Raymond Broomhall is een in Tasmanië en Australië beëdigd en praktizerend advocaat. Hij behaalt daadwerkelijke resultaten in het verweer tegen 5G. Zijn specialiteit is complexe gevallen en
ongebruikelijke juridische benadering. Hij werkt graag aan zaken die vakgenoten als te lastig zien.
Raymond Broomhall wordt veel gevraagd over de hele wereld, met name voor zaken betreffende
elektromagnetische straling en de plaatsing van kleine cellen. Daarin behaalt hij successen. Hij wordt als een van de toonaangevende juristen op dit terrein beschouwd. Raymond Broomhall bezit een uitgebreide juridische bibliotheek en een grote collectie over vroeg-koloniale wetgeving.
Josh: Ik ben heel benieuwd naar dit interview. Wat jij te melden hebt is grandioos en zet mensen op juridisch gebied in hun eigen kracht. Het laat zien wat er mogelijk is. Want je hebt in Australië en Tasmanië een juridische procedure ontwikkeld en in stelling gebracht. En iets dergelijks kan ook in andere landen worden ingezet. Je bent erin geslaagd om honderden opstelpunten van kleine cellen en 5G-installaties tegen te houden of te laten verwijderen. Klopt dat?
Raymond: Duizenden, geen honderden.
Josh: Oké, geweldig. Dat wilde ik even helder hebben, want ik wil niets overdrijven. De dingen moeten kloppen. Want dit is heel groot nieuws. Het is een belangrijk onderwerp op deze Top.
Allereerst zullen we het hebben over wat je hebt bereikt. We zullen het hebben over de theoretische kant, over de toepasbaarheid, en wat er verder gezegd moet worden over de procedure. Daarna duiken we in de stappen van jouw plan. Je hebt een document van drie pagina's opgesteld en we zullen de procedure bespreken.
Dus laten we beginnen. Vertel ons over enkele resultaten voordat we aan de theorie en een overzicht beginnen. Wat voor resultaten behaal je met die juridische procedure?
Eerste succesactie
Raymond: Het heeft wel eventjes geduurd. Ik denk dat het kwartje viel toen ik begon te zien wat de beste benadering was. Het mooie van wat ik heb gedaan, is dat ik voor een hoop van het werk niet eens naar de rechtbank toe hoef. Die telecomjongens zijn gaan beseffen dat het ze te veel kost. Ze zien hun vuile was liever niet voor de rechter. Ze besloten vrij snel om zich terug te trekken.
Het succes dat ik had, ik denk dat... Het begon waarschijnlijk in Wilsons Creek. Dat is in New South Wales, zuidoostelijk Australië.
In New South Wales hadden we een kwestie met een telecombedrijf dat een zendmast ging neerzetten.
We hebben een procedure gestart waarin we het hadden over de criminele kant ervan, en ook over het principe van voorzorg. Ik ben een advocaat met het juiste instrumentarium, zodat ik de plaatsing kon tegenhouden zonder te hoeven procederen. We hadden daar succes mee en konden die mast
tegenhouden.
Toen was het hek van de dam. We realiseerden ons dat een medisch attest buitengewoon belangrijk was.
Vervolgens had ik een geval met acht artsen in één straat. Er werd daar een kleine 5G-cel geïnstalleerd op een paal van het elektriciteitsnet vlak naast een kinderslaapkamer. Die acht artsen in de straat besloten mij erbij te betrekken voor assistentie. Maar in die tijd werkte ik ook nog voor dertig andere organisaties en buurtschappen door heel Australië in connectie met dit ene netwerk en deze ene telecomaanbieder. Dus in wezen namen we het op tegen het hele netwerk plus die aanbieder.
De aanbieder had al 900 kleine cellen geïnstalleerd. Dat wil zeggen op van die palen door heel
Australië. Ze moesten er nog 1600 doen. Dus bij dat ene bepaalde netwerk ging het om 2500 opstellingen.
Krachten bundelen
Josh: 2500 opstellingen, 900 al geïnstalleerd, en dan nog 1600 in de planning. Was dit door heel Australië of alleen in één staat?
Raymond: Eén staat. Ze hadden al 130 miljoen dollar uitgegeven voor het netwerk.
Het beste was om nu alles bijeen te brengen, de krachten te bundelen met die acht artsen, en met een medische expertvisie op de proppen te komen.
We lieten het telecombedrijf opdraven bij een openbare consultatie. En tijdens die bijeenkomst vloerden we ze gewoon. We nodigden ook de gemeenteraad uit om het bij te wonen, wat ze inderdaad deden, en leden van andere lokale besturen.
Uiteindelijk hadden we daar erg veel succes mee, met als gevolg dat ze de stop eruit trokken.
Josh: Wauw. Maar wanneer speelde dit dan? Wanneer was het proces, en wanneer behaalde je dit resultaat?
Raymond: Het was feitelijk in augustus. Maar in januari was het afgerond.
Josh: In 2018, en afgerond in 2019.
Raymond: Ja, klopt.
Josh: Goed, geweldig. Ik bedoel, dit betekent echt iets.
Heb je ooit gehoord dat iemand elders in de wereld zo'n proces is begonnen? Dat ze het niet alleen tegen wisten te houden, maar dat er ook kleine cellen en 5G-masten zijn ontmanteld?
Raymond: Niet dat ik weet. Voor zover ik kan zien, ben ik vermoedelijk als enige hiermee bezig geweest. Ik heb een adviseur en nog andere juristen die me helpen. Ik heb een klein netwerk en een klein team dat hiermee bezig is.
Josh: Je bent als advocaat bevoegd voor Australië en Tasmanië, toch?
Raymond: Ja, Tasmanië is deel van Australië. We hebben in Australië zeven staten en bestuurlijke gebieden. Dus ik kan door heel Australië mijn werk doen. Absoluut.
De procedure
Josh: Goed, je gaat ons nu vertellen over de procedure. Is die zonder meer toe te passen? En kan die ook in andere Westerse landen worden ingezet? Vertel ons eerst iets over de internationale
toepasbaarheid, voordat we bekijken hoe het allemaal werkt.
Raymond: Zoals ik het zie, is het allemaal heel eenvoudig, gewoon gezond verstand. En ik denk dat iedereen die het bekijkt, zal vinden dat het over de hele wereld toegepast kan worden.
Josh: We zorgen dat je document met jouw richtlijnen online komt te staan, zodat iedereen het kan binnenhalen. Geef ons stukje bij beetje de theorie, misschien ook wat details, maar eerst de theorie.
Waar ben je op uitgekomen en wat gebruik je in de juridische procesvoering dat het tot dusver zo'n duidelijk succes heeft opgeleverd?
Artsen en wetenschap
Raymond: De beste manier waarop ik het kan uitleggen is als volgt. Het draait erom dat je niet alleen de telecombedrijven, maar ook gemeenteraden, Parlementsleden en iedere beleidsmaker laat weten dat die niet-ioniserende elektromagnetische straling feitelijk een mogelijk risico van letsel betekent. En om het bewijs daarvoor aan te dragen: zorg dat alles erover zwart op wit staat. Zodat je bij verweer
tegen een telecombedrijf het expliciet kunt onderbouwen.
In principe vraag je aan een arts of een praktizerend medicus om naar de wetenschappelijke kennis hierover te kijken. Zodat ze gaan beseffen dat...
Weet je, ze beweren dat er geen vastgestelde gezondheidseffecten zijn. Daar draaien ze altijd maar weer omheen: nee, er zijn geen gezondheidseffecten vastgesteld. Dat wil zeggen: er is geen
wetenschappelijke zekerheid of het wel of niet veilig is en of het daadwerkelijk letsel veroorzaakt.
Maar er zijn duizenden studies openbaar die aantonen dat het wel degelijk schadelijk is. En daar komt dan het voorzorgsbeginsel om de hoek. En dat houdt in essentie in dat als er wetenschappelijke onzekerheid bestaat, je de kant van de voorzichtigheid dient te kiezen.
Wat ik effectief gedaan heb, is mensen uit de medische praktijk de wetenschappelijke kennis laten analyseren. Het is aan hen om aan te geven of ze wel of niet geloven dat het schadelijk is – of er risico op letsel bestaat.
Als mijn cliënt dat advies heeft, dan is de bedreiging van die bepaalde elektromagnetische straling die afkomstig is van de buurman, dus rechtens het telecombedrijf, voldoende om het voor de strafrechter te brengen. Dit is in de basis het principe.
In essentie maken we gebruik van het voorzorgsbeginsel. We omzeilen de nationale wetgeving, die het een en ander probeert door middel van telecomwetten en landelijke normering. Bij ons in Australië is het de ACMA die dat doet. In de VS heet het de FCC, is het niet? Het komt erop neer dat we die
gepasseerd hebben.
Toen realiseerde ik me dat dit dus de truc is. Alles volledig links laten liggen en rechtstreeks een beroep doen op het Wetboek van Strafrecht. En dan een verzoek indienen tot inbewaringstelling of dreigen met een verzoek tot inbewaringstelling. En dat bleek voldoende te zijn.
Wanneer ze beseffen dat niet alleen het telecombedrijf, maar ook hun werknemers, iedereen die betrokken is bij de besluitvorming, inclusief de adviseurs in de diverse colleges – als er ook maar iemand van hen instemt met een geweldpleging jegens mijn cliënt of dat toelaat, dan is dat voldoende reden om in een rechtscollege aan te sturen op een tegen diegene gerichte inbewaringstelling.
Medische verklaring
Josh: Jij maakt dus gebruik van het medische apparaat en het gezag daarvan binnen het wettelijke systeem. Het gezag dat de Wet toekent aan een verklaring van een arts inzake de gezondheid en/of het welzijn en/of de geestelijke of lichamelijke toestand van diens patiënt en het risico op letsel. En die verklaring heeft juridisch gezag en relevantie.
Raymond: Zo zit het. Want wie is er voor gezondheid verantwoordelijk? Is dat een wetenschapper? Of een arts? Moeilijker kan ik het niet maken.
Josh: Even tussendoor. Zelfs de instanties hebben helemaal geen specifieke wetenschappers. Het zijn voor het merendeel ingenieurs. Maar, ga verder...
Raymond: Ja, klopt. Wel, je hebt ook psychologen die geen medische achtergrond hebben. Je hebt feitelijk van alles. Het punt is dat in onze maatschappij de opinie van een arts daadwerkelijk... daar zijn het artsen voor. Daarom hebben ze een medische praktijk. Het is aan hen om te laten weten hoe het zit en een diagnose aangaande een bepaalde patiënt te stellen. Een risicoanalyse geven: analyseren wat het beste is voor hun patiënt. Dat is de truc.
Experts voor de rechter
Josh: Wat kom je tegen; hoeveel artsen zijn er die bereid blijken, als ze op de hoogte zijn gebracht of zijn voorgelicht over de beschikbare wetenschappelijke kennis? Zijn artsen over het algemeen bereid
om zo'n attest te schrijven voor een patiënt van ze?
Raymond: Ja hoor, beslist. Zodra mensen beseffen...
Weet je, de hele kwestie is deze. Als we naar de rechter gaan, dan heeft dat verder niets te maken met hoe de artsen het beoordelen. Oké?
Waar het op neerkomt, is dat... het komt neer op de patiënt. Of die de bedreiging van de
elektromagnetische straling als reëel ervaart of niet. Of die persoon zich in redelijkheid bedreigd voelt dat er letsel zal optreden. Ik hoef de rechter niet uit te leggen hoe de arts tot zijn visie gekomen is. Dat is het mooie ervan.
Het enige wat ik moet doen, is zeggen dat de arts zijn visie heeft gegeven; dat mijn cliënt gestaafd door die expertvisie een redelijke bedreiging ervaart van mogelijk letsel hierdoor. En meer hoef ik niet te doen. Ik hoef de wetenschap er niet bij te halen.
Het ergste dat er gebeurde – dat leerde ik een hele tijd geleden – was als ik experts bij me had.
Ingenieurs, natuurkundigen, allemaal voor de rechter. Maar je hebt altijd een tegenargument van de andere partij. Door wat ik nu heb gedaan, heb ik dat allemaal achter me gelaten.
Josh: Ja, want je wijkt af van hoe de andere partij het doet. Het is eenvoudig een arts te vragen een attest betreffende die ene patiënt te schrijven. Weet je, in wezen troef je hun verdediging, zeg maar, totaal af.
Raymond: Bij kop en kont het raam uit.
Zodra artsen dit begrijpen, en zich realiseren dat ze de vrijheid hebben een diagnose te stellen en een behandeling voor te schrijven, enzovoort... Het enige wat ik beweer ten aanzien van deze ene persoon...
het enige dat ik aan de arts vraag: 'Is dit veilig?'
Mijn cliënt zit in de put en gaat naar de arts en zegt: 'Sorry, dokter, ze gaan een mast pal naast mijn huis zetten, of een kleine cel, of weet ik het wat voor 5G-opstelpunt of hoe het mag heten. Sorry, dokter, kunt u me zeggen... kunt u alstublieft naar de wetenschappelijke kennis kijken en me vertellen of het veilig is?'
Josh: Ja. En de juridische kant... vertel eens. Je verstuurt aanzeggingen.
Raymond: Absoluut.
Wetboek van Strafrecht
Josh: Vertel ons hoe jij het Strafrecht erbij haalt en gebruikt. Hoe de juridische kant van de procedure verloopt.
Raymond: Nou, hoe het werkt is als volgt. Zoals bij alles in het recht, moet je de andere partij altijd in kennis stellen, zodat ze onder... het gaat allemaal over toestemming. Wat je in een zekere zin doet, is dat je je toestemming intrekt om blootgesteld te worden aan elektromagnetische straling.
Het Wetboek van Strafrecht bijvoorbeeld... Ik zal je een goede definitie van geweldpleging geven, dan begrijp je wat het inhoudt. Dan begrijp je ook welke zin het heeft.
Maar in Queensland... ik hou het even daarbij, want in elke staat verschilt het. Je zult merken dat we in Australië aan geweldpleging een licht andere context geven. Maar je hebt het ook in het VK en in de VS.
Maar geweldpleging is in feite het principe waarmee we hier werken.
Ik lees het even voor. Dit is het Wetboek van Strafrecht van Queensland, sectie 425. Als definitie van geweldpleging staat daar:
'a. Iemand die slaat, aantast, stoot, of op andere wijze geweld toepast op de persoon van een ander, zij het direct of indirect, zonder de toestemming van de andere persoon, of met toestemming van die andere persoon als die toestemming verkregen is door bedrog, of die door enige lichamelijke daad of gebaar probeert of dreigt enige vorm van geweld toe te passen op iemand anders zonder de toestemming van die persoon, onder zodanige omstandigheden dat de persoon die de poging of bedreiging uitvoert
daadwerkelijk of kennelijk de actuele mogelijkheid heeft de andere persoon te schaden, die persoon wordt geacht geweld jegens de andere persoon te plegen en de daad wordt geweldpleging genoemd.'
Ik refereer nu aan het punt geweld toepassen:
'Toepassing van geweld omvat mede het inzetten van hitte, lucht, elektrisch vermogen, gas, geur, of iedere andere substantie of welke zaak ook in zulke mate toegepast dat letsel of persoonlijk ongemak wordt veroorzaakt.'
Josh: Interessant zeg. Zowel elektrisch vermogen als letsel en persoonlijk ongemak – wat waarschijnlijk ook dreiging inhoudt.
Raymond: Klopt, ja. Dus je kunt letsel hebben in de vorm van angst op enige wijze. Of je kunt het hebben als persoonlijk ongemak.
En dat is alles wat ik doe. Ik richt me op het persoonlijk ongemak, snap je?
Jurisprudentie
Josh: Even terug. Dit is de strafrechtelijke... de definitie van strafbare geweldpleging zoals die geldt.
Raymond: De reden waarom ik die bepaalde sectie in het Strafboek van Queensland gebruik, is dat er in Queensland van alle staten in Australië het meest in wetten is vastgelegd. Je zult zien dat die wetgeving alle jurisprudentie in zich draagt. In principe heeft alle jurisprudentie zich sinds lang geleden ontwikkeld om te resulteren in deze specifieke definiëring van geweldpleging. En je zult zien dat dit waarschijnlijk wereldwijd van toepassing is.
Josh: In de VS heb je toch ook nog altijd recht gebaseerd op jurisprudentie, niet? Want er zijn mensen die zeggen dat het niet langer het geval is...
Raymond: Jazeker. Maar jurisprudentie is eigenlijk gewoon het recht zoals vastgelegd in de uitspraken van afzonderlijke zaken. Dus als er een zaak van het hoogste rechtscollege afkomt, waarbij bepaalde wetgeving of een bepaalde daad is geïnterpreteerd, dan wordt het jurisprudentie. Zo noemen we het dan.
Aansprakelijkheid
Josh: Dan wil ik je nog wat vragen, voordat we het volgende gaan proberen te begrijpen.
Jij gebruikt aanzeggingen, je gebruikt jurisprudentie. In 2017 heb ik meegeholpen aan een organisatie die InPower Movement heet. We spanden aansprakelijkheidsprocessen aan, met gebruikmaking van jurisprudentie en aanzeggingen en schikkingen. Sindsdien heb ik de organisatie in handen gelaten van mijn medeoprichter Cal Washington en het dagelijks bestuur.
Even snel, wat is jouw kijk op waar InPower zich qua aansprakelijkstelling mee bezighoudt?
Raymond: Ik doe het net anders, want ik ga niet... Nee, ik kan er eigenlijk niets van zeggen. Ik zou het moeten uitzoeken, ik heb het niet paraat.
Maar er zitten een hoop kanten aan. In wezen zal het doorgaans hetzelfde zijn als wat wij doen, want wij werken ook met aanzegging van aansprakelijkheid. Dus we sturen een aanmaning en een
aanzegging van bezwaar. Dat is feitelijk wat we doen.
Aan die aanzegging hechten we een juridische uitleg, die vertelt wat de wet zegt en wat de wettelijke aansprakelijkheid inhoudt volgens het civiele recht en het strafrecht. En daar hechten we dan ook dat medische attest aan vast.
In essentie is het simpelweg die drie documenten. En dat volstaat om te zorgen dat ze luisteren.
Dus in principe een aanmaning en een aanzegging van bezwaar, wat in feite een begeleidend schrijven is. In de aanzegging melden we er niet in toe te stemmen om blootgesteld te worden aan
elektromagnetische straling. We stemmen er niet in toe dat het van jouw perceel in mijn perceel komt.
Dat is het in wezen.
Dat doen we allemaal bij elkaar en dan versturen we het.
Individueel of samen
Josh: Dus het eerste wat je doet is de aanzegging en die stelt de voorwaarden, klopt dat?
Doen mensen dit individueel of formuleren ze het gezamenlijk als een groepsvordering?
Raymond: Je kunt het op allebei de manieren doen. Ik heb groepen gehad die een organisatie-zonder-winstoogmerk of samenwerkingsverband hebben opgericht. Bijvoorbeeld in Wilsons Creek, en die gemeenteraadskwestie van Randwick. Waar we 2500 5G-opstellingen van TPG weg kregen.
Dat deden we via een groepsproces. Maar in andere steden zijn het individuen die iets bereiken. Het kan op beide manieren.
Josh: Je noemde die tweede zaak, de gemeenteraad van Randwick. Je voerde op lokaal niveau een proces met de gemeenteraad. En dat had toen ook een nationaal effect. Doelde je daarop?
Raymond: Ja...
Dus hoe het in wezen werkt: je doet een aanzegging. Je zegt, ik stem hier niet in toe. Technisch gesproken betekent het een geweldpleging als er bij de andere partij de intentie bestaat om jou letsel aan te doen.
De truc is nu, als je een aanzegging doet, dat je zegt: 'Hoor eens, ik heb een medisch attest. Dit hier is bij mijn weten elektromagnetische straling, en ik ervaar een redelijke bedreiging. Want de dokter zegt
De truc is nu, als je een aanzegging doet, dat je zegt: 'Hoor eens, ik heb een medisch attest. Dit hier is bij mijn weten elektromagnetische straling, en ik ervaar een redelijke bedreiging. Want de dokter zegt