Die rol van beleide in die ondersteuning van immigranteleerders en die

Die hoofdoel van beleide in die Onderwysdepartement is volgens myns insiens om tesame met wetgewing die onderwysstelsel te reguleer en as rigtingwysers in ’n ondersteuningsrol op te tree. Volgens Coetzee et al. (2008:184) word beleide ontwerp om opvoedkundige gemeenregtelik databasisse op te stel wat onderverdeel word om die grondwet, wetgewing, gemene reg en die reg soos deur hofsprake ontwikkel te komplementeer, alhoewel beleide nie wetgewing is nie.

Die beleide asook inklusiewe riglyne wat in hoofstuk 2 bespreek is (sien 2.5.1), is veronderstel om nie alleenlik ’n verlengingstuk van die Suid-Afrikaanse grondwet (Republic of South Africa, 1996:S1) te wees nie, maar ook om dié se waardes van menslike gelykheid (artikel 9), menslike waardigheid (artikel 10), vryheid van geloof, oortuigings en opinies (artikel 15) en vryheid van uitdrukking (artikel 16) te onderskraaf. My vraag is dus of beleide aan die rol en funksie wat hulle veronderstel is om by die ondersteuning van kwesbare immigranteleerders te verrig, voldoen? Volgens die deelnemende skoolhoofde se beleefde ervaring was dit ten tye van die navorsing nie die geval nie. Ek wil graag my antwoord deur die volgende bespreking staaf.

105

Witskrif 6 (Department of Basic Education [DoBE], 2001), wat as die grondslag vir inklusiewe onderrig in ’n demokratiese Suid-Afrika bekend staan, maak nie melding van immigranteleerders nie. Om die waarheid te sê, ʼn mens wonder of die opstellers van die dokument en ander inklusiewe dokumente ooit die immigranteleerder in gedagte gehad het toe hierdie dokumente saamgestel is. Daar word slegs verskeie kere melding gemaak van leerders met struikelblokke tot leer (barriers to learning) (DoBE, 2001:6, 7, 25, 45) en leerprobleme (learning difficulties) (DoBE, 2001:26, 28, 29) of leerbehoeftes (learning needs) (DoBE, 2001:7, 30), waaronder die immigranteleerder as risiko-leerder seker sorteer.

Volgens Marishane (2013:2) moet ons aanvaar dat die dokument voorsiening maak vir die behoeftes van alle leerders, inbegrip die kwesbares – die immigranteleerders met spesiale onderrigbehoeftes. Ek bevraagteken egter die aanname dat immigranteleerders onder leerders met leerstremminge geklassifiseer word. Immigranteleerders het slegs ’n taalagterstand, indien enige, nie noodwendig leerstremminge nie. As leerondersteuningsonderwyseres het ek ondervind dat die meeste leerders binne ses maande die nuwe taal kon bemeester en selfs beter as plaaslike leerders presteer het. Die meeste van die leerders is uiters intelligent en het ’n werksetiek wat ontbreek by leerders met leerstremminge. Leerders met leerstremminge moet deur hulle hele skoolloopbaan met intervensieprogramme ondersteun word of na spesiale skole verwys word.

Die beskrywing van immigranteleerders wat wel as gevolg van hulle taalagterstande as leerders met spesiale onderwysbehoeftes kwalifiseer, word slegs in die een dokument, naamlik die

National Policy Pertaining to the Programme and Promotion Requirements of the National Curriculum Statement (DoBE, 2011b) gemeld. Die term immigranteleerder word breedvoerig in

die dokument, soos reeds aangehaal, verduidelik.

Die immigranteleerder word beskryf as ‘n naasbestaande of afhanklike van ‘n diplomaat, maar die immigranteleerders wat ek die afgelope 23 jaar ondersteun het, was nooit ’n naasbestaande of ’n afhanklike van ’n diplomaat nie. Die meeste leerders was afkomstig van die Republiek van die Kongo, sommige van Angola, Zimbabwe, Somalië en ander Afrikalande. Ek het probeer om ander definisies of beskrywings van immigranteleerders in nasionale dokumente te kry, maar dit was ’n vrugtelose poging. Die afwesigheid van ’n akkurater beskrywing van ’n

106

immigranteleerder in beleidsdokumente weerspieël weereens die min aandag wat in werklikheid aan die teenwoordigheid van hierdie leerders in ons huidige onderwysstelsel gegee word. Dit verklaar ook moontlik waarom sommige hoofde nie eens werklik weet watter kinders in hulle skole immigranteleerders is nie. Dit sluit by hoofde se versoeke aan die WKOD om ’n beleid gereed te kry wat duidelik uitstippel wie die leerders is en hoe hoofde hulle opvoeding moet bestuur.

Die beleid oor alternatiewe assessering (National Protocol for Assessment, DoBE, 2011c) ondersteun ook nie hoofde in die integrasieproses nie. Om egter leerders te laat registreer vir alternatiewe assessering noodsaak egter die voltooiing van heelwat vorms met genoegsame bewyse met volledige inligting. Die uitvoering van alternatiewe assessering tydens eksamens kan ten opsigte van lokale en mannekrag vir enige hoof ʼn probleem word. Alternatiewe assessering is ’n tydrowende proses wat in die meeste skole onprakties en onuitvoerbaar is, soos byvoorbeeld in skole D en E met hulle 23% en 75% immigranteleerders onderskeidelik.

Die SIAS-dokument (Policy on Screening, Identification, Assessment and Support, (DoBE, 2014b) wat ’n nuwe beleid is en besig is om in skole geïmplementeer te word, is ’n lywige dokument in die vorm van ’n boek. Weereens is hierdie dokument nie bevorderlik vir die immigranteleerder of die integrasieproses nie. Die administrasie en voltooiing van dié beleidsdokument gaan vir hoofde eerder ʼn las word. Beide hierdie en bogenoemde dokument is van toepassing in skole met min immigranteleerders.

Die Action Step: National Model, wat handel oor die “Care and Support for Teaching and Learning (CSTL) to address barriers to education for children in South Africa” (DoBE, 2010a:5) en intrinsieke en ekstrinsieke leerstremminge uitwys en bespreek, kon myns insiens slegs gemeld het dat immigranteleerders se behoeftes ook deur onderwysers die hoof gebied moet word. Die oorgrote meerderheid van hierdie leeders kom uit arm sosio-ekonomiese toestande. Ek voel dat in ’n land waar armoede aan die orde van die dag is en baie plaaslike leerders met bitter min basiese behoeftes oor die weg moet kom, hoofde en opvoeders nie die woord immigranteleerder sal raaklees nie en dat hulle hierdie leerders net een kant toe sal stoot.

107

Dieselfde geld vir die dokument, Guidelines for Responding to Learner Diversity in the

Classroom (DoBE, 2011a). Nêrens word daar in hierdie dokument melding gemaak van

immigranteleerders nie. Immigranteleerders moet maar weer inskakel by een of twee ander kategorieë, soos byvoorbeeld leerders wat agterstande in lees en skryf ervaar. Leerders met ander stremminge, soos bv. leerders met gesiggestremdhede, leerders met gehoorgestremdhede, leerders met emosionele of fisiese siektetoestande word afsonderlik gemeld. Weereens wonder ek of die opstellers van die dokument ooit aan die weerlose immigranteleerders gedink het. Indien wel, hoekom nie net melding maak van die woord ‘immigranteleerder’ in beleide en riglyne nie?

Die deelnemende hoofde het dus hulle ongelukkigheid uitgespreek oor die min en selfs geen leiding nie wat beleide hulle bied om die integrasie van die immigranteleerder te bevorder, uitspreek. Marishane (2013:2) stem saam dat daar leemtes in nasionale en provinsiale departementele beleide is. Beleide moet skoolhoofde leiding gee hoe om uitdagings te hanteer. Sommige van die hoofde het ’n versoek tot die Departement van Basiese Onderwys gerig en gepleit vir ’n dokument of brosjure waarin wetgewing, tesame met beleide en al die nodige inligting wat hulle by die integrasie van die leerders kan ondersteun, saamgevat en beskikbaar gestel word. Die hoofde het gevoel dat inklusiwe beleide die immigranteleerder eerder skaad as help en nie werklik hulle belange op die hart dra nie. Weereens stem Marishane (2013:2) saam met die hoofde saam dat immigranteleerders se reg tot onderrig volgens beleide en wetgewing nie gelykstaande is aan huidige skoolpraktyke. Marishane berig dat die situasie nie bevorderlik is vir die immigranteleerder se reg tot onderwys vir almal wat deur die Suid-Afrikaanse grondwet verkondig word nie.

Beleide wat handel oor hoofde se pligte en verantwoordelikhede, soos die PAM-dokument (Personnel Administration Measures: DoBE, 1999) verskaf geen ondersteunende kennis ten opsigte van aangeleenthede rakende die immigranteleerder nie. Die South African Standard for

Principalship (DoBE, 2014:23) wat skoolhoofde se pligte en verantwoordelikhede in vier

afdelings verdeel, naamlik die kerndoelwit van hoofdeskap, opvoedkundige en maatskaplike waardes asook sleutelgebiede van hoofskap, maak darem melding van kulturele diversiteit in die afdeling getiteld ‘ekstra-kurrikulêre aktiwiteite’. Deelnemende skoolhoofde het nie een melding

108

gemaak van die beleid nie en ek het aanvaar dat hulle nie daarvan kennis dra nie. Dit vind aansluiting by die hoofde se ontevredenheid dat hulle nie opleiding oor nuwe beleide kry nie en dat dit soms slegs aangestuur word vir hulle om te bestudeer.

As navorser stem ek saam dat nasionale onderwysbeleide leerderbehoeftes en leerderverskille erken, respekteer en ondersteuning daaraan wil bied. Ek stem ook saam met Coetzee et al. (2008:42) dat dit die plig is van onderwysers (en die skoolhoof) om kennis te neem van die beleide om sodoende diverse leerders – soos die immigranteleerder – te ondersteun. Coetzee et

al. (2008:42) sê verder dat Suid-Afrika ’n beleid van inklusiewe onderwys aangeneem het wat

voorsiening maak vir leerders met spesiale behoeftes, maar dat dit steeds die plig van onderwysers is om inklusiwe ondersteuningstrategieë in hul beplanning in te sluit.

Bo en behalwe die feit dat my navorsing getoon het dat hoofde werklikwaar weinig ondersteuning deur die beleide van die Departement van Onderwys ontvang ten opsigte van die bevordering van die integrasie van immigranteleerders, dink ek ook dat skoolhoofde met behulp van meer opleiding oor die inhoude en interpretering van beleide dit dalk beter kan aanwend. ’n Beter begrip kan dalk daartoe lei dat immigranteleerders duideliker en grondiger ondersteuning deur middel van die beleidsdokumente ontvang. Hoofde dra vir seker nie kennis van al die inklusiewe beleide en riglyne nie, omdat hulle nie die nodige opleiding ten opsigte van die dokumente ontvang nie.

Die vraag is dus of beleidsdokumente ons immigranteleerders asook ons hoofde tydens die integrasieproses ondersteun. Ek kan dit ongelukkig nie bevestigend beantwoord nie. Beleidsdokumente is ondoeltreffend en vaag en beklemtoon nie die kernwaardes van ’n demokratiese Suid-Afrika, waar ’n gelyke en regverdige onderwysstelsel vir al sy leerders verkondig word nie.

109