Stemme: Psalm 118. ende 140. Ende van de Thien Gheboden. Oock mede,
Ick arme Schaepjen aen der Heyden. Ofte, Neria schoonste van u geburen.
1. Ick kan, o ! Godt, my niet vernoegen, Ten zy ghy in mijn herte woont, Mijn
Ziele moet ghestadigh wroeghen, Als ghy my niet u gunst betoont. 2. Al had' ick al des Werelts goeden En was verrijckt met Staet en Eer: Dat soud' mijn quellingh' niet verhoeden, Soo ick niet had' u gunst, o ! Heer. 3. Ghy kunt alleen my best vermaecken, Ghy zijt mijn vreucht en saligheyt,
Och ! kond' ick staegh de soetheyt smaecken Van uws Geests tegenwoordigheyt.
4. Treckt nu tot u, Heer, al mijn sinnen, Want ghy alleen mijn Ziel vernoeght, Ick wil altijdt voor 't best beminnen 't Zy, wat het zy, dat ghy toe-voeght. 5. Al wat my lieff'lijck schijnt te wesen En dat u niet is aenghenaem,
Laet my dit me'e van herten vreesen Als voor mijn Ziel heel onbequaem. 6. Al wat ick in verleden tijden Als onbehoor'lijck heb ghedaen, Och ! laet ick dat nu heel vermijden, En volghen steeds uw's Geests vermaen. 7. Och ! laet die altijdt in my woonen, Hy is mijn Heyl, mijn Troost, mijn Vreucht. Wilt in my, Heer, u wercken kroonen, Laet in my schijnen uwe Deucht.
8. Laet ghy my, Heer, genoeghsaem wesen Mijn Schat, mijn Staet, mijn hooghste Eer, Laet my voor Dit of Dat niet vreesen, Als 't ghene dat ghy haet, o ! Heer.
* * *
9. KAn Vriendt, een Vriendt seer wel vermaken ? Zijn Man en Wijf elck-anders vreucht ?
Ghelijck sy zyn: Daer by noch vaken Een lieven Kindt haer me'er verheucht.
10. Schijnt ons het hert van vreucht t'ontspringen Wanneer men met de soete Jeucht,
U vrolijck nieuwe Liedtjens singhen Tot stichtingh', en bequaeme vreucht. 11. Kan yemandt spijs en dranck bereyden Dat die seer soet en lecker smaeckt: Kan men playsieren, rijden weyden ? Daer menigh mensch hem in vermaeckt. 12. Wat mach ick dit of meer verhalen ? Och ! al dien soetheyt heeft sijn gal, Maer dat van u, o ! Godt, komt dalen, Dat gaet noch verre boven al.
13. Kan al 't voornoemde ons vermaecken, Dat maer u slechte schepsels zijn:
Hoe soet ! hoe soet ! moet ghy dan smaecken, Soetheyts Fonteyn, mijn Medicijn.
14. U Vreuchden-Oly gaet ghy gieten, Die 's Werelts-vreucht te boven gaet, Die hier u Schaer alleen ghenieten, Selfs die hier zyn in slechten staet.
15. Het geen dat ghy my hebt gheschoncken Smaeckt my, o ! Heer, soo over-soet,
Cant. 5. 1.Och ! och ! het maeckt my dickmael droncken, Dat ick van vreucht op-springhen moet.
16. Mijn Ziele vlieght dan heel na boven, En dringht vast alle Wolcken door, Sy gaet mijn Heer, mijn Godt, dan loven: Die biedt haer dan sijn gunstigh oor.
17. Och ! mocht sy daer dan eeuwigh blijven Die soo met vreuchde is vervult,
Maer, och ! 't gaet Godt noch niet believen.
Mijn waerde Ziel, ey ! neemt ghedult. 18. Ghy moet hier noch een weynigh woonen In dit bedroefde Tranen-dal:
Na uwen strijdt sal Godt u kroonen Met al sijn dier-gekocht ghetal.
Amen.
Lof-sangh voor M. J. Over sijn Intreed' in de Christelijcke Gemeente.
Stemme: Psalm 140. Ofte, Van de Thien Gheboden. Ende, Neria schoonste
van u geburen; Volgens de Musijcks-Noten hier voor.
1. MEt grooten vreucht wil ick nu singhen, En prijsen u, mijn Godt en Heer:
Vermidts ick voel veranderinghen, Een nieuwe lust al tot u Leer. 2. Ick heb ghevoelt u Vaders slaghen Van uwen handt, tot mijnder baet: Dit was, o ! Godt, u wel-behaghen, Hier door te toonen u genaedt.
3. De vloeck des Wets, de straf der sonden, Beswaerde eerst mijn droef ghemoedt: Doch ick heb nu we'er troost ghevonden Door u verdienst, en dierbaer bloedt.
4. Maeckt vruchtbaer, Heer, mijn kleyn geloove Sterckt my in allen tegen-spoedt,
Op dat den Sathan niet beroove De ware Rust van mijn ghemoedt.
5. Vernieuwt, o ! God, mijn oude sinnen, Sterckt my, u nieu-herbooren Kindt, Ick voel nu nieuwe vreucht van binnen, Een teecken dat ghy my bemint. 6. Mijn droeven Ziel is nu ghenesen, Door u verdienst met u ver-eent, Vermidts ick, Heer, voortaen sal wesen Een ware Lidt van u Gemeent'.
7. Sterckt nu, o ! Godt, u Spruytjen teder, Nu eerst gheplant in Syons Hof,
Op dat gheen vorst, noch stuer onweder, Verbolghen stroopt mijn bloeysel of. 8. Op dat ick, Heer, mach eeuwigh blijven U waerden Knecht, en Ghy, mijn Heer, Wilt door u Geest my vorder stijven, En stercken door u reyne Leer. 9. Nu sal ick aen u Tafel treden, Als uwen Vriendt en Dis-genoodt, Die voor my Sondaer hebt gheleden. Tot troost bedencken uwen Doodt.
Phil. 1. 6.10. 't Geen dat ghy in my hebt begonnen, Och ! zeghent dat nu meer, en meer,
Ghy hebt my door u doodt ghewonnen. Lof ! lof ! zy u, mijn Godt, mijn Heer.