e 2,20
71ste jaargang • nummer 51 • donderdag 17 december Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
70 JAAR
‘T PALLIETERKE
1945-2015
Zo werkt het spelletje van de media bij ons.
Zo werkt het ook in Frankrijk. Premier Manuel Valls (PS) kreeg het breedste forum om bij winst van Le Pen de Derde Wereldoorlog te voorspellen. Le Pen won, maar niet genoeg.
Wat nu? Wie zondag na de regionale verkiezin- gen goed naar de eerste reactie van de Franse toppolitici luisterde, hoorde weinig euforie.
Niemand durfde zich overwinnaar te noe- men. De PS van president Hollande won in vijf regio’s, maar verloor in zeven andere. Die zeven gingen naar de rechtse partij van Nicolas Sar- kozy en Alain Juppé, maar “met dank aan de socialisten”, wat de eigen zwakte pijnlijk illu- streert. Marion Maréchal-le Pen formuleerde het pittig: “Sommige overwinningen zijn vooral
¬gênant voor de winnaar.” Maar haar FN had stiekem wel gehoopt om ergens het cordon te kunnen passeren, wat uiteindelijk niet lukte.
Cordon
Om in te schatten of bij de presidentsver- kiezingen van 2017 dat cordon kan worden gebroken, zijn de superhoge scores van de Le Pens en nog een paar anderen in de oostelijke helft van Frankrijk een waardeloze maatstaf. In enkele westelijke departementen scoort het FN maar half zo goed.
Zonder wijziging in de politieke strategie staat het in de sterren geschreven dat het FN - behoudens onverwachte externe ontwikkelin- gen - ook in 2017 geen schijn van kans heeft.
De tweede ronde halen, op één been, dat wel.
Maar dan spelen de tegenstanders hun spel en wordt FN opnieuw als “extreemrechts” geïso- leerd. En de winnaar is?... Nadien wordt het dan wachten tot ontgoochelde kiezers beginnen af te haken. Er is maar één optie voor de Le Pens om dat scenario te doorbreken.
Indrukwekkend
Hoe indrukwekkend was de winst van het FN? Als je sommige progressieve nieuwsdui- ders bezig hoorde of bezig zag, kon je er niet
naast kijken. Vreugdevuren alom, tot enkele uren later het licht weer opging.
“Le Pen knock-out in tweede ronde”, vond Het Laatste Nieuws. “Franse kiezers in blok tegen FN… Bij de tweede ronde werd de partij de grote verliezer… Het FN heeft gisteren een groot verlies moeten incasseren”, loog De Stan- daard. “FN kan nergens winst rapen”, klonk het elders uit de muil van de media.
Het FN krijgt in de regiobesturen 356 regi- onale mandaten en zal in alle regio’s aanwe- zig zijn. In 2010 haalde de partij 118 zitjes. De partij verdriedubbelt met andere woorden haar aantal zetels, en dan nog wordt in de media het FN als grote verliezer betiteld. Je moet het maar doen.
Het FN haalde 6.820.000 stemmen, nog 800.000 meer dan de zondag ervoor in de eerste ronde, en een historisch record. Goed voor bijna dertig procent van de uitgebrachte stemmen, en veel meer dan bij de regionale verkiezingen van 2010 (9,17 procent) of bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in 2012 (18 procent). Kroon op het werk zijn de nog maar eens licht verhoogde scores van Marion Maréchal-le Pen (45,22 procent) en Marine le Pen (42,23 procent). Maar, wie kan tellen weet dat de kloof met de tegenstander zelfs in die “stergebieden” groot is.
In het noorden en zuiden van het land mag Le Pen de socialisten naar eigen zeggen dan hebben “uitgeroeid”, dat is vooral wishful thin- king. Zelfkastijding was het voor de socialisten in die regio’s, maar wég is de PS níét.
En nu…
De leiders van de socialisten en de Repu- blikeinen wisten zondag meteen hoe laat het was: de Fransen hebben wel degelijk een sig- naal gegeven. De kans is niet klein dat ze daar- mee tenminste gedeeltelijk rekening houden.
Alleen zo kunnen ze weggelopen kiezers terug- halen.
De verstandigste leiders van het FN zullen
zoeken naar een strategie om hun electoraat binnen te houden en nog te vergroten. Maar winst kunnen ze alleen halen met een netter profiel. Alleen in het centrum is nog vooruit- gang mogelijk.
Elders
Die “Franse” werkelijkheid geldt ook voor andere westerse landen waar radicale par- tijen surfen op de rechtse golf. Dat geldt voor Donald Trump in de VS, die wint bij de Republi- keinen, maar tegelijk de partij kansloos maakt bij de presidentsverkiezingen. Dat geldt voor Geert Wilders in Nederland, die piekt in de peilingen, maar kansloos is bij elke coalitie- vorming. Dat geldt voor radicaal-rechtse par- tijen in Scandinavië en in Duitsland. Dat geldt voor de Vrijheidspartij in Oostenrijk en voor de Zwitserse Volkspartij. Dat gold en geldt ook voor Vlaams Belang.
Je kan dat “weinig democratisch” vinden, maar democratie is nu eenmaal een spel van keuzes. Wie buiten het systeem wordt geplaatst, of wie zich daar zelf buiten plaatst, wordt in de laatste rechte lijn naar directe poli- tieke macht uit de wielen gereden. Dat geldt voor al wie zich in de periferie van de politiek positioneert: voor centrumrechts en rechts- conservatief, en nog meer voor radicaal-rechts, rechts-populistisch, rechts-nationalistisch, extreemrechts…
Wie kiest voor die periferie weet dat hij het politieke spel indirect kan beïnvloeden, maar dat hij, zoals een “souffleur” in het toneel, níét zelf op de scène zal verschijnen. Een positie waar Vlaams Belang al vaker voor gekozen heeft. De partij bekoorde een kwart van het electoraat, viel terug en stierf bijna in de oppo- sitie, en zou volgens de jongste peilingen (RTBF en La Libre, zie blz. 11) nu toch weer haar dra- matische score van de verkiezingen van vorig jaar (5,8) verdubbelen (11,9).
“Vlaams Belang is vandaag weer relevant.
Niet programmatorisch, wel politiek-stra- tegisch”, schrijft Jan Segers in Het Laatste Nieuws. De partij van Tom van Grieken staat bij ons voor dezelfde keuzes als het FN: solo- slim of niet? “Een partij heeft alleen toekomst als het partners kan vinden”, aldus de Franse politicoloog Pascal Perrineau. “Door compro-
missen met bondgenoten te sluiten, kan je een meerderheid vormen. Voorlopig slaagt het Front national er niet in de bondgenoten te vin- den door de radicale partijstandpunten.”
Grondstroom
Wie kiest voor een minder extreem profiel mag wel hopen het stuur vast te nemen. Dat is de keuze van de Britse Conservatieven van Cameron, van de N-VA van De Wever. Het valt op hoe De Wever werkt aan een Europees Net- werk om de EU te doen kantelen in conser- vatieve richting. Dat zal wat tijd vragen. Met Cameron lukt het nu al. Straks ook met de CSU (Beieren), de republikeinen van Sarkozy, het Hongaarse Fidesz en de VVD in Nederland?
Ook die meer gematigde partijen mikken op
“de grondstroom”.
Een stap in die richting, of ter plaatse rust aan de extreemrechtse kant, dat is de ver- scheurende keuze voor (te) radicale partijen.
Meespelen in die vijver lukt de ultra’s niet met wat make-up, misschien wel met een grondi- ger facelift.
Marine le Pen had het in haar commen- taar na de verkiezingen over “de genade- loze opmars” van haar partij. “Niets kan ons nu nog stoppen!” Haar enthousiasme wordt door gelijkgezinden her en der in Europa ferm gedeeld. Leidt dat tot direct succes? Er zijn redenen om daaraan te twijfelen.
Met hoeveel schranderheid zullen de voor- mannen van alle varianten van rechts inspe- len op de wind van woede die nu door Europa waait? Met hoeveel vernuft zullen ze zich fel- ler afzetten tegen progressieve en politiek cor- rect media en partijen? Hoe slim werken ze een strategie uit voor een radicalere aanpak van de problemen (de economische crisis, de financi- ele implosie van de EU, hyperimmigratie, ter- reur, de fatale klappen van het multicultura- lisme in de nek van elke identiteit…)?
Als de Le Pens en hun gelijkgezinden elders in Europa bijsturen, niet met de neus naar fana- tisme, maar naar pragmatisme, kunnen ze mee de macht breken van de progressieve minder- heid en de meerderheid uit de onmacht halen.
Is het dat wat telt?
Wil je weten wat objectieve journalistiek is? Herbekijk even de VRT-uitzending van vorige zaterdagavond, met in de glansrol Ivan Ollevier. Je haalt eerst hier of daar een onbekende voor de microfoon en je laat die zeggen dat het FN een neonazipartij is, en je laat vooraf en nadien in de studio secondenlang een foto van Marine le Pen in beeld bren- gen, waarbij de felle Franse met de rechterarm gestrekt de Vlaamse huiskamers groet.
Door Europa waait de wind van woede
Can’t stump the Trump
Waarom Donald Trump niet de idioot is die onze media ervan maken.
Een uitgebreide analyse zoals u ze nergens anders las! Blz.13
De kerstman
is op komst
Actueel
17 december 2015
2
Uit de smalle beursstraat
Daar is de inflatie weer
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Geen woorden
maar daden!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Afrikaneruniversiteiten in de branding
De Zuid-Afrikaanse universitaire wereld heeft zich dit jaar in de belangstelling gewerkt.
Eerst was er – in april/mei – de commotie rond de aanwezigheid van “apartheids- en koloniale” beelden op de campussen, wat onder meer leidde tot het verwijderen van het beeld van Cecil Rhodes aan de universiteit van Kaapstad.
Dan kwam - in september/oktober - het pro- test tegen de verhoging van de inschrijvings- gelden. Intussen kwam uit Stellenbosch het nieuws dat ook daar het gebruik van het Afri- kaans op de helling wordt gezet.
De vijf
Onder het blanke bewind waren er in Zuid- Afrika vijf Afrikaanstalige universiteiten: Stel- lenbosch (de Maties), de universiteit van de Oranje Vrijstaat (de Kovsies), de christelijke universiteit in Potchefstroom (de Pukke), Pre- toria (de Tukkies) en de Rand Afrikaans Uni- versiteit in Johannesburg. Daarnaast waren er Engelstalige instellingen (zoals de universiteit van Kaapstad, en die van de Witwatersrand) terwijl tevens universiteiten werden opge- richt die, althans aanvankelijk, alleen waren bestemd voor zwarten (o.a. Turfloop, Zoeloe- land), kleurlingen (aan de Kaap) en Indiërs (Durban). Het medium van die groep univer- siteiten was hoofdzakelijk Engels.
Na de machtsovername door het ANC in 1994 veranderde het plaatje. De universiteiten werden voortaan voor iedereen opengesteld.
Langzaam maar zeker sijpelde het Engels als onderrichtstaal in de Afrikaanstalige instellin- gen binnen. Dikwijls gebeurde dat als gevolg van fusies. Zo was Potchefstroom tot 2004 een zuiver Afrikaanstalige universiteit, maar dat jaar werd het een onderdeel van de Universiteit van Noordwes, welke drie campussen omvat.
Het betekende het einde van het christelijk karakter van Potchefstroom; tevens werden de lessen voortaan ook vertolkt in het Engels en Setswana. En met de aanstelling in 2014 van de niet bepaald Afrikaansgezinde profes- sor Dan Kgwadi tot vicekanselier lijkt het Afri- kaans meer en meer in de verdrukking te raken.
Volgend jaar zou althans het belang van het Engels worden vergroot. Een soortgelijk verhaal in de Rand Afrikaans Universiteit. Ook die aan- vankelijk puur Afrikaanstalige instelling werd in 2004 met niet-blanke campussen samenge- voegd, waardoor niet alleen de naam veran- derde in Universiteit van Johannesburg, maar ook lessen in het Engels meer en meer begon- nen te domineren.
Aan de Universiteit van de Vrijstaat bestaat heden nog onderricht in beide talen in de bachelorstudies, daarna wordt op Engels over- geschakeld, maar er zouden plannen zijn om in 2017 nog enkel Engels te gebruiken. In Pretoria, waar intussen ook beide talen als medium in gebruik zijn, kwamen soortgelijke alarmerende
berichten naar buiten, zij het dat die achteraf werden ontkend.
Stellenbosch
Het was echter vooral Stellenbosch dat zich in de kijker wist te werken. Gebeurde ook daar sinds 1994 een verengelsing in fasen, dan kwam de zaak in april dit jaar in een stroomver- snelling met de oprichting van Open Stellen- bosch, een organisatie die militante studenten, mensen van de staf en andere personeelsleden omvat. Onder het motto dat de taalpolitiek van de universiteit (lees: het Afrikaanstalige karak- ter) vele – vooral zwarte – studenten uitsluit, werd geëist dat aan dat “racisme” en “overblijf- sel van de apartheid” een eind werd gemaakt.
De zaak kwam in november jongstleden tot een climax, toen OS-aanhangers voor sociale eisen in Stellenbosch op straat kwamen en in het stadje vernielingen aanrichtten, waarna de oproerpolitie ingreep.
Reeds in november 2014 had de universi- teitsraad zich uitgesproken voor een nieuwe taalpolitiek, waarbij voorgesteld werd Afri- kaans en Engels op gelijke voet te plaatsen.
Toen echter recentelijk een nieuwe rector werd benoemd, professor Wim de Villiers, zag het ernaar uit dat de militante studenten hun zin zouden krijgen.
Er werd voorgesteld bij de opening van het nieuwe academiejaar in januari 2016 het Engels als voornaamste onderwijsmedium te gebruiken, weliswaar met “verhoogde steun aan Afrikaans en Xhosa”. Ook zou Engels de taal worden van de administratie en van de dien- sten, en bij vergaderingen worden gebruikt.
Werden die voorstellen door de senaat van de universiteit goedgekeurd, dan stak achteraf de universiteitsraad er toch een stokje voor. Nu spreekt men van een vaste positie voor het Afrikaans, zij het dat het gebruik van Engels en Xhosa eveneens zou worden “bevorderd”.
Hoe dan ook, aan het uitsluitend Afrikaansta- lig karakter van Stellenbosch kwam daarmee een eind.
Reacties
De verengelsing van de oorspronkelijk Afri- kaanstalige universiteiten is al jaren aan de gang. Immers, het regerende ANC – nu bij monde van haar minister voor Hoger Onder- wijs, de communist Blade Nzimande, is van oordeel dat onderricht enkel in het Afrikaans een vorm van racisme is, en dat Engels de over- heersende taal van het land is. Volgens hem
moeten alle onderwijsinstellingen het Engels gebruiken zodat ze voor iedereen toegankelijk zijn. Recentelijk was er nog zijn verzet tegen Academia, een instelling opgericht door de vak- bond Solidariteit die zich inzet voor de minder- heden in het land, en die in 2020 een volwaar- dige operationele universiteit moet zijn met het Afrikaans als voertaal.
Van zijn kant verdedigde rector De Villiers zijn aanvankelijke beslissing met het argument dat 55 procent van de studenten in Stellen- bosch Engelstalig is en slechts 32 procent het Afrikaans als moedertaal gebruikt. Hij werd daarin gesteund door een handtekeningenac- tie onder zijn personeel, die 226 namen achter zich kreeg. Ook hier klonken de klassieke argu- menten, dat door het gebruik van het Engels de universiteit meer open zou staan voor iedereen zonder sociaal onderscheid en zonder onder- scheid van cultuur of taal, alsook voor buiten- landse studenten. Er kwam ook tegenwind van Solidariteit en de FW De Klerkstichting, terwijl de bekende – en destijds dissidente – dichter Breyten Breytenbach sprak van een opportu- nistische en domme beslissing. Uiteraard viel het niet in de smaak van de vereniging Adam Tas, die zich inzet voor het behoud van het Afri- kaans als medium in Stellenbosch.
En in een persverklaring midden november merkte Pieter Mulder, leider van het Vrijheids- front Plus, de Afrikanernationalistische partij, terecht op dat met 6,8 miljoen sprekers het Afrikaans de derde belangrijkste taal van het land is, na Zoeloe en Xhosa, en het de meerder- heidstaal is in de provincies West-Kaap (waar Stellenbosch ligt) en Noord-Kaap. Tevens zijn twee van de drie universiteiten in die West- Kaap (waaronder de Universiteit van Kaap- stad) reeds Engels. Mulder vroeg zich dan ook af: zijn twee puur Afrikaanstalige campussen op een totaal van meer dan dertig universitei- ten of instellingen op dat niveau in het ganse land teveel gevraagd? ReizigeR
Na een aantal jaren van zeer beperkte prijsstijgingen zullen we in 2016 opnieuw geconfronteerd worden met inflatie. Wellicht zal die hier oplopen tot 1,9 procent. Wat nog altijd onder de doelstellingen is van de Europese Cen- trale Bank. Die ziet 2 procent inflatie als het beste smeer- middel voor de economie. Al zou het goed zijn dat de Bel- gische inflatie niet veel hoger gaat.
In 2014 bedroeg de inflatie in België amper 0,5 procent. Dit jaar zal de stijging van de prijzen afklokken op 0,6 procent.
Een gevolg van de lage olieprijzen, het spaargedrag van de inwoners van België en de gebrekkige bedrijfsinvesteringen.
Consumenten en ondernemingen zijn terughoudend om het geld te laten rollen en dat vertaalt zich in een lage inflatie. De aanhoudende renteverlagingen van de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt hebben daar geen verandering in gebracht, evenmin als de verschillende methodes om geld in de economie te stoppen. Er is nog altijd te weinig vertrouwen om de economie aan te zwengelen. Het expansiebeleid van de Europese Centrale Bank heeft dat geld vooral naar hoog- renderende beleggingen gesluisd, zoals aandelen. Het mone- taire beleid creëert vooral zeepbellen. Zo worden technologie- bedrijven die nog niet beursgenoteerd zijn overgewaardeerd.
Maar zie, volgens de recentste prognoses van de Nationale Bank van België (NBB) zou de Belgische inflatie volgend jaar plots stijgen van 0,6 naar 1,9 procent. In 2017 zou de levens- duurte stijgen met 1,7 procent. Goed nieuws, zou men denken.
België komt op die manier immers in de buurt van de ECB- doelstellingen voor inflatie: 2 procent. Inflatie moet er volgens veel economen zijn, want dit is het smeermiddel voor de eco- nomie. Als de prijzen stijgen, zullen de mensen geneigd zijn hun spaargeld - vaak uitgestelde consumptie op een rekening
- uit te geven. En bedrijven zullen investeren omdat ze dankzij de hogere prijzen meer winst kunnen maken. Maar de euforie van een hogere inflatie is vaak van korte duur. Zoals de Ameri- kaanse econoom Milton Friedman ooit zei: inflatie is als alco- holisme, enkel in het begin lijkt het leuk.
Inderdaad, de hogere Belgische inflatie zal sneller dan ver- wacht nadelige effecten hebben op de economie. Om dat te begrijpen, moeten we kijken naar de oorzaken van die geste- gen levensduurte. Volgens de Nationale Bank neemt de infla- tie toe omwille van de stijging van de olieprijzen maar ook en vooral omwille van een aantal indirecte belastingen: de hogere accijnzen op tabak en alcohol, de hogere btw op elek- triciteit, de Turteltaks, allerlei regionale prijsstijgingen zoals een busabonnement, de hogere btw voor verbouwingen in huizen jonger dan tien jaar,… Al deze maatregelen zijn nut-
tig en noodzakelijk omdat ze ofwel passen in het beleid van de Vlaamse regering om een einde te maken aan de gratis- politiek van paars, ofwel omdat ze een onderdeel zijn van de zogenaamde federale taxshift. In dat laatste geval worden lagere loonkosten voor de bedrijven (wat jobs moet opleveren) en de lagere personenbelasting (wat werken aantrekkelijker moet maken) gecompenseerd door onder meer hogere con- sumptiebelastingen. Die taksen doen de prijzen van bepaalde producten stijgen, en daardoor neemt de index van de con- sumptieprijzen toe. Een aantal van die prijsstijgingen wegen door in de zogenaamde gezondheidsindex. Wanneer ook die stijgt, zullen de lonen opwaarts moeten worden aangepast door het in België zo goed als unieke systeem van de auto- matische loonindexering.
De totale loonkosten van de bedrijven zullen dus stijgen door een versnelde verhoging van de lonen. Daardoor zullen onze bedrijven aan concurrentiekracht ten opzichte van de buurlanden inboeten, want daar stijgen de lonen niet auto- matisch met de levensduurte. Dat systeem van automatische loonindexering werd vorig jaar even “on hold” gezet door de indexsprong die de regering doorgevoerd heeft. Bij een prijs- stijging zouden de lonen niet worden aangepast tot een geac- cumuleerde inflatie van 2 procent wordt bereikt. Het effect van die maatregel zal door de hogere inflatie tegen de lente van 2016 zijn uitgewerkt.
Om de effecten van de hogere belastingen op de indexe- ring te compenseren, zou er eigenlijk een tweede indexsprong moeten worden doorgevoerd. Maar dat is voor de CD&V wel- licht onbespreekbaar. Terwijl N-VA en Open Vld er wellicht voor zijn. Na nieuwjaar zullen binnen de federale regering opnieuw harde discussies gevoerd worden.
Angélique VAnderstrAeten
De kreet van Valls
In het ‘entre-deux-tours’ van de Franse regionale verkiezingen viel voor- namelijk de hysterische uithaal op van premier Manuel Valls, die zonder ver- pinken verklaarde dat een eventuele machtsovername van het FN in één of meer regio’s zou leiden tot een burger- oorlog.
De media namen van die kreet akte zon- der veel vragen te stellen. Nochtans was de uitspraak ongehoord.
Hoogstwaarschijnlijk probeerde Valls enkel maar de kiezers schrik aan te jagen voor de eventuele gevolgen van een over- winning van het FN in de tweede ronde.
Zijn verklaring mist immers elke grond.
Het FN bestuurt al een tijdje meerdere steden en gemeenten, en nergens heeft dat tot enige onrust van betekenis geleid, laat staan een burgeroorlog. Eigenlijk zou Valls gewoon moeten worden weggela- chen, maar dat gebeurde natuurlijk niet.
Maar laten we ervan uitgaan dat Valls oprecht gelooft dat indien het FN in een ganse regio aan de macht komt, dat inder- daad tot grote ongeregeldheden zou lei- den. Zoiets roept dan een heleboel vragen op. Wie zou dan de boel op stelten zet- ten? Toch niet het FN, dat er alle baat bij zou hebben dat een machtsovername in alle rust en kalmte verloopt. Dat weet Valls ook wel. Misschien ving hij signalen op uit zijn eigen linkse achterban? Dat zou dan betekenen dat een deel van de linkerzijde bereid is tot gewelddadig verzet in het geval het FN een regio zou veroveren. Als de premier zo’n vermoeden heeft, is dat ernstig. Maar niemand die het hem vroeg.
Het zou ook kunnen dat Valls eerder doelde op het suburbane immigranten- proletariaat, waar zowel de criminaliteit als het islamfundamentalisme welig tiert.
Vermoedt hij dat bij een hardere politieke koers de vlam daar in de pan kan doen slaan? Betekent dat dan dat de huidige beleidvoerders gewoon schrik hebben om in de banlieues te doen wat moet gedaan worden? Alweer is het gissen, want geen enkele journalist stelde Valls die vragen.
De dramatiek die Valls handelsmerk is geworden – getuige zijn veelvuldige aan- varingen met Marion le Pen in de Assem- blée –, moest dienen om een FN-overwin- ning in de tweede ronde te verhinderen.
De media speelden dat spelletje mee, en met succes, want het Front national haalde nergens een meerderheid. Maar het was een ontluisterend schouwspel.
Actueel 17 december 2015 3
Altijd met goesting
Mevrouw de hoofdvogelafschieter, Met nog meer ijver dan pakweg Hilde Crevits probeert gij op het politieke forum altijd de gemotiveerde, overenthousiaste en bezielde kleuterleidster uit te hangen, om de perceptie te creëren dat gij en uw politieke familie er voluit voor gaan en zelfs met veel goesting. De al dan niet geveinsde gedre- venheid die gij dan tentoonspreidt, wil wer- velend en wervend zijn om het land en zijn burgers op te stuwen in de vaart der volkeren.
Hoewel gij dapper volhoudt, vertaalt zich dat niet echt in electoraal succes. De liberalen hadden ooit véél meer zetels in de praatba- rakken. Ook de peilingen duiden niet echt in de richting van een wakker geschudde bevol- king die alles laat vallen om mee te stappen in uw verhaal van de goesting. Vooralsnog is er van een ‘triumph des Willens’ niet veel te merken.
En dat zal nog wel een tijdje uitblijven, als wij vorige week uw onwaarschijnlijk voorstel hoorden over de wijze waarop gij de radica- lisering wilt tegengaan door meer alloch- tone politieagenten aan te werven, zelfs als zij (nog) geen Nederlands spreken of geen diploma in handen hebben. Als dat de wijze is waarop gij het hoofdstuk ‘Inhaalbeweging diversiteit in het politiekorps’ uit uw partij- programma wilt realiseren, dan denk ik in alle onbescheidenheid dat gij niet goed bezig zijt. Meer nog: dat gij de hoofdvogel van de politieke verdwazing hebt afgeschoten. Uw woorden waren nog niet koud of er steeg hoongelach op. Het Laatste (Blauwe) Nieuws kraakte uw voorstel af, net als de politie- vakbonden en een flink deel van de goege- meente. Vanuit politieke hoek vuurde Koen- raad Degroote van de N-VA een ‘Panzerfaust’
van jewelste af, waarna er alleen nog wat rook overbleef van uw niet al te lumineuze voorstel. “Onzin.” “Ondoordacht en onhaal- baar.” “Uitholling van het beroep.” “Te gek voor woorden.” “Een fout signaal.” En dan bleef Koenraad nog beleefd. Maar uw voor- stel was wel met wortel en tak uitgeroeid. En maar goed ook.
Wees even serieus, Gwendolyneke. Gaan we morgen allochtone verplegers (m/v) en dokters aanwerven die pas nadien onze taal en de beginselen van EHBO en geneeskunde zullen moeten verwerven? Of belastingin- specteurs die nog moeten leren in onze taal te rekenen? Of laboranten die de knepen van de scheikunde wel zullen onder de knie krij- gen nadat ze Nederlands hebben leren spre-
ken? Of brandweerlui die de hulpverlenings- technieken wel al doende zullen leren? Ja, ik maak er een beetje een karikatuur van, maar gij zijt er wel mee begonnen!
Ik denk dat er in Vlaanderen nog weini- gen zijn die iets tegen diversiteit op de werk- vloer hebben. De samenleving is nu een- maal geworden tot wat ze is. Maar werken met quota en positieve discriminatie is de wereld en het grondwettelijk gelijkheidsbe- ginsel op zijn kop zetten. Diploma’s bezitten, de taal spreken en aan een reeks specifieke voorwaarden voldoen, is een regel die voor iedereen moet gelden. Anders zetten we heel onze samenleving op een hellend vlak.
Ik moest onwillekeurig denken aan de Springbokken, het Zuid-Afrikaanse rug- byteam. Rugby is van oudsher een ‘witte’
sport, terwijl voetbal daar een ‘zwarte’ sport is. Men heeft daar nu een zogenaamd ‘trans- formatieprogramma’ opgezet; tegen 2019 moet zo’n 50 procent niet-blanken in de ploeg opgenomen zijn, en van die 50 pro- cent moeten er uiteindelijk 60 procent zwar- ten zijn. Over één ding wordt in heel dat plan niet meer gesproken: kwaliteit en competen- tie. Onbegrijpelijk, terwijl in Zuid-Afrika nie- mand het nog moeilijk heeft met ‘meerkleu- rige ploegen’. Uw voorstellen komen dan ook dicht in de buurt van zo’n onverstandig rede- nering. Voor mij is het zo klaar als een klontje dat iedereen dezelfde rechten en plichten heeft, en aan een aantal minimumvoorwaar- den moet voldoen om een post of een job in te kunnen nemen. Daaraan morrelen, zoals in uw politievoorstel, is de objectiviteit en het gelijkheidsbeginsel zwaar op de helling zet- ten. Voor elke job en elke verantwoordelijk- heid moeten gewoon de besten, de meest bekwamen en zij die voldoen aan een reeks voorwaarden gekozen worden, welke kleur zij ook hebben. Zo simpel is dat.
Uw politieke goesting heeft u verblind laten wegdrijven van de realiteit. Zij die u gedogen aan het hoofd van hun partij – ik bedoel de Dewaels, de De Guchten en de Verhofstadts – hebben zeker eens in hun vuist gelachen bij uw voorstel. Ik ben er niet- temin zeker van dat ge hen dat geen tweede keer zult moeten lappen. Ga even zitten, Gwendolyn, adem eens diep en kom weer bij uw positieven. Gebruik gewoon terug uw gezond verstand. De goesting komt dan wel weer vanzelf terug. En de kiezers misschien ook.
Briefje aan Gwendolyn Rutten
De congressen zullen sneller vergeten zijn dan de paarse partijen het graag hadden gezien. De concurrentie van de klimaattop en de Franse regioverkiezingen is maar één ver- klaring. Belangrijker, lijkt ons, is de bijzondere bleekheid van de rode en blauwe boodschap.
En de lelijkheid van de verpakking ervan. Of wordt u meteen wild van congrestitels als
‘Jij maakt morgen’ (sp.a) of ‘Mensen sterker maken’ (Open Vld)?
Knal in het midden
Helaas voor liberalen en socialisten, ze heb- ben (voorlopig) geen verhaal, dus een profile- ringsprobleem. De liberalen schreeuwen om aandacht naast de electoraal veel sterkere rechts-conservatieve N-VA, die bovendien de ‘sterke’ departementen (Defensie, Bin- nenlandse Zaken, Asiel) in handen heeft. Ze krijgen die aandacht, maar de blauwe bood- schap flopt. Blijkbaar zoeken ze nu hun plek in het centrum. Aan de rechterzijde valt er met N-VA en verderop Vlaams Belang wei- nig te rapen.
Op het congres domineerden de thema’s migratie en onderwijs. Zeker als het over migratie gaat, zit Open Vld volgens voorzit- ter Gwendolyn Rutten “knal in het midden”
tussen rechts en links. Maar daar botst de par- tij dan meteen op de in het centrum geposi- tioneerde CD&V… Haar pogingen om haar partij progressiever en linkser te positione- ren, (“Ik ben Bart de Wever niet.”) zijn wat zielig. “Zij die hier zijn en blijven”, koppelde ze aan een pleidooi voor minder racisme en meer integratie.
Politiek correct, dat wel, maar intellectueel nogal banaal. Haar uitval naar De Wever was erg déjà vu: “Ofwel zijn het de Walen, ofwel de vreemdelingen.” Ook het voorstel “jonge Belgen met buitenlandse roots” meer kan- sen te geven, ook bij de politie, zelfs zonder middelbaar diploma en zonder kennis van het Nederlands, was het centrum voorbij. Zelfs de socialisten zien dat niet zitten.
Onderwijs
Bij de liberalen domineerde onderwijs het congres. Ook op dat thema wil de partij het verschil maken met N-VA, onder meer via
‘meertaligheid’ en met een lekker positief klinkend pleidooi voor “gelijke kansen voor ieder kind”, want die N-VA’ers “houden vast aan een zeker eliteonderwijs…”. Open Vld lijkt zich alweer van kleur te vergissen.
Het liberale voorstel om kindergeld (zon- der sancties dan wel) te koppelen aan een verplichte inschrijvingsplicht op school vanaf 3 jaar behoort wel tot de jacht op het midden- veld. Maar ook hiermee kreeg Rutten met- een CD&V over zich heen, en op het congres veel tegenwind van Jong VLD en het Libe- raal Vlaams Studentenverbond (LVS), voor wie verplichtingen bij een liberale partij pas- sen als een tang op een varken. Conclusie:
die materie wordt “later” uitgewerkt tijdens een studiedag en op een themacongres…
We zullen zien.
Andere congrespunten (liberaliseren open- baar vervoer, privatiseren van de openbare vervoersmaatschappijen, eengemaakt statuut voor werknemers, zelfstandigen en ambtena- ren, meer flexi-jobs, vrije openingsuren van handelszaken, rechtstreekse verkiezing van de burgemeester, afschaffing van stemplicht en lijststem, rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden, et cetera) zijn klassiekere libe- rale recepten. Hiermee zal blauw geen pot- ten breken.
De socialisten
Zitten de liberalen met een profileringspro- bleem, dat is dat niet anders bij de socialisten.
Voorzitter John Crombez draaide vorige week de obligate rondjes rond het klassiek linkse dogma dat de problemen van migranten en
radicalisering vooral een gevolg zijn van “dis- criminatie op de arbeidsmarkt, bij politie, hoger gediplomeerden, op huurmarkt…”
Maar in deze tijden moet het toch even wat
“flinkser”, moet men bij sp.a hebben gedacht.
Bijvoorbeeld met het heropvissen van een voorstel over een eengemaakte politiezone in Brussel. Een voorstel waarmee Crombez en zijn socialisten zich evenwel niet kunnen onderscheiden van de Vlaamse regeringspar- tijen. Hij kreeg hiervoor al meteen de steun van Rutten. Dat is evenwel communautaire splijtstof. Meteen dreigde zusterpartij PS ermee de Vlaamse socialisten van de Brus- selse lijsten te gooien. En nu?
Voor het overige bleken de socialisten op hun congres vooral in staat volstrekt onbe- nullige voorstellen op tafel te gooien. Crom- bez toonde zich – geeuw – kritisch over “de particratie”. Daarom wil hij zelfs beknibbelen op zijn eigen macht. Formidabel. Daar zal veel volk komen naar kijken.
Als Crombez, compleet inspiratieloos, hoopt te scoren met kritiek op het vele gekib- bel binnen de meerderheid, dan heeft hij vooral een communicatieprobleem. Immers, de overgrote meerderheid van die Vlaamse kiezers lust zijn pap niet, zo leert ons verkie- zing na verkiezing, peiling na peiling.
Hetzelfde geldt voor de litanie over fun- damentele sociale ongelijkheid. Hij vergeet in al zijn politieke correctheid toe te geven dat die ongelijkheid – onder meer – veel te maken heeft met de instroom van almaar meer nieuwkomers, die ons sociaal stelsel (onderwijs, gezondheidszorg, uitkeringen) en onze samenleving (veiligheid, cultuur…) onder druk zetten. Helaas voor Crombez is het juist de werkende klasse die dat wél goed beseft. Dáár zit het probleem van de socia- listen.
Verwaarloosd
Hetzelfde oude verhaal vertelde Johan vande Lanotte in De Zondag. De radicali- sering in Brussel? Die heeft niets te maken met Moureaux, wel met de torenhoge jeugd- werkloosheid - “dertig procent van de jonge- ren hangt doelloos rond” - en alles met de
“afstand tussen autochtonen en allochtonen”.
Er bestaan allicht geen betere manieren om te zeggen dat je als politicus volledig faalde. Was Vande Lanotte de jongste twintig jaar niet prominent aanwezig in de Wetstraat?
Hij was vicepremier, minister van Maatschap- pelijke Integratie, van Begroting, et cetera.
Verregaande politieke blindheid? Louis Tob- back, burgemeester van Leuven, gaf in Knack wel toe dat de socialisten het thema te lang verwaarloosd hebben. Misschien moeten de socialisten eerst maar eens onderling de vio- len stemmen.
De sp.a wil het allesoverheersende veilig- heidsthema niet overlaten aan rechts. Op het sp.a-congres werd uitgepakt met voorstel- len voor een nieuw veiligheidsbeleid. Voorop een efficiënte federale veiligheidsdienst (Bel- gian Homeland Security, oef), die moet zor- gen voor meer samenwerking tussen gerecht, politie, leger en OCAD. Wie kan daar nu tegen zijn? Voorts wil de sp.a een superdatabank waarin “signalen” van leraars, ouders en poli- tie kunnen worden gedeponeerd, en actie tegen de politieke islam en de financiering en sluiting van haatmoskeeën. Weinig specta- culair, niet “typisch” socialistisch. Maar even- min een wervend nieuw en rationeel verhaal.
De sp.a blijft, opgejaagd door Groen, ver- lamd door het blijvend geloof in de klassieke recepten: het almaar rondstrooien van geld, middelen en overheidspersoneel (gemeen- schapswerkers, welzijnswerkers, sociale infrastructuur en voorzieningen) om de wor- tels van alle kwaad te bestrijden. In 2015 duwt ze hiermee zichzelf naar de marge.
AnjA Pieters
Inspiratieloos
op zoek naar herstel
Er was een tijd dat liberalen en socialisten de paarse macht deelden. Daar is al geruime tijd geen sprake meer van. Volgens de peiling van vorige week van RTBF en La Libre Belgique zijn sp.a (14,4 procent) en Open Vld (12,6 procent) nog net iets min- der klein dan Vlaams Belang (11,9) en Groen (11,6). De congressen van beide partijen vorig weekend hadden een pril begin van heropstanding moeten zijn. Door belangrij- ker internationaal nieuws werden ze evenwel in een hoekje van het nieuws gejaagd.
Test Aankoop in het verzet
Consumentenorganisatie Test Aankoop vordert, voor ons volkomen terecht, veertien mil- joen euro van de NMBS in naam van zo’n 350.000 door recente treinstakingen gepeste pen- delaars. Ook al zou een vergoeding van 40 euro voor acht stakingsdagen amper een troost- prijs zijn voor de schade en het ongemak geleden door die duizenden abonnees, als signaal kan de vordering tellen. De door de op hol geslagen spoorbonden geplande vijf stakings- dagen in januari indachtig, is het voor de federale regering een aanrader in de voetsporen van Test Aankoop te lopen. Niemand, enkele overbetaalde idioten die de NMBS van binnen doen wegrotten uitgezonderd, die er aanstoot aan zou nemen.
Nieuwsfeit van de week
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
17 december 2015
4
Niet langer onnoemelijke feiten
Voor De Mechelse Kerjeuze heb ik nog eens de kranten doorgenomen over de tijd toen een golf van angst het Mechelse over- spoelde. Weer viel het verschil op tussen toen en vandaag. Op 18 oktober 1971 wordt in de randgemeente Muizen het dienstmeisje van een Mechelse textielbaron vermoord.
Eerste opvallend feit: in die jaren worden alle namen en adressen nog zonder schroom genoemd en blijkbaar is ramptoerisme nog geen nationale sport. Muizen is op dat ogen- blik een zelfstandige gemeente in de provin- cie Brabant, nog geen fusiegemeente van Mechelen in de provincie Antwerpen. Dus voert de Bewakings- en Opsporingsbrigade (BOB) van het vijftien kilometer verder gele- gen Vilvoorde het onderzoek.
Tweede opvallend feit: het slachtoffer is 18 en heeft “een gerechtelijk verleden”. Ado- lescenten worden eerst meerderjarig op 21 en ouders en familieleden kunnen naar de rechter stappen wegens “weerspannigheid”,
“slechte vrienden” of “een slechte omgeving”.
Omdat het meisje vriendjes had, stond ze onder toezicht van de jeugdrechter. De Gazet van Mechelen (filiaal van GvA) meldt dat ze al lang geen “verdachte” vrienden meer ont- moette. Datzelfde jaar help ik een vriend die in de Molenstraat in Kontich een bioscoop uitbaat. Eén keer per jaar mag hij een bal organiseren. De politie valt binnen. Minis- ter van Justitie Vranckx (socialist) oordeelt dat de zedelijkheid van de jeugd in gevaar is, zodat organisatoren die meisjes jonger dan 18 op een bal toelaten zwaar beboet worden.
We hebben onze voorzorgen genomen, maar het bal is natuurlijk een sof. In die misdaad- loze tijden is een moord nieuws, maar alles wordt nog niet tot in het oneindige uitgespit.
Een auto-ongeval met drie doden krijgt in de krant evenveel ruimte.
Maar vergeleken met een decade tevoren is er wel iets veranderd. De bekende jour- nalist van Het Nieuwsblad en De Standaard Louis de Lentdecker vertelde me ooit dat hij tot ongeveer 1968 altijd de woorden “onnoe- melijke feiten” moest gebruiken bij een sek- suele misdaad. In 1971 kan men wel schrij- ven over een ontkleed lijk dat afgemaakt is met messteken.
Over de gruwelijke beten in het meisjes- lichaam staat nog geen woord geschreven.
Misschien zwijgt het parket, of anders vraagt het gerecht de zeer goed ingelichte journa- list Piet Langenus dat gruwelijke detail niet te publiceren. Opvallend: er is nog tijd en per- soneel om een grondig onderzoek te voeren.
Tweehonderd mensen worden ondervraagd.
Zonder succes. DNA-onderzoek bestaat nog niet.
Hogere kringen
Af en toe verschijnt een vervolgberichtje dat er geen schot in het onderzoek komt. Maar op 22 december volgt een tweede moord, en deze keer is niet alleen het Mechelse in shock. Het slachtoffer is de 43-jarige vrouw van Frans van Isacker. De man is rechtendo- cent aan de RUG en op dat moment een zeer bekende literator.
Zijn oudere broer is de ook al bekende his- toricus en jezuïet Karel, en de broers zijn de zonen van een gewezen christendemocra- tisch minister. Onmiddellijk is het iedereen duidelijk dat dezelfde dader heeft toegesla- gen. De moord is wel gepleegd op Mechels grondgebied, maar tweehonderd meter ver- der begint Muizen. Tussen de plaats delict van de eerste moord en die van de tweede moord bedraagt de afstand minder dan een kilome- ter. Dat betekent dat de Mechelse speurders dit onderzoek voeren en uit latere krantenbe- richten blijkt dat de samenwerking tussen de korpsen uit Mechelen en Vilvoorde niet altijd even soepel verloopt.
Weer worden pijnlijke details onthuld, zoals het feit dat Frans van Isacker zelf het ontklede en vermoorde lichaam vond. De kranten zien er geen graten in tijdens de uitvaartmis en op het kerkhof de familie in close-up te fotograferen. Karel van Isacker
probeert toch troostende woorden te vin- den voor het ontroostbare. Deze keer spant het gerecht een nog wijder net. Mijn latere tv- collega Emiel Goelen fietst soms van Bonhei- den via Muizen naar Mechelen; hij wordt op de rooster gelegd. Op zeker ogenblik moe- ten zelfs alle mannen in het Mechelse die aan het scheiden zijn naar de rijkswacht, om hun tijdsgebruik te controleren. Radio en tele- visie vinden zich in die tijd nog te goed om uitgebreid over een moord te berichten. In 1979 gebruikt Jos Bouveroux één zinnetje om te melden dat in Sint-Amandsberg vijf men- sen vermoord zijn (de zaak-Horion-Feneulle).
Maar de kranten zijn niet zo terughoudend en ze wakkeren allerlei geruchten aan, want een paar speurders klappen uit de biecht en doen onvrijwillig een duit in het sensatie- zakje. Er zijn zogenaamd indicaties dat de dader zeer goed het tijdsgebruik van het ver- moorde meisje kende.
Daarenboven zijn in haar hand een paar grijze haren gevonden. De Gazet meldt zelfs dat er een verband kan bestaan tussen de
“hogere kringen” waartoe de vrouw van Van Isacker behoorde en de “hogere krin- gen” waarvoor het meisje werkte. Daar blijkt achteraf allemaal niets van aan, maar op dat ogenblik slaat de paniek in het Mechelse toe, want er loopt blijkbaar een “Jack the Ripper”
rond en die krijgt in het roddelcircuit een naam: de textielbaron van wie iedereen de grote winkels in de Bruul kent.
De Pruimelaarstraat
Op zondag 19 maart 1972 volgt een nieuwe schok. Deze keer is in Bonheiden een meisje vermoord. Haar verminkte lijk wordt gevonden door Lode van Dievel, de jeugdige conservator van een vogelreservaat. De ont- knoping volgt echter meteen, want ’s avonds meldt de radio kort dat een verdachte gear- resteerd is.
Het is de 20-jarige Bonheidenaar Staf van Eyken, die schijnbaar ongeïnteresseerd voorbij de inderhaast opgetrommelde speur- ders fietst. Zijn identiteit wordt genoteerd en diezelfde namiddag vindt men al bewij- zen. Bovendien staat zijn naam op een lijst van jongens die de avond tevoren op het feestje waren waar hij zijn laatste slachtoffer ontmoette. Even later bekent hij een vierde moord. Echter, hij weet niet dat zijn slachtof- fer het overleefd heeft.
De pers spit verder en ontdekt dat mevrouw Van Isacker een eerste aanranding met moeite overleefde, maar te verzwakt was om hulp te zoeken; de dader keerde een paar uur later naar die plaats terug en vermoordde haar. Het bekende zwartepietenspel wordt gespeeld, want Van Eyken heeft een behoor- lijk dossier en de onderzoeksrechter beschul- digt Bonheiden dat ze hem niet op de hoogte brachten. In 1974 wordt Van Eyken tot de doodstraf veroordeeld, maar zelfs dan wor- den niet alle gruwelijke details bekendge- maakt omdat het gerecht de familieleden wil beschermen.
Van Eyken mag later zijn versie geven in het boek “Ik heb een mens vermoord” van Machteld Libert, wat leidt tot een klacht van de familie van het vermoorde meisje omdat Libert wat naïef sommige beweringen van de dader neerschrijft. Wel vermeldt ze dat de bewaker van Van Eyken zijn aantal aanrandin- gen op… tachtig schat.
Lode van Dievel, die het derde slachtoffer vindt, is de oom van VRT-journalist Louis, die over de gebeurtenissen een roman schrijft. In zijn “De Pruimelaarstraat” (een Bonheidense Kapellekensbaan) geeft hij echter belang- rijke details die nergens anders te vinden zijn.
Mijn nicht woont al jaren in de doodlo- pende straat waar Van Eyken indertijd werd opgepakt. Bij iedere media-opstoot verschijnt daar onbekend volk. De dader geniet eenen- twintig jaar lang van penitentiair verlof, maar in 2006 schaft justitieminister Onkelinx zijn zes dagen af. Voor zover we weten, heeft hij sindsdien geen voet meer buiten de gevan- genis gezet.
Jan neckers
De vampier van Muizen
Hij is nu 65 en zit al meer dan vierenveertig jaar in de gevangenis voor drie vrese- lijke moorden. Maar nog altijd herinnert Vlaanderen zich Staf van Eyken.
Gevaarlijke P-plaat
Barbara Pas (VB) had haar wagen in Ant- werpen geparkeerd. Omdat die een P-plaat draagt, werd de nummerplaat even gescreend door de lokale politie. Daarop probeerden de brave agenten haar langs alle kanalen te bereiken, want anders zouden ze volgens de procedure een wielklem moeten bevesti- gen… Wat was er gebeurd? Haar wagen met parlementaire P-plaat was geseind als gesto- len. Met heel wat overtuigingskracht kon zij de dienders diets maken dat in de periode dat een wagen met die bewuste P-plaat werd gestolen, het niet om haar wagen ging, maar om die van een ander parlementslid. Alle- maal heel ingewikkeld! Het zit zo. Elke legisla- tuur krijgen alle parlementsleden van het land een P-plaat met een specifiek nummer, bij- voorbeeld P 295. Die nummering wijzigt elke legislatuur, want men houdt rekening met de anciënniteit, waardoor het cijfer op de plaat kleiner wordt. Voor sommige parlementsle- den is het dan ook een hele ‘eer’ om zo spoe- dig mogelijk een plaat te hebben met een cij- fer kleiner dan 50.
Dat oogt goed en duidt zonder meer op hun ‘belangrijkheid’ en ‘status’, zo menen zij in alle onbescheidenheid. Dat systeem brengt met zich mee dat alle nummers opnieuw wor- den uitgedeeld, zonder klaarblijkelijk reke- ning te houden met het feit dat een bepaalde wagen van een bepaald parlementslid met een bepaald nummer wel eens kan gestolen worden… Men zou er goed aan doen die num- merplaten niet meer toe te kennen tot de dief- stal helemaal uitgeklaard is. Niet dus. Met het gevolg dat Barbara Pas bijna hemel en aarde heeft moeten bewegen om uit te leggen dat één en ander in het systeem van de toeken- ning van de P-platen niet klopt. Vorige don- derdag meldde zij het voorval in het ‘anten- nebureau’ in de Kamer. En wat zeiden ze daar doodleuk? Dat dat “regelmatig” voorvalt…
Zonder meer. Tja, soms krabt een mens in het haar bij zoveel domme stoten en zoveel tijd- verlies. Zeker op dat niveau! Misschien toch maar eens een briefje aan Siegfried Bracke schrijven, Barbara!
Plastron
De zeden verruwen en oude gewoonten gaan op de schop. We stellen het overal vast.
Maar Siegfried Bracke, Kamervoorzitter, is een voortrekker in de Kamer! Als eerste voorzitter in de geschiedenis besteeg hij zijn parlemen- taire troon met open hemd. Zonder das dus.
Er zijn geen zekerheden meer. Als het zo door- gaat, komt er nog een tijd dat een voorzitter in T-hemdje én in korte broek zal verschijnen!
O tempora, o mores!
Deugdelijk voorstel
Nu en dan mogen de mindere goden van de N-VA uitpakken met uitgesproken stand- punten en voorstellen. Zo sprong deze week het wetsvoorstel van Valerie van Peel in het oog, waarin zij ervoor pleit het leefloon af te nemen van drugverslaafden die weigeren een traject tot afkicken te volgen. Ze rede- neert dat wie een leefloon van het OCMW wil krijgen, moet kunnen bewijzen dat hij of zij bereid is om te werken. Het wegwerken van een drugprobleem kan daartoe bijdragen. Als dat niet gebeurt, dan blijft men vaak werkloos
en financiert het OCMW de verslaving. Dat kan niet de bedoeling zijn. Uiteraard weet zij ook dat mensen in zo’n situaties erg kwetsbaar zijn en dat hen zomaar op droog zaad zet- ten hen enkel dieper in de marginaliteit kan duwen. Daarom dat het advies van een arts altijd doorslaggevend moet zijn in de aan- pak van het probleem. Op zich een deugde- lijk voorstel. Alleen valt het maar te hopen dat
‘belangengroepen’ en maatschappelijk wer- kers naar aloude gewoonte weer niet alles uit de kast gaan halen om zo’n voorstel – als het wet wordt – uit te hollen totdat er enkel een lege doos overblijft.
Genadeschot
“Het Open Vld-voorstel om allochtonen zon- der diploma en met onvoldoende taalkennis bij de politie aan de slag te laten gaan, is je reinste onzin. Het voorstel is onhaalbaar en ondoordacht.” Met dat gerichte genadeschot blies Koenraad Degroote, de minzame doch altijd kordate N-VA-politiespecialist en burge- meester van Dentergem, het Open Vld-voor- stel meedogenloos omver en naar de verdoe- menis. Het was duidelijk: N-VA wilde zelfs het debat niet aangaan met de blauwe rakkers over dit onderwerp. En dat heeft klaarblijkelijk gewerkt, want er kwam geen reactie of weder- woord meer, zeker nadat ook zowat iedereen in Vlaanderen bijna van zijn stoel was geval- len toen men met het voorstel op de prop- pen kwam.
Integratie en verwelkoming
In de commissie Defensie was er nogal wat te doen over een uitspraak van het hof van beroep; twee ‘pesters’ waren vrijgesproken omdat de feiten tot de opleiding van het leger zouden behoren. Veli Yüksel van CD&V vroeg naar de mening van de minister daarover, maar ook naar zijn mening over de uitspra- ken dan de voorzitter van de militaire vakbond ACMP, die had gezegd dat pesterijen niet wor- den getolereerd en dat ontgroeningen ver- boden zijn, maar dat ‘integratieactiviteiten’
wel kunnen. Minister Steven Vandeput (N-VA) herhaalde dat pesten niet bij het leger hoort en dat er strakke voorschriften zijn, maar dat
‘integratieactiviteiten’ inderdaad zijn toege- staan, want die hebben als doel het ‘verwel- komen van nieuwe leden, het doorgeven van tradities en het bevorderen van de cohesie’.
Dat de twee vrijgesproken mannen iemand weerloos op een bed hadden vastgebonden, zijn mond hadden gesnoerd, hem ingesmeerd hadden met schoensmeer en een deel van zijn haar hadden afgeschoren, en daarvoor waren vrijgesproken, werd even uit het oog verlo- ren, klaarblijkelijk. Maar niettemin beloofde de minister nieuwe richtlijnen tegen begin 2016.
Zijn antwoord besloot hij met een merkwaar- dig zinnetje: “Dames en heren, dit gezegd zij- nde, meen ik dat een opleiding bij Defensie een andere is dan die aan de sociale hoge- school.” Op de vraag welke dan de ‘verwelko- mings- of integratieactiviteiten’ kunnen zijn, moest hij alsnog het antwoord schuldig blij- ven. Het was duidelijk dat hij niet wilde ingaan tegen het vonnis, al sprak hij over ‘een dui- delijke overschrijding’, maar er tegelijkertijd toch over nadenkt om één en ander nauw- keuriger af te lijnen. Hopelijk wacht hij daar niet te lang mee…
Actueel 17 december 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
De frustraties van de ondernemer-politicus
In De Tijd van vorige week (11/12) deelt Grete Remen, de zaakvoerster van het natuur- voedingsbedrijf Damhert, haar ontgoocheling mee over haar ervaringen in de politiek.
Remen werd vorig jaar verkozen in het Vlaams Parlement voor de N-VA. Zij is niet de eerste ondernemer die in het parlement zeer snel alle illusies over de politiek kwijt- speelt. En ze zal niet de laatste zijn.
De concrete aanleiding voor haar ontgoo- cheling was het Uplace-dossier, waarin Remen liever niet met haar partij meestemde. Dus liet ze zich maar ‘ziek’ melden. “Ik moet onderne- mers verdedigen, maar ik kan mijn werk niet doen”, vertelde ze aan De Tijd. Voor iemand die pas een jaar actief is in het parlement komt de frustratie vroeg. Maar ze komt niet onverwacht. Een selecte club Vlaamse onder- nemers heeft zich vroeger al laten verkiezen in het parlement. En bijna allen volgden het- zelfde parcours van ambitie naar frustratie, en van frustratie naar wegdeemstering en geruis- loze verdwijning: Peter Leyman (Volvo), Fer- nand Huts, Freddy van Gaever, Aimé Desim- pel, Herman Schueremans...
Het politieke “bedrijf”
Vanwaar die wetmatigheid? In vele opzich- ten lijken ondernemers op politici: ze zijn meestal ambitieus, gedreven en bezitters van een groot ego. Maar de aard van het poli- tieke bedrijf is heel anders dan dat van onder- nemingen. Het parlement is niet gericht op resultaten, winst en omzet. Een parlement dat veel produceert, is niet noodzakelijk een goed parlement. Integendeel zelfs, de grote hoe- veelheid aan wetten en reglementen in onze samenleving wordt door velen als een pro- bleem ervaren. De politiek is ook niet gericht op samenwerking. De politiek is het enige bedrijf waar tegenwerking en conflicten geïn- stitutionaliseerd zijn. Partijen proberen elkaar zoveel mogelijk te bestrijden, omdat op het einde van elke etappe de stemmen worden verdeeld in een nulsomspel, waarbij de winst van één partij altijd van een andere partij moet komen. Binnen elke partij wordt elke samen- werking altijd een beetje gehypothekeerd door de (meestal onuitgesproken) gedachte dat het succes van de ene partijman de mis- lukking van de andere partijman kan beteke- nen. In bedrijven ontstaan er uiteraard ook zware ruzies en is er ook flink wat clanvorming en getouwtrek, maar dergelijke conflicten zijn
incidenteel; in de politiek zijn ze inherent aan de bezigheid zelf.
Fernand Huts schetst zijn ervaring: “Wat ik bereikt heb als politicus? Niets! Ik zat in de oppositie in het parlement. Daar wordt alleen maar wat gepraat. ... In de politiek zijn er krachten aan het werk die verandering tegen- houden, omdat ze daar zelf beter van worden.
... Het gebeurde ook dat ik de ene dag fulmi- neerde tegen een parlementslid, met wie ik de dag nadien moest samenwerken omdat hij op lokaal niveau een belangrijke positie had.”
Overmoed
Wil dit zeggen dat de kritiek van de ontgoo- chelde ondernemers terecht is? Gedeeltelijk wel. De politiek is te vaak een inefficiënt cir- cus van botsende ideeën, ijdelheid en ambi- ties. Als ik vandaag de theaterstukken volg die opgevoerd worden in het halfrond van Kamer en Vlaams Parlement (en die we selec- tief kunnen bekijken via Villa Politica), kan ik die meestal ook niet erg ernstig meer nemen.
Maar deze commedia dell ‘arte, waar ik ooit heb in meegespeeld, hoort zowel bij de aard van de mens (waarvan de “homo politicus”
een bijzondere verschijningsvorm is) als bij de aard van besluitvorming in democratieën.
Tot nu toe is die besluitvorming, ondanks alle schijnheiligheid, inefficiëntie en traagheid, beter gebleken dan die van de gekende andere mogelijkheden. Dat alternatieven voor de dominantie van professionele politici niet voor de hand liggen, werd onlangs nog aangetoond door David van Reybrouck, initiatiefnemer van de G1000, die dan maar het idee opperde par- lementsleden voortaan door loting aan te dui- den. Uiteraard een dwaas idee, tenzij je de parlementaire versie van “Komen Eten” wilt bekomen: amateurisme bij de deelnemers en hilariteit bij de toeschouwers.
De frustratie van sommige ondernemers is ook niet altijd alleen ingeven door een eerlijke bezorgdheid over tijdverlies en ondoelmatig- heid. Sommigen wilden het gaan maken in de
politiek, maar moesten vaststellen dat deze stiel zijn eigen bekwaamheden vereist, in het bijzonder geduld, sluwheid en een dikke huid.
En de amateurs van de ondernemingswereld blijken in deze arena vaak geen partij voor de beroepspolitici. Een deel van de frustratie is dan ook het gevolg van de misplaatste over- moed van ondernemers ten aanzien van poli- tici waar ze uiteindelijk niet bleken tegenop te kunnen.
Professoren in de politiek
Trouwens, zakenmensen zijn niet de eni- gen die in de politiek tegen een muur lopen.
BV’s (te veel om op te noemen) en acade- mici (Christine van Broeckhoven, Eva Brems, Marleen Temmerman, Danny Pieters, Bea Cantillon...) blijken zelden hoogvliegers. De bekendste vertegenwoordiger van die groep is uiteraard Rik Torfs. Ook hij verkeerde in de waan dat de talenten die hem in andere sec- toren van het publieke leven succesvol maak- ten, zouden toelaten dat hij het in de politiek ver zou schoppen. Maar beroepspolitici (in het bijzonder de broertjes Van Rompuy) legden de nieuweling met gemak tussen hun boterham.
Achteraf is hij daar eerlijk over. “Ik dacht - in mijn hoogmoed - dat ik het met mijn stijl daar ook zou kunnen maken. Maar ik kende dat systeem niet. Plotseling kom je daar terecht in een situatie waar een code bestaat die je niet beheerst en die ik niet goed had ingeschat.”
Politiek is een stiel op zich. Men kan dat betreuren. En ergernis over politieke huichela- rij is zelfs een morele plicht. Maar de politieke stiel is veel moeilijker en harder dan de mees- ten vermoeden. Dat merken ook ondernemers en professoren. Het is wel zo dat de aard van het beroep er voor zorgt dat het niet altijd door de meest nobele, moedige en goedaardige mensen wordt bedreven. Maar daar moeten de kiezers en de media een deel van de ver- antwoordelijkheid nemen. Het volk heeft de politici die het verdient. Het is vooral belang- rijk te beseffen dat politieke evoluties en revo- luties nooit in parlementen tot stand komen.
Parlementen voeren enkel de ideeën uit die elders in de samenleving tot bloei zijn geko- men. Daar hebben mondige ondernemers als Remen en Huts nog steeds een belangrijke rol te spelen, parlementslid of niet. Jurgen Ceder
Rotdossier
Minder uitgesponnen dan verwacht, werd gedebatteerd over de zaak-Uplace. Door Mat- thias Diependaele (N-VA), nochtans zelf voor- stander, getypeerd als een “rotdossier”. Björn Rzoska (Groen) deed het dan weer af als een
“ramp”. Duidelijk is dat weinig blijdschap viel te rapen. Reeds tien jaar sleept dat rotdossier aan, en in die tijd is natuurlijk één en ander geëvolu- eerd; vandaar de kritiek dat het Uplace-project voorbijgestreefd en ouderwets is (geworden).
De fractieleiders van Groen en sp.a hamer- den op de gevaren: verminderde mobiliteit en de ontwrichting van de lokale economie. Die- pendaele zag het omgekeerd, voor het mobi- liteitsprobleem zitten oplossingen in de pijp- lijn en Uplace brengt werkgelegenheid en sanering van een “desolaat” en “verpauperd”
gebied. Overigens, Diependaele zei dat met de huidige manier van werken en regelgeving men in Vlaanderen “geen twee stenen meer op elkaar kan leggen”. Een niet geheel onte- rechte opmerking.
Chris Janssens (VB) verkneukelde zich in de binnen N-VA opgedoken dissidentie. Het hele project is voor hem “maatschappelijk niet meer relevant” en hij verdenkt de regering ervan de Raad van State nu met het vuile werk te willen opzadelen. Diependaele zag tussendoor kans om Rzoska voor “communist” uit te maken, wat altijd leuk is. Al bij al kwamen geen nieuwe elementen bovendrijven, of het moest zijn dat een “kleinhandelsdecreet” in de maak is. Daar zijn we benieuwd naar, evenals naar de dag dat Uplace wel dan niet oprijzen zal.
Politieke kindsoldaten
Sommige dingen veranderen nooit. Tom van Grieken (VB) ergerde zich aan de poli- tieke indoctrinatie van kinderen op school. Zo werd een briefschrijfactie tegen het Hongaarse immigratiebeleid op het getouw gezet, weer zo’n typische “Amnesty International”-droedel.
Kinderen als “politieke soldaten” inzetten, vond Van Grieken niet kunnen. Naar verluidt is de Hongaarse ambassadeur zelfs zijn ongenoegen komen mededelen aan onderwijsminister Cre- vits. Crevits antwoordde vrij genuanceerd op Van Griekens vraag en gaf toe dat scholen niet aan politiek mogen doen. Een wensdroom in de ogen van Van Grieken, die de Vlaamse mid- delbare scholen omschreef als “broeihaarden van politieke correctheid”. Belachelijk com- mentaar kwam van die man die zeer blij is met zichzelf, Jo de Ro (Open Vld), die iets zwatelde over meningen, mensenrechten en vrijheid, en die het Vlaams Belang in een rijtje akelige regi- mes die iets tegen Amnesty hebben plaatste.
De Ro is dan ook een echte originele denker.
Levensvreugde
Marino Keulen (Open Vld) vroeg naar de mening van minister Weyts over de recente pleidooien voor nultolerantie van alcohol in het verkeer. Vindt Weyts ook niet dat dat een beetje overdreven is? Weyts vindt dat inder- daad. Hij is geen vijand van de levensvreugde en hij achtte het onnozel dat mensen niet meer zouden kunnen genieten van “Mon Ché- ris (likeurbonbons, nvdr), ossentong in Madei- rasaus of geflambeerde peperroomsaus”. Een nultolerantie zou zelfs contraproductief zijn.
Administratieve lasten en politie-inzet moe- ten niet gaan naar iemand die één glas cava heeft gedronken, die energie kan beter wor- den besteed aan lieden die met twintig pinten op achter het stuur worden betrapt. De hard- leerse gevallen moeten van de baan en de nor- male burger moet niet worden betutteld voor een druppel cognacsaus. Zo hoort u het eens van een ander.
Zusters van liefde
Freya van den Bossche (sp.a) en Elke van den Brandt (Groen) kwamen zich druk maken over het voorstel om kinderbijslag te koppelen aan kleuteronderwijsparticipatie en inspannin- gen om Nederlands te leren. Een ballonnetje van blauwe Rutten. Loos alarm, want volgens minister Vandeurzen was er geen enkele inten- tie om iets dergelijks op te nemen in het Kin- derbijslagdecreet. Chris Janssens (VB) strooide wat zout in de Open Vld-wonde, door op te merken dat daar wordt voorgesteld om alloch- tone agenten zonder taalkennis aan te werven en aan de andere kant een taalvoorwaarde te willen instellen voor het ontvangen van kinder- bijslag. Weinig coherent, inderdaad. Van den Brandt was er toch niet helemaal gerust op. Zij vreest dat de tendens voor dergelijke maatre- gelen aanwezig blijft.
SElEcTIEf
Men kon het in alle serieuze gazetten en op de internetmedia lezen: minister Jan Jam- bon gaat in de strijd tegen het moslimex- tremisme de grote moskee in Brussel door de Staatsveiligheid laten doorlichten en een rapport laten opstellen over wat er daar alle- maal gezegd en gedaan wordt, teneinde zo mogelijk en indien nodig de nodige maat- regelen te nemen. Iedereen vindt dat van- daag normaal.
Zelfs de regering. Wat er lang niet overal werd bij verteld, is dat de verklaring van Jam- bon er kwam na een mondelinge vraag in de Kamer van Filip Dewinter van het VB, die het toch bizar vond dat iedereen weet dat er in die moskee al jaren radicale salafistische en wahabitische boodschappen worden ver- spreid, maar dat men pas nu – na zo’n zes- tig jaar - wakker wordt bij de overheid. Hij gaf nog mee dat die moskee, met haar ten- takels en organisaties, momenteel ongeveer een derde van alle moskeeën in Vlaanderen en België in handen heeft, deze financiert en vele imams en de leraars islamitische gods- dienst levert…
Hij legt daarmee de vinger op een erg pijn- lijke en steeds groter wordende wonde. Maar dat verhaal werd angstvallig weggegomd.
Jawel, selectieve berichtgeving. Zeker als het signalen uit ‘de verkeerde hoek’ betreft…
Volgende week:
vier bladzijden extra!
Als uitsmijter van het jaar (volgende week verschijnt het laatste nummer) bie- den we u volgende week vier bladzijden extra. We brengen boekbesprekingen en twee extra praatstoelen.
