‘Mos is zien, moeder, wat 'n mooi melklepeltien. Dat hadd' ik now hiel'ndal niet
van heur verwaacht. Zie is toch niet zoo schaal
1)as d' mensken heur maokt. Zie hef
oes zoo neugt um is te komm'n.’
Annechien neemt de lepel in de hand en zegt: ‘Het is 'n mooie lepel. Wij zult hum
Zöndag broeken. En ij moet er maor is met je beid'n hen gaon, as zie daor op gesteld
is. Mos maor met Wiecher overlekgen.’
‘Zie zee,’ zegt Roelfien, ‘doe ik teeg'n heur zee, dat dat niet huefd': As 't Wiecher
niet was, maor 'k zin nog al wat wies met Wiecher, wij hebt ok 'n Wiecher had.’
1) Overdreven zuinig, weinig kunnen missen.
‘Dat is ok zoo' Zie hebt 'n paortien had en wicht en 'n jong en daor is 't jonkien van
störv'n, dat was 'n Wiecher, naor aol Wiecher-oom nuemt, krek as oes Wiecher ok.
Och jao, dat trekt toch al weer.’
Roelfien geeft geen antwoord. Ze gaat weer zitten naaien en haar gedachten gaan
onwillekeurig naar oude tijden. Wiecher-oom daar sprak vrouw Fennechien ook
over. Die was al oud en in Luten huis gestorven. Hij was nooit getrouwd geweest en
had zijn bezittingen zelf beheerd, niet in den algemeenen boel gelaten. Dat had
Wiecher's moeder zoo wel eens gezegd. Roelfien moest er over denken en ze had
Wiecher-oom toch niet gekend. Opeens vraagt ze: ‘Moeder hest doe Wiecher-oom
kent?’
‘Jaowal, die heb ik wal kent. Waorum vraogst daor zoo nao?’
‘Och, moeder Fennechien had 't er is over en zie wol mij daor is 'n keer van
vertellen en doe kwaamp Haarm d'r in en is er niet van wodden. En now kwaamp
mij dat zoo in 't zin. Daor hef oes Wiecher dat plaos van kreeg'n, niet?’
‘Jao,’ zegt Annechien, ‘dat is zoo. Ik mag 't rechte ok wal niet goed weet'n, maor
Wiecher-oom dat was 'n oom van Haarm. En breur toe zien vaoder. Daor wassen
Wiecher en Luut en Elsien. Elsien, die is dan trouwt west met Jan Hosteng, daor is
Hillechien van. Wiecher die was niet trouwd en Luut van zölf. Maor, dat was wat
aans. Doe aol Haarm verstörf, doe hebt zie alles an kaant maokt. Elsien hebt zie
ofkoft en Wiecher en Luut hebt doe 't goed verdield. Luut die kreeg 't aolderliek stee
en Wiecher die hef d' plaos kreeg'n waor Jans Krel now woont. Hie warkte met Luut
op Luut zien plaos, maar de opkomsten van d' aner plaos die bewaord' hie. Doe aol
Wiecher störf, doe daacht Luut niet aans of 't was veur hum en Elsien, maor dat was
mis. D'r was 'n testament en aal wat Wiecher-oom had, dat had hie
vermaokt aan Wiecher van Haarm, dat doe nog 'n klein kind was. En 't geld aan
Hillechien van Elsien, umdat die naor zien moeder nuemt was. 't Aner jaor kreeg
Hillechien doe dat paartien en zie hebt 't jonkien naor Wiecher-oom nuemt. Luut hef
niet laank meer leeft. Zie hebt doe in 'n paor jaor tieds veer dooden in Luten hoes
had. Och, och, wat was dat 'n een stoere tied. Geld en goed genog, maor wat en
tegenslag.’
Annechien zwijgt en Roelfien kijkt haar aan. Dat heeft haar moeder alles
meegemaakt, ze kan het zich nog even herinneren. Toen was Wiecher zoo vaak in
hun huis. En nu woont Wiecher in hun huis, nu hoort hij er. De oude klok tikt, de
ketel zingt en de koffiepot op het warme kooltje pruttelt. Moeder Annechien is in
gedachten en Roelfien stoort haar niet. Ze wil Wiecher er eens naar vragen.
De mannen elk in een hoek van den haard, de vrouwen voor 't vuur. 't Wordt al
herfstig. De aardappelen zijn meest in huis en Rieks en Wiecher bespreken het al of
niet in huis halen van 't vee. Rieks denkt, dat ze maar niet lang meer uitgaan moeten,
't wordt koud; maar Wiecher meent, dat ze er nog best een tijdje kunnen wezen. Er
is nog mooi gras en daar ze 's avonds op stal komen, is de koude niet zoo erg. Ze
hebben er wel tijd voor om ze te brengen en te halen, zoo druk is het niet meer.
‘Och,’ zegt Rieks, ‘as ij dunkt, dat 't wal kan, dan mag ik 't ok wal liên. IJ zint
degeen die blif, ik moet weg.’
‘O, vaoder, dat mienst toch niet,’ zegt Roelfien verschrikt, ‘scheelt er wat an, dat
dij dunkt, dat 't niet goed is?’
‘Nee, heur, dat niet, maor ik wol maor zekgen, dat Wiecher langer over 't vee mot
gaon, as ik. Ik heb mien beste tied had. Ik pas dommet op je kinner en Wiecher op
de boerderij. Elk hef zien tied. 't Is now
In document
J.H. Bergmans-Beins, Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een vertelling uit het Drentsche boerenleven · dbnl
(pagina 108-111)