Jaecht elck vry Konsten naer, niet ducht doch hinder, Vraeght ghy haer na soo zijt ghy dan haer minder.
Oudt ghebruyck.
Verr' boven hop' en wensch, voldaen is ons begeert, Danc hebt thien duysent fout, meer zijdy noch wel weert,
Neemt wille voor de daet, macht kan geen wil volbringen.
Liefhebber der Konst.
Wat deught doet oeff'ningh al, in reyn lofbare dingen! Voorbeelden veelderley, nu blijcken hier ter stadt: Wat hebben wy nu t' saem van Konst ontdeckt al schat, Die anders noch versmoort in Lethes laegh verachtigh!
In Konsten vierigh.
Goed' oeff'ningh voester is van elcx natuere krachtigh: Want Konst zijnd' ingelijft, den Mensch noch jong gejaert, 't blijct sonder oeff'ning goet, geen Konst hy toont noch baert: Maer als onvruchtbaer lant, blijft zijnen aert gedoken.
Neerstigh Ondersoecker.
Maer wat soudt seggen ghy, had ons niet heel ontbroken 'T volkomen rijp verstandt, om rechten uyt dees saeck, Die soo veel sins behoeft, dat schier haer reyn vermaeck (Dwelc is haer eygendom) door sulcx veel wort benomen?
Oudt ghebruyck.
Elck hem met u genoeght, laet dit u herte vromen, Maer lust my voort beweeght, u yet te vraghen noch: Ist Konsten eyghenschap, gheen sins te lijden doch
Wat vreuchdigh soet vermaec, met dranck van bier of wijne? Is (vraegh ick) soo de Konst, oft van alsulcke mijne,
Dat 't lichaems voedtsel goet, niet mogen soud' by haer Ghenoten vreuchdigh zijn? dat sou Natuere swaer Wel vallen, end' soo waer sy al te hardt bestreden.
Neerstigh Ondersoecker.
O neen sy, vrylijck neens, en 't waer oock teghen reden, Waer soo Natuere kranck ontrooft, dat haer toekomt, Alst komt met red'lijckheyt, zijt daer af niet verschromt, De Konst geen vrecheyt prijst, maer soect slecht vroeg en late Dat elck all' overdaet, na zijn vermoghen hate,
Op dat Gods gav' by maet, altijt magh zijn gebruyckt.
Oudt ghebruyck.
U Reden 't hert verlicht, dat mistigh lagh besmuyckt, Ick neem van u in danck, dat ghy my jont uyt minnen.
U herte wat versterckt, met dat u komt ter handt.
Liefhebber der Konst.
Ick danck u hooghelijck, nu ghy die vierigh brandt In Konst, mijn herte gloeyt tot u, alsoo 't kan blijcken, Dit wort u toeghedocht, dus willet na u strijcken, Na u Natueren eysch, laet van u zijn ghenut.
In Konsten vierigh.
Ick neemt met vreugt in danc, als komend' uyt den put Des herten mijnes vriends: Tot u konstrijcken sangher.
Sanger.
'T wort nu met lust aenveert, wil ooc niet toeven langer, Mijn jonst te uytten reyn, mits 't lieflijck sangs gheluyt, Elck acht in feesten meest, den sangh het best besluyt.
Hier wordt ghesonghen, eenvoudigh, veelvoudigh, soo veel alst voeghlijck is.
Liedeken.
DAer liefde groeyt // en konste vloeyt,
Magh 't herte wel verblijden,
Comt onvernoeyt // ter feest u spoeyt, Vreest niet Zoilus benijden:
Want siet, aen alle sijden
Is ons ghesent // veel hulp ontrent, Dies 't fondament // blijft ongheschent, Laet liefd' ons niet ontglijden.
Siet hoe Parnas // nu op dit pas Gheladen staet seer schoone,
Van sulck ghewas // niet veel men las, Elck krijght hier vreught te loone, De Muses soet van toone
Op Helicon // schoon als de son, Sint elck begon // Lofkranssen won, Ja elck een eeren kroone.
Al wort ghetracht // op 't hoogst ghebracht, De Dicht-Konst reyn ghequeten,
'T woort groot van macht // wort niet veracht, Maer blijft naest 't hert gheseten,
Als noodighst onghemeten,
Eerbare vreught // die 't hert verheught, Ghy pleghen meught // by maet gheveught, Doch 't beste niet vergheten.
Vorstinne reyn // elck niet ghemeyn, In eeren hoogh verheven,
Na groot en kleyn // vloeyt u fonteyn, Die u met jonst aenkleven,
Onder de Konsten seven
Zijt ghy vermaert // vry best van aert, Dus die bewaert // hier zijn vergaert, Elck moet u eere gheven.
Redenrijcke.
O lofbaer Konstenaers, wiens lof meer vloeyt dan ebt, O Konst voortsetters kloeck, die daer ghedroncken hebt Uit Castalides vloedt, en Pegasis springhader,
U geestigh vroet beleyt, nu hert en gheest te gader, (Meer als den Diamant) inwendigh soo verblijt, Dat 't uytwendigh ghelaet, betoont als nu ter tijt,
Met veel mercteecknen klaer, van sulcx de rechte waerheyt, Al ware jonstigh my, ghejont al sonder swaerheyt,
Heel Cresus grooten schat, oft oock Pelias dranck, Niet meer waer ick verheught, dan my nu het geklanck Van uwe red'nen soet, verheught op deser erven, Dus gaet vry voort en voort, soo ick u menighwerven Heb hertelijck versocht, vreest arbeydt noch ghepijn, Doch dat nootsaeck'lijckst is, moet meest betrachtet zijn, Een deuchdig vreugts vermaec schuylt hier doch altijt onder, En sulcx magh zijn ghepleeght, doch nootsake bysonder, Daerom dees Konst hantiert, als schuldig toe verplicht, Dat ghy u selven leert, en uwen naesten sticht,
'T nut laten ende doen, tot stichtingh in den lande, Voeght u tot sulcke deught, al waert ter weerelt schande, Niemant doch oorsaeck gheeft, om lasteren dees Konst, So meught vercrijghen ghy een plaets' in Famas wonst, Daer ghy in woonen sult, tot 't eynde van der weerelt.
Neerstigh Ondersoecker.
Sulcx ons voornemen is, dierbare schoon bepeerelt, Gheeft Godt ons zijn genaed, de daet sal volgen 't woort: Doch nu voor desen tijt, dewijl den tijt loopt voort, Ons sinnen gantsch vermoeyt, wy zijn van sulcken rade, Van hier te scheyden siet, eert werden mocht te spade, O Maeght, ist uwen danck, wy zijn daer toe ghesint.
Redenrijcke.
Sulck' eerbaer herten vroet, zijn van my seer bemint, 'T is mijnen wil en danck, 't sal oock zijn eerlijck mede, En doende sulcx, ghy sult veel opspraeck en onvrede Verwinnen, die te recht en t' onrecht wort verbreyt, Een Konst-rijck eerbaer hert, wort eere na gheseyt.
Neerstigh Ondersoecker.
Oorlof lofbaer Meestresse,
Liefhebber der Konst.
Die zijt alom ghe-eert,
In Konsten vierigh.
Deur u eerbare vreught,
Oudt ghebruyck.
In danck neemt ons voortstel:
Neerstigh Ondersoecker.
Door u Konst-rijcke lesse,
Liefhebber der Konst.
Wort menigh dick gheleert.
In Konsten vierigh.
Oorlof lofbaer Meestresse,
Oudt ghebruyck.
Die zijt alom ghe-eert:
Neerstigh Ondersoecker.
'T streckt ter verdervenesse,
Liefhebber der Konst.
Die booslijck hier verkeert:
In Konsten vierigh.
Want oeffeningh in deught,
Is stadigh u bevel.
Neerstigh Ondersoecker.
Oorlof lofbaer Meestresse,
Liefhebber der Konst.
Die zijt alom ghe-eert,
In Konsten vierigh.
Deur u eerbare vreught,
Oudt ghebruyck.
In danck neemt ons voortstel.
Redenrijcke.
Oorlof beminde mijn, ick vaet u meeningh wel, Die was, is, en sal zijn, beveel ick u al t' same, En ghy aenhoorders al, die hier na den betame U by ons hebt versaemt, om hooren ons doen slecht, Afgonste drijft van u, in 't goed' ons faut uytleght, 'T ghewas des nijts afsnoeyt, In liefde groeyt tot 't lest, Niet my soo aengenaem: want siet, Ick wensch om 't best.
Ick wensch om 't beste. Celosse.
Dit Spel alsoo tot den eynde toe met sonderlinghen ijver ghesien ende ghehoort hebbende, 't selve overpeynsende, ende voornemende het (daer in gehoorde) nut na te volghen, binnen dat de toesiende hoorders vast scheydende elck zijns weeghs ginghen, werde ick dan dinckende, op de schoone schilderije, die ick in de poorte (daer ick door inghecomen was) ghesien hadde, ende keerde wederom om de selve (na mijnen sin) met ghemack te moghen aenschouwen, ende ick bevandt daer in afghemaelt, de gantsche ghelegentheyt van desen Bergh, met eenighe om ende byligghende plaetsen, 't welck soo konstigh ende levendigh ghedaen was, dat den ghenen die 't hem soude willen onderwinden te verbeteren, hem selven bedriegen soude: ende aen den eenen hoeck, stondt een wesentlijck bejaert Man, den welcken gheleeck met der handt te wijsen, ende met bediet uyt te legghen, alle wat in dese schilderije vervaet was, ende scheen in volgender manieren te verklaren desen