Zara.
Zar.
Wanneer op 's werelds doen voorzigtig werd gelet, De vreugden, en 't verdriet, als tegens een gezet. De blydschap zo zy is, balanst, gequel daar tegen, 't Gewigt van 't quaad zal wis het goede overwegen. Wat heeft de wereld in, 't zy waar dat menze ziet, Het alderhoogst' vermaak, vermengt met veel verdriet. Een mensch die na Gods wet zigzelven heeft gebogen, En 't eng beleven zoekt uit kragt van zyn vermogen, Die moet voorzigtig zyn, dat hy hem noit besmet, Hoe zorgelyk hy treed, nog beurt het al te met.
In 't zien van ondeugd zelfs kan deugd haar ligt vergrypen, En doen wel 't geen zy haat, maar dan begint het nypen Van 't edele gemoed, men barst met klagten uit
Tot God.
Hester, en Judith, dit al streijende uit.
Maar hoe! wat's dit ? wel Hester, wat beduit Dit tomeloos gebaar, myn eenzaam hier te steuren?
Hest.
Dat meisjes vrolyk zyn mag dat niet eens gebeuren? Mejuffer is alleen, maar wy zyn met ons tweên; Gy droevig, en wy bly, dies beter twee als een.
Zar.
Dat 's fraai geredeneerd, gerekend buiten orden Geraaskalt, 't komt te pas of niet, wat zal dit worden Nog, denk ik.
Jud.
Niemendal, als laten uw alleen.
Zar.
Wat wulpsheid is nu dit, 't is lang genoeg, gaat heen, En pleegt met uws gelyk zodaan'ge dertelheden; 'k Wil noit op zulk fatzoen gesteurt zyn in de vreden Die 'k vind in d'eenzaamheid.
Hest.
't Is zeker groot verdriet,
Te wonen in een huis daar men noit blydschap ziet. 't Is sterven wyl men leeft.
Zar.
Hoe is 't nu, is 't vergeten
Uw pligt, en wie gy zyt, of moet het Moeder weten Hoe fraai haar dienstboôn zyn? 't is wel, ik zal 't haar aan In Gaan dienen, 'k meen dit doen zal uw al duure staan.
Jud.
Al wat wy t'zamen doen mag Eduna wel horen, Wy zyn geen hoer nog dief, al zyn wy niet geboren Zo ryk in goed als gy, ons eer geld even veel;
Wat baat uw schat, ik wou niet wisselen met myn deel. 'k Ben liever arm vernoegt, als treurig met uw schatten: Men zal op ons bruidsbed geen bruigoms bloed zien spatten.
Zar.
Wat hoor ik, Hemel, ag!
Hest.
Waar dit myn ook geschiet,
'k Had hem zo lang bewaard dat hy een naam na liet. Van zeven bruidegoms nog zuiver maagt te blyven; 't Gaat boven myn verstand, gy zult noit Man verkrygen Dat propheteer ik uw, geen kind zal oit uw schoot Omhelzen, tot natuur uw offert aan de dood.
Zar.
O God! wat razerny, hoe kan ik dit gedogen!
Vervloekte gaat voort weg uit 't schynzel van myn oogen. Ik wil u niet meer zien, vertrek dat men noit hoort Waar dat gyhenen gaat.
Jud.
Hoe is zy nu verstoord.
Hest.
Zy heeft geen ongelyk, men treed haar op de tenen; Kom, gaan wy, deze zaak die zullen wy bewenen.
Binnen.
Zar.
Ben ik dan Zara niet, en Raguëls eenig kind, Wel eer van yder een ontzien, geëerd, bemind, Als 't minnedeel der jeugd; de agting van de groten Werd nu dus plots ter neer van d'eertroon afgestoten, Tot zo een lage trap, dat hier een slegte meid, Zelfs onder myn gebied, myn ongeval verweit.
33
En noemt myn moorderes van dien ik zo beminde: Hoe kan men meerder spyt, en hoôn ter wereld vinden. Al zyn de bruidegoms van my in d'eerste nagt, Als zy 't bruidsbed betreên, tot zeven omgebragt Door Assamodus geest, die vol van jaloezyen, Geprangt door minnedrift, geen medemaat wil lyen. Ben ik dan schuldig: Heer! zoek ik de vaste trouw t'Ontbinden, is 't vermaak eer Weduw te zyn als Vrouw? Verlustigt zig myn ziel in 't zwanedons de vlekken Van 't bruigoms bloed te zien in plaats van minnetrekken? Moet ik myn bruid'goms bloed in 't bruidsbed zien gestort? En door een wreede hand het leven afgekort?
Niet eens, maar zevenmaal, en niemand my beklagen, 'k Moet door de bitze nyd een lastertong verdragen, Als dat ik schuldig ben? ô Isrels God! belet
Dees laster, datze niet uw dienstmaagt meer besmet. Gy kent myn onschult, Heer! ik walge van dit leven, Onlukkig en gesmaat, my is niet meer gebleven Als zugten en geschrei, en zal ik dezen hoôn Ontgaan, zo volg ik voort myn minnaars beide doôn, Als 't eind van alle leet, maar hoe 'k myn zelve deren, Behoed myn groote God, wat denk ik, ag! wilt weren Dees wanhoop van myn af, zou ik myn levensdraat Af knotten? die alleen in uwe handen staat
En stryden tegens 't lot? ô Heer! wilt niet gehengen Dat ik myn eigen ziel zou in 't verderve brengen. Hoe zeer myn droefheid prangt, zo weet ik dat de tyd Bestemd is dat het ligt des levens henen glyd.
Maar 't werelds dwers geval veroorzaakt zoveel quellen, Indien 't geoorloft waar, myn God! ik zou ook hellen Na ruste door de dood; al watm' uit aarde maakt Is ligt door eene stoot rot scherreven geraakt.
Gestoten en vervolgt, kan ligt de ziel zo drukken, Dat zy onmagtig word dien beul te wederstaan, Maar moet zelfs voor den tyd na d'andere wereld gaan. Beklagelyke val! wat kan dit schepzel zeggen,
Als dat zy is de boom die valt, en blyft ook leggen. Behoed myn leven dan, ô Heer! die 't alles ziet En laat de zon uws gunst versmelten myn verdriet, En wist myn smaatheid af: of moet ik meerder lyden, Zo geeft myn lydzaamheid om tegens 't quaad te stryden, Op dat uw dienstmaagt, Heer! haar zelven dog bevry Van ongehoorzaamheid in 't geen uw wille zy.