Het begin van Het einde voor angela Merkel?

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 36 • donderdag 8 september 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Onder normale omstandigheden (zonder asielcrisis, aanslagen, incidenten Keulen…) zou de uitslag in de voormalige Oost-Duitse deelstaat nauwelijks nationaal nieuws zijn, laat staan internationaal nieuws. Meck-Pomm telt, niettegenstaande zijn oppervlakte, slechts 1,6 miljoen inwoners (waarvan 1,3 miljoen stem- gerechtigde kiezers). Op een totale bevolking van 82 miljoen is dat niet veel. Door haar perifere positie (weinig economische activiteit) telt de regio ook veel werklozen (hoewel dat betert) en heel wat bevolkingsuitstroom. Ook de lokale bestuurssamenstelling zal vermoede- lijk niet wijzigen. Meck-Pomm wordt al sinds 2006 bestuurd door een SPD-geleide coalitie met de CDU, en die zal men na afgelopen zondag kunnen voortzetten.

De lokale uitslag wordt echter gezien als een afrekening met het migratiebeleid van bondskanselier Angela Merkel (CDU), ingezet in de zomer van 2015 met de beruchte/beroemde uitspraak: “Wir schaffen das.” De mooie uitslag voor AfD (die voor het eerst opkwam in de deelstaat) versterkt deze prognose. De partij, die in 2013 werd opgericht als euro- kritische formatie, organiseerde zich de laatste tijd voornamelijk tegen het migratiebeleid van de Duitse regering. De verhoogde kiesop- komst afgelopen zondag en het feit dat Meck- Pomm slechts 2.500 asielzoekers telt, duiden nog meer op een afrekening met het nationale niveau. AfD-lijsttrekker Leif-Erik Holm was ondubbelzinnig: “Misschien is vandaag het begin van het einde van het kanselierschap van Angela Merkel. Dat moet ons doel zijn.”

Scharnierpunt voor CDU?

Holm zei meer: “Eindelijk is er weer echte oppositie.” Achter de electorale boutade (elke oppositiepartij noemt zich vaak de echte oppositie) zit meer dan men zou verwachten. De

Duitse partijpolitiek kent een uniek fenomeen:

de overtuiging dat er rechts van ‘de Unie’ (de CDU vormt een unie met de conservatievere Beierse CSU) geen democratische partij mag en kan ontstaan. “Rechts von der Union darf es keine demokratisch legitimierte Partei geben”, aldus de doctrine van Franz Josef Strauß, de legendarische kopman van de CSU van 1961- 1988.

De AfD is geen splinternieuwe partij; ze bestaat al even ‘rechts van de Unie’. Maar dat ze de Duitse christendemocraten voorbijste- ken, was tot voor kort zonder precedent. Dat AfD dan ook nog eens in Meck-Pomm de zetels afpakt van de NPD (Nationaldemokratische Partei Deutschlands) draagt nog meer bij aan de symbolische kaakslag: van de NPD kon men zeggen dat het om ‘ondemocratisch rechts’

ging, bij AfD lukt dat niet zo eenvoudig.

De uitslag van zondag kan de reeds bestaande druk op Merkel en haar beleid ver-

groten. Volgens een recente peiling van Bild am Sonntag wil de helft van de Duitse bevolking geen nieuwe Merkel-termijn en in de maande- lijkse populariteitspeiling zakte Merkel tot 45 procent, slechts 1 procent meer dan haar rivaal Horst Seehofer (voorzitter CSU). Seehofer was niet terughoudend met zijn kritiek op Merkels vreemdelingenbeleid afgelopen jaar. De Bei- erse financiënminister Markus Söder (CSU) zei zondag al dat deze uitslag niet genegeerd mag worden en “dat een koerswissel in Ber- lijn nodig is”. Maar ook binnen haar eigen partij mocht ‘das Mädchen’ reeds rekenen op kritiek.

Zelfs de linkse SPD schoot al met scherp. Toch blijft er nog heel wat steun over: 70 procent van de kiezers van de CDU wil Merkel opnieuw als bondskanselier, 80 procent van CDU-leden wil haar als lijsttrekker. Dat maakt het antwoord op de ‘Kanzlerfrage’ (wie kandidaat-kanselier wordt) een stuk eenduidiger. Hoewel Merkel nog niet heeft gezegd of ze volgend jaar kandidaat-kanselier zal zijn voor de CDU, is er niet echt een alternatief voorhanden.

AfD dé rechtse oppositiepartij?

Geheel conform de Strauß-doctrine was er jarenlang inderdaad weinig of niets ter rech- terzijde van de CDU/CSU, niettegenstaande talrijke initiatieven sinds het einde van WOII.

Denk maar aan de NPD, de Deutsche Volks- union (DVU) en aan meer ‘burgerlijke’ partijen

zoals Die Republikaner (REP). Doorgaans faal- den die formaties door een combinatie van staatsinfiltratie, interne twisten en verbrande figuren.

Ondanks wat interne onenigheid (in juli was er nog fikse ruzie over vermeend antisemi- tisme) zit AfD in de lift. AfD heeft een onmis- kenbaar beter imago dan haar ‘voorgangers’.

Op 18 september zijn er opnieuw deelstaatver- kiezingen in Berlijn, en peilingen wijzen uit dat de winsttrend zich zal verderzetten. Met een teller die nu al staat op 105 parlementsleden (verdeeld over 9 van de 16 deelstaatparlemen- ten) is de AfD een geloofwaardig - want niet marginaal - alternatief, rechts van de CDU/CSU.

De Strauß-doctrine is definitief passé.

En in Europa (en Vlaanderen)?

Wat vast staat, is dat Merkels opengrenzen- beleid vriend én vijand heeft gemaakt in de EU. Onderzoek wees uit dat bezorgdheid over migratie menig Britse stemmer heeft gemoti- veerd om ‘leave’ te stemmen in het Brexit-refe- rendum in mei. In West-Europa kan Merkel wel op bijval rekenen, maar in Oost-Europa is de Duitse bondskanselier en haar beleid (door het aanzuigeffect) bijzonder onpopulair. Mer- kel wordt ook in één adem genoemd met de vluchtelingendeal die is afgesloten met Turkije.

Deze botst om een veelheid aan redenen (geen visaplicht meer voor Turken, mensenrechten- schendingen…) overal in Europa op kritiek.

In Vlaanderen koppelden verschillende politici hun karretje aan Merkel en haar maatregelen (of net het omgekeerde). De voorzitters van Groen en CD&V, respectievelijk Meyrem Almaci en Wouter Beke, steunden haar herhaaldelijk;

Bart de Wever (N-VA) en het Vlaams Belang leverden regelmatig sterke kritiek.

De aanhoudende verliezen van Merkels partij, nu ook in haar eigen regio, verminderen in sterke mate de legitimiteit en geloofwaardig- heid van het grote Merkelproject, zeker als ze zou verliezen in de grote verkiezingen volgend jaar. Het is te verwachten dat de machtsver- schuivingen in Duitsland en zijn deelstaten zullen worden afgespiegeld daarbuiten. Merkel steunen wordt dan minder en minder interes- sant, zowel voor politici

in de EU als bij ons.

In de perifere deelstaat Mecklenburg-Vorpommern is de christendemocratische CDU van Merkel teruggevallen naar de derde positie met slechts 19 procent van de stem- men – hun slechtste resultaat ooit in de deelstaat. De tweede plaats (21 procent) is uit het niets ingenomen door de nationaal-conservatieve AfD (Alternative für Deutschland) onder leiding van Frauke Petry. De socialisten van SPD blijven er de grootste partij (maar verliezen toch 5 procent aan AfD). De uitslag lijkt evenwel grotere gevolgen te hebben op (inter)nationaal vlak dan de machtsdynamiek in ‘Meck-Pomm’ zelf, zoals de Duitsers de deelstaat noemen. Volgend jaar zijn er immers kanseliersverkiezingen in Duitsland.

Het begin van Het einde voor angela Merkel?

Merkel verliest in eigen huis van het AfD van Frauke Petry

(2)

Actueel

8 september 2016

2

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Beste lezer van

’t Pallieterke:

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Uit de smalle beursstraat

Betalen de Vlamingen straks de

nieuwe vennootschapsbelasting? Roerende voorheffing omhoog?

Iedereen gelukkig? Neen, want een studie van de Hoge Raad van Financiën leert dat een tarief van 20 procent in de vennootschapsbelasting niet gecompenseerd kan worden door allerlei aftrekken te beperken. Er zou daarna nog altijd een miljardentekort zijn. De studie, met een sterke CD&V- en zelfs ACW-inslag, pleit daarom onder andere voor de verhoging van de roerende voorheffing op dividenden. Die ligt nu op 27 procent en zou kunnen stijgen tot 30 procent of meer. Daarmee zou vicepremier Kris Peeters (CD&V) meteen zijn extra taks op kapitaalwinsten binnen hebben.

Daar is Van Overtveldt niet voor gewonnen. Als goede aan- bodeconoom weet hij dat lagere belastingen voor bedrijven betekent dat ze meer geld hebben om te investeren in onderzoek en ontwikkeling, dat ze de investeringen kunnen stimu- leren en dat ze voor banen zullen zorgen. De belastingverla- ging wint zichzelf op termijn terug eerder dan een nieuw rondje belastingverhogingen als compensatie.

De N-VA speelt met vuur als ze een hogere roerende voorheffing van 30 procent of meer aanvaardt. Immers, die roerende voorheffing – of het nu op dividenden of op spaargeld is – wordt vooral door de Vlamingen betaald. Voor 65 procent of bijna twee derde, om precies te zijn. Men is het bij de Vlaams- nationalisten misschien vergeten, maar toen Elio di Rupo als premier de roerende voorheffing verhoogde van 15 naar 25 procent schreeuwde de N-VA moord en brand. Terecht. De verhoogde roerende voorheffing (944 miljoen euro) werd toen voor 65 procent (617 miljoen) gedragen door de hardwerkende en goed sparende Vlaming, tegenover een bevolkingsaandeel van 58 procent. Doet N-VA er straks nog een schep bij en moet de Vlaming deze belastinghervorming betalen? Het zou een stommiteit van formaat zijn. A^ngélique VAnderstrAeten rulings’. Dat zijn royale fiscale voordelen die maken dat multi-

nationals in België bijna geen belastingen meer moeten betalen. De Europese Commissie vindt die gunstregimes echter maar niets en wil ze afbouwen. Voor de ‘excess profit rulings’

hangt de multinationals in België overigens een factuur van 700 miljoen euro boven het hoofd.

Van Overtveldt anticipeert met zijn voorstel verstandig op deze Europese kruistocht tegen de multinationals. Een lager tarief van 20 procent voor iedereen zou België als investe- ringsland aantrekkelijk maken. Het zou ook een goede zaak zijn voor de kmo’s die nu al te vaak het hoge tarief van bijna 34 procent betalen.

De minister van Financiën beseft tegelijk dat een verlaging van de vennootschapsbelasting verschillende miljarden zal kosten aan de staatskas. Dus moet de put die geslagen wordt gecompenseerd worden. Van Overtveldt denkt dan in eerste instantie aan de afbouw van een aantal fiscale voordelen voor bedrijven, zoals de notionele intrestaftrek of het systeem waarbij verliezen uit het verleden jarenlang kunnen worden ingebracht als belastingaftrek. Bepaalde aftrekken voor de kleine zelfstandige, zoals de btw-restaurantbonnetjes, zouden behouden blijven.

Met een jaarlijkse opbrengst van 13,8 miljard euro is de vennootschapsbelasting of de belasting op bedrijfswinsten slechts een beperkte inkomstenbron voor de overheid. Toch is een hervorming van die belasting cruciaal voor de economie. Met een officieel tarief van 33,99 procent behoort de Belgische vennootschapsbelasting tot de hoogste van Europa. Dankzij allerlei fiscale aftrekken en gunstregimes zoals de notionele intrestaftrek (investeren met eigen middelen wordt fiscaal bevoordeeld) betalen de bedrijven hier reëel zo’n 27 procent belasting op hun winsten. Dat is nog altijd hoog.

Vandaar dat minister van Financiën Johan van Overtveldt die vennootschapsbelasting omlaag wil. Liefst naar 20 procent, want in andere landen zit men ook niet stil. Nederland, Groot-Brittannië… overal denkt men aan tarieven onder de 20 procent.

Reden voor deze zogenaamde ‘race naar de bodem’ is dat nationale regeringen hopen om die vennootschapsbelasting te gebruiken als lokmiddel voor multinationale investeerders.

Anticiperen op Europese kruistocht

Tot nu toe werden allerlei soms zeer ingewikkelde fiscale constructies aangeboden aan multinationals. In België was er al de notionele intrestaftrek, en er zijn ook de ‘excess profit

De voorstellen van minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) om de vennootschapsbelasting te verla- gen naar 20 procent en te compenseren door de afbouw van allerlei gunstregimes verdienen een pluim. Maar als de compensatie erin bestaat om onder andere de roerende voorheffing verder op te trekken, slaat de N-VA de bal volledig mis. Die roerende voorheffing wordt nu al voor twee derde door de Vlamingen betaald.

Turkse inlichtingendienst infiltreert Europa

Volgens cijfers naar boven gebracht door de Duitse parlementaire toezichtcommissie voor de inlichtingendiensten, zijn er in Europa 800 professionele leden van de Turkse inlichtingendienst MIT (Millî Istihbarat Teskilatı) actief en worden zij alleen al in Duits- land bijgestaan door ongeveer 6.000 informanten. De Duitse autoriteiten maken zich ernstig zorgen over de activiteiten van de Turkse spionnen in Europa. Kenners twijfelen er niet aan dat de MIT ook in België actief is en vooral de Fethullah Gülenaanhangers viseert, samen met iedereen die de ‘Erdoclan’ niet gunstig gezind is.

Het was Hans-Christian Ströbele, de peetva- der van de Duitse Groenen, die enkele weken geleden de kat de bel aanbond in Die Welt am Sonntag. Hij spreekt van een ongelooflijk niveau van activiteit van de MIT in Duitsland, maar ook in andere landen. Volgens Ströbele zouden sinds de poging tot staatsgreep in Tur- kije van 15 juli nogal wat Duitsers van Turkse origine door de MIT voortdurend bespioneerd worden en getoetst worden op hun trouw aan Erdogan. Die Welt heeft het tevens over rechtstreekse bedreigingen, intimidatie en actieve rekrutering van informanten.

De MIT wordt geleid door Hakan Fidan, één van de machtigste ambtenaren in Turkije en absolute vertrouweling van de Turkse president Erdogan. Volgens diverse bronnen bij de Turkse inlichtingendiensten lag Fidan aan de basis van het mislukken van de poging tot staatsgreep.

De groep militairen die de coup voorbereidde, was aanvankelijk van plan in actie te komen op 16 juli om 3 uur ‘s morgens. Op 15 juli om 16 uur wisten hoge officieren van de MIT echter al dat een kleine groep militairen de inten- tie had om een staatsgreep te plegen. Fidan belegde op basis van die informatie onmid- dellijk een vergadering met de stafchef van

het leger, Hulusi Akar, en de opperbevelheb- ber van de Turkse landmacht, Salih Zeki Çolak.

Naar verluidt werkten zij in amper een halfuur een plan uit om de coup, die zij die nacht ver- wachtten, een halt toe te roepen. Een belang- rijk onderdeel van het plan was het sluiten van alle kazernes, een verbod op militair luchtver- keer en de verplaatsing van alle militaire voer- tuigen en personeel vanaf 18 uur. Dat besluit noopte de coupplegers om de operatie eerder dan gepland van start te laten gaan; op vrijdag- avond al, in plaats van in de nacht van vrijdag op zaterdag. Door het vlugge ingrijpen van de MIT hadden zij geen enkele kans en werd de poging tot staatsgreep in geen tijd in de kiem gesmoord.

Informanten

Duitsland beschikt over drie inlichtingendiensten: de buitenlandse inlichtingendienst BND, de militaire MAD en de binnenlandse inlichtingendienst ‘Verfassungsschutz’ met hoofdkwartier te Keulen. Volgens Hans-Chris- tian Ströbele dienen die Duitse inlichtingendiensten en de politie actueel hun relatie met de MIT te herzien. Uit gelekte documenten blijkt namelijk dat de MIT beroep doet op de

actieve medewerking van alle Duitse veilig- heidsdiensten voor het opsporen en later even- tueel uitleveren van Gülenaanhangers. Dit kan volgens Ströbele helemaal niet. Meewerken met de MIT is volgens hem volstrekt illegaal en strijdig met de Duitse belangen. Ströbele wordt daarbij gesteund door Clemens Binnin- ger, voorzitter van de Duitse toezichtcommissie, en nauwe medewerker van Angela Merkel.

Hij dringt aan op een spoedige bespreking van het probleem in de ‘Bundestag’, om te voorko- men dat Duitsland zou beschuldigd worden van rechtstreekse betrokkenheid bij de para- noïde acties van Erdogan in het buitenland.

Op een bevolking van 81 miljoen inwoners telt Duitsland ongeveer 3 miljoen Turken of mensen van Turkse origine. Welt am Sonntag citeert een ‘anonieme politieke bron bij de vei- ligheidsdiensten’ die spreekt van 6.000 informanten die alleen al in Duitsland de MIT actief zouden helpen. Dit betekent een informant per 500 personen van Turkse origine. ‘De professionele leden van de MIT in Duitsland kunnen door de ‘Verfassungsschutz’ nauwelijks worden opgevolgd omdat zij aan het werk zijn onder de dekmantel van reisbureaus, de Turkse luchtvaartmaatschappij en Turkse banken en ondernemingen’, zegt veiligheidsdeskundige Erich Schmidt-Eenboom. De MIT is volgens hem momenteel in Duitsland meer actief dan de Stasi, de voormalige inlichtingendienst van Oost-Duitsland. En de 6.000 informanten zijn maar al te fier om voor hun inlichtingendienst te kunnen werken, zelfs al worden zij daarvoor nauwelijks vergoed.

Intimidaties

Het gaat niet alleen om het inwinnen van inlichtingen. De Turkse spionnen houden zich ook meer en meer bezig met intimiderende activiteiten en bedreigingen. Ongehoord voor een land dat lid is van de NAVO, klinkt het in Duitsland. Bovendien zou Angela Merkel van de MIT-activiteiten maar al te goed op de hoogte zijn. In het verleden beschikte de MIT reeds over uitgebreide bevoegdheden om haar inlichtingenwerk uit te oefenen, zowel in Tur- kije als in het buitenland. Zonder enige beper- king kon de MIT het leger infiltreren, journalisten ondervragen omtrent perslekken, folteren, en inlichtingen inwinnen in het algemeen.

Sinds een wetswijziging, verschenen in het Turkse Staatsblad (T.C.Resmi Gazete nr. 6532) in april 2014, heeft de MIT in Turkije zonder gerechtelijke toelating of bevel toegang tot alle persoonsgegevens bij publieke instellingen, banken en andere organisaties. In de buurt van Ankara zou de inlichtingendienst sinds 2012 een communicatiecentrum beheren, gekend onder het acroniem GES, met mogelijkheid om wereldwijd telefoongesprekken af te luisteren en mail te onderscheppen. Nederlandse Koer- den, Alevieten en Gülenaanhangers zeggen zeker te weten dat ook zij in de gaten worden gehouden. Zoals in België heerst in Nederland

op diverse scholen onrust en blijken Gülenaan- hangers slachtoffers te zijn van intimidaties.

Kenners menen dat ook elders in Europa pro- vocaties van de MIT aan de orde zijn. rirO

LAchEN Op zIJN MArOKKAANs

Ergens in oktober (de juiste datum staat nog niet definitief vast) kunt u in de Antwerpse Arenbergschouw- burg gaan kijken naar de tweede edi- tie van het Marokkaans comedyfestival

“Anvers Nous Fait rire”.

De “comedians” die optreden zijn Hassan & Mouhssine (Arabisch gespro- ken), Bouziane (Berbers gesproken), Kamaar Saadaoui (Arabisch gesproken), Samimr Fighil (Nederlands gesproken) en Yahia Yousfi (Nederlands gesproken).

De presentatie is in handen van Rachid Alalli (bekend van de ‘Rachid Show’ op de Marokkaanse televisie).

In 2015 was er al een eerste editie die groot succes kende. De organisatie kreeg toen de steun van de Nationale Loterij, van het Antwerps halal-restaurant Al Forno, van Halal4you (een internet besteldienst voor halal-maaltijden) en de Provincie Antwer- pen. Kunt u er in oktober niet bij zijn, niet getreurd. Op 27 november kunt u afzak- ken naar de Stadsschouwburg in Antwer- pen voor het eerste “Maghreb Comedians on stage”.

“Voor dit grote Maghrebijnse comedy- festival worden tal van bekendheden in uitgenodigd die het allerbeste van zichzelf zullen geven voor hun trouwe fans”, lezen we op de webstek.

Er is voor ieder wat wils en er wordt zowel Arabisch, Berbers, Nederlands als Frans gesproken. Diversiteit troef dus voor iedereen in België. Treden op: Abderraouf, Rachid Allali, Abdelkader Secteur, Haytam Miftah, Bouziane, Youssef El Mousaoui en Tayeb Assem. We zouden durven zeggen:

allen daarheen!

(3)

Actueel 8 september 2016 3

Tempeestend

Mijnheer de papenvreter,

Sinds de donkere dagen van de school- strijd is er in dit land geen papenvreter meer gezien die daarin zo expliciet en onwaar- schijnlijk proporties aanneemt als gij. Het zogenaamde vrij onderwijs is u altijd een doorn in het oog geweest en gij hebt daarom al vaker pleidooien gehouden voor een uni- forme eenheidsschool met slechts één vak levensbeschouwing waarin “mensen van verschillende religies met elkaar in con- tact komen en van elkaar leren”. Wat dat ook mag betekenen! Van verscheidenheid in opvoedingsstijlen, gebaseerd op eigen levensbeschouwelijke inzichten, wilt gij niet horen., tenzij de dogmatisch-vrijzinnige. En zeker niet als er over het katholieke onder- wijs gesproken wordt! Dan veert gij recht, gaat gij bijna schuimbekken en gaan uw ste- kels rechtop staan. Dan is diversiteit uit den boze en komt een soort DDR-eenheidsden- ken de kop opsteken.

Over het katholieke onderwijs valt veel te zeggen, zowel op het vlak van de leiding die eraan gegeven wordt als op het verschrom- pelende niveau van de eertijds zo sterke leer- inhouden. Maar daarover wil ik het niet heb- ben. Wat ik wil zeggen, is dat het katholieke onderwijs in de verste verte niet katholiek meer is. De vlag dekt allang de lading niet meer. Duizenden jongeren die dat scholen- net verlaten, hebben in het vak godsdienst over alles gesproken en geleuterd, behalve over het katholicisme en zijn leer. Pinkste- ren? Heiligen? Sacramenten? Evangelisten?

Eucharistieviering, laat staan heilige mis?

Altaar? Bidden? Ze weten er nog de ballen van en halen hun schouders op. Al dan niet schunnige moppen over de paus, pastoors en nonnen kennen ze wel, want die mogen ongestoord verteld worden. Dit in tegen- stelling tot grappen over andere godsdien- sten. Die laat men best achterwege, want die godsdiensten moet men respecteren uit ver- draagzaamheid, nietwaar? De lamlendige bisschoppen die die situatie decennialang lieten rotten, zijn uiteindelijk van die toestan- den geschrokken en hebben nu toch weer

een beetje het licht gezien en besloten om de godsdienstlessen opnieuw te gaan stofferen met kennisoverdracht aangaande christelijke tradities en gebruiken. Logisch, toch, dat er in katholieke scholen iets mag gezegd wor- den over de Kerk, haar gebruiken en leer?

En dan komt gij uit uw hok gekropen en begint gij te tempeesten, want, zo gruwelt gij: “Dit is meer dan een aantal stappen ach- teruit zetten.” En: “Op deze manier wordt de leerkracht een missionaris.” Komaan, Zean- Zak, ge moet niet overdrijven en op tijd uw pilletje innemen om kalm te blijven. Of hebt gij er ook moeite mee dat in de joodse en de moslimscholen respectievelijk de joodse en de islamitische principes worden aan- geleerd? Zijn de leraars daar dan ook mis- sionarissen en zetten zij een aantal stap- pen achteruit? Durft gij dat hardop zeggen in deze barre politiek correcte tijden waarin de gedachtepolitie om elke hoek staat te gluren?

Ja, en omdat de ‘katholieke’ onderwijs- bobo Lieven Boeve het idee genegen is – wie had dat ooit durven denken? -, maar ook minister van Onderwijs Crevits het posi- tief vindt, haalt gij ook nog eens naar hen uit: “Ik krijg de indruk dat minister Crevits minister van Katholiek Onderwijs is.” Van de pot gerukt!

Kijk, jongeman, misschien moet gij eerst maar eens leren tot tien te tellen alvorens gij nog eens van die ongenuanceerde en zelfs onverdraagzame uithalen wilt doen.

Onze samenleving is verscheiden en ieder- een heeft het recht zijn ding te doen. Dat was in de tijd van de verzuiling al zo en dat is van- daag niet anders. Voor een eenheidsworst pleiten om op die slinkse manier zijn grootste levensbeschouwelijke tegenstrever en con- current onder het gelijke midden te duwen, is al te doorzichtig en komt erg dicht in de buurt van verschroeiende intolerantie. Misschien kunnen de liberalen ook eens aan herbron- ning gaan doen en het begrip ‘liberalisme’

– vrijheid – opnieuw loepzuiver te stellen?

Want met gasten als gij gaat daar anders niet veel meer van

overschieten.

Briefje aan Jean-Jacques de Gucht

Optimisme is voor de liberalen een morele plicht. Vraag is echter of dat optimisme in het geval van de Open Vld wel gerechtvaar- digd is. De verkiezingsuitslagen van 25 mei 2014 waren dan wel een lichte verbetering tegenover die van 13 juni 2010, in een historisch perspectief bekeken blijven we toch spreken over een bodemnotering. Voor de score van 14,1 procent, die de Open Vld voor het Vlaams Parlement haalde, moeten we al terug naar 1977 (14,5 procent), en voor een lagere zelfs verder tot 1961 (11,6 procent). Men kan gerust stellen dat Guy Ver- hofstadt zo’n vijftien jaar geleden de partij naar nieuwe hoogtes bracht, om ze vervol- gens met z’n eigengereidheid en kiezersbe- drog terug te herleiden naar de laagtes van enkele decennia eerder.

De liberale scheurlijsten van 2004 (Libe- raal Appèl, Veilig Blauw en VLOTT) waren een eerste teken dat het fout aan het lopen was bij de VLD. Daar kwam niet zoveel later Lijst Dedecker (LDD) bij, die in 2007 met een score van 6,5 procent een fameus deel van de liberale kiezers uit de VLD wegtrok. Maar het meest zorgwekkende moet toch zijn dat het verdwijnen van LDD niet tot gevolg had dat de liberale kiezers terugkeerden naar de Open Vld: ze liepen immers gewoon naar N-VA. Wat over een periode van een halve eeuw lang- zaam maar zeker opgebouwd werd door verschillende generaties liberale politici, werd in de loop van enkele jaren weer volledig teniet- gedaan. De verantwoordelijken voor de neer- gang zwaaien nu, tien jaar later, achter de coulissen nog steeds de plak in de partij, en worden er vereerd als waren het halfgoden.

Ideologische ademnood

Hoe is het zover kunnen komen? Het grote probleem van de Open Vld is dat ze ideolo- gisch in ademnood zit. De sociaaleconomi- sche rechtse helft van haar partijprogramma gaf de partij op om regeringen te kunnen vormen met de PS. De andere helft, het ethische linkse beleid, is te dun om er blijvend kiezers mee te kunnen aantrekken. Het uitgesproken belgicisme en het absolute geloof in een verdere uitbreiding en diepere integratie van de Europese Unie kan daar niet veel aan ver- helpen. Wat dat laatste betreft, zit de tijds- geest trouwens tegen. En wat het belgicisme betreft, ondervindt de partij ernstige concurrentie van Groen. Geen van de twee zijn trouwens programmapunten die veel N-VA-kiezers zullen kunnen overtuigen om terug te keren naar de oude blauwe partijstal.

Partijvoorzitter Gwendolyn Rutten slaagt erin de ideologische ademnood te camoufle- ren door af en toe een medianummertje op te voeren. Die zijn niet altijd even geslaagd, leiden af en toe tot smadelijke aftochten, of worden soms zelfs pijnlijk genegeerd door coalitiegenoten N-VA en CD&V. Die media- nummertjes worden overigens afgewisseld met periodes van stilzwijgen, waarmee de partij een vorm van bezonnenheid en rede- lijkheid in de politiek probeert te claimen.

Afgaand op de laatste peilingsresultaten lijkt geen van de twee strategieën te werken, of doet de ene strategie de andere consequent teniet.

Partijvoorzitter

Is Gwendolyn Rutten een goede partijvoorzitter? Naar onze mening probeert ze iets te krampachtig het populairste meisje van de klas te zijn, dat nadrukkelijk met alle mode- trends mee is. Denk maar aan de manier waarop ze aan de voeten van Barack Obama lag tijdens zijn verkiezingscampagnes, en nu opnieuw met Hillary Clinton. Maar de manier waarop ze Annemie Turtelboom afvoerde, laat zien dat ook vrouwelijke politici de dolk weten te hanteren: de ene dag nog als boe-

zemvriendinnen op de foto, de volgende laten vallen als een baksteen.

Populaire figuren

Hoe zou die andere boezemvriendin van Gwendolyn Rutten, Maggie de Block, tegen de affaire-Turtelboom aankijken? Vandaag is de federale minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid met voorsprong de populairste politica van de Open Vld, ook al breekt ze met haar beleid maar weinig potten. We zien haar zelden meer in de media, en toch blijft ze in de poppolls hoge toppen scheren.

Het zal de lezer van dit krantje misschien verbazen, maar ook Guy Verhofstadt is nog steeds bijzonder populair in Vlaanderen. Bij de verkiezingen van 25 mei 2014 haalde de Europese lijst van de Open Vld immers vijf procent meer stemmen dan de federale en de regionale lijsten, en dit kan moeilijk op het conto van iemand anders geschreven worden dan Guy Verhofstadt zelf.

Ook Patrick Dewael, die in de 22 maart- commissie nog van een moment de gloire hoopt te kunnen genieten, en federaal minister Alexander de Croo, behoren tot de absolute top van de partij. Maar daarnaast beschikt de partij over nog een batterij capa- bele en relatief populaire figuren in de verschillende fracties, die het liberale kiespu- bliek goed weten te bedienen.

Bevriende media

In de media heeft de Open Vld duidelijk een voetje voor. Sedert de partij het rechts- liberalisme inruilde voor het links-liberalisme, is ze kind aan huis niet alleen bij VTM en Het Laatste Nieuws, maar ook bij VRT en zowat alle kranten. Interviews met liberale politici hebben vaak meer weg van een gezellige babbel van (zichzelf vreselijk slim wanende) vrienden onder mekaar. Normaal zou je toch mogen verwachten dat een journalist een politicus al eens een lastige vraag durft te stellen, al was het maar om de schijn een beetje op te houden. Dit gebrek aan afstand was misschien nog het meest opmerkelijk bij VRT-journalist Ivan de Vadder, en de manier waarop hij ooit in volle uitzending van De Zevende Dag bewonderend aan de lippen van Guy Verhofstadt hing.

Vijfde wiel aan de wagen

Hoe moet het nu verder met de Open Vld?

De partij beschikt over veel en degelijk politiek personeel, en tegelijkertijd massa’s kre- diet bij de media. Het maakt het des te merk- waardiger dat de partij maar blijft slabakken bij de verkiezingen en in de peilingen. Is de liberale piek in Vlaanderen van rond het jaar 2000 dan werkelijk over, en de Open Vld teruggevallen op haar natuurlijke basisni- veau?

Het speelt de partij wel ferm parten dat ze in de federale regering de kleinste partij is, en in de Vlaamse regering zelfs overbo- dig. Behalve af en toe een medianummertje slaagt ze er niet in de politieke agenda te zetten. Bovendien herinneren nog te veel kiezers zich hoe ze ooit schaamteloos met de PS in bed dook. Dat alleen al kan gemakkelijk vijf procent Vlaamse kiezers bij de N-VA gepar- keerd houden.

Toch ziet het er voor de partij in 2019 niet zo slecht uit. Wil CD&V met N-VA verder rege- ren, dan zal de Open Vld de volgende keer noodzakelijk zijn om opnieuw een Vlaamse regering te vormen. Anderzijds is het op dit ogenblik weinig waarschijnlijk dat CD&V, sp.a en Groen aan een volstrekte meerderheid geraken, wat betekent dat ook voor een coa- litiewissel de Open Vld noodzakelijk zal zijn.

Samengevat: de Open Vld zit mee in de volgende Vlaamse regering, en dus ook in de volgende federale regering ongeacht wat de kie- zer over drie jaar zal stemmen. F^vL

Open Vld: historisch diepte- punt geen garantie voor winst

Eigenlijk zou het de gemakkelijkste baan in politiek België moeten zijn: voorzitter van de Vlaamse liberale partij zijn. Van de verkiezingen van 1946 tot die van 2004 ging het liberalisme in Vlaanderen gemiddeld 0,22 procent per jaar vooruit. Het abso- lute hoogtepunt waren de verkiezingen van 18 mei 2003, toen de VLD maar liefst 24,4 procent scoorde. Daarmee verbeterde Guy Verhofstadt na vier jaar paars-groen het vorige absolute hoogtepunt, uit 1999, toen de partij afklokte op 22,7 procent. Bij de laatste verkiezingen, in 2014, haalde Open Vld voor het Vlaams Parlement maar liefst tien procent minder stemmen. De recente peilingen geven aan dat het in 2019 zelfs opnieuw richting het dieptepunt van 2010 zou kunnen gaan.

Beeld van de week

Beke, Almaci en Crombez vieren

dit jaar op 11 september samen

met de moslims het offerfeest

(4)

Dossier

8 september 2016

4

De stichter

Vorige week dreigde Noord-Korea delen van de VS met atoomraketten tot stof te herleiden, liet het een vicepremier executeren en wordt het beschuldigd van de ontvoering een paar jaar geleden van een Amerikaan.

Allemaal met de groeten van Kim Jong-un of de Briljante Kameraad en de Geweldige Lei- der. Voor het gemak noem ik hem Kim III;

de kleinzoon van de schurk die het regime stichtte, Kim Il-sung (Kim I), ook bekend als Eeuwig President van de Republiek en nog altijd het officiële staatshoofd, al stierf hij in 1994.

Kim I was de klassieke communistische misdadiger die zich een weg naar boven vocht als leider van de Koreaanse commu- nisten en die aanvankelijk netjes de bevelen volgde van Stalin en later Mao. Korea was honderden jaren een vazalstaat van China geweest, tot Japan het land einde 19de eeuw veroverde en het brutaal koloniseerde en leegroofde. Na de Tweede Wereldoorlog werd het land zogenaamd tijdelijk verdeeld ter hoogte van de 38ste breedtegraad, tus- sen de Sovjets (Noord-Korea) en de Ameri- kanen (Zuid-Korea). In Noord-Korea bouwde Kim I een armzalige marxistisch-leninistische satellietstaat uit.

Jarenlang smeekte hij Stalin om het Zui- den te overvallen, tot die in 1950 zijn toe- stemming gaf en Sovjetpiloten ter beschikking stelde. Gevolg: een vreselijke oorlog die het leven kostte aan miljoenen mensen, heel Korea verwoestte en niets veranderde aan de politieke toestand. Tenzij dat het lang gekoloniseerde en toen geruïneerde Zuid- Korea bewees wat een werkzame bevolking op twee generaties kan presteren, terwijl het veel rijkere veel minder lang gekoloniseerde Congo vandaag één poel van ellende is.

In het Noorden werd de volledige economie gecollectiviseerd, met de bekende ramp- zalige gevolgen. Tezelfdertijd liquideerde Kim I iedere rivaal en speelde hij handig de Sovjet- Unie tegen het China van Mao uit. Hij liet zich letterlijk aanbidden en de Noord-Koreanen kenden hem goddelijke eigenschappen toe.

Bezoekers als Ceaucescu en Mobutu waren onder de indruk en imiteerden hem. En hij lanceerde een nieuwe ideologie die “een ver- blindende nieuwigheid was in de geschiede- nis van de mensheid”: de “Juche” ofte een ander woord voor autarkie, voor zelfredzaam- heid, die niets met de rest van de wereld te maken wou hebben. Dankzij de steun van het leger kon hij al in 1974 (onofficieel) zijn oudste zoon Kim Il-sung installeren als troon- opvolger.

De zoon

Kim II volgde I op na diens dood in 1994, maar hij was toen al jaren de machtigste man;

de baas van de partij en het leger. Hij zette de politiek van zijn vader verder met desas- treuze gevolgen. Hij weigerde een duimbreed toe te geven op het Juche-principe. Het arme Noord-Korea werd nog armer, o.a. door over- stromingen, en verhongerde letterlijk. In de concentratiekampen zaten minstens 200.000 onschuldigen. Middelen en mensen werden wel gereserveerd voor het leger en al dan niet werkende raketten met atoomkoppen.

Kim II toonde zich tevens een meester- afperser. In ruil voor zogenaamde ontwape- ningsgesprekken - die hij meesterlijk sabo- teerde - kreeg hij voedselhulp uit het Westen en uit Zuid-Korea dat zich een chaos en een hereniging niet kon permitteren zonder de eigen levensstandaard drastisch te zien dalen.

Kim II liet zich op een even bizarre manier als zijn vader vergoddelijken en werd op zijn beurt o.a. “de eeuwige secretaris-generaal van de partij”.

Zijn opvolging had wat voeten in de aarde.

Zijn oudste zoon was een lanterfanter, een gokker, geen voorstander van een dynastie en niet wreed genoeg. Naar verluidt verblijft hij vandaag in Makau, waar Chinese solda- ten hem beschermen tegen moordenaars die broer Kim III uitzendt. Zoon nummer 2 was

“te verwijfd”, een homo dus.

Maar gelukkig was er zoon nummer drie:

een tijdje gestudeerd in Zwitserland, waar hij zich een kolerieke pretentieuze schurk toonde. Kortom, uitstekend dictatorsmateri- aal. Kim II stierf in 2011 en u moet maar eens op het internet alle rare verhalen lezen die over hem de ronde doen; zogenaamd uit de beste bronnen en vooral het bewijs dat men feitelijk haast niets wist.

De kleinzoon

Kim III is al vijf jaar aan de macht en hij is tot nog toe vrij succesvol. In een fascine- rend artikel in het recentste nummer van de New York Review of Books worden vijf boeken besproken over de jongste keizer en zijn staat. Men beschrijft hem als een handige manipulator die geslaagd is in het moeilijkste examen: zonder grote schokken een vader- dictator opvolgen.

Men raamt dat hij tot dusver ongeveer 70 tot 80 tegenstanders in de partij en het leger heeft laten executeren (plus hun families), met als belangrijkste slachtoffer zijn eigen oom (broer van zijn moeder) die vicepremier was.

Kim III zit stevig in het zadel omdat hij de garant is van het unieke sociale systeem dat, in tegenstelling tot de oude Sovjet-Unie of China, niet de bedoeling heeft de materiële welvaart van iedereen te verbeteren. Noord- Korea telt 51 categorieën burgers, naargelang van hun loyauteit aan de dynastie en regime.

Grosso modo zijn deze categorieën op te delen in 25 procent harde aanhangers, 55 procent onverschilligen en 20 procent vijanden. De status is erfelijk, al kan men met geluk en ijver naar een betere categorie pro- moveren, of door tegenslag dalen (en dan eindigt men met de hele familie in een con- centratiekamp).

De aanhangers zijn te vinden in het gedis- ciplineerde leger (op drie na het grootste ter wereld) en bij de partijkaders. De gelukki- gen en hun familie hebben het materieel vrij goed. De vele beelden die Noord-Koreaanse pretparken, discotheken en dergelijke tonen, zijn bijna altijd in de hoofdstad Pyongyang gefilmd, waar vrij tevreden mensen wonen die zich bewust zijn van hun prerogatieven qua woning, voeding en ontspanning. De elite - ongeveer 6 miljoen mensen -, die alle touw- tjes in handen heeft, kan best leven met de absurd strenge censuur in de media en op het web en met mobieltjes waarmee men alleen in Noord-Korea kan bellen.

Het grootste deel van de bevolking heeft het heel wat minder goed, maar leeft toch niet meer in hongeromstandigheden (met dank aan de Zuid-Koreaanse voedselimport) en de landarbeiders mogen tegenwoordig een eigen lapje grond bewerken en zelfs wat verkopen op kleine marktjes. Ook in zijn buitenlandse politiek heeft Kim III zijn zaakjes op orde.

De keiharde Chinese bazen verafschu- wen wel zijn gewoonte om niet alleen de tegenstanders maar ook hun families te ver- moorden, maar ze vinden het best leuk dat Noord-Korea de Verenigde Staten geregeld uitdaagt, dat het met zijn enorme leger en grote wapenvoorraad Zuid-Korea bedreigt en chanteert en dat de eeuwige vijand Japan niet weet op welk been huppelen. China ziet met plezier dat de drie VS-bondgenoten geen consensus vinden over een gezamen- lijke politiek.

Kim III zit gebeiteld en kan zich een beetje openheid veroorloven. Hij is de eerste dictator die zich met zijn vrouw vertoont. Hij heeft vier inkomstenbronnen om zijn regime te stutten.

De export van visserijproducten en minera- len naar China, vervalsingen op grote schaal van westerse producten (naar Chinees voor- beeld), verhuur van tienduizenden gestrafte slaven aan Rusland en aan staten in Afrika en het Midden-Oosten, maar zijn machtigste wapen blijft de angst van de Zuid-Kore- anen voor een nieuwe hongersnood en een enorme chaos, zodat ze feitelijk hun grootste vijanden met massale voedselexport steu-

nen. Jan neckers

De Kimmetjes: I, II en III

Tegenwoordig is er iedere dag nieuws over de afschuwelijkste gangsterstaat ter wereld die alle mohammedanenlanden bij elkaar overtreft: Noord-Korea.

Een eigen rechtbank voor Halle-Vilvoorde?

Een opmerkelijk pleidooi afgelopen week in De Standaard en Het Nieuwsblad: procu- reur Thierry Freyne van Halle-Vilvoorde pleitte openlijk voor een eigen rechtbank voor zijn regio. Zijn pleidooi komt niet onverwacht. Het nieuwe parket van Halle-Vilvoorde legt een stevige activiteit aan de dag, voert een streng vervolgingsbeleid en communi- ceert vlot met de politiezones van Halle-Vilvoorde.

Dat was vroeger wel even anders: het parket van Brussel verwaarloosde de criminele fei- ten in Halle-Vilvoorde op een systematische wijze omdat het, vergeleken met de stadscri- minaliteit in Brussel, doorgaans om minder zware vergrijpen ging. Dit leidde in de Vlaamse Rand tot een gevoel van straffeloosheid en veel ongenoegen bij de burgemeesters en de lokale korpsen. Deze toestand leidde mee tot de breed gedragen vraag voor een splitsing van het gerechtelijk arrondissement.

Achteruit in plaats van vooruit

Helaas, de splitsing is er maar half gekomen. Halle-Vilvoorde kreeg zijn eigen parket, maar er kwam geen eigen rechtbank voor de regio. Het tegenovergestelde gebeurde. In tegenstelling tot de Vlaamse onderhandelaars (De Croo jr., Beke…) beheersten de Fransta- lige onderhandelaars van de jongste staatshervorming (Onkelinx, Milquet…) dit dossier door en door. Zij wisten te bekomen dat de Franstalige rechtbanken van Brussel volwaar- dig bevoegd werden voor alle gemeenten van Halle-Vilvoorde. Voordien waren deze rechtbanken enkel bevoegd voor Brussel en waren de Nederlandstalige rechters zowel voor Halle- Vilvoorde als voor Brussel bevoegd. Die duide- lijke bevoegdheidsafbakening werd met de bijzondere wetten van 2012 onderuitgehaald, wat een enorme machtsuitbreiding betekende voor de Franstalige magistraten.

Doodgezwegen

Die verregaande Franstalige overwinning werd door de Vlaamse media collectief doodgezwegen omdat de Vlaamse journalisten (een wakkere Lars Bové van De Tijd uitgezonderd) er niets van verstonden en er ook niets van wilden begrijpen. Zij beschouwden het BHV-verhaal als afgesloten, waren compleet doof voor de kritiek vanuit Vlaams-nationale hoek en weige- ren er ook maar enige aandacht aan te beste- den. Gevolg is dat we vandaag opgescheept zitten met een even unieke als absurde situatie, waarbij de werkingsgebieden van parket en rechtbank niet samenvallen en Halle-Vilvoorde als een soort stiefdochter van Brussel fungeert.

De parketmagistraten van Halle-Vilvoorde moeten iedere dag samenwerken met Brus- selse onderzoeksrechters die nog altijd weinig belangstelling hebben voor hetgeen in Halle- Vilvoorde gebeurt. Het zijn de onderzoeksrechters die beslissen wie in voorlopige hechtenis wordt genomen. Inbrekers uit Halle-Vilvoorde vinden ze daar niet prioritair en bijgevolg worden die criminelen aan de lopende band vrij- gelaten, wat tot grote frustratie leidt bij de politie en de parketmagistraten. Dit lakse beleid werkt criminaliteit in de hand, want de inbrekers weten natuurlijk dat ze weinig kans maken op een verblijf in Vorst.

Druk op de ketel?

Om deze laksheid tegen te gaan, pleit pro- cureur Freyne nu voor een eigen rechtbank voor zijn arrondissement, maar hij weet dat dit ijdele hoop is. De Franstaligen zullen hun overwinning van de jongste staatshervorming nooit prijsgeven, tenzij daar waanzinnige prij- zen tegenover staan, zoals de uitbreiding van Brussel. Zij hebben het nieuwe systeem bovendien met bijzondere meerderheden gebetonneerd, zodat het nooit kan gewijzigd worden tenzij met instemming van een meerderheid van Franstaligen in de Kamer.

Dat was destijds met de kieskring BHV helemaal anders: juridisch gezien kon de splitsing van de unitaire kieskring gerealiseerd worden met een gewone meerderheid in het parlement en bijgevolg met een stemming van Neder- landstaligen tegen Franstaligen. De Vlaamse partijen konden toen druk op de ketel zetten en dat gebeurde ook: op 7 november 2007 stemden de Vlaamse partijen in de Kamercom- missie Binnenlandse Zaken voor een splitsing van de kieskring, waarna de Franstaligen een carrousel van belangenconflicten op gang trok- ken en BHV jarenlang bovenaan de politieke agenda kwam te staan.

Meesterlijk gespeeld

Ditmaal is zo’n scenario niet mogelijk en kan in de Kamer nauwelijks enige politiek druk worden uitgeoefend. De Franstaligen hebben het meesterlijk gespeeld: Halle-Vilvoorde zit nu helemaal vastgeklonken aan Brussel en de Franstalige partijen hebben de macht om iedere vraag of elk voorstel hieromtrent weg te lachen.

Overal in het land hebben we nu provinci- ale arrondissementen, waardoor de parketten op een veel grotere schaal (dus professioneler) kunnen werken, behalve in Vlaams-Brabant.

Ook het arrondissement Leuven is slachtoffer. Dat blijft een piepklein gerechtelijk arrondissement, waar de tijd noodgedwongen stil moet blijven staan.

Door deze situatie is het bovendien onmogelijk om te evolueren naar een eigen Vlaamse Justitie. Indien Vlaams-Brabant een apart gerechtelijk arrondissement was gewor- den, dan had men in een volgende fase van de staatshervorming belangrijke onderdelen van Justitie kunnen wegtrekken van het federale niveau, zodat er een Vlaams justitiebeleid tot stand gebracht kon worden. Nu Halle-Vil- voorde één arrondissement blijft vormen met Brussel is zoiets in de praktijk onmogelijk. Een eigen Vlaamse Justitie en een rechtbank voor Vlaamse-Brabant zullen er ooit wel komen, maar daarvoor moet eerst de Belgische staat ontbonden worden.

BL

(5)

Actueel 8 september 2016 5 De bocht van Vuye (door Bart Maddens)

Het is bijna acht maanden geleden dat Bart de Wever vriend en vijand verraste met zijn aankondiging dat de N-VA de communautaire motor weer op gang wou trekken.

Aan de Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters gaf hij de opdracht om “een project uit te werken om het institutionele terug te operationaliseren”. Gezien de grote werk- last die dit met zich mee bracht, zou Vuye ontslag nemen als fractieleider. De Vlaamse Beweging reageerde verdeeld. Volgens sommigen was de ‘bocht van Vuye’ slechts een mistgordijn voor een delicate personeelswissel. Anderen (waaronder ikzelf) waren geneigd om de N-VA het voordeel van de twijfel te geven.

Waar staan we vandaag? Vuye en Wouters hebben ongetwijfeld verdienstelijk werk gele- verd. Met de regelmaat van de klok schrijven ze opiniestukken waarin ze het federale België door de mangel halen. In april publiceerden ze ‘De maat van de monarchie’. Zelden werd het Belgische koningshuis zo grondig uitge- kleed. Naar aanleiding daarvan kreeg het project een naam: “Objectief V – Studiecentrum Confederalisme”.

Vlaamse Beweging en mensen- rechten

Een paar weken geleden floot het duo met succes een paar N-VA-parlementsleden terug die het niet zo nauw nemen met de mensenrechten. Wat heeft dat te maken met hun communautaire opdracht, vroegen sommigen zich af. Heel veel, natuurlijk. Vlaamse Bewe- ging en mensenrechten zijn nauw met elkaar verweven. Want het invoeren van nieuwe opi- niedelicten en het versterken van het Belgi- sche staatsapparaat bedreigt vroeg of laat het Vlaams-nationalisme.

Maar laat ons wel wezen, het is niet de hoofdopdracht van Vuye en Wouters om de N-VA bij de les te houden inzake de mensenrechten. Ze moeten (om nogmaals Bart de Wever te citeren) “een project opstarten dat krachten binnen en buiten de partij verzamelt om te discussiëren over de verdere stappen in de Vlaamse ontvoogding.” Hoe zit het daarmee? Op 19 augustus lieten Vuye en Wou-

ters in Le Soir even in hun kaarten kijken. In de loop van deze maand zullen ze de samen- stelling bekend maken van een ‘Wetenschap- pelijke Raad’ voor hun studiecentrum. Eind oktober organiseren ze een colloquium over de splitsing van de mobiliteit en de verkeers- veiligheid. Nog vóór het einde van het jaar zou een tweede studiedag plaatsvinden. Er staat ook een denkdag over Brussel op stapel, en twee boeken over de communautaire proble- matiek. In de loop van 2018 zullen Vuye en Wouters hun besluiten voorstellen, die ver- volgens als inspiratiebron moeten dienen voor het verkiezingsprogramma.

Geen garanties, beperkte manoeuvreerruimte

Garanties dat het resultaat van de denkoe- fening effectief wordt opgenomen in dat programma zijn er niet. Dat komt onder meer omdat het institutionele programma van de N-VA gebetonneerd zit in de congresbesluiten van begin 2014. Zeker wat betreft Brussel is de kans niet onbestaande dat Vuye en Wou- ters tot conclusies komen die niet helemaal stroken met de confederalisme-blauwdruk van 2014. De N-VA lijkt echter geen plannen te hebben om die blauwdruk te herbekijken op een nieuwe ideologische hoogmis. En de militanten zouden het allicht niet pikken dat er wordt gemorreld aan de besluiten van dat haast mythische congres van 2014. Maar het resultaat is wel dat de institutionele manoeu-

vreerruimte van Vuye en Wouters beperkt is.

Natuurlijk valt ook binnen de krijtlijnen van de congresbesluiten nog heel wat werk te ver- zetten. Zo zou ‘Objectief V’ de in 2014 voorge- stelde splitsing van het politie- en justitiebeleid technisch kunnen uitwerken, al was het maar ten behoeve van de N-VA-leden in de Onderzoekscommissie Aanslagen. Maar het hele confederalismeplan omzetten in concrete voorstellen is een herculeswerk. En het is hier dat het schoentje knelt bij ‘Objectief V’. Naar verluidt kunnen Wouters en Vuye op weinig hulp rekenen van de N-VA-studiedienst. Aan- vankelijk was er sprake van dat het duo “een hele verdieping” van het partijhoofdkwartier ter beschikking zou krijgen.

Dat ze met andere woorden aan het hoofd zouden staan van een uitgebreide communautaire cel binnen de studiedienst. Nu blijkt echter dat Vuye en Wouters relatief geïso- leerd werken. Dat zegt veel over de enorme werkkracht van het duo. Anderzijds, het doet onvermijdelijk de vraag rijzen of ‘Objectief V’ meer is dan een zandbak in de achtertuin van de partij. Men kan zich ook de vraag stellen waar het legertje van vijftig partijmede- werkers zich dan wel mee bezighoudt, als het niet is met de voorbereiding van een nieuwe communautaire ronde. Temeer daar de N-VA daarnaast nog over honderdvijfenvijftig parlementaire medewerkers beschikt en ruim drie- honderd cabinetards.

Communautair mediaoffensief

Er is nog een probleem. Zoals Hendrik Vuye zelf aangaf in Le Soir is het ook de bedoeling van ‘Objectief V’ om de publieke opinie te sensibiliseren. Maar ook dat kunnen Wou- ters en Vuye moeilijk in hun eentje doen. In hun monarchieboek formuleren ze een reeks heel concrete voorstellen om het koningshuis te hervormen. Dan zou je verwachten dat de N-VA daar meteen op springt en die voorstellen promoot in de media. De partij heeft daar echter niets mee gedaan. De N-VA heeft sinds 2014 nog maar één grote sensibiliseringsac- tie op het getouw gezet: de peperdure Hel-

fie-campagne. Maar die was nul komma nul communautair. Wie had gedacht dat de ‘bocht van Vuye’ aanleiding zou geven tot een communautair mediaoffensief, is bedrogen uit- gekomen.

Het tegendeel lijkt eerder het geval. Want toen de taalgrens in het voorjaar eventjes een stakingsgrens werd, hoedde de N-VA zich ervoor om olie op het vuur te gieten. Kwestie van Charles Michel niet in een moeilijk parket te brengen. En na de aanslagen van 22 maart hield de N-VA zich al even gedeisd in het debat over de failed state.

Laat staan dat de partij de evidente reme- die voor dat falen verdedigde: splitsen. Deze zomer probeerden N-VA-parlementsleden elkaar te overtroeven in het formuleren van de meest radicale antiterreur- en anti-islam- maatregelen, die niet door de partij werden gedekt. Maar buiten Wouters en Vuye was er niemand die even radicaal de communautaire toer durfde op te gaan. Het eerste wordt blijkbaar getolereerd in de partij, volgens sommigen zelfs aangemoedigd, het tweede duidelijk niet.

De tijd dringt

Het is momenteel niet opportuun de communautaire trom te roeren, zegt de N-VA.

Kan zijn. Maar de verkiezingen 2018 en 2019 komen stilaan in zicht. Als het de bedoeling is met een communautair verhaal naar de kie- zer te trekken, dan moet het terrein nu bouw- rijp gemaakt worden daarvoor. Het is nog niet te laat, maar de tijd begint wel te dringen. De landing in de richting van een communautaire campagne moet nu worden ingezet. Vuye en Wouters timmeren daarbij hard aan de weg, gezien hun drukke najaarsprogramma.

Maar zij kunnen enkel maar voorzetten geven.

Het is de N-VA zelf die haar immense kapitaal aan mensen en middelen de komende jaren zal moeten inzetten om het communautaire thema opnieuw in de markt te zetten. Ten- minste, als de N-VA nog een Vlaams-nationale partij wil zijn.

B^art M^addens

Problemen van Wallonië niet opgelost met zotte gedachten

Herstructureringen en fabriekssluitingen in de Belgische industrie zijn geen uitzonde- ring. Bij de Caterpillar-vestiging nabij Gosselies sneuvelen er minstens 2.000 jobs. Auto- matisering, robotisering én concurrentie uit lageloonlanden zorgen voor problemen in de maakindustrie. Het aantal jobs in dit land mag dan al toenemen, het aantal werkzoe- kenden stijgt sneller, onder meer door de omvangrijke immigratie.

Vlaanderen verwerkt dit probleem beter dan Wallonië en Brussel. Her en der doen Waalse linkse politici merkwaardige voorstellen om het tij te keren. Het lijkt de aanloop naar de vraag om (nog meer) federaal geld te krijgen.

Sommige Vlaamse analisten spelen dit spel- letje mee…

Paul Magnette, Waals minister-president en een beetje burgemeester van Charleroi, legt de schuld bij de werkgever(s). Die hebben de infrastructuur en het productieapparaat in Caterpillar verwaarloosd en de bazen hadden ons dat maar eerder moeten zeggen, aldus de PS’er… Met dit soort beschuldigingen schiet Wallonië niet op. Dat was eerder dit jaar ook al niet het geval met zijn oproep aan de Walen om

“meer Waals” te kopen, toen andermaal werd bevestigd dat het handelstekort met Vlaan- deren meer dan 5 miljard euro bedroeg. Zo’n

“buy walloon act”, waar we in november volgens Magnette meer zullen over horen, lijkt wel een toverformule met middeleeuwse trekjes.

We zijn benieuwd…

Bij radiozender Bel-RTL pleitte Elio di Rupo vorige week voor een vierdaagse werkweek

“met behoud van loon”. Leuke dingen voor de mensen. Maar voor wie allemaal? Dat levert nooit 20 procent meer jobs op en dat een laag- geschoold Wallonië pionier zou worden in dit soort dingen, we willen het nog zien. Maar vooral: wie gaat dat allemaal financieren? Dat hadden we nu eens graag gelezen… De transfers uit Vlaanderen niet alleen betonneren, ze nog wat uitbreiden misschien?

Een andere fantast in het debat over Waalse toestanden is Guido Fonteyn, oud-journalist van De Standaard en vaak in de etalage gesteld als “Walloniëkenner”. Fonteyn voor- spelt al meer dan twintig jaar dat Wallonië de achterstand op Vlaanderen inhaalt, quod non.

“Geeft Charleroi een universiteit”, lezen we op zijn jongste ballonnetje in De Morgen. Ook hij vertelt er niet bij waar het geld voor zo’n project moet worden gevonden.

Limburg

Terug naar Caterpillar. Moet de sluiting van

een bedrijf sowieso een drama zijn? Niet noodzakelijk. Over het veel grotere jobverlies bij Ford Genk (4.500 jobs) wordt maar weinig meer gesproken. Professor Herman Daems en Urbain Vandeurzen, piloten van het Limburgse actieplan, herhalen in De Standaard dat daar

“geen grote zak geld” voor nodig was. Bouw op ideeën, niet op geld, klinkt het.

Limburg, ook een land van gesloten mij- nen, zette niet in op slogans, laat staan op een aftandse ideologie, maar op goeie sluitings- voorwaarden voor de werknemers, op scho- ling, ondernemerschap en innovatie en inter- nationalisatie. Het Limburgse actieplan mikte op 10.000 jobs in vijf jaar en draait vlot. Het jobverlies van Ford is al ruim gecompenseerd.

Zo’n aanpak zou Di Rupo en de zijnen moeten inspireren. Hij kan misschien beginnen met de rigide Waalse vakbonden – die van Caterpil- lar vonden het onlangs nodig hun bedrijf vier weken plat te leggen – op betere gedachten te brengen. Hij kan misschien het Waals onderwijs drastisch hervormen? Hij kan de Walen er misschien van overtuigen de taal van hun noorderburen beter te leren. Vlaanderen ligt waar het ligt…

Hij kan misschien wat meer op zijn hoede zijn voor de schouderklopjes van sommige Vlamingen, zoals de Gentse econoom Gert Peersman die verkondigt dat Wallonië “aan een inhaalbeweging bezig is” en dus zijn beleid

“niet fundamenteel moet wijzigen”. Dat soort sympathisanten kan Di Rupo maar beter weg- jagen, want ze dwalen.

Leugen

Tot die categorie behoort ook de radicaal- linkse socioloog Jan Hertogen. Hij vindt de hoge overheidstewerkstelling in Wallonië helemaal geen probleem, integendeel. Omdat die jobs “crisisbestendig” zijn, zou ook Vlaande- ren moeten inzetten op “meer instroom in de non-profit” en kan het daarvoor putten uit de arbeidsreserve (lees: de werklozen) in het Brusselse gewest en op de migranten. Zoiets klinkt sociaal, maar is het niet. Tal van communistische en socialistische staten zijn op die

leugen vastgelopen. Hertogen zet de wereld op zijn kop. De Waalse zwakte vertaalt hij als Waalse kracht. Dat de creatie van overheidsjobs de staat en derhalve de burger een pak geld kost, is een probleempje waar we over zwijgen.

Dat Wallonië dat geld niet heeft en dat de cen- ten dus via de federale sluis deels van Vlaan- deren moeten blijven komen, is voor extreem- links maar een detail in het verhaal.

Voor Hertogen was de financiering van die Waalse socialistische utopie overigens nooit problematisch. Zelden of nooit hoorden we hem iets zeggen over de Vlaamse geldstroom.

Maar dat Vlaanderen nu maar eens dezelfde gekke weg op zou moeten gaan als de Waalse socialisten? Dat is te gek voor woorden. En toch… Zijn we de jongste jaren, helaas, niet aardig op weg om dezelfde fout te maken?

Magnette, Di Rupo, Fonteyn, Peersman, Her- togen… ze doen zoals zovelen hard hun best om het Waalse probleem (bovenmaatse overheidstewerkstelling, hoge en dure werkloos- heid) weg te nuanceren. De transfers worden als solidariteit vertaald en onbespreekbaar gemaakt. Terecht?

Volgens Eurostat bedraagt de tewerkstel- lingsgraad van Wallonië 61,5 procent, terwijl Vlaanderen 71,9 haalt en vlot het EU-gemid- delde van 70,1 procent overschrijdt. Uit de jongste cijfers van de RVA blijkt dat Wallonië met half zoveel inwoners meer volledig uitkerings- gerechtigde werklozen uitbetaalt dan Vlaan- deren. En we zwijgen nog over de cijfers over de geschorsten en naar het OCMW verwezen werklozen…

De recentste kwartaalcijfers van de RSZ tonen aan dat de tewerkstelling in dit land de jongste twee jaar in stijgende lijn verloopt, zij het stilletjes. In het Vlaams Gewest met bijna 1 procent, in Wallonië met 0,5 procent. Het ziet er niet naar uit dat er veel verandert... Voorbij die communautaire twisten? Geloof het maar niet. Oude meesters, oude recepten. De Walen houden het blijkbaar liefst zo. Dat is hun grote vergissing. a^nja P^ieters