€ 1,95
70
stejaargang • nummer 42 • woensdag 15 oktober 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
D eze w ee k
De dilemma’s van De Wever
Ze zaten in de Lotto-Arena netjes op twee rijen geklasseerd, de topmannen van de N-VA en een paar duizend N-VA- leden. Alle toppers, op een paar na de nieuwe ministers, lichtten een deel van het regeerprogramma toe, dat een paar uur eerder op internet was gegooid.
Veel nieuws viel er niet meer te rapen.
Maar de applausmeter was interessant.
Die bewoog bij de wat stoerdere uitspra- ken over hoge economische hervormin- gen, ambtenarenpensioenen, migratie, asiel en criminaliteit en natuurlijk bij elke interventie van De Wever. Een piep- klein communautair visje, het stemrecht voor Vlamingen in het buitenland, deed de harten ook wat sneller slaan.
Het publiek leek na de lange ‘lezing’ eer- der afgemat dan opgepept. Strategisch niet eens slecht gezien.
Bij de vragenronde piekte de applaus- meter vooral voor andere thema’s: vragen over het onvindbaar blijven van elk commu- nautair thema in het regeerakkoord, over het spoorloos verdwijnen van elke ambi- tie over confederalisme en onafhankelijk- heid, over de splitsing van de sociale zeker- heid, over de transfers, over het achter de horizon verdwijnen van elke ambitie om de staat verder te blijven hervormen (vijf jaar, tien jaar lang?), over het uitblijven van enige strategie tegen een opdringerige Brusselse metropolitane gemeenschap, over het koningshuis…
De onrust over de communautaire leegte was groot. Maar groot was ook het charisma van de (blijvende) voorzitter, die de meeste vragen handig pareerde.
Over de kern van de zaak – de commu- nautaire stilstand ook na 2019 - verdoofde De Wever zijn gehoor met een hilarische zin, die op elke eerdere bijeenkomst van een Vlaams-nationalistische partij ongetwijfeld met de nodige decibels zou zijn weggela- chen. Lees mee: “Na afloop van deze legis- latuur zal, zoals voorzien door het kiesstel- sel en zoals toegestaan door de Grondwet, het aan de kiezers zijn om zich uit te spre- ken over de verschillende beleidsprojecten.”
Een zin om te herlezen…
Dit citaat, voorafgaand aan het eigenlijke regeerakkoord, zou moeten aantonen dat er vanaf 2019 wel degelijk opnieuw over het communautaire zou kunnen worden gesproken. Om dat te geloven, moet je de MR geloven, wat voor niet weinig Vlamin- gen geen makkelijke opgave is. Er mag over artikel 195 dan al een informele afspraak zijn gemaakt, wat zal dat voorstellen op het moment dat de MR zich opwarmt voor de volgende verkiezingen?
Verlof
Een staatshervorming programmeren na 2019 zonder socialisten en met alleen de MR in de boot (eerder als piraat dan als roeier) is pure politieke fictie. Dat De Wever en co de troepen na vijf jaar communautair verlof dan nog snel even naar het commu- nautaire jachtveld zouden sturen, moet toch ook de Vlaamsgezinde kiezers van de partij aan het denken zetten? We nemen aan dat er zo nog een pak zijn.
Op het einde van het congres in de Lotto- Arena opperde één van de leden een inte-
ressante stelling: “Onze partij zal zich nu vijf jaar hard inspannen om dit land goed te besturen. Bravo. Maar hoe beter ze dat doet, hoe meer ze bewijst dat dit land wél functioneert.” Ook voor de N-VA is dat een existentiële kwestie.
Ook wat er op die fameuze bladzijde 2 van het regeerakkoord genoteerd staat, is verrassend minimalistisch.
Met name dat de regeringspartners, dus ook de N-VA, vinden dat de “verschillende bestuursniveaus… zich moeten laten inspi- reren door institutionele stabiliteit en ver- antwoordelijkheidszin” en door onderlinge
“trouw en efficiënte samenwerking”. Er zul- len nogal wat mensen zijn die bij dergelijke termen meteen denken aan de fameuze pleidooien voor samenwerkingsfederalisme van Verhofstadt en Leterme, altijd behoor- lijk op de korrel genomen door de N-VA, toch?
De uitvoering van de fameuze zesde staatshervorming, enkele maanden gele- den nog voorwerp van felle kritiek door de N-VA, wordt ingeschreven als enig institu- tioneel doel.
Toegeving
Bart de Wever gaf op het congres onom- wonden toe dat hij geen andere kant op kon.
Hadden we één communautaire eis gesteld, dan vertrok de MR en was de dag nadien de tripartite Di Rupo II gevormd, luidde zijn ver- dediging. Was dat scenario voor Vlaanderen een slechtere keuze geweest dan wat nu op tafel ligt? Ja en neen.
Ja, omdat Vlaanderen dan opnieuw vijf jaar door de modder van de PS moest krui- pen. Dan worden zelfs de beste soldaten moe. Ja, omdat de Vlaming naast de com- munautaire stilstand ook de hele PS-aan- pak inzake een socialistisch economisch en sociaal beleid, criminaliteit, veiligheid, justi- tie, asiel en immigratie nog voor jaren over zijn kop had gekregen.
Neen, omdat De Wever ook omgekeerd had kunnen redeneren. “Niet meer autono- mie? Geen confederalisme? Zoeken jullie liberalen en CD&V’ers het dan maar zelf uit.
Good luck met Di Rupo en zijn PS!” Neen, ook omdat zijn partij in dat scenario wel- licht geen vijf jaar had moeten wachten op een nieuwe stembusgang.
Neen, omdat de N-VA zal geconfronteerd worden met de ontgoocheling van een aan- zienlijk deel van de achterban. Het evenaren van de score van de jongste verkiezingen wordt over vijf jaar een moeilijke opdracht, ook voor De Wever.
De strategische keuze van De Wever voor regeringsdeelname zat eraan te komen. Na de Bracke-bocht (eerst economie, dan de rest) volgde op de weg naar autonomie nog een Confederalismecongres. Daarna werd het behoorlijk stil. Wie al eens de webstek van de partij bekijkt, of de publicaties en persmededelingen volgt, voelde het aan- komen: het autonomiestreven deemsterde weg. Met deze regering zelfs helemaal.
Ondertussen is het uitkijken naar spektakel.
De grootste partij van Wallonië en Brussel gaat straks frontaal in de aanval. De grootste partij van Vlaanderen nestelt zich voor vijf jaar in een verdedigingspositie. Benieuwd welk verschil dat maakt.
Groot nieuws van onze redactie
Onze achtenswaardige collega’s van De Morgen hebben hard gewerkt aan een nieuwe lay- out. De krant kreeg een opsmukbeurt, en dat was voldoende reden voor de vrienden van VTM, VRT en co om héél veel aandacht te besteden aan die veranderingen. “De Morgen keert terug naar haar roots”, hoorden we Lisbeth Imbo, adjunct-hoofdredacteur, zeggen op het VTM- Nieuws. Altijd leuk, zo’n uitspraak, zeker voor de collega’s van Imbo, die blijkbaar de “roots”
de voorbije jaren waren kwijtgespeeld. Zou dat ook voor Yves Desmet gelden?
Lisbeth Imbo stapte in mei 2013 over van de VRT naar De Morgen. Een ex-medewerkster van de VRT die De Morgen opnieuw de weg moet wijzen naar de “oude roots”, moet er nog zand zijn?
In ieder geval, De Morgen kreeg ongelooflijk veel media-aandacht en dat inspireerde onze
“art-director”, in samenspraak met onze “marketing manager”, ook eens met een gedurfd idee af te komen, met het akkoord van onze “senior chef writer”, tevens CEO, CFO en COO. Als we ons logo nu eens in het rood drukken, gaan we dan ook zoveel media-aandacht krijgen? ’t Pal- lieterke in ’t rood, net nu de sossen uit de federale regering gemept zijn? Kan het symbolischer?
Neen, de cameraploegen van VRT en VTM zullen niet aan onze deur staan, dan weten we nu al.
En u, beste lezer, mag gerust zijn: rood zijn we niet geworden. Nooit van ons leven. Alleen voor deze week, en alleen het logo. U hoeft niet te panikeren, volgende week zijn we er weer in onze vertrouwde kleuren.
• De zwakke euro zal Charles Michel helpen 2
• Briefje aan Joy Donné 3
• Roddels uit de Wetstraat 4
• Komt ebola met een vliegtuig, of met een asielboot 5
• De interne en externe afrekening van de MR 7
• Vlaamse Beweging heeft werk voor de boeg 11
• Praten met Yvan vanden Berghe 13
• Jahjah aan de macht 14
“Komen eten“ nu ook een succes in Irak
Actueel
15 oktober 2014
2
Uit de smalle beursstraat
De zwakke euro zal Charles Michel helpen
De regering-Michel start op het eerste zicht onder een moei- lijk economisch gesternte. De Duitse economie doet het niet zo goed en dat heeft altijd gevolgen voor de Belgische en zeker de Vlaamse economie. Maar er is goed nieuws: de zwakkere euro moet de export een impuls geven en zal de komende maanden of jaren misschien zelfs de redding zijn van de Zweedse coalitie.
Het is weinig bemoedigend. De uitvoer, de motor van de Duitse economie, daalde in augustus met maar liefst 5,8 procent. Het was van begin 2009 geleden, te midden van de financiële crisis, dat de Duitse economie nog zo’n klap kreeg. Tussen april en juni kromp de Duitse economie met 0,2 procent. De kans is groot dat er tussen juli en september opnieuw een negatieve groei wordt opgetekend. Dat is onder meer te wijten aan de zwakkere Duitse export naar Rusland, ten gevolge van de Oekraïne-crisis. In dat geval is de Duitse econo- mie in recessie. Dat is slecht nieuws voor heel Europa en zeker voor België, dat Duitsland als belangrijkste afzetmarkt heeft.
Dat zou slecht nieuws zijn voor de nieuwbakken federale rege- ring onder leiding van Charles Michel (MR). Die heeft een aantal belangrijke economische hervormingen aangekondigd, zoals een loonlastenverlaging, een indexsprong en een verstrenging van het pensioenstelsel. Maar zo’n maatregelen hebben enkel een sterk effect als er voldoende groei is. Het is ook dat wat Michel hoopt:
tegen het einde van de legislatuur oogsten dankzij een economi- sche motor die weer aantrekt.
De redding zal echter niet meteen van de slabakkende Duitse economie komen. Komt de redding dan van elders? Misschien. Eco- nomen kijken naar de evolutie van de euro. De euro is eindelijk in waarde aan het zakken. Nu al enkele weken noteert de euro lager dan 1,3 dollar. Dat is goed nieuws, want een zwakkere munt maakt exportproducten goedkoper. De daling van de euro versterkt de concurrentiekracht van onze ondernemingen. Aangezien onze groei voor het gros uit export komt, is een zwakkere euro een bonus. Het
is wel zo dat de Belgische uitvoer in eerste instantie op de buurlan- den is gericht. Aangezien die buurlanden tot de eurozone behoren, is er geen sprake van een wisselkoersvoordeel. Maar onze buur- landen waar onze bedrijven vaak naar exporten (meestal onder- delen of andere intermediaire producten), voeren hun afgewerkte producten uit naar landen buiten de eurozone, zoals Groot-Brittan- nië en de VS. Dus halen de Vlaamse bedrijven er toch voordeel bij.
Het is ook zo dat de zwakke euro een blijver is. De Amerikaanse Centrale Bank zal volgend jaar haar rente verhogen, terwijl de Euro- pese Centrale Bank eerder het omgekeerde zal doen en zelfs geld in de economie gaat pompen. Zelfs een verdere verzwakking van de euro is waarschijnlijk.
Natuurlijk heeft in de economie elk voordeel ook een nadeel. Een zwakkere munt betekent een goedkopere export en een duurdere import. Dus neemt de inflatie toe. Voor België met zijn automatische loonindexering kan dat een probleem zijn. Wanneer de prijzen en de index stijgen, worden de lonen in de hoogte aangepast. En dan is het kostenvoordeel van de zwakkere euro verdwenen. Maar daar heeft de Zweedse coalitie een oplossing voor gevonden: de index- sprong van 2 procent in 2015. Een loonstijging van normaal 2 pro- cent door de gestegen levensduurte zal niet worden doorgevoerd.
Dat moet de concurrentiekracht van de ondernemingen versterken en de loonkost onder controle houden.
Een derde voordeel is de dalende prijs van grondstoffen zoals olie.
Grondstoffen worden in dollar uitgedrukt, dus zou een duurdere dol- lar normaal gezien onze brandstofprijzen in de hoogte jagen. Maar ook dat gebeurt niet. Het oorlogsgeweld in het Midden-Oosten door IS heeft geen effect op de olieprijs. En door de dalende vraag naar olie en de opgevoerde energieproductie in de VS is er van een opwaartse prijsschok geen sprake. Allemaal economische factoren die goed nieuws zijn voor de federale regering.
Angelique VAnderstrAeten
Justitieklucht
Vraag Jan Modaal naar zijn grootste bron van ergernis en de kans is groot dat “poli- tiek” zijn antwoord is. Logisch, in die zin dat al wat boven zijn hoofd in regeringen en lokale besturen beslist en bedisseld wordt, zijn levenswandel in grote mate bepaalt.
Tenzij hij ermee in aanraking komt, ligt dat anders voor justitie. Wat schort er aan dat apparaat? Die vraag verdient ruim aandacht, alleen al op grond van recente aanlei- dingen en feiten.
Wie geen weet heeft van topfraudeurs die het op een financieel akkoordje konden gooien om aan enkele jaren brommen te ont- snappen, mag een vinger opsteken. Als bewijs dat recht spreken kan verschillen naargelang de zwaarwichtigheid van de betrokkenen is dit een vaag voorbeeld. Concrete voorbeel- den liggen voor het grijpen.
Durft iemand er have en goed op verwed- den dat Fouad Belkacem, in België aspirant- voorloper en grondlegger van de IS-orde, voor de volle door het OM geëiste vijftien jaar ach- ter de tralies zal verdwijnen?
Als hij er, zoals te verwachten, met minder afkomt, mag hij daar zijn (peperdure) advo- caten voor bedanken. Die zijn geboren en getogen in het land waarvan Belkacem de instellingen haat, die hij wil vervangen door een systeem dat alle mensenrechten aan de laars lapt.
De IS heeft geen patent op dat systeem.
Afrikaanse dictaturen doen niet onder. In Liberia eiste het terreurregime van Char- les Taylor eind vorige eeuw tienduizenden levens.
Zijn vertrouwelinge Martina Johnson vluchtte naar België en leidde in Gent een luxeleven. Tot ze na tien jaar toch werd opge- pakt. Voor even. Ondanks zware beschuldi- gingen over gruweldaden, inbegrepen kan- nibalisme, kreeg haar (Belgische) advocaat haar opnieuw vrij “onder strenge voorwaar- den”.
Op 24 oktober velt de rechtbank in Hasselt een vonnis over de “broertjes” Aquino, spil- figuren van de grootste cocaïnesmokkel en -handel ooit in dit land.
Niet iedereen zag de foto’s waarop ze, niet met ingehouden pret, doch uitgelaten, de rechtszaal verlieten na de laatste zitting voor de uitspraak. Wie die foto’s zag, vreest het ergste. Namelijk, conform de eis van “het puik” van de Belgische advocatuur, de nie- tigverklaring van een jarenlang onderzoek op grond van “fouten in de gebruikte methodes”.
Loopje
Niet alleen in de media breed uitge- smeerde processen en uitspraken werken in de hand dat steeds meer mensen almaar meer aan een justitieklucht beginnen denken.
Het pas genomen “initiatief” van het par- ket zal die trend niet afremmen. Als het over- belast is – wanneer is het parket dat in deze glorieuze multiculturele tijden niet? –
kan de procureur een stapel ingrediënten van “kleine criminaliteit” overhevelen naar het in steden en gemeenten gehanteerde systeem van overlastboetes. Diefstal houdt de koord als het belangrijkste doorgescho- ven “ingrediënt”.
De burgemeesters kunnen het nauwelijks geloven. Stedelijke en gemeentelijke ambte- naren, zeg maar de bestuurlijke overheden, die rechter (moeten) spelen! Als middel om dieven af te schrikken, kan dat al tellen. Wat nog meer telt, in het democratische stelsel van een rechtstaat, is het loopje dat het par- ket neemt met de scheiding der machten.
De aantallen op dat feit alleen al betwist- bare veroordelingen dreigen in de toekomst de spuigaten uit te lopen, als dezelfde men- sen én onderzoekers én rechters zullen zijn.
Komt bij dat “kleine criminelen” niet onder de indruk zijn van die nieuwe koers. Ze zien er eerder een vrijgeleide in om zich in “hun vak” rustig verder te bekwamen.
Van hogerhand
Appels met citroenen vergelijken in justi- tionele zaken doet men best niet. Maar per- manent zeuren over “overbelasting” en tege- lijk door gewiekste advocaten alles uit de kast laten halen om processen op de lange baan te schuiven en vonnissen tot lachertjes te herlei- den, door te schermen met procedurefouten, stimuleert het vertrouwen in Vrouwe Justitia niet. Ik laat de uitgeoefende druk “van hoger- hand” op de rechtbanken nog onvermeld.
En neen, ik ga het niet hebben over de poli- tiek gemanipuleerde veroordeling van een Vlaamse partij wegens “racisme”. Het is beter even de frivolere toer op te gaan.
Geen kat twijfelt eraan dat Delphine Boël de onwettige dochter van “le roi” Albert is.
Zeker niet na de DNA-test van Jacques Boël, die bewijst dat hij haar biologische vader niet is. Maar een rechtbank is geen kat. Dus koes- tert die twijfels. Mocht het kunnen liefst tot na sint-juttemis. De manier waarop, allicht onder royale druk en druk “van hogerhand”, een uit- spraak in het proces-Boël op de lange baan wordt geschoven, staat haaks op de “overbe- lasting” van justitie die tot maatregelen leidt die bij de goegemeente misprijzen en mee- warigheid uitlokken. Koning Albert zou justi- tie een dienst kunnen bewijzen door offici- eel te bevestigen wat iedereen in “zijn” land officieus weet. Maar hij verkiest een vakantie
“ohne ende” in Italiaanse en andere wateren.
Conclusie: als een Belgische instelling priori- tair nood heeft aan “kracht van verandering”
dan wel justitie, door kluchten zoals die zich bij herhaling manifesteren.
D.Mol
FeLLe sTarT Van Theo
Theo Francken heeft niet het tempera- ment om onopgemerkt en heel voorzichtig zijn entree te maken. Als kersverse minis- ter maakte hij vorig weekend al een eer- ste doelstelling bekend: in de gesloten centra moeten er op korte termijn honderd extra plaatsen komen voor mensen zonder papieren.
“Dat betekent duizend extra verwijderin- gen”, voegde hij daaraan toe. Er zijn veel te weinig plaatsen in de gesloten centra van de Dienst Vreemdelingenzaken en als de politie nu een illegaal oppakt, moet zij hem vaak weer laten gaan omdat er bij Vreem- delingenzaken geen plaats is. Dan krijgt hij – soms meerdere keren zonder gevolg - een bevel om het grondgebied te verlaten.
Die vicieuze cirkel wil Francken nu door- breken. Nederland heeft circa tweeduizend plaatsen in gesloten centra, België minder dan 600, dus is uitbreiding nog mogelijk.
Om de voorspelbare kritiek al wat te tem- peren wil hij prioritair eerst de ‘criminele’
illegalen aanpakken.
Het terugsturen van migranten die geïntegreerd zijn en in een knelpuntbe- roep werken is niet aan de orde. Francken wil het ook opnieuw mogelijk maken om gezinnen met minderjarige kinderen zon- der verblijfspapieren in het gesloten cen- trum 127bis in Steenokkerzeel op te sluiten.
Ook Francken pakt uit met “een beetje wil- len” en “een beetje doen”.
nieT Zo BeDoeLD
Verandering met Demotte 1, we zou- den eens wat meemaken. Het zal niet zo’n vaart lopen, zo blijkt uit het meteen al fors afzwakken van alle stoere uitspraken over verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar. Dit vooruitzicht zorgde voor de meeste commotie na het bekendmaken van het regeerakkoord. Voor voldoende kritiek om de nieuwe ministers in looppas naar de media te laten lopen om dit bericht te nuanceren. “Dat zullen slechts uitzonderin- gen zijn” , zei vicepremier De Croo (Open VLD) in ‘De Zevende Dag’. Op de RTBf zei de nieuwe minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine (MR) hetzelfde. “Het is niet de bedoeling dat we allemaal tot 67 jaar wer- ken, we moeten alleen de loopbanen wat kunnen verlengen. Vandaag is de wette- lijke pensioenleeftijd 65 jaar, maar de Bel- gen gaan gemiddeld al op 59,3 jaar met pensioen.” Eerst even volle gas geven om dan met “rederlijkheid en toegeeflijkheid”
het voorstel te nuanceren en het eigen imago wat bij te stellen, het is een van de technieken om de overhaaste “weerstand”
uit de tent te lokken, om die nadien mak- kelijk te ontwapenen. Links Vlaanderen zou dat al lang moeten weten, toch?
Actueel 15 oktober 2014 3
Porschechauffeur
Mijnheer de lichtzinnige,
Plotsklaps, in enkele ogenblikken, zijt gij bekend in Vlaanderen en daarbuiten. Uw ongegeneerde houding vorige donderdag, daar bij de deuren van het MR-hoofdkwar- tier, zorgde ervoor dat uw partijvoorzitter flink te k**ken werd gezet voor de verza- melde persmeute. Uiteindelijk komt ook gij niet zonder problemen uit dit akkefietje. Het zal u blijven achtervolgen.
Wat een beeld! De Wever komt buiten en gij - een nobele onbekende - vergezelt hem, want gij moet hem daar komen ophalen. De voorzitter schrikt zich een hoedje als hij ziet dat hij gaat meegenomen worden met uw Porsche Carrera en probeert op zijn manier wat laconiek te communiceren met de pers, dat die auto niet van hem is… Het angst- zweet breekt hem uit. Maar gij vindt het leuk, want de grote chef komen ophalen voor de ogen van de pers, dat heeft wel iets. En gij leidt hem willens nillens naar uw scheurijzer.
Aangekomen bij uw riante bolide grist gij snel een papiertje dat achter de ruitenwisser steekt weg en zonder het te bekijken gooit gij het op de keien. Het blijkt een parkeerboete te zijn die u duidelijk geen barst kan schelen.
Tegelijk valt het scherpzinnige journalisten op dat uw wagen twee verschillende num- merplaten heeft, wat gij al enkele weken lijkt te weten, maar waar gij nog niets aan hebt gedaan om dat recht te zetten. Vandaar dat er boetes - die gij klaarblijkelijk aan de lopende band krijgt - bij de eigenaar van uw voorste nummerplaat toekomen. Uw rijge- drag is duidelijk niet denderend. Het gebeurt wel vaker dat eigenaars van dure sportwa- gens denken dat ze boven alle regels en wet-
ten staan en dat ze mogen vlammen als op een formule 1-parcours.
Dan scheurt gij weg, met Bart de Wever naast u, die zijn gordel niet draagt. Moet de chauffeur zijn medepassagiers daar niet op wijzen?
Nochtans zijt gij geen lomperik. Univer- sitaire titels in Leuven, Parijs en Buenos Aires bevestigden uw bekwaamheden in de Rechten, Zakenrecht, Economisch recht en Financiën, en brachten u, via de Belgi- sche ambassade in Tokyo, naar het kabi- net van de federale minister van Financiën Koen Geens. En sinds enkele maanden zijt gij eveneens adviseur van de big boss himself.
Met zo’n pedigree zoudt ge toch beter moe- ten weten. Maar wellicht leeft gij in hogere sferen, los van de planeet aarde waarop het klootjesvlok in uw weg loopt…
Gij hebt uzelf en zeker de N-VA-voorzitter met dat avontuur geen enkele dienst bewe- zen. Integendeel. Binnen de partij zijn er heel wat lieden die met heel dat gebeuren niet konden lachen. Wilfried Vandaele zou u alleen al omdat gij dat papiertje op de grond gooide, willen ontslaan. Zo zijn er nog, ver- namen wij, en niet alleen voor dat papiertje.
Misschien heeft dit verhaal u als in een schoktherapie terug met de voetjes op de grond gebracht. Ik durf het hopen. Het was nodig. En blijf voorlopig een tijdje uit de buurt van de grote leider. Want die heeft nu andere zorgen aan zijn hoofd. De partij, Ant- werpen, Vlaanderen, België en Europa over- eind helpen houden, bijvoorbeeld.
Briefje aan Joy Donné
Hier is iets gebeurd wat Vlaanderen niet begrijpt. Wat is dat nu voor een partij? In haar statuten belooft ze Vlaanderen door middel van confederalisme tenminste gro- tendeels onafhankelijk te maken, zeker toch zoveel als Schotland straks aan onafhanke- lijkheid zal bezitten als de Britse regering de deelstaat, zoals beloofd, zelfstandig over 60 procent van zijn inkomstenbelasting zal laten beslissen, de totale sector van de soci- ale zekerheid (inkomsten en uitkeringen) zal overhevelen naar Schotland, en ervoor zal zorgen dat de Schotten als gewest inspraak krijgen in de buitenlandse en Europese poli- tiek van Groot-Brittannië. En waar staan wij?
De N-VA neemt ministerportefeuilles op in een Belgisch-unitaristische regering. In ruil voor haar bereidheid ministers te leveren en wat de “Belgen” noemen “verantwoorde- lijkheid” op te nemen in de regering vraagt de N-VA … niets. Geen uitzicht op een ver- dere staatshervorming, ook niet na de vol- gende verkiezingen (2019), geen correctie van de overdadig pro-Waalse en pro-Frans- talige “financieringswet” van gewesten en gemeenschappen, geen vermindering van de transfers, geen aanpassing van de welvaarts- overdrachten van Vlaanderen naar Brussel.
Een loze belofte
Ik heb hier voor mij liggen de uitspraak van Liesbeth (“Betteke”) Homans, in menig opzicht sterkhouder van de partij N-VA, in De Zondag van 26 januari: “Ik ben heel duide- lijk: wij stappen in een sociaal-economische regering, als we de garantie hebben dat de potentiële partners mee willen richting con- federalisme”. Hallo? Dat was inderdaad … heel duidelijk, en Homans voegde er nog aan toe: “We willen een echt engagement van de coalitiepartners”. Van dat soort uitspraken bestaat er een hele collectie, die we nu dus verondersteld worden met de vuilnisopha- ling mee te geven. Dat Geert Bourgeois, de eerste Vlaams-nationale minister-president van Vlaanderen, voortaan door het leven gaat als ook de eerste minister-president die in zijn programma met geen woord rept over de staatshervorming waar de Vlaamse rege- ring tot hiertoe naar streefde (dat stond ver- vat in de zoveel punten bevattende verklaring die door elke regering werd hernomen), had ons al moeten waarschuwen voor wat men aan het bedisselen was.
Kijk eens, dat politici niet aan hun opvat- tingen vasthouden als ze uit de Vlaamse Beweging overstappen naar de partijpoli- tiek, en nogmaals, als ze van partijpolitiek overgaan naar Belgisch ministerschap, valt eventueel nog grijnzend te begrijpen vanuit de overweging dat dit geen ideale wereld is, maar voorafgaand aan de verkiezingen van alles zeggen (voor de gein?) en een- maal verkozen of, zwaarwegender nog, met een Belgische wagen met chauffeur ongedul- dig wachtend voor de deur, iets heel anders doen, valt zelfs voor een doortrapte cynicus moeilijk te slikken.
De daden en woorden van de mensen waar men mee omgaat, of waarvan me de handel en wandel van nabij volgt omdat zij een voorbeeldfunctie hebben in de Vlaamse samenleving, moeten wel enigszins met elkaar blijven kloppen. Als die te ver uit elkaar lopen, moeten we niet vreemd opkijken als er bij de burgers een zekere moedeloos- heid toeslaat, en dat dus de N-VA al direct 3 procent van zijn kiezers verliest (peiling Het Laatste Nieuws, 11 oktober). Welnu, tot hier- toe had ik begrepen dat het confederalisme, in de visie van de N-VA een noodzakelijke voorwaarde was om economische hervor- mingen mogelijk te maken. Waarom is dat nu niet meer waar? Niemand legt het mij uit, en dus blijf ik voor mezelf het antwoord op die vraag schuldig. Ik stel alleen vast dat confe- deralisme ineens geen voorwaarde meer is voor goed economisch beleid, en zelfs veel radicaler nog: dat de doelstelling van de partij gereduceerd werd tot dat economisch beleid, en dat, als de tekenen niet bedriegen en de regering niet voortijdig sneuvelt, het confe-
deralisme voor tien jaar in de ijskast wordt gestopt, zoals Bart Maddens overtuigend uitlegt in De Standaard van 10 oktober. De N-VA is dus tot 2024 geen Vlaams-Nationale partij meer. Ja?
Fout door omissie
Hiermee wil niet gezegd zijn dat dit land geen behoefte heeft aan de bestuurlijke her- vormingen die de nieuwe regering-Michel belooft door te voeren. Het is immers onver- antwoord de overheidsschuld steeds maar te laten oplopen en het onheil door te schui- ven naar de volgende generaties. De zorg- kosten slorpen zonder hervorming straks een derde op van al de euro’s die we met elkaar verdienen, en zodoende zorgen we ons te pletter. Eén Europeaan op vijf die een ver- vroegd pensioen geniet, is een Belg (212.863 op 1.049.502), en dat is niet vol te houden.
Bijna 19 procent van al de Belgen die wer- ken, zijn “aan de staat”; dat is meer dan waar ook in Europa, en is een luxe die de wel- vaart bedreigt. We weten dat allemaal, en ook weten we dat de hervormingen die wor- den gevergd om deze deplorabele toestand aan te pakken, niet mogelijk zijn in samen- werking met de Parti Socialiste, zodat men met slechts geringe overdrijving kan stel- len, dat in België een regering zonder socia- listen de enige is die voor welvaart en wel- zijn kan zorgen.
Dat is allemaal waar, en ook is het waar dat het intermezzo-Di Rupo grote gedeelten van de leidinggevende klasse in Vlaanderen heeft overtuigd van de noodzaak om een einde te maken aan de traditie van de compro- misregeringen, waarin socialisten hun veto stelden tegen alle diepgaande hervormings- voorstellen. Aan Vlaamse zijde bleek alleen nog de sp.a met de Parti Socialiste te willen samenwerken. Tegelijkertijd nam in Wallo- nië in allerlei kringen, niet slechts in de par- tij van Michel, de roep naar verandering toe.
Ook daar luidde het: de sociale zekerheid in onbetaalbaar, de arbeidskosten zijn te hoog, meer Belgen moeten aan het werk, – en was men blij dat een Vlaamse meerderheid met deze Waalse tendens wilde samenwerken om België te hervormen.
Een verkeerde partijnaam
Ja, maar dat had net zo goed kunnen gere- aliseerd worden – letterlijk: precies zoals het nu te gebeuren staat – als de vrienden van Voka een Nieuw-Belgische Alliantie hadden opgericht, en met hun programma 32 pro- cent van de stemmen hadden gehaald in Vlaanderen. Maar nee dus, het wordt gereali- seerd door een partij die haar stemmen voor het grootste gedeelte haalt uit de Vlaamse Beweging, uit de massa van vlaamsgezin- den. Die partij heeft dus onder het mom van een Nieuw-Vlaamse Alliantie haar kiezers gebruikt om de doelstellingen te realiseren van een Nieuw-Belgische Alliantie!
Met de doelstelling is op zichzelf niets mis, met de regering ook niet, met wat het rege- ringsprogramma bevat evenmin, maar heel erg fout is wat dat programma niet bevat, namelijk een genoegdoening aan de flamin- ganten die voor het succes van de N-VA heb- ben gezorgd, en blij waren te mogen stem- men voor een partij die het confederalisme hoog in haar vaandel uitdroeg, in de aanloop naar de door de partij beloofde zelfstandig- heid van Vlaanderen. Die kiezers werden – ik blijf vriendelijk, zoals u ziet – om de tuin geleid. Ze hebben gestemd voor een Nieuw- Vlaamse Alliantie en kregen het beleid van een Nieuw-Belgische Alliantie! Ze hebben niet gestemd voor het beginselloos pragma- tisme van Voka, waarvan de baas, Michel Delbaere, op 23 augustus via Le Soir liet weten dat de Vlamingen geen nationalis- ten zijn, maar liberalen. Hij gaf ook te ver- staan dat hij ervoor zou zorgen dat de N-VA niet langer zou ijveren voor haar separatisti- sche doelstelling. Dit alles schrijf ik op voor u, beste lezer, met de weemoed die een mens overvalt op de terugweg van een begrafenis...
Marc GraMMens
Nieuw-Belgische Alliantie
Welja, “de gigantische overwinning van de N-VA heeft geleid tot opnieuw een Frans- talige premier en geen enkele verdere stap in de staatshervorming”, aldus begint Yves Desmet zijn hoofdartikel in De Morgen van 8 oktober, er wat verder nog aan toevoe- gend: “Voka heeft het gewonnen van de Vlaamse beweging”.
De ene peiLinG…
De centrumrechtse regering van pre- mier Michel dreigt CD&V een kwart van haar kiezers te kosten. Dat zou blijken uit een “exclusieve peiling” van Het Laatste Nieuws. Reden: ze keren de partij de rug toe uit onvrede met de hogere pensioen- leeftijd en de indexsprong, want “de chris- tendemocratische kiezers lusten de rechtse recepten van Michel I niet”, zou blijken uit een bevraging nadat de grote lijnen van het regeerakkoord bekend waren. Voor de verplichte gemeenschapsdienst voor werk- lozen is er wel een breed draagvlak.
Als er nu verkiezingen zouden gehouden worden, zou CD&V nog maar 14 procent halen, 5 procent minder dan op 25 mei. De linkerflank van de partij zou massaal over- lopen naar sp.a en Groen. Winst is er voor de Vlaamse socialisten (+ 4 procent), die zo de tweede partij van Vlaanderen zouden worden, ver achter de ongenaakbare N-VA, die met 30 procent maar drie procent zou verliezen.
Open Vld blijft stabiel op 16 procent.
Groen zou stijgen van 8 naar 9 procent, Vlaams Belang van 6 naar 8 procent. De enquête werd via online vragenlijsten door het minder bekende marktonderzoekbu-
reau AQ Rate uitgevoerd op 9 en 10 okto- ber. Pas als deze “klap” voor CD&V door ander onderzoek bevestigd wordt, krijgt het enige relevantie.
…is De anDeRe niet
Volgens een peiling van VRT en De Stan- daard, uitgevoerd tussen 22 september en 3 oktober, zou de N-VA met 29,9 pro- cent nipt onder grens van 30 procent zak- ken, maar zou CD&V met 20 procent ander- half punt hoger scoren dan op 25 mei. De socialisten met 15,7 procent (+ 1,6) en de liberalen met 14,4 (- 1,2) zouden een eind verderop volgen. Groen blijkt met 9,8 pro- cent een dik procent dichter te naderen bij de tienprocentgrens. Vlaams Belang kan met 6,5 procent (+ 0,6) iets geruster hopen dat de kiesdrempel de partij niet inhaalt…
Helaas voor de consumenten van deze TNS Media-peilingen - met een betere reputatie - zijn de verschillen te klein om statistisch significant te zijn.
Volgens de jongste populariteitspoll heeft 54 procent van de Vlamingen ver- trouwen in minister-president Geert Bour- geois. Een behoorlijke score voor “een beginneling”. Zijn voorgangers Kris Peeters en Yves Leterme startten met 60 procent en eindigden circa 15 procent hoger.
Stoelendans
Dat bij het aantreden van een nieuwe regering de eerste opvolgers worden aan- gesproken, is een haast vanzelfsprekende geplogenheid. Voor vele nieuwkomers in de praatbarakken was het bang afwachten of degene die zij zouden kunnen vervangen tot de regering mocht toetreden.
En ja, voor een aantal onder hen was het bingo en kassa! Bij N-VA worden er dat drie in de Kamer, één in de Senaat (in principe het Vlaams Parlement) en in het Europees Parle- ment. Waar is de tijd dat daar tegenover de traditionele partijen smalend en spottend over gedaan werd?!
Koning
Tijdens de vorige legislatuur onder Di Rupo maakte Theo Francken vaak spel als het over de leden van het koningshuis ging, en zeker in het kader van de royale dotaties die hen werden toegekend. Theo beukte er herhaal- delijk fors op in.
Hij was één van de strijders die het dichtst bij de republikeinen van het Vlaams Belang stond om erg ver te gaan in het inperken van de middelen voor de familie uit Laken, en zelfs het afschaffen van de monarchie. Nu Theo in de regering zit, vinden we echter niets terug in het regeerakkoord over de beperking van de dotaties, laat staan de macht van de konink- lijke familie. De kans is klein dat we hem daar- over nog gaan horen, want hij zal voortaan geregeld op de koffie moeten in Laken… Of zal iemand uit zijn fractie die taak op zich nemen?
Eerste burger
De prijzenkast van de N-VA is goed gevuld, dankzij de kiezer. Naast enkele topfuncties in de regering schuift ook het voorzitterschap van de Kamer in haar richting. De eerste burger van het land luistert naar de naam Siegfried Bracke. Met ons slecht karakter vragen wij ons af of de andere regeringspartijen als voor- waarde hebben gesteld dat de N-VA die post kreeg indien zij het minst Vlaams-nationalisti- sche Kamerlid zou aanduiden. De Kamervoor- zitter moet bij Belgisch-nationale feestdagen - 15 november, 21 juli - immers de koning ont- vangen en naast hem plaatsnemen. Siegfried kennende, speelt hij voor een slordige 15.000 euro netto per maand het spel graag mee. Dat zal niet moeilijk zijn, want dat heeft hij altijd al gedaan, als journalist, als ghostwriter voor de sp.a en als logeman.
Was hij het niet die op zeker moment de leeuwenvlag een vod noemde? Was hij het niet die ooit verklaarde dat taal niets met identiteit te maken heeft?! On verra!
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
15 oktober 2014
4
Taak volbracht
Wie er dinsdag in de Kamer, toen de rege- ringsverklaring werd voorgelezen, niet bij was, was N-VA-voorzitter en - men zou het haast vergeten - Kamerlid Bart de Wever. Hij is met een Antwerpse delegatie op handelsmissie in Shanghai, China. Voor hem zit de nationale job erop. Hij gaat opnieuw voluit voor het bur- gemeesterschap. Als geen ander heeft hij met een briljant strategisch inzicht de ‘Zweedse’
coalitie op de rails gekregen en heeft hij zijn grote doel bereikt: de PS in het zand doen bij- ten en het land verlossen van de Di Rupo’s, de Onkelinxen en de Flahauts. Dat is op zich niet niks. Weinigen zouden het hem ooit hebben kunnen nadoen. Terug naar ’t Schoon Verdiep, zal hij gedacht hebben. Maar dat hij vanuit de Pagaddertorens een oogje in het zeil zal hou- den, staat als een paal boven water.
Linkse oppositie
Het staat in de sterren geschreven dat de linkse oppositie – sp.a, PS, Groen, Ecolo, aan- gevuld met de Waalse Amadezen – alles uit de kast zullen halen om meedogenloos op de nieuwe regering in te beuken. Ze zullen zeker niet nalaten hun hulptroepen - de vakbonden - in te schakelen. Het beloven hevige debatten te worden in de Kamer, die verlengstukken zul- len krijgen op straat, met betogingen en sta- kingen. Vooral vanuit Wallonië zal de druk erg groot zijn, zeker nu 75 procent van de Waalse kiezers niet in de regering vertegenwoordigd is. Het worden harde tijden voor de MR. De Vlaamse regeringspartijen zijn dezelfde als in de Vlaamse regering. Zij zitten comfortabeler.
Al zouden wij er in de plaats van de CD&V toch niet gerust in zijn.
Rechtse oppositie
Aan de andere kant van het spectrum is er de kleine Vlaams Belang-fractie, die nog slechts uit drie Kamerleden bestaat. Op zich is dat te doen, als die groep zich goed orga- niseert en de thema’s bespeelt waarop de meerderheidspartijen ‘te pakken zijn’ omdat er zo weinig over in het regeerakkoord staat.
De monarchie, de manke taalwetten, het vei- ligheidsbeleid, de vervroegde vrijlatingen en de strijd tegen de terreur zijn thema’s waar- mee iets te doen is om het Michel en co niet al te makkelijk te maken en de sympathie van veel verloren keizers terug te winnen. Als die partij zich echter te veel en te scherp gaat toe- leggen en profileren op één thema - de strijd tegen de politieke islam, bijvoorbeeld -, blijft zij schreeuwen in de woestijn, zelfs als ze ten gronde gelijk zou hebben. Goed nadenken en dán pas handelen, is de boodschap. Niet omgekeerd.
Het verdwenen koninkrijk
We moeten niet helemaal terug naar de Romeinse tijd om de geschiedenis van het land te begrijpen, al is Tarragona (het Romeinse Tarraco) een parel met nog aar- dig wat Romeinse monumenten.
Catalonië heeft twee dingen te danken aan de Romeinen: zijn christelijk geloof en zijn taal. Het Catalaans is geen Spaans dia- lect maar een volwaardige Romaanse taal, die ook in het zuidwesten van Frankrijk nog gesproken wordt. Het woord Catalonië wordt voor het eerst genoemd in een Latijnse tekst uit de 12de eeuw en refereert misschien naar het land van de Goten en de Alanen, twee Germaanse volkeren die een groot deel van het West-Romeinse Rijk overnamen. Cata- lonië, geen uitzondering betreffende de geschiedenis van Europa, kende ook de feo- daliteit.
De graaf van Barcelona slaagde erin de Catalaanse edelen te onderwerpen. Een huwelijk maakte van hem de koning van Ara- gon, het verdwenen koninkrijk dat buiten het huidige Catalonië een flink stuk Spanje ten westen van Catalonië en het koninkrijk Valencia omvatte, plus Rousillon in Frankrijk.
Transportverbindingen waren in de middel- eeuwen veel makkelijker via de zee dan over land en de koningen van Aragon verover- den Sicilië (dankzij de Siciliaanse Vespers), Sardinië en het koninkrijk Napels. Natuurlijk werd er met buurstaat Castilië geregeld oor- log gevoerd. Die oorlogen eindigden in 1469 met het huwelijk van de Aragonese koning Ferdinand en de betwiste troonopvolgster van Castilië. Maar de beenharde Isabella van Castilië won de Castiliaanse burgeroorlog en ze slaagde erin het laatste mohammedaanse koninkrijk, Granada, te veroveren.
Confederalisme
Het huwelijk veranderde staatkundig wei- nig. Op termijn kregen de twee landen alleen één en dezelfde vorst. Christobal Colon ont- dekte het Amerikaanse continent in opdracht van Isabella en niet van Ferdinand. Dus mochten alleen Castilianen gedurende hon- derden jaren Amerika koloniseren of er han- delaar zijn. Isabella werd na haar dood niet opgevolgd door haar man maar door haar dochter Juana en haar schoonzoon Filips de Schone van de Nederlanden (Felipe I in Casti- lië en Felip in Catalonië). Hun zoon Karel van Gent volgde zowel zijn ouders in Castilië als zijn grootvader in Aragon op.
Maar de kloof tussen de twee rijken bleef diep. Na een mislukte gemeentelijke opstand in Castilië werden de koninklijke prerogatie- ven bijzonder opgerekt en moest de koning weinig rekening meer houden met adel en burgerij. In Aragon pakte die semidictatuur niet, al waren dat niet de meest glorieuze jaren voor het Catalaanse deel. Het land kende evengoed de spanningen tussen de arme boeren en hun heren, tussen burge- rij en adel, tussen leken en de Kerk en haar inquisitie. Daarenboven veranderde met de grote ontdekkingen een flink deel van de economie. De kust van de Middellandse Zee was niet langer het centrum van de wereld, want Portugezen, Castilianen en later Hol- landers en Zeeuwen importeerden met hun vloten via het zuiden van Afrika de spece- rijen en de goederen die vroeger na een moeizame weg in Venetië, Genua of Barce- lona arriveerden. De trans-Atlantische han- del met Amerika werd almaar belangrijker;
vandaar de prominente rol van Antwerpen en later Amsterdam. Koning Carles (keizer Karel) reisde als gek tussen zijn vele staten, maar zoon Felip (Filips II) was een Castiliaan in hart en nieren die met moeite zijn Escori- aal verliet. Hij was de eerste die probeerde de Aragonese autonomie in te perken. Dat lukte niet, want het koninkrijk (de Aragonese oli- garchen) weigerde bijvoorbeeld mee te beta- len aan de buitenlandse politiek van de vorst waar het zelf geen baat bij had.
Filips II en zijn opvolgers lieten Castilië haast doodbloeden om de oorlogen in de Nederlanden te financieren, want van Ara- gon (en van de Nederlanden) kwam nau- welijks een cent. Dat maakte uiteraard niet
de zaak van de opstandige Nederlanders, die hun propaganda een behoorlijk xeno- foob tintje gaven door opzettelijk te spreken over Spanje (een aardrijkskundig begrip) en Spanjaarden, terwijl ze wel degelijk het ver- schil tussen Castilië en Aragon kenden. Elk land heeft zijn opportunisten en natuurlijk waren er nogal wat Catalanen die de vorst en zijn lakeien naar de mond praatten ter wille van de postjes. Geleidelijk vercastiliaande het land een beetje; ongeveer zoals Vlaan- deren verfranste.
Verkeerde keuzes
Dat leidde in 1640 tot een bloedige opstand die nog altijd in het Catalaanse geheugen zit gegrift. Het Castiliaanse leger maakte zich klaar om vanuit Catalonië Frank- rijk aan te vallen en leefde op kosten van de plaatselijke bevolking, waarbij de mensen afgeperst werden en de vrouwen zich maar beter verborgen voor de soldateska. Een razende opstand (Corpus de Sang) teisterde het land, maar de Catalaanse adel slaagde erin die in een revolte tegen het koninklijk bestuur te kanaliseren. Vervolgens stelde Catalonië zich even als een republiek onder de bescherming van de Franse koning, wat men in Madrid nooit vergeten is. Het resultaat was dat de Madrileense koning de autono- mie van Aragon voortaan respecteerde maar dat de Fransen er gebruik van maakten om de Catalaanssprekende regio ten noorden van de Pyreneeën in te lijven. Drie genera- ties later maakte de Catalaanse elite opnieuw geen te beste keuze. De Madrileense Habs- burgers stierven uit en heel Europa voerde oorlog om de buit. Barcelona verwelkomde de Franse kandidaat die de autonomie beves- tigde van het land en als toetje de belofte deed dat Amerika niet langer een reservaat van Castilië was.
Waarna de Duitse kandidaat nog mooiere beloftes deed en op zijn beurt nog enthousi- aster onthaald werd. Maar zijn oudere broer stierf en plots was hij keizer van het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie. Een opvolger van Karel V die zowel in Midden-Europa als aan de Middellandse Zee heerste, dat wou niemand. Karel VI kreeg de Zuidelijke Neder- landen als troostprijs en de Fransman werd koning in Castilië en Aragon in 1713 en hij vergaf het verraad niet. Gedaan met de auto- nomie van het land en met de eigen wetge- ving. Voortaan telden alleen de Castiliaanse wetten over heel het grondgebied dat Spanje werd. De interne grenzen werden afgeschaft en Madrid benoemde overal de ambtenaren.
Dodelijke taalwetten
Bijna dodelijk waren de Spaanse taalwet- ten. Het Catalaans verdween als bestuurs- taal en werd in het hoger onderwijs geliqui- deerd. Rond 1750 werd het Catalaans zelfs in het lager en middelbaar onderwijs verbo- den, zodat veel edelen, hoge burgers en hun na-apers overschakelden op het Castiliaans.
Het Catalaans werd meer en meer de taal van de boeren, de ambachtslui en het onge- schoolde proletariaat.
Het regime van de Bourbons (de huidige koning is een directe afstammeling) bracht wel vrede, zodat Catalonië economisch wat recupereerde. Rond Barcelona begon zelfs een begin van industrialisering. Catalonië verzoende zich met Castilië toen de Fran- sen de Spaanse koning aan de deur zetten in 1808 en hem vervingen door de indolente corrupte oudste broer van Bonaparte. Een deel van de Catalaanse burgerij was bereid te collaboreren om de nieuwe tijd (burgerlijke rechten en vrijheden, einde van de inquisitie) een kans te geven, maar de Franse afpersin- gen waren zo grof dat ook overal in Catalo- nië een guerrilla uitbrak. In 1812 annexeerde Bonaparte zelfs het land bij Frankrijk, zodat hij de zonen bij zijn leger kon inlijven. Wel- lington joeg twee jaar later de Fransen over de Pyreneeën. De Spaanse absolute konin- gen namen de teugels opnieuw in handen en ze herstelden zelfs de inquisitie. Geen twintig jaar later begon de eerste van de vele moderne burgeroorlogen.
Jan neckers (vervolg eind volgende week)
Catalunya (1)
Het is een schande - ik geef het toe -, maar het duurde tot 1990 voor ik me reali- seerde dat Catalonië meer is dan een regio in Spanje. De catalysator was tenor Josep (en niet langer José) Carreras en zijn cd “Canta a Catalunya”. Carreras is één van de boegbeelden van het land. Meer dan vijf jaar geleden verklaarde hij al op televisie voorstander te zijn van onafhankelijkheid. We zullen binnenkort merken of het refe- rendum werkelijkheid wordt.
Nutteloze senaat gaat van start
Hallo?
Op 6 augustus ontdekte men in Doel 4 dat de smeerolie van de turbine was weggelekt, door sabotage van een personeelslid. Een intern onderzoek door Electrabel volgde. De FANC (federaal agentschap voor nucleaire controle) startte een onderzoek en ook het parket kwam ter plaatse.
Onderzoek wees uit dat slechts 60 personeelsleden toegang hadden tot de betrokken ruimte.
Eén van die 60 personeelsleden moet de sabotagedaad op zijn of haar geweten hebben. Wij zijn nu 70 dagen verder, en nog steeds is de dader niet bekend. Meer nog, er heerst absolute windstilte bij het parket, de FANC en Electrabel.
Wat wordt er in de doofpot gestoken?
Actueel 15 oktober 2014 5
Op federaal niveau zou dat dan samen met de PS moeten geweest zijn. De PS kwam in de aanloop naar de verkiezingen met een linkser programma opdagen dan ten tijde van Di Rupo I. Niet echt een vooruitzicht om vrolijk van te worden.
Veel mogelijkheden blijven er dan puur wiskundig bekeken niet over. Ofwel koos de N-VA voor de oppositie en kregen we een Di Rupo II met een linkser beleid.
Ofwel koos men voor regeringsdeelname, maar dan wel met de moeilijke keuze om elk communautair eisenpakket achter zich te laten. Een eis van de Franstaligen, die daar- mee nog maar eens bewijzen dat zij het zijn die de agenda bepalen in België.
Koos de N-VA voor de oppositie, dan zou er de komende vijf jaar (en misschien zelfs tien jaar) ook niets communautairs verande- ren. Samengevat: met of zonder N-VA in de regering, het resultaat op communautair vlak zou hetzelfde zijn, nihil.
Daar wordt een mens helemaal niet vrolijk van, want ondergetekende droomt natuur- lijk van meer zelfbestuur, en als ’t even kan, Vlaamse onafhankelijkheid. Ik ben niet de enige die op dat vlak teleurgesteld werd. We kunnen enkel hopen dat de N-VA het ver- schil gaat maken op andere vlakken: veilig- heid, asiel en immigratie (met “VB-copier”
Francken), drugsbeleid, financiën, enzovoort.
Na jaren wanbeleid door PS en haar meelo- pertje sp.a, zijn we verlost van Di Rupo. Oef!
Was dat trouwens geen campagne van het Vlaams Belang, met een vliegenmepper Di Rupo platmeppen? Een jaar later realiseert De Wever wat Vlaams Belang verhoopte: Di Rupo is platgemept.
Maar, ook een goed beleid voeren, is voor N-VA niet zonder risico: wat als de komende vijf jaren “gelukkig” en in peis en vrede wordt geregeerd en in harmonie wordt samenge- werkt door de vier partijen? Stel dat de eind- balans positief is, wordt dan niet bewezen dat het model België nog wel werkt? Gaat de N-VA met die bonus, “België werkt dan
toch”, naar de volgende verkiezingen? Boven- dien, zal men die communautaire vrede kun- nen bewaren? En voor hoelang? Alles in dit land is communautair. Hoelang zal het duren vooraleer de Waalse regering (PS en cdH) komt aankloppen voor bijkomende midde- len in het kader van de zesde staatshervor- ming? En dan?
Ze zullen zich bij de N-VA die vragen ook wel gesteld hebben. Laat ons hopen dat ze de juiste antwoorden kennen. Het Vlaams Belang ligt op de loer om de verloren stem- men terug te winnen van de N-VA. Al zal het niet makkelijk worden voor de (nog) oner- varen Tom van Grieken om het in debatten op te nemen tegen de ervaren rot De Wever.
Besluit: 37 jaar geleden trok de Volksunie naar de verkiezingen met de onvergetelijke slogan: “Gedaan met geven en toegeven”.
Vandaag mag een Vlaams-nationale par- tij enkel meeregeren als er aan de eis van de Franstaligen wordt toegegeven: geen com- munautaire eisen.
Enkel als we blijven geven. De komende vijf jaar versast Vlaanderen 80 miljard euro aan transfers naar Wallonië. Waar is de tijd dat de N-VA de transfers symboliseerde met een karavaan van twaalf bestelwagens vol nepgeld die richting Wallonië reden. U vindt het filmpje van die actie op YouTube; het werd er door de snoodaards van N-VA zelf opgezet.
De enige magere troost die we hebben:
met een tripartite was het krak hetzelfde eindresultaat geweest. Blij (of is het opge- lucht) moeten we zijn met het feit dat er geen socialisten meer in de Vlaamse regering en de federale regering zitten. (Stel u voor, Pas- cal Smet opnieuw minister van Onderwijs!) Ik zie op tv enkel heel blije gezichten bij de N-VA. Mij lijkt elke euforie toch wat voorbarig.
Over vijf jaar weten we of N-VA juist gegokt heeft. Over vijf jaar weten we of Vlaanderen er beter van geworden is.
Karlvan Camp
hoofdredaCteur
Kiezen tussen cholera en de pest
Heeft de N-VA de juiste strategie gekozen? Over vijf jaar zullen we het weten. Dat er in het regeerakkoord niets communautairs terug te vinden is, weten we ondertus- sen. We kunnen dat enkel vaststellen en in grote mate betreuren. Vraag is: was één en ander te vermijden? Al op de avond van de verkiezingen wist Bart de Wever hoe laat het was: de N-VA was niet incontournable. De drie traditionele partijen CD&V, sp.a en Open Vld konden met hun drieën zowel in het Vlaamse Parlement als fede- raal een regering vormen zonder de N-VA.
Komt ebola met een vliegtuig, of met een asielboot?
Op het moment dat we dit schrijven, is ebola in Vlaanderen nog steeds een ver-van-ons- bedshow. Er was al eens vals alarm in Oostende, en verleden week twee keer in Parijs, maar het dichtstbijzijnde geval van een besmetting op Europese bodem was in Spanje. De zaken kunnen echter snel veranderen, als straks een ebolapatiënt uit één van de vlieg- tuigen van SN Brussels Airlines stapt, of als in de stroom asielzoekers iemand besmet is.
Eigenlijk had het de eerste beleidsdaad van kersvers minister van Volksgezondheid Mag- gie de Block moeten zijn: meteen alle vluchten op de West-Afrikaanse landen met ebolahaar- den verbieden. Of op z’n minst passagiers en boordpersoneel bij de landing aan een strenge controle onderwerpen. Maar ja, Filip Dewinter stelde die maatregel begin augustus als eerste voor, dus zullen de vluchten blijven doorgaan.
Zo gaat dat nu eenmaal in een apenland (aldus Mark Eyskens) waar maatregelen niet op hun merites beoordeeld worden, maar op de Salonfähigkeit van degene die ze voorstelt.
Er zal zelfs niet overwogen worden of er nu echt geen einde moet komen aan de Russi- sche roulette die men in Zaventem dagelijks speelt vóór er een vliegtuig landt waarvan de helft van de passagiers nog tijdens de vlucht overleden is aan ebola.
Brusselse salons
En zeggen dat België één van de dichtstbe- volkte landen ter wereld is en bovendien een internationaal knooppunt, dus absoluut geen rechtstreekse vluchten op brandhaarden van ebola nodig heeft om een hoog risico te lopen en vroeg of laat met een epidemie geconfron- teerd te worden. Zou het kunnen dat het geld, en misschien meer nog het prestige, van enkele Brusselse salons, om toch maar de Belgische kleuren op het Afrikaanse content te kunnen laten wapperen, alweer zwaarder doorweegt dan de belangen van de bevolking? We stellen alleen maar de vraag.
Asielebola
Maar ebola hoeft niet met een vliegtuig te komen, het kan ook met een boot. En dan in het bijzonder een gammele asielboot. Het kan een klein wonder genoemd worden dat ebola niet allang in de asielstroom geslopen is, en zo via één van de vele krakkemikkige wrakken over de Middellandse Zee Europa is komen bin- nendrijven. Of beter nog: door de Italiaanse kustwacht opgepikt werd en meteen afgevoerd naar een overbevolkt asielcentrum op het Ita- liaanse vasteland.
Het is een interessante denkoefening even te overwegen wat er dan zou gebeuren. Nu ja, behalve dan dat Italië vrijwel zeker binnen de kortste keren weer in Brussel staat met het handje open om nog maar eens een pak extra EU-middelen toegestopt te krijgen. Alsof het onze schuld is dat Italië aan de Middellandse Zee ligt.
Asielcentrum in quarantaine?
Maar – en die vraag stelt zich evenzeer wan-
neer het eerste geval van asielebola zich in Bel- gië zou voordoen – gaat men dan werkelijk zo’n asielcentrum volledig in quarantaine plaatsen?
En dat voor pakweg drie, vier weken?
De incubatietijd van ebola loopt van twee dagen tot drie weken. De meeste patiënten krijgen de eerste symptomen al na een zeven- tal dagen. Om volledig zeker te zijn, moet men potentiële patiënten minstens drie weken onder observatie houden. In het geval van die Spaanse verpleegster lagen de zaken redelijk eenvoudig: enkel haar echtgenoot en een col- lega dienden in quarantaine geplaatst te wor- den. Maar wordt in een asielcentrum ebola vastgesteld, kan men moeilijk anders dan met- een het hele asielcentrum in quarantaine plaat- sen.Men kan zich voorstellen wat voor tafere- len dat aan de poorten van dat asielcentrum zal opleveren.
Enerzijds omwonenden die garanties willen dat het asielcentrum effectief potdicht gaat, omdat ze in de ochtend geen asielzoeker bra- kend of bloedend in hun tuin willen aantreffen.
Anderzijds een resem linkse organisaties die het vreselijk vinden dat een heel asielcen- trum in quarantaine geplaatst wordt omwille van één enkel geval van ebola. Daardoor lopen immers alle asielzoekers in dat centrum het gevaar besmet te raken. Ze zullen er onge- twijfeld het zoveelste bewijs van de absolute onmenselijkheid van het westerse asielbeleid in zien.
Explosieve cocktail
Voeg bij die twee kampen nog de familiele- den van de asielzoekers in quarantaine, inclu- sief asielzoekers die een dag eerder nog bij hoog en bij laag beweerden nergens nog fami- lie te hebben, of volkomen uitgestoten te zijn, en precies daarom meenden recht te hebben op asiel.
Ziedaar de ingrediënten voor wat snel een explosieve cocktail kan worden in de straten van Arendonk, Poelkapelle of Neder-over- Heembeek.
Over het personeel in dat asielcentrum hebben we het dan nog niet gehad. Verleden week ontstond er in het asielcentrum van Sint- Truiden onrust onder het personeel, precies omdat er asielzoekers uit West-Afrika aange- komen waren. Geef hen maar eens ongelijk.
Hopelijk heeft het ministerie van Volksgezond- heid, wanneer het eindelijk een rampenplan voor een ebola-uitbraak opgesteld zal heb- ben, tegen dan aan de pr rond het probleem gedacht.
fvl
Op de korrel
- Bij de start van de partijcongressen - die de regeringsvorming moesten goedkeuren - waren de onderhandelaars het nog altijd niet eens geraakt over wie minister en wie staatssecretaris mocht worden. Dat kwam omdat de onderhandelingen níét over de postjes gingen.
- Om als Vlaams-nationalist van N-VA het belgische nationalisme uit de penarie te helpen, moet je toch wel bijzonder breeddenkend zijn, vind ik.
- Bart de Wever relativeerde de moeilijkheidsgraad van de belgische regeringsvor- ming: eigenlijk gemakkelijker dan met 15.000 man over een pontonbrug wandelen.
- Naar ik uit de pers vernam, zouden de Arco-spaarders (die géén beleggers zijn) slechts 40 procent van hun investering terugkrijgen. Zou dat het percentage kunnen zijn waarmee de CD&V binnen vijf jaar achteruitgaat?
- Als ze Koen laten doen, GEENSzins.
- Het zal voor Kris Peeters allicht www (wel wennen worden): van Vlaamse presi - dent naar belgische assistent.
- Intussen denkt Bart de Wever op ‘t Schoon Verdiep in Antwerpen voor de afwisse- ling eens niet in ‘t Latijn, maar in een belgisch mengtaaltje: “Ik kies hier voor ‘t
beste: j’y suis, j’y reste!” hvo
VErmOEDElijk
Stichting “Focus Aarde” – die weten- schappelijke projecten in het middelbaar onderwijs onderscheidt - reikte haar jaar- lijkse prijs uit. De stichting is van koningin Paola, maar de prijsuitreiking had plaats zonder haar.
Een officiële reden is er niet. Ze liet zich door haar schoondochter prinses Claire vervangen. De “serieuze” gazetten gis- ten dat Paola vermoedelijk (sic) nog even met vakantie was. In de oren van wie weet – en wie doet dat niet? – dat Albert en Paola sinds juni geen voet meer in “hun”
land hebben gezet en al maanden langs de Franse en Italiaanse Azurenkust “bootje varen”, klinkt het woord “vermoedelijk”
potsierlijk. En zeggen dat de regimemedia zo graag ernstig willen lijken. Met de klem- toon op dat laatste woord.
iNtEgrAtiE
Integreren veronderstelt, onder meer, respect tonen voor de wetten, reglementen en gewoonten van het gastland. In de rode burcht Gent braken vorige maand rellen uit toen inspecteurs van De Lijn een con- trole tegen zwartrijden uitvoerden. De poli- tie moest ingrijpen.
Er kwam een tegenactie op gang. “Jon- geren” deelden pamfletten uit, met de oproep controles en politieacties niet meer te tolereren. “Met kleine revoltes herwin- nen we onze waardigheid, zijn we niet lan- ger schapen en kan de angst van kant veranderen”, luidde het. De Vlaamse Jan Modaal verslikt zich bij dat soort toestan- den. Toch vrezen we dat hij er niet zal dur- ven op wedden dat het met de “integratie”
echt niet zotter meer kan en zal worden.
