Di Rupo houdt niet van spelletjes

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

‘k Zag twee heren convergeren...

Preformateur, dat hadden we nog niet gehad. Er passeerden de voorbije jaren al schepselen van allerlei aard, genre Koninklijke Bemiddelaars, Wijzen, Verkenners en Opdrachthouders, maar voor Di Rupo werd een extraatje bedacht. Als preformateur kan hij zich al een beetje premier voelen, met nadruk op de eerste lettergreep. Maar eigenlijk moet hij voor een overgangsperiode zorgen, want er zijn dan wel zogeheten

“convergenties” vastgesteld, de PS en de N-VA zijn het bij lange na nog niet eens over de meest gevoelige punten van een gezamenlijk beleid.

Convergenties, een knoert van een gallicisme, voor wat in fatsoenlijk Nederlands raakvlakken of raakpunten heet. Convergeren betekent naar elkaar toe bewegen. Wel, dan zouden we bijvoorbeeld toch graag weten waarom Di Rupo aankondigde dat hij meteen met de andere partijen - en met Bart de Wever - aan tafel wil gaan zitten om te achterhalen wie wel en wie niet in een regering wil stappen. Terwijl De Wever een dag eerder bij het beëindigen van zijn opdracht als informateur duidelijk zei: ‘Het zijn altijd de moeilijkste punten die nog op het laatste moeten worden opgelost en dat zal in een volgende fase moeten worden bekeken, vooraleer we alle partijen rond de tafel vragen en zo het risico lopen dat het eventueel zou kunnen mislukken als het prematuur gebeurt.’ Blijkbaar blijft de PS erbij dat er geen basisvoorstel voor een regeerakkoord kan komen zonder te weten welke de andere partijen in de regering zullen zijn. Di Rupo wil zich dus op zijn minst indekken tegen het verwijt een slechte Franstalige te zijn.

Die discussie over de werkwijze was al een week aan de gang, tot De Wever moet beseft hebben dat de PS hem geen principieel akkoord kon of wou gunnen. Dat er bij de overschakeling van informateur naar preformateur toch grote discretie bleef bestaan (voor hoelang?), is weliswaar een teken dat er bereidheid is voort te praten. Maar wat dat dan precies kan opleveren, is een heel andere kwestie. In tegenstelling met De Wever schoof het PS-opperhoofd ook geen streefdatum naar voor. De Zonnekoning wil zolang stralen als hij nodig vindt en tot hij de compromissen van anderen, inclusief van de N-VA, op zak heeft die hij nodig acht.

Want wat is dat allemaal met die convergenties? De borrelnoten van begin 2008 wel- licht, met de huur- en pachtwetgeving en wat verkeersdinges. In enkele weekeinde- kranten: een deel van justitie, want daar verliest de PS niet te veel aan als ze tenminste de Franstalige rechtbanken onder controle kan houden. Volgens Rik van Cauwelaert in Knack is er ook contact genomen met Frank Vandenbroucke om het arbeidsmarkt- beleid te bekijken, maar we weten uit het verleden dat alle Franstalige partijen, de PS op kop, allergisch zijn voor het regionaliseren van de werkloosheidsuitkeringen en dito reglementering. Want dan komen we bij de mechanismen van de sociale zekerheid, en het is volgens ons bij de Franstaligen nog altijd niet doorgedrongen dat Vlaanderen het huidige status-quo niet langer aanvaardt. (Toegegeven, de signalen van de Vlaamse partijen zijn niet bepaald eenduidig, laat staan dat er van een Vlaams front sprake is.) Ook een grote fiscale autonomie en de regionalisering van de vennootschapsbelasting zijn aan Franstalige zijde voortdurend op een blokkering gebotst. Het zou ons dan ook ten zeerste verwonderen dat de heren daarover al convergeren. Di Rupo had het eind vorige week over ‘hemelsbrede politieke verschillen’, en De Wever beklemtoonde: ‘Men moet geen mirakels verwachten. Deze partijen staan zeer ver van elkaar, de grootste partijen van het land zijn eigenlijk elkaars spiegelbeeld, op heel veel vlakken.’

We zouden daarom graag willen weten welk deel van de weg er eigenlijk al is afge- legd. Wellicht het minst steile stuk, de echte cols moeten nog komen, en het feit dat de PS zijn tentakels al opzet bij de doodnormale uitspraak van N-VA-fractieleider Jan Jambon ‘dat met de N-VA in de regering BHV zal worden gesplitst’, spreekt boekdelen.

Eigenlijk zouden we beter naar de voorhamer grijpen en erop meppen tot de boodschap klaar en duidelijk begrepen is. Maar, zo roept men ons dan van alle kanten toe, zo doet men niet aan politiek. Er moeten compromissen gesloten worden (vooral door de Vla- mingen, zeker?) om zo snel mogelijk een nieuwe regering te vormen. Intussen zijn de ongrondwettelijke verkiezingen vorige week in de Kamer geldig verklaard, alleen Vlaams Belang en LDD stemden tegen, en wat ook de overwegingen van de anderen waren, de Franstaligen weten nu dat het arrest van het Grondwettelijk Hof over BHV aan de kant kan worden geschoven. Voeg daar een CD(&V) aan toe die nog altijd niet wil toegeven dat ze haar verkiezingsnederlaag aan Leterme te wijten heeft, en dan weten we dat de interne strijd tussen Peeters met zijn copernicaanse revolutie enerzijds en de belgicist Leterme met het ACW anderzijds nog lang niet is beslecht. Peeters probeert nu wat aandacht te krijgen door te pleiten voor een “Handvest voor Vlaanderen”, maar die oefening is in het verleden al een paar keer gevoerd, en heeft toen geen zoden aan de dijk gezet. Armoe troef in het land van koning Adelbert!

Natuurlijk is er een beproefd middel om één en ander te forceren, en dat is een fikse politieke crisis. Het zou ons niet verwonderen als er binnenkort moord en brand geschreeuwd wordt door de media, als ze hun eigen sprookje over de redding van het vaderland helemaal anders zien aflopen dan verwacht. Maar wij hebben schoon genoeg van al dat bedelen aan de poort, waar blijkbaar maar

geen einde aan komt.

Di Rupo houdt niet van spelletjes

De stoïcijn

Die vorige finales van Nederland, in 1974 en 1978, dateren uit de periode dat we nog voetbalklevertjes verzamelden en zo’n mat- chen thuis in zwart-wit bekeken. Intussen bereikten we een meer mobiele fase in het leven en dus kozen we er voor de grens even over te steken; overigens een korte rit vanuit ons tijdelijk vakantieverblijf aan de Vlaamse oostkust. Hop naar Sluis. Waar is de tijd dat huisvaders als de dood waren dat een tochtje naar dat oord van verderf zou uitlekken?

Moet dateren van die zwart-witperiode.

Het oranje domineerde en we stonden er wat stom bij in onze normale kledij. De gar- derobe die we uitbouwden, telt geen oranje attributen. Maar we waren duidelijk niet de enige Vlaming die de tent tijdelijk over de grens opstelde. De West-Vlaamse klanken verstoorden onze geplande onderdompeling in Nederlandse sferen geen klein beetje. Van flauw namaakbier in colaflesjes ook geen spoor. Jupiler voor wie de frisse toer wilde opgaan, Westmalle en Duvel voor de liefheb- bers van steviger spul. Gelukkig liepen ze er wel rond met ballen gehakt, anders maak- ten we meteen rechtsomkeer, de onstuitbare globalisering vervloekend.

Reuzegrote schermen lokten de terrassen vol en de tap stroomde onophoudelijk. Bin- nen in het café leek het sluitingstijd. Maar iets verder, op het terras, het lege deel waar het scherm niet zichtbaar was, zat een sto- icijns aandoend heertje van een pintje te genieten, ostentatief de rug naar het gepeu- pel gekeerd. Eenzaam en alleen.

Een mens komt om sfeer op te snuiven en dus konden we de vuvuzela’s nog net ver- dragen. In normale omstandigheden zou- den we de neiging om die dingen rectaal te bevestigen bij de eigenaar amper kunnen bedwingen, maar die avond tastten we diep in ons reservoir verdraagzaamheid. Het helse

geluid van die ondingen even buiten beschou- wing gelaten, heerste er een gezellige sfeer, die mensengroepen kenmerkt die klaar- staan om vuurwerk af te steken. Verknoeide Nederlandse kansen werden betreurd, maar met de zekerheid dat er meer en beter zou- den komen. Verknoeide Spaanse kansen ontlokten amper een zucht, want dat die gedoemd waren te stranden op doelman- vuisten of reclameborden achter het doel leek een zekerheid.

“Papa, wanneer gaan we naar huis”, klonk het plots in het West-Vlaams. Vader greep naar zijn voorhoofd. Schotelde hij zijn drie- jarig dochtertje een historische avond voor, waarover ze nog aan haar kleinkinderen kon vertellen, en dan begint die te zeuren. Moe- der deed wat moeders moeten doen. De kool (vader) en de geit (dochter) sparen, door een stoeltje te zoeken voor de geit. Naar huis gaan was deze keer geen optie en vader kon er ook niet aan doen dat er verlengin- gen kwamen.

En toen viel dat doelpunt waar geen reke- ning mee werd gehouden. Plots viel de nacht en stokte de tapkraan. Dochterlief was intus- sen in slaap gevallen, maar werd brutaal gewekt door vader. “We gaan naar huis”, klonk het gelaten en de huiselijke hiërarchie bevestigend. Een kwartier later was het ter- ras leeggelopen. Bijna toch, want die ene stoï- cijn bestelde nog een biertje en werd voor het eerst die avond meteen bediend. Hij, de enige die zich die avond niet eenzaam voelde.

EEnmanscollEctiEf

D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Brief aan Geert en Flupke 3

• Het aartsbisdom 4

• Gulden Sporen 5

• Frans, een folkloretaal? 9

• De zaak-Bettencourt 9 &14

• Zielig 12

65

jaargang • nummer 28 • woensdag 14 juli 2010 1,85 euro

Plankzeil als de bliksem naar de vernieuwde webstek

www.pallieterke.info

De dingen dezer dagen 2

Volksfeest zonder incidenten

Op die organisatie wil ik wat verder ingaan.

Volgens de regimepers was die overal vlek- keloos. Incidenten? Niet van gehoord, laat staan gezien. Vraag is, wat onder “incident”

dient verstaan.

Dat kan alvast niet de in Kontich gewei- gerde oversteek van het parcours zijn aan de hoogzwangere vrouw die door haar man in allerijl naar het ziekenhuis in Lier werd gevoerd. De klok wees half drie in de namid- dag.

Op dat moment was er nog geen spoor van de Tourkaravaan. De ter plekke gedropte diender van politiezone HEKLA (Hove, Ede- gem, Kontich, Lint, Aartselaar) maakte het verbouwereerde koppel diets dat “we de Tour toch niet op het spel gingen zetten voor een bevallingske”. Na anderhalf uur omgere- den te hebben op zoek naar een “oversteek”

haalde het gezin nog op tijd het ziekenhuis.

Overigens was in de ganse zone HEKLA alle verkeer op het parcours verboden vanaf... 7.00 uur ‘s morgens tot 22.000 uur

‘s avonds. Absoluut logisch voor wie zich herinnert dat de doortocht van de niet echt imposante publiciteitskaravaan dichter bij

taalwet door aan de Tourorganisatie toela- ting te geven vlaggen uit te hangen met als opschrift “Bienvenue à Stabroek” en idem dito “à Kapellen”.

Maar als het eropaan komt de meerder- heid van het “Belgische volk” tegen de sche- nen te trappen, kan alles altijd nog beter naargelang er opgeschoven wordt richting Bruxelles. Het atomium mag dan nog niet in het centrum van ons aller hoofdstad en die van “Europa” staan, de op de bovenste bol van het kunstwerk wapperende Franse vlag liet geen twijfel bestaan over de door het “establishment” gekoesterde sympathie voor een taal en een volk. Het spreekt van- zelf dat dit soort zelfverloochening niet als

“incident” gecatalogeerd kan worden.

“Het beste” moest echter nog komen, zij het dat ook die wansmakelijke toneeltjes geenszins in aanmerking konden/mochten komen om er het label “incident” aan vast te kleven. Op de Houba De Strooperslaan aan de Heizel, waar de aankomstlijn van de eerste rit was getrokken en de “eretribune”

opgetrokken, werden Vlamingen die het had- den aangedurfd er met een leeuwenvlag te De doortocht van de Tour in Het Edel Land was dus een grandioos succes. De mediahype oogde navenant. Nooit gezien. Fabuleus. Nauwelijks nog te evenaren.

Tenzij met een “grand départ”. In Ieper, in Antwerpen, in Brussel; maakt niet uit.

Als de “départ” er maar komt. Kostenplaatje? Amper twee miljoen euro. Van- daag. Morgen is dat duurder. “In gemeenschap” op te hoesten. Door “overhe- den” allerhande. De belastingbetaler dus. En als er de eerstvolgende jaren geen

“grand départ” inzit, dan moet een nieuwe doortocht zeker kunnen. Kost amper 250.000 euro aan organisatie.

half vier dan bij drie uur in de namiddag lag en de tien seconden durende “flash” van de renners een klein uur later. Om half tien ‘s morgens meldde zich aan een oversteek van de Prins Boudewijnlaan in Edegem een thuis- verpleger voor een huisbezoek, wat verder op het parcours, waar hij een patiënt uit bed moest helpen.

Hij mocht er niet door. Denkelijk om op dat uur “de Tour niet op het spel te zet- ten”. Nog in Kontich stonden de seingevers de ganse dag in de brandende zon zonder bevoorraad te kunnen worden van vooral een frisse slok water. Wielerclub “Steeds Vooraan” had bevoorrading voorzien maar geraakte door het politieverbod niet tot bij haar mensen.

Het is al langer geweten dan sinds gisteren door (te) veel inwoners in de zone HEKLA dat wie het daar voor het zeggen heeft, eer- der prioriteit verleent aan de slogan “burger- tje pesten” dan aan “de politie uw vriend”.

Het Tourgebeuren in die zone heeft dat nog eens duidelijk gemaakt. En omdat dit krantje het ook zegt als het goed is, stond het poli- tieoptreden in HEKLA blijkbaar in schrille tegenstelling tot die van de Antwerpse poli- tie, zoals proefondervindelijk vastgesteld aan een oversteek aan de Jan De Voslei.

Niet alleen werd daar tot ver na het mid- daguur nog volop ruimte gelaten aan gewoon verkeer, tot de karavaan haar opwachting maakte. En zelfs bij “dode momenten” tij- dens die “passage” mochten mensen de straat oversteken onder een waakzaam oogje van de politie. Misschien kunnen de genieën van HEKLA in Antwerpen een snel- cursus gaan volgen over hoe dienstverlening ook kan zonder dat de modale burger bij een

“optreden” neiging heeft om zijn wijsvinger naar zijn voorhoofd te bewegen.

“Het beste”

Het zal ook de naam “incident” niet waard geweest zijn - vermits “slechts” een zoveel- ste schop tegen Vlaams kloppende harten - dat in Stabroek en Kapellen in eerste instan- tie overheidshakken geveegd werden aan de

verschijnen, voor verrot gescholden door Fransdolle dwazen die uit hun schuimende bek liefelijkheden als “nazi” en “crapuul” de vrije loop lieten. Her en der was zelfs fysiek geweld niet veraf.

De regimepers had het over de overal

“gecreëerde goodwill die iedereen blij maakte en uitmondde in een volksfeest zonder enige grimmigheid”. Ze had blijkbaar geen woord over voor het nochtans als kranig bedoeld optreden van franskiljonse opperlakei en Brusselse PS-burgemeester Freddy Thiele- mans. En waar men geen kritisch woord aan besteedt, kan, in volle dienstbaarheid aan een regime, ook niet als “incident” weer- houden worden, nietwaar?

En zo kon het dat de heer Thielemans, in opperste dienstbaarheid aan vorst en vader- land, de politie opdracht gaf, door mensen van de Vlaamse Volksbeweging aan vele dui- zenden toeschouwers en hun kinderen uit- gereikte vlaggetjes met de Vlaamse Leeuw, af en in beslag te nemen.

Geef toe dat dit als een taak van absolute prioriteit voor een politiekorps beschouwd kan worden. Alvast toch in de ogen van dwaze papzakken als Thielemans, één van de vaandeldragers van de partij die naar alle waarschijnlijkheid straks de premier van dit apenland zal leveren. In hoever de op de eretribune verzamelde laatste rasbelgicisten onder leiding van Albert Second himself op de hoogte waren van die blijk van onvoor- waardelijk dienstbetoon aan tricolore vlag en natie - zicht op alle mogelijke vlaggen was toegelaten, behalve op die ene - laat ik in het midden.

De enige zekerheid is dat er geen sprake kon zijn van een incident. En dat zal even- min het geval zijn mochten op zondag 11 juli militanten van de Vlaamse Volksbeweging die van plan zijn op de Grote Markt van Brus- sel met leeuwenvlaggen te gaan zwaaien, het risico lopen uit elkaar gedreven en/of in elkaar geslagen te worden. Op bevel van de minidictator van Brussel!

D.Mol

Dé Waalse conservatieve partij

Normaal gesproken (in een normaal land dus) volstaan de functies van infor- mateur en formateur om een regering te vormen. Die informateur kan desgeval- lend in meerdere versies het veld in gestuurd worden. Zie bijvoorbeeld Neder- land, waar de kaarten ook niet zo eenvoudig uit de stembus neerdwarrelden en een informateur ook niet volstaat.

Maar sedert enkele jaren mogen wij in dit Belgenland genieten van politicologische nieuwigheden als koninklijke bemiddelaars (Karl-Heinz Lambertz, François-Xavier de Donnea en Raymond Langendries), konink- lijke verkenners (Herman van Rompuy en Wilfried Martens) en de koninklijke opdrachthouder (Jean-Luc Dehaene).

Nu zijn we dus toe aan een preforma- teur. Nog even en we mogen een gloed- nieuw politiek strategospelletje verwachten:

het Hof. Misschien kan nieuw kind-aan-huis Bart de Wever daar interessante sugges- ties over doen, want de N-VA-voorzitter staat bekend als liefhebber van strategische spelletjes.

Als we het goed hebben begrepen, moet de preformateur (Elio Di Rupo) de opdracht van de formateur (Elio Di Rupo) voorberei- den op basis van de voorbereiding van de informateur (Bart de Wever). Of moet zo’n preformateur een prefabregering in elkaar boksen? We zullen wel zien, zeker.

Enfin, als we Vlaams parlementsvoorzit- ter Jan Peumans mogen geloven, staan de sterren uitstekend aan het firmament voor een akkoord, want “wat goed is voor de Vla- mingen, is ook goed voor de Walen”. En er is iets aan het veranderen aan de overzijde.

We helpen het hem en anderen hopen. En geven er zowaar enkele voorbeelden van, want helemaal uit de lucht greep Peumans één en ander nu ook weer niet.

Ten bewijze, het interview in Le Vif/

L’Express van 25 juni waar een vraaggesprek staat afgedrukt met Philippe Destatte, direc- teur van het Institut Jules Destrée.

Voor de minder ingewijden onder ons even Destrée situeren. Deze Waalse socia- list (1863-1936) werd bekend voor zijn open brief aan koning Albert I, met de historische zinsnede: “Sire, (...) Vous régnez sur deux peu- ples. Il y a en Belgique, des Wallons et des Fla- mands; il n’y a pas de Belges.” Destrée ver- weet de Vlamingen alles afgepakt te hebben van de Walen. Eigenlijk wilde hij een twee- talig Vlaanderen en een eentalig Wallonië, maar om de dwingelandij van de Vlaamse meerderheid te ontlopen, bepleitte hij een België van twee volkeren, “indépendants et libres”.

Destatte brengt één en ander in herinne- ring en verwijst naar het zogenaamde Com- promis des Belges van 1929 tussen Destrée en Camille Huysmans, met als kernidee: we houden er mee op Vlaanderen te verfransen en Wallonië te vernederlandsen.

Het valt Destatte op dat aan Franstalige zijde alle schuld voor de crisis in de schoenen

van Alexander de Croo en Bart de Wever wordt geschoven. Maar hij vindt juist de stel- lingen van de Franstaligen onaanvaardbaar voor de Vlamingen, want de eis Brussel uit te breiden “zet alles op de helling wat sinds 1889 werd onderhandeld, namelijk vanaf het moment dat het territorialiteitsbegin- sel werd ingevoerd bij de hervorming van de staat.”

De taalgrens, maakt Destatte nog eens duidelijk, ontstond uit een akkoord tussen Vlamingen én Franstaligen. Hij vindt het ove- rigens een domheid om het lot van Wallonië en Brussel aan elkaar te koppelen.

Halfweg juni stond in La Libre Belgique dan weer een gesprek tussen politiek analist Vin- cent Racour en de Waalse vakbondsleider Francis Gomes, voorzitter van FGTB-metaal in Luik.

Gomes laat daar weten dat hij geen enkele moeite heeft met de splitsing van BHV. Hij vindt de sociaaleconomische problemen veel belangrijker dan de belangen van enkele dui- zenden Franstaligen die voorrechten opei- sen in Vlaamse gemeenten waar ze zich zijn gaan vestigen.

Of daarmee meteen bewezen is dat Wal- lonië overstag is gegaan en schouder-aan- schouder met De Wever gaat strijden voor meer autonomie voor de deelstaten, is meer dan overdreven. Het zijn van die signaaltjes, waarvan alleen kan gehoopt worden dat ze eindelijk dé omslag inluiden. Meer voorlo- pig zeker niet.

Vandaag ligt de bal in het kamp van Di Rupo en dat is het kamp van degenen die zoveel mogelijk bij het oude willen laten.

Ook in Le Vif/L’Express, van 6 juli, zegt Jacky Morael, senator voor Ecolo, dat de PS “een oorlogsmachine” is “die alleen gehoorzaamt aan zijn eigen belangen”.

Hij noemt de partij van Di Rupo “un parti conservateur”, paternalistisch, beschermend en verdeler van jobs in de publieke sector én in de privésfeer. Volgens Morael specialiseert de PS zich vooral in het voeren van achter- hoedegevechten.

Morael is natuurlijk een politieke tegen- stander en niet weinig gefrustreerd omdat de aanval van zijn Ecolo op de PS op 13 juni een serieuze terugslag kende. Maar hij is wel iemand die de Waalse politiek door en door kent. Verse vruchten oogsten met zo’n par- tij wordt dus een helse opdracht.

Maar misschien groeien die enkele twijgjes toch ooit uit tot stevige takken. Een beetje geduld zal echter geen kwaad kunnen.

J. K

Om te OnthOuden

Eind van het tragikomische verhaal over

“koninklijke aanwezigheid op gouden jubi- leum onafhankelijk Kongo voor hogere belangen” onthouden we die ene uitspraak van de voor regeringsmaffiabaas Kabila

“persona non grata” Karel de Gucht. Hij vroeg of het geweten was dat Kongo in 1960, het gezegende jaar van de “dipenda”, over hetzelfde bruto nationaal product beschikte als Zuid-Korea?

En hetzelfde Zuid-Korea vandaag in het rijtje van economische wereldmachten de twaalfde plaats bekleedde? That’s it, hé, voegde hij er aan toe. Om te onthouden in afwachting dat de volgende vijftig jaar gans Kongo ten prooi valt aan lokale krijgsheren.

Of het zou moeten zijn dat Kabila gelijk heeft als hij voorspelt dat “zijn land” zich aan het oprichten is.

Zand erOver

Het amnestievoorstel van Hilde baro- nes Kieboom werd onmiddellijk van tafel geveegd door Fred Erdman, Jood en voor- malige voorzitter van de socialistische Partij, en door andere Joodse organisaties. Amnes- tie voor foute mensen die zeventig jaar gele- den fout waren?

Nooit ofte nimmer. Tot in der eeuwigheid zullen zij moeten boeten.

Merkwaardig genoeg waren zij de eni- gen die reageerden op Kiebooms voor- stel. Met uitzondering van merkwaardiger-

wijs Steve Stevaert, voormalige gouverneur van Limburg en voormalige socialistenlei- der. Meende hij dat echt, of was het, zoals hier en daar gesuggereerd werd, eerder een poging een valstrik te spannen voor Bart de Wever. De N-VA spreekt echter allang niet meer over amnestie. Al in 2008 ver- telde De Wever aan de RTBf dat amnestie voor de N-VA ‘une page tournée” is. Zand erover dus.

315.000 kilo rotzooi op de wei in Werchter

3

De dingen dezer dagen

Aan Geert en Flupke 275° onder nul

Brrrr...ussel

Gij Hopjobbers,

Brief aan ...

Jaja, we weten het, het absolute nulpunt is minus 273 graden, maar ge hebt er vorige week nog een schepke bovenop gedaan. Of onderop, al naargelang men het bekijkt.

Onderuit in elk geval ging uw geloofwaar- digheid, eigenschap die wij onlangs nog als essentieel bestempelden wil de N-VA de huidige politieke patstelling overleven.

Twee ministers die kortstondig ontslag nemen uit de Vlaamse regering, om snel- snel de eed te kunnen afleggen als respec- tievelijk Kamerlid en Senator, alvorens de carrousel rond te maken en opnieuw de eed af te leggen als Vlaams minister: wei- nig fraai voorwaar. ‘Nieuw-Vlaamse Arri- visten’ riep de oppositie, en we kunnen ons daar niet over verontwaardigen. De N-VA bazuint al enige tijd rond dat er nood is aan een nieuwe frisse wind in de politiek. En als de gelegenheid bij uitstek zich dan aan- dient om het goede voorbeeld te geven, geeft de leeuw niet thuis. Overigens had niet alleen de oppositie kritiek. Ook minis- ter-president Peeters had het over “een spijtige zaak” voor het parlement en voor de politiek in het algemeen. (Terwijl hij bij zichzelf wellicht dacht: nog zo’n paar gaf- fen, en de N-VA wordt lekker kwetsbaar.

Mooi meegenomen nu de politieke situa- tie zo onvoorspelbaar is.)

Voor ons ligt een vrij recent bundeltje papier met het N-VA logo: ‘Twintig voor- stellen voor meer geloofwaardigheid en kwaliteit’, met de vraag aan andere par- tijen daar op constructieve manier aan mee te werken. Wij citeren voorstel 17:

‘Bij parlementsleden die zich bij de ver- kiezing voor een ander parlement kandi- daat stellen en verkozen worden, vervalt hun oud mandaat van rechtswege. Zo is de kiezer zeker dat hij kiest voor iemand die zijn mandaat ook effectief opneemt.’ Tja, blijkbaar voelde de N-VA toen al nattig- heid, want er werd in één adem nog een zin aan toegevoegd: ‘Alle partijen moeten hier wel aan gebonden zijn, anders krijg je oneerlijke concurrentie.’ En zo kan er - in een poging tot verweer - verwezen wor- den naar Steven Vanackere, die even ont- slag nam als federaal minister om de eed af te leggen in het Brusselse Parlement.

En kan Ingrid Lieten mee in bad getrokken worden, die voor de sp.a de Limburgse Kamerlijst aanvoerde, en hoewel verko- zen niet naar de Kamer trekt. Maar dan bakt Bourgeois het met zijn West-Vlaamse stijfkoppigheid toch nog een pak bruiner, want hij legt wel de eed af in de Kamer, laat zich daar vervangen door zijn opvolger

(tot voor kort zijn woordvoerder), keert dan terug naar het Vlaamse niveau, maar houdt toch de mogelijkheid open om toch nog een rol te gaan spelen op federaal vlak (je weet maar nooit waar het goed voor is). Niet voor niets noemde één van onze redacteurs deze constructie in het vorige nummer van ‘t Pallieterke een totale mis- kleun, en hij vroeg zich af wat Bourgeois de goegemeente ging wijsmaken als er nieuwe verkiezingen zouden komen, wat absoluut geen onmogelijkheid is. Misschien moet de West-Vlaamse roerganger maar al een speciale reclamecampagne voorbereiden, en van die leuke wagentjes laten rondrij- den met volgende boodschap:

‘t Wast witter dan wit, en als ge u scheert

gebruik dan nieuw zeepschuim van ‘t merk Bourgeois Geert.

Gevolgd door andere reclamewagens van de firma Rodania, die tijdens de ker- miskoersen en andere wielerwedstrijden met veel lawaai het publiek erop wijzen hoe laat het is, en dat ze dringend aan een nieuw horloge toe zijn.

Uiteraard heeft ook Philippe Muyters recht op een gelijksoortige aanpak, nadat zijn ex-collega’s van VOKA bij monde van voorzitter Luc de Bruyckere lieten weten het heen en weer geloop van ministers

‘totaal onfatsoenlijk te vinden’ (ook al is Muyters rechtstreeks verkozen als sena- tor). Met zijn contacten in het zakenleven vindt de Vlaamse “superminister” zonder problemen sponsors om wijd en zijd neon- reclames neer te planten:

De minister van Werk Sport op zijn job,

maar zijn Begroting klopt beter met rood pluche erop.

Alle gekheid op een stokje: moge deze en gelijkaardige praktijken binnen de kort- ste keren tot het verleden behoren, en laat de partijen die daar in de media veel tam- tam over maken, er zich ook naar gedra- gen. Dan kunnen we meteen ook komaf maken met zinnen als: ‘De N-VA heeft voor alle duidelijkheid niet de ambitie om zich te profileren als de partij met het schoon- ste blazoen, maar wel als de partij die het debat echt op gang durft te trekken.’ Verlo- ren kost, die woordenbrij. Want de kiezer heeft op 13 juni wel degelijk de hoop uit- gedrukt dat het met de N-VA anders zou worden. Komt die kiezer bedrogen uit?

U wordt heropgevoed

Het VRT-reportageprogramma Panorama bracht op 14 februari 2010 een ver- slag over heropvoeding van de blanke medemens. Oud-schooljuf Jane Elliott uit de zuidelijke VS geeft al ruim veertig jaar les in hoe het voelt, gediscrimineerd te worden.

Ze is een typevoorbeeld van de “autoritaire persoonlijkheid”, die er lust in vindt, anderen te bevelen en te straffen. Dat zij zo geaard is, heeft geen belang, net zoals de persoonlijke wreedheid en de seksuele exploitatiedrang van voorzit- ter Mao Zedong zonder politieke betekenis waren. Wel van belang is het systeem dat zulke mensen in een positie brengt zich op anderen uit te leven, het commu- nisme resp. het zogenaamde antiracisme.

Zij bracht op een plaats in het VK een veertigtal Britse staatsburgers samen voor een niet nader toegelicht experiment. Bij het binnenkomen werden zij gescheiden in twee groepen: blanken met blauwe ogen aan de ene kant, bruinogige blanken en niet-blan- ken aan de andere. De volgende tien uren was het opzet, de blauwogigen te vernede- ren en te kleineren en de andere groep zover te krijgen, daaraan mee te doen.

Volgens de voice-over was het de bedoe- ling aan te tonen dat “iedereen racist is”.

Die bedoeling is in de getoonde montage op geen enkel ogenblik gebleken. Enkele zwar- ten steunden haar in het commentaar dat blanken allemaal racist zijn en niet-blanken een vreselijk leven hebben in het VK. Op geen enkel ogenblik zagen we haar echter zo manoeuvreren dat het racisme van niet- blanken, toch ook een deel van “iedereen”, aan het licht kwam. De blauwogigen toon- den evenmin enige haat tegen de anderen, wel protesteerden enkelen tegen de mani- pulaties van de domina.

De blauwogigen mochten eerst twee uur in de kouwelijke wachtkamer wachten, kre- gen geen fatsoenlijke zitplaats, moesten het met alleen boterhammen doen, terwijl de anderen warm eten kregen, en werden voortdurend uitgescholden en onderbro- ken. Maar mw. Elliott kreeg meer tegenstand dan ze gewend was. Meerdere blauwogigen en (blanke) bruinogigen protesteerden en beargumenteerden waarom ze dit opzet het- zij onzinnig hetzij wansmakelijk vonden. Zij hadden het onder meer over “vrijheid”, stel je voor. Dat eindigde ermee dat ze opstapten of buitengezet werden. Antiracisten houden niet van tegenspraak, zeker niet van blanken die al decennia op gelijke voet tussen kleur- lingen wonen en zich de lasterlijke beschul- diging van het misdrijf “racisme” niet laten welgevallen.

Kroon op de leerervaring zou een IQ-test worden. De juf had de test vervalst, name- lijk door aan de niet-blauwogigen tevoren de helft van de antwoorden te geven. Volgens haar weerspiegelde dat het gebruik van “cul- turally biased intelligence tests” die zwarten met een slechter resultaat opzadelen dan wat ze eigenlijk verdienen, aangezien een zwarte daarin “gewoon niet kán winnen”.

In werkelijkheid hebben psychologen al heel lang gewerkt om hun tests cultureel neu- traal te maken; en doen Chinese immigran- ten zonder Westerse cultuurreferenties het bovengemiddeld goed op die tests.

Elliott liet haar proefkonijnen de test doen, waarbij de blauwogigen niet te horen kregen dat de test vervalst was. Daarna mocht iedereen zijn eigen antwoorden ver- gelijken met de juiste antwoorden, om met eigen ogen te zien hoe slim resp. dom ze wel waren. Helaas, een bruinogige blanke vrouw vond het niet de moeite om die doorge- stoken-kaart-antwoorden te verifiëren, dus blafte de juf haar af. De vrouw antwoordde dat er niets te verifiëren viel aangezien de test toch vervalst was. Oei, dat hadden de blauwogigen niet mogen vernemen. Streng berispte de juf haar: “Je kunt blanken belet-

ten van te leren zolang je daarmee wegge- raakt”. Maar eens zal je toch tegen de lamp lopen, met alle gevolgen van dien.

Historisch laag

Merk terloops het Amerikaanse imperi- alisme in haar show. Er bestond inderdaad een zuiver door huidskleur afgelijnde ras- senscheiding in de zuidelijke VS ten tijde van Martin Luther King. Daarvan is in het Europa van 2010 volstrekt geen sprake. De integra- tieproblemen zijn hier van een heel andere aard, met als hoofdprobleem de islam. Toch proberen CGKR-vopo’s heel dat dossier tot een rassenkwestie te herleiden, met onzin- termen als “anti-islamitisch racisme”.

Bovendien is in die veertig jaar aan beide zijden van de oceaan een enorme weg afge- legd. De Brits-Caraïbische columnist Dar- cus Howe getuigt (New Statesman, 11-9- 2008): “Een nieuwe generatie van blanke binnensteedse arbeidersjeugd lijkt vrij van de imperiale ziekte die het racisme is.” In plaats van het afgezaagde liedje over “toene- mend racisme” leert de werkelijkheid dat het racisme onder de inheemse Europese bevol- king een historisch laag peil bereikt heeft.

Tijdens een panelgesprek met Jef Lam- brecht naar aanleiding van haar optreden in Antwerpen begin 2002 verklaarde stand-up comedian Shazia Mirza dat ze tijdens haar jeugd in Birmingham nooit racisme onder- vonden had. En dezelfde dag van de repor- tage over Jane Elliott bracht Jean-Pierre Rondas op VRT-Klara een interview met een U-Gentse antropoloog van Kongolese herkomst. Die getuigde dat het nogal wat beter meevalt neger te zijn in Vlaanderen dan in China of India. Zelfs als we mw. Elli- ott de beste bedoelingen toeschrijven, moe- ten we haar werk wegwuiven als hopeloos anachronistisch.

Wolventronie

Wat drijft mensen ertoe over racisme obsessief te blijven doen? Zich de morele hoogte toe-eigenen en anderen als misda- digers aan de kaak stellen, daar vindt een bepaald menstype veel egobevrediging in.

Maar bij de meesten gaat het louter om traagheid. Er is een vinnig verstand nodig om nieuwe feiten te verrekenen. Daarom zien we de ene linkse intellectueel na de andere de mislukking van het multiculturele waag- stuk erkennen, terwijl minder begaafde mee- lopertypes (ACW, Groen!) beaat het mul- ticulturele dogma blijven napapegaaien. Zij blijken immuun voor twijfel door feiten van djihaad, asielbedrog of afbraak van burger- rechten zoals de vrijheid van meningsuiting.

Zij begrijpen weinig van de haatcampagne waarin zij als voetvolk figureren, behalve dat ze goedkeurende schouderklopjes krijgen zolang ze in de pas blijven lopen. Je hebt hier ook wel fanatici, maar het multiculturele dogma dat zich nog steeds als “antiracisme”

afficheert, wordt toch vooral gedragen door een massa schaapjes die tegenover anders- denkenden op commando eventjes een wol- ventronie mogen opzetten.

Koenraad elst

Echo’s uit de Koepelzaal

Beschamende carrousel

•

De federale parlementsleden Bourgeois en Muyters lieten zich woensdag in de Vlaam- sche Parochieraad na enkele uren opnieuw benoemen tot Noord-Belgisch minister en verzaakten dus hun zetels aan hun respec- tieve opvolgers. Fraaie vertoning was dat: de N-VA zou beter moeten weten, gezien de harde kern van hun kiespubliek en hun par- tijleden daar niet echt, echt niet mee kun- nen lachen... Een forse deuk dus in de geloof- waardigheid van de partij van Bart de Wever.

We kennen het tegenargument: ze doen het allemaal. Wanneer wij vroeger als kind ook meenden ons te kunnen verschuilen achter de handel en wandel van anderen, kregen

wij steevast als antwoord: ‘En als die of die in een put springt, spring jij dan mee?’ We weten dat het geheugen van de gemiddelde kiezer maar een half jaar ver reikt. Maar wie zegt dat we in november of daaromtrent niet alweer ter stembus trekken? We zou- den dan toch niet graag in de schoenen van voornoemde heren staan...

‘Onfatsoenlijk’

•

Zelfs Voka tikte bij monde van zijn huidige voorzitter Luc de Bruyckere zijn ex-voor- zitter Muyters nogal hardhandig op de vin- gers! Het dodelijkst vonden wij deze passus (die overigens niet slaat op Muyters alleen, en zelfs niet op de Vlaamse regering alleen):

‘Ik zie een bepaald gedrag op het Vlaamse niveau dat we ook zien op het federale niveau en dat bezwaart me.’ Dat komt dan aardig overeen met wat op bladzijde 12 G. van Gis- bergen meent over het Vlaams onderwijs’- beleid’...

Niet dringen, a.u.b.!

•

Heeft de LDD een nieuwe voorzitter?

Misschien wel, misschien niet. Dat zal de komende weken en maanden wel blijken.

Dedecker zelf lijkt alleszins niet geneigd de touwtjes echt uit handen te geven: zijn ver- klaringen voor de televisie daaromtrent waren zelfs niet dubbelzinnig meer!

Antwerpenaar Lode Vereeck (° Deurne, 1965) mag nu - voor hoelang? - opdraven als schaamlapje. Deze brave en niet onverstan- dige borst (hij is immers doctor in de eco- nomische wetenschappen) is ook fractielei- der in het Vlaamse Parlement.

Naar het heet, krijgt hij de leiding van een dagelijks bestuur dat de opdracht heeft een inhoudelijk congres voor te bereiden voor het najaar, waarop de partij dan haar programma terug scherp moet stellen en een naamsverandering doorvoeren. Te vre- zen valt dat dit kosten op het sterfhuis zul- len zijn...

Kritiek (1)

•

Volgens Svenneke de blauwe Brusselse Gatz, is de glans van de Vlaamse regering na één jaar verdwenen. Als satirisch blad zouden we kunnen volstaan met de vraag waar die glans in godsnaam het afgelopen jaar dan wel was, maar dat is te gemakkelijk.

Het manneke heeft dan ook niet geheel en gans ongelijk: belangrijke dossiers (Ooster- weel, de Brusselse Ring, de oprichting van een Vlaams energiebedrijf, enz.) zitten blijk- baar muurvast of worden steeds maar voor- uit geschoven; de regering heeft een gebrek aan slagkracht (al is dat soms nog het min- ste kwaad, zijn we geneigd te zeggen) en mist bovendien samenhang. Met een variant op de uitspraak die Leterme de rest van zijn poli- tieke leven zal blijven achtervolgen, roept de Open VLD-fractieleider dus vertwijfeld uit:

‘Wat bindt deze mensen nog?’

Kritiek (2)

•

Vooral op drie vlakken schiet Peeters II tekort volgens het blauwe jongetje: de open- bare financiën worden slap beheerd (versta:

in vergelijking met Dirk van Mechelen in de vorige ploeg),

Lees verder blz. 14

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Carrousel

•

Die werd vorige week dinsdag op gang getrokken in een praatbarak die gonsde als zelden tevoren. Oude rotten in het vak vielen op door hun gelatenheid voor de plichtplegin- gen die zo’n eerste zitting met zich meebren- gen, terwijl de neofieten vooral naar boven keken om de weidsheid van het Paleis der Natie te vatten. Iedereen was op zijn paas- best en heel wat nieuwelingen moesten her- haaldelijk aan bodes of collega’s de weg vra- gen. Al bij al was het een vreemd sfeertje, zo in de zin van: voilà, hier zitten wij als het wat meezit voor vier jaren en fris op kos- ten van de goegemeente. Laat maar komen, alles is goed!

Staatsman

•

Sommigen vielen ook echt op omwille van hun bekendheid uit een eerder leven. Sieg- fried Bracke bijvoorbeeld, die jarenlang boven in de persloges (en ook andere...) had geze- ten, troonde als een ware triomfator op de groene banken, in het rond kijkend of ieder- een hem wel goed zou zien. Met zijn neus in de lucht en een ernstige blik probeerde hij zich zowaar al een eerste pose van would- bestaatsman aan te meten. En rond hem zwermde het in de fractie van de Niveanen nobele onbekenden, van wie er een pak nooit had gedacht dat ze hier ooit terecht zouden komen. Voor hen is het werkelijk vanaf nul beginnen. Fractiesecretaris De Haes - die reeds een tijdje fatsoenlijk gekleed in kos- tuum rondloopt, na kledingadvies van ‘t Pal- lieterke - zal zijn pollen nog vol hebben om hen wegwijs te maken in het parlementaire labyrint van commissies, wetten, tussenkom- sten, mondelinge en schriftelijke vragen.

Zomerkleedjes

•

Het kledingadvies van Siegfried Bracke daarentegen werd niet opgevolgd. Bracke

had zijn strenge blik laten gaan over het sexy bilnaadbroekje van partijgenote Kim Geybels en vond dit hoogst ongepast in het Paleis der Natie. Sommige madammen namen dat op hun krachten en blauwe Gwendolyn Rutten riep haar seksegenoten zelfs op in minirok te verschijnen en in dat garnituur de eed af te leggen. Maar dat vonden anderen dan weer te kort door de bocht. En dus verschenen de dames in fleurige zomerkleedjes. Misschien had Bracke liever deftige bommakleedjes met bloemmotieven gezien, maar moeders wil is wet, nietwaar? Blauwe Gwendolyn deelde ook nog opsteekspeldjes uit met de tekst:

“Free your mind. And the rest wil follow”. Ze zou daar beter zelf mee beginnen: haar geest bevrijden van anglolitis en in het Nederlands beginnen denken. De rest zal dan wel volgen.

Misschien zelfs de splitsing.

Geloofsbrieven

•

De zitting werd nog voorgezeten door de uittredende voorzitter, Patje Brillantine Dewael. Met weinig zwier deed hij dat deze keer, want hij weet dat hij zeer binnenkort weer op de gewone banken zal terechtko- men als nummer zoveel.

Het is een geplogenheid dat de geloofs- brieven worden onderzocht in zes com- missies, waarna de verkiezingen voor geldig worden verklaard. Opvallend was het dat Olivier Maingain, de Belgofone fascistenlei- der van het FDF, weliswaar bij toeval werd uitgeloot om toe te zien op de geloofsbrie- ven uit Brussel-Halle-Vilvoorde, Waals-Bra- bant en Leuven. Deze loting gebeurt steevast door de jongste twee verkozenen.

Deze keer waren dat een zekere Peter Dedecker van de niveanen en de talentvolle spraakwaterval Kristof Calvo y Castaner van de groenen.

Pijnlijke herinnering

•

Na het onderzoek van de geloofsbrieven worden commissie per commissie de bevin- dingen door een rapporteur meegedeeld.

Na de verslaggeving uit de tweede commis- sie, waarin BHV werd behandeld, vroeg Boze Gerolf Annemans meteen het woord. Hij herinnerde aan de onwettigheid van de ver- kiezingen en wilde dan ook een stemming over de commissiebevindingen. Terloops herinnerde hij aan de gevleugelde woorden van het kartel van ampersanders en niveanen bij de installatie van het parlement in 2007 waarin werd beloofd dat men in geen rege- ring zou stappen zonder splitsing van BHV.

Op dat moment legde men toentertijd ove- rigens meteen de fameuze splitsingsvoorstel- len neer bij de Kamervoorzitter. Boze Gerolf herinnerde aan wat er allemaal van gekomen is, niets dus, en diende prompt de splitsings- voorstellen opnieuw in. Het was heel stil op de banken van het vroegere kartel...

Stemming

•

Daarop nam Lange Jan Jambon van de niveanen het woord en beloofde plechtig:

“Een regering met de N-VA zal een regering zijn die Brussel-Halle-Vilvoorde splitst.” Hij had het moeilijk met het feit dat Annemans hem voor was geweest om de ongeldigheid van de verkiezingen te benadrukken in BHV en Leuven: “Namens de N-VA wens ik hier te benadrukken dat wij geenszins de verkie- zingen in Leuven en Brussel-Halle-Vilvoorde rechtstreeks of onrechtstreeks geldig willen laten verklaren. Zeggen dat de geloofsbrie- ven van de kandidaten in orde zijn, dat is één zaak; zeggen dat de verkiezingen in Leuven en Brussel-Halle-Vilvoorde geldig zijn, dat is totaal iets anders.” Bij de stemming stemden de Bozen dus resoluut tegen en de niveanen onthielden zich wat flauwtjes omwille van de geloofsbrieven...

Vervolg blz. 14

Het Aartsbisdom (1)

Als kinderen (ook in het officieel onder- wijs) waren we allemaal fier dat de kardinaal in onze stad woonde. Ik herinner me nog hoe kardinaal Van Roey al groetend op zondag- morgen vanuit de kathedraal een rondgang rond de Grote Markt maakte. Eén keer liep er een halvegare voor hem uit die voortdu- rend “leve de kardinaal, leve de kardinaal”

zong. En ik ben Van Roey gaan groeten toen zijn lichaam opgebaard lag, in 1961. Kardi- naal Suenens heeft mij het vormsel toege- diend toen hij nog hulpbisschop was en ik heb flink meegedaan met het “Suenens of Barabas! Barabas!!!” tijdens een mis in Sint- Rombouts op het hoogtepunt van de strijd om Leuven. Het deed hem zichtbaar pijn en het is niet iets om fier op te zijn, want we konden dat evengoed na en niet tijdens de mis gedaan hebben. Ik weet het; omdat ik nooit een dag in het katholiek onderwijs les kreeg, heb ik geen ervaring met de autori- taire streken en de bekrompenheid van een deel van de geestelijkheid, maar ik weet ook dat de katholieke scholen dikwijls hulp, soli- dariteit, warmte en toewijding gaven. Ik heb met vreugde het doopsel meegemaakt van de zeven- en vijfjarige Briek en Zeger in de abdijkerk van Grimbergen drie maand gele- den zodat ze in tegenstelling tot veel kinde- ren toch enige spiritualiteit meekrijgen. En welke gebreken de Kerk en haar dienaars ook getoond hebben, dat katholieke geloof is van ons en het is een jammerlijk krimpend bolwerk tegen de import van een schurken- ideologie die nooit “bemint uw naasten zoals uzelf” zal propageren.

Vijf eeuwen christendom

En nu dat van mijn lever is, wordt het tijd u iets te vertellen over “Het aartsbis- dom Mechelen-Brussel, 450 jaar geschiede- nis (uitgeverij Halewijn)”. Die twee kloeke en zeer mooi geïllustreerde delen kosten 110 euro maar mijn Brabants dorp ligt ook in het aartsbisdom en de bibliotheek kent haar plichten. De verschillende auteurs heb- ben geprobeerd - en zijn er ook meestal in geslaagd - het historische jargon achterwege te laten. Het voorwoord is nog van Dan- neels en deel twee eindigt in 2009 zodat bij een eventuele herdruk een aanvullende pagina nodig is met een gebeurtenis die het aartsbisdom in het bijzonder, maar feitelijk heel Vlaanderen op zijn kop zette. Geluk- kig beperken de boeken zich helemaal niet tot de institutionele geschiedenis van het aartsbisdom, tot het verhaal van de aarts- bisschoppen. In feite behandelen de auteurs op een aangename wijze zowat de geschiede- nis van vijf eeuwen christendom in Vlaande- ren, want zoveel verschillen waren er nu ook niet tussen Mechelen en de andere bisdom- men. Ze vertellen hoe de pastoors opgeleid en gerekruteerd werden, hoe de verhoudin- gen waren met de kloosterlingen (meestal niet al te best), hoe de geestelijken dachten over toneel, cafés en natuurlijk seks, wat de rol was van de vrouwelijke religieuzen. En vooral: hoe gedroegen de parochianen zich, hoe diep ging hun geloof, hoe respecteerden ze de kerkelijke regels, hoe was hun verhou- ding met de priesters, hoe slaagden ze erin plezier en ernst te combineren?

Filips cratie

Het aartsbisdom Mechelen en de andere bisdommen zijn een creatie van Filips II. Zijn vader Karel had het ook al geprobeerd, want zo kon het niet langer. De bisdommen in Karels tijd dateerden nog uit de vroege mid- deleeuwen en hielden geen rekening met de stormachtige ontwikkeling van Vlaande- ren en Brabant. Het bisdom Terwaan (nu het onooglijke dorpje Thérouanne in Frans- Vlaanderen, nadat Karel de stad letterlijk tot op de grond liet verwoesten en de bodem met zout bedekken) reikte tot in Ieper. Het bisdom Doornik (ook een Franse stad) was de geestelijke baas in de rest van Vlaanderen.

Kamerijk (nu Cambrai) heerste over Hene- gouwen, nog een deel van Vlaanderen en een stuk Brabant. En de prins-bisschop van Luik was de herder van de rest van Brabant, het land van Loon, het graafschap Namen. In het Noorden was Utrecht de enige bisschops- zetel en de bisschoppen van Keulen en Trier hapten ook nog een stuk uit de Nederlanden.

Karel en Filips aanvaarden niet langer dat bui- tenlandse bisschoppen (aangesteld door bui- tenlandse en dikwijls vijandige vorsten) gees- telijk en feitelijk ook wereldlijk gezag in hun Nederlanden uitoefenden. Die bisschoppen woonden daarenboven aan de periferie van hun bisdom en konden te weinig toezicht houden op de gevaarlijke ketterijen.

In 1559 kreeg Filips zijn zin. In het Noor- den werden Middelburg, Haarlem, Leeuwar- den, Groningen en Deventer bisdom naast het aartsbisdom Utrecht. Het dichtbe- volkte Zuiden kreeg Sint-Omaars, Atrecht, Ieper, Brugge, Gent, Doornik, Antwerpen, Roermond, ‘s Hertogenbosch, Namen en Kamerijk (ook aartsbisdom) en natuurlijk het gloednieuwe aartsbisdom Mechelen dat de primaat der Nederlanden mocht leveren wegens zijn centrale ligging: overigens meer een eretitel die protocollair voorrang gaf.

Filips dacht ook nog een ogenblik aan Brus- sel en Leuven, maar die hadden al de confe- derale regering en de universiteit.

De grenzen van die bisdommen gelij- ken niet erg op die van vandaag. Mechelen strekte zich uit tot en met Ronse. Opvallend:

Filips hield rekening met de taal. Mechelen was tot en met Halle Nederlandstalig. Het Franstalige deel van het hertogdom Brabant hoorde bij het bisdom Namen. Volgens de taditie kreeg Filips het benoemingsrecht

(Kamerijk was een uitzondering) en de paus mocht alleen die keuze bekrachtigen.

Die situatie duurde nauwelijks vijftien jaar.

Toen verdween tijdens de Opstand als eerste het bisdom Middelburg waar de katholieke godsdienst verboden werd; gevolgd door de rest van de Noordelijke bisdommen tot in 1853 de katholieke hiërarchie weer hersteld werd. In het Zuiden bleef de situatie gedu- rende bijna 250 jaar ongewijzigd. De verove- ringen van Frans-Vlaanderen en een deel van Henegouwen betekende dat voortaan zowel de Franse koning als de keizer in Wenen een gezamenlijke kandidaat moesten voordra- gen, want de bisdommen hielden geen reke- ning met de nieuwe grenzen.

Van Bonaparte tot Suenens

Na de Franse inval in 1794 leek het erop dat de Franse veroveraars het katholicisme wilden uitroeien, maar na de staatsgreep van Bonaparte herstelde de Kerk zich. De eer- ste consul liet de grenzen van de bisdom- men hertekenen volgens de nieuwe depar- tementsgrenzen en schafte de bisdommen Antwerpen, Ieper en Roermond af, want de staat moest voortaan de bisschop onder- houden. Hij creëerde wel het bisdom Luik.

Bonaparte hield het benoemingsrecht in eigen handen mits akkoord van de paus. Het aartsbisdom omvatte de huidige provincies Antwerpen, Vlaams- en Waals-Brabant en Brussel en werd één van de meest bevolkte bisdommen ter wereld. Koning Willem liet alles zoals het was en in 1830 nam de nieuwe staat alle verplichtingen over. Er was wel één groot verschil met het verleden. De Kerk kreeg voor de eerste keer haar volledige vrijheid en voortaan benoemde de paus de bisschoppen.

In 1961 kwam de laatste wijziging. Tot grote woede van de Mechelaars heette het aartsbisdom voortaan Mechelen-Brussel. De bisdommen Antwerpen en Limburg wer- den opgericht. Het zou natuurlijk te logisch geweest zijn als het aartsbisdom Mechelen alle Nederlandstalige parochies had behelsd van de provincies Antwerpen en Brabant met in Brussel een tweetalig bisdom en Waals- Brabant bij Namen. Maar dan zou het aarts- bisdom zuiver Vlaams geweest zijn en dat kon niet voor kardinaal Suenens. In de prak- tijk werd het aartsbisdom na een paar jaar wel volgens taal opgesplitst.

Jan neckers

Doemnis, wat was ik kwaad. Deze ongelovige kookte, toen hij die bende nozems het aartsbisschoppelijk paleis zag binnentrekken nadat ze natuurlijk eerst de tele- visie verwittigd hadden dat ze die bisschoppen eens in de tang gingen nemen. En toen die walgelijke varkenskop van Colpin in beeld kwam, was het hek helemaal van de dam. Dat is de worm die het niet nodig acht in zijn persbriefings voor de schrijvende pers ook Nederlands te spreken. Dat is de onaantastbare van VLD en loge die door Humo (19.10.2009) ronduit beschuldigd werd van corruptie en het (toegegeven ranzige) weekblad publiceerde er de bewijzen bij. Ja, ik heb ook mijn twijfels bij de onwetendheid van Danneels, maar zo laat je de kardinaal geen spitsroeden lopen; naar verluidt werd hij bedreigd met de handboeien als hij niet gehoorzaamde. En als Mechelaar (ik woon er al veertig jaar niet meer, maar hoe ouder hoe meer ik me met mijn stad vereenzelvig) vind ik het afschuwelijk dat het ongedierte mijn Sint-Rombouts heeft geschonden. Een geluk dat de imbecielen waarschijnlijk niet weten dat het historisch archief zich niet in het aartsbisschop- pelijk paleis bevindt, want anders zouden ze dat ook overhoop gehaald hebben.

Duitse octopus blijkt orakel

5

Gulden Sporen

Vorige zaterdag, 10 juli, werden de straten van Barcelona ingenomen door honderdduizenden mensen - volgens de politie een miljoen, volgens de VRT zelfs meer dan een miljoen - die autonomie eisten voor hun land, Catalonië.

Hun gezamenlijke leuze was: “Wij zijn een natie, wij beslissen.” De betoging was een protestactie tegen een recente beslissing van het Spaanse Grondwet- telijke Hof, die het zelfbestuur van Catalonië wil beknotten. Alle Catalaanse politieke partijen deden mee, meer dan honderd Catalaanse cultuurorgani- saties deden mee, Catalaanse intellectuelen deden mee, de Catalaanse pers deed mee.

Droomt u er ook al van? Een miljoen Vlamingen die in Brussel de wereld kond doen: “Wij zijn een natie! Wij beslissen!” Met de enthousiasate medewerking van alle politieke partijen in Vlaanderen, de culturele wereld en de pers?

Sereen en subliem!

Geen lawaaimakers in Sint-Niklaas, maar zij weten onze Vlaams-nationale feestdag tel- kens weer op een originele manier te vieren.

Zoals nu weer, in dit jaar van de heiligver- klaring van pater Damiaan, met voordracht- topper Tine Ruysschaert, die in de huid van moeder Cato de Veuster, meesterlijk en aan- grijpend haar gevoelens blootlegt over haar

“heilige Jef”. De alleenspraak is geschreven door Stefan Broeckx, die daarvoor in de archieven van de Damiaanactie is gedoken en ook op de volle medewerking van die leven- reddende activisten mocht rekenen.

De tropische hitte zal wel een pak toe- schouwers van het STEM-teater hebben weggehouden (zij hadden ongelijk), maar de aanwezigen hebben een geslagen uur lang ademloos genoten van een schitterend stuk toneel. Niet voor niks heeft Tine, die al van in 1973 solo acteert, de Visser Neerlandiap- rijs gekregen voor haar kunstenaarschap.

“Het publiek wordt overdonderd met lawaai, effecten en show”, stak zij van wal, “maar ik doe daar niet aan mee.” De kracht van woor- den, meent zij, is zo sterk dat theatrale effec- ten overbodig zijn. En dat mocht het dank- bare publiek, op deze negende organisatie van het Sint-Niklase Sporenkomitee volop ervaren.

Moeder Cato stond daar als een Vlaamse boerenvrouw van vlees en bloed (“Ik werd tweemaal moeder voor ik trouwde”...) die eens ferm haar gedacht kwam zeggen over die heilige zoon van haar, die hardkoppige De Veuster die zijn liefhebbende moeder voor- goed in Tremelo achterliet om op dat god- vergeten Molokaï aan wegterende mensjes het katholieke geloof, een kerk en een stukje paradijs te gaan brengen en daar op 47-jarige leeftijd zelf aan dood te gaan. Zonder dat moeder Cato “onze Jef, die alleen maar liefde was” nog ooit had mogen weerzien.

Na het lange applaus voor de vleesge- worden moeder van koppigaard Dami-

worden.

Met dat initiatief volgt Jong N-VA het voorbeeld van het Vlaams Belang, dat al jàren ijvert voor zo’n wettelijke feestdag. Een sym- pathiek initiatief, dus.

Voor autonomie...

Gouverneur Denys van Oost-Vlaanderen toonde zich tijdens zijn 11 julitoespraak in het Provinciehuis van zijn meest Vlaamse kant. Hij pleitte voor een verregaande over- dracht van federale bevoegdheden naar de deelstaten. Als voorbeeld gaf hij het veilig- heidsbeleid. Hij had veiligheid altijd als een kerntaak van de federale staat beschouwd.

Maar hij was van gedacht veranderd door- dat de broodnodige brandweerhervorming, die in 2007 in het federale parlement werd goedgekeurd, drie jaar later nog steeds niet was uitgevoerd bij gebrek aan federale mid- delen. En sindsdien wil ook Denys dat het veiligheidsbeleid naar de deelstaten gaat.

Het zoveelste voorbeeld van iemand die geen Vlaams-nationalist en geen separatist is, maar die zich uit pure wanhoop van het huidige federale systeem afkeert.

... tegen onafhankelijkheid

Gouverneur Denys zei ook - heel moedig in deze context - dat van een gouverneur verwacht wordt dat hij de instellingen ver- dedigt, maar dat in dit geval het dienen van de samenleving belangrijker was dan het die- nen van de instellingen. Helaas, na dat vurige en intelligente pleidooi voor verregaande autonomie voor de deelstaten, hield de gou- verneur in zijn slotparagraaf een even vurig pleidooi tegen separatisme. Als een land als India, met al zijn interne tegenstellingen, toch een democratische federale staat kan blijven, waarom zou dat dan in België niet kunnen?

Tja, misschien omdat ze in India geen Walen en geen Brusselaars hebben? En geen Gren- delwetten, geen alarmbellen en geen blok- keringsmechanismen, maar gewoon echte democratie volgens het systeem “één man, één stem”.

Ongeneeslijke kwaal

Allesbehalve een feestelijke toespraak van Johan Sanctorum op de 11 juliviering in Mechelen. Hij maakte kipkap van het Belgi- sche compromis, de Vlaamse pulppers onge- neeslijk besmet door de Belgische ziekte, en de door de media opgeklopte idylle De Wever-Di Rupo.

België is een ongeneeslijke kwaal en Vlaan- deren de remedie, hield Sanctorum zijn gehoor voor. Dat wil zeggen: de Vlaamse republiek. De meerderheid van de Vlamin- gen moet daarvan nog overtuigd worden, aangezien de V-partijen “nog maar” 45 pro- cent van de stemmen halen. Volgens Sancto- rum is daarvoor “een eigen, nieuw medium nodig, een krant, een tv-zender, of desnoods beginnen met een weekblad. Radicaal, kri- tisch, zelfkritisch, cultureel bewust. Slim, breeddenkend, met veel zin voor humor en ironie. Een remedie, niet alleen tegen het Belgische compromis, maar ook tegen de pulpcultuur en de zeepjournalistiek die deze monarchie rechthouden”.

Wij zijn geneigd te zeggen: “Beste Johan, we hebben al zo een medium: ‘t Pallieterke.”

Maar denkelijk is dat voor Johan Sanctorum, adviseur van Bruno Valkeniers, te rechts. Of om het in zijn eigen woorden te zeggen: niet genoeg “radicaal, kritisch, zelfkritisch, cultu-

reel bewust. Slim, breeddenkend, met veel zin voor humor en ironie”.

Jeugd in Antwerpen

Die jeugd was opvallend en talrijk aanwe- zig op het Antwerpse Conscienceplein waar de Gulden Sinjoren vorige zondag een haast tropische Sporenherdenking aanrichtten. Bij die hitte hadden de organisatoren hun flink gevuld programma m.i. wel wat mogen inkor- ten, want een Vlaamse beweger is ook maar een mens. Positief was dat de Gulden Sin- joren liefst elf vaten gerstenat hadden laten aanrukken om gratis de dorstigen te laven.

Jammer genoeg bleek de bierkraan aan een soort van prostaat te lijden, waardoor het tappen maar niet wou vlotten en een stuk van de Vlaamse beweging begon te bewegen in de richting van... de Beest, die antistaat is en dus vlotter kon tappen. Hoewel..., wie daar een Vlaamsche Leeuw bestelde, kreeg die op den duur geschonken in een pint van De Coninck. Oók een sterk symbool: de leeuw die wordt ingepakt door de koning...

Herdenken

Er werd op deze Sporendag ook zinvol herdacht: het beeld en het lied van Onze- Lieve-Vrouw van Vlaanderen (mét zang), de omstreden terechtstelling van de Franson- kundige arbeiders Jan Coucke en Pieter Goethals, de Meetingpoliticus en taalijveraar Edward Cooremans, de onfortuinlijke fla- mingant Herman van den Reeck, vermoord voor een leeuwenvlag en Jet Jorssen.

Brussel: quantité négligeable

Omdat wij wegens acuut plaatsgebrek misnoegde lezersbrieven kunnen missen, vermeld ik hier graag dat het Scheldekoor haast voltallig de hitte trotseerde om gulden- sporend Vlaanderen te vergasten op mooi gezongen liederen met als afsluiter “Vaar- wel mijn broeder”. Met een uitdrukkelijk lang applaus toonde het publiek zijn waar- dering, zoals het ook zijn warme waardering had laten blijken voor “Vlaamse vlagger” Ivan Mertens, die tien jaar geleden is gestart met zijn meer dan 1.400 acties en zijn ongeveer 800 vlaggenwandelingen, om nog te zwijgen van de 107.000 verkochte leeuwenvlaggen.

Vijfenzestig procent van de Vlamingen is al voor een vrij Vlaanderen, zei de geboren optimist. Aan ons om nog 20/25 % te over- tuigen en we zijn er! Het zijn echter vooral onze bestuurders die wij de weg moeten wijzen en op het hart drukken dat zij zich niet moeten bezighouden met tussenstap- pen, maar resoluut Vlaanderen op de kaart moeten zetten. En Brussel? Voor man van de daad Ivan Mertens quantité négligeable. Maak Vlaanderen vrij en Brussel komt vanzelf.

Reklaam voor eigen winkel

Niet slecht, maar ik heb ANZ-voorzitter en commercieel directeur van het Vlaams

& Neutraal Ziekenfonds al beter op dreef geweten. Dat hij als directeur kwam pleiten voor lidmaatschap van zijn eigen ziekenfonds, zal sommigen wel “eigenaardig” in de oren hebben geklonken, maar als hij waarschuwt tegen het onvlaamse, om niet te zeggen anti- vlaamse, middenveld van vakbonden en zie- kenfondsen “die ons in het gezicht spuwen”, dan zijn wij het volkomen met hem eens. Net zoals met zijn oproep de politieke verschil- len te overstijgen.

Zingen is beter dan wringen

Wat die verschillen betreft, de commili- tones van KVHV en NSV gaven alvast het aanstekelijke voorbeeld. Toen zij met hun cantus hun gang en hun zang mochten gaan, kwam het publiek pas goed los, ook al omdat blijkbaar de tapkraan was losgekomen. Als er op 11 juli dan toch gevierd moet worden, dàt was pas vieren! En nu maar hopen dat de studentikoze jeugd ook, zoals dat was bij

“Leuven Vlaams” en dergelijke, de Vlaamse samenleving zal willen voorgaan op haar pad naar de bevrijding van de Belgische quantité négligeable. Na het legen van de elf vaten, wacht Vlaanderen op de volle inzet van zijn jeugd, die de toekomst is. Intussen: bedankt, Gulden Sinjoren!

Niet bang zijn

De Franstaligen hoeven niet bang te zijn voor de Vlamingen. “Vlaanderen is niet de vijand van de Franstaligen”, suste Vlaams par- lementsvoorzitter Jan Peumans de “verla- tingsangst” van de Walen. En wanneer Vla- mingen en Walen een samenlevingscontract sluiten, kan het nog goed komen in dit land.

Maar er kan natuurlijk geen sprake van zijn dat één van de contactanten,

Lees verder blz. 14 aan, hoopte voorzitter Willy de Sterck dat

ook de politieke Vlaamse beweging koppig genoeg zou blijken om de “convergenties”

van Bart de Wever niet in concessies te laten verkeren. Wij en velen hopen het met hem, maar mogen wij enige ongerustheid voelen kriebelen?

Vrijaf voor feestdag

Dit jaar valt 11 juli op een zondag. Dan zijn er natuurlijk geen pendelaars. Daarom hadden militanten van Jong N-VA de vrijdag daarvóór uitgekozen voor een pamfletten- actie in de stations van Kortrijk, Sint-Trui- den, Herentals, Gent, Izegem en Mechelen.

Daar werden aan de pendelaars pamflet- ten uitgedeeld met de eis dat 11 juli een betaalde feestdag voor alle werknemers zou

Maddens contra Peeters

In de vroege avond van zaterdag 10 juli, vond onder een dreigende hemel in de Groeningestad het 11-julifeest plaats. Er was alvast meer volk aanwezig dan de vorige jaren. Wellicht zat de hoofdspreker professor Maddens daar voor één en ander tussen. Ondanks wat gedruppel en gerommel bleven de deelnemers van een onweer gespaard. Na een korte bloemenhulde en wat inleidende woorden van voorzitter Peter Herman, kende een eigentijdse en humoristische interpre- tatie van de Guldensporenslag op tekst van Bert Dewilde heel wat succes.

Daarna was het de beurt aan Bart Mad- dens. Zijn strijdrede werd herhaaldelijk door applaus onderbroken. Op de eerste rij bleef het daarentegen oorverdovend stil.

Hij benadrukte het feit dat we thans histori- sche momenten uit onze geschiedenis bele- ven. Nog nooit is het ogenblik zo gunstig geweest om eindelijk komaf te maken met het “uitzichtloze Belgische moeras”. Hierbij enkele citaten uit zijn rede: “De tijd is ein- delijk gekomen dat we voor eens en altijd de uitzichtloze Belgische grendels op van alles en nog wat op de vuilnisbelt kunnen stor- ten” - “We hebben nood aan Vlaamse poli- tici die ook eens met de vuist op tafel durven te slaan” - “In het spoor van Bart de Wever ben ik ook voorstander om het klungelende Brusselse gewest af te schaffen” - “Zal het wonderlijk epos van de Vlaamse natievor- ming thans eindelijk haar voltooiing krijgen?”

en “Dat de Waalse socialisten de belastin- gen willen verhogen, is voor mij geen enkel probleem, als ze dat maar doen in hun eigen deelstaat”. Met een oproep voor een ijzer- sterk Vlaams front sloot hij zijn rede af.

Nadien kreeg minister-president Kris Pee- ters het woord. Hij maakte de aanwezigen duidelijk dat met zijn copernicaanse omwen- teling Vlaanderen definitief een eigen plaats op de Europese kaart zal krijgen. De minis- ter-president nam de gelegenheid te baat

nog eens uiteen te zetten wat hij bedoelt met de “copernicaanse omwenteling”. Kern- punt: het zwaartepunt van het beleid in dit land moet verschuiven naar de deelstaten.

Peeters had het over vier “essentiële princi- pes”: een federale regering die het Vlaamse beleid ondersteunt, een grondige staatsher- vorming aan de hand van een “nieuwe zake- lijkheid”, een versterking van de band met Brussel en duurzame samenwerking tussen alle overheden.

Tussendoor beklemtoonde Peeters dat Brussel binnen de huidige grenzen dient te blijven en geen morzel Vlaamse grond zal krijgen. Hiervoor kreeg hij applaus, ook op de eerste rij. Vlaanderen duldt geen uitbrei- ding van Brussel en geen bevoegdheden voor de Franse gemeenschap in Vlaanderen zal tolereren. “Ik ben ervan overtuigd dat er in dit land géén stabiliteit kan komen zolang de grenzen van Brussel in vraag gesteld wor- den.” En “Vlaanderen”, zei Peeters, “laat Brussel niet los”.

Opvallend was dat bij het zingen van ons nationaal volkslied burgemeester en ACW’er Libeer de lippen stijf op elkaar hield.

Alles bij elkaar een geslaagde viering. De muzikale omkadering werd verzorgd door Carine Viaene en harmonieën en koren uit Aalbeke, Bellegem en Kortrijk. Eenieder spoedde zich nadien naar de receptie.

Thielemans houdt niet van Vlaamse leeuwkens