1 ICk stel op u vast mijn betrouwen, En laet my nimmermeer
Tot schanden komen, Heer, Verlost my doch uyt dit benouwen, Na u gerechtigheden
Bekent in allen steden.
2 Neyght u tot my, die nu ben klachtigh, End’ om my by te staen
Wilt u haesten voortaen:
Weest my, Heer, een steen-rotse krachtigh. Wilt mijn ziel in dit lijden
3 Een oogh’-blick isser in zijn toorn,
+ 4 +
Een leven, in zijn goedigheid: Des avonds blijfter wel geween,
Maer ’s morgens isser een gejuygh. Pause.
+ 5 +
Ick zeyde wel in mijne ruste, Ick zal in eeuwigheid niet wanck’len. 4 Ghy had, ô Heere, mijnen bergh, Door uwe gunste, vast gezet:
+ 6 +
Maer vvanneer ghy uw aengezicht
Verberghdet, wierd’ ick zeer verschrickt. Ick hebb’, ô Heer, tot u geroepen, En hebbe tot den Heer gesmeecket. 5 Wat voordeel isser in mijn bloed? In mijn ne’er-daelen tot de groef?
+ 7 +
Zal dan het stof u loven, Heer? Zal ’t uwe waerheid brenghen voort? Hoort doch, en zijt my, Heer, ghenaedigh: O Heere, weest ghy my een helper.
+ 8 +
6 Ghy hebt mijn wee-klaegh in een rey Verandert, en mijn zack ontlost:
Ghy hebt met blijdschap my om-gordt: Op dat mijn eere u Psalm-zingh, En niet en zwijghe: ick zal eeuw’lick V loven, ô mijn God, en Heere.
XXXI. PSALM.
Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.
1 OP u betrouw ick my, ô Heere, Maeckt dat ick niet en ben Beschaemt, in eeuwigheid:
90
[Datheen]
3 Ghy zijt mijn borcht sonder vertsagen, Dies om uwes Naems wil,
Voert my uyt dit geschil:
End’ uyt den stricken voorgeslagen Treckt my, O Godt almachtigh, Ghy zijt mijn kracht waerachtigh. 4 Den Geest geef ick in uwen handen, Want ghy hebt my bevrijt,
Godt die soo getrouw zijt. Op u hebb’ ick alleen gestanden: Ick hate dat bedriegen,
Ydelheyt, end’ dat liegen.
j. Pause.
5 Ick sal eens met vreught my verblijden, End’ singen overbreydt,
Heer, van uwe goetheyt:
Als ghy my, die ben in dit lijden, End’ in een groot beswaren, Sult aensien end’ bewaren.
6 Ghy geeft my niet in der vyanden Gewelt, want sy zijn wreet
Sonder eenigh bescheet:
Maer ghy geeft my, Heer, in dees landen Ruymte, die my verquicket,
Dat ick niet zy verstricket.
7 Laet my sterckte van u verwerven, Want overvallen gaer
Ben ick met angst end’ vaer. Men siet mijn gedaente versterven, Mijn buyck is ingevallen,
’t Leven smelt my met allen.
8 Door benautheyt vergaet mijn leven, Ick ben met suchten swaer,
Versleten menigh jaer.
Door smaet van mijn haters bedreven, Vergaet mijn kracht met eenen, Ia verdwijnen mijn beenen.
ij. Pause.
9 By hen die my om niet verachten, Zijn mijn nabueren vry,
+ 2 +
Neyght tot my uwe oore: Wilt haestelick my redden.
2 Weest my tot eene stercke rotze, En tot een vestingh-plaets,
Tot mijn behoudenis:
Ghy zijt mijn burght en mijne rotze:
+ 3 +
Wilt doch, om uw’s naems wille, My stieren en gheleyden.
3 Wilt my uyt dit net-garen trecken, Dat voor my werd gheberght: Want ghy zijt mijne sterckt’.
+ 4 +
Mijn gheest beveel ick in uw handen; Ghy hebt my uyt-gheholpen,
O Heer, ghy God der waerheid. 4 Ick haet de gene die acht nemen Op valsche ydelhe’en;
En ick betrouwe vast I. Pause.
+ 5 +
Op God; Ick zal my nu verheugen, En ick zal my verblijden,
In uwe goedertierheid.
5 Want ghy hebt aenghezien mijn smerte, En ghy hebt mijne ziel
In bangigheid gekent:
+ 6 +
Ghy hebt my niet in vyands handen Gestelt: ghy hebt mijn voeten Doen staen in breed-en-ruymte.
+ 7 +
6 O Heere, weest my doch ghenaedigh, Want ick ben zeer benauwt:
Mijn oogh, mijn ziel, mijn buyck
+ 8 +
Is van verdriet door-knaeght; mijn leven Verteert van droeffenisse,
Mijn jaren van veel zuchten.
92
[Datheen]
Die hen schamen van my:
Mijn vrienden die my t’eeren plachten, Vlieden end my verlaten,
Sy schuwen my op straten. 10 Sy hebben my geheel vergeten Als waer ick doot, verrot,
Ia een gebroken pot.
Sy smaden daerse zijn geseten, Soo dat aen allen zijden Alle menschen my mijden.
11 t’Samen sy neerstelick raet plegen, Hoe dat sy kleyn end’ groot
My eens brengen ter doot. Doch hoop ick op u aller wegen, Dies spreeckt mijn hert aendachtigh, Ghy zijt mijn Godt almachtigh. 12 In u hant staet mijn leven teere, Van mijn vyanden quaet
Verlost my metter daet:
Bevrijdt my van hen die my seere Vervolgen end beladen,
Ia soecken te verraden.
13 Laet over my u aenschijn lichten, Dat my uw’ goedigheydt
Bewaert voor tegenheyt.
Wilt my van uwen wech berichten, Behoet my voor oneere
Dat bid ick u, O Heere.
iij. Pause.
14 Beschaemt en stom moeten sy wesen De leugen-sprekers al,
Met haer nijdigh gheschal: Die tegen den Vromen ghepresen Zijn stout, fier, end hooghmoedigh, In spotten overvloedigh.
15 Hoe groot is ’t dat ghy hem wilt geven, Die u met hert en gheest
O Heer ten rechten vreest. Heerlick is ’t end hooge verheven, Dat ghy hem geeft ghenadigh
Mijn beend’ren zijn door-knaeght. II. Pause.
+ 9 +
’k Ben van mijn we’er-partyen Geheel tot eenen smaed geworden, Zelfs oock mijn nae-ghebueren; Een schrick voor mijn bekenden. 8 Die my op straten zien, die vlieden Verr’ van my henen wegh:
+ 10 +
Ick ben geheel uyt ’t hert Vergeten, even als een doode: Ick ben gelijck geworden Een vat, ’t welck gaet te niete.
9 Want veler nae-spraeck moet ick hooren: Vrees is rondom, nu zy
+ 11 +
t’Saem raedslaen tegen my:
Zy dencken mijn ziel wegh te nemen: Maer ’k zeggh’, op u vertrouwend’, Ghy zijt mijn God, ô Heere.
+ 12 +
10 In uwe hand zijn mijne tijden: Red my van mijn partyen,
En mijn vervolghers hand.
+ 13 +
Laet op uw knecht, uw aenschijn lichten: Verlost my, door uw goedheid:
Laet my, Heer, niet beschamen:
III. Pause.
+ 14 +
11 Dewijl ick u aenroep: Laet, Heere, De godlooz’ zijn beschaemt,
En zwijgen in het graf.
Doet valsche lippen stomme worden, Die uyt een trots en smaedheid Hard teghen vrome spreken.
+ 15 +
12 Hoe menighvuldigh is uw goedheid! Dat ghy voor die wegh-leght,
Dewelck’ u vreezen, Heer:
Dat ghy gewrocht hebt, voor de gene, Dewelck’ op u betrouwen,
In ’t by-zijn van de menschen.
+ 16 +
13 Ghy zult haer bergen in ’t verborgen’ Van uw lief aengezicht,
94
[Datheen]
16 By u in uwe wooningh schoone Verberght ghy dien man goet Voor der boosen hooghmoet. Ghy bewaert oock sijnen persoone Vry end’ gantsch onbeladen, Voor den tongen die schaden. 17 Ick wil u prijsen onverdroten, Om dat ghy, Heer, altijt
My goedt end’ vriend’lick zijt, End’ my in een stadt vast besloten Bewaert hebt (soo ’t mach blijcken) End’ beschermt desgelijcken.
18 Soo langh ick was in mijn vertsagen, Sprack ick: Ghy hebt my gaer
Nu verstooten voorwaer.
Doch ghy hebt, Heer, verhoort mijn klagen, Als ick in tegenheden
Geschreyt heb end’ gebeden.
19 Hebt Godt lief, ghy sijn uytverkoren, Die de vrome behoet,
End’ de wreede verdoet,
Zijt kloeck, geeft den moed niet verloren, Want Godt wil die aenschouwen
Die op hem vast betrouwen.