2 +
Wanneer ick zweegh, zoo wierden mijne beend’ren Veroudert, in mijn brullen al den dagh:
Want dagh en nacht was uw hand zwaer op my. 2 Mijn sap verkeerde zich in zomer-drooghten. Sela!
+ 3 +
Ick gaf aen u mijn zonden, Heer, te kennen: End’ ick en deckte mijn onrechtheid niet. Ick zeyd’, Ick zal belijden voor den Heer Mijn overtredingh, en ghy hebt vergeven De ongerechtigheid van mijne zonde. Sela! Hieromme zal in rechte vindens-tijd, Een yder heyligh u aenbidden, Heer. 3 Iae in een overloop van groote wat’ren, En zullen zy aen hem niet eens gheraken. Pause.
+ 4 +
Ghy zijt als een verbergingh voor my, Heer, En ghy hoedt my voor angst, en omringht my, Met vroyelicke zanghen van bevrijdingh. Sela! Ick zal u onder-wijzen, en u leeren
Den wegh, die ghy zult in-gaen. Ick zal u Raed geven, en mijn oogh zal op u zijn.
+ 5 +
4 Weest niet gelijck een peerd, als een muyl-ezel, Welck gheen verstand en heeft, wiens muyl men breydelt, Met toom, en met gebit, op dat het niet
Tot u ghenaeck. De godlooz’ heeft veel smert. Maer die op God vertrouwt zal gunst om-vangen.
+ 6 +
Verblijdt u in den Heer, end’ ghy rechtveerdigh’ Verheughd u nu; en zinght met vrolickheid, Ghy alle die oprecht van herten zijt.
XXXIII. PSALM.
98
[Datheen]
Met Harpen vol snaren, Wilt nu openbaren Sijnen prijs end’ eer, Dat Psalters end’ kelen, Nu singhen end’ spelen Onsen Godt en Heer.
2 Singht den Heere, zijnde met vreughden, Nieuw’ Lof-sanghen lieflijck end’ soet, Op den Psalter sijn lof, sijn deughden Spelet, end’ maeckt gheneughte goet: Want ’t bevel des Heeren
Dat hy ons wil leeren, Is recht end’ eerbaer: Zijn woorden en wercken Zijn (soo men kan mercken) Seker end’ gansch waer.
3 Hy bemindt seer tot allen tijden Dat recht, end’ de gherechtigheydt: D’Aerd’ is oock vol aen allen zijden Van sijn groote barmhertigheydt. Godt door ’t woordt ghepresen Schiep (alsoo wy lesen) Dat Hemelsche pleyn, Door sijnen gheest krachtigh, Maeckte hy waerachtigh, ’s Hemelsch krachten reyn.
j. Pause.
4 Godt vergaderd’ in ’t Meyr te same, Als in een vat dat water al,
Hy bewaerde dat seer bequame, In ’t afgrondische diepe dal, Dies moet mi elck vruchten, Godt vreesen en duchten, Die ’t al maeckt uyt niet: Dat een yeghelijcke Godt in krachten rijcke Vrees’, als hy dit siet.
5 Want al wat de Heer heeft ghesproken, Is haestelijck gheweest ghedaen:
Sijn ghebodt heeft niemandt ghebroken, Maer ’t is gheschiedt van stonden aen. Der Heydens raetslaghen,
Ghy alle die rechtveerdigh zijt: Het lof betaemt en voeght d’oprechte. Looft God met d’harp, psalm-zinget hem, Met de luyt, en ’t zoete
Speel-tuygh van tien snaren:
+ 2 +
Zinght hem een nieuw lied: Speelt met blijden gallem: Want Gods woord is rechte. Al zijn werck is trouw.
+ 3 +
2 Hy lieft gerechtheid, en gerichte: De aerd’ is vol van Godes gunst;
De heem’len zijn door ’t woord des Heeren Gemaeckt, en alle haer heyr-kracht, Door den gheest zijns mondes. I. Pause.
+ 4 +
Hy vergadert alle ’t Water van de zee, Als op eenen hoope; En hy leght d’afgronden In schat-kamers wegh.
3 Laet all’ de aerd’ den Heere vreezen; Laet all’ d’inwoonders van ’t aerdrijck
+ 5 +
Voor hem verschrickt zijn. Want hy spreket, En ’t isser: hy gebied, en ’t staet.
100
[Datheen]
Hy seer haest verstoort, Der volcken ghedachten, En oock al haer krachten Verwerpt hy nu voort.
6 Maer de voorsichtigheit des Heeren, Doet sijn voornemen vast bestaen, Dat hy eens besluyt t’sijnder eeren, Sal sonder hinderingh voortgaen. Wel saligh moet wesen
’t Volck dat Godt met desen Houdt voor sijnen Heer. Welsaligh al voren, Zijnse die verkoren Zijn tot Godes eer.
ij. Pause.
7 Godt siet nederwaerts vroegh en spade, Vyt den Hemel in de wer’ldt groot, De menschen al slaet hy wel gade, Sy zijn al voor sijn ooghen bloot. Godt uyt sijnen throone,
Die vast is end’ schoone, Met vlijt oock acht heeft Op den mensch ellendigh En wat hier behendigh Hem beweeght end’ leeft.
8 Want Godt door sijn kracht hoogh verheven, Maeckte des menschen hert alleyn,
Dies weet hy alderbest daer neven, Dat sijn wercken gaer zijn onreyn. Krijghsknechten met hoopen, In stormen en loopen, Konnen door haer macht: Koningen noch Helden, Helpen in den velden, Door haer stercke kracht.
9 Hy dwaelt seer die daer meynt te wesen Beschermt door sijn Peert sterck en groot, Door sijn kracht werdt niemandt genesen, Noch geholpen uyt strijt of noot.
Maer Godt wil bewaren Alle sijn dienaren, Die hem vruchten vroet,
God de Heer vernietight Den raed van de Heyd’nen: Hy breeckt het gedacht Van des weerelds volck’ren:
+ 6 +
Maer de raed des Heeren Staet in eeuwigheid:
4 De overdenckingh zijnes herten Is van geslachte tot geslacht.
Geluckigh volck, diens God de Heer is. ’t Volck, dat hy tot zijn erve kiest! II. Pause.
+ 7 +
God de Heer aenschouwet
Vyt den hooghen hemel, Hy ziet yder mensch: Hy ziet uyt de plaetse Zijner woonst, op yder, Die de aerd’ bewoont.
+ 8 +
5 Hy vormt-en-maeckt haer aller herte: Op all’ haer wercken neemt hy acht. Een Koninck en werdt niet behouden, Door groot-of-veelheid van een heyr: En een held en wordt niet,
Door veel kracht, gereddet:
+ 9 +
’t Peerd dat feylt zijn man, Tot de overwinningh: En ’t kan niet bevrijden, Door zijn groote kracht.
6 Ziet hier, en merckt, de oogh des Heeren Is over elck een, die hem vreest,
En die op zijne gunste hopen: III. Pause.
+ 10 +
Om hare ziel, in hongers-nood, Van den dood te redden,
End’ om haer in ’t leven T’houden. Onze ziel Die verbeydt den Heere, Hy is onze hulpe, Ende onze schild.
102
[Datheen]
Op hem vast betrouwen, End’ op sijn woordt goet.
iij. Pause.
10 Hy sal wel bevrijden haer leven, Als hen de doodt sal doen ghewelt: End’ sal hen oock haer spijse gheven, Als sy met hongher zijn ghequelt. Dat ons’ hert hem prijse,
End’ eere bewijse Met hoop onbesorght. Op hem wy ons gronden, Hy is t’allen stonden Onse schildt end’ borcht.
11 In hem sullen wy ons verheughen Van herten na sijn Godtlijck woordt: Want wy op sijn kracht end’ vermeugen, Alleen staen alsoo dat behoort.
O mijn Godt almachtigh, Maeckt ons doch deelachtigh Vwer goedigheyt.
Want wy op u rusten, End’ hopen met lusten In der eeuwigheyt.