Vijf jaar politieke stilstand

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 11 • donderdag 14 maart 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

We hebben CD&V-voorzitter Wouter Beke niet nodig om te weten dat een nieuwe staatshervorming niet voor morgen en ook niet voor overmorgen is. Laat staan dat de Vlaamse partijen op één lijn staan om stappen richting confederalisme te zetten. Ooit waren naast de in- dependentistische N-VA en Vlaams Belang de christendemocraten en de liberalen voorstanders van confederalisme. De Open Vld is inmid- dels zelfs vergeten dat het aan meer dan één staatshervorming heeft meegewerkt. Bij de CD&V doken bij de jongerenafdeling zelfs neo-uni- taire voorstellen op. Maar blijkbaar willen de christendemocraten nu toch naar een nieuwe staatshervorming gaan, pas in 2024 uiteraard.

Een eeuwigheid dus, en politiek gezien een voorzichtige en veilige stellingname. Het ziet er sowieso niet naar uit dat tussen 2019 en 2024 een nieuwe communautaire ronde volgt.

Wie de Belgische geschiedenis een beetje kent, zou moeten weten dat een staatshervorming bepaald wordt door één factor: de financi- ele slagkracht van de overwegend Franstalige deelstaten. Als daar grote budgettaire problemen opduiken, is een financiële reddings- boei in de vorm van een staatshervorming nodig. De ene keer een reddingsoperatie voor het Fransta- lig onderwijs, de andere keer voor het Brussels Gewest. In ruil daarvoor krijgt Vlaanderen halfslachtige nieuwe bevoegdheden.

Een Waalse paarse verankering

Welnu, de komende jaren zal de Waalse regering onder andere via belastingverhogingen proberen de eigen rekeningen onder controle te houden. Maar na 2020 beginnen de solidariteitsmechanismen vervat in de financieringswet te verminde- ren. Een gevolg van de zesde staatshervorming. Onder andere bij de PS beseft men dat een nieuwe bedel- gang richting federale overheid en dus richting Vlaanderen onvermijdelijk is. Tegelijk beseffen de Walen dat ze nog een aantal jaren respijt hebben.

Dat zijn voor Elio Di Rupo en Paul Magnette zorgen voor morgen. Het is zaak om na 26 mei opnieuw tot de Waalse en federale regeringen toe te treden. En zoals intussen duidelijk is, zal de regeringsvorming bij de deelstaten bepalen hoe een latere federale regering zal worden gevormd.

Politieke waarnemers stellen vast dat een herhaling van de Zweed- se coalitie, aangevuld met de iets naar rechts opgeschoven Franstali- ge centristen van de cdH een optie is. Alleen, dit is enkel mogelijk als eerst op het niveau van de deelstaten zo’n regering wordt gevormd.

Aan Vlaamse kant is dat geen probleem, maar aan Franstalige kant is een MR-cdH-meerderheid wellicht onmogelijk. Vandaar dat een linkse PS-Ecolo-cdH-coalitie als Waals alternatief wordt genoemd. Alleen is de jongste weken bij de PS meer en meer ergernis te merken over de zegedrift van Ecolo. Voor veel Walen zijn de voorstellen van de groenen - minder vlees eten, geen diesel- wagens meer - te betuttelend. Dus behoort een mogelijke PS-MR-coalitie stilaan tot de mogelijkheden.

Het zou ook de enige zijn met een stabiele meerderheid van twee partijen.

Naar een regering van het status quo

De Waalse paarse verankering zou de opstap zijn naar een federale regeringsdeelname van de PS.

Waarbij die partij beseft dat op federaal vlak er weinig mogelijkheden zullen zijn om het beleid van de regering-Michel, met onder andere het optrekken van de pensioen- leeftijd naar 67 jaar in 2030, terug te draaien. Het is voor de PS vooral belangrijk federaal op de winkel te letten. Met aan Vlaamse kant een tripartite of desnoods de N-VA er- bij. De Franstalige socialisten gaan ervan uit dat een status quo voor hen al een overwinning is. Want het zou betekenen dat de geldstromen in de sociale zekerheid en via de belastingen, die vooral door Vla- mingen worden betaald, niet op- drogen. De transfers zullen op zijn minst stabiel blijven. Daarnaast

Dat in de volgende legislatuur weinig kans zal bestaan op een nieuwe staatshervorming, laat staan een confederale omslag, is al een tijd duidelijk en wordt nu nog eens bevestigd.

En wie in de periode 2019-2024 hoopt op een vervolg van het schuchtere herstelbeleid van Michel I, is eraan voor de moeite. Er zal dit jaar wel een federale regering worden gevormd, maar die zal - onder andere door de aanwezigheid van de PS - vleugellam zijn.

heeft de belastingverlaging die de regering-Michel heeft doorgevoerd voor bedrijven via de loonkosten en via de personenbelasting voor de burgers, ruimte gecreëerd om de belastingen in de volgende legislatuur opnieuw te verhogen. Des- noods kan de PS wat bijsturen. Maar dat zal het maximum zijn, beseft men aan de Keizerslaan.

Vijf jaar ter plaatse trappelen, dat wordt het dus. Het feit dat de Euro- pese Centrale Bank besloten heeft om de komende maanden de rente niet te verhogen, is een cadeau voor de overheden. De lage rente is een gemakkelijke manier om een ont- sporing van de publieke financiën te vermijden. Kortom, er zal de komende vijf jaar hoofdzakelijk op de winkel worden gelet.

Daarmee weten we ook dat de voorstellen van de Europese Commissie om het economisch groeipotentieel te versterken bij de volgende federale regering op een koude steen zullen vallen. In een re- cent rapport hekelde de Commissie de Belgische stilstand. De overheid is inefficiënt, de uitgaven gaan te weinig naar investeringen, de verschillende regeringen plegen am- per overleg, het belastingsysteem is te ingewikkeld. Er moet meer worden geïnvesteerd in infrastructuur en de productiviteit moet verbete- ren, stelt de Europese Commissie.

Als in de komende jaren toch werk wordt gemaakt van die aanbe- velingen, dan is het misschien door een volgende Vlaamse regering, geleid door Bart de Wever (N-VA).

Die is tenslotte bevoegd voor investeringen en innovatie, motoren van economische groei. Het Martelaren- plein zou dan de antipode zijn van de federale stilstand. Een goede zaak, natuurlijk, maar een welva- render Vlaanderen zal de kloof met het zuiden alleen doen vergroten.

En via de federale herverdelings- mechanismen zal het in Vlaanderen gecreëerde manna naar Wallonië en Brussel vloeien. Vandaar dat een federaal status quo de Franstaligen zo goed uitkomt.

Tussen de enthousiaste berichtgeving over klimaatspijbelaars, het opbod van doemberichten over de toekomst van de aarde, de alom- tegenwoordige advertenties van “Sign for my future” (wie betaalt deze megacampagne eigenlijk?) en de klimaatbe- togen van BV’s aller slag, is het voor u en mij niet een- voudig om feiten van fictie te scheiden. Dat betekent niet dat je een gespecialiseerd

wetenschapper moet zijn om door te hebben dat wat door journalisten, “experten” en BV’s wordt uitgekraamd vaak weinig verband houdt met de werkelijkheid. Het gezond verstand vermag al veel tegen de onzin over het klimaat waaraan we dagelijks worden blootgesteld. Op bladzijde 5 lijsten we voor u zeven signa- len op die uw flauwekul-alarm mogen doen afgaan.

JURGEN CEDER

7 manieren om klimaat- onzin te herkennen

Vijf jaar politieke stilstand

Wat kan je in deze dagen van klimaathysterie nog gelo- ven over de toekomst van onze planeet? In mijn vorige bij- drage had ik het over de religieuze geestdrift die zich heeft meester gemaakt van het klimaatdebat.

Lees het volledige interview met François Van Gehuchten over de Boerenkrijg op blz. 11

“Voor Outer en Heerd is een mythe”

In Tessenderlo, in het gebied waar Kempense boeren voch-

ten tegen de republikeinse Fransen, schreef historicus François Van Gehuchten een omvang-

rijke synthese van de Boerenkrijg. Een botsing bezongen in liederen, beschreven in romans en bekeken door heden-

daagse brillen om het

verhaal te pleisteren op de

mythes van het moment. Het

boek verschijnt bij Uitgeverij

Polemos, het interview

leest u hier.

(2)

Actueel 14 maart 2019

2

Islamitische organisaties als Ditib en Schura wijzen dat plan resoluut af. De regionale voorzitter van Di- tib, Ali Ünlü, liet aan de Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung weten dat “homoseksualiteit in de islam verboden is”.

De minister-president reageerde ontzet in Bildzeitung: “Ik betreur dat vertegenwoordigers van islamitische verenigingen in het islamitische godsdienstonderwijs weigeren rekening te houden met seksuele diversiteit.” De deelstaatregering van CDU en SPD liet al weten dat de passage over homoseksualiteit in elk geval wordt behouden, ook tegen het verzet van de islamitische verenigingen in.

De Turks-islamitische vereniging Ditib werd in het verleden al door de veiligheidsdiensten in het vi-

In Nedersaksen is een felle discussie losgebarsten tussen islamitische verenigingen en het ministerie van Cultuur.

De reden is het plan van het ministerie en van de minis- ter-president Stephan Weil (SPD) om ook het islamitisch godsdienstonderricht te verplichten aan de leerlingen mee te geven dat homoseksuelen niet mogen worden ge- discrimineerd.

zier genomen, maar eens voorzitter Hans-Georg Maassen verplicht op non-actief werd gesteld, werd het toezicht op die vereniging gestopt.

Groene burgemeester he- kelt mistoestanden

De groene burgemeester van de stad Tübingen, Boris Palmer, had vroeger al laten verstaan dat Duits- land niet alle noodlijdenden van de ganse wereld kan opvangen.

Hij hernieuwde in de krant Der Ta- gesspiegel zijn waarschuwingen over de kwalijke evolutie, vooral in de hoofdstad Berlijn: “In onze hoofdstad is er van alles dat niet meer loopt zoals het zou moeten. Van het onderwijs over de mobiliteit, tot de zichtbare verwaarlozing van de openbare ruimte, als het over drugs,

Driemaal Duitsland

Moslims verwerpen ‘Duitse’ waarden

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Daar is de taksjager

In een nieuw boek pleit econoom en Open Vld-senator Lode Vereeck voor een nieuwe belasting die alle andere vervangt. Een ‘transactietaks’ op elke geldverrichting. Een in- teressante piste, maar deze ‘heilige graal’ van de fiscaliteit is binnen de Europese Unie moeilijk toe te passen.

Geen enkel EU-land, geen enkel geïndustrialiseerd land, heeft wellicht zo’n ingewikkeld belastingstelsel als België. Dit tot groot jolijt van fiscale experts en advocaten, een beroepsgroep voor wie de toekomst verzekerd is. Zij zijn de weini- gen die in de Belgische fiscale dool- hof nog de weg vinden. De fiscale ziekte is dat er hier veel belastingen zijn en dat de fiscale druk hoog is.

Maar tegelijk zijn er veel kortingen, aftrekposten en uitzonderingen. Het gevolg van decennialang lobby- werk.

De voorbeelden zijn legio. De lasten op arbeid behoren nog altijd tot de hoogste van Europa, maar er kunnen per sector ook allerlei kortingen worden toegepast. Nemen we de eenmanszaak die een eerste werkkracht aantrekt: daarop moeten bijna geen belastingen worden betaald. Bedrijven klagen terecht over hoge loonkosten, maar ze kunnen via bijvoorbeeld de winst- premie een deel van het loon zo goed als belastingvrij toekennen.

Bedrijfswagens, maaltijdcheques, ecocheques, groepsverzekeringen, hospitalisatieverzekeringen,… al die extralegale voordelen worden gebruikt omdat ze minder zwaar worden belast dan gewoon loon.

Nemen we de btw: 21 procent is het basistarief, maar er zijn allerlei uitzonderingen daarop.

Eén transactietaks

Voor Lode Vereeck, professor Economie aan de Universiteit Has- selt en Open Vld-senator, kan het zo niet verder. Hij pleit in “Taksja-

ger. Op zoek naar het fiscaal ideaal”

voor een fundamentele hervorming van het belastingstelsel. Weg met de uitzonderingen, weg met de ko- terij. Vereeck wil alle bestaande belastingen vervangen door één transactietaks van 1,2016 procent op alle geldtransacties. Dat maakt het systeem volgens hem eerlijker en transparanter.

Dit moet veel geld opbrengen, aldus de econoom, want het aantal geldelijke transacties ligt hier zeer hoog. De Belgische banken ver- plaatsten in 2015 21.181,8 miljard euro. Daar zou dus een taks op worden geheven. Concreet betekent dit een minimale belasting van 1,216 procent op elke overschrijving, zowel door ontvanger als betaler neer te tellen. De aankoop van het huis valt onder die taks, ook de beta- ling van het salaris (dat verder niet wordt belast: dat betekent een taks van 1,216 procent in plaats van 50 procent), of bijvoorbeeld een be- taling in een winkel via bancontact (de transactietaks vervangt de btw).

Voor cash zou de belasting hoger liggen, bijvoorbeeld acht keer meer dan de transactietaks bij afhaling van een rekening. Waarbij het gebruik van baar geld wordt ontmoe- digd.

Vereeck beseft dat men die belasting zal proberen te ontwijken door minder transacties te doen, maar een alternatief systeem van ruilhan- del of een parallelle casheconomie ziet hij niet ontstaan. Wel zou een kwart van die geldtransacties van 21.182 miljard euro verdwijnen, maar dat hoeft geen probleem te

zijn. Een taks van 1,216 procent op de overige 75 procent geldbewe- gingen brengt 193 miljard euro op.

Evenveel als de huidige fiscale en parafiscale inkomsten. Alleen zal alles nu transparanter gebeuren, volgens Vereeck. Wel komt er een sociale correctie: de laagste inkomens, die ook de voor hen sowieso dure transactietaks betalen, krijgen ter compensatie wel een maandelijks basisbedrag van 300 euro.

Europese en andere bezwaren

Het voorstel klinkt interessant, maar botst op twee bezwaren. Ten eerste zijn er al tal van Europese fiscale regels die zo’n Belgische uit- zondering niet mogelijk maken. On- der andere de btw-regeling wordt Europees bepaald, en België kan die belasting niet zomaar afschaf- fen. Bovendien zouden andere landen zo’n voordelig fiscaal regime als een bedreiging zien en zullen ze geneigd zijn een klacht in te dienen voor deloyale fiscale concurrentie.

En zelfs als er geen Europese bezwaren zijn, valt dit voorstel in de Wetstraat op een koude steen.

Gewoon omdat Vereeck binnen zijn eigen Open Vld op een zijspoor is gezet; hij kreeg zelfs geen plaats op de lijsten voor 26 mei. Op de voor- stelling van het boek eind februari was zelfs geen enkele Open Vld’er aanwezig.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN Lode Vereeck, “Taksjager. Op zoek naar een fiscaal ideaal”, Uitgeverij Vrijdag, 2019, 192 blz., 19,95 euro.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

En o ja, schaf de bedrijfswagens af. Alsof al die chauffeurs dan ineens ofwel thuis gaan werken, ofwel met de tram of fiets gaan pendelen. Of verplicht de mensen om elektrisch te gaan rijden. Mooi, maar die elek- triciteit moet ook wel van ergens komen. Massaal zonnepanelen plaatsen dan maar? Om zonnepanelen te maken is heel veel zand nodig. En zand- ontginning is niet echt ecologisch te noemen. En ook de productie van zonnepanelen heeft een zware vervuilende voetafdruk. Weet u trouwens waar de meeste zonnepanelen gemaakt worden? In China! En van daaruit worden ze naar onze contreien getransporteerd. Heeft iemand ooit die ecologische voetafdruk berekend?

In een vorig leven was ik actief als architect. In die hoedanigheid was ik in 2007 betrokken bij de plaatsing van het grootste (op dat ogenblik) zon- nepanelenpark in Lint: 5.600 m2 panelen. Kom mij dus niet vertellen hoe een zonnepaneel eruit ziet… En vanuit mijn opleiding ken ik het verschil tussen de verschillende isolatiematerialen zoals glaswol, isomo en EPS.

En dan lees ik dat Wouter Beke de oplossing zoekt in het nóg meer isole- ren van onze woningen. Beke heeft voor Pol&Soccer gestudeerd en weet dus weinig of niets van bouwmaterialen en bouwtechnieken. Dat is geen verwijt. Ik weet echter dat overisolatie van een woning kan leiden tot ernstige bouwfysische problemen. We zijn onze hui-

zen zodanig aan het overisoleren dat de warmte in huis blijft hangen; da’s goed in de winter,

maar onleefbaar in de zomer.

Maar voor dat laatste probleem hebben we dan een oplossing: airconditioning!

En daar hebben we dan weer elektrici- teit voor nodig. Zo brengt elke oplossing weer een ander probleem met zich mee.

En dat kost centen. Maar ook daar heeft Anuna een oplossing voor. We drukken gewoon geld bij. Probleem opgelost.

Ik hoop oprecht dat Anuna, Kyra, Almaci en Staes zulke absurditeiten blijven spuien.

Daarmee doorprikken ze hun zelf opgebla- zen ballon.

Het beste dat de klimaatspijbelaars nu kunnen doen, is stoppen met betogen en stoppen met het lanceren van absurde voorstellen. Veel van de voorgestelde “oplos- singen” voor het klimaatprobleem, kun je onmiddellijk wegzetten als onnozele prietpraat. Veel van de klimaat- spijbelaars weten absoluut niet waar het over gaat, laat staan dat de voorgestelde oplossingen haalbaar zijn.

De laatste keer dat ik Anuna op televisie zag, bij Van Gils, zijn haar tussenkomsten samen te vatten tot “het moet allemaal sneller” en “de regering doet niets”.

Doorprik de groene ballon

ECONOMISCHE ZAKEN

armoede en criminaliteit gaat.”

Als de redenen waarom het zover is gekomen ter sprake komen, heeft Palmer het onder meer over het moeilijke proces van een stad die na de hereniging terug moest groeien tot cohesie, over het ontbreken van industrie na de Tweede We- reldoorlog en de heterogene bevol- king. “Men zou er beter aan doen de problemen bij naam te noemen en niet ze te verdoezelen, of ze te ver- wisselen met wereldopenheid.” Bo- ris Palmer bewijst dat er ook Duitse groenen zijn met verstand.

Helft uitgewezen asielzoe- kers terug naar Duitsland?

Volgens cijfers van de veiligheidsdiensten van de deelstaat Ba- den-Württemberg is een groot deel van de uitgewezen asielzoekers il- legaal naar Duitsland teruggekeerd of zou aan het terugkeren zijn. De politiediensten vermoeden dat het aantal “ergens tussen één derde en de helft” zou kunnen liggen.

De minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat, de CDU’er Thomas Strobl, riep op tot voorzich- tigheid en wou zich in elk geval niet uitspreken over het juiste aantal.

Aan de pers liet hij weten dat er geen enkel concreet cijfer bestaat in verband met deze problematiek:

“Omdat tot op vandaag geen gegevens worden bijgehouden over de omvang van de terugkeer, is het dus ook niet mogelijk om juiste informatie hierover te verstrekken.”

Een en ander bewijst dat asielzoekers uitwijzen enkel een zinvolle beleidsdaad is als de grenzen en de verschillende invoerroutes efficiënt gecontroleerd en bewaakt worden.

PIET VAN NIEUWFLIET

(3)

Actueel

14 maart 2019 3

Ten einde raad?

Mevrouw de moedige,

Gij hebt alle moed bijeen geschraapt om in de aanloop naar een onderwijsstaking op 20 maart een open brief te schrijven aan Hil- de Crevits, de Akela van het Vlaams onderwijs.

Gij wilt daarmee uitdrukkelijk haar aandacht trekken op de toestand in het huidige Vlaams onderwijs, en dan meer specifiek over wat de complexiteit en de quasi-onuitvoerbaarheid van de job betreft. Want het lijkt duidelijk dat de tijden van het klassikaal lesgeven voor redelijk homogene groepen, die op uitzonderingen na allemaal hetzelfde lessenpakket konden ver- werkt krijgen, voorbij zijn.

Gij zegt ernstig bezorgd te zijn, want gij zoudt wel aan alle kinderen uit uw klas willen aanbie- den wat ze nodig hebben, maar het lukt u niet.

En dat frustreert u. Ik begrijp dat. Gij zegt het gevoel te hebben dat een klas ‘runnen’ geen haalbare zaak meer is omdat gij moet tege- moetkomen aan zoveel zaken, waardoor ge- woon lesgeven precies bijzaak wordt. Het komt u voor alsof uw taak er enkel uit bestaat om ‘alle hoofden boven water proberen te houden’. Hoe- wel gij dankbaar zijt voor de hulp die gij van collega’s, de zorgcoördinator, de zorgleerkracht en de netwerkondersteuner krijgt, maak ik uit uw brief op dat dat allemaal niet voldoende is om adequaat om te gaan met de problematie- ken die gij in uw klas tegenkomt en waarbij er van u verwacht wordt dat gij er allemaal pas- klare antwoorden en lesmethodieken voor uit uw mouw kunt schudden. Het is voor u duidelijk dat het fameuze M-decreet om leerlingen met bijzondere onderwijsnoden zoveel mogelijk in het klassieke onderwijs - en indien mogelijk niet langer in het ‘bijzonder onderwijs’ - te la- ten schoollopen, misschien wel goed bedoeld is, maar zonder veel middelen niet haalbaar is.

Om het aan de vrolijke onderwijsminister te verduidelijken wat gij precies wilt zeggen, schetst gij zonder verpinken een beeld van de uitdagingen waar gij in uw klas voor staat.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er danig van schrok omdat ik mij nauwelijks kon voorstellen dat het zo dramatisch kan zijn - en effectief is - in een groeiend aantal scholen. Gij spreekt zo over een kind met een duidelijke vorm van ADHD dat volgens de ouders verkeerd wordt aange- pakt omdat het onvoldoende aandacht van u krijgt. Gij spreekt over vier jongens die DCD hebben en dus moeite hebben met het aanleren en uitvoeren van motorische taken, zoals zich aan- en uitkleden, fietsen, zwemmen, tekenen, knippen en schrijven, hun bank en boekentas organiseren,… Gij spreekt over een meisje met Vorig weekend trapte CD&V haar nationa-

le verkiezingscampagne af met een opinie- bijdrage op de webstek van De Standaard.

Opvallend én interessant is dat de partij voor een nieuwe staatshervorming en voor meer Vlaamse bevoegdheden pleit, met als prioriteit de gezondheidszorg (het beleids- territorium waar de partij het sterkst staat).

Maar niet te vroeg gejuicht. Die staatshervorming moet er niet komen na de verkiezingen van mei 2019, maar na die van 2024.

Waarom vijf jaar wachten? Omdat er zelfs in het Vlaams Parlement geen consensus is over wat wel te doen en wat niet, stellen Wouter Beke en co. Vijf jaar huiswerk maken dus, en laat de Franstaligen dat ook maar eens doen. En laat nadien de Senaat maar zoeken naar een scenario waarin een volgende staatshervorming past.

Die strategie is een kopie van wat voormalig Vlaams minister-president Luc Van den Brande voor 1999 voor mekaar kreeg:

lange onderhandelingen (vanaf 19 februari 1996, de Schrikkelnota) op 3 maart 1999 laten uitmonden in vijf resoluties die moesten leiden tot meer staatshervorming via twee volwaardige deelstaten met (meer) fiscale autonomie. Dat is ten dele gelukt. Die andere doelstelling (homogene bevoegdheids- pakketten) nog minder. Groen heeft zich toen onthouden bij die resoluties, de socialisten hebben er een aantal goedgekeurd en een aantal niet.

Wellicht wil CD&V meespelen in het ver- kiezingsdebat dat ongetwijfeld ook weer over communautaire thema’s zal gaan. De komende twee maanden wil de partij uit- pakken met het profiel van een rationele, gematigde maar toch ook nog altijd Vlaams- gezinde partij. Hoeveel indruk zal dat maken in de koffiehuizen en cafés van Vlaanderen?

En hoeveel op de harten van de kiezers?

Verdeeld

Alvast op dit punt heeft CD&V vierkant gelijk: de Vlaamse partijen slagen erin om ongelimiteerd verdeeld te zijn over de vraag naar meer Vlaanderen en minder België.

De standpunten van de nationalistische partijen kennen we: van het verregaand confederalisme van de N-VA (ze krijgen dat woord nauwelijks uitgelegd) naar de eis tot splitsing en onafhankelijkheid van Vlaams Belang (waarmee de deur naar een meerderheid meteen wordt dichtgeklapt).

Het standpunt van “de overkant” kennen we ook. Groen - zot van glorie – beperkt haar ambitie tot haar klimaatgekte. Of dat een megabonus wordt, valt te betwijfelen.

Niet meer, maar minder Vlaanderen, dat is die andere groene keuze. Het groene vizier is gericht op een federaal superministerie voor Milieu, Klimaat en Energie. Ongetwij- feld met een groene superminister.

Ook Open Vld pleitte voor minder Vlaan- deren. De liberalen mikken onder meer op de herfederalisering van Gezondheidszorg (met Maggie als moeder der goede zorgen) en van Energie.

De socialisten werkten mee aan plannen voor een herfederalisering van het klimaatbeleid, maar die vlieger werd door de Raad van State uit de lucht geschoten. “Sp.a houdt de kerk in het midden”, schrijft Het Laatste Nieuws: “Als na grondige evaluatie blijkt dat via een herschikking van bevoegdheden, in welke richting dan ook, een beter beleid kan worden gevoerd, dan moeten we dit be- kijken”, zo klinkt het daar. Hiermee trekken de socialisten wat nadrukkelijker aan de bel van de N-VA.

Rationaliteit

Hoe de radicale flaminganten het ook draaien en keren, het is de partij van Wou- ter Beke die vooralsnog de communautaire grens trekt. En dat zal zo blijven tot de kiezer daar anders over oordeelt.

Het minste wat men kan zeggen is dat noch N-VA (met vijf jaar communautaire stil- te), noch Vlaams Belang (nog altijd niet vrij- gewerkt uit het cordon) de jongste jaren een wonderbaarlijke strategie hebben gevolgd om de kiezer mee te krijgen naar “meer Vlaanderen”.

Positief

CD&V gaat nu voor een beperkt, uitge- steld en voorzichtig confederalisme. Voor een koppeling van rationaliteit aan gema- tigdheid. “Zonder voorbereiding zal er van het communautaire niks in huis komen, behalve onbestuurbaarheid en chaos”, zo schrijven de CD&V’ers nog. Voor wie rede- neert binnen het kader van de haalbaarheid, is dit gewoon volstrekt juist. Kan het anders?

Zolang de radicalen en de minder radicalen onder de flaminganten mekaar de neus afbijten (die tijdrovende zieligheid vervuilt zowel de parlementen als de sociale media), is de sterkte van Vlaanderen die van een pa- pieren leeuw. Schreeuwen en de kar niet in beweging krijgen, het kan zielig ogen.

Meer Vlaanderen, dat willen veel Vlamin- gen. Hoeveel meer is bijzaak. Het verstand bijeen leggen en gebruiken om argumenten tot bij het volk dragen, dat zou de prioriteit moeten zijn. Tot de afstand naar een volwaardige Vlaamse autonomie klein genoeg is geworden om - in een mix van rationaliteit en emotie - de Vlamingen het efficiëntste bestuur te kunnen geven en ze van een van- zelfsprekende, zelfstandige plek in Europa te kunnen laten genieten.

Vooruit?

Zeggen we hiermee dat de christen-de- mocraten erin zullen slagen om met een half gekookt Vlaams ei veel kiezers te bekoren?

Neen, want daarvoor spreekt de partij nog altijd iets te veel met een gespleten tong.

De prominenten die zich in De Standaard eens goed lieten gaan, geven de indruk resoluut tegen herfederalisering te zijn. Op- nieuw overdragen van bevoegdheden aan het federale niveau zou “een stap achteruit in plaats van de weg vooruit zijn op het pad dat Vlaanderen naar zoveel welvaart heeft geleid”. Dat is geen onbelangrijke passage in de tekst.

Maar ondertussen opende Jong CD&V op het partijcongres in 2016 de poort naar de

“mogelijkheid tot herfederalisering”. Ook het huidige partijprogramma bepaalt dat herfederalisering “geen taboe” mag zijn.

Maandagochtend liet Hilde Crevits, toch ook een van de ondertekenaars, er in De Ochtend geen twijfel over bestaan dat ook voor haar “kleine stapjes richting herfederalisering” wél mogelijk zijn. Ze noemde onder meer het dossier van de geluidsnormen rond Zaventem. En voor Beke mogen “lucht- kwaliteit en nachtvluchten” wel geherfede- raliseerd worden.”

Vooruit? Nogmaals

Tot daar het achteruitrijden. Hoe zit het met de rit voorwaarts? Onder meer Hilde Crevits en Hendrik Bogaert hadden het de voorbije dagen weer over het zogenaamd

“positief confederaal model” van hun partij.

Die omschrijving is er al jaren, al zijn er nog toppers die het woord confederalisme niet in de mond nemen. Concreet betekent het dat “het zwaartepunt van het beleid” bij de deelstaten komt te liggen.

Van een partij die wil overleven in het

“moedige midden”, mag je geen scherpe- re standpunten verwachten. Maar met net iets te veel aandrang verwijzen de toppers steevast naar het behoud van het Belgische, federale kader. Hoever gaat het Vlaams en- gagement terzake? Hoever niet?

CD&V het voordeel van de twijfel geven, dat blijft lastig. Kijkt de partij soms eens achterom? Sinds 1978 verloren de immer voorzichtige christendemocraten voortdurend kiezers. Met communautair getreuzel trekken misschien nog meer kiezers naar de partij die wil “dat de mankementen van ons staatsbestel onmiddellijk moeten worden aangepakt, en niet binnen tien jaar”

(Jan Jambon in De Ochtend). De trend van de geschiedenis wordt zelden omgekeerd.

Maar de deur voor vijf jaar sluiten voor een herziening van de grondwet, dat zou een stommiteit zijn. Wallonië en Vlaanderen ver- dienen hun autonomie. Het is de kiezer die beslist hoever die zal gaan. Maar ook CD&V spijtig genoeg. ANJA PIETERS

De Vlaamse pet van CD&V staat scheef

CD&V zet dan toch eens de Vlaamse pet op. Het voorstel om een nieu- we staatshervorming voor te bereiden verraste enigszins. Op hun site en in De Standaard publiceerden de kopstukken een nieuw voorstel.

Groot “nieuws” in de kranten. Wie de tekst meteen afschiet, vergist zich. Maar de pet staat voorlopig toch wat scheef.

BRIEFJE AAN JUF CHARLOT

een autismespectrumstoornis en een meisje met een ernstig concentratieprobleem en een problematische thuissituatie, inclusief een con- tactverbod met de moeder. Gij hebt het over een jongen die erg lijdt onder de vechtschei- ding van zijn ouders, waardoor er van deug- delijk schoollopen niet veel in huis komt. Gij spreekt nog over een hoogsensitief meisje, een meisje met ernstige dyslexie, een jongen met een genetische aandoening die vaak afwezig is en nadien telkens weer op weg moet geholpen worden, een jongen met een laag zelfbeeld, drie dubbelaars die het spoor opnieuw bijster dreigen te raken en een kind dat met een been in het gips zit en praktische hulp nodig heeft.

En ja, er zijn ook drie hoogbegaafde leerlingen die ook een eigen traject moeten volgen… Er was vooralsnog geen sprake van anderstalige nieuwkomers of kinderen met rekenstoornis- sen, of kinderen die uit andere culturen komen en moeite hebben om zich aan te passen aan onze wijze van leven, ouders die u bij het min- ste komen lastigvallen of ouders die niets van u aannemen omdat gij een vrouw zijt, of kinderen die hun huistaken niet maken, of… Het had al- lemaal ook nog gekund… En nog veel meer…

Waarde Charlot, ik kan zeer goed begrijpen dat voorlopig nog gemotiveerde leerkrachten als gij hier ’s nachts echt van wakker liggen. Een mens zou voor minder aan het piekeren slaan.

Leerkracht zijn in een lagere of basisschool is geen lachertje meer. Mensen voelen zich on- machtig en meer en meer wordt de draagkracht van de onderwijsteams zwaar overschreden omdat de noodzakelijke omkadering en wer- kingsmiddelen ontbreken. Mooie onderwijsthe- orieën uitdenken is één zaak. Ze in de praktijk brengen een andere. En daar knelt het schoen- tje. In een samenleving waarin de leerproble- men vaak uitvergroot en zelfs gemedicaliseerd worden en waarin tal van sociale en maatschap- pelijke problemen worden afgewenteld op de scholen, waarbij verwacht wordt dat de indivi- duele leerkracht een soort omnipracticus is die op alles een pasklaar en vooral (ortho)didac- tisch verantwoord antwoord kan bieden, knapt op een zeker moment onvermijdelijk de veer en geven nochtans bekwame mensen het op en vluchten weg in ziekteverlof of een andere job.

Uw brief komt geen seconde te vroeg. Er zou- den meer van uw collega’s hun verhaal moeten neerpennen aan de minister. Hopelijk is de uwe daartoe een aanzet. Ondanks alles hoop ik dat gij de moed erin houdt en… gehoor vindt.

Ook clown Jahjah neemt met Be.One

deel aan de verkiezingen in mei.

(4)

843.000 euro de lucht in

Veel belastingbetalers stellen zich al jaren vragen bij het gebruik van de luchtmacht als reisbureau door de familie uit Laken. Barbara Pas (VB) vroeg bij de ‘nieuwe’ minister van De- fensie Reynders de cijfers van vorig jaar even op. Uit die cijfers blijkt dat Filip en Mathilde en Albert en Paola zich vorig jaar door Defensie lieten rondvliegen voor een kostprijs van maar liefst 843.293 euro. Filip, die groene kerstbood- schappen geeft en sympathie zegt te hebben voor de klimaatspijbelaars, lijkt zich van geen kwaad bewust. Ook niet als hij daarmee een ecologische voetafdruk neerzet die niet zo pro- per is. Even op een rijtje: van de 22 vliegreizen die ‘de familie’ afgelopen jaar maakte, ging het in meer dan de helft van de gevallen om een privéreis. 12 om precies te zijn, of gemiddeld één keer per maand. Barbara Pas: “Opvallend:

over de bestemmingen van de privéreizen wei- gert bevoegd minister Reynders informatie vrij te geven. Het enige wat we mogen weten, is dat we de rekening mogen betalen. De kostprijs is des te opvallender omdat die een pak hoger ligt dan de voorgaande jaren. Zo bedroegen de reiskosten in 2017 nog 452.000 euro. Een be- drag dat in 2018 bijna werd verdubbeld. Ove- rigens, die kosten komen bovenop de dotaties en werkingsmiddelen die nu reeds naar het Koningshuis vloeien. Samen goed voor zo’n 37 miljoen euro op jaarbasis.” Voor haar is het dui- delijk dat alvast de privévluchten best daarvan worden betaald. Uit eigen zak.

Pijnlijk detail

In heel het verhaal over de vliegreizen van Filip en consorten komt één vervelend en zelfs pijnlijk detail naar boven, namelijk dat de toelating voor elke reis met een toestel van de luchtmacht moet gegeven worden door de minister van Defensie. En in 2018 was dat toch wel Steven Vandeput, de huidige burgemeester van Hasselt, zeker… Een aantal Vlaams-nationa- le politici zit met een vraag: waarom heeft de oud-preses van het KVHV daar nooit moeilijk over gedaan door bijvoorbeeld een keer - al was het maar symbolisch - eens geen toelating te geven voor een vakantie-uitstapje? Dat zou pas een vonk gegeven hebben. Nu is het alle- maal gepasseerd alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Oei, kritische opmerkingen!

Vorige week donderdag waren de nog net niet tot de eer der altaren verheven klimaat- heiligen Anuna en Kyra te gast bij ‘Van Gils en gasten’, om nog maar eens tegen de politici te komen zeggen dat “er iets moet verande- ren”, “dat het sneller moet gaan” en “dat the movement doorgaat met striken”. Ook aan de gesprekstafel zat een klimaatspecialist, die geen prijskaartje kon of durfde plakken op zijn voorstellen om de CO2-uitstoot fors af te bou- wen, en het hield bij “er zou dit en er zou dat allemaal moeten”. De twee aanwezige politici waren John Crombez (voorzitter sp.a) en Peter de Roover (N-VA-Kamerfractievoorzitter). Kri- stof Calvo had afgebeld, zo meldde Van Gils. Of papa Calvo die avond Kristofje niet met de auto had kunnen brengen, was niet duidelijk. Wel

Actueel 14 maart 2019

4

duidelijk was dat Peter de Roover van de juffer- tjes enkel bloedernstige blikken kreeg omdat hij het aandurfde kritische vragen te stellen, onder meer over de kostprijs van een en ander en het ontbreken van een mondiale aanpak.

Crombez positioneerde zich uiteraard aan de kant van de jonge klimaatexperten. En toen De Roover begon over het eventueel langer opera- tioneel houden van twee kerncentrales, haastte Van Gils zich hem te onderbreken en te zeggen dat ze “daar straks op zouden terugkomen”. De moderatortruc werkte, want er werd met geen woord nog over gerept. Het ging vooral nog over het droombeeld van de veralgemening van de elektrische wagens en de inperking of afschaffing van de bedrijfswagens. En dat is na- tuurlijk een gemakkelijkere discussie voor de jonge klimaatdeernen.

Ongrondwettelijk

Enkele weken geleden dienden de groe- nen, socialisten en de Franstalige partijen een voorstel van bijzondere wet in op basis van het klimaatplan van een zwerm universiteitsprofes- soren. Grondwetspecialist Hendrik Vuye (V&W) had al meteen een aantal juridisch-principiële bezwaren geuit, maar daar werd geen acht op geslagen. Vorige week echter lachte hij in zijn vuistje toen de eerbiedwaardige Raad van State - zeg maar de juridische scheidsrechter - dui- delijk stelde dat het voorstel ongrondwettelijk is omdat het niet helemaal de grondwettelijke bevoegdheidsverdeling tussen het federale niveau, de regio’s en de gemeenschappen res- pecteert. De fractievoorzitter van Groen, Kristof Calvo, vindt dat allemaal niet erg. Hij zegt dat alles nog mogelijk is: “Met de nodige politie- ke wil kan de tekst op korte termijn aangepast worden. We zullen dat doen in overleg met de academici, de eigenlijke auteurs.” En geen overleg in de Kamer, met de grondwetspecialis- ten van de andere fracties, Kristof? Geen hoor- zittingen die gewoonlijk jullie tovermiddel zijn om te weten hoe de vork aan de steel zit? Komt dat nu niet goed uit? Dat groene mannetje, zot van glorie, raast zichzelf nog wel eens voorbij.

Terloops…

De Raad van State was ‘zo vrij’ terloops zelf enkele oplossingen aan te dragen. Eén moge- lijkheid is de klimaatdoelstellingen vast te leg- gen via een grondwetsherziening. Daarnaast zou het voorstellen van klimaatdoelstellingen voorbehouden kunnen worden voor het fede- rale niveau, waarna eventueel via samenwer- kingsakkoorden naar de gewesten en gemeen- schappen de zaak gedelegeerd wordt. En tot slot: de bevoegdheid zou ook weer naar het federale niveau overgeheveld kunnen worden.

Kortom, dat is allemaal mogelijk na een grond- wetsherziening en een staatshervormingscon- text. Nu blijkt - denk maar aan de uitspraken van Kamervoorzitter Siegfried Bracke - dat er helemaal geen voorstel tot herziening van de grondwet gaat komen bij het einde van deze le- gislatuur, omdat er geen meerderheid voor zal gevonden worden in de Kamer. Precies omdat veel partijen helemaal geen staatshervorming willen, zal het ongrondwettelijke klimaatfeestje zeker ook niet doorgaan.

UIT DE WETSTRAAT

Supporteren voor

McLaren in Australië

Volgende zondag wordt in het Australische Melbourne een Formule 1-race gereden. Wat hebben wij, Vlamingen, met die supersnelle bolides te maken, hoor ik menigeen denken. Wel, beste lezers, ook al interesseert zo’n Grand Prix jullie geen fluit, een man die er zondag in een McLaren aan deelneemt, verdient jullie sympathie om meerdere redenen. Ten eerste, de Formule 1-coureur Lando Norris, een geboren Engelsman, is vastbesloten dat te doen met een Vlaamse Leeuw op zijn renwagen, en ten tweede is hij de kleinzoon van Hilde Heyse, dochter van Stekens oorlogsburgemeester en pensionaris van het hechteniskamp van Lokeren, Abdon Heyse. En wat het strafste van al is: die Engelsman vertoont geen spoortje van schaamte over zijn verwantschap met zo’n ‘foute’ sibbe in Vlaanderen. Je zou voor minder een Grote Prijs ver- dienen te winnen!

Lynn Wesenbeek duwt Europese lijst Open Vld

INFLATIE VOOR DUMMIES EN GROENEN

Tijdens de orgie van plundering, brandstich- ting en verkrachting waarmee de Congolezen in 1960 de onafhankelijkheid vierden, waren er zwarten die zelfs de waterkranen uit de mu- ren van huizen rukten, omdat ze dachten dat ze daarmee altijd drinkwater bij de hand zouden hebben. In dezelfde periode begroeven andere zwarte slimmeriken geldkoffertjes in de jungle, omdat men hen had verteld dat de bankbiljet- ten zich daar spontaan zouden vermenigvul- digen. Europees Parlementslid Bart Staes, ooit nog bij de VU, later bij Spirit en nog later bij Groen, lijkt in zijn intellectuele ontwikkeling op dat niveau te zijn blijven steken. Dat blijkt uit het stompzinnige plan dat hij in een vraaggesprek met De Zondag verdedigde: “Geld bijdrukken om het klimaat te redden.”

Dat Congolezen in 1960 niet begrepen hoe waterleidingen werken en dat bankbiljetten gedrukt worden, à la bonheur. En dat tieners zoiets uit hun botten slaan op een klimaatbe- toging, tot daaraan toe, maar dat een Europar- lementslid zo’n onzin verkondigt… We zullen proberen Bartje het basisprincipe van inflatie uit te leggen zonder getallen te gebruiken gro- ter dan twee. Als de economie hetzelfde blijft en ge laat geld bijdrukken tot er twee keer meer bankbiljetten in omloop zijn, dan blijft de koopkracht juist hetzelfde, want het geld wordt plots twee keer minder waard. Voor hetzelfde product in de winkel zult ge twee keer meer moeten betalen. Het helpt dus geen moer. Er is twee keer meer geld, maar alles wordt twee keer duurder. Lukt dat, Bartje? Professoren kun- nen dat ingewikkelder en geleerder uitleggen, met meer formules, grotere getallen en statis- tieken. (Statistieken, dat zijn die tekeningen met zigzaglijnen die ze gebruiken om de opwar- ming van de aarde te bewijzen, Bart.) Tot zover

“inflatie voor dummies”, dus voor parlements- leden van Groen.

PLOTS GING EEN SCHOT AF IN DE RAND

In september 2018 had Hilde Crevits beloofd dat ze zou onderzoeken of er een voorrangs- regeling kon worden uitgewerkt voor Vlaamse kinderen in de Nederlandstalige scholen in de Rand rond Brussel. Zo’n voorrang zou van- zelfsprekend moeten zijn, maar het tegendeel is waar. Crevits noemde dat toen “een noodza- kelijke maatregel” omdat die Nederlandstalige scholen overspoeld worden door Franstaligen die het erbarmelijke en door migranten onleef- baar gemaakte onderwijs in Brussel ontvluch- ten. Maar uit een antwoord van Crevits op een

vraag van Tom van Grieken blijkt dat dat “juri- disch niet mogelijk” is. Wat een mooi eufemis- me. Een eerlijker en duidelijker antwoord zou zijn geweest: “Wij van de CD&V, Open Vld, sp.a en Groen hebben de voorbije jaren reeksen wetten en decreten inzake onderwijsvoorrang gestemd, allemaal op maat van de migranten en minderheden gesneden. We hebben voor hen allerlei voorrangsmaatregelen ingevoerd en daardoor schieten Vlaamse kinderen naast de prijzen.” Maar zo eerlijk zijn CD&V’ers nooit.

“Juridisch niet mogelijk”, dat klinkt alsof het door een hogere macht zo werd beslist. Alsof onwrikbare natuurwetten in de weg staan, zoals de wet van de zwaartekracht. Het is een poging de eigen verantwoordelijkheid te ontkennen.

Ongeveer zoals moordenaars altijd beweren

“dat er plots een schot afging”, terwijl zij het pistool vasthielden, pal op het slachtoffer ge- richt, en zij de trekker overhaalden. In dit geval mag men spreken van een juridisch pistool ge- richt op Vlaamse slachtoffers.

NIEUW VOLKSBEDROG, OUDE SJOEMELAARS

Sidder en beef! Als u op een spaarboekje geld heeft staan, ziet het er slecht voor u uit.

Spaargeld brengt al een hele tijd bijna niets meer op omdat de rente zo laag is, maar het verdwijnt tenminste niet. Dat dreigt nu wel te gebeuren, want de socialisten hebben hun be- gerige blikken erop laten vallen. En niet alleen zomaar gewone socialisten zoals John Crom- bez, maar één van hun 007’s op het gebied van sjoemelen: Johan vande Lanotte. Zelfs regionale kampioenen als Termont, Willy Claes en wijlen Steve Stevaert zijn zielige amateurs vergeleken met een nationale titelhouder als Vande Lanotte.

Die heeft nu een constructie bedacht om zoveel mogelijk spaargeld te “activeren” in een Kli- maatbank. Een constructie zoals de beroemde Delaware- en Limited-constructies waarschijn- lijk, beroemd en geliefd bij alle btw-fraudeurs.

“Er staat op dit moment 266 miljard euro op de spaarboekjes”, zei Vande Lanotte. “Het brengt niets op en is passief. Met een Klimaatbank kun- nen we dat geld mobiliseren en zorgen we voor een groter rendement voor de mensen.” Ja, ja.

We herinneren ons maar al te goed wat er gebeurd is met het Zilverfonds van Vande La- notte. Al dat geld, dat bedoeld was om de ver- grijzing op te vangen, is door ramen en vensters gegooid. Niemand zal daar ooit nog een cent van zien. Het Zilverfonds eindigde als een lege doos. Herman Deweerdt noemde dat ooit “het grootste volksbedrog sinds de Tweede Wereld- oorlog”. Waarom zou het met de Klimaatbank anders lopen? Omdat het magische woordje

“klimaat” erin voorkomt?

(5)

Actueel

14 maart 2019 5

7 manieren om klimaatonzin te herkennen

1. HET IS (VOORTDUREND) VIJF VOOR TWAALF

In 2006 voorspelden Al Gore en James Han- sen (de peetvader van het klimaatalarmisme) dat we nog 10 jaar hadden om het klimaat te redden. Daarna zou een catastrofe onafwend- baar zijn. Voor Rajendra Pachaurin, hoofd van het VN-klimaatpanel, stond het vast dat het noodlottige kantelpunt zelfs al in 2012 zou bereikt zijn. 2012 en 2016 zijn gekomen en gegaan en we zijn er nog steeds. Is het dan niet al lang vijf ná twaalf? Heeft het nog wel zin om zeer drastische acties te ondernemen?

Geen nood. Net als bij getuigen van Jehovah wordt het onafwendbare einde van de wereld telkens wat opgeschoven.

Eén van de BV’s die nu aan klimaatmono- logen doet, is de komiek Bert Gabriëls. Hij vertelde onlangs in een filmpje dat we nog precies 12 jaar hebben voor een complete klimaatrevolutie. Twaalf jaar. Zo niet moeten we zelfs geen kinderen meer maken, zegt hij.

We moeten ook de moeite niet meer doen om kinderen op te voeden, “want dan houdt het op.” Ik dacht even dat Gabriëls een geniale persiflage van een klimaatalarmist deed. De gekwelde man meent het echter, wordt mij verteld.

Het is begrijpelijk dat klimaatongerustheid - terecht of onterecht - bij sommigen tot een gevoel van hoogdringendheid leidt. Maar alle theorieën over definitieve kantelpunten zijn uiterst speculatief. En in geen enkel gekend scenario zal “alles ophouden.” Wie u oproept tot slecht overwogen revoluties omwille van een ingebeeld tijdstip van eeuwige verdoe- menis, is een charlatan.

2. “ANDERS GAAN LEVEN”

Richard Tol, de Nederlandse klimaateco- noom, had er vorige maand nog op gewezen:

het idee dat België of Nederland het klimaat kunnen redden is belachelijk. Vorige week ging de Britse klimaatwetenschapper Nic Lewis (nochtans geen klimaatscepticus) nog een stapje verder. “In feite doet de Europe- se uitstoot er niet toe.” Alles hangt volgens hem af van de ontwikkelingen in de landen als China, India, Indonesië, Brazilië en Nige- ria. Niet alleen wonen daar veel meer mensen. Hun CO2-uitstoot blijft ook spectaculair stijgen. Hoewel China nauwelijks het niveau van ontwikkelingsland overstijgt, heeft de CO2-uitstoot per persoon reeds het peil van België bereikt. En terwijl wij maniakaal onze CO2-productie afbouwen, gaat China nog tot 2030 steenkoolcentrales bijbouwen.

Wie ongerust is over het klimaat - echte ongerustheid, niet de ecologische aanstelle- rij die we zo vaak moeten aanhoren - die gaat elke donderdag betogen aan de ambassade van China. Uiteraard is het logisch dat wij zelf ook ons deel doen, al was het maar symbolisch. Wie echter systematisch het westers schuldgevoel bespeelt en ons laat verstaan dat wij door radicale boetedoening een ramp

spraak met pretenties van volksvoorlichting.

De film wordt nu ook in scholen getoond, kwestie van kinderen die voorheen nog niet bang genoeg waren toch nog te kunnen inlij- ven in de rangen van Anuna’s klimaatspijbelaars.

Er kunnen bladzijden gevuld worden met de onjuistheden in zijn monoloog, maar een- tje volstaat om te illustreren op welk niveau de informatie van Balthazar staat: zijn beroep op de hardnekkige mythe dat 97 procent van de wetenschappers zich scharen achter een soort van consensus over klimaatverandering, inclusief oorzaken en gevolgen. Het is een leugen die maar blijft opduiken.

In 2013 verrichte klimaatactivist John Cooke een “studie” van wetenschappelijke opinies over het klimaat. Hij beweerde daarin dat 97 procent van de wetenschappers de besluiten van het IPCC steunen. Deze “studie” is ondertussen al ontelbare keren onderuit gehaald, niet in het minst door de wetenschappers zelf die ontdekten dat hun onderzoek onterecht en tegen hun wil in die “consensus” was opgeno- men. Weet Balthazar dat niet? Of weet hij het wel, maar vindt hij een leugen gepermitteerd voor de goede zaak? Ik vermoed dat hij in een stadium zit waar het hem niet meer zo interesseert wat de waarheid is. De vuistregel: wan- trouw informatie van elkeen die beweert dat er een consensus is onder wetenschappers over het klimaatbeleid, in het bijzonder als de woorden “97 procent” vallen.

5. KERSENPLUK

Wanneer Donald Trump eerder dit jaar ver- wees naar een golf van extreme koude in het Amerikaanse Midden-Westen om de opwarming van de aarde in twijfel trekken, protes- teerden de klimaatalarmisten heftig. De Ame- rikaanse president werd beschuldigd van

“cherry picking.” Eigenlijk hadden ze gelijk.

“Kersenpluk” is het selectief uitkiezen van feiten die in je kraam passen, en het negeren van data die in de andere richting wijzen.

Kersenpluk is helaas ook een bezigheid waarmee de klimaatalarmisten zich veel- vuldig bezig houden. Het weglaten (door klimaatpaus Michael Mann) van de Middel- eeuwse warmteperiode om de grafiek van de klimaatevolutie te kunnen voorstellen als een

“hockeystick” (over de hele lijn recht, maar met een scherpe bocht naar boven op het einde) is een legendarisch voorbeeld.

Vorige week was er opschudding in politiek Nederland toen bleek dat het KNMI (het Ne- derlandse KMI) hittegolven uit het verleden uit de grafieken had verwijderd om de indruk te wekken dat er momenteel meer hittegolven zijn. De goedgelovigheid van de klimaatspijbelaars die in in het ongewoon warme weer van februari een bewijs van hun gelijk zagen is onschuldiger, maar wel typisch voor de wijze waarop aan opvallende weerverschijnse- len veel te gemakkelijk een klimaatbetekenis wordt toegedicht.

Weermannen en -vrouwen hebben ook zo de gewoonte om af en toe dingen te zeggen als “Dit was de warmste 15 februari sinds het begin van de temperatuurmetingen.” Eigen- lijk betekenen die gegevens absoluut niets in het globale klimaatverhaal. Systematische temperatuurmetingen zijn nog maar een goede eeuw bezig. Zelfs indien de temperatuur constant blijft, zullen er gemiddeld drie dagen per jaar zijn die “de warmste ooit zijn.”

Ook de langere warmte van februari is be- tekenisloos. Terwijl het in België lente leek, teisterde extreme koude India en, dichter bij huis, Griekenland. België beslaat slechts 1/1.500ste van de aarde.

Weer en klimaat zijn heel onderscheiden zaken. Als er klimaatverandering aan de gang is, heeft nog geen enkele studie kunnen vaststellen dat die geleid heeft tot een verho- ging van het aantal voorvallen van “extreem weer”. Je mag gerust wantrouwig zijn tegen- over alle berichtgeving waar specifieke weer- verschijnselen, zoals orkanen en hittegolven, met klimaatverandering in verband wordt ge- bracht. Dat geldt ook voor de militante Euro- pese klimatologen die een poging deden om de warme Europese zomer van 2018 voor hun kar te spannen.

6. DE MILITANT-EXPERTEN

Ik heb een groot geloof in de wetenschap en wat die kan doen voor de mensheid. Ik geloof echter niet dat alles wat uit de pen en de mond van wetenschappers komt, ook wetenschap is. En ik heb al helemaal geen vertrou- wen in wat wetenschappelijk zou vaststaan volgens onze pers.

Ik woonde ooit een debat bij, waarbij een klimaatwetenschapper van de RUGent een interessante uiteenzetting hield over de redenen waarom hij gelooft dat het klimaat ver- andert en waarom hij de mens daarvoor ver-

antwoordelijk acht. Ik geloofde hem bijna. De wetenschapper kwam echter ook fel tussen in het tweede deel van het debat, over de kost van de klimaatplannen. Hoewel economie niet zijn vakgebied is, bleek hij ook daarover heel duidelijke opvattingen te hebben en on- derschatte hij bijvoorbeeld schromelijk de economische impact van de klimaatplannen.

En toen viel mijn frank: de professor is een militant. Dat is niet verboden, uiteraard. Maar militantisme voor “de goede zaak” gaat niet goed samen met de afstandelijkheid die een wetenschapper moet betonen ten aanzien van zijn studiegebied, in het bijzonder op zeer speculatieve terreinen als het klimaat.

Een goed voorbeeld is de vaak in de media opgevoerde Jean-Pascal van Ypersele, die ook door zijn universitaire collega’s wordt be- schouwd als een radicale ecologist. Hij doet voortdurend doemvoorspellingen die zelfs veel verder gaan dan wat het IPCC beweert en riep ooit op om klimaatscepticisme straf- baar te maken.

Het is een goed idee om voorzichtig te zijn met voorspellingen van “experten” die meer militant dan wetenschapper zijn. En al helemaal als de “experten” alleen militant en helemaal geen wetenschapper zijn, zoals Nic Balthazar, Jill Peeters of Bert Gabriëls.

7. RAMPENRETORIEK

Als je de media en sommige geëngageer- de klimaatwetenschappers mag geloven, zal de klimaatverandering met niets dan rampen gepaard gaan. “Wat zou de ideale temperatuur voor de mensheid in 2100 dan moeten zijn?”, vroeg de Amerikaanse politicus Scott Pruitt aan de klimaatwetenschappers. Het was een provocatieve vraag omdat ze een centrale maar onuitgesproken mythe van het klimaatalarmisme blootlegt: het idee dat onze planeet nu toevallig een ideale temperatuur heeft en dat elke afwijking vreselijke gevolgen zal hebben.

De linkse pers was dan ook in alle staten toen Pruitt suggereerde dat opwarming ook positieve gevolgen kan hebben. Pruitt heeft de geschiedenis nochtans aan zijn zijde. De temperatuur op onze planeet is al sinds het begin van de mensheid onderhevig aan ver- andering. Nooit hebben zich de apocalypti- sche gevolgen voorgedaan die nu sommigen zien opdoemen. Als er al opmerkelijke nega- tieve effecten waren, deden die zich voor in periode van afkoeling. Perioden van opwarming gingen gepaard met groeiende welvaart. Er zijn ook al verschillende onderzoeken die er bijvoorbeeld op wijzen dat de CO2

zal zorgen voor een vergroening van Afrika, bijvoorbeeld in de Sahel.

“Ja maar, nu gaat het sneller” (niet echt, als we naar de laatste 20 jaar kijken) “en verder”

(niet echt, de middeleeuwse warmteperiode in Europa was waarschijnlijk een globaal verschijnsel). De waarheid is dat klimaatvoor- spellingen altijd berusten op heel veel theorie en giswerk en dat men niet zeker weet welke nadelen of voordelen verbonden zijn aan klimaatverandering. “Er is niets verkeerd met theorie en giswerk,” schreef columniste Megan McArcle, “maar als je alleen dat hebt, moet je als wetenschapper toch altijd ruimte laten voor de mogelijkheid dat het resultaat van je computermodel (hoe zeg ik dit?) ... verkeerd is.”

Richard Tol, voormalig wetenschapper van het IPCC, hekelde de rampenretoriek reeds meermaals: “Het idee dat onze kleinkinderen gevaar lopen omdat de aarde opwarmt, is vol- slagen mesjogge. De aarde kan best een paar graden warmer.” JURGEN CEDER

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F kunnen vermijden, die is niet écht ongerust

over de toekomst van de planeet. Als je de belangrijkste bronnen van CO2-uitstoot bui- ten beschouwing laat, dan ben je alleen een beoefenaar van de groene anti-welvaartsfi- losofie. Dan ben je niet bezig met het redden van de planeet, maar wil je vooral de wester- se mens een andere levenswijze opleggen, in overeenstemming met de normen van de eco-religie. Agalev, dus.

3. LIEVER GROEN DAN GERED

En daarmee zijn we ook bij het volgende waarschuwingsbord voor klimaatonzin be- land: de aanwezigheid van een algemene, groene agenda bij de boodschapper. Is het niet toevallig dat de oplossingen voor klimaatverandering zo vaak te vinden zijn in maatregelen die sowieso al aanwezig waren in de ecologistische agenda, zoals alternatie- ve energie, meer bossen en minder vleescon- sumptie?

Die vaststelling mag gerust tot scepticis- me aanzetten. Ik wees er in mijn vorig artikel reeds op dat bossen geen antwoord zijn op CO2. Minder vlees eten is dat evenmin, maar dezelfde vegetarische agenda die er twee jaar geleden in slaagde om vlees te degra- deren op de Vlaamse voedingsdriehoek, laat zich ook gelden in studies die het klimaaton- vriendelijke karakter van onze carnivore ge- woontes benadrukken.

Begin dit jaar bleek trouwens uit een studie dat ook onze huisdieren een belangrijk aan- deel hebben in de CO2-uitstoot. De klimaatalarmisten hebben ons voorlopig wel nog niet gevraagd om Blacky en Minou te euthanase- ren.Het meeste opmerkelijke voorbeeld van de verstikkende greep van de ecologisten op het klimaatdebat is het verzet tegen kernenregie, dat professor De Grauwe vergeleek met “re- ligieus fanatisme.” Degenen die u voorlichten over de beste manieren om de CO2-uitstoot te verlagen, maar kernenenergie, de meest klimaatvriendelijke vorm van energieop- wekking, niet vermelden of zelfs helemaal afwijzen, mogen er van verdacht worden in een ideologisch keurslijf vast te zitten. Neem hun informatie, hun uitingen van bezorgdheid over het klimaat en hun voorstellen van oplossing dan ook met een gezonde korrel zout.

4. DE MYTHE VAN DE 97%

“Stel, je komt Trump tegen in een koud steegje en je hebt een Colt bij met 2 kogels erin, wat doe je? Ik ben er zelf nog niet uit.”

Deze moordfantasie, maandag opgebiecht in een interview in De Morgen, komt uit de mond van Nic Balthazar.

Balthazar is dus wat ik al vermoedde: een fanaticus. Maar mensen als hij zijn helaas de toonaangevende stemmen in het klimaatdebat in Vlaanderen. Balthazar mocht in februari op de VRT een heus “klimaatbetoog” houden, een pathetische, uur lange propagandatoe-