N-VA is op weg naar vijf jaar oppositie

(1)

€ 2,30

74ste jaargang • nummer 49 • donderdag 6 december 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Op het moment dat deze regels geschreven worden – dinsdagvoor- middag - is de regering-Michel nog altijd niet gevallen over het Mar- rakeshverdrag. N-VA houdt langer dan verwacht het been stijf en wil niet dat premier Charles Michel (MR) naar Marokko vertrekt. De zaak is van cruciaal belang voor de Vlaams-nationalisten. Binden ze in, dan toont de N-VA zich meer dan ooit een establishmentpartij, en be- krachtigen ze een globaal migratie- beleid dat in de feiten overeenkomt met ‘open grenzen’. Het Vlaams Be- lang kan dan chargeren tegen het

‘verraad’ van de N-VA en is op weg naar een schitterende verkiezings- overwinning.

Een N-VA die het been stijf houdt en haar slag thuishaalt, zal nog altijd het imago hebben van een rebelse partij, en dat hebben veel Vlamin- gen graag. In een verkiezingscam- pagne die rond migratie draait kan de partij in elk geval de electorale schade beperken. Het is duidelijk dat we niet voor 26 mei 2019 gaan stemmen, wat de uitkomst van de crisis uiteindelijk ook is.

Enkel Didier Reynders is een reddingsboei

De Marrakeshsaga betekent wel dat de N-VA de komende vijf jaar federaal in de oppositie terecht- komt. Op Vlaams niveau zal het zeer moeilijk zijn tegen N-VA te regeren, dus kunnen kopstukken als Jan Jam- bon als minister-president en Theo Francken als minister van Onder- wijs eventueel naar dat niveau ver- kassen.

In de Wetstraat zal een anti-N-VA-coalitie worden gevormd.

Het zal niet per se nodig zijn dat alle partijen, afgezien van het Vlaams Belang, het Fransdolle Défi en de extreemlinkse PTB/PVDA, samen- spannen. Neen, aangezien er de vorige twee federale regeringen geen meerderheid was in één van de twee taalgroepen, is er geen enkele reden om te denken dat dit nu plots anders zou zijn. Een coalitie MR-PS of MR-cdH-Ecolo kan in elk geval een meerderheid aan Franstalige

kant leveren. De mogelijke deelne- mers aan Vlaamse kant? Dat wordt of een tripartite met CD&V, Open Vld en sp.a, of met CD&V, Open Vld en Groen. Wellicht geen meerderheid in de taalgroep, maar met de Franstaligen een riante meerderheid in de Kamer.

Dit is geen politiek-electoraal giswerk. Vijf en een halve maand - de periode tot de verkiezingen - zijn een eeuwigheid in de politiek.

Er kan nog veel gebeuren. Het is echter duidelijk dat diepe wonden geslagen zijn tussen N-VA en MR.

Charles Michel en de zijnen hadden het verzet van de N-VA niet zien aankomen. Weinig bekend is dat vorige week een vergadering tussen Bart de Wever en Charles Michel heeft plaatsgevonden, die in een

“zeer slechte sfeer” is verlopen, zo wordt gezegd.

Kortom, de N-VA is zijn enige politieke bondgenoot aan de overkant van de taalgrens kwijt. En Charles Michel is snel rancuneus. De aversie voor de oude kartelpartner Défi (het vroegere FDF) van Olivier Maingain is bekend. En ook wanneer PS-voorzitter Elio Di Rupo ter sprake komt, vertrekt het gezicht van Charles Mi- chel.

Daar ligt een waterkans voor de N-VA om na de verkiezingen van 2019 federaal toch aan boord te worden meegenomen. Dat Charles Michel de PS meer haat dan de Vlaams-nationalisten. Maar eigenlijk moeten ze bij de N-VA daar niet te veel op rekenen. Als er voor hen aan Franstalige kant nog één bondgenoot is, dan is het minister van Buitenlandse Zaken Didier Reyn- ders (MR). Die is zo machiavellis- tisch dat hij de recente crisis snel kan vergeten. Alleen, Reynders en zijn clan zijn niet de bazen van de MR, dus zullen zij niet beslissen over de coalitiepartner. Tenzij de MR op 26 mei een zware nederlaag lijdt en Reynders de fakkel overneemt van Michel.

Voor alle partijen is vijf jaar oppositie pijnlijk, en vooral voor machts- partijen als CD&V en PS.

Het verzet van de N-VA tegen het Marrakeshverdrag is lovenswaardig, ongeacht of de partij uit overtuiging handelt of uit angst voor een nieuw succes van het Vlaams Belang. Maar Bart de Wever en consorten hebben met hun houding ook de deur dichtgeslagen voor deelname aan een volgende federale coalitie. Aan Franstalige kant heeft de partij geen bondgenoot meer. Vijf jaar oppositie lonkt, maar ook vijf jaar waarin de Vlamingen elke keer het gelag zullen betalen.

Geen staatshervorming en hogere belastingen

Misschien is dat minder het geval voor N-VA, die nog altijd voor een deel een anti-establishmentpartij is. Ze kan zich dan weer profileren als de echte Vlaamse oppositiepar- tij. En ze moet geen compromissen meer sluiten. Bovendien zullen de kopstukken niet aan de achterban hoeven uit te leggen waarom de partij in een regering stapt zonder een nieuwe staatshervorming of zonder extra Vlaamse bevoegdhe- den. Vanuit de oppositie kan men de communautaire trom roeren. Een nieuwe staatshervorming na 2019 is sowieso weinig plausibel, ook met de N-VA in een federale ploeg. Om dat via de geijkte kanalen te berei- ken, is het nodig dat de Kamer voor haar ontbinding een aantal artikels van de grondwet ter herziening vat- baar verklaart. Naar verluidt zouden daarover bij de regeringsformatie van 2014 geheime afspraken zijn gemaakt tussen N-VA en MR. Die afspraken vervallen nu zeker.

De N-VA in de oppositie betekent ook dat een einde wordt gemaakt aan het matige economische herstelbeleid dat de regering de voorbije jaren heeft gevoerd. Dat herstelbeleid is er wel degelijk geweest, blijkt uit een onderzoek van de Leuvense econoom André Decoster, zeker geen N-VA-vriend.

Voor de werkenden en de laagste pensioenen is de koopkracht de voorbije jaren gestegen. Dat is een feit. De verlagingen in de personen- belastingen blijven hoger dan de stijging van de btw op elektriciteit of de hogere accijnzen. Ook hebben de bedrijven meer ademruim- te gekregen om aan te werven. De begroting blijft problematisch, maar de overheidsuitgaven stijgen alvast minder snel dan vroeger. Maar aan dat verhaal komt straks een einde.

De volgende regering zal de uitga- ven doen stijgen en de belastingen sterk verhogen. En opnieuw zullen de Vlamingen de prijs betalen.

Het is dus koffiedik kijken hoe het verder gaat lopen. Wat duidelijk geworden is, is dat er iets ge- broken is tussen MR en N-VA, of tussen Michel en De Wever. Daar zal heel veel moeten gekneed worden om nog samen grootse verwezelijkingen te doen.

Toch denken we dat het met deze regering nog niet helemaal

‘over en uit’ is. Charles Michel vliegt naar Marrakesh om het pact (weliswaar met extra clau- sule) te ondertekenen, met een meerderheid in het parlement, maar zonder de steun van de N-VA. En daarna wordt er verder gewerkt met een regering in lo- pende zaken.

De N-VA heeft fouten gemaakt,

zowel in strategie als in commu- nicatie, en kan beter een beetje deemoed tonen. Zoniet verliest de partij ook nog eens de steun van VBO, VOKA en de ondernemers. Maar de N-VA zal hoe dan ook te maken krijgen met een interne tweestrijd, een macht- strijd tussen de linkervleugel en de rechtervleugel. U gelooft het misschien niet, maar er bestaat binnen de N-VA ook een anti-Francken-strekking en ook aan de poten van de voorzitterstoel zullen sommigen nu feller beginnen zagen. En De Wever, die geeft een vermoeide indruk. Hoelang zal hij weerstand kunnen bieden aan de druk?

KARL VAN CAMP

Hoelang kan De Wever nog standhouden?

N-VA is op weg

naar vijf jaar oppositie

Een weekblad is onderhevig aan een deadline, met een ongedul- dige drukker die niet kan wachten. Het is dus vloeken en jammeren als op een drukdag – op woensdag – de regering in volle crisis zit.

Lees blz. 11

Een dag in Brussel

Traangas- granaten en

gele hesjes

Lees blz. 5

Verdrag van Marrakesh

Vertaling en

duiding door

Jurgen Ceder

(2)

Actueel 6 december 2018

2

“De overval van de eeuw op de schatkist.” Zo noemde Hugo Schiltz de miljarden franken overheidsgeld die in de jaren zeventig naar de staalbedrijven van Albert Frère vloeiden. En het gebeurt weinig in ‘t Pallieterke, maar we moeten toege- ven dat de VU-coryfee het toen voor één keer bij het rechte eind had.

Dankzij Belgisch overheidsman- na kon Frère beginnen aan de uit- bouw van zijn beursimperium. Om dat goed te begrijpen, moeten we terug naar het België van kort na de oliecrisis van 1973. Dat was de eerste grote naoorlogse economische schok.

De prijzen van grondstoffen (en zeker olie) stegen, de inflatie jaagde de lonen via de automa- tische loonindexering de hoogte in, maar tegelijk deed de crisis de vraag naar staal dalen. De Waalse staalindustrie, die het al moeilijk had, stond aan de rand van de af- grond. Daarbij ook de staalbedrijven van Albert Frère, zoon van een Henegouwse ijzerhandelaar.

Door de politieke druk van de Parti Socialiste wist Frère subsidies en overheidsparticipaties binnen te halen, waardoor de staat deels aandeelhouder werd van zijn bedrijven. Ondertussen bleef hij wel commissie heffen op de verkoop van zijn staal.

Eind jaren zeventig wilde de Bel- gische staat de staalactiviteiten van Frère volledig overnemen. Toen- malig minister van Economie Willy Claes speelde daar een belangrijke rol in.

Albert Frère (1926-2018), één van de belangrijkste figuren in de naoorlogse industriële geschiedenis, is overleden. Frère was geen industrieel of ondernemer, hij was vooral een koper en verkoper. Die meer Fransman was dan Belg of Waal. En afge- zien van een optrekje in Knokke had hij niets met Vlaanderen te maken.

Als Gwendolyn Rutten met een grote zwarte uilenbril ten to- nele verschijnt, dan kan je er gif op innemen dat ze gewich- tig wil doen en een verheven boodschap gaat brengen, liefst als reine politieke maagd, schijnbaar beginselvast en mo- reel hogerstaander dan anderen. Zo ook vorige week vrijdag en nog wel meerdere keren op dezelfde dag. Alleen slaagt de meid-voor-het-vuile-werk van Dewael, Verhofstadt, De Gucht en De Croo er niet altijd goed in om haar boodschap geloofwaardig en overtuigend over te brengen. Een staats- vrouw zal ze dus nooit worden.

Eerst was er de mededeling van Bart Tommelein op donderdag dat hij als kapitein op het Oostendse schip wou blijven en dus de Vlaamse regering toch zou verlaten. Het werd toegejuicht door Gwendolyn en er werd ‘goede vaart’ gewenst aan de man die alle moeite zal moeten doen om zijn coalitie bij elkaar te houden; de werkelijke reden van zijn vertrek. Machtspolitiek dus.

Om de macht

Maar dan moest Tommelein vervangen worden. En dan haalde Gwendolyn zonder verpinken een andere kapitein wél van zijn boot – burgemeester Lydia Peeters uit Dilsen-Stokkem - om naar de Vlaamse regering te trekken. Waar de logica zit? Wie zal het zeggen?! Maar Rutten had er klaarblijkelijk weer ‘goesting’ in.

De postjes moesten opgevuld en weer verdeeld worden, en daar ging het uiteindelijk om, zoals gewoonlijk. Herinner u ook maar de recente vaudeville van Gwendolyn rond de gouverneurspost in Oost-Vlaanderen, waar Carine Van Cauter zo slim was niet mee te spelen in het mislukte machtsspelletje van haar voorzit- ster, waarbij deze eerst een objectieve selectie vroeg voor de post en als het dan niet haar kandidaat was die als beste naar voorkwam, nadien de boel op stelten zette met forse dreigemen- ten. Waarschijnlijk was haar dat allemaal ingefluisterd door de oude blauwe machtskrokodillen. Macht. Altijd de rode draad bij denken en doen van de blauwe politieke maagd.

Ondertussen werd ook nog bekend dat Mathias De Clercq in Gent burgemeester zou worden. Gwendolyn glunderde opnieuw en jubelde het uit. Samen met Mathias vergat ze diens dure ver- kiezingsbelofte dat de knips in het Gentse circulatieplan koste wat het kost zouden verdwijnen. Want was het eerste dat de nieuwe enthousiaste, verbindende vriendenploeg kwam zeggen? De knips blijven (op bevel van de groene coalitiepartner)… Noch- tans had die belofte hem een pak stemmen opgeleverd. Eens te meer: de macht en de burgemeesterssjerp waren binnen. Doel bereikt en dus een tevreden blauwe voorzitter.

Een bord linzensoep

En dan kwam de ge-uilenbrilde vrijdagavond in “De Afspraak”

nog wat mekkeren over de dreigende regeringscrisis naar aan- leiding van het Marrakesh-pact. Daar moest ze haar minister Al- exander De Croo vervangen die op snoepreisje naar Zuid-Afri- ka was. Hij was immers de man die het pact door dik en dun had verdedigd. Terwijl de respectabele professor Elchardus ten gronde inhoudelijke argumenten aanbracht om het pact te bekritiseren, slaagde de partijvoorzitter-burgemeester van Aar- schot er niet in om ook maar één inhoudelijk argument aan te brengen om het pact te verdedigen. Ze geraakte niet verder dan

‘Europese solidariteit’, ‘samenwerking’, internationale afspraken’, ‘geen vervroegde verkiezingen’ en ‘de regering mag niet vallen daarover’. Over principes en wat er echt bij de burger leeft, hoorden we haar niet. Bij Gwendolyn hoort dat enkel bij verkiezingsbeloftes en in politieke debatten, liefst voor naïeve studenten en het gewone plebs. Wie haar strapatsen op een rijtje zet, weet wel beter. Gewichtig doen kan het wicht als geen ander, net als postjes verzilveren en haar principes voor een bord linzensoep verkopen. Straks gaan we nog sympathie krijgen voor John Crombez en Wouter Beke…

Een politieke maagd met uilenbril

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Overname

Jean Gandois, de man die de Waalse staalindustrie moest sane- ren, sloot een overeenkomst met Frère. Die kreeg meer dan 1 miljard frank voor zijn staalactiviteiten. Naar verluidt vierde de familie Frère nog jaren het feest van Saint- Gandois, op 17 oktober.

Met dat overheidsgeld drong Frère binnen in de bestofte salons van de Belgische haute finance. Hij kocht zich in bij Groep Brussel Lam- bert, naast de Generale Maatschap- pij Belgiës grootste holding. We schrijven begin jaren tachtig. Van dan af ontpopt Frère zich tot een gewiekste koper en verkoper. Een

‘leurder’ of ‘marchand’ van aande- len en participaties. Vooral de libe- ralisering van allerlei markten in de jaren tachtig en negentig zorgden voor nooit geziene opportuniteiten.

Frère verkocht tal van participaties aan buitenlandse bedrijven, vooral Franse. Royale Belge ging naar Axa. Petrofina ging naar Total.

Tractebel ging naar Suez. BBL ging naar ING (geen Franse overname).

Frère werd al snel afgeschilderd als de ‘uitverkoper van België’. Een beschuldiging die hem mateloos ergerde.

Een optrekje in Knokke

Feit is dat Frère geen industrieel was die innoveerde en Belgische bedrijven op de wereldkaart zette.

Ook geen Waalse, laat staan Vlaam- se. Hij leverde weinig toegevoegde waarde aan de economie in zijn

thuisland.

Het Frère-netwerk was franco- foon en na een tijd bijna uitsluitend Frans. Bij zijn overlijden participeert zijn holding in amper twee Vlaamse of Belgische bedrijven: Ontex en Umicore. Met Vlaanderen heeft de man weinig uitstaans gehad. Ja, een optrekje in Knokke, en dat is het.

Op het moment dat zijn imperium werd uitgebouwd, waren Vlaamse ondernemers al hun eigen netwerk aan het opzetten: een grote familie als Saverys, de investeerder Luc Bertrand... Er is ook het netwerk rond de Vlerick Boys.

Als er aan Vlaamse kant al enig respect was voor Frère, dan was het omdat hij als ‘marchand de clous’

(spijkerverkoper) was binnenge- drongen in de hautaine Brusselse haute finance. Een vernedering was dat voor de families Boël, Janssen en Lambert.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Albert Frère overleden

Hij deed weinig voor de Waalse

economie, en niets voor de Vlaamse

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Vlaanderen is een Hanzeland, niet België

Econoom Geert Noels pleitte vorige week ervoor dat België zou toetreden tot het Hanzeverbond, een alliantie van EU-landen die een gezond economisch beleid vooropstellen in tegenstelling tot de spilzieke Zuid-Europese staten. Een goed idee, alleen is het eerder Vlaanderen dat in zo’n ver- bond thuishoort.

“De Hanze”. Bij voorstanders van vrijhandel heeft de naam mythische proporties aangenomen. Dat mid- deleeuwse samenwerkingsverband van handelaren en steden diende om de handel te beschermen en uit te breiden. Vanaf het midden van de twaalfde eeuw ontstonden rond de Noord- en de Oostzee samenwer- kingsverbanden van Duitse koop- lieden, parallel aan het systeem van de Italiaanse handelsnederzet- tingen. Regio’s, landen en steden maakten deel uit van het verbond:

Denemarken, Engeland, Westfalen, Vlaanderen met Brugge, Lübeck, maar ook het Russische Novgorod, dat al in 1190 een Duitse vestiging had.Anno 2018 herleeft de idee van de Hanze in een moderne versie. De Nederlandse minister van Financiën Wopke Hoekstra pleitte recent voor een Hanzeverbond 2.0. Dat zou euro- landen of EU-landen verenigen die vrijhandel, ondernemerschap, maar ook begrotingsdiscipline voorstaan.

De Europese Hanzelanden zouden zich afzetten tegen de zogenaamde Club Med-landen (Spanje, Portugal, Italië, Griekenland en ook Frank- rijk), die door hun spilzucht een be- dreiging zijn voor de stabiliteit van de eurozone en de Europese Unie.

De Club Med-landen willen de factuur van de eurozone (concreet hun begrotingstekorten) de facto laten financieren door de Noord-Euro- pese landen. Ze willen dus een Eu- ropese transferunie naar Belgisch model.

Hoekstra denkt aan een nieuw Hanzeverbond met Nederland, Ier- land, Denemarken, Zweden, Finland en de Baltische staten. Desnoods kan Oostenrijk er ook nog bij, net als een of meerdere kleine Cen- traal-Europese landen. In Frankrijk worden velen naar verluidt zenuw- achtig van zo’n Hanzeverbond.

Bij ons brak econoom Geert Noels van Econopolis een lans voor de Hanzealliantie. In zijn column in De Tijd publiceerde Noels interessant rekenwerk. Het Hanzeverbond zou goed zijn voor 2.100 miljard euro aan bbp. Het gecumuleerde begrotingstekort van die landen zou een overschot zijn van 0,03 procent van het bbp. De werkzaamheidsgraad zou bijna 79 procent bedragen, en de overheidsschuld 54 procent.

Fraaie cijfers waar België enkel jaloers op kan zijn, met een staats- schuld van 102 procent van het bbp en een begrotingstekort van -1,2 procent van het bbp. België werd dan ook niet gevraagd mee te doen met de gezamenlijke verklaring van de Hanzealliantie, hoewel er historische banden zijn met het oorspron- kelijke verbond.

Reden is dat de Belgische economie ondermaats presteert; te zwak om tot die alliantie te behoren. Op basis van het begrotingsbeleid be- vindt het land zich eigenlijk in de groep van Club Med-lidstaten. Ter- wijl het de ambitie zou moeten zijn aan te sluiten bij de Noord-Europe- se groep, stelt Geert Noels terecht.

De vraag is: zal België ooit in aan-

merking komen? Zelfs de centrum- rechtse regering-Michel I slaagt er niet in de Belgische economie defi- nitief bij de noordelijke lidstaten te brengen.

Wellicht is het beter ervoor te pleiten dat Vlaanderen deel uit- maakt van de Hanzealliantie. Of men het nu graag heeft of niet, er loopt een economische grens door dit land. Vlaanderen moet niet weten van een Europese transferunie, Wallonië wel. Met een Vlaamse begroting in evenwicht en een werkzaamheidsgraad van 76 procent zou Vlaanderen gerust een Hanzeland kunnen zijn. Een alliantie die een waardig alternatief is voor de moei- lijke handelsrelaties met de Britten na de Brexit. Vlaanderen heeft in- ternationaal altijd vrienden nodig gehad die vrijhandel hoog in het vaandel voeren.

Om die stap richting het Han- zeverbond te zetten, is België een hinderpaal. Niet alleen economisch, ook politiek. Tal van Franstalige politici zijn intellectueel verliefd op de Franse president Emmanuel Macron, die voortdurend ijvert voor een Europese transferunie. Daar valt echter geen heil van te verwachten, zoals wij weten. Meer Europese samenwerking voor Frankrijk betekent gewoon dat de kleine en wel- varende Noord-Europese landen de factuur van het zuiden blijven aflossen. ‘Van die boer geen eieren’, zeggen we hier.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

ECONOMIE

(3)

Actueel

6 december 2018 3

Kaltgestellt

Madame la défenestrée,

Vorige week heeft de Franstalige zender RTL beslist om de samenwerking met u stop te zetten. Twee zondagen geleden hadt gij naar luid van de directie ‘buitensporige uitspraken’

gedaan in het televisieprogramma ‘C’est pas tous les jours dimanche’. Gij hadt het immers aangedurfd als ‘opiniemaakster’ een opinie te verkondigen die het door groen-links, rood- links, christendemocratisch-links en donker- rood-links in een ijzeren wurggreep gehou- den Wallonië niet kan pruimen. In het bewuste programma hadt gij het zowaar aangedurfd de zogenoemde ‘gele hesjes’ op de korrel te ne- men: “Ecolo maakte bij de jongste verkiezin- gen een sprong. Alle taksen die u betaalt, zijn milieutaksen, dus denk toch een beetje na bij de volgende verkiezingen.” Of: Ecolo is gelijk aan milieutaksen. Al snel werd gezegd dat gij na zo’n uitspraak niet langer kondt voldoen aan het criterium van onafhankelijkheid. Het was een ‘buitensporige uitspraak’ te ver voor de democratische lieverdjes van beneden de taal- grens. Meteen kwam een einde aan uw deelna- me aan het debatprogramma, maar ook aan de radioprogramma’s waaraan gij meewerkte. Gij werdt ‘kaltgestellt’.

In het speciale communiqué van RLT staat bloedernstig: “De directie van RTL is toegewijd aan haar kijkers. Daarom zal ze ervoor zorgen dat de verschillende stromingen van het demo- cratisch denken naar behoren worden verte- genwoordigd in de debatprogramma’s.” Ik leid daaruit af dat andere dan de hoofdstroom-me- ningen niet welkom zijn, ondemocratisch zijn en niet thuishoren op RTL. Wie - zoals gij - in Wal- lonië in het - zelfs gematigde - rechtse kamp wordt gesitueerd, is per definitie ranzig en te mijden, en men zoekt altijd wel een stok om ie- mand verdacht te maken of de mond te snoeren.

Het dient gezegd dat premier Charles Michel (MR) het voor u opnam, net zoals Vlaamse poli- tici als Gwendolyn Rutten, Vlaamse sp.a’ers en ook Theo Francken. Deze laatste beweerde zelfs dat Ecolo uw ontslag had geëist en zei op Twit- ter: “Zij krijgen haar scalp op een dienblaadje van RTL.” Hoewel de Waalse Groenen dat in alle toonaarden ontkenden, waren zij de enigen die als vermoord zwegen na uw defenestratie bij RTL, maar was Zakia Khattabi, co-voorzitter van Ecolo, er als de (bio-)kippen bij een “duidelij- ke ontkenning en afwijzing van deze desinfor-

matie” te eisen. Een dag later was uw ontslag een feit, nadat gij eerst nog een spreekverbod kreegt opgelegd… De destijdse “Deutscher Fernsehfunk” van de DDR zou er helemaal door verbleken…

Gij zweegt wijselijk enkele dagen, waarna gij toch enkele bedenkingen maakte en veel mensen, ook uit Vlaanderen, dankte voor hun steun. “Als ik het woord Ecolo door N-VA had vervangen, dan zou er geen haan naar gekraaid hebben en dan zat ik nog steeds op antenne”, zo stelde gij terecht. Tevens vroegt gij u af wat er nog kan bijgedragen worden aan een debat wanneer gij en anderen uw mening niet meer moogt uiten en over elk woord moet nagedacht worden of het wel geoorloofd is. Twitterende Rik Torfs oordeelde eens te meer ontwapenend duidelijk: “Franstalig België weer stapje dichter bij ‘pensée unique’.” En gijzelf verklaarde: “An- deren hakken in dat programma week na week in op de N-VA, komen Franstalig België vertel- len dat die partij het einde betekent van België.

Maar dat is dan geen rode lijn. Laatst zat ik in debat met die man van de partij Islam. Ik keek hem in de ogen. De man weigerde me zelfs maar aan te kijken, omdat ik een vrouw ben. En ook dat was geen rode lijn. We weten nu wat de rode lijn is: Ecolo.”

Ook in Vlaanderen willen de Groenen het morele kompas zijn en brandmerken zij ieder- een die hun of de mening van de linkse media niet delen als zij die ‘polariseren’ en ‘mensen tegen elkaar opzetten’. Zo polariseren zij ech- ter zelf, waardoor de vrije meningsuiting steeds brozer en brozer wordt; precies degenen die altijd een plaats voor hun mening hebben op- geëist, zonder respect voor andere meningen die haaks op de hunne staan. We glijden af naar een absolute politiek correcte dictatuur die de samenleving zal versmachten en net als in de DDR destijds alleen maar ‘oppositie’ toestaat die altijd eerst het gelijk van de machthebbers onderstreept alvorens beleefd en gecontro- leerd zelf nog iets te zeggen dat geen brokken kan maken.

Uw zaak heeft ons weer veel bijgeleerd over binnensluipend totalitarisme. In ieder geval hoop ik dat gij nooit zult zwijgen. Wij gaan dat ook nooit doen. De open democratie is ons heiliger dan enkel te ‘verbinden’ met gelijkgezinden.

De ene onderwijsvernieuwing na de andere werd er de voorbije decennia inge- ramd door theoretici en ‘beleids’mensen die altijd menen te moeten sturen vanuit ivoren torens. Nooit werd het ‘voetvolk’ daarbij ge- raadpleegd, want men wist maar al te goed dat daar wel eens een ander geluid zou kunnen klinken. Lieven Boeve, de baas van het ondertussen geseculariseerde katholiek onderwijs is daar momenteel het prototy- pe van. Hij heeft nooit een uur lesgegeven in bijvoorbeeld een lagere-schoolklas vol diversiteit, maatschappelijke problemen, opdringerige nieuwe religies, de dwang van veeleisende ouders en machteloze leerkrachten. Hij komt alleen maar zaniken over

‘dialoogscholen’, diversiteit, minder Neder- lands, hoofddoeken, gelijke kansen, en dat soort dingen.

Ook de VLOR, de Vlaamse onderwijsraad, vol hoge piefen uit de onderwijsnetten, de directies, de ‘gebruikers’ en de personeelsleden laat de vernieuwingen zonder al te veel bemerkingen passeren. Overigens: de personeelsleden zijn enkel vertegenwoordigd door de vakbonden… Wie niet gesyn- dikeerd is, maar ook dagelijks actief is in het onderwijs, is dus niet vertegenwoordigd. En dat zijn er flink wat!

Het hoeft niet meer

De uitstroom van jonge leerkrachten is groot, zo lazen we onlangs. Het zou iets te maken hebben met elders beter betaalde en aantrekkelijkere jobs, zo wilde men de goegemeente doen geloven. Niets is minder waar. Op een behoorlijk aantal scholen is het gewoon niet meer te harden en veel scholen hebben gecapituleerd voor de maatschappelijke druk en de dwangmatige vernieuwingsdrang. Lesgeven in de zin van vakinhoud overdragen en testen of men die onder de knie heeft, werd vervangen door algemeenheden, een beetje basiskennis van van alles wat, babbellessen en leuke school- rapporten met ‘smileys’ zonder cijfers. Ie- dereen altijd prijs!

Leerattitude ontwikkelen in functie van goede schoolresultaten wordt als dwang- matig en belastend voor de leerling aanzien, waardoor hij/zij in zijn integriteit en zijn vrije wil wordt gefnuikt. Komt daarbij dat zowat alle maatschappelijke problemen op de school worden afgewenteld om een oplossing te vinden. Het is dus niet abnor- maal dat vooral jongere leerkrachten niet meer aan zo’n bij voorbaat verloren strijd willen beginnen, waarbij hun vaardigheden, vakkennis en talent onder permanente druk komen te staan. Velen die blijven, zijn gaan leven met hun agenda in de hand om over- zichtelijk de verloven te overbruggen en dus van vakantie naar vakantie te leven. Er zijn trouwens ook voorbeelden van vooral oudere leerkrachten die op elk moment van de dag kunnen aangeven hoeveel jaren, maanden, dagen en zelfs uren zij nog verwijderd

zijn van hun pensioen… De moed is hen in de schoenen gezakt. Voor hen hoeft het niet meer.

Klare taal van iVOX

Enkele dagen geleden vernamen we als klap op de vuurpijl dat onderzoeksbureau iVOX een opdracht heeft uitgevoerd in opdracht van Het Nieuwsblad waarin gepeild werd bij 2.920 leerkrachten naar hun visie op het onderwijsniveau van vandaag. Het resultaat is onthutsend en alarmerend tegelijk, want acht op de tien leerkrachten geeft duidelijk aan dat ons onderwijs zienderogen bergaf gaat. 80 procent geeft dus aan dat de kwaliteit van ons onderwijs daalt. Een op de zes leerkrachten spreekt zelfs over een sterke daling. Zo’n 44 procent van de leerkrachten vindt het niveau nog gemiddeld, en maar slechts 38 procent noemt het niveau hoog. Bijna 67 procent is van mening dat het makkelijker is geworden om een diploma secundair onderwijs te behalen. Daarnaast is maar één op de drie leerkrachten ervan overtuigd dat de onderwijshervorming op 1 september volgend jaar verbetering zal brengen. Dat is toch allemaal even slikken.

Het verraad der klerken

Het Vlaamse onderwijs staat er niet goed voor en een beschamend failliet dreigt. We kunnen spreken van het ‘verraad der klerken’: de leidinggevenden vervullen hun historische opdracht niet meer, verzetten zich niet meer tegen de dwingende macht en moedigen een surrogaat aan van wat onderwijs zou moeten zijn. Dat is natuurlijk te ge- makkelijkste weg. Terwijl het voetvolk spar- telt en zij het water tot aan de lippen voelen staan. Het signaal in iVOX komt echter duidelijk van hen. De democratisering van het onderwijs met kansen voor iedereen, was een goede zaak. Maar eenheidsworsten, grijze muizen, verwaarlozing van de sterk- sten, diploma’s à la carte,… kunnen nooit de bedoeling zijn geweest. Het wordt hoog tijd dat de onderwijsvernieuwingen voor lange tijd in de diepvries worden gestoken opdat de scholen opnieuw (autonoom) kunnen doen waarvoor ze dienen: lesgeven en noodzakelijke basis- en gespecialiseerde kennis overdragen, leerattitudes aankweken en in een ruim gedifferentieerd onderwijs iedereen op zijn niveau en maat meegeven wat men aankan. Wat moet er nog gebeuren alvorens de schellen van de ogen vallen en de ogen opnieuw opengaan?

Na Akela Crevits ligt hier een historische, maar loodzware taak voor een nieuwe minister van Onderwijs. Als die het roer durft omgooien en een beleid durft voeren tegen de almacht van de heilige huisjes en de ivoren torens, dan is er kans dat Vlaanderen opnieuw zijn plaats verovert bij de absolute wereldtop, zoals tot een eind in de jaren negentig. En onderwijzend Vlaanderen zal hem/haar dankbaar zijn. KVDP

Het failliet van het Vlaamse onderwijs

‘Doemdenkers’, ‘conservatieven’, ‘ouderwets’, ‘verkrampt’, ‘niet mee met hun tijd’, ‘populisten’ en nog van dat soort dingen krijgen ze steevast naar hun hoofd geslingerd, de oude schoolvossen en leraars die elke dag zien dat de kwaliteit van ons onderwijs hen ontglipt omdat kennisoverdracht heeft plaats moeten ruimen voor ‘beleven’ en ‘het leuk vinden’ en ‘zich goed voelen’ op de schoolbanken.

Beeld van de week

BRIEFJE AAN EMMANUELLE PRAET BART TOMMELEIN

DE NIEUWE KEIZER VAN OOSTENDE

(4)

Electorale bui

Opnieuw was er donderdag flink wat hoog- spanning in de kamer. Voor de zoveelste week op rij werden er aan premier Michel vragen gesteld over het migratiepact van de Verenig- de Naties – dat op 10 december moet onder- tekend worden in Marrakesh - en de houding die de regering uiteindelijk zal aannemen. Het is duidelijk dat de regering met heel die zaak erg verveeld zit, zeker nu N-VA wordt opge- jaagd door een op 14 oktober herrezen Vlaams Belang en de electorale bui in mei ziet hangen als zij – zoals men eerst geruisloos van plan was – dit pact mee zou goedkeuren. N-VA staat momenteel geïsoleerd in de regering en zit en- kel met het Vlaams Belang en V&W op dezelfde golflengte. De linkse oppositie van groen over rood tot donkerrood wil natuurlijk de rechtse N-VA in het kruis treffen door over heel deze zaak een wisselmeerderheid aan te bieden. Ja, en dan wordt men nerveus in de Wetstraat, want dan komt alles op losse schroeven te staan en gaat het naar regeringscrisis ruiken.

Toerental

Woutertje De Vriendt van Groen – de nieu- we staatsman uit Oostende met permanente West-Vlaamse tongval – kwam natuurlijk de

‘band’ tussen Filip Dewinter (VB) en N-VA ex- tra in de verf zetten: het bondgenootschap van extreemrechts en het populisme. Dat is volgens hem al voldoende om het migratiepact te steu- nen. Dewinter was erg in zijn nopjes, zeker als hij door links bestookt wordt. Zijn toerental gaat dan behoorlijk omhoog om het vuur nog wat op te poken. Hij kwam dan ook oproepen om al de landen te steunen die het pact afwijzen en niet de Merkels en de Macrons van deze wereld.

Hij merkte nog fijntjes op dat het precies alle Afrikaanse landen zonder onderscheid zijn, en ook alle islamitische landen die het pact on- derschrijven omdat zij er baat bij hebben en Europa willen laten opdraaien voor hun pro- blemen. En natuurlijk kwam hij nog eens goed lachen met de spoedhoorzittingen die men met experts gaat organiseren, en die hij omschreef als ‘tijd kopen’ om alsnog de potten te kunnen lijmen.

Citaat van de week

Ook Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) kwam zijn duit in het Marrakesh-zakje doen en ook hij was net als Dewinter van mening dat het oproepen van academici louter tijdswinst is en zelfs het misbruiken van academici. Hij legde nog een ander accent, nl. hoe de regering de voorbije tijd omgegaan is met het dossier: “Het echte probleem is dat uw regering dat dossier niet opgevolgd heeft vanaf het begin. Het ech- te probleem is ook dat Europa niet gewogen heeft binnen de VN en dat dossier niet heeft opgevolgd vanaf het begin. Dat had allemaal gekund, maar het is niet gebeurd. Waar was Eu- ropa? Waar was u als mister Europe? Waar was de staatssecretaris voor Asiel en Migratie? (…) Hier past alleen een collectief mea culpa: sorry kiezers, wij hebben gefaald; sorry kiezers, de kracht van verandering heeft geen verandering gebracht en sorry kiezers, de Zweedse droom- coalitie is een nachtmerrie geworden die ruzie maakt over een niet-bindende tekst. Na vier jaar Michel-Francken hebben wij hier een Aus- tralisch model op Twitter en een Belgisch mo- del in de praktijk. België is niet het land van de gekozen migratie. België is het land van de on- dergane migratie. Dat is de realiteit.” Waarmee Hendrik Vuye op een pijnlijke, filerende manier de vinger op de wonde legde.

Dossier 6 december 2018

4 Verkiezingsmodus?!

De N-VA-fractie verkeerde zowaar in crisis- modus. Fractievoorzitter De Roover weerde zich dan ook als een duivel in het wijwatervat om voor de microfoon van Villa Politica te onder- strepen dat het niet de bedoeling is van N-VA om te regering te doen vallen, maar dat dat wel ipso facto door de anderen uitgelokt wordt als er een wisselmeerderheid gevormd wordt om het pact goed te keuren. “Dan duwt men de N-VA uit de regering.” Het valt af te wachten of de regering Michel 10 december zal halen. In ieder geval wordt op alle partijhoofdkwartie- ren alles in gereedheid gebracht om snel naar verkiezingsmodus om te schakelen. Een ding is zeker: in dat geval zal ‘migratie’ het hoofdthe- ma worden. En dat zal de Vlaamse rechterzijde geen windeieren leggen. Want ook al lijkt er een politieke meerderheid in de Kamer voor het pact, bij de publieke opinie zou dat wel eens andersom kunnen zijn…

Twee soorten dode Kamerleden

Het blijft een rare zaak, de dodenherden- kingen in de Kamer. Donderdag was er een rouwhulde voor de overleden oud-Kamerleden Robert Urbain (ooit ook nog minister) en een zekere Jacques Collaert. De Kamervoorzitter leest dan een beknopte biografie en een lid van de regering sluit zich daar dan bij aan met een kort woordje. De rouwhulde wordt dan beslo- ten met een minuut stilte, waarbij de aanwezi- ge Kamerleden piëteitsvol rechtstaan. Onmid- dellijk na deze rouwhulde volgde echter nog een mededeling van voorzitter Bracke. Hij las een overlijdensbericht voor van oud-Kamerlid Alfred Evers en zei dat hij zijn deelneming had betuigd aan de families. Hierop volgde geen woord van de regering en ook geen minuut stilte. Bizar. De enige verklaring die we konden vinden, was dat de eerste twee genoemden ere- leden van de Kamer zijn (minstens drie legisla- turen gezeteld) en de derde gewoon gewezen Kamerlid. Zou het niet beter zijn om iedereen gelijk te behandelen en de hiërarchie na de dood gewoon te laten voor wat ze is? Overigens, we kennen heel wat oud-Kamerleden die geen drie legislaturen hebben gezeteld, maar die bijzonder actief en zelfs meer actief waren dan sommige ere-fluweelzitters die men nauwelijks of zelfs nooit hoorde.

Slaap- en gelagzaal

Tijdens de Eerste Wereldoorlog hadden de Duitsers zowat alle overheidsgebouwen in en om de Wetstraat opgeëist. Ook het Paleis der Natie werd bij de bezetting van Brussel, in au- gustus 1914, ingenomen. Even lachwekkend als symbolisch werd de plenaire vergaderzaal gebruikt als… slaapzaal voor een Compagnie soldaten… In het peristylium, voor de grote beelden van de hertogen en vorsten uit onze geschiedenis, zorgden de barbiers met zeep, kwast en mes voor gladgeschoren kinnen van de Teutonen. Verder werd de Kamer gebruikt als een exclusieve officiersclub, waar de mili- taire elite zich kon tegoed doen aan drank, si- garen en… worst. Vlees was immer schaars…

En in de Senaat zetelde het Krijgsgerecht. Naar verluidt heeft men na de oorlog heel wat moe- ten doen om de gebouwen hun oude luister terug te geven, al hebben nadien nog heel wat Kamerleden er uiltjes gevangen en/of te diep in het glas gekeken. Het is immers nog niet zo lang geleden dat vooral PS’ers er tijdens late en nachtzittingen bacchanalen aanrichtten en na- dien wegzwijmelden in hun banken…

Een traditie van moord en doodslag

Tussen Caracas in het noorden en Kaap Hoorn in het zuiden komt niemand in de verste verte Simon Bolivar na qua aantal standbeelden, straten, lanen en pleinen met zijn naam. Zelfs een staat (Bolivia) en een munteenheid zijn naar hem genoemd. Maar om Bolivar en zijn tijd te begrijpen, is een beetje kennis van de Spaanse koloniale tijd nodig. Om te beginnen is de term ‘Spaans’

niet helemaal correct. Christoffel Columbus ontdekt het continent in opdracht van de ka- tholieke koningen Isabella van Castilië en haar man Ferdinand van Aragon. Maar alleen Isabella financiert de reis, dus hoort na de verovering het grootste deel van Zuid-Ame- rika (plus Midden-Amerika en het toen zoveel grotere Mexico) aan Castilië toe. De onderdanen van Aragon (een confederatie van Aragon en Catalonië) zijn er niet welkom.

De Bourbon-koning Filips V schaft vanaf 1713 geleidelijk de autonomie van de Spaanse staten af en creëert het unitaire Spanje. Dan eerst mogen de Barcelonezen naar Zuid-Amerika, waar de vetste brokken allang zijn verdeeld. De conquistadores die het continent veroveren, zijn meestal gal- genaas dat bloedig en gewelddadig rooft, plundert, indianen onderwerpt en zelfs Cas- tiliaanse rivalen vermoordt. Dat endemische geweld in een bijzonder brutale maatschap- pij blijft een van de eigenschappen van het koloniale tijdvak. Tijdens de onafhankelijk- heidsstrijd van Bolivar staat er geen enkele rem op de moordpartijen en executies. Bo- livars opvolgers in de latere onafhankelijke staten verkiezen altijd geweld om hun zin te krijgen, zodat moord en doodslag het continent tot vandaag blijven teisteren.

Uitbuiting en corruptie

Eerst Castilië en later heel Spanje persen de kolonies zoveel mogelijk uit en verbie- den iedere handel met andere Europese staten. Het gevolg is een verstikkende bureau- cratie die door niemand wordt vertrouwd, die alles wil controleren en die handelsver- keer en economische vooruitgang zoveel mogelijk bemoeilijkt. Andere gevolgen zijn een enorme smokkelhandel, ontduiking van belastingen, wetteloosheid en corruptie om autoriteiten om te kopen. Vertrouwde gege- vens tot vandaag, en volgens veel economis- ten zit een groot deel van het continent nog altijd in een pre-kapitalistische economie.

Grootgrondbezit is een erfenis van de ko- lonisering. Aanvankelijk krijgen kolonisten een enorme lap grond of een mijn om te ont- ginnen; indianen inbegrepen, die zich verplicht moeten doodwerken.

Later ontstaat de haciënda met vrijwillige, maar onderbetaalde en uitgebuite arbei- ders en veel slaven. Vandaar een groot aantal negers in bijvoorbeeld Colombia, want wegens hun gebrekkige immuniteit blijft op honderd jaar nauwelijks tien procent van de autochtone indianen in leven. De Castiliaan- se veroveraars produceren wel kinderen bij hun zwarte of rode onderdanen, maar tezelf- dertijd is “limpieza de sangre” (bloedzuiver- heid) een obsessie voor de rijke kolonialen, de zogenaamde creolen. Zoals iedere koloniale heerser vertrouwt Madrid nooit de in de kolonies geboren landgenoten, want die willen vroeg of laat politiek zelf iets te vertel- len hebben. Bij het gerecht zijn ze ten slotte welkom, maar de hoogste ambtenaren en le- gerleiders komen honderden jaren lang uit het moederland.

Strijd tegen de koning in naam van de koning

Simon Bolivar is een van de kinderen uit een schatrijke creoolse familie. Hij wordt geboren in 1783 in Caracas, een van de belangrijke steden van het onder-koninkrijk Nieuw-Granada (Panama, Colombia, Vene- zuela, Ecuador en een flinke hap Peru). Hij krijgt privéonderwijs en trekt dan naar Span- je, waar hij met zijn geld een jonge adellijke

dame aan de haak slaat. Zij bezoekt met hem Venezuela en sterft aan de gele koorts. Boli- var is er kapot van en zweert nooit meer te trouwen. Hij houdt die belofte, maar hij om- ringt zich de rest van zijn leven met een stoet minnaressen. Bronnen getuigen dat hij ge- regeld druk bezig is zich te ‘ontspannen’ in plaats van zijn soldaten behoorlijk te leiden.

Bij een volgend bezoek aan Europa leeft hij jaren in Frankrijk tijdens het bewind van Bonaparte. Hij merkt de dynamiek en de ef- ficiëntie van dat land op, maar op latere leef- tijd ontpopt hij zich als een imitator van de Franse dictator en zijn harde regime. Geen toeval dat wijlen Chavez Bolivar zo vereerde, en vandaag Maduro.

De bewondering van Bolivar gaat niet zo ver dat hij de brutale Spaanse staatsgreep van Napoleon aanvaardt. Die zet de Spaanse koning af en vervangt hem door zijn oudere broer Joseph Bonaparte. Bolivar keert naar huis en sluit zich aan bij een grote groep vooraanstaande creolen die de ijzeren greep van Madrid moe zijn en hun kans grijpen. In naam van de afgezette legitieme Spaanse koning verzetten zij zich officieel tegen de Franse usurpatie in het moederland en de kolonies. Feitelijk willen ze zelf de touwtjes in handen nemen in het onder-koninkrijk en de positie van hun Spaanse vorst ondermij- nen. Spanje, waar een guerrillaoorlog tegen de Franse bezetter woedt, kan toch geen extra soldaten sturen. De Britten steunen ook officieel de afgezette koning en steunen de Zuid-Amerikanen in hun afkeer voor gezan- ten van Joseph Bonaparte. In werkelijkheid willen ze dat de kolonies onafhankelijk worden zodat ze het Spaanse handelsmonopolie kunnen breken en massaal Britse industriële producten op die nieuwe markten kunnen dumpen. Bolivar is een aanhanger van Fran- cisco de Miranda, de leider van de ‘independentisten’ die een oorlog start tegen de nog aanwezige Spaanse troepen en de creolen die de banden met Spanje niet willen ver- breken.

Twee mislukte republieken

In april 1811 roepen de independentisten de Eerste Venezolaanse republiek uit.

Bolivar krijgt het commando over het belangrijkste fort van het land, waar alle mate- rieel gestockeerd is en gevangengenomen tegenstanders opgesloten zitten. Hij heeft het te druk met leuke dingen en hij verwaar- loost de bewaking van het fort. In een actie die uit een stripverhaal kan komen, bevrij- den de gevangenen zichzelf en ze verjagen Bolivar en zijn soldaten. Het Spaanse leger en de koningsgetrouwe creolen verslaan de opstandelingen en na een paar maanden is die nieuwe republiek opgedoekt. Bolivar en een paar anderen vrezen voor hun hachje en sluiten een akkoordje met de Spaanse be- velhebber.

Ze nemen ’s nachts hun leider gevangen en leveren hem uit aan de Spanjaarden. In ruil krijgt Bolivar een vrijgeleide. Hij vertrekt naar Curaçao, dat door de Britse vrienden bezet is. Van daar reist hij door naar wat nu Colombia is en waar independentisten en loyalisten ook aan het vechten zijn. Bolivar wordt met wantrouwen bekeken, maar toch krijgt hij een militair commando. En deze keer neemt hij het ernstiger op en staat hij aan de winnende zijde van een volgende republiek. De independentisten in Colom- bia zijn wel verdeeld tussen unitaristen en federalisten, en prompt beginnen zij een burgeroorlog, terwijl inmiddels loyalisten en overblijvende Spaanse troepen iedereen aanvallen. De beslissing valt in Europa.

Bonaparte is in 1814 verjaagd en de Spaan- se koning zit weer op zijn troon. Die stuurt een leger naar Colombia, dat korte metten maakt met de onafhankelijkheid. Bolivar laat zijn soldaten in de steek en vlucht naar de Britse vrienden in Jamaica.

JAN NECKERS

(vervolg en slot volgende week)

De geschiedenis van El Libertador Simon Bolivar (1)

Het huidige bewind in Venezuela heeft El Libertador (de bevrijder) van een groot deel van Zuid-Amerika een heiligenstatus gegeven, maar in realiteit zit- ten er op zijn wapenschild nogal wat roestplekjes.

RODDELS UIT DE WETSTRAAT

(5)

Dossier

6 december 2018 5

Het pact van Marrakesh, in zijn eigen woorden

“Michel mag geen gezichtsverlies leiden.” “Het pact is niet bindend.” “We willen niet in het kamp van Orban en Salvini terecht komen.” “De N-VA had maar vroeger moeten pro- testeren”. “België gaat prestige verliezen als we niet naar Marrakesh gaan.” “Het pact zal ook goedgekeurd worden als wij er niet mee instemmen”. Alle argumenten die worden aangevoerd voor een Belgische instemming met het pact van Marrakesh hebben één ding gemeen: ze gaan nooit over de inhoud van het pact. Zelfs zonder er één letter van te lezen, weet je daarmee hoe moeilijk die inhoud te verdedigen valt.

Wat staat er eigenlijk juist in? Peter De Roover had gelijk bij zijn tussenkomst in de Kamer: het “Global Compact on Migration” is zelfs nog niet in het Nederlands vertaald. Dat is ook niet verplicht. Omdat men zo handig is geweest het niet als een formeel verdrag op te vatten, vallen veel lastige formaliteiten weg, zoals ratificatie, parlementair debat en vertaling.

De regering zal nu mogelijk vallen over een tekst waar de meerderheid van het volk in de eigen taal geen kennis kan van nemen.

Wij hebben ons de moeite getroost om de cruciale passages op te zoeken, te vertalen en commentaar te geven bij de inhoud die schuilt achter het politieke jargon en de ambtelijke eufemismen. Op het moment dat u dit leest is er mogelijk al duidelijkheid over het overle- ven van de regering. In dat geval zullen deze teksten u helpen om te beoordelen of de juiste beslissing is genomen.

8. “Migratie is een bron van welvaart, ver- nieuwing en duurzame ontwikkeling in onze geglobaliseerde wereld.”

Eerder het omgekeerde is uiteraard het geval. Import van goedkope arbeidskrachten heeft mogelijk ooit een tijdelijke economische bonus opgeleverd. Maar in de laatste 40 jaar is massale migratie in westerse landen gepaard gegaan met een import van armoede en achterlijke opvattingen, met verloederde wijken, sociale spanningen en conflict. De VN wensen echter een alternatieve waarheid te officialiseren voor heel de planeet.

10. “We moeten onze burgers toegang ge- ven tot objectieve, wetenschappelijke en duidelijke informatie over de voordelen en uitdagingen van migratie, die er op gericht is om misleidende verhalen te weerleggen die negatieve percepties op migranten ge- nereren.”

Migratie heeft enkel voordelen en “uitdagingen”, zegt het pact, geen nadelen. De informatie erover moet objectief en weten- schappelijk zijn, maar mag wel enkel positieve gevoelens over migratie voortbrengen. Een sterk stukje Newspeak.

21. “We verbinden er ons toe de opties en wegen naar reguliere migratie aan te passen om arbeidsmobiliteit te verge- makkelijken, ... het gezinsleven te res- pecteren, gericht op het uitbreiden en di- versifiëren van de beschikbaarheid van manieren van veilige, ordelijke en reguliere migratie.”

We verbinden er ons dus toe om meer legale migratie te organiseren, en ook de volg- migratie via gezinshereniging te vergemakkelijken.

21. h. “Samenwerken om ... oplossingen te bieden voor migranten die hun land moe- ten verlaten ... ten gevolge van klimaat- verandering, onder andere door geplande relocatie en visa opties, wanneer aanpas- sing in en terugkeer naar hun land van oor- sprong niet mogelijk is.”

Jean-Marie Dedecker daarover: “Met de verklaring van Marrakesh wordt een klimaat- vluchteling voor het eerst officieel als een mi- grant erkend. Wie het te droog of te nat heeft, kan dan asiel aanvragen op het westers continent. “

21. i. “Gezinshereniging moet gemakkelij- ker gemaakt worden voor migranten van alle bekwaamheidsniveaus.”

Geen uitleg nodig. Weet dat In België 50%

van de legale migratie via “gezinshereniging”

tot stand komt.

23. h.: “Toegankelijke en efficiënt procedu- res ontwikkelen die gemakkelijker maken dat migranten van de ene naar de andere status gaan en die hen informeert over hun rechten en plichten, zodat ze in hun gast- land niet in een irreguliere status terecht komen. ... Bestaande praktijken verder uit- bouwen om migranten in een irreguliere status toegang te geven tot een individue- le beoordeling die tot een reguliere status kan leiden.”

Een ingewikkelde manier om te zeggen:

illegalen moeten gemakkelijker geregulari- seerd worden (“van de ene naar de andere status”). We moeten hen zelfs informeren hoe ze best onze wetgeving op het verblijf kunnen omzeilen.

24. a. “Het ontwikkelen van procedures en overeenkomsten over reddingsopera- ties van migranten, met als voornaamste doel het leven van de migranten te redden, met respect voor het verbod op collectieve uitzetting, het recht op een eerlijk proces en individuele beoordeling, het verhogen van de capaciteit tot opvang en hulp en het waarborgen dat het verlenen van exclusief humanitaire hulp niet als strafbaar wordt beschouwd.”

Samengevat: geen pushback-beleid op zee, meer opvang creëren op onze kusten en een verbod om op te treden tegen de opengren- zenorganisaties die zich inzetten als veer- dienst voor illegalen en mensensmokkelaars.

25. “We verbinden ons er verder toe dat mi- granten niet vervolgd zullen worden omdat ze het voorwerp werden van mensensmok- kel, ook wanneer vervolging mogelijk is voor andere inbreuken op de nationale wet.”

Beroep doen op mensensmokkelaars om illegaal een land binnen te dringen mag dus niet bestraft worden.

Een van de weinige inhoudelijke argumenten om het pact te verdedigen is de bewering dat het mensensmokkel wil aanpakken. In de tekst wordt daar ook wel toe opgeroepen, maar de concrete maatregelen (zoals hoger en hieronder) zorgen er telkens voor dat de diensten van mensensmokkelaars nog veel

aantrekkelijker zullen worden, omdat ze leiden tot straffeloosheid en andere nieuwe voordelen voor de klanten.

26. g. “Criminalisering van migranten die het slachtoffer werden van mensenhandel moet vermeden worden voor misdrijven die verband houden met die mensenhan- del. Slachtoffers moeten bescherming en hulp krijgen, zonder die afhankelijk te ma- ken van medewerking met de overheid te- gen de vermoedelijke mensenhandelaars.”

26. h. “Migranten die het slachtoffer wer- den van mensenhandel, moeten hulp en bescherming krijgen, zoals middelen om hun fysiek, psychologisch en sociaal her- stel mogelijk te maken, alsook maatrege- len die hen toelaten om tijdelijk of perma- nent in het land van bestemming te blijven en in toepasselijke gevallen moeten zij toegang tot de rechtbank krijgen, inclusief herstel en compensatie, in overeenstem- ming met de internationale wetten.”

Illegalen die zich kunnen presenteren als slachtoffer van mensenhandel moeten dus amnestie krijgen voor andere misdrijven ge- pleegd in die hoedanigheid, moeten genieten van een heel assortiment aan steunen hulp- maatregelen en mogen het land niet uitgewe- zen worden. Er mag ook niet geëist worden dat zij politie en gerecht helpen in hun strijd tegen de mensenhandelaars waarvan zij het

“slachtoffer” zijn.

27. f. “De betreffende wetten moeten on- derzocht en herzien worden om te bepalen of sancties op irreguliere binnenkomst en verblijf wel gepast zijn.”

Een oproep om de wetgeving op binnenkomst en verblijf te versoepelen.

29. “We verbinden ons er toe om voorrang te geven aan niet-vrijheidsberovende al- ternatieven voor opsluiting die in over- eenstemming zijn met de internationale wetten en te kiezen voor een detentiebeleid inzake migranten dat is gebaseerd op de mensenrechten, waarbij opsluiting enkel een laatste toevlucht kan zijn.”

Wie nog illegalen in gesloten instellingen wil opvangen, zal moeten aantonen dat er geen enkele andere mogelijkheid is. De open- grenzen-VZW’s en hun advocaten gaan zich kunnen uitleven voor de rechtbanken.

31. “Geef migranten toegang tot basisdien- sten.”

31. d. “Het oprichten en machtigen van on- afhankelijke instellingen op nationaal of lokaal niveau, zoals menrechteninstituten, om klachten te ontvangen, te onderzoe- ken en op te volgen over situaties waarin migranten geen systematische toegang krijgen tot basisvoorzieningen, het verge- makkelijken van toegang tot herstelmaat- regelen en het bewerkstelligen van veran- deringen in de praktijk.”

Wat basisvoorzieningen zijn, wordt niet ver- duidelijkt. De invulling van het begrip zal dus overgelaten worden aan activistische advocaten en rechters. Wat wel duidelijk is, is dat er een nieuw soort UNIA zal moeten opgericht worden die, op kosten van de belastingbeta- ler en zonder democratische controle (“onafhankelijk” heet dat), het regeringsbeleid zal kunnen controleren en bijsturen, wanneer het vindt dat migranten niet genoeg “voorzienin- gen” krijgen.

31.e. “Geef medisch personeel opleiding in cultuurgevoelige zorgverlening.”

Denk maar aan moslims die verzorging eisen die wordt toegediend door personen van het juiste geslacht.

32. “De promotie van wederzijds respect voor de culturen, tradities en gewoonten van de landen van bestemming en de mi- granten, door de uitwisseling and uitvoe- ring van de beste methodes, programma’s en activiteiten voor integratie, ook in ver- band met de wijze waarmee de aanvaar- ding van diversiteit kan gepromoot worden en sociale cohesie en inclusie vergemak- kelijkt wordt.” “Steun voor multiculturele activiteiten, ... “

Van aanpassing of assimilatie wordt in het pact nooit gesproken. De cultuur van de mi- grant wordt op gelijke hoogte geplaatst van die van het gastland. Er wordt gepleit voor steun en propaganda voor diversiteit en de multiculturele samenleving, onder andere via aanpassing van de verplichte leerstof op de

scholen (“evidence-based information about migration in school curricula”).

33. “Uitbannen van discriminatie en pro- motie van een op feiten gebaseerd publiek discours om de perceptie op migratie vorm te geven.”

33. a. “Stemmen, uitvoeren of in stand hou- den van wetten die straffen opleggen aan haatmisdrijven.”

33. c. “Promotie van onafhankelijke, ob- jectieve en kwalitatieve berichtgeving, waaronder informatie op het internet, door sensibilisering en opvoeding van media- mensen over migratiekwesties en - termi- nologie, door investering in maatstaven voor ethische verslaggeving en het stop- zetten van openbare financiering en ma- teriële steun voor media die systematisch onverdraagzaamheid, xenofobie, racisme en andere discriminatie ten aanzien van migranten verkondigen, met het volle res- pect voor de mediavrijheid.”

33. f. “Promotie van bewustmakingscam- pagnes gericht op de gemeenschappen van afkomst, doorgang en bestemming, ten einde de publieke perceptie te informeren over de positieve bijdrage van veilige, ge- ordende en reguliere migratie gebaseerd op feiten en bewijzen, en om racisme, xen- ofobie en stigmatisering ten aanzien van migranten te stoppen.”

De meest beangstigende passage uit het pact. De overheid moet actief propaganda maken om migratie bij de bevolking als iets positief voor te stellen. Journalisten moeten opgevoed worden. De terminologie die nog mag gebruikt worden inzake migratie moet worden vastgelegd. Er moeten normen uitge- vaardigd worden die bepalen wat “ethische verslaggeving” is. Degenen die daar niet in meegaan moeten gestraft en drooggelegd worden.

38. We beloven om alle buitenlandse arbei- ders toegang tot sociale bescherming in de landen van bestemming en het genot van de meeneembaarheid van toepasselijke sociale zekerheidsrechten ...

38. a. Het opstarten of handhaven van niet-discriminatoire sociale bescher- mingssystemen, waaronder een sociale beschermingsbodem voor ingezetenen en migranten.

21. i. Vergemakkelijken ... van de toegang tot sociale zekerheid en sociale diensten.

Een aantrekkelijke sociale zekerheid is één van de voornaamste magneten voor migratie.

Het VN-pact wil dat migranten gemakkelijker toegang krijgen tot de sociale zekerheid, dat ze onmiddellijke dezelfde rechten krijgen die aan de eigen onderdanen toekomen en dat ze opgebouwde rechten kunnen meenemen naar andere landen. Zoals in vele bepalingen van dit pact wordt geen onderscheid gemaakt tussen legale en illegale migranten.

41. “We verbinden ons er toe om de objec- tieven en verbintenissen van dit Globaal Compact na te leven, in overeenstemming met onze visie en beginselen, door effec- tieve stappen op alle niveaus te nemen om veilige, ordelijke en reguliere migratie in al zijn fases te vergemakkelijken.”

Het sluitstuk: een plechtige en algemene belofte om migratie op alle mogelijke wijzen te bevorderen.

Dit is slechts een bloemlezing. Ik had nog verschillende bladzijden kunnen vullen met al de bepalingen die dit pact zo onverteerbaar maken. Allen getuigen ze van dezelfde een- zijdigheid, van de opengrenzenvisie van een radicale minderheid, van de ideologie van militante actiegroepen, overgesubsidieerde NGO’s en VN-functionarissen wier globalisti- sche levenswijze hand in hand gaat met glo- balistische politieke opvattingen. Het kan niet werkbaar of aanvaardbaar gemaakt worden met een inlegvelletje dat een paar gebreken opsomt. Enkel een afwijzing in zijn geheel is in overeenstemming te brengen met wat een meerderheid in Vlaanderen en de rest van Eu- ropa denkt.

Ik moet er aan toevoegen dat het er voor mij trouwens weinig zou toe doen als het pact wel evenwichtig was. Volkeren en soevereine staten moeten zelf nog kunnen beslissen welk immigratiebeleid ze willen.

JURGEN CEDER

Op de webstek van de VN geen tekort aan liefde voor migratie.

SCEPTR

machtig nieuws

STEUN

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)