ende eerst op den Sondagh.
INdien elc woort behoort des Menschen zin te stichten,
Den naem van elcken dagh verdient met ernst vermelt, Den Son-dagh zy voor eerst d' eersaemste plaets bestelt, Want alle menschen hier, men dan ziet arbeyt swichten.
De Son is va'er des daghs, ooc vorst van 's Hemels lichten Het hert van Mo'er Natuer, den glimp van d' aertsche velt, De leven Leeusche kracht van al dat ad'migh swelt, Den keest van d' Arteny, den vriend van 't konstigh dichten.
Doch niet dat Mensch, 't gheschep, des scheppers eere gheeft, Maer slechts dat desen dagh aendachter zy beleeft,
Want onser zielen Son is t' Sondaeghs vroegh verresen.
Op den Mane-dagh.
DE Mane volght de Son, als ooc den dagh de nachten,
Dies wort naer Zondaghs wijc den Mane-dagh verbeyt De Maen en geeft geen licht, dan 't geen de Zon uytspreyt, En zijnde vol oft nieu, verwect in 't vocht haer krachten.
Sy daelt ons alder naest, end' is ooc snelste t' achten, Sy brengt de Maenden voort, en d' weders onderscheyt, Sy doet het varend' volck des nachts ghetrau gheleydt, Sy die in 't baren zijn, helpt sy het wee versachten.
De Heydens eerden haer, met feestelijcken staet,
T' Ephesen was haer Kerck, vol schoonheyt boven maet,
Maer hier is 't lief des lams, gelijck sy schijnt vol tranen. De jeught is insghelijcx seer weeck in 't vroegh beklijf, Ja wanckelbaer ist al, den Mensch, en zijn bedrijf,
Dus leert den Maendagh ons, ons swacheyt met vermanen.
Op den Dijnsdagh.
DEs Dijnsdaghs eygenschap is Manlijc yet uytrechten,
Want Mars seer heet end' droogh is desen toegewiet, Dit Marsche Sweve-licht, is groots in werckx bediet, Den Ram en Schorpioen moet huysigh hem bevrechten.
Op d' aerd' is Mars geweest geheel geneygt om vechten, Met vyer, brant, schilt en sweert, men hem geschildert siet, Den fier ghehelmden Haen is onder zijn ghebiedt,
Die vroeg met schal verwect den wreec-lust in zijn knechten. De weeld' hadd' hem gevoedt, hy vont het wapen tuygh, Metaligh, ijs'righ, scherp, ghehackelt, woest en ruygh Was zijn ghelatentheyt, noch felder zijn bespringen.
De Jonghelinghen licht, van wesen recht als hy, Behoorden met verschrick van twist te blijven vry, End' in haer Dijnsdaghs tijt te doen deugd-rijcke dingen.
Op den Woensdagh.
MEn hoort den mid-weecsdagh den woens of goensdagh namen,
Maer 't is Mercurij tijdt, wel noodigh elck bekent, Een sweef-ster, die seer haest veranderingh aenwent, Die by het koude licht kan drooght en vocht versamen.
Mercurij wrocht, dat ell', ghetal en mate quamen
In 't Menschelijck ghebruyck, doch bleeffer list ontrent, De vrees' en Godes dienst heeft hy in 't volck gheprent, Doen sy als soeten Wijn zijn redens-konst in namen.
Dit sweve-licht is kleyn, het wort niet veel gemerckt, By tweelingh en de maegt het hem nochtans versterckt, Dats liefd' en reynicheyt, daer by men moet verkeeren.
De reden maeckt den Mensch behendigh, zedigh, vroet, Gelijckheyt bauwt: en maet is telcken spele goen.
Niet woens maer goendsdaegs naem segt, om wat goets te leeren.
Op den Donderdagh.
HEt Iupiters ghesternt vereert oock een der daghen,
't welc sdonderdaegs geschiet met recht en goeden schijn Men achtet warm en vocht, oock wonder groot te zijn, Elf jarigh is zijn werck, om zijn omtochts bejaghen.
Den toorne Iupiters en is niet om verdraghen, De berghe-draghers sterck ghevoelden sulcx met pijn, Maer 't herbergsame volc beschermd' hy voor verdwijn, Hy gheeft de vrome vreugd', en sendt de boose plaghen. Ernstacht' eer-liefdigh Man, bewijst u deugdig koen, Ghy gaet ten dale waert, ghy hebt den achter noen, Om woeden, strijdt oft jeugd, en wilt u lijf niet schricken.
Men seght, den donder roert den wortel van het kruyt, Vertoont door waerheyt licht dijn geestlijc deugdig fruyt, Den grooten donderdagh werdt uwes ziels verquicken.
Het lieft en volgt de Zon, in 't Waegs en Stiers gehucht, Wat voor of naer den dagh, dan machmen 't best aenschouwen.
Wat hoortmen vuyl geklap van Venus werc ontvauwen, Hoe 't schuym, licht, veerdigh wijf den Cyp'ren leerd' ontucht, Hoe oock haer bloesems soet verghaen in bitter vrucht,
Dat uyt des naems na-smaeck veel snootheyt wort ghebrauwen. Maer Hemelsch vrijens zin te hebben dient ons meest, Dit aerdsche minnen staect, maer vrijd vry na den geest, Des lichaems looden pijl en baerdt niet dan benijden.
Den ziel beweegschen schicht der liefden stiert na 't lief, 'T welck om u minne leedt den angstelijcxsten grief, Den vrient die Vrydaegs starf, wil eeuwig ons bevrijden.
Op den Saterdagh.
SAturn geeft Saturdagh den naem door wercx aenkleven,
Dits 't licht, dat by den Bock en Water-gieter paerd Zijn hooge plaets en loop, bedwelmt hem onverklaert,
Doch wort hy koudt en droogh, oock oudtst en traeghst beschreven. Het schijnt hy heeft woort-vast en vroom getracht te leven, Ja doodde selfs zijn soon, om blijven trauw vermaert, Men beelt hem op een stelt, gheknielt, met langen baert, Hy houdt een zenne rechts, en slincx een kindt al beven.
Verstaet by hem den tijt, die alles omme maeyt, Die vruchts verwerven geeft na 't geen men heeft gesaeyt, Maer 't aertsche zaed moet eerst in d' aerde zijn verdwenen.
'T waer beter onbegonst, dan ongheschickt volendt, Die wel gearbeyt heeft vind Sondaegs vreugd ontrent, Het eynde kroont het werck, dus gaet
Met Arbeyt Henen.
Binnen dat ick dit bediet der seven dagen aendachtelijck overleyde, om den rechten zin met goet onderscheyt te verstaen, quam eenen anderen mijn innerlijcke gedachten breken, die den Lententijdt met een soet singhende stem seer hooghe prees, singhende een Liedeken.