Rennen in Rwanda als kick voor westers geloof
Meestal erger ik me aan ingezonden brieven in het ND waarin mensen zich ergeren aan positief christelijke activiteiten. En dat heeft me enige dagen doen twijfelen of ik wel in de pen moest klimmen. Ga ik mensen – die de beste bedoelingen hebben – niet onnodig schofferen of op de tenen staan? Moet ik niet tot 10 tellen?
Afgelopen zaterdag stond er in deze krant dat een groep van 32 mannen, als initiatief van de 4e Musketier en Compassion, een marathon in Rwanda gaat lopen. De doelen zijn (in het kort): sponsoring van 3 ton, onder de indruk raken van de situatie in Rwanda, leren over vergeving en verzoening.
Toen ik het las heb ik geprobeerd me een beeld te vormen van deze actie. Door de straten van Kigali lopen 32 weldoorvoede mannen op goedverende schoenen van een kleine 200 euro, in korte broek, met een nummer op de rug, zichzelf af te matten. Ze lopen met een vaartje van 10 tot 15 kilometer over wegen waarover een aantal jaren ervoor ook mensen op blote voeten renden... voor hun leven.
verdriet
Ik kan er niets aan doen, maar zoiets maakt me kwaad en doet me werkelijk verdriet. Ook nadat ik tot tien had geteld. Natuurlijk is het goed als mensen zich bekommeren om andere mensen. Sterker nog: onze Heiland stelt het zelfs gelijk aan het liefhebben van God. En natuurlijk is het goed als dat wat verder gaat dan ook je naaste in je straat of in je kerk, of in je stad, of in je land. Natuurlijk. En natuurlijk is het goed om te leren over vergeving en verzoening. Dat allemaal, en nog wel veel meer.
straatarm
Maar wat leert de Bijbel nu eigenlijk? Zou Jezus deze reis ooit georganiseerd hebben? Zou Hij ooit meegedaan hebben? Ik denk het niet. Maar dat weet je toch niet? Je weet toch niet of Hij op Nikes in een straatarm land een marathon zou gaan lopen? Hoe kan ik dat dan zo stellen? Omdat ik een paar dingen echt heel zeker weet: Jezus roept op tot soberheid. Ook zijn eerste volgelingen doen dat: je moet tevreden zijn met wat je hebt, als je voedsel en kleding hebt, is dat genoeg. Jezus stuurt je naar je ‘binnenkamer’. Hij is wars van uiterlijk (geloofs)vertoon.
Je kunt deze rij moeiteloos uitbreiden. Allemaal uitspraken die te maken hebben met het in praktijk brengen van je geloof in je alledaagse wereld. En dan lees ik in de krant over een project met goede intenties en toch draait mijn maag zich om.
decadent
Waarom? Omdat het decadent is. Decadent westers geloof. Ik heb lang getwijfeld of ik deze woorden zou gebruiken, omdat ze zo hard zijn, beschuldigend ook. Maar toch. Ik denk dat het goed is om ze te gebruiken, omdat er mijns inziens nogal wat misgaat.
De decadentie zit hem in het feit dat het leed dat ooit geleden is in Rwanda nu moet dienen om een geloofskick te bereiken. Blijkbaar kunnen westerlingen thuis niet meer iets leren over vergeving en verzoening. En daar zitten wat mij betreft twee behoorlijke misvattingen. Allereerst de geloofskick. Het streven naar het beleven van je geloof, zoals dat wordt voorgedaan en uitgedragen door de 4e Musketier, verbaast me al enige tijd. Mannen moeten iets groots presteren en ze moeten helemaal afgemat raken, zodat ze daarna hun leven aan Jezus kunnen geven, of zodat ze iets mogen ervaren van Gods liefde.
stilte
Maar… waarom is dit nodig? Is dit echt zo ongevaarlijk als het lijkt? Ik zal de laatste zijn om te
ontkennen dat het niet af en toe een geweldige zegen is als je Gods aanwezigheid mag ervaren. Maar de suggestie dat dat moet gebeuren tijdens een afmattende prestatie gaat me te ver. Die gedachte vind ik wel degelijk gevaarlijk. Bij Elia was Hij in de stilte, bij Saulus onderweg naar Damascus, bij Jakob bij het oversteken van een rivier. God zoekt de mensen op, Hij grijpt ze in hun nekvel als ze willen strijden met Hem. Als ze op hun knieën gaan voor Hem, komt Hij in de stilte voorbij. In feite, zou ik haast zeggen, hoef je daar de deur niet voor uit. Je hoeft er zeker geen liters vervuilende kerosine voor te verstoken.
Leren over vergeving en verzoening: hoe ver ben je gezonken als je niet meer voldoende hebt aan het Journaal, aan goede boeken en films?
geloofskick
Het is vast helemaal in de verste verte niet in het hoofd van deze 32 goedbedoelende rennende mannen opgekomen, maar het lijkt wel alsof het gaat om de eigen geloofskick, met als
applaudisserend publiek een stel getraumatiseerde Rwandezen... Of ga ik nu te ver? Maar waar gaat deze reis anders over dan over de hardloper zelf? En zijn prestaties? Hij moet iets presteren... Hij moet wat mij betreft helemaal niets. Hij moet zijn handen vouwen, hij moet zijn bijbel opendoen, hij moet er zijn voor zijn gezin, daklozen ondersteunen, hij moet in zijn straat en in zijn buurt het verschil maken.
Doe goed, en zie niet om. Laat dat het motto zijn van de 4e Musketier. En ik maak vandaag nog mijn sponsorbedrag over. geplaatst: 18-05-2012 - 8.53 laatst gewijzigd: 18-05-2012 - 8.54 auteur: