‘Kold weertien,’ zegt Jenne, ‘kan de vrouw d'r nog wat tegen met dit weer?’
‘Jaowal, dat giet wal, 'k zin goed gezond.’
‘Da's aners as vleden jaor, doe was ie d'r maor min an toe. Wat heb ie doe ziek
west nao neijaor en wat lang hef dat eduurd.’
‘Wij wilt hopen, dat 't now beter gaon zal, maor niet te veule in de wind,’ zegt
Griet nu.
Fennechien lacht even. ‘Och nee, dat doe ik ok niet en dat hueft ok jao niet.’
‘Nee,’ zegt Jenne, ‘ie hebt jao 'n meid veur 't sturen. Dat had ie al eerder moeten
doen.’
Als Fennechien geen antwoord geeft, zegt ze: ‘Bij Rieksen komt de wiege ok over
de vloere en bij de scheper heb 'k eheurd. Ie hebt hier 'n beste buurte.’
‘Zoo,’ zegt Fennechien, ‘zoo.’ Ze steunt even de hand tegen het oude kabinet waar
ze bij staat; dan keert ze zich om en gaat het mandje, waar ze de nieuwjaarskoeken
in had, op de tafel zetten.
Jenne, die een nieuwsgierige vraag verwachtte, om dan een verhaal van wat ze
weet, op te hangen, is even verbluft. Griet, die het beter begrijpt, krijgt haar bij den
arm en duwt haar de deur uit. Buiten gekomen zegt ze: ‘Wat bin ie en domme, met
oe praoties heb ie nargens gien goed edaon.’
Jenne zegt niets. Haastig trekt ze haar jongste mee om aan de vermaningen van
haar zuster te ontkomen. Ze meende een heel gewichtig nieuws te vertellen en kwam
zoo te pas.
De bende is al een oogenblik weg, als Fennechien nog altijd bij de tafel staat. Ze
ziet strak voor zich uit en pakt zonder er naar te zien, de nieuwjaarskoeken heen en
weer in het mandje. Haar handen beven een beetje en ze steunt tegen de tafel. Als
ze wat
bekomen is, keert ze zich om en gaat op haar stoel zitten. Sedert haar ziekte ligt daar
een kussen op. Het is gemaakt van geruite wollen stof en aan de hoeken zitten kleine
kwastjes. Dat heeft Roelfien gemaakt, toen die haar oppaste.
Het is een overgebleven lap van een jurk van Dina. Al jaren lag die in de kabinetsla
en Roelfien, die hem vond bij het opruimen, maakte er een kussen van. Toen
Fennechien weer opzat, legde Wiecher het op haar stoel. Ze zat er sedert altijd op.
Haar oog viel op het kussen en opeens kwam de herinnering aan drie, die ze liefhad,
sterk boven. Dina die ze zoo vaak in de geruite jurk heeft gezien; Wiecher die het
kussen op haar stoel legde, beiden heeft ze verloren, de een door den dood, de ander
door het leven en Roelfien, die het kussen maakte, moest de oorzaak zijn, dat het
leven Wiecher van haar weg nam. Met een zucht zet ze zich op het kussen. Een
gevoel van moeheid bekruipt haar. Gisteravond had ze stil gehoopt, dat ze Wiecher
zou spreken; dat was niet gebeurd. Den halven nacht lag ze wakker en dacht aan
alles, wat er gebeurd was. Vergeefs trachtte ze iets te bedenken, dat Harm en Wiecher
weer tot elkaar zou brengen. 't Was zoo leeg en verlaten zonder haar kind. Harm zegt
niet veel, hij heeft ook geen rust, al doet hij, alsof hij er niets geen hinder van heeft.
Ze kan zich niet voorstellen, dat het zoo zal blijven, zonder Wiecher. Voorzichtig
heeft ze wel eens een poging gewaagd, maar een star zwijgen van Harm schrikt haar
af. En nu zoo ineens vertelt Jenne haar, dat er een kind wordt verwacht. Een kind
van Wiecher. O, met hoeveel vreugde zou ze het tegemoet zien als alles was, zooals
't behoort. En nu, ze durft er zich bijna niet in te verheugen. Misschien, misschien
zou dit de brug kunnen zijn, waarover Harm en Wiecher vrede sluiten. Als 't eens
een jongen was... en als het eens een Harm mocht zijn. Rieks zal niet op zijn recht
staan, die vindt
het wel goed, dat Wiecher den naam krijgt. Als dat eens gebeurde, dan kan Harm
toch niet van verre blijven! Alles jaagt hem er heen dunkt haar. Onwillekeurig vouwt
ze haar handen en zegt zachtjes: ‘As 't maor 'n jong mag weez'n, en Haarm, dan zal
't wal weer goed wodd'n.’
Als Geertje uit de kamer komt, zit ze nog stil te denken. Het sluiten van de deur
schrikt haar op. Geertje ziet haar aan en vraagt: ‘Hest kopzeert, vrouw? Bist zoo
witachteg. Hest zeker bij Griet en Jenne staon. Ik zal dij 'n kooltien doen.’
‘'t Is kaold,’ zegt Fennechien, ‘'t is mij niet toevallen.’
‘Hier maor gaauw 'n kooltien en dan 'n druppien kovvie. 't Is nog goed waarm.’
Ze doet een kooltje in de stoof en schenkt haar dan een kop koffie in. Fennechien
neemt het aan en drinkt het op.
‘Jao, 'k leuf, dat 't wal goed is, neem ok nog wat.’
Geertje lacht. ‘Dat hueft niet, heur, ik zin niet veur deur west en dan was ik nog
niet kaold.’
‘Nee, jong vrouwlue kunt 't wal harden.’
‘Dat mot ok jao, die moet veur aolden an gaon.’
‘Och jao, dat giet zoo, 't aol giet of en d'r komp nij veur weer. Dat is met alles
geliek.’
't Loopt de heele dag druk. Mooi vriezend weer, schoone wegen, niet al te koud,
alles werkt tot een drukke Nieuwjaarsdag mee. Fennechien heeft geen tijd om na te
denken. Het groote nieuws komt een beetje op den achtergrond.
's Avonds overlegt ze bij zichzelf, dat ze er niet over zal spreken. ‘Jenne is nogal
een nieuwsblad en niet altijd waar. ‘'t Zal van zölf wal reur wodd'n.’
XXIV.
Traag gaat de winter voorbij; vorst en sneeuw, regen en wind wisselen elkaar af. Er
zijn veel zieken.
Den ouden dokter ziet men in alle huizen, bijna overal heeft hij patiënten. Ook in
‘Rieksen hoes’ moet hij zijn. Eerst was het moeder Annechien, die nogal gauw
opknapte. Toen kreeg Roelfien eenige dranken, maar ook zij was met een goede
week weer in de been. Wiecher, die, toen moeder en vrouw niet buiten konden zijn,
gereedelijk allerlei werkjes deed, was de laatste, die door de griep werd aangetast.
Hij wou van geen dokter weten, maar ontkwam er niet aan. Leek het eerst nogal
ernstig, gelukkig nam de ziekte een keer en was hij eerder weer hersteld dan men
dacht.
Het waren zorgvolle dagen voor die hem lief hadden, maar hun moeite werd
In document
J.H. Bergmans-Beins, Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een vertelling uit het Drentsche boerenleven · dbnl
(pagina 129-132)