in de weldadige narust van genoten gemeenschap, als het lichaam zich krachtig,
verjongd gevoelt en het hoofd 't leven frisch-weelderig aanziet. Er was lampeschemer
in de kamer. Ik had haar vroeger wel meer willen vragen van het verleden: ze had
het ontweken. Dien avond kwamen de dingen vanzelf.
We hadden geruzied over malligheden. Ik wilde het goedmaken. Zij bleef koppen.
Maar zachtjes gingen mijn armen om haar heen, zoende 'k haar op het oor, wat ze
niet hebben kon, wat haar dee gillen zoo wéé als ze 't vond.
‘Judas! Met je gezoen op me oor. Hè, 't klinkt me nog door me hersens!.... Nee
toe, Alf doe 't niet meer.’
‘Zul je dan zoet zijn, Mol.... anders begin 'k te bijten!’ Mol was haar bijnaam
geworden.
‘Wat ben-jij lastig in bed. Zoo'n lastige....’ In eens hield ze op.
‘Ga maar door.’
‘Wat door?’
‘Wat je verder wou zeggen.’
‘Verder zegge - 'k wou niks verder zegge.’
‘Je wou wèl verder zeggen.’
‘Op me woord niet.’
‘Wou jij niet zeggen: Zoo'n lastige hé'k nog nooit ontmoet? - in bed,’ dacht ik er
bij.
‘Hé, wat vies.’
‘Hoe - vies?’
‘Om zóó iets te zegge. Over die dinge moest je niet spreke, als je 'n beetje kies
was.’
‘Nee.’
‘Draai je je om, ja of nee?’
‘Nee.’
‘Denk je da'k je warme billen voor pleizier in me schoot heb? Draai je je om, of
'k knijp!’
‘Nee!.... Hé, wat ben je geméén!.... Wat ben jij ruw met 'n vrouw!.... Me armen
zitten vol blauwe vlekken.... Netjes voor de artieste als 'k gedekolleteerd ben!’
‘Reden om je in je billen te blijven knijpen!’
‘Nou, is 't gedáán! Wat ben jij 'n sar.... Wil ik jou is knijpe, als je 't zoo prettig
vin?’
‘Hier is me arm. Knijp maar raak.’
In me opgezette biceps probeerde ze te knijpen. 't Ging niet.
‘Hé, wat is dat eng-hard. Wacht, voel je niks?’
‘Nou, maak ik zoo'n spektakel?’
‘Doet je dat heusch geen pijn?’
‘Nee.’
't Doet wèl pijn. Terwijl we verder praten gloeien de scherpe nagels in de huid,
alsof 'n heete naald me gebrand heeft - en àl pratend is er 'n chagrineerende
onderstrooming in m'n gedachten, dat ze niet zoo vinnig zou dóorgeknepen hebben,
zoo indrukkend de nagels, als ze van me hield. En zoolang de natinteling duurt is er
'n gemelijkheid in me, ben 'k stiller, soes 'k tùsschen de woorden door over de
waarheid dat een man staat tot een vrouw als een manneknijp tot een vrouweknijp.
Maar met 't gloeien verdwijnt geïrriteerdheid, denk ik me in - in bed zaag je
wonderlijk-helder over de kleinste dingen - in haar nijdigheidsgevoel over de twee
knepen in de bil en word weer opgewekt. Zoo doet 'n wijsgeer.
‘Wat hè-jij 'n boeken! Kolossaal. He je die àllemaal gelezen?.... Nee wel? Dat lees
je in geen eeuw uit.... Strakkies mot je 'n èrg gemeen, 'n erreg gemeen uitzoeke voor
me.’
‘D'r is niet één gemeen bij.... Die 'k had, heb 'k allemaal an Kokernoot verpatst,
als 'k geld noodig had.’
‘Nou 'r zal 'r wel één gemeen - érreg piekant bij zijn. Niet?’
‘Nee.’
‘Dat zeg je maar om ze mij niet te late leze! 'k Kan je d'r zóo een uitpikke, da'k
zag staan.’
‘Dan ben jij 'n knáppe Mol.’
‘Zoo, dat zulle we zien.’
Ze springt 't bed uit, neemt van de derde plank 'n wit-zwart boek.
‘En dàt dan?’
‘Breng 't maar mee.’
Ze kruipt weer in bed met.... Johannes Viator.
‘Nou?’
‘Wat lach je nou! Wat is 'r nou te lachen!.... Laat mij 't maar leze....’
‘Goed lees jij 't maar.’
‘Johannes Viator.... Het Boek van de Liefde.... Zeker erregvuil, niet?’
‘Hàhaha! Hahaha!’
‘Jij kan zoo beleedigend lachen!’
‘Lieve snoet - ik lach om je moppigheid - 'k geef je m'n woord da'k geen één vuil
boek heb, geen enkele roman en’ - hier scherpt m'n tong tot 'n nijdigheidje - ‘je hoef
me ook nooit om zoo'n boek te vragen, 'k Heb 'n schrikkelijke puist an gemeene
lektuur.’
‘Ik niet. Als kind von 'k 't al heerlijk. Hoe piekanter, hoe echter. Hè-je van Paul
de Koek gelezen Laura of 't ophaalgordijntje? Nee? Of Gustaaf de losbol? 'k Herinner
me nog zóo die scène as-die ònder 't bed van jonggetrouwde menschen ligt en 't bed
hoort krake’....
‘Ja - je heb 't me al eens verteld - weet je niet meer: die avond toen we naar Apollo
gingen, dat je dol ben op zulke vuiligheid. Als 'k ooit zoo'n boek in je handen zie,
verscheur 'k 't.’
‘Dat zal je wel late.’
‘Nee dat zal 'k niet. Ik wil 't niet.’
‘Nou je wilt niet! Jij wilt niet. 'k Heb toch ook 'n wil. Mag 'k niet leze wat 'k wil?’
‘Nee. Ik zal wel voor je uitkiezen’....
‘Onzin, 'k Ben geen meissie van veertien jaar.’
‘Hou je nou op of niet! Ik zeg je da'k elk vies boek da'k bij je vin verscheur.’
‘Welzeker! En me gulden statiegeld van de leesbibliotheek?’
‘Dat kan me niet schelen.’
‘Dat kan jou niet schelen? Je mot nou niet zoo'n toon anslaan. Dat kan jou niet
schelen! Wat-n-onzin! Da's kinderpraat.’
‘Nou-én je doet 't niet meer!’
‘Wat vlieg je toch op! 'k Schrik 'r van, zoo hard als je schreeuwt. Jij bent net zoo
opvliegend als....
‘Als wie?’
‘Als niemand’....
Stil liggen we naast elkander met Johannes Viator boven op de deken. Dat ze zoo
verduiveld koppig is - dat ze alles beter wil weten - wat is dat hatelijk van d'r - en
stom van d'r - en wat beroerd om over zoo'n misselijk onderwerp ruzie te krijgen.
Warm, donzig-warm drukt haar dij tegen mijn been, gladde vleesch tegen gladde
vleesch met haartjes zacht-warm er tusschen. - Je ben net zoo opvliegend - als wie?
- als wie? - als wie: heeft die wie ook zoo gelegen met z'n been langs 't glad-warme
vleesch in de stilte na 'n ruzie - als wie? - als niemand. - Dat liegt ze. - Als d'r vader?
Als d'r broer? - Nee, dan zou ze 't wel zeggen. - Als d'r man? Hé jassus hoe
misselijk, om van te kotsen, om an je man te denken. Nee niet an d'r man, Wie dan?
-Wie dan? - Wat 'n koppig schepsel. - Nou is kijken wie 't eerst z'n mond open doet.
- Effen anwrijven met je been. - Wat is ze toch vet. - Nou wegtrekken je been. - Ze
verdomt 't. Nog is andouwen. Nou trekt ze d'r dij weg. Hé, wat haatdragend,
-nog is andouwen, - effen d'r kriewelen, onder d'r voet....
‘Nou! Begin je weer, sar!’
‘Kom laten w'elkaar maar weer afzoenen.’
‘Nee.’
‘Toe, nou, Mol’ - en de lippen plakken op elkaar, met 'n zacht gestoot van adems,
met 'n licht gekietel van pluimhaar over m'n voorhoofd.
‘Als wie ben ik zoo opvliegend?’ zeg 'k dan, hou haar vast in m'n armen.
‘Als niemand.’
‘Jok nou niet.’
‘Ik jok niet.’
‘Denk je nog wel eens an andere mannen’....
‘Zeg. ben je’....
‘.... Nou ja.... We leven al veertien dagen als man en vrouw.... waarom zou je me
niet àlles zeggen?’
‘Watte?’
‘Van vroeger.’
‘Dat wéét je’....
‘Nee, dat weet ik niet.’
‘Van me man hé'k je verteld’....
‘Jawel.’
‘Wat wi-je dan nog van me.’
‘Niks.’
‘Geloof je da'k’....
‘Ik geloof niks. Ik vráág’....
‘Wat kan 't jou schele’....
‘Van me vróúw wil 'k alles weten.’
‘Van je vrouw? Hou me maar voor de gek. Ik voel wel da'k hier leg als.... als 'n
hoer’....
‘Georgine!’
‘Denk je da'k 't niet méér voel dan 'k 't zegge kan, wàt 'k ben, nou 'k hier màg zijn
om 'n caprice bij 'n vrijgezel’....
‘Wil je je mond houen!’
‘Denk je dat 't niet schrikkelijk voor me is.... als 'k er over nadenk.... da'k 'n gevallen
vrouw ben.... 'n gewone hóér!.... Gotogot.... Wat is dat geméen van je!’
Haar heete tranen glijden met stootende glijdlnkjes over de haren van mijn borst:
In document
Herman Heijermans, Kamertjeszonde · dbnl
(pagina 141-145)