Na de stemme van Helena. Volgens de Musijcks/Noten op ´t voor-gaende.
!.
KOmt woelende gedacht, met aendacht speenleert Hoe seer de Hoovaerdy een reyne Ziele deert. Gedenckt, o ! ydel Mensch, op u ellendigh leven Hoe kort, en vol verdriet den tijt u wert gegeven.
2.
Ghy schreyd' in u begin, en maeckte u ellend',
3. Ghy waer 't u Ouders sorgh: en nam haer soete rust, U schreyen en ghekrijt wierdt nauwelijcks gesust. Och ! 't een verdriet op 't a'er komt sich dan openbaren, Wanneer dat u vernuft aenwast al met de Jaren,
4.
d' Ellende blijft u by, u snood' verdorven aert Geneyght tot alle quaedt, sich meerder openbaert. Ghy leght dan meerder last u Ouders in haer handen, Om 't sturen uwe Jeucht, en sluyten als in banden.
5.
U onbescheyden lust: Daer door ghy dickwils klaeght En steeds met herten-leet u lieve Ouders plaeght. U onbescheyden hooft staet dickwils in gheen reden, Ghy wert door qua gewoont, en 's Duyvels list bestreden,
6.
Door vuylen lust bekoort, door ydelheyt vermaeckt Die u daer na ontstelt , u Ziele bitter smaeckt. Ghy werdt altijdt geplaeght met ongeruste sinnen, Door dit, of dat geterght, vol quellinghe van binnen,
7.
Al tot u eygen schaed', en deerelijck verdriet: Van sieckte, pijn, en smert kondt ghy u vryen niet. De Doot die dreyght u steeds, seer haestigh toe te komen, Ghy moet voor 't eene quaet of voor het ander schromen:
8.
Met koud' , en hit gequelt, met honger, dorst geplaeght, Een swack, en stinckend' lijf, ghy steedes met u draeght. O ! rechte Wormen aes ! wat mach u doch beweghen ? Dat ghy, o ! aerd', en stof, tot hooghmoed' zijt genegen.
9.
Wel is 't om uwe deucht, of op u goede naem ?
So heeft u deucht geen glans: Och ? wanckel staet u faem. Of schoon ghy zijt gesont, ghy moet door 't lastigh sweten En veel bekommeringh' u broodt met sorge eeten.
10.
Wel moogh'lijck zijt ghy rijck, begaeft met staet en eer, En hebt veel menschen gunst. Die hoogh staet valt licht ne'er. Eylaes ! in korten tijdt, soo moet dit al verdwijnen,
Het hebben u ontstelt, het missen doet u quijnen. 11.
O ! Mensche, kent u selfs: u hooghe moedt verne'ert En luystert na de stem die u, u Heylandt leert:
Wat roept den grooten God ? wat seyt den Heer der Heeren ? Ghy menschen wilt van my Ootmoedigheyt nu leeren.
12.
Och ! prent dit in u hert hoovaerdigh Menschen-kindt, Slaet niet de nutte Leer uw's Heeren in de windt: Godt wilse weder-staen al die Hoovaerdigh leven, Maer een verne'ert gemoedt wil hy ghenade gheven.
13.
Want sijn Genaden-vloedt altijdt na 't lage daelt, Werdt in een ned'righ hert seer vruchtbaerlijck onthaelt. Voelt ghy dien vrucht in u ? wilt u te meer verne'eren Want het is uwe niet, 't komt van den Heer der Heeren. * * *
14.
EY ! toont dan Danckbaerheyt, geloovich met ootmoet, Op dat gheen yd'le Eer by u en werdt gevoedt.
‘Bevindt ghy yets in u als deuchdigh uyt te steecken, ‘En soeckt hier door geen lof, maer siet op u ghebreken,
15.
‘ Die als een stinckend' vuyl voor Godes oogen staen, ‘Wilt die met herten-leedt gestadigh mercken aen. ‘Want so ghy door u deucht wilt soecken menschen eeren, ‘Soo sal terstondt u deucht in ondeucht u verkeeren:
16.
‘ De snoode Hoovaerdy die werdt daer uyt gebroedt, ‘De Sathan loert op u; dus weest wel op u hoed'. Och ! u gebreeckt soo veel: waer sult ghy dit al halen ? Seer groot is uwe schuldt: ghy kondt het niet betalen:
17.
Waer op so draegt ghy moed', beroyde Menschen-kint, Ghy die u selfs vol schuldt, mismaeckt, ellendigh vindt. Laet noyt de Hoovaerdy, het zaedt van veele sonden, Dit Duyvelsche gebroedt, in u hert zyn bevonden.
18.
Bevindt ghy dit in u, en laet ghy 't onghemoeyt U val die is na by: Siet, dat ghy 't haest uytroeyt. Siet snedigh toe, mijn Ziel ! leert uwen vyandt kennen, Dood't hem, eer hy u dood't, en wilt u voort ghewennen
19.
Dat ghy op u gebreck tot u verbet'ringh' siet, En met een Ned'righ hert de Hoovaerdye vliedt. Dus weset altijdt slecht, en kleyn in uwe ooghen, En wilt u even-mensch graegh boven u verhooghen.
• Want een Hoochmoedigh mensch die werdt gehaet van Godt, En is beneffens dien oock meed' der menschen spot.
J. de la Montagne.
d'Ootmoedigheyt is goedt tegen allen; doch beste tegen haer selven. Ick en sien niet
datter in eenige plaets geseyt wort, dat die hem beroemt van sijn goede wercken,
maer wel die sijne sonden belijdt, barmhertigheyt geschieden sal. Den Tollenaer,
maer niet de Phariseus keert wederom gerechtveerdight. God heeft (indien men soo
spreken mach) noyt goedt gevoelen van hem, die een goedt gevoelen van hem selven
ende van sijn doen heeft. Die met de Ootmoedigheyt spotten, sullen haer niet moghen
beklagen soose bespot worden.
Den Godtloosen heeft geen vrede. Esa. 48. 22. Klinck-vers.
OCh ! wat bedroefden tijt, wat siet men al geschiedenVeel jammer, en verdriet, twist, tweedracht, groot ellendt, Hoe is de Mensch dus boos, verdorven en geschent, Dat hy het quaedt na-jaeght, en gaet voor 't goede vlieden ?
Och ! wat baet 's Werelts vreucht, geldt, staet, of blijde tijden, Als 's menschen hert met lust in sonden blijft ghewent ?
Hier door is hy een Slaef, geen vryheyt hy en kent, Hy heeft in slaverny, in 's Vleesch lust sijn verblijden:
Dus krijght hy tot een loon een Beul in sijn gemoedt Die hem gedurigh plaeght, en altijdt vreesen doet Al voor des Heeren straf, die hy niet kan ontkomen,
Hy vreest des Heeren handt: voor Duyvel, Doot, en Hel, Ontrust is sijn gemoedt door innerlijck gequel.
Dit perst sijn banghe Ziel, en 't doet hem stadigh schromen.
Lijck-klacht des Autheurs, Over de doodt sijns Moeders: Salighlijck
in den Heere gherust op den 25. Junij Anno 1636.
Stem: O ! nacht, jeloerse nacht. Ofte van Susanne, Ghy Mannen en
Vrouwen, &c.
1.
TReurt nu mijn Sangs-gedicht die vrolijck plach te queelen, Verstelt u blijden toon; weent bracke tranen uyt,
Eylaes ! de bleke Doot komt nare droefheyt teelen: Uyt innigh herts verdriet uytwendigh suchten spruyt.
2.
Nu wil ick mijn verdriet en herten-leet uyt klaghen, Op dat ick door 't geween ontlasten mach mijn hert,
't Welck ick met groot verdriet heb langh, en bangh ghedraghen, En staegh met sucht op sucht, en tranen is benert.
3.
Mijn Moeder ben ick quijt, Och ! och ! ick moet dit lijden, Die my in liefd' en vreed' heeft langhe by-gewoont. Most ghy, o ! wreede Doot, haer levens draet af snijden, Die met Gods heyl'ge vrees hier cier'lijck was gekroont.
4.
De glans van hare deucht, kond' hier een licht verstrecken, Een spoor voor yeder een, een spiegel voor een Vrouw' Die als een helder licht vertoonde veel haer vlecken: Sy is van ons gheruckt; dus smelt mijn hert van rou.
5.
Ick mis haer deucht, en troost, en stichtelijcke reden, Ick mis haer trouwe sorgh, ick mis haer wijs beleyt;
Ick mis haer sachten aerdt, geneyght tot liefd' en vreden. Och ! och ! dit groot verlies is waerdt te zyn beschreyt.
6.
HOe is mijn hert beklemt, met droefheyt ingenomen ? Eylaes ! ick dwael te verd' van 't Christelijck gedult: Mijn Moeder heeft het eynd' van haer verdriet bekomen, Daer ick in 't Tranen-dal met droefheyt ben vervult,
7.
Droefheyt met vreucht vermengt zijn in mijn herte beyde, Dus stort mijn treurigh hert gemenghde klachten uyt, Sy rust wel inden Heer, maer droevich valt my 't scheyden, Ick weet dit moet van my ten besten zyn geduyt.
8.
Sy heeft haer strijt gestre'en, en het Geloof behouwen, En rust victorieus op 't eynde van den baen:
Sy was (door Gods genaed') vervult met vast betrouwen Om 's levens ware Kroon van Christo te ontfaen.
9.
De Doodt die noemd' ick wreedt (uyt droefheyt) buyten reden, Sy komt als Gods Gesant met troostelijck bescheyt,
En brengh den Heere toe sijn uytverkooren Leden, Die Christus heeft verciert met sijn gerechtigheyt.
10.
Na lijden komt haer vreucht: en na den doot het leven: Troost u hier me'e, mijn Ziel, met uwe Moeders vreucht, Haer lichaem oud' en swack sal heerlijck zijn verheven In 't nieu Jerusalem; al met een nieuwe Jeucht.
* * *