e 2,20
72ste jaargang • nummer 2 • donderdag 14 januari 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Schreef ik toen onzin? Of schreef u mis- schien zelf onzin?”, wierp hij de opiniemakers voor de voeten. “Onze analyse was en is 100 procent juist, vrienden. Gastvrij, niet onnozel”, zei hij. Een BHV-uitspraak van voormalig jour- nalist Manu Ruys, overigens.
Een flink bejubelde Theo Francken werd net niet ter plekke tot voorzitter benoemd. De man doet het ook goed, al kan hij niet altijd “doen”
wat zijn voorzitter “zegt”. De Wever somde wel zijn succesjes op: het statuut van oorlogs- vluchteling werd “tijdelijk” gemaakt, asielzoe- kers die zich niet gedragen gaan naar gesloten centra, criminele illegalen worden uitgewezen, aan inburgering werd een resultaatverbintenis gekoppeld in een Vlaanderen waar geen plaats is voor racisme en discriminatie.
Centen
Niet onterecht zei De Wever dat Vlaanderen in de strijd tegen onveiligheid en terreur beter af is met Jambon (Binnenlandse Zaken) en Vandeput (Defensie) dan met Milquet en Fla- haut. En met een regering zonder Di Rupo, die Vlaanderen opzadelde met “de zware gevolgen van de Zesde Staatshervorming”, een aderla- ting voor de Vlaamse regering, zoals ook het roodgroene subsidiebeleid voor hernieuwbare energie er één was. In die lastige context wil De Wever tegen 2019 een Vlaamse begroting in evenwicht én alle directe schulden van Vlaan- deren afbetaald hebben. Maar ook een lager federaal overheidsbeslag, minder belastingen, meer werk… Nog iets?
Hiermee zitten we volop in het centen- verhaal. “Moed en volharding”, herhaalde De Wever negen keer. Het klinkt bijna 19de- eeuws. Iets van harmonieorkesten en hand- boogschutters.
Risico
Nochtans wordt dat centenverhaal een risico voor de partij. Ook De Wever moet weten dat in die materie de internationale context en niet de N-VA bepalend is.
Voor hoeveel extra jobs zorgen de taksshift van Johan Van Overtveldt en de lastenverla- ging van 8 miljard euro? Eerst zien… Met de selectieve lastenverlaging “voor iedereen die werkt”, verlies je sympathie bij werklozen, zie- ken en gepensioneerden. En voor de 50 (nu) tot 100 euro (2019) extra zullen werknemers
“merci” knikken, maar waar, wanneer en waar- aan wordt dat extraatje besteed? Jawel, het Planbureau voorspelt dat het beschikbaar inko- men zal stijgen, maar even opletten toch met die cijferaars.
Dezelfde kanttekening mag geplaatst wor- den bij de bloemetjes voor Philippe Muyters.
De daling van de werkloosheid is al bij al gering.
Zoals we hier al vaak schreven: werklozen ver- schuiven naar het leefloon. Met de vluchtelin- gencrisis wordt dat probleem nog groter. Alleen mag dit nauwelijks worden gezegd.
Beke
Even over naar de nieuwjaarsspeech van Wouter Beke (9 jan.) Bij CD&V ging het om
“warmte, geloof en vertrouwen”, want “waar een wij is, is een weg”… Een beetje bleekjes toch, was zijn kritiek op de ‘ik’-partijen, die
“leven van de angst om uw portemonnee, uw job, uw veiligheid”. Alsof niet ook elk CD&V- partijprogramma over die thema’s gaat.
Met zijn passages over migratie en Euro- pese waarden zat Beke zelfs onverwacht dicht bij De Wever. “Pas wanneer de islam zelf aan- toont dat hij onze waarden ondersteunt (sic), pas dan kan hij een duurzame plaats krijgen
in onze samenleving.” Dat geldt voor “gelijk- heid van man en vrouw, vrijheid van menings- uiting, en respect voor mensen met een andere geaardheid”.
Maar een islam op Europese leest geschoeid, is dat geen contradictio in terminis?
Opvallend was dat Beke het had over de “tij- delijke” opvang van oorlogsvluchtelingen, dat hij zei dat er geen plaats is voor wie misbruik maakt van de gastvrijheid, noch voor geluk- zoekers, dat de Europese buitengrenzen stren- ger moeten worden bewaakt. Tiens, aan dat
“Wij-verhaal” van CD&V zijn er dan toch ook grenzen…
Verschil
Ook Bekes sociaaleconomische verhaal ver- schilt weinig van dat van De Wever. CD&V is even voluntaristisch als het gaat om werk, werk, werk… Ook die partij verwijst naar ramingen, in dit geval van de Nationale Bank, nog zo’n instituut dat ons de komende drie jaar 114.000 jobs belooft “dankzij de taksshift”.
Waar zitten dan de verschillen? In de nuan- ces en in de CD&V-keuze voor “het moedige midden”. Die partij kiest meer voor wie moet afhaken (zieken, gehandicapten, werklozen).
Geen stigma, geen sancties voor die mensen, wel een uitgestoken hand. Die bezorgdheid is een troef voor de partij, al is zwijgen over het profitariaat – en dat is er vast ook – dan weer onbegrijpelijk.
De verschillen zitten ook in het Europese verhaal. Dat Angela Merkel (CDU) met haar
“Wir schaffen das” vanuit haar machtspositie de andere landen van de EU voor schut zette, breekt haar nu zuur op. Beke had even scherper kunnen zijn voor deze uitschuiver van formaat.
We voorspelden het hier al meermaals: ze reed haar CDU zo de afgrond in. Dat zullen de deel- staatverkiezingen in maart wel aantonen.
Balans
Afrondend valt toch op dat de boodschap- pen van de twee vroegere kartelpartners ondanks de retoriek relatief dicht bij mekaar blijven liggen. Dat zou goed nieuws moeten zijn voor de N-VA. Aan de rechterzijde zal radi-
caal-rechts - zoals in heel Europa - profiteren van de vluchtelingencrisis. Aan de linkerzijde wordt CD&V de dichtste concurrent, maar tege- lijk ook de evidentste bondgenoot.
De Wever doet er dus goed aan zijn profi- leringsdrang onder controle te houden. Ook met 32,6 procent van de stemmen (2014) heb je partners nodig. Het is al een hele uitdaging om in de buurt van die score te blijven. Boven- dien is een Vlaamse tripartite zonder N-VA (in 2014 goed voor 46,2 procent van de stemmen) niet onmogelijk, zeker als Vlaams Belang blijft groeien en het speelveld kleiner maakt.
Opent in Wallonië de al bij al goeie pres- tatie van premier Michel perspectieven voor een Waals bestuur van MR-cdH (in 2014 38,4 procent van de stemmen), zonder de PS? Ook daar zullen extreemlinks en radicaal-rechts het speelveld verder verkleinen.
Dit scenario zou premier Michel toelaten een tweede federale regering te vormen met een minder uitgesproken Vlaamse meerderheid. Is een politiek landschap waarbij de twee hoofd- rolspelers buitenspel worden gezet (N-VA in Vlaanderen, PS in Wallonië) puur politieke fic- tie?
De radicalisering aan beide zijden van het politieke spectrum zal niet zonder gevolgen blij- ven. Niet De Wever, maar wel Beke zou (ook) in 2019 wel eens de spelverdeler kunnen wor- den. Daarom is een duurzame verstandhou- ding tussen de twee grootste Vlaamse partijen niet onbelangrijk.
Ondertussen blijft het wachten op een moment waarop Vlaams Belang in de reële politiek kan inbreken. Dat zou voor Vlaanderen een heel ander perspectief openen. Voorlopig is daarvan nog geen sprake ondanks het feit dat de partij volop kan profiteren van het groei- ende ongenoegen bij de bevolking inzake het vluchtelingenprobleem. Dat laatste is een stok- paardje van Filip Dewinter die zichzelf opnieuw in het centrum van de aandacht kan zetten.
Niet iedereen binnen het Vlaams Belang is daar even blij mee.
Op de nieuwjaarsbijeenkomst van zijn partij opende Bart de Wever met een terug- blik op de lezing die hij in september gaf voor Carl Devos en zijn Gentse studenten. De reacties op dat evenement waren voorspelbaar. “Onzin, onverdraagzaam, onvoorstel- baar, onmogelijk, ongelijk… Dat is alles wat ik kon verzinnen dat met een ‘o’ begint”, grapte hij. Zijn standpunten over de toen al uit de hand lopende vluchtelingenstroom had hij eind augustus al toegelicht in Terzake. In beide gevallen stond het progressieve kot op stelten.
Bourgeois: geen Vlaamse wapens voor Saoedi-Arabië
De Wever houdt spelverdeler Beke beter te vriend
Actueel
14 januari 2016
2
Beurs
Zorgen om China, niet om wereldeconomie
In de eerste week van 2016 kleurden de beurskoersen rood. Reden is de bezorgdheid om de Chinese econo- mie, die in volle transformatie is. Sommigen voorspel- len dat de onzekerheid over de economische toekomst van het ‘land van de Draak’ tot een nieuwe wereldwijde financiële crisis zal leiden, zoals in 2008. Maar dat is overdreven.
2016 is niet goed begonnen voor de beursfanaten. De ver- schillende beursindexen gingen in de eerste week van het jaar met 1 tot 10 procent omlaag. Het vuur werd aan de lont gestoken door de onzekerheid in China. De economie zou er dit jaar met minder dan 7 procent groeien. Minder groei betekent minder inkomsten en winsten voor tal van beursge- noteerde bedrijven. Want China is echt verstrengeld met de wereldeconomie. De tragere groeivoorspelling in China heeft alles te maken met de transformatie die deze economie door- maakt. Dat heeft gevolgen voor de wereldeconomie en baart de beurzen dus zorgen.
Wat is er aan de hand? China was de voorbije twintig jaar de fabriek van de wereld. Allerlei producten rolden er goed- koop van de band en werden wereldwijd verkocht. Het drukt de inflatie en zorgde voor een toename van de welvaart overal ter wereld. In exportland China zelf raakten honderden miljoe- nen mensen uit de armoede. Maar nu wil het land een andere
weg inslaan. In China is een middenklasse ontstaan die meer en beter wil consumeren. De Communistische Partij legt dan ook de focus op het versterken van de binnenlandse vraag.
China moet van wereldexporteur wereldconsument worden.
Maar deze overgang voedt de onzekerheid in andere landen.
Immers, aangezien China minder zal produceren, daalt de vraag naar allerlei grondstoffen. Trouwens, dat is één van de verklaringen voor de blijvend lage olieprijs. Landen als Rus- land, Brazilië, Australië, Vietnam en Indonesië zien hun export van grondstoffen naar China afnemen. Vooral voor groeilan- den als Brazilië en voor Aziatische landen is dat een probleem.
Zij zijn voor hun economisch overleven afhankelijk van China.
Bovendien hebben die landen eind vorig jaar slecht nieuws gekregen uit de Verenigde Staten. De Amerikaanse Centrale Bank, de Federal Reserve, heeft de rente verhoogd omdat de economie er weer op volle toeren draait. Maar de groeilan- den hebben de voorbije jaren massaal dollars geleend. Dat betekent dat hun schulden in dollars veel duurder worden in verhouding tot hun eigen munt. Sommige economen vrezen dat die groeilanden een zware crisis tegemoet gaan zoals in 1998. Meer nog, beursgoeroe George Soros maakte zelfs de vergelijking met de Grote Recessie van 2008. Hij ziet in de ongerustheid van de beurzen het bewijs dat de financiële markten echt wel rekening houden met een crisis.
Toch is Soros te pessimistisch. Ja, de veranderingen in
China zorgen voor turbulentie, maar de wereldeconomie ste- vent niet op een drama af. Twee elementen wijzen daarop.
Ten eerste gaan de voorspellingen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) over de wereldeconomie crescendo.
2015 was een zwak jaar met een mondiale groei van 3,1 pro- cent, het laagste sinds 2008, maar dit jaar zullen we met 3,6 procent groei al opnieuw op het niveau boven dat van 2014 zitten. Voor 2017 verwacht het IMF 3,8 procent wereldgroei en een jaar later net geen 4 procent. Een nieuwe Grote Reces- sie is niet in zicht. Ten tweede, de westerse landen doen het relatief goed. De Amerikaanse economie heeft nog nooit zo’n lange periode gekend zonder recessie. En de Europese eco- nomie zal in 2016 sterker groeien dan eerder gedacht. Kre- dietbeoordelaar Standard & Poor’s rekent erop dat het Euro- pese bruto binnenlands product in 2015 met 1,6 procent zal zijn gegroeid. Volgend jaar zou die stijging 1,9 procent zijn. Bij een eerdere voorspelling bedroeg de verwachte stijging van het Europese bbp nog 1,5 procent voor 2015 en 1,7 procent voor komend jaar. De verbetering is te danken aan een ster- kere consumentenvraag en het positieve beeld dat de mark- ten hebben over het opkoopprogramma van de Europese Centrale Bank (ECB). Maar, uiteraard kan de groei in Europa een scherpe knauw krijgen bij nieuwe terroristische aansla- gen, of bij een verdere ontsporing van het migratiebeleid en de gevolgen daarvan in Europa. Angélique VAnderstrAeten
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Zo is het noodzakelijk dat er bij terreur- dreiging ook ’s nachts huiszoekingen kunnen gebeuren. Wanneer bij het gerecht cruciale informatie binnenloopt over de voorbereiding van een aanslag, of over de aanwezigheid van een terreurverdachte in een gebouw, dan is het letterlijk levensgevaarlijk dat men moet wach- ten tot na 5 uur ’s morgens om bij betrokkene binnen te vallen. Tegen dan kan het kwaad al geschied zijn, of kan de gevaarlijke vogel gevlo- gen zijn. De beveiliging van de hele samenle- ving is op zo’n moment veel belangrijker dan de privacy van een paar dolgedraaide criminelen.
Grondwet
Nog belangrijker is de verlenging van de voorhechtenis. Vandaag moet een verdachte in principe binnen 24 uur verschijnen voor een onderzoeksrechter, anders moet hij wor- den vrijgelaten. Die termijn is veel te kort, en onderzoeksrechters eisen al langer dat dit
PS-rechter in de bres voor terreurverdachten
Eind vorige week werkte de Brusselse rechter Luc Hennart zich in het nieuws met krasse uitspraken over de antiterreurmaatregelen van de regering. De voorzitter van de Franstalige rechtbank van eerste aanleg van Brussel verzet zich met name tegen de verlenging van de voorlopige hechtenis voor terreurverdachten tot 72 uur en de door- breking van het verbod op nachtelijke huiszoekingen. Het gaat nochtans om twee zeer essentiële maatregelen die absoluut nodig zijn om ons te wapenen tegen terroristen.
BHV
Rechtbankvoorzitter Hennart liet zich op een zeer opvallende wijze opmerken in het debat over de hervorming van het gerechtelijk arron- dissement Brussel in 2012, waarbij de Vlamin- gen op een schabouwelijke manier misdeeld werden bij de verdeling van het aantal magi- straten. De Vlamingen vielen door die BHV-her- vorming in één klap terug van 33 procent naar amper 20 procent van de magistraten, terwijl de werklast aan Nederlandstalige kant boven de 30 procent lag.
Hennart verdedigde die discriminatie van de Vlamingen met valse cijfers en misbruikte toen zijn functie als voorzitter van de unitaire rechtbank om de bevolking wetens en willens voor te liegen. De Vlaamse media slikten dat kritiekloos. Later werd die absurde en schan- delijke beslissing gedeeltelijk teruggedraaid en kwamen er opnieuw wat Nederlandstalige magistraten bij, maar onder invloed van fran- cofone fanatici van het slag van Hennart nam tegelijk de Franstalige oververtegenwoordiging verder toe.
Kiekens zonder kop
Het was dan ook pijnlijk dat opnieuw Vlaamse kranten, zoals Het Nieuwsblad, het nodig vonden om buitensporig veel aandacht te geven aan een manipulator en een PS-crea- tuur als Hennart. De krant van hoofdredactrice Liesbeth van Impe (ex-De Morgen) dikte de zaak nog aan met een voorpagina-artikel onder de titel “Regering creëert zelf nieuwe terroris- ten” en “Beleidsmakers gedragen zich als kie- kens zonder kop”. Huizenhoge onzin. Slogans met een ranzigheids- en leugengehalte dat men eerder verwacht in Solidair van de PVDA.
Nu er eindelijk een voorzichtige consen- sus was ontstaan rond een iets hardere aan- pak van terreurverdachten (naar het voorbeeld van de buurlanden) wentelde Het Nieuwsblad zich dus in de marginaliteit met extremistisch gezwets.
Televisie en radio volgden en gaven Hennart ruime aandacht. De duikboot van de PS had zijn missie met verve volbracht. ‘t P wordt aangepast. Zeker wanneer er complexe
onderzoeksdaden moeten gesteld worden (bij- voorbeeld met een hele reeks verdachten), of wanneer er tolken aan te pas komen, is de ter- mijn van 24 uur onredelijk kort. Maar die ter- mijn zit wel verankerd in de grondwet, zodat in het parlement een tweederdemeerderheid noodzakelijk is om daarin een wijziging aan te brengen. Bijgevolg is er hulp nodig vanuit de oppositie, en precies om die reden is de inter- ventie van Hennart opmerkelijk.
Hennart is immers niet zomaar een neu- trale rechter die boven het politieke gewoel staat. Integendeel, hij staat alom bekend als een machtige spilfiguur van de Parti Socia- liste, die nooit zomaar toevallig zijn mening ventileert. Hennart was de echtgenoot van wij- len Anne-Sylvie Mouzon, een niet-onbelangrijk Brussels parlementslid van de PS, dat in sep- tember 2013 overleed.
Laatste kans
We brengen graag de tentoonstelling “Jef Nys, de beginjaren als cartoonist” nog even onder de aandacht van onze lezers. Deze tentoonstelling brengt een selectie uit tien jaar werk van Jef Nys, met cartoons die hij tekende voor ’t Pallieterke tussen 1945 en 1956. De tentoonstelling is vrij te bezichtigen in het Bormshuis, Volkstraat 30 te Antwerpen. Openingsuren: dinsdag en woens- dag van 14 tot 17 uur, en op zaterdag van 10 tot 16 uur. Opgelet:
zaterdag 30 januari is de laatste dag. In het Bormshuis is het boek met hetzelfde onderwerp te koop. Zie ook: www.bormshuis.org
KRIjtLIjnEn
Dat de Duitse pers inzake de vluchtelingen- crisis er alles aan gedaan heeft om wetens en willens onwelgevallige feiten onder de mat te vegen, net als veel politici, politiechefs en justitie, wordt opeens pijnlijk duidelijk.
Zowel de gedrukte media als de televisieka- nalen putten zich dezer dagen uit in excu- ses en ‘zelfonderzoek’. Veel te laat, natuur- lijk, want het publiek gelooft de Lügenpresse voor geen sikkepit meer.
Hoe erg het met de pers gesteld was en wellicht nog steeds is (we zijn niet naïef), blijkt uit één bijzonder incident, dat geopen- baard werd door de voormalige justitiemi- nister van Niedersachsen, de criminoloog Christian Pfeiffer. Hij werd op de parlements- zender Phoenix gevraagd om als expert de gebeurtenissen in Keulen te duiden. In een voorgesprek werd hem door de redacteurs meteen duidelijk gemaakt wat de krijtlijnen waren die de zender had uitgezet: als hij over vluchtelingen zou beginnen in verband met het Keulse drama, dan zou het gesprek met- een worden beëindigd.
Een bijzonder ontluisterend verhaal, dat enkele dagen later in de Frankfurter Alge- meine als exemplarisch voor de hele Duitse pers werd voorgesteld. Dat kan tellen. Pfeif- fer trok zich van de ‘richtlijnen’ overigens niks aan en kaartte niettemin het vluchte- lingenthema aan, tot zichtbare ergernis van de interviewster.
BoEREnKRIjg
De rechtse Poolse regering doet bij menig VRT-journalist de stoppen doorslaan. Zeker nu de regerende PiS de (uiteraard ‘neutrale’
en niet-vooringenomen) media in Polen aan- pakt, mogen alle remmen los. Eerst kreeg
‘Polenwatcher’ Marc Peirs de kans op redac- tie.be zijn gal te spuwen.
De media en het Grondwettelijk Hof wor- den volgens hem ‘geknecht’ en de admini- stratie ‘gepolitiseerd’. De ‘rijpe democratie’
die Polen had opgebouwd, wordt door de PiS ontmanteld. Een voorspelbare lezing, maar al bij al hield Peirs het nog deftig. Daarom mocht oud-buitenlandredacteur Lukas de Vos in een opiniestuk een tandje bijsteken.
Hij herhaalde grotendeels wat Peirs al had geschreven, maar op een veel venijniger toon. Voor extreemlinkse journalisten als De Vos is elke conservatieve koerswending namelijk des duivels. Zoals mag blijken uit het slot van zijn bijdrage, dat wij u niet wil- len onthouden.
“Ze [de PiS-regering] voert een Boeren- krijg, voor ‘outer en heerd’. Want wat wil de meerderheid? ‘Traditie, historisch bewust- zijn, vaderlandsliefde, godsgeloof, en een normaal gezinsleven met man en vrouw’.
Mein Kampf kon het niet duidelijker stellen.”
Patat! Die reductio ad Hitlerum hadden we écht niet zien aankomen...
Actueel 14 januari 2016 3
Plat op de buik
Mijnheer de dhimmi,
Een ‘dhimmi’ is de traditionele aandui- ding voor bepaalde niet-moslims onder isla- mitisch bestuur die onder voorwaarden de eigen religie mogen blijven aanhangen. Dat soort bestuur is er in dit land gelukkig nog niet, maar de aanpassingen aan een snel groeiende moslimminderheid - voorlopig nog een minderheid - is al aardig op gang aan het komen. Het katholieke onderwijsnet, waarvan gij de baas zijt, draagt daar vrolijk zijn steentje toe bij. Pioniers in het onderwijs- landschap, nietwaar?! Ik stel gewoon vast dat gij u al goed aan het voorbereiden zijt voor als het zover is, dat gij nu reeds beper- kingen en onderdanigheid in de hand aan het werken zijt. De overgang zal geruisloos verlopen op deze wijze…
Recentelijk kwam al in het nieuws dat een aantal scholen hun maaltijden aanpassen en enkel nog halal-voedsel serveren om
‘andersgelovigen’ niet tegen de borst te sto- ten. Wat de autochtone ouders en kinderen daarvan denken, zal hen ‘worst’ wezen. Als het multiculti-ideaal maar gediend wordt!
Katholieke scholen ‘met veel moslimleer- lingen’ krijgen nu van u aldus de moge- lijkheid om tijdens de ramadan in juni de zwaarste examens op maandag te plaat- sen en alles zo veel mogelijk ’s ochtends te concentreren. “De ramadan valt dit jaar pal in juni. Voor veel moslimjongeren wordt dat een moeilijke periode”, zegt uw woordvoer- der. Daarom vraagt gij uw scholen die veel - wat is veel? - moslimleerlingen tellen, om eventueel ‘afspraken te maken’ over de exa- menkalender en mogelijk rekening te hou- den met de impact die de maand heeft op moslimjongeren.
Gij loopt daarmee de scholen in Groot- Brittannië achterna en gij meent daarmee uw steentje bij te dragen voor meer ver- draagzaamheid, openheid en begrip. Uw woordvoerder prevelde met een krop in de keel en met medelijdende stem: “Dat bete- kent dat die jongeren zeer vroeg op moeten om ‘s ochtends te eten en ook lang moeten opblijven voor de avondmaaltijd. Het is dus sowieso een periode die veel van hen vergt.
En dit jaar is dat bij uitstek zo omdat de ramadan van begin juni tot begin juli loopt:
pal in de eindexamens dus.”
Het moet nu toch niet gekker worden! Lees de reacties van de burgers er maar eens op
na op de sociale fora en in de (vaak elek- tronische) lezersrubrieken van de serieuze gazetten. Gij zult dan meteen weten dat deze zoveelste – en welllicht niet de laatste – aan- passing aan een minderheid met erg lange tenen bij onze mensen op geen begrip kan rekenen en hun strot uit komt.
Vlaamse kinderen die pal na de kerst- vakantie examens hebben, wordt niet gevraagd of zij genoeg tijd hebben gehad om Kerstmis te vieren en de vele traditionele familiebijeenkomsten ontspannen en zon- der examenstress mee te maken. Voor hen is het examenrooster te nemen of te laten. En wie er niet door is, moet maar weerkeren tij- dens de tweede zittijd of nooit meer. Zo sim- pel is dat. Ik herinner mij dat in mijn jeugd- jaren, toen wij met de Chiro bij de afsluiting van het kerkelijk jaar uitbundig - en met de muziekkapel op kop - een ganse zondag
‘Christus Koning’ vierden, wij met een aantal leiders op onze (katholieke) school hadden gevraagd om de ‘ondervraging wiskunde’
uit te stellen tot dinsdag, kwestie van op onze Chiro-hoogdag alles te kunnen inzet- ten voor het feest, wij boudweg en zonder verpinken wandelen werden gestuurd. ‘Eerst de taak, dan ’t vermaak’ stond hoog in het schoolvaandel en de discussie was gesloten.
En toch waren wij op het einde van het jaar geslaagd, want ‘moeilijk gaat ook’. Ook dat stond hoog in het vaandel.
Dat soort toestanden was, graag toege- geven, vrij straf en enige soepelheid was wenselijk geweest. Maar een absolute capi- tulatie voor een groep mensen die hun kin- deren wel naar het katholiek onderwijs stu- ren omwille van de kwaliteit - die er gelukkig nog is -, maar die er alleen maar op uit zijn om hun manier van leven in onze samenle- ving op te dringen en die daar telkens weer aanpassingen van onze gewoonten en tra- dities voor vragen, dat is van het goede veel te veel. Hun kinderen mogen al thuisblij- ven tijdens het Suikerfeest en het Offerfeest, terwijl de autochtoontjes wel op de school- banken mogen komen zitten. Deze vinger lijkt mij al méér dan genoeg, maar een hele arm is ‘er over’.
Ga niet langer plat op uw buik, Lieven. Als zelfs het ‘neutrale’ gemeenschapsonderwijs dat voor de examenregeling niet van plan is, waarom gij dan
wel?
Briefje aan Lieven Boeve Beeld van de week
Onze reporter EDC slaagde erin minister van Binnenlandse Zaken, Jan Jambon (N-VA), tijdens een van zijn undercovermissies op de gevoelige plaat vast te leggen. Jambon trok zelf de straat op als lokaas voor opdringerige mannen. “De veiligheid van onze vrouwen ligt me nauw aan het hart”, zo stelde Jambon, “om die te beschermen is geen inspanning me te veel.” Wat onze reporter betreft kunnen we u geruststellen: Jan was zijn type niet.
Asielcrisis: ook een Vlaams probleem
Zoals we aan het zeggen waren toen er een schaduw over mijn oog viel…
Pardon, dat was plagiaat, waarvoor excuus. De Ierse vrijheidsstrijder (terrorist?) Eamon de Valera, die later president van Ierland zou worden, werd namelijk begin de jaren twintig van vorige eeuw eens in een dorp gearresteerd toen hij daar een redevoering hield. Een jaar later kwam hij vrij, begaf zich direct naar het dorp waar hij aangehou- den was, klom op een zeepkist, en sprak: As I was saying when we were interrupted…
(zoals ik aan het zeggen was toen we onderbroken werden)… en hij ging voort met zijn speech.
Welnu dus, u hebt het begrepen… en wij gaan voort met het Europese vluchtelingen- vraagstuk.
Wat mij uit die periode van verplichte rust het meeste is bijgebleven, is dat volgens bere- keningen van de koele cijferaars van de Euro- pese Commissie, Europa tegen het jaar 2060 nog eens tenminste 55 miljoen vluchtelingen of andere asielzoekers mag verwachten, dat is méér dan een miljoen per jaar, het cijfer voor 2015. En dat, volgens de Commissie, is een minimum. De verwachting luidt dat het cijfer veel hoger zal liggen, en dat het in som- mige jaren om 2 miljoen nieuwe Europea- nen zal gaan.
Wir schaffen das?
Kunt u zich daar iets bij voorstellen? Het is meer dan de bevolking van Spanje en Portugal, of tien procent van alle Europeanen. Natuur- lijk, als we het echt willen, dan kan het. Angela Merkel had in principe geen ongelijk toe ze uit- riep: wir schaffen das, we kunnen het. Maar
willen we dat wel? En wat betekent het voor onze samenleving? Is dat een samenleving die we verwelkomen?
Dat is tenslotte de voornaamste vraag:
welke veranderingen brengt dat voor ons mee?
Vooreerst in politiek opzicht. Volgens de laat- ste peiling (La Libre, 12 december 2015) – een peiling die in de Vlaamse dagbladpers, op De Tijd na, verzwegen werd – maakte op dat moment het Vlaams Belang al een stevige comeback, en dat was “vòòr Keulen”. De par- tij haalde toen 11,9 procent van de stemmen, zeg maar 12 procent. (Bij de verkiezingen van 2014 was ze teruggevallen op 5,8 procent.) Kan het Vlaams Belang zo’n pijlsnelle opgang aan? Heeft ze daar de mensen voor? Mensen die het aanstaande electoraal succes politiek kunnen verwoorden en het niet laten wegglip- pen zoals het Vlaams Blok deed toen het 24 procent haalde en direct afgleed naar bene- den. Het zou een aangename verrassing zijn als het Vlaams Belang nog voor de verkiezin- gen zijn sterke positie in vreemdelingenzaken
weet om te zetten in een springplank om ook hen aan te trekken die het niet eens zijn met de manier waarop de N-VA met haar stemmen- winst van 2014 is omgesprongen. Barbara Pas was overtuigend in de Zevende dag van 10 januari naar aanleiding van de incidenten van Keulen. Nu nog de Vlaamse strijd opnieuw op de agenda zetten.
Voorzitter N-VA Francken?
Het wordt met de dag duidelijker dat Franc- ken naar voren wordt geschoven als opvolger van een vermoeide De Wever, die begrepen heeft dat het burgemeesterschap van Antwer- pen door zijn voorgangers wel gecumuleerd werd met het lidmaatschap van de Kamer maar alleen om daar de inkomsten van op te strijken, zoals De Wever ook doet. Niet met een drukke baan als partijvoorzitter. De komst van Franc- ken zou betekenen dat de asielzoekers het ver- kiezingsthema worden. Gebeurt dat, dan kan het Vlaams Belang alleen het verschil maken door de Vlaamse kaart te trekken.
In heel Europa dreigt de stuntelige aan- pak van de tsunami van asielzoekers door de bestuurders te leiden tot een serieuze verschuiving naar rechts, zoals Jan Segers opmerkt (in Het Laatste Nieuws, 9 januari).
Met name in Duitsland dreigt dit weerspiegeld te worden bij de deelstaatverkiezingen die dit jaar in verscheidene Duitse staten plaatsvin- den. Doet zich dit voor, dan houdt Duitsland op
de sterke steunpilaar van de Europese samen- werking te zijn, en komt de Europese politiek in een diepe crisis terecht. De erfenis van 2015 is niet gering.
De fouten die toen zijn begaan, door Merkel, door Juncker en andere Commissieleden, ook op tal van andere gebieden, hebben de geloof- waardigheid van de Europese leidinggevende generatie zwaar aangetast. Ook dit jaar zal met een nieuwe import van meer dan een miljoen vluchtelingen het Europese bouwwerk langs alle kanten kraken. Je ziet het al beginnen in Slowakije, Polen, Hongarije, Denemarken en Zweden. Niet het “terrorisme” behoort op ter- mijn de grootste zorg van de bewindslieden te zijn, maar wel de aanpak van de nieuwe toe- vlucht van vreemdelingen.
Ongeloofwaardig Europa
Want, om tot slot Elsevier (18 december 2015) – instemmend – te citeren: ”De immi- gratiecrisis gaat over nationale identiteit en raakt de burgers dus diep: wat voor samenle- ving levert de komst van zoveel immigranten op, en willen wij die samenleving wel?” Wil- len wij misschien liever een Vlaamse staat die zijn immigratiepolitiek naar eigen inzichten bepaalt, dan een lafhartig Europa, en een twij- felachtig België, die niet tegen de waan van de dag durven in te gaan? En welke consequen- ties brengt die keuze met zich mee?
MARK GRAMMENS
Jan weigert
Minister van Binnenlandse Zaken en Vei- ligheid Jan Jambon (N-VA) weigerde Barbara Pas (VB) een kopie te geven van een evaluatie- rapport over de bewakingswet, want volgens haar staat daar onder meer in dat er bij flink wat bewakingsfirma’s serieuze aanwijzingen zijn van sociale fraude. Pas stapte daarop boos naar de federale openbaarheidscommissie.
Die gaf Barbara over de gehele lijn gelijk, want, zegt de commissie: “… In elk geval moet worden vastgesteld dat er een duidelijk publiek belang is gediend met de openbaar- making van dit rapport.” Haar brief is onder- tussen vertrokken naar de Kamervoorzitter om de minister aan te porren het rapport te bezorgen. Transparantie? Openbaarheid van bestuur? Het lijkt soms wel of het Di Rupo-tijd- perk nog altijd voortduurt.
Krokodillentranen
Er gutste vorige donderdag een ware stroom aan krokodillentranen door de Kamer, toen tal van sprekers al dan niet geveinsd en geëmoti- oneerd hun afschuw kwamen uitspreken over de - tot voor kort onvoorstelbare - gebeurtenis- sen in Keulen op oudejaarsnacht. De sprekers waren, op Filip Dewinter na, allemaal vrou- wen. En nog merkwaardiger was dat alleen de Vlaamse partijen een spreker naar de tri- bune stuurden…
Voorspelbaar ging het over het ontoelaat- bare gedrag tegenover vrouwen, tegen seksu- ele intimidatie en wat ertegen dient te gebeu- ren. Jan Jambon had het over een nationaal actieplan ‘tegen gendergerelateerd geweld’
dat al op 10 december door Elke Sleurs werd gelanceerd en dat zou inzetten op preventie en repressie, evengoed als op opvang en bege- leiding van de slachtoffers. Applaus op zowat alle traditionele banken om te ondersteunen dat men ‘goed bezig’ is. Niemand stelde zich de vraag hoe het zover is kunnen komen, en nog minder peilde men naar het gedrag van bepaalde groepen in onze hooggeprezen mul- ticulturele samenleving. Maar men had zijn afschuw uitgesproken en daar ging het bij de meesten uiteindelijk om, alvorens over te gaan tot de orde van de dag.
Zere wonde
Er zou volgens Jan Jambon in dat actieplan van Elke ook ‘rekening gehouden worden met de genderdimensie in het asiel- en migratiebe- leid’. Dat is zowat het enige wat over die pro- blematiek door de traditionele partijen werd gezegd. Dewinter stelde in zijn repliek dat bij dit thema voor de zoveelste keer de spier- ballen worden gerold, maar dat niemand de problemen durft noemen. Zoals we hem ken- nen, nam hij geen blad voor de mond: “Men vervalt in algemeenheden, zonder te zeggen waar het hier echt over gaat. Wat er in Keulen
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
14 januari 2016
4
gebeurt, dat gaat over groepen van vluchtelin- gen die hierheen zijn gekomen vanuit islam- landen met een cultuurattitude die antivrouw is, een cultuur – de islam om die bij naam te noemen, wat niemand hier blijkbaar durft, ook de minister niet – waar vrouwen twee- derangsburgers zijn, waar vrouwen een sek- sueel gebruiksvoorwerp zijn, waar vrouwen mogen gediscrimineerd worden.” Daarmee legde hij de vinger op de zere wonde, waarna iedereen de andere kant op keek. De feiten in tal van Duitse steden die inmiddels schoorvoe- tend aan het licht zijn gekomen, geven hem hoe dan ook gelijk. Maar daarover willen de krokodillentranenplengers het absoluut niet hebben… Is het wachten tot zich dergelijke fei- ten voordoen in de stad van De Grote Leider?
Varkens
Drie vrouwen bekommerden zich over heel andere zaken. Caroline Cassart-Mailleux van MR, Rita Gantois van N-VA en Leen Dierick van CD&V kwamen hartstochtelijk pleiten voor de redding van de varkenssector. De varkenshou- ders staat het water tot aan de lippen. Hoewel landbouw een gewestelijke bevoegdheid is, is er ‘dankzij’ onze ondoorzichtige staatsstruc- tuur ook nog altijd een luikje federaal overge- bleven en situeert één en ander zich ook op het Europese niveau.
Wat de boel alleen maar ingewikkelder maakt. Niettemin is het een zaak om in de gaten te houden, en is het zaak onze boeren te ondersteunen in de crisis die hun sector door- maakt. Geheel terzijde: kwatongen en slechte karakters in de wandelgangen vroegen zich af of we met dit varkensvriendelijk beleid onze islamitische medeburgers niet te veel voor het hoofd gaan stoten en misschien een recon- versie naar schapenteelt moeten bepleiten…
Even wennen
Yoleen van Camp van N-VA mocht - als ondervoorzitter - op het christelijke feest van de Openbaring de commissie voor de volks- gezondheid, het leefmilieu en de maatschap- pelijke hernieuwing voorzitten. Juffrouw Van Camp – zoals ze zich nog steeds in alle offici- ele Kamerdocumenten laat noemen – had vier mondelinge vragen van de Franstalige Ecolo- man Nollet op de agenda staan. Drie andere vragen - ook van Franstaligen - werden inge- trokken, uitgesteld of omgezet in een schrif- telijke vraag.
Het werd een compleet Franstalige verga- dering, want de vragen waren gericht aan de minister voor Energie, Leefmilieu en Duurzame Ontwikkeling, Marie-Christine Marghem. Het is toch even wennen om een Franstalig onder- onsje te zien leiden door een Vlaams-nationa- list. Maar het moet gezegd: de zeven zinnen die juffrouw Yoleen tijdens de vergadering uit- sprak, waren allemaal in het Nederlands. Ja, er zijn andere ‘Vlaamse’ commissievoorzitters…
De duisternis aanmoedigen
Die dag kan het zootje van de Reyerslaan niet wegkijken en moet het wel een woordje zeggen over het asielkrapuul in Keulen. De teller staat op dat moment op negentig aan- gerande vrouwen. Natuurlijk weten u en ik dat de goebbelsianen van de VRT van misda- den tegen negentig niet-Duitsers onmiddel- lijk het hoofdpunt van hun journaal maken, maar de slachtoffers zijn geen allochtonen.
Dus komt het item in het 13 uurjournaal pas na exact 22 minuten kort aan bod. ’s Avonds is er zoveel lawaai op de asociale media dat de duiders van hun hart een steen maken.
Al na 13 minuten mag het beknopt gemeld worden.
Uiteraard met de klassieke leugens van de Duitse politici dat dit niets met het asielprofi- tariaat te maken heeft. Geen vermelding van de berichten in de lokale Duitse pers dat het gecontroleerde tuig op het Domplein asiel- documenten toont. En meteen is tegengas nodig na een “islamofoob” bericht. Volgt 5 minuten over een aan de VUB gedoctoreerde Syriër in politicologie; één van die hobbystu- dies voor hen die geen echte universitaire studie aankunnen. De Syriër spreekt geen woord Nederlands, want aan de VUB wordt meer en meer gedoceerd in kleuter-Engels.
U lezer bent goed genoeg om die instelling te financieren, maar die wenst niet langer het taaltje te spreken van de Vlaamse lijfeigenen.
Overigens, de VUB heeft al een tijd geleden haar devies “Vincere tenebras” (de duisternis overwinnen) op alle documenten geschrapt om de aanhangers van die duistere racisti- sche en seksistische ideologie uit het Mid- den-Oosten niet voor het hoofd te stoten.
Mijn eigen universiteit respecteert dit mid- deleeuws obscurantisme en noemt haar laffe houding “actief pluralisme”.
Als een Mechelse aartsbisschop zijn katho- lieke leer verkondigt, worden ze aan de VUB atheïstische fundamentalisten.
De belastingomroep versus de gratis omroep
Terug naar de VRT. Elders in dit blad leest u meer over de laatste ploertenstreek van de nieuwsdienst en de woedende reactie van De Wever die de woorden “dom, degoutant en onbekwaam” gebruikt. Dat kan ook niet anders omdat al 20 jaar alleen “kennissen”
welkom zijn in plaats van met een examen bewezen kennis.
Voorbeeldje van journalistieke kennis op 4 januari. Het wicht Vrancken, specialiste bui- tenland, leest een tekst offscreen (dus geen kans op een verspreking) over “Irak waar de sjiieten de minderheid uitmaken.” Die “min- derheid” telt… 65 procent van de Irakezen.
Dat is de liegende, bedriegende en onbe- kwame omroep die u dagelijks wijsmaakt dat de persvrijheid in Polen in gevaar is omdat daar - dixit een column in de linkse De Volks- krant - een aantal corrupte linkse rechters en journalisten buiten geschopt zijn.
Toch moet u betalen voor die desinfor- matie, want een ruggengraatloze Vlaamse regering (hallo voorzitter De Wever?) durft het mes niet zetten in de honderden miljoe- nen euro’s aan subsidies. In verband hier- mee refereer ik graag aan een artikel van KUL-onderzoeker Luc van Doorslaer dat altijd onder de mat wordt geveegd. Van Doorslaer (twaalf jaar ervaring bij de VRT) vraagt zich af waarom er over een openbare en een com- merciële omroep gesproken wordt. Volgens hem is een andere indeling even correct, maar die wordt nooit gebruikt.
Je hebt de gratis omroepen en je hebt de belastingomroepen. VTM, VIER, enzovoort, krijgt u gratis. U moet het zelf weten als u één van die producten koopt die, via recla- mecampagnes van hun producenten, die zen- ders betalen. Maar u moet wel de belasting- zender financieren.
En zeg niet dat de dagelijkse Pravda-Völ- kischer Beobachter-klonen van de VRT, De Standaard en De Morgen geen invloed heb- ben, want ze hebben u wel degelijk een com- plex aangepraat. Als er weer eens een bericht op de webstek van Het Laatste Nieuws ver- schijnt over allochtone schurkenstreken rea- geren mensen op het forum altijd met een
“ik ben geen racist, maar…”, in plaats van met het correcte “voor de zoveelste keer heeft een racistische allochtoon misbruik gemaakt van de Vlaamse verdraagzaamheid”.
De toppers van de ranzigheids- index
De Standaard en De Morgen scoren even hoog als de VRT op de ranzigheidsindex.
Aan De Morgen moet ik geen woorden vuil maken. Komaan: één voorbeeldje. Lees het commentaar van ene Vidal over het Deense idee om te controleren of die arme “vluch- telingen” niet arriveren met een dikke por- temonnee en veel juwelen. “Niet onterecht merken nogal wat mensen op dat dit herin- neringen oproept aan de donkerste periode van Europa waarbij de nazi’s het goud van vervolgde Joden confisqueerden.” Die Joden trokken dus ondanks hun vervolging vrijwil- lig naar nazi-Duitsland om zich daar te laten beroven?
Bij De Standaard is het meer een men- geling van leugens en onbekwaamheid. De groene stalinist Geysels antwoordt op de vraag “Als u in de tijd kon reizen, waar zou u heen gaan?” met “Naar Robbeneiland voor een gesprek met Nelson Mandela, de dag voor hij werd vrijgelaten.” Geysels weet per- fect dat Mandela al jaren voor zijn vrijlating in een comfortabele villa woonde, maar DS corrigeert niet.
Of nog een giller van vorig jaar. De beton- nen politiekcorrecte Rogiers spot met de Vlaamse partij die de provincie Antwerpen wil omdopen tot Midden-Brabant. “Daar zit een zekere logica achter als de Nederlan- ders tenminste zo vriendelijk zouden willen zijn om hun provincie Zuid-Brabant om te dopen tot Noord-Brabant.” Is dat geen lap- sus van die nitwit? Neen, want tien lijnen ver- der staat “het zuiden van Nederland wordt na 1830 officieel de Nederlandse provincie Zuid-Brabant”.
De slimmerik weet niet dat de meest zui- delijke Nederlandse provincie al 185 jaar his- torisch correct Noord-Brabant heet. Natuur- lijk is DS te laat met het nieuws over Keulen, maar niet omdat het blad politiekcorrect is, schrijft ombudsman Naegels, want buiten- landchef Corry Hancké is zo niet. Ach ja, de dame die dankzij oom Lode Hancké van de sp.a jaren bij de omroep rondliep en die erin slaagde in een programma Schooluitzendin- gen van twintig minuten achtendertig namen van designers op te sommen – we hebben ze geteld.
Ze signaleert anders wel geen uur te laat dat één Tunesiër “racistisch” overvallen is in Duitsland, maar tientallen racistisch verne- derde vrouwen kunnen best wat wachten.
Belastinggeld voor “la GPS”
U zegt dat niemand verplicht is voor DS en DM te betalen, maar dat klopt niet, want ze hebben meer gemeen met de belastingom- roep dan u denkt. Pan/Ubu schrijft altijd over La G(rande)P(resse)S(ubsidiée). Jaarlijks ver- dient la GPS 400 miljoen euro met directe en vooral indirecte overheidssteun.
Publicaties die 50 keer per jaar verschij- nen worden bezorgd door de post tegen een zeer gunstig tarief en kranten en tijdschrif- ten moeten geen BTW aanrekenen. Dat is een goede zaak voor de kleinere medespe- lers want anders zou uw lijfblad 30 Euro per jaar duurder zijn. U gelooft me wel dat het uitgespaarde geld – ondanks onze grappen over “weelderige kantoren” en “erelonen”
(meer nadruk op “eer” dan “loon”, zegt de hoofdredacteur) – u ten goede komen. Maar dat betekent ook dat vooral de grote spe- lers profiteren zoals de families Van Thillo van De Persgroep en Leysen en Co van Het Mediahuis.
Dat uitgespaarde geld gaat niet naar een verbetering van hun journalistiek, naar een scheiding van feiten en commentaar maar naar machtsgrepen in eigen land en Neder- land (Van Thillo), naar (mislukte) pogingen om met een vernieuwde Tv-zender (Vier) nog meer geld op te strijken (Corelio). Inmiddels blijkt dat de inhoud van de kranten op één generatie tot de helft is herleid terwijl grote foto’s de schrale informatie verbergen.
Jan neckers
We beliegen u… op uw kosten
Op 5 januari kijk ik half naar mijn horloge en half naar de dagelijkse desinforma- tie van de VRT.
Theo Francken wil seksuele voorlichting voor asielzoekers
Actueel 14 januari 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Zwarte lijst
We prijzen ons gelukkig dat het verzoek van Björn Rzoska (Groen) om al meteen een actu- aliteitsdebat te houden over de zaak-Uplace door de meerderheid elegant is afgeketst. Dat scheelde een hoop gezeur die we vroeg of laat toch over ons heen zullen krijgen.
Niet dat er voorts niets boeiends gebeurde.
Op wonderbaarlijke wijze is men erachter gekomen dat het regime in Saoedi-Arabië niet erg lekker is en dat Vlaanderen misschien eens zijn (handels)relaties met dat sympa- thieke land moet herbekijken. Vragen in die zin kwamen van Rik Daems (Open Vld), Wou- ter van Besien (Groen), Ward Kennes (CD&V) en Tine Soens (sp.a), omdat - zoals eerstge- noemde pienter opmerkte - “mensenrechten geen zaak van meerderheid of oppositie zijn”.
De hooggestemde verwachtingen bleken al vlug op schone schijn te berusten. Minister- president Bourgeois was niet enthousiast voor wapenleveringen aan Saoedi-Arabië, maar het overige was ad hoc te bekijken. Bourgeois zag allerlei juridische en Europese wolfsklemmen en schietgeweren om dat woestijnkoninkrijk als zodanig op de zwarte lijst en die wapenle- veringen “on hold” te plaatsen. Een kans voor open doel voor de oppositie, die op zekere
“hypocrisie” kon schieten. Om N-VA te stan- gen, haalden Van Besien en Tom van Grieken (VB) er zelfs het pacifistische ideaal van de Volksunie bij.
Wij vragen ons af, sinds wanneer internati- onale handel en internationale betrekkingen een zaak voor heiligen zijn, maar dat ligt aan ons slechte karakter.
Alcohol
Wie de toestand van het land overschouwt, zou licht aan de drank kunnen raken. Dat lijkt ook echt het geval te zijn, want recente cij- fers over alcoholmisbruik in Vlaanderen geven een somber beeld. Jan Bertels (sp.a) en Björn Anseeuw (N-VA) maakten zich zorgen. Het probleem eist een hoge maatschappelijke en menselijke tol, aldus Bertels, en Anseeuw kleefde daar het bedrag van twee miljard euro per jaar op.
De gezondheidsminister is zich van de zaak bewust, en zei dat al veel werd gedaan. Hij kondigde ook een nieuwe gezondheidscon- ferentie met extra aandacht voor alcoholpro- blemen aan, en de actieve Vlaamse deelname aan het “interfederaal” actieplan dat op stapel staat. Naar de zin van Bertels en Elke van den Brandt (Groen) mag het allemaal wat meer zijn en wat sneller gaan. Van den Brandt was vooral bekommerd om probleemdrinken bij jongeren.
Men was het erover eens dat alleen sensibili- sering onvoldoende is.
Werkloosheid
Jan Hofkens (N-VA), Peter van Rompuy (CD&V) en Emmily Talpe (Open Vld) bogen zich over een evenmin vrolijke onderwerp, de werkloosheid. Die blijkt in Vlaanderen iet- wat te dalen, maar zoals Talpe aangaf, is het niet “alles goud wat blinkt”. Integendeel zelfs.
Zeker niet voor het segment oudere tot heel wat oudere werkzoekenden, die maar moeilijk aan de slag raken. Minister Muyters somde de lijst maatregelen op. Hij erkende de knelpun- ten, maar zei toch een positieve trend te zien.
Hofkens trad hem bij en had het over de hon- derdduizend jobs die de taxshift zou gaan ople- veren. Hoop doet leven. Blijft het feit dat Vlaan- deren in Europees verband slecht scoort voor de oudere werklozen. Volgens Talpe “kunnen we in Vlaanderen elk talent gebruiken”. Toch blijft er nogal veel talent aan de kant staan, als je het zo hoort.
Bizar
De voorvechter van de zo wreed onder- drukte francofonie in Vlaanderen, Christian van Eyken, is verzeild geraakt in een bizarre kri- mizaak in het genre moord op liefdesrivalen.
Omdat de gerechtelijke instanties Van Eyken graag zouden spreken, stemde het Vlaams Par- lement er in toe om diens onschendbaarheid op te heffen. Wat er ook van aan is, zowel de Nederlandstalige als de Franstalige boulevard- pers kan aan het smullen gaan.
De slag om Keulen
Er werden twee slagen om Keulen uitgevochten. De eerste speelde zich af op oude- jaarsavond en was een wanhopige strijd om lijfsbehoud van honderden vrouwen (er zijn nu al meer vijfhonderd klachten ingediend) tegen duizend allochtonen die hen omsingelden, beledigden, sloegen, bespuwden en bepotelden. Twee vrouwen wer- den verkracht. “We dachten dat we het niet gingen overleven”, getuigde een Waalse vrouw die over de grens was gaan vieren. De tweede slag is een politiek en mediatiek gevecht over de waarheid van wat er toen is gebeurd en over de waarden die op het spel staan. Die oorlog is nog steeds aan de gang.
“Overwegend vreedzaam” en “ontspan- nen”, omschreef een eerste politiebericht (ver- spreid op 1 januari om 9 uur ‘s morgens) de viering van oudejaar te Keulen, hoewel op dat moment reeds enkele vrouwen een aangifte voor aanranding hadden gedaan. Enkel de webstek van een lokale krant maakte melding van enkele incidenten. Eén nationale krant bracht op 2 januari het bericht van enkele aan- randingen op oudejaar, maar vermeldde niet de afkomst van de daders, noch de omvang van de aanval. Bij de politie bleven de klachten echter binnenstromen. Tegelijkertijd doken op sociale media enkele getuigenissen van slacht- offers op en verschenen de eerste alarmkre- ten op een lokale rechtse nieuwswebstek.
Op maandag 4 januari zag de politie zich ver- plicht om een persconferentie te geven. Het aantal klachten was op dat moment al opge- lopen tot negentig. Pas op 5 januari brachten de nationale kranten het nieuws. En op 6 janu- ari waren plots de ogen van de hele wereld op Keulen gericht, geschokt.
Trage media
Hoe kon er, in deze wereld van supersnelle massacommunicatie en overvloedig informa- tieaanbod, bijna een week verlopen tussen een massaal en publiek gepleegd misdrijf en de verbaasde berichtgeving? De grote media beweren dat ze de info over de feiten en de omvang slechts traag doorkregen. Maar waren ze wel echt geïnteresseerd in die informatie?
Heeft geen enkele van hun duizenden journa- listen iets gehoord van een kennis in Keulen, iets zien voorbijflitsen op Twitter of Facebook, een informatief telefoontje gekregen van een bevriend politieagent?
Laat ons eens inbeelden dat honderden allochtone vrouwen zouden zijn mishandeld en belaagd door duizend dronken Duitsers op de Bahnhofplatz van Keulen, onder het uiten van racistische verwensingen. Hoelang zou een massale reactie van pers en politiek dan op zich laten wachten? Eén of twee berich- ten op Facebook zouden voldoende zijn om massaal gedeeld te worden en de aandacht te trekken van één of andere persjongen, of van een politicus die klaarstaat om te doen waar een politicus best in is: verontwaardiging. Nog geen volle dag later zou de gehele wereld gemobiliseerd zijn om zijn afschuw te uiten.
Onze politiek correcte samenleving is pavloviaans en tot in haar kleinste geledin- gen geconditioneerd om elke echte of inge- beelde vorm van racisme te detecteren, maar evenzeer om elk feit dat als racistisch geïn- terpreteerd zou kunnen worden te negeren.
Fatsoenlijke burgers zeggen niets op Facebook over hun slechte ervaringen met vreemde- lingen en delen ook geen berichten van anderen die hen de schijn van racisme zou kunnen opleveren. Voorzichtige mensen leggen geen klacht neer bij de politie voor scheldpartijen of “kleine” pesterijen vanwege allochtonen. Politiek correcte journalisten en carrièrebewuste politieverantwoordelijken maken liever geen melding van de huidskleur of de afkomst van daders.
Rotherham
Tussen 1997 en 2013 werden 1.300 meisjes seksueel geëxploiteerd en zwaar mishandeld in het Engelse Rotherham. Alle slachtoffers waren blank. De jongste was 9 jaar. Alle daders waren moslims, in meerderheid afkomstig uit Pakistan. Pas in 2014 kwamen de feiten aan het licht. Een officieel onderzoek wees toen uit dat die praktijken jarenlang ongestoord konden plaatsvinden in een algemene cul- tuur van politieke correctheid en van angst om als racist bestempeld te worden. Lokale politiemensen die melding maakten van de feiten werden van hogerhand niet geloofd of aangemaand er niet te veel mee bezig te zijn.
Rapporten die toch op niveau van de politieke top van de stad doordrongen, werden stil- gehouden. “We wilden geen zuurstof geven
aan racistische perspectieven”, getuigde een gemeenteraadslid.
Wanneer we het hebben over de zelfcen- suur in de berichtgeving van westerse media duikt te vaak het beeld op van gestuurde beslissingen van redacties om sommige fei- ten of aspecten van gebeurtenissen onver- meld te laten. Maar in feite is de hele samenle- ving op alle niveaus bezig om de werkelijkheid te vervormen. Kranten en televisie zijn slechts het eindstation van dat proces.
Wie zijn de slachtoffers?
De affaire-Rotherham toonde iets aan dat nu ook in Keulen van toepassing blijkt: de cultuur van de daders heeft zowel verband met het motief van het misdrijf als met de maatschappelijke onwil om het te detecte- ren. De cultuur van deze allochtone moslims is minstens een gedeeltelijke verklaring voor de massale en gezamenlijke demonstratie van seksueel roofdierengedrag. Niet dat westerse mannen niet in staat zijn om zich zwaar te misdragen ten aanzien van vrouwen, maar het gezamenlijk molesteren van honderden
door de politievakbond. “De meerderheid van personen bij wie die nacht een identificatie werd verricht, hadden papieren van registratie als asielzoeker bij zich”, verklaarde het hoofd van de politievakbond. Ook het “excuus” dat het slechts een berovingstactiek betrof, bleek onjuist. “Het ging de meeste Arabische daders om seksuele misdrijven of, vanuit hun kant bezien, om seksueel amusement. De groepen mannen cirkelden om een vrouwelijk slacht- offer heen, sloten haar op in de kring en ver- grepen zich aan haar”, vertelde een agent aan een plaatselijke krant. Beroving was voor som- migen alleen maar een extraatje.
Het topje van de ijsberg
De politievakbond legde uit dat het man- schappentekort op nieuwjaarsnacht veel te maken had met de begeleiding van vluchte- lingen in andere delen van het land. Onder- tussen blijkt Keulen slechts het topje van de ijsberg betreffende het asielzoekersprobleem.
Ook in Berlijn, Hamburg, Stuttgart en Bielefeld werden talrijke aangiften gedaan van seksu- eel geweld op nieuwjaarsnacht. In Hamburg alleen al zijn er meer dan honderd klachten. In Weil am Rein werden twee minderjarige meis- jes binnengelokt in een huis met vier asiel- zoekers en daar urenlang misbruikt. Meldin- gen van gelijkaardige feiten kwamen ook al uit Oostenrijk, Zwitserland en Finland.
De man die vorige week in Parijs twee poli- tiemannen poogde te doden, kwam uit een Duits asielcentrum. Ondanks het feit dat hij
vrouwen door een massa van duizend deel- nemende of instemmende westerse mannen is in onze moderne samenleving ondenkbaar.
Ook de cultuur en de etnische achtergrond van de daders speelden een rol bij de traag- heid en de onwil om het gebeuren te rappor- teren. Zelfs bij de grote media gaven een paar journalisten dat achteraf toe.
Een ander aspect blijft nog steeds groten- deels onderbelicht: de afkomst en culturele identiteit van de slachtoffers. De vrouwen die zich tot nu toe hebben bekendgemaakt als slachtoffer zijn allemaal blank. Waarschijnlijk zullen zich her en der in de groep van slacht- offers ook allochtone vrouwen bevonden heb- ben. Maar dat verhindert de conclusie niet dat ook de culturele identiteit en het ras van de slachtoffers een rol speelden. Het is geweten dat de islam niet bepaald de meest vrouw- vriendelijke cultuur is. Maar de minachting die bepaalde moslims tonen ten aanzien van wes- terse vrouwen, is nog van een andere catego- rie. De documentaire “Femme de la rue” (over het gedrag van allochtone jongeren ten aan- zien van vrouwen in de straten van Brussel) is helaas al te snel vergeten. Er stelt zich niet alleen een probleem van vrouwonvriende- lijkheid bij sommige immigranten, maar ook van onversneden racisme, hoewel dat zelden wordt erkend.
Wie zijn de daders?
Dat de daders allochtonen zijn, is zeker.
Het wordt bevestigd door alle getuigen. De Keulse politie liet in eerste instantie weten dat de daders vooral “van Arabische en Noord- Afrikaanse origine” zijn. Onmiddellijk werden alle suggesties dat het vooral over recente asielzoekers zou gaan afgedaan als “onbe- wezen”. Men liet ook verstaan dat dit vooral het werk was van georganiseerde bendes die enkel vrouwen lastigvallen als afleiding om hen te kunnen bestelen. “Liever een vreemde dief dan een vreemde verkrachter”, moet de politiek correcte afweging geweest zijn. Beide beweringen werden achteraf tegengesproken
daar een IS-vlag in zijn kamer had opgehan- gen en de politie al verschillende keren moest tussenkomen bij incidenten, kon hij rustig zijn gangen gaan.
Cursussen geven
De Keulse politiechef Albers werd met ver- vroegd pensioen gestuurd. Burgemeester Rekel krijgt het lastig. Haar eerste reacties waren dan ook stuitend dom. Ze legde een deel van de verantwoordelijkheid bij de vrou- wen en raadde hen aan voortaan “een arm- lengte afstand te houden van vreemden”. De hilariteit en de verontwaardiging op de soci- ale media waren groot. Ook meent ze dat de vreemdelingen moeten opgevoed worden:
“Aan mensen van andere culturen moeten we uitleggen hoe we hier carnaval vieren, zodat ze begrijpen dat vrolijk gedrag niet hetzelfde is als seksuele openheid.” De naïviteit van die uitspraak is adembenemend. Denkt men echt dat de daders hier gewoon het slachtof- fer zijn van “culturele onwetendheid”? Gelooft men dat de daders misschien niet doorhad- den dat deze honderden vrouwen helemaal niet zo behandeld wilden worden? Helaas is deze mentaliteit zo kenschetsend voor de lei- dende politieke klasse in Europa. In eigen land kondigde Theo Francken een maatregel in dezelfde zin aan. Asielzoekers zullen nu een cursus “omgaan met vrouwen” moeten vol- gen. Onder het motto “doet het geen goed, het kan ook geen kwaad” kan men moeilijk tegen dergelijke cursus zijn. Maar het is bijzon- der optimistisch te denken dat men een cultu- reel diepgewortelde houding, die in de eigen leefkring voortdurend herbevestigd wordt, kan wijzigen met een korte cursus, zoals men iemand met de auto kan leren rijden via een paar lessen van de rijschool van de VAB.
Er zal meer nodig zijn om verdere zeer zware maatschappelijke incidenten als Keu- len te vermijden. Veel meer. En wat men ook doet: het zal zinloos zijn zolang men de nog steeds groeiende vluchtelingenstroom niet volledig en definitief stopt. Jürgen Ceder
Veilig wandelen in Keulen...
Nicolaas Sarkozy werd op uitnodiging van de Kamer van Koophandel Antwer- pen-Waasland op de nieuwjaarsreceptie in de Antwerpse Stadsschouwburg ont- vangen. Hij landde, komende van Parijs, met een Antwerps vliegtuig op de Ant- werpse luchthaven.
Goede reclame voor die luchthaven en voor de Flying Group van Bernard van Milders, de grootste in haar soort van Europa. Sarkozy werd niet alleen ontvangen door de top van de Kamer (gedelegeerd bestuurder Luc Luwel en voorzitter Stéphane Verbeeck) maar ook door burgemeester Bart de Wever in hoogst- eigen persoon. De Stadsschouwburg zat vol (met meer dan 1.200 toehoorders), en dat kwam ongetwijfeld door de aangekondigde aanwezigheid van Sarkozy. De Wever startte zijn toespraak met een verwijzing naar de terreuraanslagen in Frankrijk in 2015. Onder applaus zei hij dat daarmee het “moslimex-
tremisme de grootste uitdaging is geworden na het nazisme en het stalinisme.” Over de vluchtelingencrisis zei de Antwerpse burge- meester dat een goede en veilige opvang voor de vluchtelingen alleen kan gebeuren in hun eigen regio. Tijdelijk dient wel gezorgd te wor- den voor een gunstig onthaal, maar niet zoals Merkel bedoelt met een klakkeloze openstel- ling van de grenzen. Er moet in Europa een ander veiligheidsbeleid komen”, aldus de bur- gemeester. Tussen haakjes, De Wever kon deze week uitpakken met “gunstige” crimi- naliteitscijfers en met terechte trots zeggen dat Antwerpen heel wat veiliger is geworden onder het bewind van de huidige coalitie, zijn bewind dus.
Terug naar de vroegere Franse staatspresi- dent, naar wiens toespraak met veel belang- stelling werd uitgekeken. Het begon met een veroordeling van Europa: “Het Schengenak- koord (vrij verkeer van goederen en – vooral – van personen in de Europese Unie) bestaat
niet meer; het heeft trouwens nooit gewerkt”, zei Sarkozy onder toejuichingen. “Europa moet zich niet bezighouden met regeltjes en prutserijen, maar wel met de grote “dossiers”
en de rest overlaten aan de lidstaten, anders zal het systeem imploderen.”
Opmerkelijk in de toespraak van Sarkozy was zijn pleidooi voor de separatisten. “Naar hen moet beter geluisterd worden”, zei hij.
Hij noemde daarbij Schotland en Catalonië.
“Als je de roep van die bevolkingsgroepen niet hoort, dan hoor je niets”, was zijn duidelijke uitspraak. Over de Vlamingen, vooral Zuid- Vlaanderen, de Basken, Bretoenen en Elzas- sers zei hij echter niets. Misschien komen die wel aan bod wanneer hij voor een tweede maal tot Frans president wordt verkozen. Of was zijn sympathie maar voor de gelegenheid bedoeld, wetende dat hij anders in Vlaan- deren en in Antwerpen niet aan de bak zou komen?
Pagadder
Pagaddertoren
Een separatist in Antwerpen Het belang van de reputatie
De reputatie van Brussel, het is een steeds terugkerend thema. Niet alleen wan- neer het over terreurdreiging gaat, evenzeer wanneer het erop aankomt de stad naar buiten toe als tweetalig te profileren. En zeker dit laatste is geen sinecure als Vlaamse (sic) schepenen hun hoofd wegdraaien.
Zijn we te cynisch als we stellen dat enkele doelgerichte arrestaties, het ontmantelen van netwerken, kortom het “opkuisen” (dixit Jan Jambon) van Molenbeek en aanverwante, mogelijk meer zullen bijdragen tot het imago van onze hoofdstad dan de ‘campagnes’ die met dat doel de voorbije weken opgezet werden? Of moeten we misschien iets verder teruggaan? Naar de ‘poezenactie’; hoe moeten we het anders benoemen? Als antwoord op het negatieve van de terreurdreiging en de reputatie van de stad stuurden mensen in Brussel via Twitter massaal foto’s van katten rond, want over die viervoeters hebben we het.
Recenter zijn er dus twee campagnes, versnipperd tussen gewest en gemeente, in casu stad Brussel, clichébevestigend dus. Die van het gewest, de focus lag op het toerisme, bestond erin wat speciale telefooncellen neer te planten. Mensen uit het buitenland kun- nen hiernaar bellen, waarna een willekeurige voorbijganger kan opnemen en – hopelijk – vertellen dat alles hier koek en ei is. Hoe succesvol dit allemaal is? Het is ons een raadsel.
De andere campagne die uitgaat van de stad – de enige politicus die erin voorkomt, is burgervader Mayeur – is van een ander allooi. Ongeveer anderhalve minuut lang vertel- len ettelijke Brusselaars kort wat het betekent Brusselaar te zijn, hoe typisch deze stad wel is, wat zo kenmerkend is voor de Brusselse identiteit, enzovoort, enzoverder. Dat het Nederlands hierin een te verwaarlozen rol krijgt, ach, het verbaast al niet meer. Een mens zou haast heimwee krijgen naar die kaste Vlaams-Brusselse politici van de vorige gene- ratie die we frequent een te weinig Vlaamse reflex voor de voeten wierpen. Op zijn minst zagen zij zich nog als wat ze waren: Vlaamse Brusselaars, of Brusselse Vlamingen, al naar- gelang, maar met aanwezigheid van dat Vlaams karakter. Zonder meer ingebed in een complexe realiteit, maar toch.
Vlaamsa naïviteit
Hoe ver ligt dit niet allemaal van de twee Vlaamse (sic) schepenen van de stad Brussel:
Ans Persoons (sp.a) en Els Ampe (Open Vld). ‘Aangespoelden’, zou men in West-Vlaande- ren zeggen. En begrijp ons niet verkeerd: we willen er binnen het Vlaamse kransje geen
‘autochtoon/allochtoon’-verhaal van maken (ook binnen de Vlaams-nationalisten bevinden zich heel wat lui wiens wieg niet in Brussel stond), maar bij die generatie - Persoons, Ampe - leeft toch een behoorlijke naïviteit naar Franstaligen toe. Cool Brussels is multicultureel en kosmopolitisch. Al die communautaire flauwekul is niet meer dan een achterhoedege- vecht. Zo denken die dames, en ze zijn niet alleen. Ondertussen lachen de Franstaligen in het vuistje, of moeten we inmiddels zeggen in hun luizenbaard? Want zolang Vlamingen in dit verhaal meegaan, hebben ze ruimte om het Frans als lingua franca te verstevigen.
Trouwens, herinner u dat logo van de stad Brussel, een soort van Batman-figuurtje (Michiel en de draak symboliserend), met vermelding BXL en – officieel – de tweetalige baseline ‘Notre ville – Onze stad’. Die baseline moest het BXL goedmaken, maar waar ziet men die, maanden later? Vrijwel nergens. Terecht maakt Johan van den Driessche (N-VA), gemeenteraadslid in Brussel en fractieleider in het Brussels Parlement, daar een punt van.
Men kan dit – het promofilmpje, het logo... - weglachen als een detail, maar het raakt de
kern van de zaak: imago en reputatie. KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen
14 januari 2016
6
Pegida met 600 door Antwerpen
De manifestatie van Pegida Vlaanderen in Antwerpen was al een tijdje gepland en aangekondigd, maar de gebeurtenissen in Keulen met oudejaar gaven er een extra sti- mulans aan: 600 aanhangers van de in oorsprong Duitse anti-islamiseringsbeweging trokken afgelopen weekeinde door de straten van Antwerpen.
Er werd verzameld op het inmiddels ver- trouwde Conscienceplein, waar de organi- satoren zo’n vijf minuten voor het geplande aanvangsuur zorgelijk rondkeken: het aantal mensen op het plein was op dat ogenblik zorg- wekkend klein. Maar de binnenstad van Ant- werpen is natuurlijk aantrekkelijk op zaterdag, met vele winkels en cafeetjes, en Vlamingen zijn stipte mensen. Klokslag 14 uur doken uit alle zijstraten honderden geïnteresseerden op.
Een heel gemengd publiek: mannen van mid- delbare leeftijd, maar ook veel vrouwen deze keer, gezinnen met kinderen, zelfs rolstoel- gebruikers, en een heleboel supporters van diverse voetbalclubs die de weg naar PEGIDA gevonden hebben.
Hilde de Lobel, de Nederlander Edwin
‘Utrecht’ (die met een ruime delegatie Neder- landers was gekomen) en Filip Dewinter voer- den het woord: intussen zwol de groep aan tot zo’n 600 personen, die het plein deze keer vol- ledig vulden.
Daarna ging het in optocht door de binnen- stad richting studentenbuurt, om met een lus terug te keren naar het vertrekpunt. Favoriete slogans van de deelnemers: ‘wij zijn het moe, grenzen toe’, ‘geen jihad in onze straat’, en het vrij duidelijke: ‘islam buiten’. Alles verliep vreedzaam, ook al zagen grote groepen jon- geren er ‘ruig’ uit, de manifestanten gedroe- gen zich voorbeeldig. Het liep pas fout toen links zijn spreekwoordelijke ‘verdraagzaam- heid’ etaleerde: vanop een derde verdieping in de Venusstraat gooide een linkse tegenstander een zwaar glazen voorwerp naar beneden, dat gelukkig zonder veel erg tussen de deelnemers uit elkaar spatte. Dat leidde tot veel tumult, uiteraard. PEGIDA laat weten dat het klacht zal indienen tegen onbekenden en de politie om een onderzoek vraagt, want dit kan principieel niet aanvaard worden.
Lutz Bachmann
Het goede verloop van de manifestatie kon dat verder niet hinderen, en na een ste- vige wandeling bereikte men het eindpunt, opnieuw het Conscienceplein. Daar spraken nog Chris Janssens en PEGIDA-woordvoerder Kristof de Smet, allemaal met boodschappen die door de deelnemers werden gesmaakt, maar met één bedenking: zes sprekers is echt wel wat te veel van het goede… Toch bleef men staan voor de hoofdgast: Lutz Bachmann van PEGIDA Duitsland. ‘We staan hier op het plein van de man die zijn volk leerde lezen, hier is de man die zijn volk leerde betogen’, kondigde Rob Verreycken hem aan.
Bachmann, die overigens systematisch wei- gerde ook maar één woord met de pers te wis- selen, hield het kort: hij was vooral blij, zei hij, dat hij amper anderhalf jaar na de start van de beweging in Duitsland, nu voor grote groepen gelijkgezinden in andere landen mocht spre- ken over de bedreigingen die ons allen aan- gaan. ‘Nu is de tijd gekomen om ons over alle grenzen en taalverschillen heen te vervlechten’, sprak hij. ‘Alleen als we ons allemaal samen verenigen kunnen we ons continent redden.’
Een boodschap die op ruime bijval kon reke- nen, waarna een stevige ‘Vlaamse Leeuw’ het geheel afsloot.
Niet dat het veel belang heeft, maar een extreemlinkse tegenbetoging lokte welgeteld…
45 personen. Voor wie er nog aan mocht twij- felen: er waait een rechtse wind door Europa.
Of die wind sterk genoeg zal zijn om de chaos te keren, dat zal in 2016 moeten blijken: de EU voorspelt dat er dit jaar minstens drie mil- joen nieuwe ‘vluchtelingen’ op ons afkomen…
PEGIDA kondigde een volgende demonstratie aan voor 21 februari, om 14 uur, in Gent.
Hdg
Een andere kijk op terreur
Vrijdag 8 januari organiseerde het Vlaams Belang, maar zeg gerust Vlaams Belang Antwerpen en meer bepaald Filip Dewinter, een perslunch ter voorstelling van het dos- sier ‘Moslimradicalisme en salafisme in Antwerpen’.
Het is ronduit onwaarschijnlijk, sneerde Dewinter, hoe weinig politici weten over de moskeeën. Hij vindt alvast dat zeker vijf mos- keeën in Antwerpen gesloten moeten worden omdat zij haat zaaien tegen de westerse maat- schappij die ze met manna bestrooit. “Bart de Wever”, klonk het scherp, “laat zijn licht schij- nen over heel Europa, van Cameron tot Sar- kozy, maar in eigen stad onderneemt hij niks tegen dat soort bedreiging. Ook de Staatsvei- ligheid weet er alles van, maar zolang de aan- slagen in het buitenland gebeuren, laat die maar begaan.” Je kan voor of tegen de man zijn, maar dat hij zich als een pitbull heeft vast- gebeten in het islamdossier en daardoor ook over de nodige kennis ter zake bezit, valt moei- lijk te ontkennen.
Met perswoordvoerder “mijnheer Sam Van Rooy”, zoon van de auteur van het boek “Waar- over men niet spreekt” Wim, beschikt Dewin- ter tevens over een deskundige op vlak van islamkritiek.
Bokshandschoen
Het Vlaams Belang blijft - opnieuw met het symbool van de bokshandschoen - waarschu- wen tegen de dreigende terreur van salafisme, wahabisme en andere Islamitische Staten met tien harde terugslaanmaatregelen: het sluiten van zes moskeeën en het in de gaten houden van tien andere radicale vrijdagse gebedshui- zen, een inschrijvingsstop van vreemdelingen en de registratie van nieuwe moslims in Ant- werpen, blijvende inzet van het leger en bewa- king door het leger, een taks op halalinkomsten voor Saoedi-Arabië, een verbod op jihadisti- sche literatuur en symbolen, het opdoeken van de stedelijke subsidie voor moskeeën, afba-
kening en controle van jihadzones, een ver- bod op hoofddoeken in officiële gebouwen en verplicht gebruik van het Nederlands in mos- keeën.
Of iedereen bij Vlaams Belang even geluk- kig is met het bovenhalen van de bokshand- schoen, daar twijfelen we aan. Naar verluidt is de nieuwe campagne van Filip Dewinter een puur Antwerpse aangelegenheid zonder inspraak van Vlaams Belang nationaal.
