‘Blijf je hier vannacht, Alf?’ vraagt Georgine die in den spiegel mijn oogenlijn
volgt.
Weer Alf. Waarom is ze zoo vrindelijk?
‘Dat weet ik nog niet.’
‘Toe nou.’
‘'k Zal is zien.’
‘Wat zit je snor miserabel. Geef de vaseline is an, Lisy.... Zit nou effen stil.... Zoo
met punten.... Ziet-ie 'r zoò niet duizendmaal beter uit?’
Ik kijk naast Lisy in den spiegel, wrijf 't goed weg met m'n zakdoek.
'k Zie 'r uit als 'n kelner!’
‘Laat nou zitten!’
‘Voor geen geld,’ lach ik.
‘Narigheid!’
‘Maak u dàt voor mijn eens vast, àlsjeblief.’
‘k probeer 't openingetje van 't gouden slot te vinden.
‘Nicht so kriebelen ien mijn nek.’
‘Vraag 't hem dan ook niet,’ zegt Georgine bits.
‘Maag iek iem nicht vragen um’....
‘Nee. Da's niet noodig. Ik hou niet van die kùnsten!’
‘Was künste? Bist ja rein verrückt!’
‘Jij zal zoo verrückt zijn! An vrinden van mij heb jij niks te vragen. Ik vraag an
jouw vrinden ook niks.’
‘Ja! Du bist anständig! Hahaha!’
‘Daar kan jij 'n puntje an zuigen.’
‘Du bist ja frech! Zal iek mal vertellen’....
‘Vertel wat je wil! Jij heb hèm niet te vragen je ketting vast te maken. Dat doet
de eene vriendin níet met de ander.’
‘Hast Du nicht mit dem kleinen Offizier intrigirt? Du! Du! Jij heb mijn nieks te
leeren!’
‘Ik wil niet dat je d'r helpt, Alf!’
‘Ik blijf 'r liever buiten, Georgine,’ zeg ik glimlachend-verlegen.
‘Der Herr is viel zu anständig für dich!’
‘Maken jullie nou geen ruzie om een kleinigheid.’
‘Ik maak kein roezie.’
‘Lisie! Lisie! Kom vooruit nou! 't Doek is al neer! Vooruit! Vooruit!’
‘Ja, iek kom! Iek kom!’
‘Vooruit dan!’ -, schreeuwt Piet achter de deur.
‘Ja, iek kom!’
‘Zoo'n échte moffin’, zegt Georgine: Zoo'n typische moffin. Héje nou niet gemerkt
dat ze je in wou palmen met d'r hoerenstreken.... ‘Maak dat voor mijn eens vast
asjeblief’.... met zoo'n zoeten pruimenmond!.... Ze zijn allemaal valsch moffinnen....
Je kent ze geen van allen vertrouwen.... Je mot voor d'r oppassen, hoor. Ze heeft
laatst in 'n hotel zes zilveren lepeltjes gemoerd. En die kerel van d'r bedriegt ze met
open oogen.... Groot gelijk dat-ie 'r slaat.... Zoo'n loeder!’
....‘Waarom maak je je nou zoo kwaad?’
‘Nou ja! Ik kan die kunsten niet zien.... ‘Maak u dat voor mijn eens vast
alsjeblief’.... ‘alsjeblief’... ‘En dan zoo tegen je lachen in de spiegel met d'r valsche
tanden!.... Hoe von je dat 'k voordroeg?’
....‘Je belletje zit los’....
....‘Niet erg bizonder, he? As d'r iemand van me kennissen in de zaal is, voel ik
me altijd gegeneerd.... Weet je wat 'k dacht, toen 'k je niet meer in de zaal zag, zeg?’
‘Nou?’
‘Dat je tòch naar 'n bloemenwinkel was gegaan.... Hè-k goed gerajen?’
‘Néé. - Wat ben je wanhopig-kinderachtig, Georgine.’
‘'t Is om duvels te worden met jou, zoo'n hárde kop as je heb!’
‘Dank je.’
‘Waar ga je terwijl ik zing.’
‘Dat weet ik nog niet.’
‘Ga maar zoolang bij Piet in de kleekamer. Boven is toch geen plaats.’
‘O. Da's zeker om me weg te hebben?’
‘Geef me handschoenen is an.’
Twee deuren verder kleedde Piet.
‘Kom binnen, kom binnen!’
't Was er vol. Piet zat te zes-en-zestigen met drie artisten. Nog een paar keken toe.
In de haast werd er voorgesteld.... Herr die.... Mister die.... - ‘Vijf en twintig gulden
kiet of dubbel!’ - Dat gaf 'n groote stilte. Zachjes deunde de muziek, bromde 't applaus
uit de zaal. Bijna in volkomen stilte ritsden de kaarten op de tafel - ‘....En veertig!’
zei Piet, die met groote oogen, anders heel rustig, speelde. - ‘Jij b-b-b-boft,’ stotterde
de kleinste. -‘O, hij stottert alweer!’ - ‘Hahaha!’ - Allemaal lachten ze. Waarom
begreep ik niet. Met zenuwachtige haast schudde de kleine de vette kaarten. ‘Wa's
troef?’ - ‘Klaveren’- ‘Wel godverdomme!
Nou trommelt-ie alwéer!’ - ‘Troef aas!’.... - Weer die zonderlinge stilte met 't gerits
van de kaarten, 't zwakjes aanwrijven der muziek. Piet zat onbeweeglijk. Z'n oogen
die tweemaal zoo groot leken, waren in staag geflikker van de eene kaart naar de
andre. De athleet naast 'm keek met pijnlijke wegkrimping der oogen - 'n klein eindje
sigaret smeulde tusschen zijn dikke lippen. De Engelsche muzikale clown rookte z'n
meerschuimen pijp, spuwde op den grond, smeet kaarten bij met driftige rukjes. De
kleine, zenuwachtig, rood, was telkens in bevende afwachting van de kaarten. - ‘En
twintig!’ ‘Knave of clubs!’ ‘Hé je 'n geen ruiten?’ ‘No.... Ace of hearts!’
-‘Godverdomme.... Wat 'n tegentippel! - ‘Nom de Dieu.... Quelle chance!’ - ‘Il gagne
toujours avec son air de petit Jésus!’ - ‘En harten heer! En harten vrouw!’ - ‘Be quick!
Be quick!’ - ‘.... K.... k.... k.... k.... an mij niet v.... v.... v.... v.... verdomme’.... - ‘Kijk
is hoe ver Lisy staat, Willem?’ - ‘Wa's troef?’ - ‘Ten of diamonds! How do you say
that in Dutch?’.... ‘Nou niet lùllen! Kom uit!’ - De kaarten schuren, klitten op elkaar.
De muziek zoemt, soms met heel ver gestommel. De athleet hoest met 't endje sigaret
in den mond. De asch tippelt op z'n nieuwe das met de nieuwe doekspeld. De eerste
slagen gaan in stilte. Klets, 'n kaart op tafel. Klets, 'n ander 'r bovenop. Tegen 't eind,
als ze 't spel zoowat overzien, worden ze luidruchtig, komt er woede over de gezichten.
Piet's oogen schitteren, de athleet zit rechtop, de clown buigt zich voorover, de kleíne
wrijft de vuile vingers over z'n kaarten.- ‘Queen of diamonds!’ - ‘Daar heb ik 'n heer
voor!’ ‘Nou niet zoolang ouwehoeren! Smijt bij! Lisy mot haast klaar zijn!’
-‘Allez! Allez!’ - ‘Merde!’ -‘You are a clever fellow!.... Knave of spades!.... Come
on!’ -‘Schoppen boer.’ - ‘Ruiten negen.... Daar gaan jullie.... Troef!.... Hèhèhè!....
Dat smoel van die Hein is goud waard! Hèhèhé!’ - ... ‘V.... v.... v.... v... errèk jij!
Dat k.... k.... k.... k.... ost me 'n maand gage!’ - ‘Uitscheijen?’ - ‘Nou geen zes en
zestig meer.... Dat duurt zoo verdomd lang!.... Hebben jullie lust in 'n bankie?’ -‘Doe
je mee zeg?’ - ‘Non merci. J'ai pas d'galette! - ‘Ja-wel. Dat kenne we! Pot jij maar!’
- Ze beginnen te banken. Piet heeft net op 'n kaart gezet, als-ie gewaarschuwd wordt.
- ‘Piet! Pie-iet!’ - ‘Is die lamstraal al klaar?’ - ‘Vooruit, vooruit!’ -‘Eerst afbanken!’
- ‘Nee. Leg niet te donderjagen! Zit me pruik goed?.... Gaan jullie mee?.... Neem jij
mijn kaarten Willem.... 'k Zal je wel wijzen!’....
Ik loop verwonderd mee. Da's zelfs voor mij wat nieuws. Op 't trapje komen we
Lisy tegen. Piet voelt haar in 't voorbijgaan tusschen de zweetende tricotbeenen.
-‘Poote thuis.... du Schwein!’
‘Klaar? Hàlen!’
Als-ie opkomt in z'n geruiten broek, z'n nauw vestje, heeft z'n glad gezicht al
applaus. Aan de overzij staat Georgine tusschen de coulissen. Piet begint z'n
voordracht. Je ziet niks van 'm zoo lang ie op den voorgrond blijft. Je begrijpt niet
waarom ze om
'm lachen. Telkens scharrelt hij naar den achtergrond, trekt malle gezichten boven
z'n nauw vestje, steekt 'n paar vingers op naar den kant der artisten die beweeglijk
samenhokken. Op een kist liggen de kaarten, met guldens en rijksdaalders in vier
hoopjes. De athleet houdt ‘de bank.’ Willem speelt voor Piet, koopt een kaart voor
zooveel guldens als Piet vingers opsteekt. In den gelen schijn van het voetlicht zingt
hij. Z'n ‘voordracht’ is droog, handelt komiek-beschrijvend over ‘tevredenheid’....
‘Er is óóóóvervloed van schulden, Nou voor de ouwe dag gespaard....
Niks is van 'm te zien. Op den voorgrond staat hij met de handen in de zakken van
z'n geruite pantalon. Het publiek lacht. Aan een van de leege zakken draait-ie 'n punt.
De kemiekert!
‘Want 'n echte Nederlandsche gulden. Is veertig cent een gulden waard.... En koopt men soma een vaatje boter, Krijg je er een toe de helft gróóóóter, Naar recht en niet uit vet bereid. Dus slik het maar in tevréééédenheid.’
Den laatsten regel biseert-ie, dribbelt altijd komiek met 'n langzamen draai over 't
In document
Herman Heijermans, Kamertjeszonde · dbnl
(pagina 77-80)