Een beleidsagenda voor investeringen rondom

kinderen

5.1

Een ánder type beleid

Er is een manier om te ontsnappen aan de beleidsbenadering van de overheid om óf afstand te bewaren óf in te grijpen. Te ontsnappen aan een beleid dat zich vooral richt op risicotaxatie, monitoring en professi- onele interventies, met zijn inherent aanzuigende werking op wachtlijs- ten. Een beleid dat weliswaar bedoeld is voor een beperkte groep van probleemkinderen, maar dat onbedoeld de neiging heeft uit te dijen tot het monitoren van álle kinderen.

Deze ontsnappingsroute is dat het beleid zich sterker gaat richten op de sociale inbedding van gezinnen. Hiermee kan de overheid betrokken zijn en toch op afstand blijven. Het doel van deze benadering is niet om directe banden te smeden tussen gezinnen en vertegenwoordigers van de overheid, maar om de voorwaarden te scheppen voor meer banden tussen gezinnen en de sociale omgeving waarin zij leven.

Hierbij horen geen databases die de sociale relaties van gezinnen monitoren en ook geen door de overheid aangeboden cursussen. De andere focus van het door de RVZ en RMO voorgestelde gezinsbeleid is indirect. Het is goed vergelijkbaar met gezondheidsbevorderend beleid dat gericht is op een gezonde leefstijl van iedereen en dat náást beleid voor curatieve gezondheidszorg bestaat. Kenmerkend voor gezondheidsbevorderend beleid is dat het een beroep doet op de eigen verantwoordelijkheid en inzet van burgers om verstandig met de eigen gezondheid om te gaan. Het omvat maatregelen om gezond gedrag gemakkelijker te maken en ziekten te voorkomen. Het type gezinsbeleid dat de RMO en de RVZ voorstellen is van dezelfde aard.

Een van de voordelen van deze aanpak is dat het de vragen rond opgroeiende kinderen niet beperkt tot een klein percentage probleem- gezinnen. Er is een grote groep kinderen waar het redelijk goed mee

gaat, maar waarbij wat meer aandacht voor de ontwikkeling toch welkom zou zijn. Denk bijvoorbeeld aan aandacht voor schooluitval, alcoholgebruik en eetproblemen.

Op dit moment blijven hun behoeften onder de radar. Als de focus verlegd wordt naar een sterkere sociale samenhang voor álle gezin- nen, behoren zij opeens ook tot de doelgroep en profiteren zij van de inspanningen. Uit onderzoek blijkt namelijk dat rijke en gevarieerde netwerken rond gezinnen goed zijn voor ouders en kinderen: dit komt de opvoedkwaliteit van ouders en het opgroeiklimaat van kinderen ten goede.

Dit vraagt om een gezinsbeleid dat burgers aanmoedigt zelf het initiatief te nemen. Figuur 3 geeft hiervan een illustratie en laat zien dat de overheid via een ondersteunende rol van indirecte maatrege- len initiatieven stimuleert om de opvoedkwaliteit van ouders en het opgroeiklimaat van kinderen te verhogen.

Figuur 3 illustratie van nieuw voorwaardenscheppend beleid Overheid

...gesteund met gunstige voorwaarden...

...door indirecte maatregelen Onderlinge contacten en vitale civil society....

In de volgende twee paragrafen werken we twee hoofdlijnen – het sectoroverschrijdende karakter van dit beleid en een actieve sociale omgeving - uit om aan dit beleid invulling te geven. Het gaat ons om een benadering op hoofdlijnen, die we telkens illustreren met een aan aantal concrete invullingen, onder meer de vrucht van enkele expert- meetings met externe deskundigen1_.

5.2

Sectoroverschrijdend gezinsbeleid

Een belangrijk kenmerk van dit type gezinsbeleid is dat het niet ‘los verkrijgbaar’ is, maar zich richt op het beïnvloeden van beleid in andere sectoren. Het gezinsbeleid dat wij voorstaan is voor een be- langrijk deel sectoraal beleid dat oog heeft voor de omgeving waarin ouders fungeren en kinderen en jongeren kunnen opgroeien. Door de inrichting van het onderwijs (grote of kleine scholen), maar ook door samenwerking tussen scholen, kinderopvang en sportverenigingen, door de inrichting van wijken (speeltuintjes, functiemenging), door de keuzes omtrent de combinatie van arbeid en zorg (de al of niet aanwezige beschikbaarheid van verlofvoorzieningen), door de visie op de ontwikkeling van een stedelijk gebied (veel bedrijvigheid aan de rand van de stad of juist kleine winkels midden in de wijk), maar ook door gebruik te maken van nieuwe netwerkmogelijkheden die het internet biedt, ontstaat immers een context die van invloed is op de wijze waarop kinderen in hun sociale omgeving opgroeien.

Dit type gezinsbeleid raakt discussies die in eerste instantie niet op het terrein van de minister voor Jeugd en Gezin lijken te liggen: de discussie over de combinatie van arbeid en zorg, over de brede school en over de inrichting van wijken en het gebruik van ICT. Een voorwaardenscheppend gezinsbeleid is in zekere zin de resultante van beleid op andere departementale terreinen. Verschillende de- partementen kunnen hieraan bijdragen bijvoorbeeld door zich in te zetten voor lokale, integrale eerstelijnsvoorzieningen en ziekenhuis- posten (VWS), door een aantrekkelijk vestigingsbeleid voor scholen in kleine locaties (OCW), door niet te bezuinigingen op lokale politie- posten (BZK) en door kleine winkels in wijken een belastingvoordeel

1 Bijage 1 vermeldt de deelnemers aan deze bijeenkomsten. Vanzelfsprekend ligt de verantwoordelijkheid voor de weergave in deze tekst geheel bij RMO en RVZ.

te verstrekken (EZ). Er zijn al verschillende good practices die als voorbeeld kunnen dienen. Veel van dit soort maatregelen liggen ook bij gemeenten. Gemeenten kunnen bijvoorbeeld meer ruimte maken voor speeltuinen en speelhuizen en alles in het werk stellen om aan de zogenaamde Jantje Beton-norm te voldoen. Ook kunnen zij het al bestaande beleid uitbreiden om buurten meer zeggenschap te geven over de leefomgeving door middel van de toekenning van leefbaar- heidsbudgetten (Huijgen en Rijkschroef, 2003).

Tegelijk is dat juist een van de belangrijkste taken van het programma- ministerie: als een spin in het web verbindingen leggen met andere de- partementen en expliciet zorg dragen voor een gezinsvriendelijk beleid. Het programmaministerie kan hierin een coördinerende en initiërende rol spelen. Het kan met VWS stimuleren dat sportclubs toegankelijk zijn voor alle kinderen (voldoende aanbod, gratis proeflessen, bestrijden wachtlijsten, gratis lidmaatschap voor bepaalde kinderen). Het kan met OCW bevorderen dat we blijvend investeren in de beste profes- sionele krachten voor onze kinderen op scholen, in de Brede School en kinderdagverblijven. Voor deze organisaties is het cruciaal dat ze meer kunnen bieden dan hun minimale wettelijke kerntaak en dat leerkrach- ten bijvoorbeeld de tijd hebben voor intensiever contact met ouders via ontmoetingsplekken en ander aanbod op school of door huisbezoeken. En het kan samen met de ministeries van VROM en WWI verder beleid ontwikkelen om functiescheiding in de ruimtelijke ordening tegen te gaan en multi-functionele gebouwen te stimuleren: overdag school en crèche, ’s avonds een plek voor buurtontmoetingen en in het weekend een bazaar, de weekendschool of een kerk of een ruimte voor een ver- enigingsbijeenkomst.

5.3

Een actieve sociale omgeving

Een tweede kenmerk van dit type gezinsbeleid is dat niet de overheid aan zet is, maar de ouders en de sociale en familiale omgeving die om hun kinderen heen staan. Te denken valt aan de familie- en vrienden- kring, professionals, zoals jeugdwerkers, leerkrachten en sporttrainers en instellingen, zoals scholen, bedrijven, verenigingen en woningcor- poraties die meer kunnen doen dan hun kerntaak.

Een actieve sociale omgeving kan vormgegeven worden op een ma- nier die past bij onze tijd. Er zijn tal van eigentijdse manieren waarop burgers en hun organisaties meer aandacht voor opgroeiende kinde- ren kunnen ontwikkelen. Denk bijvoorbeeld aan gebruik van ICT-mo- gelijkheden waardoor kennis en ervaring in digitaal sociaal verband uitgewisseld kunnen worden. Ouders kunnen meer aandacht ontwik- kelen voor elkaars gezinssituatie. De Civil society kan meer aandacht ontwikkelen voor de kindvriendelijkheid en opgroeikwaliteit in en om het eigen aandachtsgebied. Een dergelijke betrokkenheid in een context van individualisering ontstaat echter niet vanzelf. Tegelijkertijd geven burgers wel aan dat ze grotere betrokkenheid op prijs stellen en is dit reden voor de overheid om faciliterend beleid te ontwikkelen.

Het Programmaministerie voor Jeugd en Gezin kan hierin het voortouw nemen. Een Centrum voor Jeugd en Gezin kan ouderontmoetingen op scholen stimuleren, niet door zelf een opvoedcursus aan te bieden, maar door bijvoorbeeld scholen te attenderen op de mogelijkheden en voorde- len of door ouders wegwijs te maken in het aanbod van deskundige spre- kers of uiteenlopende cursussen (zoals oudercafé en groepsgesprekken over opvoedproblemen). Ze kan ook vouchers geven aan ouders voor opvoedcursussen en hen zo stimuleren kennis te maken met een rijkdom aan opvoedkundige kennis. Dergelijke cursussen kunnen het ontstaan van informele sociale netwerken stimuleren en ervoor zorgen dat het taboe rond het volgen van een opvoedcursus verdwijnt. Goed voorbeeld hiervan zijn de oudercursussen in Zweden die ‘ingeburgerd’ zijn in reactie op de wet waarbij de pedagogische tik werd verboden (Speetjens, ea., 2009). In aanvulling op een vouchersysteem kan het ministerie een site als kieskeurig.nl vragen een portaal voor ouderevaluaties van opvoedcur- sussen (en eventueel gerelateerde zaken) te laten maken.

Een actieve sociale omgeving vraagt om een specifieke houding van professionals. Medische professionals (jeugdgezondheidszorgartsen, huisartsen, kinderartsen) jeugdwerkers, onderwijskrachten, leerlingbe- geleiders, schoolmaatschappelijk werkers en andere professionals die in hun werk met kinderen en jongeren te maken hebben, zullen er in hun hulp aan en begeleiding van kinderen en gezinnen op gericht moeten zijn actief de buurt- en familieverbanden te betrekken. Het zou een van- zelfsprekend onderdeel van hun beroepsmatig handelen moeten zijn om de eigen kracht van gezinnen te benutten en verbindingen te leggen met de familiale en sociale omgeving van gezinnen. Grootouders, ooms en

tantes, de buurvrouw, de voetbaltrainer of de leerkracht kunnen hun aan- deel leveren in het ondersteunen van gezinnen. Professionals kunnen daarin een bemiddelende en stimulerende rol spelen en zouden daar in hun opleiding al op voorbereid moeten worden.

5.4

Tot slot

Met bovenstaande beleidsrichting pretenderen we geenszins de oplossing te hebben voor alle ook in dit advies genoemde problemen die kinderen en gezinnen ondervinden. Wel menen we dat het goed is om uit de dichotomie te komen van enerzijds afstand bewaren en anderzijds ingrijpen en risicotaxatie. Dit kan door een gezinsbeleid dat niet uitgaat van overheidsingrijpen, maar van de kracht van de sa- menleving. Het Programmaministerie voor Jeugd en Gezin zou daarin zijn kernopdracht kunnen vinden.