€ 2,30
73ste jaargang • nummer 29 • donderdag 20 juli 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
In het VTM-journaal van zondag 16 juli was staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken in vorm. Op een moment dat de fede- rale regering kritiek krijgt omdat ze er maar niet in slaagt een begroting in evenwicht te krijgen, verschuift de aandacht naar andere thema’s zoals identiteit en immigratie.
Wat immigratie betreft, was Francken duide- lijk: het Belgische fregat Louise-Marie, dat in de Middellandse Zee opereert, haalde de voorbije maand 118 drenkelingen uit het water. Volgens Francken leidt die redding tot een aanzuigeffect en is het een signaal voor mensensmokkelaars om massaal Afrikaanse gelukzoekers voor grof geld op gammele bootjes de zee op te jagen en richting Zuid-Italië te sturen.
Die worden door Europese schepen steeds dichter tegen de Noord-Afrikaanse kust opge- vangen. Dat zorgt voor een aanzuigeffect. Sinds het sluiten van de Balkanroute is voor zoge- naamde vluchtelingen de Middellandse Zee de belangrijkste weg naar Europa geworden. Theo Francken wil daar komaf mee maken. Volgens hem moeten die economische vluchtelingen wel gered worden van de verdrinkingsdood, maar moeten ze vervolgens teruggestuurd wor- den naar Noord-Afrika. Applaus ter rechter- zijde volgde.
Maar wat gebeurt er in de praktijk? Stapt Bel- gië uit het Europese samenwerkingsproject om die zogenaamde vluchtelingen op de Middel- landse Zee op te vangen? Voorlopig niet. Heeft Francken overlegd met minister van Defensie Steven Vandeput, nochtans van dezelfde par- tij, om het fregat terug te roepen? Dat is ondui- delijk. En wat met hotspots in Libië om geluk- zoekers daar op te vangen?
In theorie gemakkelijk, in de praktijk veel moeilijker gezien de politieke instabiliteit daar.
Een gevolg van de oorlog in 2011, die Europese politici als Theo Francken mee ondersteund
hebben. De voormalige Libische leider Khad- dafi was een dictator, maar hij hield voor grof geld de poort van Europa wel dicht voor immi- granten uit zwart Afrika.
Theo Francken klopt zich flink op de borst, maar hij doet weinig in de praktijk. Over die massale migratie naar Italië - duizenden per maand - zei Francken twee weken geleden het volgende: “Ik ga mijn solidariteit met de Italiaanse regering uitdrukken. Italië kan op ons rekenen.” De ene week wel en de andere niet, blijkbaar.
Gesubsidieerde
mensenrechtenorganisaties
En dan was er de uithaal naar Unia, het vroe- gere Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Dat Unia zich op basis van discriminatie verzet tegen een boerkiniverbod in zwembaden kan volgens Theo Francken niet.
Gelijk heeft hij. Francken zit al een tijd op ram- koers met opperseut Els Keytsman. Ook zijn uitspraak “Wie is Unia?” werd op applaus ont- haald. Maar waar wacht Francken op? Waarom Unia niet afschaffen? Het is een interfederale openbare instelling die onder andere onder de bevoegdheid valt van de excellenties Lies- beth Homans en Zuhal Demir. Jaarlijks krijgen de gesubsidieerde mensenrechtenorganisaties miljoenen van de federale overheid.
De ex-N-VA-Kamerleden Hendrik Vuye en
Veerle Wouters legden eind vorig jaar de vin- ger op de wonde in een stuk op hun webstek:
“Unia krijgt om en bij de 8 miljoen euro toege- stopt. Daar kan flink op bespaard worden, zou je denken. Maar diep verborgen in de wets- ontwerpen van de federale begrotingscontrole 2017, blijkt het tegendeel waar te zijn. De rege- ring verhoogt de miljoenendotaties aan Unia en Myria elk met 23.000 euro en 19.000 euro.
Diezelfde ‘besparingsregering’ omschreef Unia onlangs nog als een centrum van polarisering.”
Unia wordt dus niet afgebouwd of bestraft voor haar linkse militantisme. Integendeel, het krijgt geld toegestopt. Een voor sociaal assistenten interessante tewerkstellingscel is dat geworden.
De N-VA laat betijen. Luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden.
Politiek is gebruik maken van de macht
De N-VA zit nu al jaren aan de knoppen van de macht. Politiek betekent dat die macht moet worden uitgeoefend en dat ze resultaat moet opleveren. Hier presteert de partij ondermaats.
De kritiek dat het cultureel marxisme met een absurde mensenrechtenobsessie de samen- leving sinds eind de jaren zestig domineert, is terecht. Veel N-VA’ers blijven die analyse maken, maar ze blijven hangen in die meta- politieke analyses en dat helpt niemand voor- uit. Die analyses zijn eigenlijk het voorrecht van de schaarse groep intellectuelen die aan- tonen hoe linksen het onderwijs, de media en de overheidsinstellingen hebben geïnfiltreerd, het maatschappelijk debat sturen en zelf bepa- len wat moreel aanvaardbaar is of niet.
Die intellectuelen vinden we vooral in het buitenland; mensen als Alain de Benoist, Eric Zemmour (in Frankrijk) en de Britse conser- vatieven Roger Scruton en Theodore Dal- rymple. In Vlaanderen heb je die veel min- der. Je krijgt soms de indruk dat N-VA-politici die leemte deels willen opvullen. Dat zal hun populariteit zeker optrekken, maar van Theo Francken en co wordt resultaat op het ter- rein verwacht, niet enkel verontwaardiging in televisiestudio’s.
Theo Francken (N-VA) tackelde kort voor het federaal zomerreces met twee voeten vooruit: hij wil een einde maken aan de massale opvang van bootmigranten op de Mid- dellandse Zee. Daarnaast is hij de linkse agitatie van Unia ten gunste van de radicale islam meer dan beu. De staatssecretaris voor Asiel en Migratie heeft overschot van gelijk, maar na zijn woorden volgen er te weinig daden.
N-VA blaast warm en koud over identiteit en immigratie
Actueel 20 juli 2017
2
Team Erdogan aan het feest
Mijn vrienden zijn mondig. Dapper. Niet snel geïntimideerd. Maar na de mislukte staatsgreep van vorig jaar zijn ze onderge- doken. Althans, van de sociale media. Wie kun je nog vertrouwen? Wie is de volgende?
Ze zwijgen. Afgelopen zaterdagavond werd de Turkse ‘coup’ van 2016 herdacht. Waarbij herdacht misschien niet het juiste woord is:
#teamerdogan vierde feest, #teamdemocra- tie demonstreerde.
Zuiveringen tot in het absurde
Even hernemen: 15 juli 2016 werd een poging gedaan om de regering-Erdogan af te zetten. Die poging mislukte – of slaagde grandioos, het is maar welke retoriek je volgt.
Sinds de oprichting van de Turkse republiek hebben drie staatsgrepen plaatsgevonden:
1960, 1971 en 1980. In 1997 volgde een semi- staatsgreep waarbij nieuwe verkiezingen wer- den uitgeschreven. Turken hebben staatsgre- pen uitgevonden; als er dan één ‘mislukt’, kan het besluit alleen maar zijn dat dat precies de bedoeling was. Tel daarbij op wat zich alle- maal ná de ‘staatsgreep’ van 2016 heeft afge- speeld, en je kunt niet anders dan conclu- deren dat de avond van 15 juli 2016 precies volgens plan verlopen is. Erdogans plan, wel- teverstaan. In een jaar tijd heeft het Erdogan- regime Turkije ‘gezuiverd’. Zeker 165 media- bedrijven zijn gesloten. 110.000 rechters, aanklagers, advocaten, agenten en academici zijn uit hun functie ontheven. 90.000 mensen zijn zonder enige vorm van proces vastgezet.
In zo’n leefomgeving is het best logisch dat vrienden van Facebook verdwijnen.
Totdat afgelopen zaterdag de ‘coup’ ‘her- dacht’ werd. Aan de ene kant ging #teamErdo- gan de straat op, aan de andere kant #team- democratie. Een democratie waarin Erdogan zelfs de mobiele telefoonlijnen heeft overge- nomen. Ongeacht met welke provider je in de nacht van 15 juli een telefoontje pleegde, je kreeg, voordat de verbinding tot stand kwam, een propagandaboodschap van Erdogan door Erdogan te horen waarin hij de democratie prees. Het zorgde voor een woede-uitbarsting van een Turkse vriendin op Facebook. Ze ver- vloekte de providers, de president en alles wat los en vast zat. Ik las het en snapte er niets van.
Want vertaal het even naar onze situatie in België, Nederland en ieder ander willekeu- rig land in Europa: je belt je moeder, en voor- dat de verbinding tot stand komt, krijg je 15 seconden lang Charles Michel te horen. Of Mark Rutte. Of Angela Merkel. Of Jean-Claude
Juncker. Of Filip van België. Of Willem-Alexan- der van Nederland. Hoe idioot is dat? Te idioot om te geloven, dus belde ik mijn vriendin. Ik wilde de boodschap zelf horen. Er kwam geen verbinding tot stand – ik sluit niet uit dat tele- foontjes vanuit het buitenland geblokkeerd werden. Ik belde via WhatsApp – dat lukte wel. Ze was aan het demonstreren en ging nog steeds als een razende tekeer.
Team Democratie in het verzet
Ik had respect voor haar: 2 uur ‘s nachts en nog demonstreren. Voor vrijheid. Voor demo- cratie. Voor de toekomst van haar kinderen. Er is weinig tot niets waar wij in Nederland nog voor de straat opgaan. Onze vrijheden wor- den misbruikt door migranten, ingeperkt door acties van migranten en veel verder dan van- achter mijn laptop ‘demonstreren’ via columns, kom ik niet. Mijn vriendin beleeft in Turkije wat haar mede door de stemmen van Turkse migranten in Europa is aangedaan: inperking van haar vrijheid, haar levensgenot. Zelfs als ze belt, hoort ze Erdogan nog. Dat hij meeluistert, daar twijfelen de Turken niet aan.
Wat moeten we in Europa met deze feiten?
Erdogan wordt gezien als sleutelpion in diverse gremia: van NAVO tot EU-vluchtelingendeals.
Dat de man ons uitscheldt voor nazi’s, zijn eigen bevolking wegzet als terrorist, nemen we op de koop toe. De koop: het lozen van kansloze vluchtelingen in Europa, ons Europa.
Het hersenspoelen van migranten tot een isla- mitisch bolwerk in Europa. Het veranderen van Turkije in een islamitische dictatuur.
Mijn vrienden zijn allemaal hoogopgeleid en seculier. Ze vechten voor hun bestaan in Tur- kije, in hun land. Maar ze vechten nog harder voor de toekomst van hun kinderen en met name hun dochters, die ze één voor één naar Europa zouden willen laten emigreren. #HOE- DAN zouden we op Twitter zeggen. Want ver- dwijnen van sociale media als Facebook is één ding, verdwijnen uit het echte leven is een stap
te ver. Ebru umar
Mijn Turkse vrienden zijn verdwenen van Facebook. Een enkeling post sporadisch kattenplaatjes, wat overheerst is ‘foodporn’ – zelfs Erdogan himself komt niet tussen een Turk en zijn eten. In een land waar honderdduizenden mensen zijn opgepakt, en nog steeds dagelijks opgepakt worden, om het uiten van woorden, is het niet vreemd dat mijn vrienden wegblijven van de sociale media. Het is meer dan dat: “We zijn met miljoenen en miljoenen de straat opgegaan tijdens de Gezi-protesten en waar heeft het toe geleid?”
E bru u mar
Uit de smalle beursstraat
De onderschatte vergrijzingskost
Al vijftien jaar maakt het Planbureau via haar eigen Studie- commissie voor de Vergrijzing analyses over de impact van de steeds ouder wordende Belgische bevolking op de overheids- financiën. De uitdagingen zijn bekend: er zijn steeds meer gepensioneerden en er moet steeds meer geld worden uit- gegeven aan gezondheidszorg, aangezien de Belgen almaar langer leven. Goed nieuws, maar dat verhoogt wel de vergrij- zingskost.
Kosten blijven stijgen
Ondanks maatregelen om mensen langer aan het werk te houden (wat neerkomt op meer en langer bijdragen aan de staatskas en minder snel genieten van uitkeringen), blijven de uitgaven in de opeenvolgende prognoses steeds stijgen.
Tegen 2040, als de vergrijzing haar piek bereikt, zal 28,5 pro- cent van het bruto binnenlands product worden gespendeerd aan sociale uitgaven. Dat is een stijging met 3,2 procentpun- ten tegenover de huidige situatie. Of 13 miljard euro extra in de euro’s van vandaag. Meer dan anderhalve keer het huidige begrotingstekort. Het proces van de stijgende uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg is al een tijd bezig. Tussen 2000 en vandaag zijn de sociale uitgaven met 4,7 procent van het bbp gestegen.
De voorbije jaren hebben verschillende regeringen pogingen ondernomen om die stijgende kost op te vangen. Door bezui-
nigingen in de sector van de gezondheidszorg. Door bespa- ringen in de sociale zekerheid en maatregelen die de mensen ertoe moeten aanzetten langer te werken. Het brugpensioen wordt steeds minder aantrekkelijk gemaakt.
Premier Jean-Luc Dehaene besloot twintig jaar geleden om de officiële pensioenleeftijd van mannen en vrouwen gelijk te stellen op 65 jaar. De regering-Michel heeft beslist om die pensioenleeftijd tegen 2025 op te trekken naar 66 jaar en tegen 2030 naar 67 jaar. Stappen in de goede richting, maar onvoldoende. De feitelijke uittredingsleeftijd bedraagt in Bel- gië nog altijd 60 jaar.
Feit is wel dat de factuur van de vergrijzing zonder die maat- regelen nog hoger zou oplopen. En dat bewijst dat het rege- ringsbeleid wel degelijk een effect heeft. Maar er is meer nodig.
Een paar weken geleden pleitte de Hoge Raad voor de Werk- gelegenheid ervoor om de pensioenleeftijd al in 2025 naar 67 jaar op te trekken.
Welke politicus durft die maatregel op te leggen? Ondertus- sen is de Studiecommissie voor de Vergrijzing de bevolking in slaap aan het wiegen, en dat vindt de politieke wereld blijk- baar geen probleem. Zowat alle economen gaan ervan uit dat de toename van de uitgaven in de rapporten onderschat wordt.
Migranten om vergrijzingskosten te dekken?
Oorzaak zijn te optimistische parameters. Meer bepaald
inzake economische groei, een determinerende factor voor de overheidsinkomsten. Het gaat meer bepaald over de stij- ging van de arbeidsproductiviteit. Dat is wat een werknemer op een uur tijd kan produceren.
Door de mechanisering, automatisering en digitalisering is de arbeidsproductiviteit decennialang sterk toegenomen, met gemiddeld zo’n 1,5 procent per jaar. De Studiecommissie gaat in haar rapporten uit van een blijvende jaarlijkse toename van de arbeidsproductiviteit met 1,5 procent. Dat is veel te roos- kleurig. De productiviteitsgroei stijgt sinds 2000 gemiddeld 0,7 procent per jaar. Ondanks de technologische vooruitgang is de positieve impact ervan op de economie en de overheids- inkomsten onvoldoende. Dat weigeren de bollebozen van de Studiecommissie in te zien.
Waar het jaarverslag echt de mist ingaat, is waar het over de impact van de migranten op de vergrijzingskost gaat. De Stu- diecommissie is van oordeel dat de meerkost van de vergrij- zing beperkt kan blijven door immigratie. De redenering? Die jonge immigranten krijgen een baan, zorgen voor overheids- inkomsten via sociale bijdragen en belastingen en financieren dus mee de pensioenen.
Hier worden twee denkfouten gemaakt. Eén: migranten worden later ook oud en voor hen moeten er op termijn ook pensioenen worden betaald. Twee: de hypothese dat al die migranten - 1,3 miljoen tegen 2060 - hier allemaal een baan zullen vinden, is te gek voor woorden. Amper de helft van de niet-EU-migranten heeft hier een job. Er is geen enkele reden om te denken dat dit snel zal veranderen.
angéliquE VandErstraEtEn De vergrijzingskosten stijgen tegen 2040 met 14 miljard euro extra. Meer dan anderhalve keer het begrotingste-
kort. De put is eigenlijk nog dieper. Want dat cijfer van 14 miljard euro is een onderschatting. De Studiecommissie voor de Vergrijzing gaat bijvoorbeeld uit van een totale tewerkstelling van de 1,3 miljoen migranten die de komende decennia naar België komen. Absurder kan niet.
Hooverphonic
speelt voor de… PVDA
Hooverphonic is zowat de bekendste Belgische popgroep. De groep staat al twintig jaar op de planken en zorgde in die tijd voor meerdere hits en uitverkochte zalen, zowel in binnen- als buitenland.
Half september treedt de groep op tijdens het partijfeest van de PVDA, dat zijn de mar- xisten van België.
De PVDA staat op de eerste rij om commu- nistische dictaturen te verdedigen, zoals het linkse bewind van president Maduro in Vene- zuela. Bij straatprotesten de voorbije weken vielen daar tientallen doden, maar dat is alleen maar de schuld van extreemrechts die de arme (en vooral hongerige) bevolking opjut. Toen de vorige dictator Chavez stierf, verzamelden nog diezelfde avond een 100-tal PVDA’ers zich voor de ambassade van Venezuela in Brus- sel voor een hulde. Voor de PVDA zijn China, Noord-Korea en Cuba de ware volksparadijzen waar de strijd tegen het imperialisme gewon- nen is. Dat in die landen (en het lijstje kan zonder problemen uitgebreid worden) geen democratie bestaat en elke vorm van oppo- sitie gesmoord wordt, dat krijgen de PVDA- ers niet gezegd. Integendeel: nog in 2011 was de Noord-Koreaanse Arbeiderspartij aanwezig met een afvaardiging op het jaarlijkse ‘Interna- tional Communist Seminar’, een ‘congres’ dat de PVDA organiseerde in Brussel.
Peter Mertens mag zich voordoen als een brave linkse democraat, in werkelijkheid onder- houdt hij (achter de schermen) de beste con- tacten met de meest ondemocratische regimes
die er bestaan. Voor Hooverphonic vormt dat blijkbaar geen moreel probleem…
KarlVan Camp
Actueel
20 juli 2017 3
Ver erover
Mijnheer de hopeloze,
Een man liep vorige week met een bijl in de hand in het winkelcentrum in de Stads- feestzaal op de Meir in uw stad Antwerpen.
Een niet-alledaags beeld in de koekenstad, geef toe. Gelet op wat we de jongste jaren allemaal al hebben meegemaakt in diverse Europese steden, maakte een wandelend koppel zich daarover zorgen en sprak twee patrouillerende militairen aan. Zij spraken de man aan en maanden hem aan zijn bijl op de grond te leggen, waarna zij de politie belden om de man voor verhoor mee te nemen. De man werd niet meteen neergeschoten door de soldaten; er werden zelfs geen getrok- ken wapens op hem gericht. Allemaal zonder groot machtsvertoon, zonder geweld en zon- der paniektoestanden. Na verhoor liet men de man gaan, want het bleek gelukkig om een vergissing te gaan. De man bleek de bijl te hebben gekocht in functie van een fotore- portage waar hij als houthakker in zou optre- den. Een onnozel verhaal, dat wel, maar het was de waarheid. Iedereen gerust en zaak gesloten, zou men dan opgelucht denken.
In plaats van het incident aldus te ver- geten en over te gaan tot de orde van de dag, zaagt gij daarin voer om u nogmaals af te keren tegen de Vlaams-nationalisten en dito gezagsdragers, én dus politieke munt te slaan uit het voorval. Want omdat minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon snel op Twitter een bericht de wereld instuurde waarin hij zijn appreciatie uitsprak voor de alerte reactie van de militairen, was het hek van de dam. In de serieuze gazetten kon- den wij lezen dat gij over heel die kwes- tie zei: “Het gedweep van nationalisten met militairen en krijgsuniformen is een kwa- lijke evolutie.”
Op een gore en onwaardige manier pro- beerde gij hier de linkse mantra nogmaals te herhalen dat nationalisten per definitie oorlogszuchtig zijn, militarisme hoog in hun vaandel voeren en ‘kicken’ op uniformen en militaria-spullen. Dit is meer dan van de pot gerukt en er ver over! En gij weet dat ook wel, maar gij hebt eigenlijk enkel maar de bedoe- ling om het Vlaams-nationalisme te diaboli- seren en de vertegenwoordigers daarvan af te schilderen als gevaarlijke adepten van een politiestaat en zelfs van een militaire dicta- tuur. Het is even onzinnig als de rode soci- aaldemocratie in Europa te vergelijken met socialistische/communistische regimes als de DDR, Cuba, Noord-Korea en China. Toch?!
Ik kan begrijpen dat de sossen, en gij in het bijzonder, gefrustreerd zijn over het feit dat jullie in zowat alle peilingen de diepe- rik induiken omdat de kiezer het wel gehad heeft met het linkse gedaas, de moralise- rende opgestoken vingertjes en het alles maar toe- en binnenlaten van de jongste decennia. Voor de kiezer is de emmer over- gelopen en moet er nu paal en perk gesteld worden aan toestanden die gegroeid zijn tij- dens jarenlang centrum-links bewind. Dus gaat gij maar hopeloos ‘schieten’ op hen die vandaag optreden tegen allerhande bedrei- gingen en daarbij het zekere voor het onze- kere nemen.
Daarbij zegt gij dat “er geen klimaat mag gecreëerd worden waarin iedereen die zich wat anders gedraagt dan normaal meteen verdacht is”. Een man met een bijl op een druk moment in een winkelcentrum… Dat noemt gij dus “iemand die zich wat anders gedraagt dan normaal”… Ge moet er maar op komen! Stel u eens een ogenblik voor dat die militairen de zaak blauwblauw had- den gelaten, omdat de bijldrager toch maar iemand was die zich een beetje anders dan normaal gedroeg, en er waren wél vodden van gekomen… Dan waart gij met aan zeker- heid grenzende waarschijnlijkheid de eerste om opnieuw beschuldigend naar de beleids- voerders te wijzen en hen te verwijten dat ze de zaken onvoldoende doortastend aanpak- ken. Ik kan me zelfs perfect voorstellen dat gij dan ‘een man met een bijl in de stad’ een voldoende signaal zoudt gevonden hebben om alarmbellen te doen afgaan, waarna gij zoudt gewezen hebben naar de politieke ver- antwoordelijken die er geen oren naar zou- den gehad hebben.
Kijk, Tommeke, als dát de mentaliteit is waarmee gij in Antwerpen politiek wilt bedrijven, dan is dat kwalijk en gewoonweg niet serieus. Als gij aan grote politiek wilt doen die naam waardig, dan moet gijzelf als allereerste daar een voortrekker van zijn en u boven de ‘politique politicienne’ plaatsen. Gij moet nog veel leren. Denk daar maar eens goed over na. En ik hoop voor u dat gij nooit een man met een bijl voor u ziet staan die het wel slecht meent en enkel uit is op de gru- welijke fotoreportage nadien in de wereld- pers… Helaas hebben we militairen op straat nodig. Laat ze dus deskundig hun alerte werk doen. In het belang van ons allen.
Briefje aan Tom meeuws
Het is de verdienste van Bart de Valck, voor- zitter van de Vlaamse Volksbeweging, dat hij in deze zomerdagen in een aantal bijdragen op de webstek van Knack het debat wil aan- wakkeren over de vraag of we nu onze mede- burgers met “het verstand of met het hart”
bij de politiek moeten proberen betrekken.
Het verstand of het hart?
Dat een voormalig voorman van het Taal Aktie Komitee eerder opteert voor het hart, verbaast niet. Dat hij ontgoocheld is omdat veel mensen, geplaagd door een cijferfeti- sjisme, wat verbitterd zijn omdat statistisch relevante informatie door media, politieke tegenstanders en academici straal wordt genegeerd, is begrijpelijk. De recente korte opstoot van verweer tegen cijfers over de geldstroom naar Wallonië is de vlam onder zijn gedachten. De hamvraag is: wat is het alternatief?
Jongere generaties, en bij uitbreiding ‘de doorsnee Vlaming’, hebben er weinig belang- stelling voor. Moeten we dat lastige debat tegen de progressieve elite, maar ook intern, blijven voeren? Zijn cijfers niet de muziek onder elke politieke dans?
Of het nu gaat over politiek, economie, ecologie, samenleving en migratie of asiel, het verband van al die thema’s met werke- lijk alle sociale dossiers (armoede, onder- wijs, huisvesting, criminaliteit, gezondheids- zorg) ligt voor de hand. Zelfs het cultuurdebat - met voorop de aandacht voor identiteit - is gebaat met een kleurrijk telraam in de buurt.
Pleidooi voor rationaliteit
Als Vlaamsgezinden en vrolijke nationalis- ten verder willen timmeren aan de weg naar meer autonomie, naar identiteitsbehoud en naar een open, maar niet gek Vlaanderen, zullen ze hartelijk moeten zijn, maar meteen ook hun betoog moeten blijven koppelen aan strakke informatie. Niet nu en dan, maar dag in, dag uit. Mogen we de relevantie daarvan toelichten met enkele voorbeelden, te rapen in de berichtgeving van de voorbije dagen?
POLITIEK - Wordt Wallonië minder links? En betekent die ontwikkeling meteen meer Bel- gië en minder impact van de Vlaams-natio- nalisten? Dat stelt alvast Christophe Deborsu in een interview in Het Laatste Nieuws. De klap die de PS zichzelf toediende, laat zoiets vermoeden, vindt hij. Kunnen we even een rist peilingen en de verkiezingen van 2018 en 2019 afwachten? Wie peilingen veraf- schuwt - niet meer dan cijfertjes van de dag toch, wordt snel gezegd - verblindt zichzelf.
Ze meten de maatschappelijk koorts, en doen dat doorgaans accuraat. Wees er maar zeker van dat MR en cdH, maar ook PS en PTB, ze wel bestuderen. Als de economie de onder- bouw is, en de politiek de bovenbouw - een marxistische premisse - zijn ze in politiek Wal- lonië nog niet thuis.
ECONOMIE - “De economische kloof tus- sen Vlaanderen en Wallonië wordt alleen maar groter. Dat is ontmoedigend”, zegt Deborsu, cijfers bij de hand. Zijn groot hart voor zijn “depressief volk dat opkijkt naar de buurman” is best sympathiek. Maar zijn ver- stand verzwijgt dat die autonomisten van boven de taalgrens - ook cijfers bij de hand - uiteindelijk gelijk hebben: het Waalse rader- werk draait vierkant. Dat heeft weinig te maken met economie, maar veel met de poli- tieke macht van links bij onze buren. Waar- mee het gelijk van Marx en het konvooi van zijn volgers dan weer krimpt. Meer dan een beetje.
Het “hartelijke geloof” van Deborsu en co in de Waalse heropstanding via het Marshall- plan staat tegenover de ontnuchterende cij- fers. “Alle boordtabellen wijzen erop dat de economische kloof met Vlaanderen nog gro- ter wordt”, schreef Rik van Cauwelaert, de mosterd halend bij Philippe Destatte, direc- teur van het Waalse studiecentrum Jules Destree.
Werklozen en leefloners
Wie de ogen openhield en dat al een tijdje doet, vernam ook deze week weer dat de Vlaamse werkloosheid (procent beroepsbe- volking) met 4,9 procent verwaarloosbaar is tegenover vastgeroeste pieken van 10,6 pro- cent in Wallonië en 16,9 procent in Brussel.
Of 3,9 procent werklozen in West-Vlaande- ren en 11,9 procent over de grens met Hene- gouwen, leg dat maar uit.
Wie de ogen openhield, zal hebben gele- zen dat de POD Maatschappelijke Integratie het had over de forse toename van het aan- tal leefloners. Niet alleen in Wallonië, ook in het land van migranten, vluchtelingen en han- dige studenten “op eigen benen”. En hiermee zitten we meteen volop in het sociale debat.
Dat sociale debat kadert in waanzinnige blindheid. Goed dat er cijfers en statistieken zijn om dat mee te voeren. En dat we dat tel- raam ook kunnen plaatsen bij cijfers van Kind en Gezin over ‘inkomensgerelateerde’ mini- mumtarieven voor kinderopvang, bij cijfers over onderwijskorting, sociale huisvesting, woningen, invaliditeit, gezondheidszorg. Kla- gen over armoe, maar niet zien waarom die
‘evident’ is. Pak aan die dwaasheid.
Zelfs wie nooit meer leest dan de tien- lijntjesinfo op pc of smartphone, zal heb- ben vernomen dat er iets te doen was in de Tuin der Eeuwige Transfers. Het miljarden- bedrag van de geldstroom even omzetten in een gemiddelde overdracht per gezin (2.590 euro per Vlaams gezin per jaar) zou zonde zijn, althans volgens sommige bewakers van de Belgische relikwieën, maar veel Vlamingen weten ondertussen wat ze moeten weten.
De Wevers stunt met de camions vol nepgeld (twaalf jaar geleden) was een communicatief schot in de roos.
Een gouden zet. Misschien moet ‘harte- lijk’ Vlaanderen er nog zo een paar beden- ken. Ten gronde had hij gelijk. Een geldstroom mag geen perpetuum mobile blijven, zei hij toen al. “Niemand kan dat verantwoorden.”
(Ewald Pironet, Knack, 2017) De interregio- nale transfers zijn nergens zo groot als in Bel- gië, leert ons Eurostat.
Goed voor het debat is dat het Federaal Planbureau ons liet weten dat het reëel beschikbaar inkomen van de gezinnen in de periode 1995-2015 in Vlaanderen toenam.
Frustrerend nieuws voor illusionisten die Wal- lonië en Brussel met de PS aan het stuur al jaren Vlaanderen voorbij zagen spurten.
Het Planbureau voorspelt dat hiervan ook de komende jaren geen sprake zal zijn.
Hart zonder wijsheid onvoldoende
Keren we tot slot terug naar de zorg van De Valck. Is er een alternatief voor de focus op de statistische info om dat debat te voe- ren? We denken van niet. De ‘primitieve’ fla- minganten van de 19de eeuw wisten het al, toen het ging over de strijd om taal, cultuur en politieke rechten. Die van de 20ste eeuw prikkelden de denkende Vlaming. We ver- wijzen naar het cijfermateriaal van VU’ers als Maurits van Haegendoren en Jan Caudron, en naar de boeken van een Gerolf Annemans, de dossiers van AKVSZ en Vives, en ga zo maar door. Goed tien jaar geleden wisten Remi Ver- meiren en co (Warandemanifest) waarom cijfers en statistieken het fundament waren onder de bouw van ons Vlaams Huis. Moe- ten we die niet onderhouden en versterken?
Laat het hart van Vlaanderen maar klop- pen. Dat kan mooi zijn, maar in een wereld van fuivers en kortlezers is ook dat hart zon- der wijsheid en rede geen garantie op succes.
Laten we de identiteit koesteren, maar eens aan de politieke praat telt vooral het inzicht van de Vlaming in een wat moeilijker wereld van zakelijke cijfers, tabellen en grafieken. Dat is dan weer relevant voor mogelijkheden en beperkingen van zijn sociaal verhaal.
AnjA Pieters
Cijfers zijn de muziek
onder elke Vlaamse dans
Opgelet, dit is een artikel met en over cijfertjes. Volgens sommige Vlaamsgezin- den spreken die wel het verstand aan, maar wervend zouden ze niet meer zijn. Ze motiveren het publiek niet meer. Mogen we enkele vraagtekens plaatsen bij dit ver- haal? Vlaamsgezinden, conservatieven en allen die beide verhalen op een positieve manier willen combineren, kunnen niet zonder.
uitstapjes naar Thailand doen Geert Versnick de das om
De berg en de muis
Nadat de werkgroep Politieke Vernieuwing in de Kamer al had beslist dat de voorzitter voortaan nog maar evenveel mag verdienen als de eerste minister plus 1 symbolische euro, omdat hij de eerste burger van het land is, is men met nog wat nieuws voor de pinnen gekomen. De Kamervoorzitter mag nu ook geen enkel betaald privaat of publiek mandaat meer hebben. En al zegt de werkgroep “dat hij steeds beschikbaar is voor zijn mandaat en dat hij geen bijkomende private of publieke man- daten opneemt”, toch mag hij wel nog lid van de gemeente- of OCMW-raad zijn.
Een oplossing à la Belge, want het is niet geheel duidelijk of hij in die hoedanigheid ook nog de bijhorende zitpenningen mag opstrij- ken. Heel die heisa ontstond na de Publifin- affaire en na de heisa rond het mandaat van Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) bij Telenet. Maar daar was al gebleken dat hij daarvoor geen vergoedingen ontving. Het net- toresultaat is enkel dat zo’n mandaten niet meer mogen als ze betaald zijn en dat hij inle- vert op zijn loon. Kristof Calvo van Groen doet nu uitschijnen dat hij vanuit de oppositie een grote overwinning heeft geboekt. Niets is min- der waar. De berg heeft een muis gebaard.
Men heeft alleen Bracke wat gepest, die weer- loos moest toezien, door wat centen van zijn loon af te pitsen. Er is niets zo gemakkelijk dan nog eens te vuren op een lijk.
Brusselboek
De V&W-fractie (Vuye en Wouters, ex-N- VA’ers) in de Kamer zit niet stil. Na een boek over de monarchie en een boek over de ‘gren- dels’ die België overeind houden, werken zij nu aan een heus ‘Brusselboek’. Zij gaan ervan uit dat de Vlamingen goed moeten beseffen dat echt grote stappen in de Vlaamse ont- voogding er maar zullen komen indien er één Brussel-standpunt komt. In het geplande boek gaan ze niet alleen het ontstaan van het Brus- selse kluwen beschrijven en de werking van de instellingen ontleden, ze gaan ook de Brus- sel-modellen aanpakken, de mogelijke en de onmogelijke.
Zo hopen zij een hapklare bijdrage te leve- ren opdat er nadien een debat komt waarbij de Vlamingen met kennis van zaken een keuze maken. Tevens willen zij de nodige ‘knowhow’
aanreiken voor concrete stappen. “Niemand zal kunnen stellen dat we deze legislatuur niet voortdurend gepoogd hebben om steentjes te verleggen in de rivier”, stellen zij met enige trots. Zou het kunnen dat Peter de Roover en consorten dat allemaal niet echt leuk vinden?
Leger der Lage Landen
N-VA brengt al sinds de vorige legislatuur – toen ze een oppositiepartij was – haar voor- stellen naar voor in de commissie Landsverde- diging om tot grote samenwerking te komen tussen België, Nederland en Luxemburg. Zo pleitte zij vaak voor een ‘leger der Lage Lan- den’. Ook vorige week bepleitte Peter Buys- rogge een intensievere samenwerking met
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 20 juli 2017
4
Luxemburg. Momenteel worden al Luxem- burgse militairen gevormd in Belgische mili- taire scholen en wordt er op het vlak van trai- ning en oefeningen samengewerkt. Ook op het vlak van personeelsbeheer, training, gezamen- lijke ontplooiingen, capaciteitsontwikkeling, communicatie- en informatiesystemen, mili- taire inlichtingen, militaire luchtvaart, militaire geneeskunde, welzijn, juridische steun, finan- ciën en ‘research and technology’ wordt heel wat in de steigers gezet. Met Nederland is er voor marineoperaties al een zeer intensieve samenwerking, met een gezamenlijk com- mando in Den Helder.
Heel concreet en veel overzichtelijker dan een ‘Europees leger’, waarvoor sommigen pleiten en waarvan men wel het begin kan zien, maar zeker niet het einde. Samenwer- king tussen de kleinere landen, waarom niet?!
Het zou alvast de kosten kunnen drukken en de efficiëntie verhogen.
Non-probleem
Staatssecretaris Zuhal Demir heeft de repu- tatie geen blad voor de mond te nemen. Dat bewees ze donderdag nog maar eens toen ze ondervraagd werd over de mening van UNIA, het zwaar gesubsidieerde ‘gelijkekansencen- trum’, dat zich had uitgesproken tegen het boerkiniverbod dat in een aantal steden van kracht is. Zij vond dat UNIA van een non-pro- bleem een probleem maakt. En nog: “Het is een mening van Unia en niet meer dan dat.”
Ze stelde dat het verbod gaat om de bescher- ming van het recht van vrouwen om zich ten volle te kunnen ontplooien en “daarom ben ik tegen de boerka en ook tegen de boerkini”.
Daarnaast zei ze dat het hoog tijd wordt dat UNIA mee-evolueert met de rechtspraak, zoals recent nog het Europees Hof voor de Rech- ten van de Mens, dat het verbod op gelaats- bedekkende kledij bevestigde: “Met het boer- kini-advies mist Unia andermaal de kans om zich aan te sluiten bij die evolutie, een evolu- tie die minder uitgaat van vrijheid-blijheid en die duidelijk grenzen stelt aan de vrijheid.” De oren van Els Keytsman, de linkse directrice van UNIA, zullen geen klein beetje gefloten heb- ben. Misschien is het nuttig dat een volgende keer eens de vraag gesteld wordt waarom zo’n dure instelling die zowat iedereen met gezond verstand spuugzat is, überhaupt nog moet bestaan. Er is namelijk wetgeving genoeg om discriminatie en ongelijkheid aan te pakken.
Daar is geen bigbrotherachtige gedachtepo- litie voor nodig.
De laatste loodjes
Het was eraan te zien dat het parlementaire werkjaar naar z’n einde loopt. Er moest nog een berg voorstellen en ontwerpen behandeld worden. Vandaar dat de zitting nog eens uit- zonderlijk tot bijna middernacht liep. Dat zal deze week niet anders zijn… Deze week begon men zelfs al op woensdag, om alles rond te krijgen tegen het ‘fête nationale’, waarna de parlementsleden naar alle uithoeken van de aardkloot zullen uitwaaieren om te gaan beko- men van het harde labeur.
Benzinebonnen en rode verkeerslichten
Vakantie, en dan mag het ook in dit stukje wat luchtiger. Toen ik dubbel zo oud was als Zeger, was ik hoogstens een paar keer in Nederland geweest en kende ik dankzij zes maanden dienst bij de 9de Wing Raket- ten een deel van Duitsland. Dat was niet veel anders voor de generatie geboren in de jaren veertig. In 1968 vertrok ik voor de eerste keer voor een pelgrimstocht naar Ita- lië, in het bijzonder voor de operavoorstel- lingen in Verona. Reizen was toen nog een avontuur waar je thuis aan begon in je bank en het kantoor van de VAB.
Leve de euro, want je had Duitse mar- ken, Oostenrijkse shillings en Italiaanse lires nodig als je via de Brenner reed, en Zwitserse franken voor de Sankt-Gothard- route. Bij de VAB haalde je het maximum aantal Italiaanse benzinebonnen, waardoor je officieel 20 procent minder aan de pomp betaalde dan de Italianen en je kreeg nog wat verminderingsbonnen voor de autosnel- wegen. Nuttige papiertjes (tot 1991), want menig eigenaar van een hotel of een pen- sion liet je ermee in het zwart betalen in ruil voor een korting. En dan was het rijden.
Toen al bij voorkeur ’s nachts, want de con- sumptiemaatschappij en de auto’s waren er vlugger dan de Europese overheden dach- ten. In Duitsland kwam er geen einde aan de verkeerslichten in München, want er lag nog geen ring rond de Beierse hoofdstad.
In Zwitserland moest je nog dwars door Bazel rijden. Aan de grenzen stonden doua- niers die je even toeknikten. In Italië was de levensstandaard een flink stuk lager en daar reden minder auto’s. Het was heel gewoon de auto naast de imposante dom in hartje Milaan te parkeren, en twee jaar later reed ik rustig ronde na ronde rond de prachtige kathedraal van Firenze. Plaatsen waar van- daag een executiepeloton staat als je met een auto in de buurt verschijnt.
Dank aan Van Steenbergen, Van Looy en Fredje de Bruyne
Veteranen van autoreizen herinnerden zich nog de tijd, tussen 1955 en 1965, toen het een morele verplichting was iedere rood- wit genummerde auto toe te toeteren. De opkomst van de VU en “Leuven Vlaams”
maakten een einde aan die traditie.
Op de vele campings die we aandeden, keken we zorgvuldig naar het bordje met het adres van de garagist achteraan de auto, voor- aleer te groeten. Niet dat er veel auto’s uit Ecausinnes of Marchienne-au-Pont reden, want het gerucht deed toen al de ronde dat het Frans als tweede taal in Italië flink op de terugweg was.
De meeste Franstaligen bleven er liever weg, tenzij in groep en met een gids. Maar het was toch slikken voor een paar boze Fransen aan het Gardameer en in Toscane, toen uit- baters hen vroegen: “Sprechen Sie Deutsch?”
Drieëntwintig jaar na de oorlog had het Wirt- schaftswunder via een vreedzame invasie het Duits als belangrijkste toeristentaal geïnstal- leerd, al hield in Firenze om historische rede- nen het Engels nog stand.
Met behulp van operalibretti en een Assi- milcursus, tijdens de lange avonden in mijn kamer bij het leger, had ik mezelf Italiaans geleerd. Een discussie over het verschil in filosofie tussen Feuerbach, Fourier en Marx zou wat moeilijk geweest zijn, maar mijn ken- nis volstond ruimschoots voor alle mogelijke praktische problemen.
De Italianen stelden het erg op prijs, en mijn Italiaans beterde ieder jaar. Ik hield er een complex aan over. Tien jaar later reisde ik voor mijn werk als televisieproducer rond de wereld, kwam in plaatsen waar ik de taal niet sprak en voelde me er altijd een onmon- dig kind.
Nog een taalherinnering. Je ging toen niet naar het buitenland zonder iedere kennis een ansichtkaart te sturen. Ik adresseerde die uit
principe aan Le Fiandre in plaats van Bel- gio en die werden allemaal keurig bezorgd.
Dat was dankzij onze wielrenners, want als de Italianen Vlamingen kenden, waren het onveranderlijk Van Steenbergen, Van Looy, Alfredo de Bruyne en natuurlijk de nieuwe wielergod Eddy Merckx. Die won dat jaar voor de eerste keer de Giro. Hij moest het jaar daarna in Savona de rittenkoers verlaten na de beruchte dopingaffaire. Italianen konden fanatiek en toch sportief zijn. In de bloed- hitte van Firenze zag ik in 1970 het wereld- kampioenschap in een bar in de Via delle Belle Donne. De tifosi moedigden luidruchtig Felice Gimondi aan, die echter tweede werd achter de een jaar later zo tragisch gestorven Roeselarenaar Jempi Monseré. Heel de bar wenste me geluk.
Hoofddoek en nylons
Naar Italië ging je niet alleen voor de zon.
We waren waarschijnlijk de laatste gene- ratie die nog met grote ogen door de Itali- aanse steden liep. Alles was nog zo anders en dus ook zo nieuw. Italië (en de rest van de wereld) kende je alleen uit zwart-witfoto- tjes in de krant of een zwart-witdocumen- taire op televisie.
Kleurenfilms die de pracht van het land toonden, waren er in overvloed, maar in Vlaanderen werden ze meestal gedraaid in zalen van het rijksonderwijs waar vooral bel- gicisten en franskiljons zaten. Die hadden geen probleem met de uitsluitend Fransta- lige organisatie van L’Exploration du Monde, die het vertikte de films Nederlands te ondertitelen. Daar wilde je niet gezien wor- den, tenzij om de voorstelling te verstoren.
Die eerste echte confrontaties met de schoonheid van Venetië en Firenze waren onvergetelijk, maar ook kleine plaatsjes als Montagnana, Gubbio of Mantua sneden de adem af. De ene parel na de andere lag soms op maar een halfuur rijden van elkaar en je begreep eindelijk de parallel tussen Italië en Vlaanderen, waar de stedelijke dichtheid even groot was. Waarschijnlijk is alles van- daag misschien nog mooier, meer gerestau- reerd en meer afgelikt, want toen waren er nog de sporen van de oorlog te zien en was de verf soms nogal afgebladderd. Maar het publiek was anders.
Ik poseerde voor een foto op het San Mar- coplein met de juist gekochte opname van Verdi’s Simon Boccanegra in mijn armen. Op de achtergrond zie je wat mensen, maar dat zijn niet de hordes toeristen die achter gele of blauwe paraplu’s van verveelde gidsen marcheren als een kudde bizons.
Toeristen hadden nog enig niveau en enig decorum. Je zag vlug dat Italiaanse mannen, hoe warm het ook was, goed het verschil kenden tussen strandkleding en stadskle- ding, dus liep je zelf niet in een belache- lijk shortje en met ontbloot bovenlijf in een Italiaanse stad, zoals het huidige vulgus.
De cerberussen aan de ingang van de Ita- liaanse kerken zouden je woedend op je plaats gezet hebben, want je liep niet achte- loos een kerk binnen; zeker de dames niet.
In Mantua heb ik meegemaakt dat een ove- rigens fatsoenlijk geklede dame de kerk niet mocht betreden omdat ze geen hoofddoek en nylons droeg.
In Italië kenden ze nauwelijks supermark- ten; overal waren er kleine en gezellige win- keltjes en ambachtelijke zaakjes. Ik begreep eindelijk waarom Jan Breydel bij Conscience zijn ‘macekliers’ te wapen riep toen ik de eerste keer een macelleria (slager) zag. In iedere stad was een negozio di dischi, een platenzaak, waar lirica (de opera- en belcan- toafdeling) de ereplaats had.
Tot rond 1980 de eerste zaken opdoken die alleen nog Angelsaksisch lawaai verkoch- ten; nu ook allemaal verdwenen. Basta cosi, zeggen de Italianen, want dit oude Italië komt niet meer terug. Luciano Pavarotti zingt het zo mooi in het liedje Rondine al nido:
“Sei fuggita è non torni più.” Vrij vertaald:
het is voorbij en het komt niet meer terug.
Jan neckers
Italia bella
Zeger is twaalf jaar en hij heeft al Egypte en Japan bezocht. Komende week ver- trekt hij voor een vakantie naar Sri Lanka.
PTB van Hedebouw groter
dan PS in peiling
Actueel
20 juli 2017 5
Socialisten verloren als als enigen geld in 2016
Ik geef het toe: ik kijk elk jaar uit naar het verslag van de controlecommissie ‘betref- fende de verkiezingsuitgaven en de boekhouding van de politieke partijen’. Begin juli was het zover. Op de webstek van De Kamer verscheen de ‘publicatie van de finan- ciële verslagen over de boekhouding van de politieke partijen en hun componenten (boekjaar 2016)’.
Concreet gaat het over de interne boekhou- ding van de politieke partijen in ons land. Wie zich aan de lectuur wil wagen, wens ik goede moed, en wel om twee redenen. In de eerst plaats gaat het om honderden bladzijden saaie lectuur (maar niet voor mij). In totaal worden zowat 2.000 bladzijden cijfers gepubliceerd over alle partijen in ons land. In de tweede plaats moet u natuurlijk een balans en een jaarrekening kunnen lezen. Niet zo moeilijk, maar voor de meeste Vlaamse journalisten is dat wel een probleem. Ik kreeg vorige week welgeteld één telefoontje van een Franstalige journalist. Ik had de hele ochtend nodig om hem door de getallen te gidsen.
Organisatie Socialistische Partij
Kort samengevat, bijna alle politieke par- tijen slaagden er in 2016 in om geld te ver- dienen. Dat geld kunnen ze in hun oorlogs- kas stockeren om er de volgende verkiezingen mee te financieren. Enkel de socialisten ver- loren geld, zowel in Vlaanderen als in Wallo- nië. Dat is merkwaardig, aangezien de meeste partijen, en zeker de socialisten, ruime dota- ties krijgen van de overheid.
Bij de Vlaamse socialisten is de vzw Orga- nisatie Socialistische Partij (OSP) sinds 2009 verantwoordelijk voor het neerleggen van de geconsolideerde boekhouding van de partij.
Consolideren betekent groeperen. In de soci- alistische Vlaamse groep (consolidatiekring) zitten er wel 23 onderdelen. Bij de consoli- datie worden de boekhoudingen van deze
onderdelen samengebracht. In de praktijk is het proces iets moeilijker. De andere politieke partijen moeten een gelijkaardig boekhoud- kundig proces (laten) uitvoeren.
“Bevrijdingsbeweging”
Interessant is dat de doelstelling van de sp.a nog eens duidelijk omschreven wordt. Voor de sp.a is het socialisme een ‘bevrijdingsbe- weging’. ‘Zij (de partij) kiest voor een maxi- male ontplooiing van het individu, maar in een maatschappelijke samenhang.’ Het is maar retoriek, uiteraard. Die laatste zin zou je bij- voorbeeld ook bij de liberalen kunnen lezen.
Daar zou die overigens beter uitkomen.
In de raad van bestuur van de vzw OSP zien we uiteraard John Crombez, maar ook Bert Anciaux, Kathleen van Brempt en Joris Van- denbroucke.
6 miljoen subsidie
De Vlaamse socialisten kregen in 2016 ruim 6 miljoen euro ‘Belgische overheidsbijdragen’.
De partij kreeg in dat jaar ook ruim een mil- joen euro bijdragen van de mandatarissen.
En de socialistische partij ontving ook bijna 300.000 euro aan lidgelden. Daarnaast waren er inkomsten uit andere bronnen. In totaal ruim 8 miljoen euro aan inkomsten.
De grootste kostenpost in 2016 was de per- soneelskost: ruim 3,3 miljoen euro. Aan admi- nistratie werd bijna anderhalf miljoen euro uitgegeven. In totaal bedroegen de kosten in 2016 ruim 8,6 miljoen euro. Aangezien de
kosten hoger lagen dan de opbrengsten was er in dat jaar een verlies ‘uit de gewone wer- king voor financieel resultaat’. Die financiële opbrengsten en kosten veranderden niets meer aan dat verlies. Uiteindelijk leed de sp.a in 2016 een verlies van net geen 300.000 euro.
Geconsolideerd patrimonium
Het gevolg van dat verlies in 2016 was dat het geconsolideerd patrimonium (alle bezit- tingen samen) van de Vlaamse socialisten onder de magische drempel van 10 miljoen euro dook. Dat moet pijn hebben gedaan.
Zeker als ze daar beseffen dat het geconsoli- deerd patrimonium van alle andere Vlaamse partijen steeg.
Verlies door personeel
Hoe komt het dat de Vlaamse socialisten als enige Vlaamse partij geld verloren in 2016? De N-VA verdiende dat jaar zelfs 5,2 miljoen euro, de CD&V meer dan een miljoen. Het antwoord is vrij eenvoudig: de socialisten hebben te veel personeel in dienst. In 2015 bedroeg de per- soneelskost 2,8 miljoen euro. In 2016 was dat al 3,3 miljoen euro, zoals we hierboven schre- ven. Hadden de socialisten de personeels- kost op het niveau van 2015 weten te hou- den, hadden ze het boekjaar 2016 met winst kunnen afsluiten. Zo eenvoudig kan het zijn.
Het besturen van een politieke partij is als het besturen van een kmo. Wat zegt het over een partij als je als enige verlies maakt terwijl alle andere partijen winst maken? Een bedrijfslei- der die geen winst kan maken als het econo- misch goed gaat, kan beter iets anders doen.
Socialisten aan de macht?
De boekhouding van de partijen leert dus veel over de bestuurskunde van die partijen.
Een partij die er niet eens in slaagt om met
extreem ruime dotaties van de overheid winst te maken, bewijst enkel haar bestuur- lijke onkunde. In Wallonië is de PS in het- zelfde bedje ziek. Ook daar werd geld verlo- ren. Een andere indicator van de achteruitgang van de Vlaamse socialisten is de afname van de ‘boekhoudkundige cashflow’. Het geeft een indicatie van de levensstroom van een onder- neming of partij. In 2015 bedroeg die cash- flow nog 1,4 miljoen euro, in 2016 één miljoen euro, een achteruitgang met 400.000 euro.
We kunnen uiteraard discussiëren over de hoogte van de ‘Belgische overheidsbijdragen’
aan de politieke partijen. Volgens sommige waarnemers zijn deze bijdragen te hoog. De Vlaamse socialisten tonen aan dat je, ondanks ruime overheidsbijdragen, nog steeds geld kunt verliezen. Het verlies over 2016 zal in elk geval het vertrouwen in de partij niet verster-
ken. Thierry Debels
‘Génération Identitaire’ koopt boot om migranten te stoppen
De rechtsnationalistische activisten van ‘Génération Identitaire’ hebben een zee- schip aangeschaft ter waarde van 60.000 euro. Het vaart nu naar de Middellandse zee nabij Libië om illegale migratie tegen te gaan. Dit onder de noemer ‘Defend Europe’. De organisatie wil naar eigen zeggen “oog in oog te staan met de criminelen”, hierbij ver- wijzend naar mensensmokkelaars die geld aannemen van migranten om naar Europa overgezet te worden.
Meer dan 100.000 dollar of 88.000 euro. Dat is het bedrag dat het Europese nationalistische netwerk ‘Génération Identitaire’ (GI) heeft ingezameld via de ‘crowdfunding’-site WeSear- chr. Dit om een schip te financieren dat in de wateren tussen Libië en Italië zal patrouilleren.
De bedoeling is om illegale migratie tegen te gaan. De GI communiceert dat het hierbij “oog in oog [wil] staan met de criminelen”.
“Ngo’s in het oog houden”
Die criminelen zijn volgens GI de mensen- smokkelaars die via een uitgebreid web van georganiseerde misdaad grof geld verdienen aan de overzet van migranten naar Europa, maar ook de ngo’s actief in de regio “die de vluchtelingen als slaven behandelen”, aldus Lorenzo Fiato aan NRC. Fiato is de bedenker van de actie en internationale voorzitter van het rechtse netwerk van de GI. De actievoer- ders halen naar eigen zeggen inspiratie uit het
‘push back’-beleid van Australië. Dat land vist illegale migranten op in de oceaan en brengt ze terug.
Fiato wil graag een tegengewicht bieden aan de volgens hem kwalijke invloed van mensen- rechtenorganisaties op de Middellandse Zee:
“De ngo’s weten ook dat deze mensen in Ita- lië niets te zoeken hebben. Velen van hen ver- dwijnen in de criminaliteit. Nigeriaanse meisjes belanden in de prostitutie. Het is onverstandig deze mensen naar Europa te vervoeren en ze aan hun lot over te laten.”
GI wil eerst en vooral observeren wat de vele ngo’s die er actief zijn precies doen. “We willen zien wat de relatie is tussen de mensensmok- kelaars en de ngo’s”, verheldert Fiato. Ook wil- len ze voorkomen dat ngo’s migranten naar Ita- lië brengen: “Als de ngo’s ingrijpen tijdens de reddingsoperatie, dan bellen wij met de Libi- sche kustwacht in Tripoli. Wij helpen de kust- wacht dan om de vluchtelingen terug te sturen naar Libië.” Bij Frontex waarschuwen ze ech-
ter: “Als de actiegroep tijdens een reddingsac- tie het werk van ngo’s bemoeilijkt, dan schen- den ze het internationaal zeerecht”, illustreert woordvoerder Ewa Moncure aan NRC.
Maak kennis met de C-Star, een schip van 40 meter uit…
Mongolië
Intussen is de GI overgegaan tot de aan- koop van een schip en is het te water gela- ten. Maar Seline Trevisanut, onderzoeker bij het Nederlands Instituut voor het Recht van de Zee, maant aan tot voorzichtigheid: “Als je in een vaartuig bent en op zee iemand tegen- komt die in gevaar is, dan heb je de verplich- ting om hulp te bieden. […] Alle boten moeten verplicht zijn geregistreerd in een land. Als de personen in het vaartuig nalatig zijn, kan het land erop worden aangesproken.”
Het land waar de boot is geregistreerd is evenwel iet of wat bijzonder. Dat is Mongo- lië, een land in het Verre Oosten dat volle- dig omringd is door landmassa en dus geen zeetoegang heeft. Fiato bevestigt: “De C-Star kostte 60.000 euro en komt uit Mongolië.”
Ngo’s op zee
Over ngo’s in de Middellandse Zee is al een en ander gezegd. Er zijn verschillende organi- saties actief op de zee tussen Libië en Italië, waaronder ook Artsen Zonder Grenzen. Staats- secretaris voor Asiel en Migratie Theo Franc- ken (N-VA) zei nog dit voorjaar dat die orga- nisatie zich schuldig maakt aan stimulatie van mensensmokkel. Hierop volgde heel wat ver- ontwaardiging in de pers, maar enige tijd later bevestigde de Italiaanse procureur Carmelo Zuccaro dat er wel degelijk ngo’s samenwer- ken met mensensmokkelaars. Het ging even- wel niet over Artsen Zonder Grenzen.
Recent kreeg Francken echter ook nieuwe steun. Zo ziet ook EU-agentschap en grensbe- wakingsdienst Frontex een verband tussen de doden op de Middellandse Zee en de reddings- acties van vluchtelingenorganisaties. Eerder deze week zei zelfs minister van Buitenlandse
Zaken Didier Reynders (MR) dat “reddings- operaties […] voor meer doden en overste- ken” zorgen.
Génération Identitaire
De GI – die de Spartaanse ‘lambda’ hanteert als logo – is een relatief jonge politieke bewe- ging (gaat terug tot einde van de 20ste eeuw) die wortels heeft in ‘Nieuw Rechts‘. Centrale thema’s hierbij zijn ‘metapolitiek’ en ‘etnoplu- ralisme’. Metapolitiek is een leenconcept van de neo-marxist Antonio Gramsci, waarbij men via culturele of andere activiteiten indirect aan politiek wil doen en dus niet via verkiezingen.
Etnopluralisme is dan weer het geloof dat elke etnoculturele groep zijn eigen gebied hoort te hebben. GI is een erfgenaam van een aan- tal opgeheven groepen zoals ‘Bloc identitaire’, dat regionalisme met Nieuw Rechtse ideeën verzoende.
Hoewel het de GI net zoals het vroegere
‘Bloc’ haar zwaartepunt in Frankrijk heeft, heeft GI afdelingen over heel West-Europa, zoals in Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Italië… Ook in Vlaanderen is er een afdeling: ‘Generatie Identiteit’. Al laat woordvoerder Bo De Geyndt weten aan SCEPTR dat ze zich niet per se focus- sen op Vlaanderen […] en ook met de afdeling in Luik goede contacten onderhouden.
Die Vlaamse afdeling werd begin dit jaar gesticht met steun vanuit Rijsel en telt een 28-tal leden, zegt De Geyndt. Maar voorlopig zullen er geen Vlaamse GI-leden op de C-Star meevaren, al is het niet uitgesloten dat dit in de toekomst gebeurt. “Niet iedere ‘identitair’ mag het schip mee bemannen. Men wordt geselec- teerd door de afdelingen in Oostenrijk, Frank- rijk en Italië.
Wij zijn nog in de opstartfase. Interesse was er logischerwijs, maar we willen eerst op eigen bodem de zaken geregeld krijgen en dan kij- ken we verder.” Wie alvast wél geselecteerd is, is Kamerlid Filip Dewinter van Vlaams Belang.
Op Twitter kondigt hij aan “deze zomer mee [te varen].”
De Geyndt stelt echter dat de reisplannen van Filip Dewinter op de C-Star niet beves- tigd zijn door de GI en dat organisatie geen link wenst te hebben met een politieke partij.
Jonas naeyaerT Foto: ‘Identitäre Bewegung’ Duitsland
De slimme camera’s van Nabilla Ait Daoud
“Theo Facho”
Wat zich als een eerder traditionele 11 juliviering aankondigde, kreeg plots een leuke wending. En niet toevallig speelde Theo Francken een centrale rol.
Ooit politiek kwetsbaar als lid van een ludiek en radicaal N-VA-vriendenclubje en door het Bob Maes-incident - weet u nog? -, kan hij zich inmiddels een zeker
‘je-m’en-foutisme’ veroorloven.
Sinds toch al behoorlijk wat jaren orga- niseert de Vlaamse Volksbeweging (VVB) een elf juliviering in de Brusselse Druk- persstraat, niet toevallig de straat van het bekende - en voor sommigen beruchte - Vlaams Huis. Je kan er de stempel radi- caal op drukken, al heeft het begrip radica- lisme en vooral de werkwoordvorm ervan de voorbije jaren een andere connotatie gekregen. TAK’ers aan de tap, vele vaten gerstenat – dit jaar precies 33 – en heel wat studenten, voornamelijk NSV’ers en KVHV’ers. Het is een plek waar je exponen- ten van de Vlaams-nationale homoscene aantreft, maar ook een priester voor wie zelfs de Kerk van Pius X ietwat te gematigd is. En wie eraan zou twijfelen: de vorige zin mag erg letterlijk genomen worden. Poli- tici zijn de ideale slachtoffers om een gra- tis vat te schenken, met als gevolg dat het gros van die 33 – wat een getal – op conto geschreven mag worden van beoefenaars van de res publica. Onder hen, sinds jaar en dag, Theo Francken. We kunnen ons vergis- sen, maar hij was er van bij de eerste editie bij om het initiatief enthousiast te steunen.
Ook dit jaar, en dat zal hij geweten hebben.
Parlementaire sponsors
De uitnodiging werd op zijn Facebook- pagina geplaatst, en misschien heeft de overijverige BRUZZ-schrijver van dienst het daar opgepikt. Punt is dat die kerel er op wees dat het VB en de N-VA - o gruwel - samen 11 juli vierden. Meer was niet nodig om de poppen aan het dansen te brengen, zeker aan Franstalige kant. N-VA’ers wer- den belaagd. “Je moet daar geen politieke boodschap achter zoeken”, verklaarde Brus- sels N-VA-voorman Johan van den Dries- sche. “Dat is een jaarlijkse receptie, geor- ganiseerd door vzw Meervoud. Die nodigt parlementairen uit om mee te sponsoren, om de mensen op de Vlaamse feestdag een pintje te kunnen aanbieden. En zowel mensen van het Vlaams Belang als de N-VA hebben gereageerd. Dat is alles.” Zo is dat, maar dat was buiten de waard gerekend. Ze sprongen er als gekken op, de Franstalige media, maar ook ULB-politicoloog Pascal Delwit, de lispelende ex-Amadees, al raakt hij dat laatste gen nooit helemaal kwijt, zomin als het lispelen.
Zender Brussel
Het is stilaan een oude profetie aan het worden, maar mochten de Vlamingen een gedegen kennis hebben van hetgeen in de Franstalige media verschijnt, wel, het land was allang gesplitst… ondanks die makke Vlamingen. Een wat hilarische reportage op BX1, de huidige naam van Télé Bruxel- les, bracht een en ander in beeld. De naam van de zender wijzigde, al een tijd geleden, maar aan de FDF-signatuur, excuseer, de Défi-signatuur, veranderde duidelijk niets.
Het VB en de N-VA die samen elf juli vieren, dat is “une liaison dangereuse” die nu al tien jaar duurt. Hoe ze aan die tien jaar komen?
Geen idee. Het zijn er wat minder, menen we, maar soit. Tijdens de viering op het Brussels stadhuis enkele uren eerder hield RTBF daar plots een micro onder de neus van de staatssecretaris om hem te confron- teren met zijn inciviek vat. “Et alors”, was zijn mitterrandistische reactie. “Ik doe dit al vijf of tien jaar”, voegde hij eraan toe. Bekijk die reportage, het is te gek voor woorden.
Zeker als premier Michel zich verspreekt en het over een cordon rond de N-VA heeft.
En zeggen dat ze het ergste nog niet gezien hebben. Strijdliederen en leuzen, N-VA’ers leutig in gesprek met VB’ers – het gaf ons een prettiger gevoel dat het gekonkelfoes die middag op de receptie op het stadhuis tussen De Wever, Beke en Rutten, ergens in een hoekje van het middenplein. Kortom, Vlaams-nationalisten onder mekaar. Toch die ene dag. Nog 364 dagen volhouden. O ja, wie had het ook weer over twee demo- cratieën in één land?
KNIN.
Dwars door Vlaanderen 20 juli 2017
6
Een aantal automobilisten kwam onlangs tot de vaststelling dat Antwerpen een LEZ heeft, een Lage Emissiezone. Zij werden het gewaar door een boete die bij hen in de bus viel. Bij nazicht blijkt dat de hele binnenstad er in valt, maar, toch niet helemaal.
Want sommige delen van de Singel vallen er niet in, zodat je kunt terugdraaien als je verkeerd gereden bent.
In werkelijkheid zijn dit valkuilen, opge- zet door schepen voor Leefmilieu Nabilla Ait Daoud (N-VA). Of haar partijgenoot Ben Weyts er helemaal mee akkoord ging, is niet geweten. In ieder geval hebben de specialis- ten van de Vlaams-nationale partij daarover al heel wat kritiek en gemor gekregen. Want veel automobilisten met een wagen die niet aan de normen voldoet (vooral vervuilende diesels), vergissen zich onderweg. Ze merken de vooraankondigingsborden die de laatste uitwijkmogelijkheden aankondigen niet op.
Overal waar de LEZ begint, staan slimme camera’s. Die zoomen in op elke nummer- plaat en vergelijken die met de lijst van toe- gelaten auto’s, die een registratie hebben aangevraagd. Intussen is het ergerlijk dat eigenaars van auto’s met buitenlandse num-
merplaten niet vervolgd worden. De beelden van de ‘slimme’ camera’s worden weliswaar een jaar opgeslagen, maar er bestaan geen verdragen over het uitwisselen van nummer- plaatgegevens.
Frankrijk ontsnapt zelfs aan een Europees verdrag ter zake. De voor het overige sympa- thieke Nabilla moet er iets op vinden vooral- eer haar partij ook op dat gebied tussen twee stoelen komt te zitten.
Liefkenshoektunnel loopt vol
Wij hebben eerder al geschreven dat het plan om de Liefkenshoektunnel gedeeltelijk als alternatief voor de Oosterweelverbinding te gebruiken aan complete waanzin grenst.
De zopas in Het Nieuwsblad gepubliceerde cijfers geven ons gelijk. “Tijdens de eerste
helft van dit jaar nam het verkeer in de toltun- nel met nog eens 16,16 procent toe tegenover de eerste helft van 2016. Het nachtelijk open- stellen van het Deurganckdok geeft maar wei- nig verschuiving.”
“De saturatie blijft toenemen”, aldus mana- ger Marc Persoon van de nv die de tunnel beheert. De halfjaarcijfers spreken voor zich:
nadat de toltunnel vorig jaar reeds kwartaal na kwartaal een groei met dubbele cijfers noteerde, blijft dat ook nu het geval. Globaal verwerkte de Liefkenshoektunnel tijdens de eerste zes maanden van dit jaar nog eens 722.748 voertuigen méér dan in dezelfde periode vorig jaar: 5,19 miljoen voertuigen, een stijging met 16,16 procent. Volgens de directeur blijkt de toename nog beter uit andere kerngegevens. “In het tweede kwar- taal van 2016 kenden we 75 uren file, dit jaar was dit in datzelfde kwartaal 190 uur of dus 2,5 keer meer. Dit was uitsluitend richting Nederland.” Het ware te hopen dat de plan- ners niet weer eens over het ijs van één nacht
gaan. Pagadder
11 juliviering in Genk
Het jaarlijkse pesten door het Genkse stads- bestuur (CD&V-sp.a) van de resterende Genkse Vlamingen, vond dit jaar plaats in het Casino van Waterschei. De zaal zat behoorlijk vol en de feestvierders werden verwelkomd door bur- gemeester Dries en schepen Naegels. De Bel- leman mocht tussendoor wat onzin verkondi- gen, en de gastspreker was niemand minder dan Erik Donckier. Met het gekende refrein van samenleven en solidariteit met rechten en plichten, de Nederlandse taal, integreren en de diversiteit omarmen. Tussendoor zorg- den een pianist en een dame voor de muzi- kale noot… In het Engels. Zij vroeg de zaal zelfs mee te zingen op de tonen van, ‘don’t cry for me Argentina’. De Belleman kon zijn ple- zier niet meer verbergen en vroeg de aanwe- zigen om de Vlaamse Leeuw uit volle borst mee te zingen, alleen de eerste strofe wegens tijdgebrek, en als slot het Limburgse volkslied.
Op de receptie achteraf konden de aanwezige Vlaamse politici de Belgische gifbeker doorslik- ken. Tot volgend jaar.
Trajectcontrole
Er komt trajectcontrole voor snelheidsdui- vels die harder varen dan 15 km/u op het Albertkanaal. “Dat is gevaarlijk, want zo’n snel vrachtschip veroorzaakt een golfslag die de oevers kan beschadigen en ook schepen die langs de kant liggen”, zegt Liliane Stinissen van de Vlaamse Waterweg. De snelheidscontroles komen tussen de zes sluizen op het Albertka- naal, een traject van 78 km. Of er sancties vol- gen voor schippers die te snel varen, dat moe- ten ze bij de Vlaamse Waterweg nog bepalen.
De Meiresluis
De ouderen onder ons zullen zich nog de overstromingsramp van 1953 herinneren, met bijna 2.000 doden in Zeeland. Ook Vlaan- deren kreeg zijn deel. Nederland reageerde prompt met het Deltaplan, waarbij de zeega- ten met uitzondering van de Westerschelde en de Nieuwe Waterweg afgesloten werden.
Toch bleven de polders en de Scheldevallei gevoelig bij hoogwaterstand. In 1976 liep dan ook Ruisbroek onder water, wat leidde tot het Sigmaplan met verhoging en versterking van de dijken, de aanleg van gecontroleerde over- stromingsgebieden en de stormvloedkering nabij Oosterweel. Dammenaar Patrick Meire, een bioloog, afgestudeerd aan de universitei- ten van Gent en Oxford, en sinds 1998 actief aan de Antwerpse universiteit, was jarenlang
de bezieler en ontwerper van deze projecten en toen onlangs in Kruibeke een grote inwa- teringsconstructie geopend werd, kreeg deze sluis zijn naam.
Te brave klanten?
In Blankenberge komt er geen sikhtempel in de Schaapstraat. Het stadsbestuur vond dat er te veel onduidelijkheden waren in het dossier
en men hield ook rekening met het protest van de buurtbewoners die vreesden voor te grote verkeersdrukte nabij een school. Wel kan nog beroep aangetekend worden tegen de beslis- sing. Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren en daar wordt rekening mee gehouden! Andere godsdiensten - en we noemen geen namen - zouden zeker minder gelaten reageren!
Alweer uitstel
Tegen het voetbalseizoen 2020/21 hoopt Club Brugge langs de Blankenbergse Steen- weg in Sint-Pieters in zijn nieuw stadion voor 40.000 toeschouwers te spelen. Maar een hon- derdtal bezwaarschriften van elf milieuvereni- gingen, boeren en opposanten en vijf petities met 2.600 handtekeningen zorgden ervoor dat de Vlaamse regering besliste de defini- tieve goedkeuring van het gewestelijke ruim- telijk uitvoeringsplan met 60 dagen uit te stel- len. Daarna en op voorwaarde dat de Raad van State niet aangesproken wordt, beginnen de procedures voor onteigeningen en bouwver- gunningen voor het stadion zelf, een nieuwe toegangsweg, oefenvelden en een parking voor 7.200 wagens. Wie zei ooit “moeilijk gaat ook”?
Jef - “Zwijg, gij bruine rakker”- Van Damme doet het weer
In de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) worden regelmatig gas- ten uitgenodigd om hun beleid voor te stellen of om met de parlementsleden in dia- loog te gaan. In het verleden waren zo onder meer de Vlaamse ministers Hilde Cre- vits (onderwijs) en Philippe Muyters (sport) bij de VGC te gast. De ministers waren nadien niet te spreken over het gedrag van sp.a-raadslid Jef Van Damme.
Wie vorige maand actief was op internet, herinnert zich ongetwijfeld nog hoe ene Jef Van Damme, lid van de VGC voor sp.a, even de pedalen verloor. Tot hilariteit van You- Tube-kijkend Vlaanderen liet hij zich volle- dig gaan tegenover Dominiek Lootens-Stael, raadslid voor het Vlaams Belang. “Zwijg, gij bruine rakker” was een week lang ‘trending’
op YouTube. Ook in ’t Pallieterke werd aan- dacht besteed aan het incident.
“Beschamende vertoning”
Diezelfde Jef Van Damme liet zich in december 2015 al opmerken toen minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) voor de VGC haar beleid kwam toelichten. In het ver- slag van die vergadering was uit de mond van minister Crevits het volgende te lezen:
“De meeste tussenkomsten speelden vrij naadloos in op haar presentatie. Het is aan- genaam als het woord wederwoord is. […]
De minister heeft in haar uiteenzetting geen woord van kritiek gegeven op de sp.a. Ze heeft wel vastgesteld dat de heer Jef Van Damme begonnen is met kritiek te geven op haar. Dit is niet eerlijk en niet helemaal cor- rect. Minister Crevits had zeer makkelijk haar uiteenzetting kunnen starten met een over- zicht van de puinhopen [van minister Smet sp.a] die ze gevonden heeft. Ze heeft dat ech- ter niet gedaan. Onderwijs verdient dat niet.”
Het is niet de gewoonte dat ministers, die vrijwillig toelichting komen geven over hun
beleid, op een agressieve manier het vuur aan de schenen wordt gelegd in de VGC-com- missies. Eerder deze maand, op 12 juli, was het nochtans opnieuw van dat. Ditmaal was het de beurt aan minister van Sport Philippe Muyters (N-VA) om kennis te maken met Van Damme. Cieltje Van Achter, Brussels parle- mentslid voor de N-VA, stelt dat Van Damme in de hem gekende stijl eerst ongefundeerd hysterische kritiek en vragen spuide. Daarna verdween hij tijdens de antwoorden van Muyters om vervolgens opnieuw van zijn oren te komen maken over wat hij had gemist.
Het ‘probleem Van Damme’
Dat de collega’s het wel hebben gehad met
“het onbeschofte gedrag van collega Jef Van Damme“, mag blijken uit de e-mail van Ciel- tje Van Achter (N-VA) aan Carla Dejonghe (voorzitter Raad VGC). In die e-mail, die onze redactie kon inkijken, vraagt Van Achter, met N-VA-collega Johan Van den Driessche in kopie, dat “in het belang van de Vlaamse gemeenschap in Brussel en voor de goede relaties met de Vlaamse regering, op zou wor- den getreden om zo deze beschamende situ- aties voor de toekomst te vermijden.”
Dejonghe liet intussen weten dat het ‘pro- bleem Van Damme’ na de zomer op het uit- gebreid bureau van de VGC wordt bespro- ken. Nog even afwachten dus of en hoe Van Damme tot betere manieren zal worden gebracht. Wart VaN Schel
