m'n jas uit, zit even op 't bed te soezen. Een voor een schop 'k de laarzen uit, kijk
naar de scheefgeloopen hakken, doe de deur open, zet de laarzen op de mat, luister.
Geen geluid. Op m'n kousen loop ik schuw de gang in, voorbij de schoenen en laarzen
van élke deur, blijf schokkend van angst staan, omdat de portier beneden wat scharrelt,
sluip verder, zachies, zachies, als 'n dief, gluur om den hoek.... nommer een en
dertig.... met twee manslaarzen.... nommer drie en dertig.... met twee bottines.... Geen
geluid. Niks. Huiverend met een zenuwachtig klappen der tanden, loop ik terug, m'n
kamer in. De deur op slot. Tik-tik. Uitkleejen. In 't kouwe, kille bed kruipen. De
kaars uit.... En voor 't eerst sinds héél langen tijd, begin ik te huilen, te snikken, voel
met dierlijk pleizier de brandende tranen langs mijn neus glijden, pers mijn hoofd in
de kille lakens.
IX. Scheveningen en nog wat.
Voor mijn doen vroeg - half tien - sta ik op, gekookt, koortsig. 'k Zie bleek, heb
blauwe kringen onder de oogen. Vlug ontbijten en naar Amsterdam terug, naar
Scherp. In de ontbijtzaal is gelukkig niemand. De krant lezen en wèg, wèg zonder
haar goeiendag te zeggen. Ik wacht op de thee. Niks geen nieuws in de krant. Wat
paskwillige boekbeoordeelingen, wat....
‘Goeien morgen.’
‘Goeien morgen.’
‘Goed geslapen?’
‘Best.’
Ik lees. Zij neemt een krant op. We kunnen elkander niet zien. Hoe háát ik haar
nu. Wat gaat er een gevoel van vijandschap van mij naar haar, van haar naar mij.
‘Staat 'r wat in jóúw krant?’
‘Nee.’
‘Heb j' al ontbeten?’
‘Nee.’
‘Owo! Owo! Wat he'k nog 'n slaap!’
't Zonlicht streept over m'n servet, over m'n bord. Ik tracht de boekbeoordeeling
te lezen, heb moeite de wijze phrases te begrijpen. Maar dan is de thee er, leg ik de
krant neer, begin te ontbijten.
‘Je mag je wel laten scheren.’
‘Strakkies.’
‘Wat hè-je 'n baard!’
‘Vin je?’
‘Hè-j'm al is laten staan?’
‘Nee. Hij 's rood.’
‘Je mag je snor ook wel is laten bijknippen.’
‘Is Piet al op?’
‘Die's al weg.’
‘Nou al?’
‘Voor de bagage. Lisy is met 'm mee.’
‘Kommen ze nog hier terug?’
‘Nee. Ze gaan n trein vroeger.’
‘Hoe laat ga jij?’
‘Hallef ellef, zoowat.’
Naast m'n bord lees 'k in de krant. Zij snuffelt in 't Nieuws. Wat zijn we vreemd,
nou we pas uit 't bed komen, vréémd in de frischte van morgen.
‘Thee of koffie, juffrouw?’
‘Geef maar koffie.’
Stilte.
‘Wil je de boter is angeven?’
‘Asjeblief.’
‘Koud hè?’
‘'t Gaat nog al.’
‘'k Heb kouwe voeten. Trekt die deur zoo?’
‘Nee. Da's meer 's morgens.’
‘Zou je je krant niet laten?’
‘Met plezier.’
‘Scheelt 'r wat an?’
‘Nee. Niks’
‘Zet dan 'n ander gezicht, kreng.’
‘Ik ben gewoon.’
‘Wat ben jij toch 'n ràre, Alf.’
Ja dat vin ik nou ook wel, nou zij 't zoo zegt. Zaten we van nacht niet gezellig?
Hebben we kwèstie gehad? Hoe kóm ik an zoo'n komiek humeur. Zes en dertig buien
in 't uur. Zij blijft zichzelf precies gelijk. Wat wil ik dan toch? Waarom zanik ik zoo,
altijd met melankolieke buien en zwaar-op-de-hande redeneeringen? Kijk de zon is
schijnen op je bord. Mot je je jeugd laten voorbijgaan? Ben je 'n ouwe kerel of 'n
jonge man? Het leven! Allo, het léven! Hét aanpakken met onbezorgdheid, niet
prakizeeren niet tobben. Het léven! De zon bij je ontbijt! Zing dan ook is uitgelaten.
Draaf en hol en stoei dat 'r kleur komt op je gezicht, dat de kringen van vermoeienis
en nadenken onder je oogen weglachen! Ligt thuis niet het werk, dat veerkracht
noodig heeft? Het leven! Pàk 't dan an, dol er mee, neem 't in je armen, wees
krankzinnig, trap in de riolen, verknuffel je in de zon, duikel in 't gras, hap lucht,
làch, schater om de dingen. Wat kan je gebeuren? Niks. Moet je dan zot zitten
versuffen? Lách, làch er om! De zon smelt de boter op je broodje. Haha! Het léven!
Je jeugd! Je kostlijke jeugd!
Het is vreemd, onzinnig, maar 't is zoo. Dat ‘wat ben jij toch 'n ràre Alf Alf
-Alf’ -, losjesweg door haar gezegd én de zonnelichtheid op m'n bord, jagen 'n
tintelenden lust om te leven van mijn hart naar mijn hoofd, bonzen in ééns 'n
jeugdige lichtheid op, alsof iets vroolijks gebeurd is. Ik herhaal 'n paar maal.... ràre....
ráre.... hap in 't broodje, zet 't in de gulle, lichtende witheid van 't bord, ben blij om
m'n blijdschap, zenuwachtig-blij dat 't brood me niet smaakt, de thee bitter gelijkt.
-Wat ben jij toch 'n ràre, 'n ràre, 'n ráre - Alf. Alf. Alf. Welk een luchtigheid, welk
een ópluchting, welk 'n wegglijden van 't drukkend gevoel in m'n hoofd. Ik weet niet
dadelijk wat te zeggen. Maar dan vraag ik haar - nee geen sekonde vroeger had ik
er aan gedàcht:
‘Willen we is gaan toeren naar Scheveningen in 'n open bakkie?’
‘Zou 't niet te koud zijn?’
‘Wel nee. Wèlnee.’
‘Hoe laat wou je dan naar huis?’
‘Dat zullen we wel zien.’
‘Laat je dan eerst scheren.’
Een half uur later nemen we op 't Buitenhof een open rijtuig. We maken een omweg
door de boschjes, praten. Da's 't eerste bétere gesprek, 't éérste rùstige, buiten
tabakswalm, buiten drankopwekking. Soms wapperen de blaren tegen de kap van 't
rijtuig, zitten we midden in 't groen, in goudgroen, in zeegroen, in fluweelen bundels
van groen en wéer fel groen en soepel groen. Zij praat, babbelt, lacht, is bij buien
kinderlijk-natuurlijk, heeft dan niets van de drukke, komediespelende, valsch-doende
chanteuse.
‘Mooi-hè’ - zegt ze. 't Paard klotst, de blaren wrijven mijne hand langs. De bovenste
boomtoppen wiegelen in den wind, de wielen knoersen over de kiezels.
‘Hè - wat is dat mooi. Wor je 'r ook stil onder?’
‘Strakjes zie je de zee. Da's véel mooier.’
‘Daar zijn zooveel menschen. Ik hou niet van 't strand.’
‘Ik ook niet.’
Zoetelijk-heerlijk is de geur van het groen, de wierook van sparre- en eikeloof.
Het wasemt over het land in eene dronkene vreugde, louter verrukking.
‘Zit je zoo goed? Wil je me jas achter je rug?’
‘Nee. Ik zit héérlijk. Nog nooit heb ik zoo heerlijk gerejen.’
‘Als je nou denkt an gister, an.... 't Ca.... si.... no.’
‘Verstoor 't niet. Toe wees nou stil.’
.... ‘An je succès....’
.... ‘Toe nou!.... Toe nou.... Denk je dan da'k niks vóel.’
‘Begrijp je waarom ìk het Tooneel haat én jouw café-chantant én den heelen
stinkenden rommel?.... Ruik je 't groen? Wat 'n geluk, hé, om 't zoo op te snuiven....
Da's heerlijk, hè?.... Wat je dat krachtig maakt.... Wat j'r gelukkig onder wordt!....
Ik heb 't óók zoo weinig.... zoo weinig.... Ruik je?.... Hè!’
‘Wat 'n jammer dat me Kaatje niet bij me is.’
‘Ja da's jammer. Lijkt ze op je?’
‘Nou heb ik nog je das vergeten.’
‘Da's niks. We zullen elkander nog lang genoeg zien, niet?’
In document
Herman Heijermans, Kamertjeszonde · dbnl
(pagina 87-91)