een monde- linge vraag aan de premier daarover ingediend.

8 blz. extra met unieke getuigenissen over de repressie

“75 jaar bevrijding…

één aspect van het verhaal wordt doodgezwegen.”

‘t Pallieterke brengt naar aanleiding van

de verjaardag van de bevrijding een extra editie om stil te staan bij het verhaal van de repressie, een schand- vlek in de Belgische

geschiedenis. De re- pressie is vooral een anti-Vlaams verhaal waarin gepoogd werd voor eens en vooral altijd komaf te maken

met de Vlaams-Natio- nalistische beweging.

Wij brengen u een an- der geluid dan u in de traditionele bericht- geving kan vinden.

(2)

Actueel 5 september 2019

2

Door de migratie- en de vluchte- lingencrisis wordt de situatie ook in België ‘complexer’. Gehuwde minderjarigen komen immers ook in onze opvangstructuren terecht. In de maand april 2016 bijvoorbeeld ging het volgens gegevens van De Kamer om 24 gekende gevallen.

Als het gaat om erg jonge kinderen worden de koppels uit elkaar ge- haald of gescheiden. Als in de concrete situatie blijkt dat het gaat om een persoon die bijna de meerder- jarigheid bereikt, dat er geen groot leeftijdsverschil is met de partner en er een affectieve band is, wordt toch oogluikend toegestaan dat men samenblijft.

Wanneer men in België wil huwen, vereist artikel 144 van het Burgerlijk Wetboek dat beide aanstaande echtgenoten meerderjarig zijn. De wet laat toe dat de familierechtbank om gewichtige redenen toch toelaat dat een minderjarige in het huwelijk treedt, met toestemming van zijn of haar ouders of deze van de voogd. Indien de ouders niet instemmen met het huwelijk, zal de minderjarige niet kunnen huwen, tenzij de weigering tot instemming van (een van) de ouders onrecht- matig is. Dan kan de rechtbank als

Kindhuwelijken zijn een wereldwijd probleem: elke dag (!) worden liefst 47.700 minderjarige meisjes uitgehuwe- lijkt, meestal tegen hun zin en dus gedwongen. Kindhu- welijken met meisjes komen het meest voor in Zuid-Azië en sub-Saharaans Afrika. De tien landen met de hoogste graad van kindhuwelijken bevinden zich in deze twee regio’s.

er gewichtige redenen zijn, toch de toestemming verlenen.

Wetsvoorstel

Om het probleem van de kind- bruidjes ook in België aan te pakken, hebben twee parlementsleden van CD&V, Els Van Hoof en Nahima Lanjri, onlangs een wetsvoorstel ingediend ‘tot wijziging van het Wetboek van internationaal privaatrecht, wat betreft de erkenning van buitenlandse huwelijken met minderjarigen in het kader van de strijd tegen kindhuwelijken’. Het voorstel staat op de webstek van de Kamer.

Het wetsvoorstel strekt ertoe minderjarige vluchtelingen of migranten beter te beschermen bij het erkennen van een in het buitenland gesloten huwelijk. “Wanneer een of beide echtgenoten op het ogenblik van het verzoek tot erkenning van het huwelijk nog niet de meerder- jarigheid heeft bereikt, kan de erkenning van dat huwelijk voortaan enkel gebeuren door de familierechtbank.”

De familierechtbank dient hierbij na te gaan of de regels van de internationale openbare orde van toepassing op internationale huwelijken gerespecteerd werden, in het bijzonder rekening houdende

met de vrije instemming van beide echtgenoten en het bestaan van een emotionele band tussen beide echtgenoten, en of het huwelijk volgens het recht dat de grond- en vorm- voorwaarden ervan bepaalt rechts- geldig is gesloten.

Tweede aanpassing

Een tweede aanpassing strekt ertoe de leeftijdsvoorwaarde en de voorwaarden voor minderjarigen om in het huwelijk te treden uitdrukkelijk van toepassing te maken op alle huwelijken die door de Belgi- sche ambtenaren van de burgerlijke stand worden gesloten, ook wanneer volgens het recht dat bij toepassing van de regels van het internationaal privaatrecht de aanstaande echtgenoten in het huwelijk kunnen treden voor de leeftijd van achttien jaar.

Tot slot bouwt het wetsvoorstel eenzelfde bescherming in voor koppels die wettelijk samenwonen of die een relatie van samenleven hebben die door het internationaal privaatrecht gelijkgesteld wordt met de wettelijke samenwoning, zoals we deze in België kennen.

Besluit

Het wetsvoorstel van de twee parlementsleden is interessant. Een belangrijk punt evenwel is dat het maar om een voorstel gaat, zoals er de jongste weken tientallen werden ingediend. Een initiatief van de (volgende) regering (een ontwerp dus) zou een stuk geloofwaardiger zijn.

THIERRY DEBELS

CD&V voert strijd tegen kindhuwelijken op

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Niemand luistert nog naar het VBO

Pieter Timmermans, topman van de werkgeversorganisatie Verbond van Belgische On- dernemingen (VBO), pleitte vorige week voor een doorstartregering als PS en N-VA niet willen samenwerken. Een regering met een beperkt programma, maar wel met een meerderheid in de Kamer. Te gek voor woorden.

Blijkbaar werd Timmermans nog maar eens door de belgicistische nestoren in zijn strategisch comité het veld in gestuurd. Maar wie er de komende jaren echt toe doet in het Vlaamse bedrijfsleven, luistert allang niet meer naar het VBO.

VBO-topman Pieter Timmer- mans deed de oproep al in juni en herhaalde die eind augustus: als grootste partijen aan beide kanten van de taalgrens moeten N-VA en PS samen een regering vormen. Als dit niet lukt, moeten ze dat zo snel mogelijk laten weten. Dan is Plan B de volgende piste. Dat plan zou al over een maand - eind september, begin oktober - in werking moeten worden gesteld. Concreet? Een zogenaamde doorstartregering, waarbij de ontslagnemende ploeg van CD&V, MR en Open Vld wordt aangevuld met andere partijen die een beperkt programma doorvoeren. Vraag is meteen welke partijen daartoe bereid zullen zijn en wat in zo’n programma moet staan.

Belgisch niveau

Vlaams Parlementslid Axel Ronse (N-VA) stuurde daarover een interessante tweet rond: “Ik denk niet dat er een ondernemer in Vlaan- deren zit te hopen op een snel ak- koord met partijen die pleiten voor extra vermogensbelasting, de rem zetten op hervormingen inzake de arbeidsmarkt en niets willen weten van besparingen.”

Over de inhoud is bij het VBO duidelijk niet nagedacht. Het lijkt erop dat een regering voor de VBO-topman enkel nodig is om aan te tonen

dat het Belgisch niveau, cruciaal voor het voortbestaan van het Ver- bond van Belgische ondernemin- gen, nog werkt.

Indien dat niet het geval is dan kunnen de Vlaamse tegenhanger Voka plus de Vlaamse sectorfede- raties de taken van het VBO over- nemen. Het angstzweet breekt al uit bij een aantal belgicistische bedrijfsleiders. Niet dat die zwaar wegen, maar ze maken wel veel kabaal in de media. De tijd dat de

‘haute finance’ druk kon zetten op de Wetstraat zoals onder Lippens, Frère en Davignon is sinds de finan- ciële crisis van 2008-2009 definitief voorbij.

Nu zijn het nog een aantal oude knarren uit het strategisch comité van het VBO die aan Timmermans zullen gevraagd hebben om de oproep te doen. We gaan ze niet allemaal opnoemen, maar ze zijn de fossielen van het Belgische bedrijfsleven. Michèle Sioen, Thomas Leysen (Umicore), Philippe Vlerick (UCO), Jean-François Gribomont (Utexbel), Max Jadot (BNP Paribas Fortis).

Vakbonden

Het is in het strategische comité zoeken naar bedrijfsleiders uit de zo succesvolle Vlaamse biotech. Of naar de toplui van de nieuwe econo- mie, de Vlaamse jonge bollebozen die bedrijven als Showpad, Combell of Collibra leiden. Eigenlijk moeten we de vraag stellen of iemand van de nieuwe generatie bedrijfsleiders die vandaag en morgen de groei in nieuwe sectoren ondersteunen nog

wel naar het VBO luistert. Het antwoord is neen.

De bijdrage van deze werkgeversorganisatie tot het economisch welzijn is stilaan nihil geworden. En werkt zelfs contraproductief als we weten dat het VBO zoete broodjes bakt met de al even belgicistische vakbonden. Een een-tweetje rond brugpensioen dat niet te snel mag worden afgebouwd, is daar een goed voorbeeld van. Voor grote bedrijven blijft het een interessante manier om oudere werknemers af te danken. Voor de vakbonden zijn bruggepensioneerden – eigenlijk werkloosheid met bedrijfstoeslag, zoals het nu heet - een bonus, want meer werklozen betekent ook meer vergoedingen voor het uitbetalen van uitkeringen.

Toeschouwers

Het VBO gaat al een hele tijd in verschillende dossiers en debatten de mist in. Het debat van de rege- ringscrisis is niet anders. Het klopt dat de Brexit, de handelsoorlog en een mogelijke recessie grote uit- dagingen zijn. Maar er is geen Bel- gisch niveau of Belgische regering nodig om dat aan te pakken. De Brexit is een zaak van de Europese Unie en binnen België van Vlaande- ren als exportmotor. In de handelsoorlog tussen de VS en China zijn we toeschouwers. En wat een mogelijke recessie betreft: de oorzaak ligt bij de slabakkende Duitse au- to-industrie. Ook daaraan kan een federale regering in de Wetstraat weinig doen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Uyttendaele zegt in het interview het volgende: “De Franstali- gen hebben een fout begaan door tussen 2003 en 2010 arrogant te weigeren op de Vlaamse vragen rond BHV in te gaan. Het ge- volg was een crisis van 541 dagen en een radicalisering van de Vlaamse partijen. Elke keer dat we weigeren te praten, verliezen we terrein in een dialoog die er onvermijdelijk toch ooit komt. Dat absurde schema hebben we herhaald door een herziening van de grondwet te weigeren en een dialoog over de straatsstructuur af te wijzen.” Zeg dat Uyttendaele het gezegd heeft. Mag hij het ballonnetje oplaten richting de Vlaamse partijen dat er bij de PS ruimte is tot onderhandelingen? Het kneden is begonnen. Nu is het aan de Vlamingen, en meer bepaald de N-VA, om niet toe te geven. Aanstaande maandag trekken de informateurs Johan Van- de Lanotte en Didier Reynders richting koning om – voor de ze- vende keer – verslag uit te brengen van hun bezigheden. Ze hebben dikke ‘nota’s’ geschreven en gesprekken gevoerd aan beide kanten van de taalgrens. Ondertussen wordt de druk opgevoerd:

het tekort op de Belgische begroting neemt hallucinante vormen aan, dus wordt het hoog tijd voor een regering, kost wat kost. Vol- gens afspraak met de EU moet de Belgische begroting tegen 2021 in evenwicht zijn. Dat wordt met de huidige cijfers en tendensen zo goed als onmogelijk. Ongeacht wie de nieuwe minister van Be- groting wordt, hem of haar wacht een ondankbare en moeilijke taak. Ondertussen is er nog geen federale regering in zicht. Ver- der dan nota’s, nota’s en nota’s zijn ze nog niet gekomen. De echte onderhandelingen moeten nog beginnen. En voorlopig is zelfs niemand aan de onderhandelingstafel komen zitten.

In feite is er geen oplossing, maar dat wisten we de avond van de verkiezingen ook al. Of toch? Er wordt al nagedacht over een noodregering of ver-

vroegde verkiezingen. In beide gevallen is het uitstel van executie. Want hoelang kan een noodregering blijven functi-

oneren zonder dat het spook van de patstelling telkens opnieuw opduikt. En nieuwe verkiezingen? Die zullen hier en daar verschuivingen veroorzaken, maar de grote tegenstellingen tussen Vlaande- ren en Wallonië zullen blijven.

Dat de Franstaligen maar eens goed nadenken over de wijze woorden van

Marc Uyttendaele…

Begint het soms te dagen bij onze Franstalige vrienden aan de overkant? Je zou het beginnen denken bij het le- zen van het interview in Le Vif, vorige week, met Marc Uyttendaele. Die man is grondwetspecialist, maar ook de partner van Laurette Onkelinx.

Geen witte rook, wel donkere wolken

ECONOMISCHE ZAKEN

(3)

Actueel

5 september 2019 3

Ander en beter!?

Mijnheer de redder in nood,

De ‘groenen’ likken al enkele maanden hun wonden na de onverwachte overwin- ningsnederlaag van 26 mei. De grote ver- wachtingen en vooral de enorme zelfover- schatting van enkele groene tenoren, die hen tot ongekende hoogten zouden sturen en zo mogelijk zelfs deden dromen van een ‘premier Calvo’, smolten als sneeuw voor de zon naarmate de resultaten bin- nensijpelden. Zowat iedereen verloor, be- halve het Vlaams Belang en de PvdA, want de mensen hadden andere dan groene signalen gegeven. Hun veiligheid, de be- dreigende migratie en hun portemonnee, daar ging het hen om. Groen bleef status quo met slechts 1,4 procent ‘winst’. De opgeklopte klimaathysterie en de welwil- lendheid van de media in het verlenen van spreektijd en tribunes hadden niet mogen baten. Bovendien waren het oeverloze ge- kwetter van Almaci en het verbindende ge- daas van Calvo de mensen de strot uitge- komen, waardoor alle geloofwaardigheid zo goed als verdwenen was. Kwam daar nog bij dat Almaci (klimaatplan) en Calvo (salariswagens) hun voorstellen niet in cij- fers konden omzetten of zelfs foutieve be- rekeningen hadden gemaakt. Gijzelf hadt het in hun zog overigens ook even moeilijk toen men u vroeg naar de prijs van de ver- mogens winstbelasting en gij niet verder kwaamt dan het bizarre antwoord: “Dat is niet concreet becijferd, maar het gaat over twee miljard.”

En dan kwam enkele weken geleden de schijn-evaluatie die de kool en de geit spaarde en de vinger niet op de wonde durfde te leggen. Maar ook de altijd maar

‘verbindende’ link naar het dominante en fundamentalistische Waalse Ecolo waar- door de indruk ontstond dat jullie braaf aan hun handje liepen, is niet goed ver- teerd. Wat strategische vergissingen wer- den schoorvoetend toegegeven, maar er rolden geen koppen, want dat zou in deze formatietijden moordend zijn voor de par- tij. En al zegde men het niet hardop, toch klonken onderhuids meerdere stemmen dat het zo niet verder mocht gaan. Niet zo- zeer een koerswending, maar vooral naar een nieuwe stijl met meer geloofwaardig- heid en overredingskracht moest uitge- keken worden. Het is niet voor niets dat Almaci en Calvo al een tijdje van de radar verdwenen zijn…

En zo kwaamt gij op het toneel met de formele boodschap dat gij uw kandida- tuur stelt voor het voorzitterschap. Samen met uw ‘running-mate’ Rina Rabau, een oud-sp.a’ster overigens, die kandidaat-on- dervoorzitter is, pleit gij voor een ‘andere

aanpak’ en willen jullie dat Groen opnieuw

‘meer impact’ heeft. Een duidelijke breuk met de twee tafelspringers dus.

“Vandaag denken velen dat Groen een partij is voor de happy few. Daardoor zijn we de afgelopen campagne veel kiezers verloren”, zo stelt gij onomwonden. Inder- daad, een soort van nieuwe en economisch wat betere sociale middenklasse van gei- tenwollensokkendragers, tweeverdienen- de verkavelingsbewoners, bakfietsers, mensen uit de zachte, de culturele en de onderwijssector die ver van de maatschap- pelijke problemen in de stadswijken en de grote appartementsblokken wonen, creëerden een ideëel wereldje van scho- ne schijn die alle kritiek daarop wegzette als extreemrechts en fascisme. Gij wilt een andere aanpak en ook een andere stijl:

“Vertrouwen zullen we pas verdienen als we de kalmte bewaren. We moeten goed luisteren en een ‘parler vrai’ hanteren. Ook in de eigen partij trouwens. Het wordt de enige manier om te groeien en meer na- tionale impact te krijgen.” Over een breuk met het verleden gesproken! Vooral het zinnetje “Ook in eigen partij trouwens.” is niet zonder betekenis voor een partij die zich altijd ‘basisdemocratisch’ heeft ge- noemd.

Gij hebt al heel wat parlementaire erva- ring opgedaan en gij zijt als historicus een klassiek geschoold iemand die bekend staat als een rustig en beschaafd man die rustig en helder zijn standpunten uitlegt.

Bovendien wordt gij breed gewaardeerd in politieke en middenveldkringen en schroomt gij u niet om uzelf als Vlaamsge- zind te omschrijven, in die zin dan dat gij vanuit uw ideologie Vlaanderen als entiteit erkent met een eigen culturele identiteit en een eigen dynamiek. We hebben het zelden van een groene gehoord…

Het valt nu af te wachten of Almaci of an- dere ego’s zich ook nog kandidaat zullen stellen. Meer nog: we vragen ons af of ie- mand dat nog gaat aandurven tegen u als man van de redelijkheid en het verstandi- ge midden.

Onze wegen lopen wijd uiteen, dat is bekend. En dat zal zo wel blijven. Van veel dingen zullen we elkaar nooit kunnen overtuigen. Vlaams-nationalisme en groe- ne politiek liggen immers mijlenver uiteen.

Maar als uw kandidatuur er toe kan bijdra- gen dat we eens vaker met aandacht naar elkaar luisteren, dan is dat alvast zeker winst. Een redelijk mens aan het hoofd van Groen; het is eens wat anders.

Het gesprek kan voorlopig nog bekeken worden op Youtube. Beide mannen zijn Fran- sen van Joodse afkomst en hoe verschillend ze ook zijn, ze nemen allebei politiek zeer incorrecte standpunten in, ook en vooral over immigratie. Eric Zemmour beschouwt de huidige immigratiegolven als een nieuwe kolonisatie. Een immigrant is in zijn werkdefinitie iemand die uit zijn vaderland is weggetrokken omdat hij zich wil losma- ken uit de ellende en de wantoestanden daar. Hij wil uitdrukkelijk niet meer leven zoals in zijn herkomstland. Hij wil leven zoals de mensen in het nieuwe land waar hij zich heeft gevestigd, en volgens Zemmour uit zich dat na een of twee generaties al door de namen die hij voor zijn kinderen kiest.

Dat lijkt mij een bijkomstig element, maar het is zeker wel symbolisch. Alle ‘geslaag- de’ immigraties waren van dat type. Een kolonist daarentegen is iemand die wel in een ander land gaat wonen, maar daar probeert de levenswijze, de taal en de cultuur van zijn vaderland te behouden en zelfs aan de inwoners van het gastland op te leggen.

De huidige immigratiegolven uit Afrika en de islamitische wereld zijn van dat type. Is Zemmours vergelijking met het kolonialis- me terecht? Volgens ons wel. We zullen dat met twee significante voorbeelden staven.

Belgisch Congo

In één van zijn boeken over Belgisch Con- go vertelt Peter Verlinden een veelzeggend incident dat zich in de laatste jaren voor de onafhankelijkheid afspeelde. Een blank kind gooide op straat een steen naar een zwarte arbeider en liep toen weg. De Afri- kaan volgde het kind, terwijl het naar huis liep. Hij belde aan en deed bij de vader – een blanke koloniaal dus - zijn beklag over het wangedrag van zijn zoontje. De vader gaf de jongen onmiddellijk een paar rake klappen als straf. Probeert u zich nu een vergelijkbare scène voor te stellen in Ant- werpen of Brussel, met bijvoorbeeld een Marokkaanse snotneus die een steen naar u gooit. Zou hij weglopen? Nee, waarschijnlijk zou hij blijven staan en u in uw gezicht uit- lachen. En als hij toch wegliep, zou u hem naar zijn huis durven volgen? Zou u durven aanbellen om te protesteren? En als u dat in vlaag van roekeloze woede toch zou doen, wie zou dan de klappen krijgen? Het zijn retorische vragen, waarop iedereen de ant- woorden kent. Meer nog dan de uiteenzet- ting van Zemmour bewijst dit minstens één ding: dat wij in praktijk zelfs nog minder rechten hebben dan een zwarte onderdaan in het koloniale Congo. Die zwarte arbeider had geen politieke rechten, maar hij moest zich niet laten treiteren door een blank kind.

Brits Indië

De Indische hindoenationalist Sita Ram Goel werd geboren in 1921. Zoals de meeste Indiërs van zijn generatie werd zijn jeugd getekend door het verzet tegen het Britse imperialisme. Daarnaast was Sita Ram Goel ook een van de scherpste critici van de islam. In zijn boek The Story of Islamic Impe- rialism in India ontmaskert hij alle politiek correcte leugens over het islamitische ter- reurbewind in India. Maar in de context van de huidige kolonisatie van Europa is vooral zijn vergelijking tussen het islamitische en het Britse imperialisme belangrijk. Denk vooral niet dat Goel van de Britten hield!

Maar hij is niet verblind door haat: “In feite waren de Britten in vergelijking met de middeleeuwse moslimheersers in verschillende opzichten milder voor India en de Indiërs. Alle moslimheersers bekeerden hindoes met geweld, sloopten hindoetem- pels, kwetsten alle hindoe-gevoeligheden en overstelpten alles wat hindoeïstisch was met beledigingen. Alle mullahs en soefi’s bespuwden, bespotten en verachtten de religie en de cultuur van de hindoes, terwijl ze geen enkele tegenspraak duldden. Maar een hindoe riskeerde zijn leven als hij zelfs maar fluisterend de exclusieve aanspraken van de islam of de legitimiteit van islamitische wetten in twijfel trok. Anderzijds ston-

den de Britse heersers, hoewel ze christelijke zendelingen aanmoedigden, nooit toe dat zij hindoes met geweld bekeerden. Ze hebben nooit heilige plaatsen van hindoes ontwijd, of de religie en cultuur van de hindoes beledigd. Hun hindoeïstische onderdanen konden de exclusieve aanspraken van het christendom in het openbaar in twijfel trekken. De meeste Britse bestuurders zouden daar zelfs niet met een blijk van af- keuring op gereageerd hebben. Een andere lakmoesproef is de kwestie van huwelijken tussen de heersers en de onderdanen. Elke islamitische heerser en edele vond dat hij het recht had om zoveel hindoe-vrouwen onder dwang in zijn harem te sluiten als hij maar wilde. Hij kon er een onbeperkt aantal Hindoe-concubines op nahouden. Maar een hindoe kon niet eens van dromen van een huwelijk met een moslimmeisje […] Het feit dat je verliefd werd op een moslimvrouw […] kon je dood betekenen. Tijdens de Brit- se heerschappij was dat niet het geval. De Britten hebben Indiase vrouwen niet naar believen misbruikt. Ze keurden het af dat In- diërs met Britse meisjes trouwden, maar ze verhinderden het niet.”

Erger dan voor hindoes

Als we de positie van de hindoes onder islamitisch bestuur vergelijken met onze situatie tegenover de islamitisch immigranten, dan zien wij vele gelijkenissen. Een huwelijk van een westerse man met een moslimmeisje is nog altijd onmogelijk, tenzij de man zich tot de islam bekeert. Kritiek op de islam wordt steeds gevaarlijker. Theo Van Gogh, Tommy Robinson en de redacteurs van Char- lie Hebdo weten er alles van. Natuurlijk is onze situatie voorlopig nog minder extreem.

De moslims hebben de staatsmacht ook nog niet volledig naar zich toe getrokken. Maar we zien nu al in embryonale vorm de essen- tie van de islamitische onderdrukking zoals die in het door moslims bezette Indië of in het Ottomaanse rijk in zijn volgroeide vorm bestond. Als we echter onze situatie vergelijken met die van hindoes onder het Britse koloniale bewind, dan zijn wij er nu duidelijk slechter aan toe, zowel inzake huwelijken als inzake het recht kritiek te leveren op de religie van de koloniale machthebbers.

En de houding van de Britse kolonialen tegen de heiligdommen van de hindoes, is veel beschaafder dan die van de moslims in Europa tegenover christelijke kerken, be- graafplaatsen, kruisen en heiligenbeelden, die in alle landen van West-Europa voort- durend het doelwit zijn van vandalisme, brandstichting en andere smeerlapperijen.

Ook in dat opzicht zijn wij er veel slechter aan toe dan de hindoes in het Britse rijk. Let ook op Sita Ram Goels opmerking over het misbruiken van hindoevrouwen. De Britten deden dat niet en ze lieten het ook niet toe.

De moslims in Europa daarentegen… Denk maar aan de islamitische “rape gangs” die gedurende decennia ongestraft hun gang konden gaan in vele Britse steden. Of aan de nieuwjaarsnacht in Keulen en aan de straf- feloosheid voor islamitische verkrachters in Duitsland en Zweden.

Bevrijdingsbewegingen

Nee, als we vergelijken met de hindoes onder Britse koloniaal bewind, of de Afri- kanen in Belgisch Congo, dan is de vergelijking van Eric Zemmour zeker niet overdreven. Eerder integendeel. We worden inderdaad gekoloniseerd. En dan rijst natuurlijk de vraag wat we daartegen moeten doen. Misschien kunnen we het eens aan de linksen vragen. Zij waren altijd al verzot op anti-imperialistische verzetsbewegin- gen. We moeten ons niet te veel spiegelen aan de terroristische en bloeddorstige ‘bevrijdingsbewegingen’ waar links zo mee dweepte. Maar we moeten ons wel dringend bezinnen over de vraag welke vormen van verzet dan wél legitiem zijn. Want verwacht niet dat de moslims hun rijke kolonies in Europa zomaar zonder slag of stoot gaan op- geven…

PAUL BÄUMER

De kolonisten van Zemmour

In een lang gesprek tussen de auteur Eric Zemmour met de cineast Elie Chouraqui worden vele thema’s behandeld: feminisme, terroris- me, politieke correctheid, de kolonisatie van Europa en de dreigende burgeroorlog in Frankrijk.

BRIEFJE AAN BJORN RZOSKA

(4)

Actueel 5 september 2019

4 Wie heeft die

stem nog gehoord,

die stem uit Amerika?

Honderdtwintig jaar geleden, in 1899, het jaar dat Guido Gezelle heenging, zag in Antwerpen Joannes Alphonsus Albertus Goris het levenslicht. En denk maar niet, waarde lezer(es), dat ik Guido Ge- zelle zomaar zonder reden vermeld heb. Neen, ook Jan Albert Goris zou, eens tot wasdom gekomen, hoge toppen scheren als romancier, dichter én ‘onze stem uit Amerika’. Net als die andere toonzetter in de vaderlandse letteren en tijdgenoot, Gerard Walschap (1898-1989), had hij het strijdbaar katholicisme van zijn jeugd op latere leeftijd verruild voor een onverbloemde vrijdenkerij.

De twee letterkundigen hadden ook een zweem van Vlaamsgezindheid gemeen. Bij de jonge Goris bleef dat niet onopgemerkt, want toen hij als bijna-achttienjarige in het Sint-Ignatiusgesticht van de jezuïeten, de latere UFSIA, een pamflet had verspreid waarin de vernederlandsing van zijn school werd geëist, werd hij er prompt aan de deur gezet. Dat gebeurde in 1917, maar het heeft de jonge Goris niet gefnuikt. In 1925 promo- veerde Jan Albert aan de KUL tot doctor in

‘geschiedkundige en zedenkundige weten- schappen’. Al kan dat op zijn naamkaartje best indrukwekkend hebben geoogd, de jongeman trok naar de universiteiten van Freiburg en Parijs en naar de London School of Economics. Met die adelbrieven wordt hij volleerd genoeg bevonden om als ambte- naar van ’t Stad kabinetschef te worden van burgemeester Frans Van Cauwelaert.

Van 1934 tot 1939 is Jan Albert bedrijvig bij de rijksadministratie in Brussel, en van 1939 tot 1941 mag hij zich commissaris-ge- neraal voor Toerisme noemen. In die bewo- gen oorlogsjaren begint hij een stoïcijnse levenshouding aan te nemen. Dat voormel- de Vlaamsgezindheid hem daarbij nog niet vreemd was geworden, bewees hij meer dan afdoende met zijn verontwaardigde reactie op de van hogerhand gepleegde moord op ‘krukkenvent’ Gust Borms: “Een land, dat een man van 70, lam in een stoel gezeten, laat fusilleren, mag, zonder fatsoen gezegd, zijn smoel houden.”

Van Amerikaanse bron tot Belgische baron

Als Belgisch commissaris voor Informatie en op de koop toe gevolmachtigd minister in New York, tot 1964, werd Jan Albert Go- ris heel waarschijnlijk de meest beluister- de stem uit Amerika (de waarheid en haar rechten, Björn…). In hoeveel Vlaamse en tv-loze huiskamers zou zijn zeer herkenba- re stem ’s zaterdags niet beluisterd zijn, als hij op Radio 1 zijn interessante wetenswaar- digheden kwam vertellen over wat in dat verre werelddeel zoal reilde en zeilde? De luisteraars voelden met hun ellebogen aan dat daar een man aan het woord was die

‘iets’ te vertellen had en dat ook heel vlot en duidelijk deed. Had hij in 1927 niet al een studiereis naar de Verenigde Staten on- dernomen en daarover het verhaal “Ontdek Amerika’”geschreven? Hij had toen al goeie contacten met Paul Van Ostaijen, Karel Van den Oever en Victor Brunclair.

Officiële waardering kon niet uitblijven.

In 1957 kreeg hij, die in letterkundige krin- gen al lang bekend was als Marnix Gijsen, de Belgische Staatsprijs voor verhalend proza, in 1969 gevolgd door de Staatsprijs ter bekroning van een schrijverscarrière en in 1974 de Prijs der Nederlandse Letteren, hem plechtig uitgereikt door koningin Juli- ana. Een jaar later wordt hij in eigen dier- baar vaderland geridderd als baron, met als adellijk devies “Qui transtulit, sustinet”, wat wil zeggen: wie overgeplant is, gedijt toch.

De boeken waarmee baron Gijsen onze letterkunde heeft verrijkt, zijn haast niet te tellen, maar van dichter Gijsen is mij – en wellicht ook van andere lezers die er vol- doende levensrijp voor zijn geworden – het best bijgebleven dat onsterfelijke gedicht

“Mijn vadertje”, waarin hij zijn vader su- bliem heeft vereeuwigd met de verzen “Hij was rechtvaardigheid. Hij had de zware taak op zich geladen een eerlijk mens te zijn in woord en daad. Dat is het goede, dwaze kwaad waar na ons Here Jezus Christus de sterkste man aan ondergaat”.

De bekende beeldhouwer Rik Poot maakt van Marnix, door zijn rechtvaardige vader vernoemd naar burgemeester Marnix van Sint-Aldegonde, een bronzen standbeeld.

Jan Albert baron Goris, alias Marnix Gijsen, is bijgezet op het Antwerpse Schoonselhof na zijn overlijden in Lubbeek op 29 september 1984.

HECTOR VAN OEVELEN

Citaat van de week > Guy Verhofstadt (Open VLD)

“Those who stand for democracy do not belong in cells: the arrest of three prominent activists in Hongkong is unacceptable! From Russia to China, repressive regimes are trying to suppress politicial opposition. But they will not manage to silent people’s aspiration for freedom.” Alzo sprak Guy Verhofstadt, de ‘numero uno’ en overijverige paladijn van het eurocratenregime. Ver- hofstadt is een fanaticus en een bullebak geworden die meent iedereen de les te moeten spel- len en een democratische spiegel voor te moeten houden. Hij zou beter zijn grote mond houden over democratie, want zijn Europese elite – en dus hijzelf vanzelfsprekend - zwijgt als vermoord over de Catalaanse politici en activisten die al vele maanden in een cel zitten of als bannelingen leven, gewoon omdat zij de wil van hun volk uitten om vrij te zijn.

“Avec Verhofstadt, c’est génial!” zei ooit Laurette Onkelinx in extase over haar vriend en su- perdemocraat. Bovendien, waar is de tijd dat handjes schudden met Kadhaffi ook leuk was…

“Zij die opkomen voor democratie horen niet in de cel.”

Fietsende kamikazes

Wie in Gent naar het rijgedrag van fietsers kijkt, kan maar één besluit trekken: ondanks de diepe crisis van het christendom is het geloof in onsterfelijkheid nog wijd verspreid. Ik kan niet oordelen over de zelf- moordneigingen van fietsers in andere steden, maar in Gent vertonen zij dikwijls dezelfde doodsverachting als Japanse kamikazepiloten. Zij lijken niet te begrijpen dat de onsterfelijkheid alleen betrekking heeft op de ziel en niet op het fietsende lichaam.

Natuurlijk krijgt een fietser die betrokken is bij een verkeersongeval met een auto voor de rechtbank altijd gelijk. De autobestuurder krijgt altijd ongelijk, zelfs als de fietser zich opzettelijk en zonder waarschuwing voor zijn wielen heeft ge- stort. Er fietsen klaarblijkelijk heel veel mensen rond met een of twee armpro- thesen, want de meesten slaan met ware doodsverachting links- of rechtsaf zonder ook maar eventjes een armgebaar te maken om andere weggebruikers te waarschuwen. Mijn echtgenoot moppert dikwijls: “Kijk, weer een zonder armpjes.” Dat is overdreven. Meestal hebben ze twee armpjes, maar weigeren ze die te gebruiken. De fietser heeft immers altijd gelijk. Hij moet met niemand anders rekening houden. Maar “Hij had gelijk”

of “Zij had gelijk” is natuurlijk een heel triest grafschrift.

De ene heilige koe verslindt de andere

Als volwassen fietsers geen helm dragen, dan is dat hun zaak. Niemand kan gedwongen worden zijn verstand te gebruiken, zelfs niet als hij het heeft. Maar vele fietsers zijn duidelijk meer bekom- merd om het milieu dan om het leven van hun eigen kinderen, want ik zie hier al te

dikwijls kleine dreumesen zonder helm- pje achterop een fiets zitten. Of in de stad op een kinderfietsje rijdend, meestal bla- kend van geluk, maar akelig kwetsbaar.

Mijn observaties worden onrechtstreeks bevestigd door twee in deze zaak on- verdachte bronnen. Het Nieuwsblad/De Gentenaar deed ook zijn beklag over massa’s fietsers die alle verkeersregels aan hun laarzen lappen. En: het Gentse Milieufront meldde triomfantelijk een sterke toename van het aantal fietsers in Gent, vooral sinds de invoering van het circulatieplan. Maar men moest schoorvoetend toegeven dat er ook veel meer ongevallen met fietsers gebeuren.

Naast 533 botsingen van fietsers met motorvoertuigen, waren er 72 botsingen tussen fietsers onderling en nog eens 94 gevallen waarbij fietsers ‘vanzelf’ ten val kwamen. Al is dat ‘vanzelf’ dikwijls ver- oorzaakt door de tramsporen in Gent, die veel breder zijn dan elders. Ideale valkui- len voor argeloze fietsers. Al die cijfers omvatten dan alleen nog maar de gevallen waarbij de politie opgeroepen werd.

Het echte aantal ongevallen is ongetwij- feld een veelvoud daarvan. Dit is zo’n geval waarin de ene heilige koe de andere verslindt. Want de tram is in Gent al even heilig en onschendbaar als de fietser.

(5)

Actueel

5 september 2019 5

Sociale problemen beperken met gezond boerenverstand

Lagere rusthuisfacturen, het wegwerken van wachtlijsten in de zorg, gelijke kan- sen in het onderwijs, sneller kinderbijslag voor nieuwkomers… Wie het hart op de juiste plaats draagt, vindt dat geen onzin, en kan een eind volgen. Maar wie gezond verstand even belangrijk vindt, kiest voor nuances. In tegenstelling tot de progressieven koppelt die wel degelijk voorwaarden aan sociale voordelen en rechten.

In Antwerpen wil burgemeester Bart De Wever vijfduizend extra sociale woningen bewoonbaar krijgen. Op Vlaams niveau wil hij het aantal sociale woningen in grote steden begrenzen. Het hart en het hoofd. Dat is een stuk interessanter dan de onmacht en onwil van de progressieven om toch even op zoek te gaan naar de oorzaak van het probleem.

Als er vandaag 153.000 mensen op de wachtlijst staan voor een sociale woning, moet men proberen blussen, maar stuurt men de pompiers wellicht beter naar de bron van het brandend vuur. En dan past rationaliteit.

Waarom zijn het er zo veel? Vanwaar komen ze en blijven ze komen? Moet het debat niet gaan over het beperken van de instroom van hulpbehoevende nieuwkomers? Niet omdat dit lekker rechts klinkt, maar omdat het zo rationeel is. Wie als privaat persoon mensen helpt, bouwt ook een beperking in. Onze huisdeuren staan heus niet open voor de hele wereld. De Belgische grenzen dan maar wel?

Utopisch links

Meryame Kitir, volgens sommige waar- nemers de ‘coming woman’ van de socialisten en zelfs kandidaat-voorzitter, had het in Humo over die problematiek. Ze belichaamt een strijdbaarder, maar tege- lijk ook een utopisch socialisme. Helaas, het is en blijft het socialisme van ezeltje- strek-je.

Sommige socialisten bakken het nog bruiner dan Kitir. De Aalsterse sp.a’er Sam Van de Putte koppelde zijn commen- taar op de wachtlijsten voor sociale woningen aan wachtlijsten in de zorg, aan meer mensen die naar de voedselbank moeten gaan. Om dan, met een menge- ling van zelfbedrog en utopisch socialisme, deze onzin uit te kramen: “Een Vlaams regeerakkoord waar iedereen beter van wordt.” Je leest er zo overheen, maar “iedereen”? Ezeltje, toch…

Over Groen zullen we het even niet hebben. De zesde partij van Vlaanderen nestelde zich in het tijdperk Almaci/Cal- vo ter linkerzijde van de socialisten.

De club

Ter linkerzijde zijn ook nog de schier ontelbare “belangenverenigingen”

Vorige week focuste (onder meer) het Minderhedenforum op het wegwerken van wachtlijsten. Het forum noemt een verplicht taalniveau voor het toekennen van sociale woningen meteen ‘repressie’. Terwijl het de bedoeling is hiermee de integratie te bevorderen. En ook hier weer duikt het ezeltje op. “Er moeten vooral meer sociale woningen worden gebouwd” en op de private huurmarkt moet “beter worden opgetreden tegen discriminatie”. Of dat laatste een gigan- tisch probleem vormt, moet men maar eens vragen aan de kansarme kiezers die op Vlaams Belang gestemd hebben, of beter nog, misschien eerst eens vragen aan de kiezers die het sp.a-schip hebben verlaten?

De vakbonden spelen het nog blin- der. Miranda Ulens, de topvrouw van het ABVV, pakt in De Tijd uit met eenzelfde eenzijdigheid. Ulens leeft op een wolk:

de overheid moet “genoeg sociale woningen” garanderen, zoals ook “een goed pensioen”, “minder wachtlijsten” in de zorg, een “kwalitatievere gezondheids- zorg”, een pak meer geld voor de sociale zekerheid en – let op het communautair beestje – “het mag geen verschil uitma- ken of je in Wallonië, Brussel of Vlaande- ren woont”.

Diezelfde halfslachtigheid vinden we bij de half-politieke organisaties zoals de Vereniging van Vlaamse Steden en Ge- meenten. Dat er “een gebrek” is aan goede, betaalbare en energiezuinige woningen voor mensen met een laag inkomen”, is altijd juist. Prima, maar stelt men daar nog de vraag van waar die mensen op de sukkel blijven komen?

Politiek

Ook CD&V worstelt met dit probleem.

Hilde Crevits wil “geen A- en B-burgers”.

Klinkt warm, en braaf, en lief, maar toch zo ongeloofwaardig. De progressieven binnen haar partij negeren de toenemen- de migratiekost, zoals ze de interregiona- le transfertenkost naar Wallonië en Brus- sel als politiek probleem negeren. Of nog duidelijker: zoals ze heel hun onderwijs- politiek lieten tilt slaan. Of hun aanpak een oplossing ten gronde biedt op mid- dellange laat staan op korte termijn, doet voor de progressieve fractie niet ter zake.

Wat doet N-VA in deze? Wandelt ook die partij met een boog om het vuur heen? Dat Theo Francken en Yoleen Van Camp twee wetsvoorstellen lanceren

Michel Lelièvre was een medeplichtige van Dutroux. Hij zit sinds 1996 in de gevangenis. Hij werd veroordeeld tot 25 jaar cel wegens zijn aandeel in de ont- voeringen van An en Eefje, die vermoord werden, en van Laetitia en Sabine, die uit de kerker van Dutroux gered konden worden. Nu vraagt hij zijn vrijla- ting met enkelband aan.

Enkele kranten, waaronder HLN, toonden opnamen van Lelièvre tijdens zijn proces.

Hij is niet bang. Hij toont geen berouw. Hij lijkt volop te genieten van de media-aandacht en hij kijkt af en toe spottend in de ca- mera. Hij kreeg niet eens de doodstraf, niet eens onsamendrukbaar levenslang, maar slechts 25 jaar.

Hij kan al in 2021 vrijkomen. Hij zal dan vijftig jaar oud zijn. Ter vergelijking:

Dutroux was veertig toen hij die meisjes ontvoerde, verkrachtte en vermoordde. Le- lièvre komt al enige tijd in aanmerking voor vrijlating met een enkelband, maar tot nu toe werd dat altijd afgewezen. Zijn advocaat denkt dat hij nu wel een kans maakt.

Juridisch crapuul

Ja, er is juridisch crapuul dat meewerkt om uitschot als Lelièvre vrij te krijgen. Net zoals er een Waalse advocaat is die ijvert voor de vrijlating van Dutroux. De volledige waarheid over de zaak-Dutroux is nooit aan het licht gekomen. De rol van Nihoul en zijn banden met de – voornamelijk Waalse en Brusselse – “beau monde” van politici zijn netjes in de doofpot gestopt. En daarachter gaat een angstwekkende juridische lacune

schuil: in het Belgische rechtssysteem is het onmogelijk iemand definitief achter de tralies te krijgen. Zelfs de ergste seriemoor- denaars, massamoordenaars en terroristen, zelfs de gelijken van Dutroux, krijgen altijd opnieuw een tweede kans om te moorden en te verkrachten. Met een sluwe advocaat kunnen zelfs zij altijd weer vrijkomen. En zelfs zonder dat, loopt hun straftijd vanzelf ooit ten einde. Echt levenslang bestaat niet meer.

Parlement

Het is niet dat men geen wetten kan maken om écht levenslange straffen in te voeren. De parlementen zitten vol juristen en advocaten. Als zij dat willen, kunnen ze zeker sluitende wetten in die zin maken. In sommige landen bestaan die trouwens, en ook in België hebben ze bestaan. Dat is niet moeilijk. Zelfs onze parlementairen zouden dat best kunnen.

Maar zij willen het niet. Zij staan liever aan de kant van de moordenaars en de perver- se geesten, dan aan de kant van de slacht- offers. De medeplichtigen van Dutroux en consorten zitten ook in de magistratuur, de advocatuur en de parlementen.

voor een strakker beheerde migratie (controles schijnouderschap, gezinshereniging deels koppelen aan het hebben van een job en een inkomen) is één zaak.

“Gezinshereniging is de grootste migra- tiepoort naar ons land”, aldus Francken en Van Camp: “Ons land kent een zeer hoge passieve migratie tegenover actieve migratie, dus van mensen die hier komen om te werken. Het evenwicht is zoek.”

De startnota van De Wever is dan weer een andere zaak. Hier lezen we dat de Vlaamse regering fors zal blijven investe- ren in sociale woningen, met een grotere klemtoon op renovatie en duurzaamheid.

We waken er bovendien over dat sociale woningen toegewezen worden aan de meest behoeftigen, met in heel Vlaande- ren “voorrang voor mensen die een vol- doende sterke en duurzame band met de gemeente of streek kunnen aantonen”.

Daar kan je vele kanten mee uit, maar vooral ook de goeie kant. Dat geldt ook voor een vrij realistisch migratiestand- punt in de nota: “De EU moet zich focus- sen op bescherming van de buitengren- zen tegen illegale migratie en de strijd tegen sociale dumping.”

Cijfers

Slogans passen niet in zo’n debat, maar laat ons even kijken naar de cijfers. Uit cijfers van de Dienst Vreemdelingenza- ken blijkt dat in 2017 zo’n 52.066 mensen naar ons land kwamen in het kader van gezinshereniging (andere EU-landen én migranten uit de rest van de wereld).

Dat zijn niet allemaal hulpbehoevenden, maar velen zijn dat wel. Dat cijfer is anderzijds een concrete indicatie over de problematiek: 52.000 mensen per jaar, dat is 5.200, of een heel dorp nieuwkomers per provincie per jaar. Valt zoiets vol te houden?

Vlaams Belang

En wat doet Vlaams Belang in deze? De partij pleitte in haar verkiezingsprogram- ma voor “een minimumpensioen van 1.500 euro voor iedereen”. Ook hier weer die iedereen, maar dan wel met meer realisme. Dit valt maar te financieren door “op langere termijn” de transfers te verminderen (10-12 miljard per jaar) en door een migratiestop (zou 7 miljard opbrengen). “Het is bv. onze plicht aan te

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

klagen dat één op drie sociale woningen naar niet-Belgen gaat”, zei Van Grieken.

Ook die partij wijst op de druk op de markt van sociale woningen door te veel migratie van nieuwkomers zonder middelen. De prijs voor een appartement steeg sinds 2010 al met 23 procent en in veel steden stegen de prijzen voor goed- koopste woningen met de helft.

Helaas is de sociale en communautaire boodschap van Van Grieken – met uitzicht op een opening naar een gematigder profiel - ondergesneeuwd door radicalen die het liever zuur en hard spelen. Een gemiste kans.

Besluit

Als vorig jaar meer dan 153.000 Vla- mingen op een wachtlijst stonden voor een sociale woning – evenveel als er ef- fectief nu worden verhuurd - moet daar een ernstig debat over worden gevoerd.

Het permanent blussen van de sociale problemen door almaar meer uitgaven, zoals voor de sociale woningbouw, moet worden afgewogen tegen de realiteit van de hypermigratie en een mogelijke vermindering van de instroom. Die zorgt overigens voor een paternoster van uit- dagingen, niet alleen inzake huisvesting, maar ook inzake onderwijs, gezondheids- zorg, enzovoort.

Hierbij passen geen slogans, maar twijfel en debat, overleg en moed om politiek correcte, maar onbetaalbare luchtspiege- lingen te vervangen door een rationele en zo humaan mogelijke migratiebeperking.

Vooral de Vlaamsgezinde partijen wijzen op de migratiekost en de onhoudbaar- heid van quasi open grenzen. Zelfs Vlaan- deren moet uitkijken dat het zijn budget- taire situatie kan blijven beheersen. Werk maken van het verschil tussen sociaal en utopisch socialistisch. En de sociale hulp oriënteren op de landen waar de problemen zich het meest stellen. Inderdaad, we hebben te lang boven onze stand geleefd.

Te veel drukkingsgroepen, met tentakels tot diep in de media, leven van de miserie van anderen. Het is aan de rationeler den- kende Vlaming om daar iets tegenover te plaatsen. Niet het gekrijs van heet- hoofden, niet het geroep van twitterende helden, maar gezond Vlaams boerenverstand.

ANJA PIETERS

Dutroux en zijn

medeplichtigen…

(6)

Discriminerende stadstol

Was de stadstol slechts een (groen) schot voor de boeg, of wordt het op termijn een reële beleidsdaad? De toekomst zal het uitwijzen. Maar afgezien de vele kanttekeningen die men bij deze maatregel kan for- muleren, plaatst het VLD-excellentie Sven Gatz in een vrij vervelende positie.

Het was in de aanloop van de Gewest- verkiezingen van 2014, ruim vijf jaar geleden dus. Zoals steeds besteedde De Brusselse Post, het blad van het Vlaams Komitee voor Brussel (kortweg VKB), aandacht aan de nakende stembusslag, Tradi- tioneel gebeurde dit door een aantal inter- views met kopstukken allerhande, en in dit geval sloeg men twee vliegen in één klap.

In casu: Luk Van Biesen en Guy Vanhen- gel. De transcriptie van het gesprek was, neemt u het van ons aan, ernstiger dan de teneur van het interview dat vooral veel weg had van twee gekscherende tieners, high five handjes kloppend en vol van het eigen gelijk.

Op een gegeven moment kwam de kwestie van een stadstol ter sprake. Even keken ze mekaar aan, waarna Vanhengel met een gemene grijns simpel “nu niet, nooit niet” antwoordde. Een “archaïsme”

noemde hij het ook. “Niet meer van deze tijd.” Zou hij dat vandaag met even veel zekerheid beweren? Zelf is hij geen minister meer, kompaan Sven Gatz is dat nu in zijn plaats. De liberalen spelen niet meer de eerste viool aan Vlaamse kant en zoals

geweten leverde de meerderheidsvor- ming behoorlijk wat spanning op met de Melsenstraat. Groen is nu de grootste en kersvers Minister Elke Van den Brandt laat er geen twijfel over bestaan dat die stadstol er komt. Het ware natuurlijk beter samen te werken met de overige gewesten, maar Brussel kan niet blijven wachten. Als de anderen treuzelen, neemt de hoofdstad het voortouw. Uiteraard. Is deze stad soms geen toonbeeld van hoe een moderne stad de 21ste eeuw omarmt?

Fiscale hervorming

Het enthousiasme bij Groen is groot, maar gevoelig kleiner bij de andere coalitiepartners. Tussen het principe en de uitwerking ervan ligt een soms lange, hobbelige weg. Veel hangt natuurlijk af van de concrete invulling, maar zoals fis- calist Michel Maus terecht waarschuwt in De Morgen van het voorbije weekend, kan zo’n belasting een “pervers mechanisme in gang zetten”. Riskeer je immers niet de vooral Vlaamse pendelaar te belasten?

Officieel heet dat met de stadstol het fis- caal zwaartepunt van het bezitten naar het gebruiken van de wagen wil verschuiven,

zonder dat dit een negatief effect op de factuur van de chauffeur zal hebben. Maar het kleinste kerstekind dat een minimale ervaring met dit land heeft, weet dat een fiscale hervorming doorgaans ook neer- komt op een belastingverhoging. Men kan ook “compenseren”, klinkt het sussend. Bij de Brusselaars zeker, aangezien men een soort van verrekening met de rijtaksen kan doorvoeren. Maar aangezien de gewesten hiervoor instaan, zou dit niet kunnen voor de Vlaamse pendelaar die zo een netto-betaler van de tol wordt.

Pendelaars discrimineren

Het is allemaal nog koffiedik kijken, maar toch ontwaar je in deze (mogelijke) maatregel enkele klassieke Brusselse con- structiefouten. Net zoals wanneer men ver- smallingen of het schrappen van rijstroken doorvoert, laat de wisselwerking die een stad met haar ommeland onderhoudt de Brusselse politici koud. Pendelaars? Het heeft aan Franstalige kant altijd al een negatieve connotatie gehad. Met dedain kijken ze neer op die proleten die in de grote stad komen werken. Dat anno 2019 de realiteit behoorlijk anders oogt is nog niet tot in hun psyche doorgedrongen. Nog zo’n trekje: men wil maatregelen treffen, zonder dat aan de randvoorwaarde vol- daan is. Precies zoals bij de invoering van de voetgangerszone. Blijken plots heel wat mensen niet meer naar de binnenstad te

Dwars door Vlaanderen 5 september 2019

6

komen wegens moeilijk bereikbaar met de wagen, gekoppeld aan een parkeer- beleid dat wellicht in Burkina Faso beter uitgewerkt is? Oeps, niet aan gedacht.

Wanneer men het gebruik van de wagen wil ontraden in de stad, zou het dan niet aangewezen zijn nu al werk te maken in de verdere uitbouw van de alternatieven, openbaar vervoer op kop? De aanpak volgt echter een andere chronologie:

eerst de belasting, dan de investering. Een beetje alsof men het zakgeld van de kinderen halveert om eerder met de fiets dan de bus naar school te gaan, maar moet vast- stellen dat er geen fiets voorhanden is.

Liberale druk

En nu Sven Gatz? De kans is groot dat hij zal moeten plooien. De manier waarop de Brusselse liberalen in de regering gestapt zijn is nog niet verteerd bij Rutten & Co.

Herinner u: ze pakte hem als Vlaams Mi- nisters vernederend prompt zijn bevoegd- heden af (daar waar Vanhengel in een ver verleden nog zelfs eventjes minister in de Brusselse én Vlaamse regering was). Maar wat als het hele project toch doorgezet wordt? Kunnen de liberalen het zich per- mitteren om hier, zelfs passief, medever- antwoordelijkheid voor te dragen? En dat voedt dan weer andere vraag: zal Gatz met een dergelijk dossier zijn volle termijn kunnen en/of mogen uitdoen? KNIN

BRUSSEL

Willem Nollet

(1934-2019)

Willem was ook erg christelijk. Hij leerde zijn echtgenote Joanna Nevel- steen kennen op een bedevaartreis naar Lourdes. Beroepsmatig was hij technicus, eerst enkele jaren bij Sabena in Brussel, maar het grootste deel van zijn loopbaan bij Hansen Transmissions in Edegem.

Willem was al op jonge leeftijd erg Vlaams actief. Hij engageerde zich van- af 1970 sterk in de toenmalige Volksunie in zijn nieuwe woonplaats Hove. Hij liep letterlijk en figuurlijk alle manifestaties af om de VU te promoten, maakte nieuwe leden, en hij bekleedde allerlei be- stuursfuncties in de lokale afdeling en ook op arrondissementeel vlak. Maar hij was nooit verkiezingskandidaat voor de partij. Hij had geen mandaat nodig. Hij werkte liever op de achtergrond. De VU was voor hem een manier om Vlaams en sociaal te handelen vanuit een on- rechtvaardigheidsgevoel over wat de Vlamingen in de belgische constructie werd aangedaan. Voor de partij was hij wel afgevaardigde in allerlei gemeente- lijke adviesraden, zoals de Milieuraad, Cultuurraad, de verkeerscommissie en de ouderenraad. Toen de VU in 2001 uiteenviel, stopte zijn partijpolitiek en-

gagement, want hij kon geen keuze maken tussen de twee nieuwe partijen.

In de Vlaamse culturele wereld was Willem ook erg actief; in het plaatselijke Davidsfonds. Jaarlijks was hij aanwezig op de grotere Vlaamse-culturele manifestaties, zoals het jaarlijkse Vlaams-na- tionaal Zangfeest, en voor de IJzerbede- vaart maakte hij ook volop reclame. Tot aan het Egmontpact (1977) was Willem een fervent lezer van ’t Pallieterke. Hij ging zijn gelezen nummers steeds bij een lokale Vlaamsgezinde in de bus steken om de Vlaamse gedachte te promoten. Nadien kon Willem de kritische artikels over dat pact niet meer aanzien, omdat zijn geliefde VU erg hard werd aangepakt, en hij zegde zijn abonnement op. Willem was een familiemens, een idealist en een optimist. Hij hield van de mensen en de natuur. Hij genoot van het leven.

Enkele jaren geleden was Willem betrokken bij een zwaar verkeersongeval in de omgeving van Thionville in Frank- rijk. Dat gaf zijn fysieke mobiliteit een zware knak, zodat hij uiteindelijk moest opgenomen worden in het Hovese woonzorgcentrum Cantershof, waar hij op 25 augustus jl. overleed. LVDW.

In Hove namen we afscheid van Willem Nollet, een gekend en ge- liefd basismilitant uit de Vlaamse Beweging. Willem werd geboren op 4 december 1934 in het West-Vlaamse Passendale in een groot ge- zin met tien kinderen. Zijn vader was hoofdonderwijzer in het dorp en erg sociaal en Vlaams betrokken. Er waren thuis steeds bezoekers waarvoor vader iets administratief moest regelen.

Laten wij hen herdenken

Het zijn die idealisten die nu haast veertig jaar herdacht worden in Lokeren als slachtof- fers van het hechteniskamp dat heeft moeten plaatsmaken voor de begraafplaats die de laatste rustplaats is geworden van onder anderen Dirk van den Berghe, de bezielende ini- tiatiefnemer van die jaarlijkse herdenkingen.

Zijn inspirerende taak is overgenomen door de werkgroep HEKALO, die héél Vlaanderen

uitnodigt op de herdenking van zondag 15 september om 12 uur, in de Sint-Annakerk, Veerstraat 12 te Lokeren. Na de dienst, opge- dragen door E.P. Herman Dupré, worden alle aanwezigen getrakteerd op een Vlaamse bo- terham met beleg en een kop koffie of thee in de parochiezaal, waar plaats is voor velen.

HECTOR VAN OEVELEN

Dat staat in elk geval zwart op wit geschreven over de duizenden Vlaam- se sukkelaars die de ‘konijnenkoten’ van het hechteniskamp van Lo- keren hebben mogen delen met Filip de Pillecyn, Omaar Waegemans, Remi Piryns, Gaston Feremans en andere volksverbonden kunstenaars, wier enige oorlogsmisdaad was geweest dat zij zich hadden ingezet voor het welzijn en de toekomst hun volk.

EEN NIEUWE BURGEMEESTER

Als onze informatie juist is - zie ons hoofdar- tikel op bladzijde 1 - dan is de kans zeer groot dat Bart Somers een ministerspost krijgt in de Vlaamse regering. Vraag is dan, wie gaat hem opvolgen? In Mechelen is een kartellijst aan de macht. Bart Somers (Open Vld) en Kristof Cal- vo (Groen) stonden op een kartellijst van Vld- Groen-M+. Somers was lijsttrekker terwijl Cal- vo lijstduwer was. Dat laatste toont aan dat de ambitie van Calvo niet in Mechelen maar in de Kamer ligt. Misschien is daar nu verandering in gekomen. In principe is Calvo ook eerste sche- pen in Mechelen, maar hij heeft zijn schepen- ambt niet opgenomen omdat dat strijdig is met zijn functie als Kamerlid van Groen.

Ondertussen is Calvo op de vingers getikt door de leiding én de achterban van Groen.

Hij wordt rechtstreeks met de vinger gewezen als hoofdoorzaak van de overwinningsneder- laag van Groen in mei 2019. Het is duidelijk dat Calvo aangemaand werd om het wat kalmer aan te doen. Misschien lonkt dan de sjerp van burgemeester. Zo zou hij even uit de Brussel- se schijnwerpers verdwijnen en dat zou vooral de toekomstige nieuwe voorzitter Björn Rzos- ka goed uitkomen. En als Calvo ook maar een beetje verstand heeft (eerlijk gezegd twijfelen we daaraan, maar dit terzijde) dan zet hij tij- delijk een stapje opzij en trekt hij zich terug in Mechelen. Stel dat Calvo toch in Brussel blijft, dan komt Koen Anciaux in het vizier als nieuwe burgemeester. Koen is al achttien jaar schepen in Mechelen voor Open Vld. In 1989 was hij ge- meenteraadslid voor de Volksunie, maar gelokt

door de sirenenzangen van Somers maakte hij de overstap naar de Open Vld. Sinds 2001 is hij schepen, en hij was ook al een tijdje plaatsver- vangend burgemeester toen Bart Somers even minister-president was van Vlaanderen.

Koen of Kristof? Wie wordt de nieuwe burge- meester van Mechelen?

DE OOGST

Het is elke week prijs: de drugsproblematiek is een dagelijkse realiteit. Neem nu de oogst van deze week. In Deurne-Noord werden het voorbije weekeinde zes dealers opgepakt. Zon- dagnacht ontplofte in Borgerhout een granaat.

In het weekeinde van 25 augustus werden bij vier verschillende acties meerdere dealers ge- vat. In juni werd in de haven van Antwerpen 3 ton cocaïne onderschept, in juli nog eens 1,5 ton. In Hamburg werd begin augustus nog eens 4,5 ton onderschept, cocaïne die bedoeld was voor de haven van Antwerpen. Niet dat alleen Antwerpen een draaischijf is. Eind augustus werd in de haven van Rotterdam zo’n 3.000 ki- logram gevonden.

In Europa zijn ten minste 3 miljoen mensen verslaafd aan cocaïne. Stel dat die allemaal ge- middeld 1 gram cocaïne gebruiken per week, dan is dat omgerekend 3.000 kg per week. 3 ton per week dus, moet Europa binnengesmokkeld worden. En dat lukt blijkbaar, want in onze stra- ten is geen paniek te bespeuren dat er te wei- nig voorraad aanwezig zou zijn. “Amsterdam staat machteloos bij drugshandel”, blokletter- de NRC vorige week. Zou het in onze Vlaamse steden anders zijn?