€ 2,30
74ste jaargang • nummer 10 • donderdag 8 maart 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Iedereen maakt fouten. Maar die fout was een juweeltje.” Dat zei toen nog Amerikaans presidentskandidaat Donald Trump twee jaar geleden over de inval in Irak door George W.
Bush tijdens de debatten voor de Republi- keinse presidentsnominatie.
Zo’n juweel van een fout was ook de politieke strategie van Elio Di Rupo na de parlementsver- kiezingen van 2014. Hij was er maandenlang van overtuigd dat een federale regering zonder de PS er niet zou komen en indien wel, dat de regering-Michel snel zou struikelen. Niet dus.
Bovendien had Di Rupo zich in juni 2014 zeer onpopulair gemaakt bij het Hof. Het is weinig bekend van wat er toen precies gebeurde, maar het is wel zeker dat toenmalig kabinetschef Frans Van Daele een bepalende rol speelde bij de houding van koning Filip tijdens de rege- ringsformatie en duidelijke signalen uitstuurde.
Toen Di Rupo plots besliste om een Waalse en Brusselse regering te vormen met de cdH, voor- aleer de federale onderhandelingen op de spo- ren waren, zou Van Daele tegen een Vlaams toppoliticus hebben gezegd: “Di Rupo wordt nooit meer premier.” Rancune is een bekende eigenschap van de van Saksen-Coburgs. Een Leopold III mocht het tot zijn scha en schande ondervinden. Di Rupo is dus door het Paleis al jaren afgeserveerd.
De voorbije jaren is er ook binnen de eigen partij meer en meer twijfel gegroeid over de rol van Di Rupo. Is hij de man die de PS opnieuw in een federale regering kan loodsen? Zijn hou- ding als ex-premier werd in de Wetstraat zwaar bekritiseerd. Het is de gewoonte dat een ex- premier zich wat op de achtergrond houdt
wanneer hij niet meer in functie is. Maar Di Rupo gedroeg zich vaak als een wat zielige en schoolmeesterachtige criticus van zijn opvol- ger. Ondertussen had hij geen antwoord klaar voor de opkomst van de PTB in de peilingen.
Een aantal PS-figuren werd nerveus. Paul Mag- nette dacht enige tijd dat het moment was gekomen om Di Rupo opzij te schuiven, maar kwam al snel tot het besluit dat dit niet zou luk- ken. Oud-minister Jean-Pascal Labille opperde ooit iets over het terugtreden van Di Rupo, maar werd al snel tot de orde geroepen.
De baas blijven aan de Keizerslaan
Vorige week heeft Elio Di Rupo de puntjes op de i gezet. Hij is in oktober niet langer lijst- trekker bij de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Henegouwse Bergen. Hij, die er in 1982 voor het eerst verkozen werd, sinds 1986 schepen is en sinds 2000 (zij het vaak ‘verhin- derd’) burgemeester. Di Rupo staat op de 45ste plaats. De reden is dat hij zich volop wil focus- sen op het PS-voorzitterschap en de verkiezin- gen van 2019. Hij betonneert dus zijn functie van PS-voorzitter.
Een verstandige beslissing? Di Rupo blijft baas op het PS-hoofdkwartier aan de Brusselse Keizerslaan, maar wordt in juli wel 67 jaar oud.
Tijdens de formatie na de verkiezingen van 2019 is hij er bijna 68. Is dit de man die een gehavende PS naar regeringen moet loodsen?
Al denken sommigen bij de PS dat het in 2019 nog zal meevallen. Tenslotte kiezen veel men- sen voor bekende namen op een lijst en dat zal meer dan eens een lokale mandataris zijn.
Niemand ontkent echter dat de partij in een negatieve spiraal zit. Omwille van interne pro-
blemen. Dat Di Rupo mordicus op zijn voor- zittersstoel wil blijven heeft de partij zware schade toegebracht. Zijn houding ten opzichte van de vele schandalen was al te soft. Onder- tussen verlaten de ratten het zinkende schip.
Laurette Onkelinx is fin de carrière. Rudy Demotte eigenlijk ook. Een nieuwe generatie toppers staat niet klaar. Bovendien worden de sociaaldemocratische partijen in heel Europa gedecimeerd. Het bijwijlen radicaal-linkse pro- gramma van de PS wordt zelfs in zelfverklaarde progressieve kringen niet ernstig genomen.
De junior partner van de MR
Kortom, wat kan een Elio Di Rupo in de zomer van 2019 gedaan krijgen? De deur naar een federale regering lijkt dicht. Zeker tot in 2024. Niemand wil op dat niveau met de PS regeren. Tenzij kleine linkse Vlaamse partijen als sp.a en Groen. Of CD&V als daar bijvoor- beeld een premierschap voor Wouter Beke in zit. En de Vlaamse christendemocraten ken- nende zullen ze dan met ministers als een Pie- ter De Crem of Hendrik Bogaert opnieuw naar rechts kijken. Neen, de PS is federaal persona non grata. Ook in het Paleis van Brussel zoals al vermeld.
Blijven nog de Waalse, Franstalige en Brus- selse regering over. Ondanks de pogingen van de MR om in Brussel de eerste partij te wor-
den, zal de PS daar wel in pole position staan.
Grote veranderingen vallen niet te verwachten.
Maar wat met het voor Di Rupo zo belangrijke Wallonië? Kan deze ex-premier het zich permit- teren een regering te vormen met Ecolo en de extreemlinkse PTB? En welk desastreus beleid zal zo’n regering voeren? De PS zal snel klem geraken in zo’n coalitie en zal op de grenzen van de economische realiteit botsen.
Wellicht is de enige optie een Waalse MR-PS- regering. Maar waarbij de Franstalige liberalen dus de eerste viool spelen. Kan een man met het ego van Di Rupo dit aanvaarden? De PS als junior partner? Het valt te betwijfelen. De Ber- genaar duwt zijn partij in een fuik waar ze niet meer uit raakt. De PS kon in het verleden func- tioneren en overleven omdat ze in Wallonië de grootste partij was en niet alleen de politiek beheerste, maar ook allerlei administratieve instellingen en structuren daarrond. Daarover de controle verliezen is het einde van de partij.
Het is zoals in Brussel: zonder het netwerk van vzw’s voor zelfbediening verliezen de Franstalige socialisten hun bestaansreden. Di Rupo zou misschien eens goed moeten naden- ken over wat nog haalbaar is voor zichzelf en zijn partij. Misschien kiest hij in 2019 gewoon beter voor een fin de carrière in het Europees Parlement.
Ex-premier en PS-voorzitter Elio Di Rupo komt in oktober op als lijstduwer voor de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Bergen. Opnieuw burgemeester worden is zijn ambitie niet meer. Hij wil zich als partijvoorzitter volop voorbereiden op de verkiezin- gen van 2019. Daarmee lijkt hij zijn rol als nummer één van de PS te betonneren, en dat op bijna 67-jarige leeftijd. In 2019 zou Di Rupo dan mogelijke regeringsonderhandelin- gen moeten leiden. Maar zelfs binnen de PS vreest men dat dit desastreus zal eindigen.
Het einde nadert nu echt voor Di Rupo en de PS
Kris Peeters kiest voor hoofddoek als burgemeestersjerp
Actueel 8 maart 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Nog geen dramatische handelsoorlog
Het was een verkiezingsbelofte van Donald Trump: de Ame- rikaanse economie beschermen. En als daarvoor protectio- nistische maatregelen moeten worden genomen, dan is dat maar zo. Trump lijkt nu zijn belofte in te lossen door nog deze maand douanetarieven van 25 procent in te voeren op staal en van 10 procent op aluminium. Hij droomt van een soort van bijna autarkische metaalindustrie, met bijvoorbeeld de Ame- rikaanse autosector die met eigen staal werkt en grotendeels voor de eigen markt producten aflevert waarbij ook minder buitenlandse wagens binnenkomen.
Die beslissing stuit op veel protest, ook binnen de Republi- keinse Partij die bekend staat om de verdediging van de vrij- handel. En die hebben natuurlijk een punt. Invoerheffingen zorgen voor hogere prijzen van producten en daar zijn de con- sumenten het slachtoffer van. De beurskoersen reageerden nerveus op de beslissing van Trump en dat is ook niet goed voor de economie.
De Europese Commissie reageerde met de dreiging zelf hogere importtarieven voor Amerikaanse producten op te leg-
gen. En dat zou dan escaleren tot een handelsoorlog. Volgens sommige waarnemers is dit onvermijdelijk omdat Trump niet een man is die snel terugkrabbelt. Toch moeten we een aan- tal zaken relativeren. Tot een echte dramatische handelsoor- log zal het niet komen. Daar zijn meerdere redenen voor. Ten eerste is het zo dat de wereld al een aantal sterke protectio- nistische tendensen kent. De VS namen al onder Obama de meeste protectionistische maatregelen (450 om precies te zijn) van alle landen. Ter vergelijking: de Europese Unie (handel is een bevoegdheid van de Europese Commissie) heeft er 100 genomen, China 150. Tweede element: de recente geschiede- nis leert dat bepaalde maatregelen die de handel belemmeren na verloop van tijd worden ingetrokken. In 2002 voerde George W. Bush al importtaksen van 30 procent op staal in. De tegen- maatregelen van onder andere de EU deden zo’n pijn dat hij op zijn stappen moest terugkeren. Trump richt zijn pijlen op China, maar hij weet ook dat hij moeilijk zonder de Chinezen kan.
De VS blijven een belangrijke afzetmarkt voor allerlei Chi- nese producten. Bovendien zijn het voorbije jaar verschillende
commerciële deals gesloten tussen de VS en China, wat onder meer te danken is aan de Chinese president Xi Jinping.
Verder moet erop gewezen worden dat de VS amper 3 pro- cent van hun staal uit China invoeren. De beslissing van Trump heeft voor de VS dan ook een meer symbolisch karakter.
Wat vaak vergeten wordt, is dat niet alleen de VS maar ook de Europese Unie boos zijn op China omdat dat land zijn over- schot aan staal zeer goedkoop op de internationale markten probeert te verpatsen. Hetgeen de internationale prijzen onder druk zet en onder andere de Europese staalindustrie doet bloe- den. Alleen al in 2015 was de Chinese overproductie, ruim 300 miljoen ton staal, bijna het dubbele van de Europese totaalpro- ductie van 170 miljoen ton. Bij de Europese Commissie zijn ze dat meer dan beu. Een maand geleden besliste de Europese Commissie om een antidumping¬heffing op te leggen op cor- rosiebestendig staal van Chinese afkomst. De heffing schom- melt tussen 17,2 en 27,9 procent en zal voor een periode van vijf jaar gelden. Op die manier wil de Commissie de staalprijs weer opkrikken. Om de Europese staalindustrie te bescher- men, nam de Europese Commissie al 27 handelsbeperkende maatregelen in de staal- en ijzersector.
Er klonk toen weinig protest, in schril contrast met de reac- ties op de aankondiging van Donald Trump.
Angélique VAnderstrAeten VS-president Donald Trump dreigde met een handelsoorlog: hij wil de tarieven op geïmporteerd staal en alumi-
nium verhogen. Dat zorgt voor onrust op de beurzen. Maar of er echt een handelsoorlog komt, valt nog te bezien.
In de discussie wordt ook één zaak vergeten: dat China de wereld wil overspoelen met zijn overschotten aan staal van slechte kwaliteit.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
“Lang leve de armen!”
In feite zijn orgieën met minderjarige pros- tituees in Haïti nog het minst criminele van Oxfam. Die orgieën zijn tenminste nog een echte, marktgedreven, stimulans voor de Haïtiaanse economie. Ook al is het dan een uiterst smakeloze en immorele stimulans. Dat is meer dan van de meeste andere activitei- ten van Oxfam kan worden gezegd. Daarvan is het eigenlijke doel om werkgelegenheid te bieden aan degenen die werken voor deze zogenaamde liefdadigheidsinstelling (waar- van de grootste schenkers natuurlijk de over- heden zijn).
Gelegaliseerde fraude
Als er iets goeds van Oxfam gezegd kan worden, dan is het dat het niet de enige cri- mineel in het veld is en misschien zelfs niet de ergste. Inderdaad, het veld zelf is crimi- neel, minstens moreel, indien niet juridisch.
Zoals veel andere goede doelen vraagt Oxfam van donoren geld, dat in feite terechtkomt in de zakken van degenen die er voor werken.
Onder andere in die van de 888 medewerkers in het hoofdkantoor in Londen. De hypocrisie van deze gelegaliseerde fraude is trouwens symbolisch voor zoveel moderne activiteiten.
In het geval van liefdadigheidsinstellingen zoals Oxfam gaat het om extreme hypocrisie.
Ik ben al lang zeer sceptisch over buiten- landse hulp als activiteit. Het grootste deel van die hulp gaat immers het land niet uit.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik mijn eerste huis kocht met de opbrengst van buitenlandse hulp. Ik werkte toen in Tanzania voor de Britse regering (via een corrupte en incompetente Britse onderneming die de baan nooit op een open markt zou hebben gekregen). Ik heb meer te danken aan buitenlandse hulp dan welke Tanzaniaan ook, behalve misschien de leden van de Tanzaniaanse regering die smeergeld van het bedrijf hebben ontvangen.
Equatoriaal-Guinea
Ooit ging ik eens naar Malabo, de hoofd- stad van Equatoriaal-Guinea. Olie was daar nog niet ontdekt en als de president de stad verliet, sneden ze de elektriciteitsvoorzie- ning nog steeds af, omdat die niet langer nodig was. Dertig jaar later is de president nog altijd dezelfde. Voor diegenen die wei- nig voeling hebben met Equatoriaal-Guinese zaken, wil ik een korte samenvatting geven van de geschiedenis van dat land. De eer- ste president na de onafhankelijkheid van Spanje, genaamd Macías Nguema, en uiter- aard democratisch gekozen, tenminste de eerste keer, doodde of verdreef ongeveer een derde van de bevolking in ballingschap en reduceerde de rest tot het niveau van slaven.
Hij wantrouwde het geschreven woord en
vervolgde mensen met een bril als gevaar- lijke intellectuelen. Onder zijn verstandig eco- nomisch beleid daalde de cacaoproductie, de belangrijkste export van het land, met 95 procent. Er werd van hem gezegd dat hij de nationale schatkist onder zijn bed zou heb- ben gehouden. Gelukkig werd hij afgezet en geëxecuteerd door zijn neef, de huidige presi- dent, die, hoewel corrupt op een gigantische schaal, niet zo bizar is als zijn paranoïe oom.
Ik bezocht Malabo toen het land nog niet welvarend was - of misschien moet ik zeggen toen de president van het land nog niet wel- varend was. Ik bracht er een gelukkige middag door met het tellen van de witte voertuigen met vierwielaandrijving van de hulporganisa- ties. Die maakten op dat moment ongeveer negentig procent van het verkeer in de hoofd- stad uit. Ik stopte met tellen toen ik bij zeven- entwintig was. Ze werden allemaal ‘Save the this’ of ‘Save the that’ genoemd en ze riepen allemaal hun liefde voor de armen uit. Het is duidelijk dat de verarming van het land goed was voor sommigen. Lang leve de armen!
De persoon bij wie ik verbleef, een hulp- verlener (wat, uiteraard, airconditioning en andere voordelen betekende), vertelde me dat als de regering had geweten dat ik een schrijver was, die me had laten doden, in stukken hakken en in zee gooien. Ik voelde me op een bepaalde manier gevleid: het was de eerste en enige keer in mijn leven dat iemand dacht dat ik het waard was om te doden.
De hulpverlener bij wie ik verbleef, en die zich perfect bewust was van de waarde van zijn diensten, werd ingezet om de regering te helpen de instellingen te versterken en de voordelen van de rechtsstaat te doen begrij- pen. Andere hulporganisaties importeerden landbouwwerktuigen zoals machetes, onge- twijfeld om de regering te helpen bij haar journalistieke haktaken.
theodore dAlrymple Ik heb jarenlang aan de mensen verteld dat Oxfam een criminele organisatie is.
Meestal werd er dan met de ogen gerold en kwam men tot het besluit dat ik uiteinde- lijk toch gek geworden was. Maar wie rolt er nu nog met zijn ogen? Ik vraag het me af.
Theodore Dalrymple
Brits arts en publicist
Theodore Dalrymple schrijft geregeld een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist.
Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen:
Karaktermoord in Amsterdam
Links blijft er een sport van maken om iedereen die een bedreiging voor haar vormt via een karaktermoord professioneel uit te schakelen. Een uitspraak, een sms-berichtje of een e-mail is voldoende om een carrière te kraken. Een triestige tendens waarvan we de bodem nog niet hebben bereikt.
In Oostenrijk werd het hoofd van Udo Land- bauer, de jongerenvoorzitter van de rechtse FPÖ, enkele weken terug op het kapblok gelegd. Landbauer moest ontslag nemen omdat hij lid was geweest van een studenten- vereniging waar men decennia terug - toen Landbauer 11 jaar was - aangebrande liederen zong. Links heeft haar buit binnen: een van de jonge patriottische talenten uit de Oostenrijkse politiek is uitgeschakeld. Via het verdraaien van feiten, het vertellen van halve waarheden en het leggen van valse associaties, schakelt poli- tiek links haar tegenstanders uit.
Yernaz Ramautarsing
Een schoolvoorbeeld van deze handels- wijze was er vorig weekeinde in Nederland.
Forum Voor Democratie, de partij van publi- cist Thierry Baudet, is aan een onstuitbare opmars bezig. Bij de gemeenteraadsverkie- zingen, op 21 maart, zal Baudet in Amster- dam naar alle verwachting minstens vier zetels behalen. Enkele jonge politici van PvdA en D66 hebben er daarom niks beter op gevonden dan een beschadigingsoperatie in gang te steken.
Slachtoffer is Yernaz Ramautarsing, de num- mer twee op de kandidatenlijst.
Ramautarsing kwam enkele weken gele- den al in het oog van een mediastorm toen hij stelde dat, gemiddeld genomen, sommige rassen een lager IQ hebben dan andere ras- sen. Een simpele wetenschappelijke vaststel- ling die vandaag verworden is tot een gotspe.
Het hek was van de dam toen vorige zaterdag gsm-berichten uit een private discussiegroep door politieke tegenstanders van Ramautar- sing naar de media werden gestuurd. Ramau- tarsing is de mening toegedaan dat homorech- ten de samenleving dommer hebben gemaakt
en dat het blanke ras niet voldoende voor zich- zelf opkomt. De mug werd een olifant en voor de Nederlandse Surinamer zat er niets anders op dan diezelfde avond uit de politieke arena te stappen. We zijn dus aanbeland bij het punt waarop links zelfs haar pijlen begint te richten op gekleurde Nederlanders, indien zij niet de meningen verkondigen die het eigen welden- kende en progressieve clubje aanhangt.
Ook in Vlaanderen lopen jonge rechtse poli- tici en opiniemakers het gevaar slachtoffer van deze handelswijze te worden. Een sms, een zin op Facebook … het kan genoeg zijn om een loopbaan te torpederen. Er zijn drie opties voor rechts om zich hiertegen te verweren. Ofwel dezelfde vieze recepten toepassen op linkse figuren, wat tot gevolg zal hebben dat de poli- tiek nog meer verziekt raakt. Ofwel juridische stappen ondernemen keer na keer, voor laster, smaad en eerroof. Ofwel reageren zoals Fran- çois Mitterrand: “Et alors?” lVs
Actueel
8 maart 2018 3
Expert wanbetaler,
Mijnheer just-is-just,
Het Laatste Nieuws kopte op 4 februari 2016 (let op de datum): “Geens betaalt ach- terstallige facturen van Justitie”. In dat arti- kel van twee jaar geleden stond: “De achter- stand in de betaling van gerechtsexperts is zo goed als weggewerkt. Om te voorkomen dat de berg facturen zich nu weer opstapelt, richt justitieminister Koen Geens (CD&V) gespecialiseerde bureaus in.”
Bij uw aantreden als minister van Justitie hadt ge u voorgenomen werk te maken van de achterstand van facturen, die vooral door allerlei experten worden ingediend. In 2015 was die achterstand zelfs zodanig opgelopen dat tolken, psychiaters, dokters en andere gerechtsdeskundigen ermee dreigden hun dienstverlening stop te zetten. In oktober van dat jaar kreegt ge 146 miljoen euro extra om de achterstallige facturen van 2014 te betalen.
Ondertussen zijn er jaren verstreken, en wat moeten we vernemen middels een par- lementaire vraag van Barbara Pas? De over- heid betaalt 1 op 3 facturen nog steeds te laat. In totaal gaat het over zo’n 266.000 facturen, ten bedrage van 1,6 miljard euro.
En ook nu blijkt de Federale Overheids- dienst Justitie een slechte leerling te zijn.
In 2017 werden 119.000 facturen te laat betaald, en moeten de gedupeerden nog altijd gemiddeld zo’n vier maanden wach- ten op hun centen.
Het klinkt wrang, want van de gewone burger wordt verwacht dat hij zijn boetes en belastingen stipt betaalt, op straffe van hoge verwijlintresten, boetes voor laattijdige betalingen, duimschroeven en deurwaar- ders. Wie een paar dagen te laat is met zijn btw-aangifte, mag meteen rekenen op een boete. Wie zijn btw te laat betaald heeft, krijgt er onmiddellijk wat interest bovenop.
De staat is hier onverbiddelijk.
Boetes, accijnzen, belastingen… De bur-
ger wordt langs alle kanten gevraagd om bij te dragen tot de welvaartsstaat waarin we leven. Niemand betaalt graag belastin- gen, maar we beseffen allemaal dat het niet anders kan. Maar het wordt ergerlijk wan- neer de overheid er niet in slaagt op een correcte wijze om te springen met dat belas- tinggeld, en de dienstverlening waar ieder- een recht op heeft niet in stand kan houden.
Waarde minister, ik twijfel niet aan uw goede bedoelingen en voornemens van bij uw aantrede in 2014, waar ge de loodzware erfenis van Annemie Turtelboom te verwer- ken kreeg, maar zoals altijd tellen alleen de resultaten. Bij Justitie is het aantal onbe- taalde facturen in 2017 enkel toegenomen vergeleken met het jaar voordien. Ik kan niet anders dan vaststellen dat er weinig ten goede veranderd is, al zult gij ongetwij- feld het tegenovergestelde verkondigen en wijzen naar de grote veranderingen die gij de voorbije jaren op Justitie hebt doorge- voerd. Kan zijn, maar de perceptie bij het grote publiek is toch dat Justitie maar wat aanmoddert.
Tot slot een vraag: in mei 2016 drongen enkele tientallen boze vakbondsmensen uw kabinet binnen en richtten daar ongeloof- lijk veel schade aan. De beelden van woeste cipiers die de inkomdeur van uw kabinet, de infobalie, computers en kopieermachines kapotsloegen, zijn gebrand op ieders net- vlies. Sommige van uw kabinetsmedewer- kers hebben er zelfs een trauma aan overge- houden. Mag ik langs deze weg informeren hoe het zit met het gerechtelijk onderzoek naar die vandalen, waarvan een aantal dui- delijk herkenbaar in beeld kwam? Hebt ge al een financiële vergoeding voor al die schade gekregen, twee jaar na datum? Uw achtbaar ministerie kan elke euro gebruiken. Ja toch?
Of is het de bedoeling dat de belasting- betaler voor de
schade opdraait?
Briefje aan Koen Geens
De onderwijsdiscussie kristalliseert rond een essentieel punt: moet een overheid (de Vlaamse, de stadsbesturen) via een aanmel- dingssysteem de inschrijvingsmethode van de scholen bepalen of niet. Moeten scho- len kiezen voor het criterium ‘toeval’ (bv. via computer) of het criterium ‘chronologie’?
Geen van beide criteria werkt perfect.
Maar er is meer. Moet de overheid via een centraal aanmeldingssysteem ook een soci- ale mix opleggen? Concreet betekent dit dat ze per school het percentage kwetsbare kin- deren bepaalt (lees: armen, vaak nieuwe Belgen en vreemdelingen)? Minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) koppelde het aanmeldingssysteem aan – even oplet- ten nu – de ‘dubbele contingentering’ (sic).
Haak niet af bij zoveel Wetstratees. Hiermee bedoelt men de twee criteria waarmee men plaatsen op scholen voor kansarmen wil reserveren: hebben de moeders van de kin- deren geen diploma secundair onderwijs (a) en zijn ze studiebeursgerechtigd (b) dan gaan de poorten open.
Segregatie
Wat links daarover denkt, legde moraalfilo- soof Patrick Loobuyck even uit: vrije school- keuze laat segregatie (let op het woord) ongemoeid. Niet de fanatieke schoolkam- peerders of driftig bellende ouders, maar de centrale computer moet bepalen wie erin komt en wie niet.
Dat CD&V (Beweging.net) en nog veel meer de sp.a en Groen die richting uit wil- den, weten we al een paar jaar. Dat de N-VA dit linkse project niet zomaar zou laten pas- seren dus ook. Vorige week werden de uit- hangborden nog eens opgepoetst. “Mensen vinden die voorrangsregels onrechtvaardig”, herhaalde Kris van Dijck (N-VA). De libera- len reageerden bij monde van Vlaams Parle- mentslid Jo de Ro (schepen van Onderwijs in Vilvoorde) erg gefrustreerd op de tegen- draadsheid van de N-VA. De “bocht” van de N-VA werd meteen “laf” genoemd, terwijl de liberalen goed weten dat de protagonisten van de sociale mix vooral bij links zaten (het groene Gent, de sociologen en pedagogen met hun kritiek op “elitescholen” of “scholen die doelbewust niet solidair zijn”).
Maar kijk, wat gebeurde er? Voor één keer bleken de N-VA en de katholieke onderwijs- koepel bondgenoten. “De vrije schoolkeuze is belangrijker dan sociale mix”, zei ook top- man Lieven Boeve. Hiermee gooide hij – braaf gezegd – het roer om.
Voeg daarbij nog de druk van de ouders en de scholen. In Gent was de sociale mix volgens veel commentatoren een groot suc- ces. Een echo van het mooie liedje van de Gentse onderwijsschepen Elke de Cruynaere (Groen). Fake news, bleek toen begin deze week bekend werd dat misnoegde Gentse ouders naar de rechter stappen. In Antwer- pen beslisten dan weer 20 van de 66 scho- len niet mee te doen aan het centrale mel- dingssysteem. Nog anderen vragen zich af waarom zo’n aanmeldingssysteem “cen- traal” zou moeten zijn. Of ouders nog wel een keuze hebben (voor een Steinerschool of een sportschool, of scholen met een specifiek aanbod), of scholen nog autonomie hebben, of er geen betere criteria zijn (afstand van de school)… En belangrijker: hier en daar werd duidelijk gemaakt dat er iets schortte aan de hogervermelde twee criteria, ‘sociaal-eco- nomische achtergrond’, waarmee men de instroom van leerlingen wou mixen. Niemand lijkt precies te weten hoe je die definieert.
Bijsturen
Het werd duidelijk dat Crevits moest bijstu- ren. Ze liet de dubbele contingentering (het reserveren van plaatsen voor jongeren uit kansengroepen) vrij onverwacht vallen. Ze is met dat systeem “niet getrouwd”.
Alle armen de lucht in bij links, natuur- lijk. En trommelen maar. Over leerlingen die
“weggeselecteerd worden” uit “witte con- centratiescholen”. Vaak is de remedie vanuit die hoek vrij simpel (én pretentieus): er moet meer “nascholing” komen, meer “professio- nalisering van de leraars”, want de sukkels van regenten en licentiaten “zijn niet opge- leid om met diversiteit om te gaan”. Waar het geld moet worden gehaald om dat allemaal te realiseren, wordt er nooit bij verteld.
Wil dat zeggen dat een sociale mix een fout verhaal is? Geenszins. Maar zoals de Ant- werpse schepen van Onderwijs Claude Mari- nower zei: “Evolutie vraagt tijd.” En vooral:
het moet beheersbaar blijven en de vrijheid van onderwijs moet men respecteren.
En nu
Dat Crevits afstapt van de dubbele con- tingentering zou de weg (misschien) kun- nen vrijmaken voor een nieuw inschrijvings- decreet, op te starten in 2019 en met een digitaal aanmeldingssysteem voor lager en secundair onderwijs, maar waarbij de ouders de school kiezen. Wanneer er te veel kinde- ren voor te weinig plaatsen zijn, zou nu het lot beslissen, en in geen geval de directeur.
Crevits hoopt toch haar eerste doel te halen. Het tweede doel zal vanzelf worden bereikt… Een afstandscriterium zal de diver- siteit “vanzelf” garanderen. Ook de nataliteit (lees: de hoge geboortecijfers bij nieuwko- mers) zal de scholen sowieso doen “ver- kleuren”. Crevits ontkent dat ze een bocht maakt. Die maakt ze natuurlijk wel. Ze onder- gaat gewoon de wet van de sterkste, aldus politicoloog Carl Devos. En dan heeft hij het natuurlijk over de wil en de macht van de N-VA.
Zijn de inschrijvingsperikelen nu van de baan? Voor het volgende schooljaar wel, want Crevits mikt op 2019. Vermoedelijk zal men zich concentreren op het creëren van nieuwe plaatsen via bouwprojecten. Deze week don- derdag zitten alle partijen weer samen.
Het echte debat: migratie
Progressief Vlaanderen heeft weinig tijd nodig om het geweer van schouder te veran- deren. Nu de dubbele contingentering (posi- tieve discriminatie) niets wordt, verschuift de vraag naar iets anders. “Meer geld” is nu het echte probleem.
In Gent zou het aantal 12-17-jarigen tegen 2030 stijgen met zo’n 2.300 eenheden. In De Standaard heeft Maarten Goethals het over
“perfect voorspelbare bevolkingsgolven” (het leerlingenaantal steeg sinds 1996 met 80.000 leerlingen). Dat debat zou ten gronde moeten worden gevoerd, maar nagenoeg alle partijen vertikken het door te denken over de die- per liggende oorzaken van die problematiek.
Als de middelen voor meer scholen, meer leraars, meer begeleiding, enz. beperkt zijn – en dat zijn ze – kom je meteen uit bij de demografie. De statistieken leren dat de toe- name van de bevolking exclusief een gevolg is van de fors toegenomen migratie. Zonder dat inzicht blijft het ook op de onderwijsvelden dweilen met de migratiekraan open. En er zijn voldoende aanwijzingen dat een bevolking met natte voeten dat op de duur toch wel beu wordt. Dit land krijgt er jaarlijks enkele tienduizenden nieuwkomers bij. Veel nieuw- komers zijn anderstalig, vaak ongeschoold, met een andere achtergrond en cultuur. Dat vergt inspanningen die rekbaar zijn, maar niet oneindig.
Wat geldt voor ons onderwijs, geldt ook voor onze sociale zekerheid en bijstand, onze kinderopvang, onze gezondheidszorg en huisvesting, ons hele maatschappelijke weefsel. Hypermigratie kan geen perpetuum mobile zijn. Er is nood aan een politiek debat waarin verstandig links en rechts mekaar vin-
den. AnjA Pieters
Het onderwijsdebat moet ook over migratie gaan
Bevriezend volk bij de schoolpoorten, dat zorgt bijna jaarlijks voor pittige prent- jes. Minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) wil die schoolkampeerders weg.
Er komen verkiezingen aan. De vraag blijft of ze een oplossing vindt die de N-VA kan overtuigen. De sociale mix, een heilig huisje van de progressieven, zal wellicht sneuvelen. Terwijl niemand de wortels van het probleem – acuut plaats- en geldte- kort in de scholen – nog maar van ver durft te benoemen. Omdat het een gevolg is van de hypermigratie.
Trump prijst Chinese collega Xi voor het
verstevigen van diens greep op de macht
Dictaat uit Rwanda
In het parlement zou vorige week een confe- rentie doorgaan naar aanleiding van een MR- wetsvoorstel met betrekking tot de genocide in Rwanda. De vzw Jambo, een regime-kriti- sche organisatie van Belgische en Rwandese jongeren had het initiatief genomen. Diverse standpunten van academici en politici zouden er te horen zijn, zowel regeringsgezinde als regeringskritische. De Rwandese ambassade was bluspoeder toen zij dit vernam en scha- kelde het lobbywerk in een hogere versnel- ling met een persbericht waarin Jambo rond- uit een ‘negationistische organisatie’ genoemd wordt, die de genocide op de Tutsi’s in Rwanda zou ontkennen. Quod non, wat blijkt uit hun publicaties! Meer nog: de ambassade stelde dat het ongeoorloofd is dat dergelijke orga- nisatie toestemming zou krijgen om een con- ferentie te organiseren in het Belgische par- lement. Het regime van Paul Kagame had immers beslist dat een open en vrij debat over de opportuniteit en uitvoerbaarheid van een negationismewet over de Rwandese geno- cide, zelfs in België, onaanvaardbaar is. Dus gaf het regime de Rwandese ambassade in Brussel de opdracht om het hele initiatief te torpederen. Men dreigde zelfs met een diplo- matieke rel als de conferentie zou doorgaan.
En dan gebeurde het voorspelbare: in Bel- gië deed men het in de broek en de Kamer gelastte de conferentie af. Weg, het democra- tisch tegensprekelijk debat… Het Rwandese regime beslist dus wat in het Belgische parle- ment al dan niet mag georganiseerd worden.
De pot en de ketel
Oude krokodil en nog even Kamerlid Eric van Rompuy heeft nog maar eens uitge- haald naar de N-VA en gezegd dat de N-VA de Vlaamse thema’s misbruikt heeft om aan de macht te komen, maar sinds haar ontstaan nog geen gram heeft bijgedragen tot meer Vlaamse autonomie en een meer weerbare Vlaamse Rand. De N-VA is volgens Van Rom- puy een pure machtspartij geworden die het Belgische niveau versterkt en zich beperkt tot wat ‘cinema’ om de perceptie van een Vlaamse partij hoog te houden. Hij verwijst hierbij naar de ‘spelletjes’ die de partij opvoert rond Cata- lonië en Puigdemont. En hij sneert: “Ik zie echter geen enkel initiatief van Ben Weyts, bevoegd voor de Vlaamse Rand, om de ver- fransing in deze regio tegen te gaan. De Gor- del werd gedegradeerd tot het Gordelfesti- val zonder enige politieke betekenis. In 2019 zal er geen nieuwe staatshervorming komen met meer Vlaamse autonomie. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest droomt de partij ervan aan het bestuur te komen zonder de realisa- tie van institutionele hervormingen uit haar Brusselplan van 2013, net zoals ze dat deed op federaal niveau.” Dat kan allemaal wel zijn, maar dat soort aantijgingen klinkt vreemd uit de mond van iemand wiens partij altijd maar heeft laten begaan en die zelf geen poot heeft uitgestoken om het op te nemen tegen de ver- fransing in de Rand, en bovendien enkel wat lippendienst aan de Vlaamse zaak leverde ter-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 8 maart 2018
4
wijl telkens resoluut voor België werd geko- zen. In het betoog van Van Rompuy kan de afkorting N-VA probleemloos ingewisseld wor- den tegen de afkorting CD&V. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. En na 2019 zal nie- mand hem missen.
Het sprookje is voorbij
Barbara Pas (VB) vroeg de minister van Buitenlandse Zaken naar het standpunt van de regering over de geplande onteigeningen zonder vergoeding van en de ‘plaasmoorde’
op blanke boeren in Zuid-Afrika. Ze verwees daarbij naar een soortgelijke evolutie destijds in Zimbabwe, waar het regime het land deed aftakelen van de graanschuur van Afrika tot een land met een gruwelijke hongersnood en bittere armoede. De geplande onteigeningen en een vorm van antiblanke apartheid zijn afschuwelijke vooruitzichten voor Zuid-Afrika, zo stelde zij. Reynders sprak een en ander niet tegen, maar hield zich op de vlakte door te stellen dat België de zaak aandachtig zal opvolgen en de nodige contacten zal onder- houden met de Zuid-Afrikaanse regering. En daarmee was de kous af. Geen haan die er in het parlement over kraaide. Vooral links bleef nog stiller dan rechts. Stel je even voor dat ergens ter wereld dezelfde gruwel zou plaats- vinden maar dan tegen niet-blanken… De ene motie zou de andere opvolgen en de protes- ten zouden luid zijn. De herrie die men in de tijd van de apartheid maakte, is verstomd nu een omgekeerde apartheid ontstaat in het land waarvan Nelson Mandela na zijn vrijla- ting zei dat er nooit, maar dan ook nooit nog enige discriminatie en uitsluiting zal zijn van mensen met een velkleur die anders is dan die van anderen. Het sprookje van de regen- boognatie is duidelijk voorbij. Bovendien: in deze politiek correcte donkere tijden van een wegdeemsterend Westen mag mag men het zeker niet opnemen voor blanken Dus kijkt men de andere kant op. Links is daarin gespe- cialiseerd.
Afschaffen die wet
Veerle Wouters (ex-N-VA) pakte de regering nog eens flink aan over de zaak rond prins Laurent. Ze bestempelde heel de lopende pro- cedure als een fameuze knoeiboel. Volgens haar heeft Laurent geen recht op een dotatie, maar hij heeft wel het recht om zich te verde- digen. De manier waarop hij dat doet, kiest hij zelf. Wouters denk niet dat hij daarvoor het advies van de premier nodig heeft. De advo- caat van Laurent stelt terecht dat de wet ondui- delijk is, in strijd met de Grondwet en met de mensenrechten. Zij kan hem daarin alleen maar gelijk geven. Zij waarschuwde de rege- ring dan ook dat ze goed bezig is om de advo- caat van Laurent voldoende munitie te geven om naar de rechtbank te stappen, waardoor de zaak maar niet uit de voeten zal geraken.
Voor haar is de enige oplossing te vinden in het afschaffen van de dotatiewet, want sinds 2001 heeft Laurent al 5 miljoen euro belas- tinggeld ontvangen, waarbij de vraag is: om wat te doen?
Waarom heeft Vlaanderen dan een belas- tingzender? En de meeste Europese staten ook? Omdat historisch gezien de overheden de bevolking wantrouwden, informatie ont- hielden of censureerden. Tijdens het ancien régime was er geen menings- of persvrijheid.
Kranten werden in kleine oplages gedrukt, waren duur, en zuchtten onder een zware zegelbelasting.
De Franse Revolutie maakte het nog erger, want de doodstraf was het verdict voor een mening die de machthebbers onaangenaam was. De massamoordenaar Bonaparte instal- leerde een ongemeen scherpe censuur en publiceerde zijn bulletins in een voorloper van de VRT: de “Gazette Nationale, ou Le Moniteur universel” die de enige echte offi- ciële waarheid verkondigde. Aan de overkant van de oceaan gebeurde het tegenoverge- stelde. De Britse overheid werd buitengeke- geld en vervangen door verkozen politici. Vrij vlug werd overal het enkelvoudig stemrecht voor mannen ingevoerd, zodat een arme boer als Davy Crockett volksvertegenwoordiger kon worden.
De overheid vertrouwde wel haar bur- gers en de post bezorgde al in 1792 voor een schijntje van de kostprijs alle mogelijke kranten. In eigen land nam koning Willem na de Franse bezetting maar al te graag de strenge Franse maatregelen over. Onder de vele terechte verwijten aan zijn adres (trans- fer van 70 procent van de Zuidelijke belastin- gen naar het Noorden) hoorde ook de cen- suur, en hij aarzelde niet kritische journalisten in de gevangenis te stoppen. Persvrijheid was een essentieel onderdeel van de Belgische grondwet van 1831.
Denk niet dat “les pères fondateurs de la Belgique” naïeve democraten waren.
Ze plaatsten een stok achter de deur: de bestaande zegelbelasting die kranten zeer duur maakte en oplages klein hield. In 1848 waaide weer een revolutionaire wind door Europa die grotendeels halt hield aan de Bel- gische grens.
De koffers van Leopold I en zijn familie stonden al klaar in Laken, maar de rege- ring-Charles Rogier hield het hoofd koel. Die zegelbelasting werd afgeschaft en het aantal (cijns)kiezers werd verdubbeld.
Werkelijke vrijheidsuiting
De pers kon er dus tegenaan gaan, met als enige uitzondering een nieuwe wet die de belediging van vreemde staatshoofden verbood wegens de angst voor Napoleon III.
Hij koesterde lang de droom van alle Franse koningen en van zijn oom die in 1814 een geallieerd vredesvoorstel verwierp omdat hij de Zuidelijke Nederlanden niet wou opge- ven: annexatie.
Met de verbeterde technologie, de voort- schrijdende alfabetisering en de stijging van de levensstandaard (voor het eerst sinds Filips de Goede in 1450) ontstond rond 1870 de massapers. Vrijheid van meningsuiting was zelden zo vrij als toen. Er werd beledigd, gescholden en geschimpt dat het een lieve lust was. Het haatproza in De Standaard of Knack over luitjes die niet geloven in de multi- culturele afgodsdienst is lauw geleuter verge- leken met het liberale en katholieke discours tijdens de eerste schoolstrijd. De socialisten deden er nog een schepje bij en de huidige
“pensée unique” was onbestaand. Af en toe greep het gerecht eens in wanneer de monar- chie werd aangevallen, maar veel stelde het niet voor.
Dat veranderde tijdens de Eerste Wereld- oorlog. Onmiddellijk sloegen censuur en patriottisme gelijktijdig toe. De Antwerpe- naars geloofden dat het Belgische leger de Duitsers over de Rijn had gejaagd, tot ze ver- baasd Duitse soldaten voor hun muren zagen verschijnen. De Duitsers kenden alles van censuur, en na de bevrijding duurde het een tijdje vooraleer de klassieke vrijheden weer hersteld waren.
INR-NIR
Inmiddels verscheen een nieuw medium dat aanvankelijk in Europa extreem duur was en alleen te beluisteren met zeldzame lam- penradio’s of kristalontvangers. In de Ver- enigde Staten, die niet geteisterd waren door de oorlog, nam radio onmiddellijk een enorme vlucht.
De Amerikanen lieten weer alles over aan de eigen burgers en de vrije markt. In eigen land werd het medium niet ernstig geno- men door de politiek, zodat allerlei vrije en lange tijd uitsluitend Franstalige zenders in de ether kwamen. Maar toen de radio goed- koper en populairder werd, veranderde de houding van de overheid. In 1930 waren er al 80.000 ontvangers en heerste een janboel in de ether. Ook het succes van de Vlaamse nationalisten (11 zetels op 187 in de Kamer) en de opkomst van de communisten was een teken aan de wand: weer tijd voor een offici- ele waarheid. Radio Belgique en aan Vlaamse zijde N.V. Radio (gefinancierd door Boeren- bond en Christelijke Middenstand) werden gefusioneerd en kregen het statuut van open- bare dienst als INR-NIR (Nationaal Instituut Radio-omroep) in 1930.
Tezelfdertijd werden zestien vrije radio’s erkend. Uiteraard volgens een Belgische ver- deelsleutel: 4 in Vlaanderen en 12 in Wallo- nië. Het beruchte ideologische en filosofisch personeelsevenwicht deed zijn intrede bij het NIR en bleef bestaan tot 1996.
Rechtstreeks kwam het aan bod in uit- zendingen, want politieke partijen plus de katholieke, protestantse en “vrijzinnige” kerk richtten radiodiensten op die de golflengte van het NIR gebruikten. Aanvankelijk kregen die later beruchte “gastprogramma’s” onge- veer de helft van de zendtijd. Ieder jaar kwa- men er bijna 100.000 radio-ontvangers bij (luisterbelasting van 60 frank) en de zend- tijd van het NIR werd drastisch opgetrokken.
Niet die van de gastprogramma’s. Vooral na de beruchte verkiezingen van 1936, met de doorbraak van het VNV, Rex en de commu- nisten (in totaal 46 van 202 zetels), wilden de regeringen het nieuwe en populaire medium in de betrouwbare handen van de drie tradi- tionele partijen houden. Het INR-NIR bleef een unitaire instelling en kreeg in 1938 een prachtig eigen gebouw aan het Flageyplein.
Het voorbeeld van Goebbels
De controle van de overheid op de radio werd almaar sterker. In Duitsland bewees propagandaminister Joseph Goebbels dat een openbare zender ideaal was om men- sen te hersenspoelen. De lancering van een goedkope “Volksempfänger” vergemakke- lijkte zijn werk.
In september 1939 kwam er daarom in eigen land ook een ministerie van Natio- nale Voorlichting. De radio werd belangrij- ker dan ooit en de regering gaf het bevel dat alle vrije zenders in geval van een Duitse aanval onmiddellijk en integraal de program- ma’s en nieuwsberichten van het NIR moes- ten overnemen.
Dat gebeurde dan ook toen in mei 1940 de Duitsers verschenen. Die doekten aan het Flageyplein de openbare omroep op en richt- ten Zender Brüssel op die naast Nederlands- talige en Franstalige uitzendingen ook dage- lijks nieuws in het Duits verzorgde.
Het personeel kon kiezen: in dienst blij- ven (wat velen deden en waarvoor ze later een prijs betaalden) of naar een andere over- heidsdienst vertrekken.
De vrije zenders werden opgedoekt en meestal gebruikten de Duitsers dat mate- riaal om stoorzenders op te richten die de BBC saboteerden. Bij de bevrijding kwam het NIR terug, en die omarmde het Duitse bezet- tingsmodel - een monopolie voor de open- bare omroep - graag.
Jan neckers (vervolg en slot toekomende week)
Daarom betaalt u
belastingen voor een
openbare leugenzender (1)
Zou de Vlaamse overheid vandaag nog regimezender VRT oprichten als die niet zou bestaan? Neen, want de overheid heeft ook geen circussen of bioscopen, en ze publiceert geen tijdschriften of boeken.
Actueel
8 maart 2018 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Gezeur
Het hoofddoekengezeur duurt voort. Het Gemeenschapsonderwijs of GO! (voorheen
“rijksonderwijs”) heeft het niet zo op religi- euze dingen. In een niet zo ver verleden werd in athenea vis geserveerd op donderdag, als daad van dapper verzet tegen de almachtige en onderdrukkende katholieke Kerk die vrij- dag als vleesloze dag voorschreef. Vandaag en toch wel op gespannen voet met de politieke correctheid, bestaat een GO!-richtlijn die de scholen van het net aanbeveelt om “religieuze symbolen” te weren.
Natuurlijk is dat niet naar de zin van som- mige islamitisch bevlogenen die een en ander voor de rechtbank gaan aanvechten en daar wel eens gelijk halen. Een dergelijk recent geval werd aangehaald door Koen Daniëls (N-VA) en Anke Van dermeersch (VB). Al gauw ging het over “mensenrechten” en kwa- men godsdienstvrijheid en vrouwenrechten met elkaar in conflict.
Moeilijk. Niemand anders dan juf Elisabeth Meuleman (Groen) kon dan met de oplossing komen: hoofddoekenverbod kan niet, mis- schien alleen tijdelijk een beetje als er echt problemen zouden zijn. Ironisch genoeg zat Anke op eenzelfde lijn, keppeltjes en kruis- beeldjes mogen, alleen die opzichtige mos- limdingen niet (discriminatie, bah). We ver- wachtten Jean-Jacques de Gucht, of “his masters voice“ Jo de Ro (open Vld) in de dis- cussie, maar die hadden kennelijk geen zin.
Vliegwet
Céline Fremault (Brussels minister, cdH) ziet ze vliegen. Wat precies? Die vermaledijde vliegtuigen uit die verdomde Vlaamse lucht- haven die de rust van het tere Brussel versto- ren, natuurlijk.
Fremault begint aan de zoveelste afleve- ring van dit verhaal, nu door een studie van de ULB te bestellen, waaruit zal moeten blij- ken dat men uit het Brusselse luchtruim dient weg te blijven. Kwaadwillige onzin die op de heupen werkte van Michel Doomst (CD&V) en Bart Nevens (N-VA). Die laatste vond dat Fre- mault weer eens “kerosine op het vuur” goot.
Ook minister Weyts is het meer dan grondig beu, om te beginnen lijkt het gedoe van Fre- mault nergens naar en overigens kan ze hele- maal zijn rug op. Intussen blijft het wachten op een federale vliegwet om eens en voor- goed met de komedie af te rekenen.
Aangesproken op de moeilijke bevalling daarvan reageerde Weyts dat de erfenis van enige rode en groene ministers de zaken bepaald niet eenvoudiger maakt. Nevens wees ook nog op de volledige blokkering in Brussel die neerkomt op het bij voorbaat saboteren van zo’n vliegwet. We zijn hier dus nog wel even zoet mee.
Activering
In een grauw verleden werden de armen van straat geplukt en verplicht tewerkgesteld in zogenaamde “armenhuizen”, echt rijker werden ze daar niet van en men is dan ook met die praktijk gestopt. Niet dat we het Open Vld-idee van een verplichte gemeenschaps- dienst voor langdurig werklozen daarmee wil- len vergelijken, maar toch.
Axel Ronse (N-VA) vond dat al bij al zeer veel wordt gedaan in Vlaanderen, maar dat er met het liberale voorstel misschien nog iets extra kon. Emmily Talpe (Open Vld) kwam het “constructieve” van het voorstel verde- digen. Minister Muyters vond vooral dat hij geen federale schoonmoeder nodig had en dat Vlaanderen prima zelf zijn werklozen kon activeren en activeert. Algemeen was er toch weinig enthousiasme voor de liberale proef- ballon die her en der als “achterhaald” werd beschouwd. Zeker als wordt vergeleken met Brussel en Wallonië valt het arbeidsmarktbe- leid in Vlaanderen goed mee, was de teneur.
Het blijft wel ironisch dat tegenwoordig steen en been wordt geklaagd over de krapte aan werknemers, terwijl 65.000 mensen niet aan de slag raken.
Vlaamse Rand
BHV: wie kreeg gelijk?
Vorige week gaf Eric van Rompuy op zijn blog een merkwaardig epistel ten beste over de splitsing van BHV. Een beperkte cijferanalyse van het Leuvense onderzoekscen- trum VIVES had aangetoond dat de Franstaligen in Halle-Vilvoorde waren achteruitge- gaan bij de jongste federale en Vlaamse verkiezingen, wat aanleiding was voor stoere borstklopperij bij Van Rompuy en tegelijk een hatelijke uitval naar de N-VA omdat die destijds de splitsing van de BHV zou tegengewerkt hebben. Zijn analyse bevat enkele waarheden maar verzwijgt de stommiteiten die CD&V zelf beging.
Franstalige score halveerde
Eerst de cijfers. Die bevatten weinig nieuwe elementen. Door de splitsing kwamen er geen Brusselse lijsten meer op in Halle-Vilvoorde, met uitzondering van de zes faciliteitenge- meenten, die nu zowel deel uitmaken van de kieskring Vlaams-Brabant als van de kies- kring Brussel. Omdat de Franstalige partijen hiermee de buit goeddeels hadden binnen- gerijfd, vonden ze het niet langer nodig om voor de Kamer aparte lijsten in te dienen in Vlaams-Brabant.
Alleen het FDF (nu Défi) had nog een eigen lijst ingediend. Zoals voorspeld kon worden, haalde deze lijst een eerder beperkt resul- taat: 15.405 stemmen of 2,7 procent van het totale aantal stemmen in de provincie. Voor het totale federale resultaat van de Fransta- ligen moeten daar nog de 21.408 stemmen bij geteld worden die vanuit de faciliteiten- gemeenten voor Franstalige lijsten in Brus- sel werden uitgebracht. Op die manier komt VIVES tot de vaststelling dat de Franstalige score voor de Kamer ten gevolge van de split- sing halveerde: van 20,8 naar 9,2 procent.
Natuurlijk is deze achteruitgang een goede zaak. Maar moeten we nu juichen met dit resultaat? De eis voor de splitsing had pre- cies tot doel de electorale verfransing tegen te gaan. Dit is gelukt in een groot deel van Halle- Vilvoorde, maar in de faciliteitengemeenten zijn de Franstaligen door de versterkte band met Brussel op hun niveau gebleven: van 45 procent in Wemmel en ruim 60 procent in Rode, Drogenbos en Wezembeek tot 70 pro- cent in Kraainem en 76 procent in Linkebeek.
Opmerkelijk is wel dat de gezamenlijke UF- lijst voor het Vlaams Parlement overal achter- uitging, ook in de zes faciliteitengemeenten.
Enkel in Linkebeek en Kraainem haalde Union des Francophones nog meer dan 50 procent.
In Rode behaalde deze lijst nog 42 procent en in Wemmel nog amper 26 procent. Dit is een pak lager dan de resultaten bij de provincie- raadsverkiezingen van 2012, waar datzelfde UF in de meeste gemeenten nog ver boven 50 procent zat.
De daling van UF deed zich voor in heel Halle-Vilvoorde, zodat de partij er zakte van 12,3 procent in 2009 naar 8,8 in 2014. In de gehele provincie Vlaams-Brabant zakte UF van 47.319 naar 34.729 stemmen, waarmee de partij nipt de kiesdrempel haalde (5,1 pro- cent).
Na de splitsing van BHV vinden de Fransta- ligen het allicht minder noodzakelijk om voor een taalpartij te stemmen (UF of FDF), zodat ze een eerder ideologische keuze maken.
Ongetwijfeld is dit ook het gevolg van de stra- tegie van de Franstalige partijen, die bij deze eerste ‘gesplitste’ verkiezingen al hun ener- gie hebben gestoken in het promoten van de Brusselse lijsten in de zes faciliteitenge- meenten. Het is onzeker dat dit een blijvend verhaal is, maar laten we ook dit resultaat beschouwen als een positief gevolg van de splitsing van BHV.
Brussel: Vlamingen geliquideerd
Het is erg jammer dat de onderzoekers van VIVES in hun studie geen aandacht hebben geschonken aan de resultaten van de Neder- landstalige lijsten in Brussel, want ook die hangen samen met het BHV-verhaal.
De zwaarste blunder die de Vlaamse onder- handelaars hebben begaan, was dat ze wel een genereus gunstregime hebben uitge- werkt voor de Franstaligen in de Vlaamse Rand, maar tegelijk hoegenaamd niets gedaan hebben om de Vlamingen in Brussel enige bescherming te bieden. Sterker nog:
door de kiezers uit de zes faciliteitengemeen- ten toe te voegen aan de Brusselse kieskring, worden de Vlamingen in Brussel nog verder gemarginaliseerd. Terwijl precies de Vlamin- gen in de tweetalige hoofdstad veel meer gerechtigd zijn op bescherming dan de Frans- taligen in de Vlaamse Rand. Nu heeft men een systeem uitgewerkt dat gewoon dodelijk was voor de Brusselse Vlamingen: de onderhan- delaars van de drie traditionele partijen en Groen wisten maar al te goed dat geen enkele Vlaamse partij op eigen kracht de kiesdrem- pel kon halen in Brussel en toch werd geen enkel beschermingssysteem ingebouwd, zodat er in Brussel toch minstens één Neder- landstalig Kamerlid kon verkozen worden.
Moeilijk was dit nochtans niet. Men had voor de Kamerverkiezingen in Brussel gewoon het systeem moeten inbouwen dat vroeger voor de Senaat bestond en nog steeds bestaat voor de Europese verkiezingen: men telt daar eerst de Franstalige en Nederlandsta- lige stemmen afzonderlijk op, zodat er in geen van de beide taalgroepen stemmen verloren gaan. Vervolgens wijst men dan de zetels toe per taalgroep. De toenmalige oppositiepar- tijen Vlaams Belang en N-VA hadden amen- dementen ingediend om zo’n systeem in te voeren, maar die werden door alle andere partijen systematisch weggestemd.
Met als gevolg dat alle 15 Brusselse Kamer- zetels onvermijdelijk naar de Franstaligen zou- den gaan. De Brusselse Vlamingen werden met andere woorden wetens en willens geli- quideerd in het belangrijkste parlement van het land!
Twee Kamerzetels prijsgegeven
Bij de Kamerverkiezingen van 2014 behaal- den de Vlaamse lijsten in Brussel samen 49.449 stemmen op een totaal van 494.627 stemmen. Dat is net geen 10 procent. De Vlaamse groenen hadden hun karretje vast- gehaakt aan Ecolo.
Deze collaboratie met Ecolo zou wellicht niet gebeurd zijn, indien de Vlaamse partijen hun stemmen hadden mogen samentel- len. In dat geval waren er aan Nederlandsta- lige kant meer dan 50.000 stemmen uitge- bracht en hadden de Vlamingen in Brussel recht gehad op twee Kamerzetels. Vandaag heeft een minipartijtje als cdH in Brussel met 46.441 stemmen twee Kamerzetels, terwijl de Vlaamse lijsten met ruim 49.000 stemmen geen enkele Kamerzetel hebben.
De Vlamingen hebben dus twee Brusselse Kamerzetels prijsgegeven in ruil voor de split- sing van BHV, iets waarvoor helemaal geen prijs betaald had moeten worden, vermits deze splitsing gewoon in het verlengde lag van de staatshervorming én bovendien was opgelegd door het Grondwettelijk Hof.
Dit had verregaande gevolgen, want de stem van de Nederlandstalige Brusselaar had in de Kamer de voorbije jaren van groot nut kunnen zijn. Denk maar aan het debat over de nachtvluchten en de vliegwet, het debat over de aanslagen en de onveiligheid in Brussel, het debat over islam, integratie en immigratie en, niet te vergeten, de vele institutionele en communautaire wantoestanden in Brussel. In al deze debatten bleef de stem van de Neder- landstalige Brusselaar in de Kamer afwezig omdat onervaren onderhandelaars zoals Wouter Beke, Wouter van Besien, Alexander de Croo en Caroline Genez in 2011 gewoon niet beseften wat ze uit handen gaven.
Onterechte trots
En nu komt Van Rompuy zich glimmend van trots op de borst kloppen omdat zijn par- tij mee gezorgd heeft voor de splitsing van BHV. Van Rompuy haalt daarbij zwaar uit naar de N-VA, die zogezegd “alles gedaan heeft om nooit tot een splitsing te komen”, maar Van Rompuy neemt hier een loopje met de waarheid.
Die partij had zich tijdens de onderhan- delingen wel degelijk in grote mate akkoord verklaard met de manier waarop de kies- kring gesplitst zou worden en uitte bij de bekendmaking van de akkoorden aanvan- kelijk weinig kritiek. Wel reageerde de N-VA erg verontwaardigd over de wijze waarop het gerechtelijk arrondissement BHV werd her- vormd, omdat deze hervorming nog veel fla- grantere toegevingen inhield aan de Franstali- gen, met inbegrip van Franstalige magistraten in Vlaams-Brabant. Het is overigens door deze hervorming, gebaseerd op een wets- voorstel van Olivier Maingain (!), dat het van- daag onmogelijk is een eigen rechtbank voor Vlaams-Brabant te creëren, terwijl alle andere provincies wel hun eigen rechtbank hebben.
De trots en de verwijten van Van Rompuy zijn dus onterecht. De gunstige effecten van de splitsing van de kieskring zijn er wel dege- lijk en dat is ook de reden waarom zoveel Vlamingen zolang voor de splitsing geijverd hebben.
Maar de prijzen die hiervoor betaald wer- den, waren buitensporig en hebben de situ- atie voor de Vlamingen in Brussel (kieskring) en buiten Brussel (gerechtelijk arrondisse- ment) verslechterd. Van Rompuy doet de
‘Brusselse Hoofdstedelijke Gemeenschap’
(die heel het oude Brabant omvat) af als een lege doos, maar zijn partij heeft deze nieuwe instelling wel grondwettelijk gebetonneerd en er staan partijen klaar (Open Vld, sp.a en Groen) om aan dit gedrocht belangrijke bevoegdheden te geven.
Op één vlak heeft Van Rompuy gelijk. Het is inderdaad zo dat de Vlaamse regering en bevoegd minister Weyts vandaag veel te wei- nig initiatieven nemen om de verfransing van de Rand tegen te gaan. Maar hetzelfde kan gezegd worden van zijn eigen partij. Tom Dehaene is hiervoor bevoegd in de provincie Vlaams-Brabant en neemt op dat vlak even- min ernstige initiatieven.
Ten slotte willen we graag vermelden dat Eric van Rompuy, evenals zijn neef Peter, zich in het verleden uitdrukkelijk en bij her- haling heeft uitgesproken ten gunste van het Eurostadion. Daarover hebben de Van Rompuys de jongste maanden merkwaardig genoeg oorverdovend gezwegen. BL
Het schouwen van grenspalen tussen Vlaanderen en Nederland
Reynders’
onbegrensde ambitie
Didier Reynders heeft een doel waarvoor hij helemaal wil gaan: na de gewestelijke verkiezingen van volgend jaar de Brusselse regering leiden. Of hij erin zal slagen, zal de toekomst uitwij- zen. Zoals de kaarten nu liggen, doet de ambitie hem recht op een muur afsteve- nen. Hoeveel jokers heeft hij veil?
Wordt hij het? Of wordt hij het niet? Het is dé vraag die men bij politieke interviews stellen moet, voor zover Brussel ter sprake komt, natuurlijk. Theo Francken is alvast een ‘believer’. “Het zou een goede zaak zijn. Hij is een sterke man, en die heeft Brussel nodig”, verklaarde hij afgelopen weekend in La Libre Belgique. Minister van Begroting Sophie Wilmès (MR) heeft het in L’Echo dan weer over zijn “politieke, financi- ele en bestuurlijke competenties”. En voor wie over de vraag zou twijfelen, want daar hadden we het nog niet over: wordt hui- dig minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) de toekomstige minister- president van het Brussels Gewest? Iets voorzichtiger, afgelopen maandag even- eens in La Libre was de Brusselse N-VA- voorman Johan van den Driessche. “Pas de commentaire”, antwoordt hij schijnbaar lachend. “Alles hangt af van de verdeling van de electorale kaarten.” De ambitie is er alleszins, daar maakt de geboren Luike- naar, die enkele jaren geleden naar Ukkel verhuisde, geen geheim van. Hij zou hier- mee misschien niet het voorziene carriè- repad volgen (al jaren wordt hij getipt voor een ‘internationale functie’), maar politiek is dan ook geen exacte wetenschap.
Poulidor
Als we de reacties uit zijn entourage, die in de Franstalige pers zijn gesprokkeld, mogen geloven, dan heeft hij echt zin in de functie. ‘Goesting’, om het met de woorden van zeurkous Gwendolyn te zeggen. Deels omdat hij beseft in welke deplorabele toe- stand Brussel zich bevindt. Maar deels ook omdat hij op de binnenlandse scène niet denderend veel opties heeft. Speculerend op een regering Michel II, zou hij gedoemd zijn nog maar eens de tweede viool te spe- len. De rivaliteit tussen de clans Michel en Reynders doorklieft nu eenmaal de MR, wat gevolgen heeft. Eerder nummer één in Brussel worden dan op federaal niveau een Poulidor-rol spelen.
Er moet nog veel water door de Zenne stromen alvorens Reynders zijn eed zal afleggen aan het hoofd van een Brusselse regering. Niet alleen moeten de stemmen er zijn, ook en vooral de partners moeten gevonden worden. In deze fase houdt hij alle pistes open. Hij zou aan het praten zijn met mogelijke coalitiegenoten, maar in de pogingen de MR weer in een Brusselse meerderheid te loodsen, blijkt zijn persoon vooral een struikelblok te zijn.
Partners zoeken
Misschien slaagt hij er wel in op een – wie weet – spectaculaire manier een mooie score neer te zetten, bij de potentiële part- ners valt de geslepen machiavellist niet echt in de smaak. Een tijdje geleden haalde hij het nieuws met de bewering dat de N-VA in een Brusselse regering best wel kon voor hem. De commotie die de uitspraak veroor- zaakte, toont vooral het magnetisme van valse problemen aan. Zelfs met een abso- lute meerderheid van de N-VA aan Vlaamse kant (wat we nog willen zien), komt het niet tot een blokkering van de instellingen.
Dit is België, de plek waar sinds ‘het ramp- jaar 1830’, om het met de woorden van Gerard Knuvelder te zeggen, politiek-staat- kundige ‘bricolage’ tot kunst is verheven.
In werkelijkheid situeert Reynders’ pro- bleem zich aan Franstalige kant. “De MR van Reynders zal in Brussel slechts in staat zijn de dingen te doen bewegen als ze een absolute meerderheid haalt”, schrijft Drieu Godefridi (iemand uit de blauwe familie en onder meer oprichter van het Hayek-insti- tuut in Brussel) in Le Vif. Bovendien, voegt hij er fijntjes aan toe, “Didier Reynders is de kampioen in het omzetten van electo- rale overwinningen in politieke nederla- gen”. Touché. Er zullen meer witte konij- nen tevoorschijn moeten worden getoverd, alvorens de (Brusselse) regering-Reynders
I een feit is. KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen 8 maart 2018
6
Grenspalen en grensstenen tussen België en Nederland moeten geregeld geschouwd worden. Dat gebeurt door de leden van de grenscommissies die bestaan uit vertegen- woordigers van de provincies Antwerpen (Vlaanderen) en Noord-Brabant (Nederland).
Als vanouds komen ook afgevaardigden van het Belgische en Nederlandse Kadaster opdagen. Een dagje vrij voor hen.
De gemeentebesturen van Woensdrecht, Essen, Kalmthout, Kapellen, Stabroek en de districtsraad Berendrecht-Zandvliet-Lillo waren tijdens de jongste schouwing eind februari, meestal door hun (district)burge- meester, vertegenwoordigd.
Een gelegenheid om via officiële foto’s, ter beschikking gesteld door de organiserende Noord-Brabantse gemeente Woensdrecht, in de kijker te komen. Vroeger was dat enkel een
“pleziertje” voor wat ambtenaren van voor en achter de grens. Die maakten van de gelegen- heid gebruik om aan borreltjes te nippen in cafeetjes langs de “meet”.
Verenigd Koninkrijk der Nederlanden
De grenspalenschouwing is een voortvloei- sel uit de tijd van de scheiding van het Ver- enigd Koninkrijk der Nederlanden. Zij werd ingesteld bij de Conventie van Maastricht van 8 augustus 1843.
Die conventie stelde de rijksgrens vast tussen wat toen Nederland en België werd
genoemd en nu Vlaanderen en Nederland heet. Hierbij werd de “meet” ook kadas- traal vastgelegd en werden ter herkenning in het landschap grenspalen en grensste- nen geplaatst. Voor de instandhouding en het onderhoud van de grenspalen werden grenscommissies ingesteld. In het reglement van 28 juni 1847 voor het onderhoud en de instandhouding van de grenspalen, geplaatst op de grens tussen België en Nederland, staat dat de grensgemeenten elk jaar de grenspa- len moeten controleren om na te gaan of zij nog in goede staat zijn. Of gestolen werden, zoals weleens gebeurde.
De afgelopen maanden zijn van gemeen- tewege de 24 grenspalen en circa 40 grens- stenen geschouwd die deel uitmaken van het grondgebied van de stad Antwerpen (hoofdzakelijk Berendrecht, Zandvliet) of Putte en het aangrenzende gebied in Noord- Brabant en Zeeland. Daar werd verslag van gemaakt in ambtelijk Nederlands. De afge- vaardigden kwamen bijeen in de raadzaal van het gemeentehuis van Woensdrecht. In de namiddag werden een drietal grenspaallo-
caties bezocht. Die locaties bevonden zich in Kalmthout, Essen en op een punt bij een café waar je zowel Stabroek, Kapellen als Putte kunt zien. Cafés hebben altijd een rol gespeeld in het leven van de grenspalen. Zij werden merkwaardig genoeg in hun omge- ving geplaatst. Er staat evenwel ook een merkwaardig exemplaar in het Groot Buiten- schor op de grens van Zandvliet en Reimers- waal.
Hij bewijst dat Antwerpen aan Zeeland grenst. Op de dijk, van waaruit men een mooi zicht heeft op de beruchte Bocht van Bath, staat ook een houten exemplaar, klaarblij- kelijk gemaakt door een amateurbeeldhou- wer met orangistische afkomst. Hij protes- teerde alleszins tegen de scheiding die met zich bracht dat het koninkrijk van Willem I niet uitgroeide tot (economisch gezien) de machtigste staat van Europa met de belang- rijkste havens. Beste bewijs is dat vlakbij die genoemde palen de grootste vestiging van de chemiereus BASF buiten Duitsland ligt.
Hoe dan ook, het schouwen is een ple- zante bedoening geworden, met hier en daar een verbroederingsscène. En een gezamen- lijke ondertekening in het gemeentehuis van Woensdrecht dat op het grondgebied van Hoogerheide ligt. Waarna toch weer borrel- tjes werden gedronken.
Pagadder
Samusocial, een maat voor niets
De olifant heeft een muis gebaard, zo omschreef Liesbet Dhaene (N-VA) het verslag en de aanbevelingen van de onderzoekscom- missie naar de misbruiken bij de Brusselse daklozenvereniging Samusocial. Volgens haar blinkt het rapport uit in nietszeggendheid en worden slechts de zondebokken Yvan Mayeur en Peraïta (terecht) aangepakt, terwijl de poli- tieke verantwoordelijken de dans ontspringen.
Ook de vrijblijvendheid van één en ander kan noch voor de N-VA noch voor het Vlaams Belang door de beugel. Zo hekelde Dominiek Lootens (Vlaams Belang) het feit dat aan May- eur en co zal gevraagd worden om de onte- recht geïnde zitpenningen terug te betalen.
Gevraagd, niet geëist. De Brusselse N-VA-frac- tie diende een amendement in om dat geld niet terug te vragen, maar terug te vorderen, desnoods via het gerecht, maar dat voorstel werd weggestemd.
Graaicultuur
Een ander N-VA-amendement zette dan weer kwaad bloed bij het Vlaams Belang. Eén van de aanbevelingen van het rapport was namelijk om bij Samusocial geen zitpenningen meer toe te kennen. Dhaene (N-VA) diende
echter een amendement in waarbij binnen Samusocial wél weer zitpenningen zouden worden toegekend. Totaal onbegrijpelijk en wereldvreemd, zei Lootens, die er fijntjes aan toevoegde dat het bijzonder is dat het net de N-VA is die de aloude PS-graaicultuur blijkbaar opnieuw wil invoeren.
Bruxelles et les flamands
Waar de V-partijen elkaar dan wel weer von- den, was in het verzet tegen een ordonnantie van DéFi-minister Gosuin over het ziekenver- voer in Brussel.
De Brusselse ordonnantie van niet-dringend ziekenvervoer is een copy-paste van deze van de Franse Gemeenschapscommissie en werd zonder overleg met Vlaanderen ingevoerd. Het resultaat: een tekst waarin geen enkele garan- tie is terug te vinden met betrekking tot de kennis van het Nederlands. En in de praktijk weten we wat dat wil zeggen: het wordt een eentalig Franse dienst, waarbij de Nederlands- talige patiënten de keuze hebben: Frans pra- ten, of creperen!
Razzia
Tijdens de gemeenteraad in Genk uitte Har- rie de Witte (PVDA+) zijn verontwaardiging
over wat hij noemde “de razzia op vluchtelin- gen zonder papieren”. Volgens De Witte wor- den bij de mensen die deze vluchtelingen opvangen regelmatig razzia’s gehouden, en dat kan niet volgens hem.
Burgemeester Wim Dries antwoordde: “Het is de bedoeling om de vluchtelingen wegwijs te maken in regularisatie of terugkeer. Het is geenszins onze prioriteit om bij gezinnen huis- zoekingen te verrichten.”
Regenboogzebrapad
In de jaren zestig demonstreerden uit onvrede over onrecht Dolle Mina’s en feminis- ten overal in de wereld halfnaakt en met regen- boogkleuren beschilderd, tegen de overheid.
Vandaag is het de overheid die met regenboog- kleuren de islam wil bestrijden.
Homo’s en transgenders worden als speer- punten ingezet. Genk is nu een ‘holebi- en transgendervriendelijke stad’ waar moslims de plak zwaaien. De inhuldiging van het eer- ste regenboogzebrapad in Limburg is een feit.
Hasselt zal eerdaags volgen.
“Nog nooit meegemaakt!”
Deze verbazing komt uit de mond van Jos Millecam, die sedert april 1984 vanuit een wisselvallige oppositie als een Don Quichot vecht tegen de Damse CD&V-windmolens.
Wat gebeurde? Om enkele bestuursmanda- ten aan te duiden, waren een schorsing van de gemeenteraad en meerdere stemrondes nodig, waarbij partijgenoten opeens regel- recht tegenover elkaar stonden. Volgens bur- gemeester Joachim Coens een storm in een glas water, maar toch! Gemeenteraadsverkie- zingen met een barst in de eensgezindheid?
In het naburige Maldegem was het nog erger.
Daar zorgde het schrappen van de plannen voor een vrachtwagensluis voor onenigheid.
De oppositie steunde de plaatselijke CD&V en zorgde voor een wisselmeerderheid ten koste van Groen. Politiek, een feest? Niet overal.
Te land, ter zee en...
In de Westhoek is het laatste herdenkings- jaar betreffende 1914-‘18 ingezet. Drie maart 1918 betekende het begin van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Duitsland en Rusland ondertekenden voor het oostelijk front hun vre- desverdrag, de Vrede van Brest-Litovk, waarbij de Russen zelfs een deel van hun grondgebied moesten afstaan aan de Duitsers.
Terwijl het plaatsen van duizenden beeldjes in de streek Ieper/Poperinge ongeveer afge- rond moet zijn, zoekt men voor Waterfront zes- duizend vrijwilligers die op 29 juni kniediep in het zeewater van de havengeul in Zeebrugge tot Oostende, over een lengte van 21 kilome- ter, een menselijke ketting zullen vormen. Per twee houden ze dan een bootje met een “boot- schap” vast.
